8 Νοεμβρίου, 2021

Φρενάρισε έξω από το φαρμακείο της γειτονιάς. Ανεβοκατέβασε το τζάμι στα γρήγορα για να φύγει λίγη από την πρωινή υγρασία του Νοέμβρη και να δει καλύτερα. Μια μικρή βλαστήμια του ξέφυγε. Δευτέρα πρωί 08:30 και η ουρά ήδη σχηματισμένη. Θέση για παρκάρισμα καμία. Έβαλε πρώτη, τα λάστιχα έτριξαν και χάθηκε στη γωνία. Λίγο πιο κάτω, δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών, μισή θέση κενή. Πέταξε το αυτοκίνητο εκεί στα πρόχειρα. Μισό παρκαρισμένο κανονικά, μισό μπροστά στον κάδο. Το σκουπιδιάρικο είχε ήδη περάσει πολύ νωρίς, δε θα εμπόδιζε κανέναν.

Έτρεξε να πάρει θέση στην ουρά. Αναγνώρισε κάμποσες γνωστές φάτσες. Περισσότερες από όσες θα ήθελε. Κάθε φάτσα σήμαινε 2-3 λεπτά περισσότερης αναμονής. Αλλά αυτό δεν τον πείραξε. Πιο πολύ τον πείραζε η ιδέα ότι το ο κάδος με τα σκουπίδια μπορεί να γλιστρούσε κατά τύχη και να του έγδερνε το αυτοκίνητο. Ήταν καινούριο πρακτικά, ακόμη ξεπλήρωνε τις δόσεις, δεν ήταν να τρέχει και στα φαναρτζίδικα. Κι αυτό το εβδομαδιαίο ραντεβού έξω από το φαρμακείο είχε κι αυτό το κόστος του.

Όμως αυτός θα παρέμενε πιστός στις αρχές του. Ράμπιτ τεστ κάθε Δευτέρα πρωί πριν τη δουλειά μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Δεν είναι να ρισκάρουμε με την υγεία μας και να βάζουμε στο σώμα μας πειραματικές ουσίες. Καλύτερα στα σίγουρα. Αυτό σκέφτηκε κι άναψε ένα τσιγάρο καθώς πήρε τη θέση του στην ουρά.

Η ουρά δεν ήταν και τόσο άσχημη τελικά. Δυο θέσεις μπροστά ήταν η κοκκινομάλλα με τις μίνι φούστες και τις ψηλές μπότες, που, κατά τα φαινόμενα, ξυπνούσε τις Δευτέρες τα πρωινά περίπου την ίδια ώρα με αυτόν. Κάποιες από αυτές τις Δευτέρες είχαν βρεθεί και ο ένας πίσω από τον άλλο. Προτιμούσε τις περιπτώσεις όπου βρισκόταν αυτός πίσω της. Πλέον αντάλλασσαν και μια καλημέρα ο ένας με τον άλλο. Αυτή δούλευε σε κάποιο γραφείο. Αυτός επίσης. Είχαν κοινές αναφορές.

Δυο λεπτά αργότερα κατέφτασε στην ουρά η μαυρομάλλα που βαφόταν σχετικά έντονα. Δεν τον χάλαγε όμως. Κι αυτή πάνω-κάτω τακτική στο ραντεβού της. Όπως και στις αρχές της, άλλωστε! Με αυτήν δεν είχαν ακόμη συνάψει οικειότητες. Στάθηκε πίσω του. – Ευκαιρία, σκέφτηκε αυτός.

Έτριψε τα χέρια του. Ήπιος ακόμη ο χειμώνας και ο ήλιος ανέβαινε σιγά-σιγά στο βάθος. Αλλά πετάχτηκε από το αυτοκίνητο χωρίς σακάκι κι αισθάνθηκε λιγάκι το Νοέμβρη στα κόκαλά του. Αυτό το τρίψιμο των χεριών όμως ήταν ταυτόχρονα και κίνηση προσέγγισης. – Δροσούλα έχει σήμερα, είπε στη μαυρομάλλα. – Ναι, ναι, του έγνεψε εκείνη χαμογελαστά.

Την αρχή του φλερτ διέκοψε η φωνή του φαρμακοποιού, καθώς βγήκε στο κατώφλι του καταστήματος να συντονίσει την ουρά, η οποία είχε μεγαλώσει. – Όσοι έχουν έρθει για ράπιντ τεστ να σταθούν στα δεξιά, παρακαλώ, φώναξε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα το μεγαλύτερο μέρος της ουράς μετακινήθηκε προς τα δεξιά, με τιμιότητα και τάξη, χωρίς να χαλάσει τη σειρά προτεραιότητας. Οι λίγοι υπόλοιποι πελάτες άρχισαν να εξυπηρετούνται από έναν υπάλληλο του φαρμακείου, ενώ αυτοί στα δεξιά από τους υπόλοιπους.

– Η ουρά εδώ είναι για τα τεστ, ακούστηκε μια φωνή από το δρόμο. Ένας οδηγός είχε κατεβάσει το τζάμι και ρωτούσε. Ή κοιτούσε την κοκκινομάλλα. Ή και τα δύο. – Ναι, ναι, εδώ είναι, του είπαν δυο-τρεις εν χορώ. Ανέβασε το τζάμι και συνέχισε, αναζητώντας θέση για παρκάρισμα. – Δίπλα στον κάδο δε σε βλέπω να βρίσκεις, αναφώνησε χαιρέκακα. – Πώς είπες; ρώτησε η μαυρομάλλα. – Τίποτα-τίποτα, κάτι δικά μου, είπε αυτός.

Η ουρά στα αριστερά είχε εκμηδενιστεί. Η ουρά στα δεξιά όλο και αυξανόταν. Η ώρα πλησίαζε 09:00. Καλή η πλάκα και το φλερτ αλλά πόσο ευέλικτο να το κάνεις και το ωράριο! Είχε αρχίσει να αδημονεί. Παραδίπλα μακριές μπατονέτες βυθίζονταν σε ανθρώπινα ρουθούνια πυρετωδώς. Βαθιά. Πολύ βαθιά. Πιο βαθιά από τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

– Φανταστείτε να έπρεπε να μπαίνει σε άλλη τρύπα η μπατονέτα, κάγχασε ανυπόμονα και κάπως φωναχτά, δε θα τελειώναμε ποτέ. Κανασδυό νεαροί ακόμη πιο πίσω χασκογέλασαν. Η κοκκινομάλλα και η μαυρομάλλα χαμογέλασαν. Οι υπόλοιποι δεν άκουσαν ή έκαναν ότι δεν άκουσαν. Παρολαυτά πήρε θάρρος και συνέχισε. – Διαχωρίζουν τους ανθρώπους, οι εμβολιασμένοι από εδώ, οι ανεμβολίαστοι από εκεί, λες και είμαστε πρόβατα.

– Σας παρακαλώ, κύριε, μη φωνάζετε, του έτεινε κάπως αυστηρά ο φαρμακοποιός, βγάζοντας κάπως απότομα μια μπατονέτα από ένα ρουθούνι. Η φάτσα στο ρουθούνι μόρφασε. – Με συγχωρείτε, δεν ήθελα να σας πονέσω, είπε ο φαρμακοποιός στη φάτσα. Η φάτσα δεν είπε τίποτα. Ήθελε απλά να τελειώνει.

Μαζεύτηκε και δε συνέχισε το λογύδριο. Το προηγούμενο βράδυ μόλις είχε διαβάσει μερικά καταπληκτικά άρθρα στην ομάδα του Φέισμπουκ που παρακολουθούσε, τους “Έλληνες Ενωμένους Ενάντια στο Ταξικό Σύστημα Ιατρικής” (ΕΕΕΤΣΙ). Ήταν έτοιμος να αραδιάσει μερικά στατιστικά που θα έκαναν και νομπελίστες να γονατίσουν. Αλλά κρατήθηκε, είπε να δώσει τόπο στην οργή. Η σειρά του έφτανε κιόλας.

Η κοκκινομάλλα πήρε τη θέση της για τη ρουθουνιά. Κάθισε στην καρέκλα που είχε τοποθετήσει ο φαρμακοποιός για αυτή τη δουλειά, έγειρε προς τα πίσω με χάρη και τον άφησε να επιτελέσει αυτή την ανίερη αλλά απαραίτητη πράξη. Ο φαρμακοποιός δεν είχε ιδέα για αυτές της τις σκέψεις και πράγματι ολοκλήρωσε την πράξη του γρήγορα. Αυτή σηκώθηκε χαμογελαστή. – Όλα συνηθίζονται, είπε προς καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Η υπομονή του αυτομάτως ξαναγέμισε σαν επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Της έγνεψε αντίο γελαστά και άρχισε να παίρνει τη θέση του κι εκείνος. Ένας, δύο… ήταν τρίτος στη σειρά πλέον. Ώρα 09:10. – Πάμε να το κάνουμε και σήμερα, σαν άντρες, σκέφτηκε, σιγά το πράμα.

Κάθισε στην καρέκλα. Ήταν ζεστή. Έγειρε πίσω το κεφάλι αργά και υπομονετικά. Ο φαρμακοποιός έβγαλε τις δοκιμαστικές μπατονέτες από το σακουλάκι τους και έσπρωξε αργά και απαλά τη μία στο ένα του ρουθούνι. Δεν τον πόνεσε. Ήταν ένα αίσθημα λίγο ενοχλητικό αλλά πλέον γνώριμο. Ένα γαργάλημα που εξελισσόταν σε μικρό κάψιμο. Το κάψιμο γινόταν όλο και πιο έντονο και θύμιζε κάτι ανάμεσα σε παρόρμηση για φτέρνισμα και τάση για αναγούλα.

Έκλεισε τα μάτια και ανέπνευσε μεθοδικά από το στόμα. Ο χρόνος κυλούσε κάπως πιο αργά μα και ανεκτά έτσι. Ήξερε πως δεν έπρεπε να εστιάσει σε εκείνο το σημείο για να μην κάνει την αίσθηση χειρότερη. Ανέπνευσε βαθιά και στη σκέψη του ήρθε η πρωινή υγρασία πάνω στο αυτοκίνητο, που μετατρεπόταν σε νερό, καθώς ο ήλιος ανέβαινε ψηλά, η χαρά της καινούριας ημέρας, η ανυπομονησία να φτάσει στον προορισμό του. Κι εκείνο το τραγούδι που λέει για το τέλος του Νοέμβρη…

Την αυτοσυγκέντρωσή του έσπασε η εισερχόμενη κλήση ενός κινητού. Γύρισε το κεφάλι απότομα. Η μπατονέτα έφυγε από το χέρι του φαρμακοποιού κι έμεινε να κρέμεται από το ρουθούνι του. Η ομήγυρη χαμογέλασε στη θέα του. Ήταν το κινητό της μαυρομάλλας. Έπαιζε το “Wake me up, when September ends”.

– Διάολε, σκέφτηκε, με τη μπατονέτα καρφωμένη στο ρουθούνι και τα βλέμματα στραμμένα πάνω του, λάθος το θυμόμουν το κομμάτι, για το Σεπτέμβριο λέει το κομμάτι, όχι για το Νοέμβριο… ο θεός ξέρει τι άλλο μπορεί να έχω καταλάβει λάθος!

[Photo credit: https://www.pexels.com/photo/ethic-man-looking-through-misted-window-of-car-6965282/]

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
27 Οκτωβρίου, 2021

Ευτυχία. Δύσκολο πράγμα. Και να το πετύχεις αλλά και να το ορίσεις. Να, τα λέει εδώ ωραία και ο Κάνεμαν, κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιλαμβάνεται τόσο διαφορετικά πράγματα όταν μιλά για ευτυχία, ώστε η λέξη καταντά σχεδόν άχρηστη:

Κι όχι μόνο εννοούμε διαφορετικά πράγματα, αλλά αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την έννοια αυτή όταν αναφερόμαστε στο παρελθόν, στις αναμνήσεις μας, και διαφορετικά όταν αναφερόμαστε στο τώρα, σε αυτό που βιώνουμε τώρα!

Υπό αυτή την έννοια, η διάσημη φράση “the pursuit of hapiness”, που αναφέρεται χαρακτηριστικά στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (4η Ιουλίου 1776), καλώς μιλά πρώτα για τη ζωή και την ελευθερία, αξίες απαραίτητες προϋποθέσεις για να επιδιώξει ο κάθε άνθρωπος τη δική του ευτυχία:

We hold these truths to be sacred & undeniable; that all men are created equal & independent, that from that equal creation they derive rights inherent & inalienable, among which are the preservation of life, & liberty, & the pursuit of happiness;

Αρκεί όμως να είσαι ζωντανός και ελεύθερος για επιτύχεις την ευτυχία; Καταρχήν η επίτευξη της ευτυχίας είναι έννοια ακόμη πιο ρευστή και υποκειμενική από την ίδια την ευτυχία. Δεν έχουμε κανένα ασφαλή και αντικειμενικό τρόπο να τη προσδιορίσουμε και να τη μετρήσουμε αλλά ούτε και να τη διασφαλίσουμε για όλους.

Άρα και εδώ ο όρος “επιδίωξη” τίθεται πολύ σοφά: μπορούμε να προσπαθήσουμε  να εξασφαλίσουμε τις συνθήκες ώστε να ζήσουμε ελεύθεροι και να την επιδιώξουμε. Το αν θα την επιτύχουμε τελικά είναι κάτι πολύ-πολύ προσωπικό. Και ξανά αξίζει διπλά η επισήμανση του Κάνεμαν για το πριν και το τώρα. Μπορούμε δηλαδή να έχουμε έναν επιζήσαντα του ολοκαυτώματος, που έζησε και βίωσε φρίκη, αλλά πέθανε ευτυχής, και έναν καλοπερασμένο άνθρωπο που έζησε χωρίς δυσκολίες αλλά ούτε και ικανοποίηση.

Δύσκολο να την προσεγγίσεις λοιπόν. Ο παππούς μου δήλωνε στα βαθιά γεράματά του ότι ήταν ευτυχής, γιατί επιβίωσε από χίλιες δύο κακουχίες, κάποιες κυριολεκτικά θανάσιμες, αλλά “άφησε τόσους άτυχους πίσω του”, όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Δύσκολο και πολύ προσωπικό.

Και κατά πόσο μπορεί να πλησιάσει κανείς την ευτυχία, όταν μεγάλο μέρος της δεν εξαρτάται καν από τον τρόπο που θα ζήσουμε τις ζωές μας και τις επιλογές μας, αλλά από τα γονίδιά μας; Ας πούμε ότι τουλάχιστον υπάρχει και μεγάλο μέρος της που τελικά εξαρτάται από εμάς. Ας πούμε ότι τα κακά γονίδια είναι σαν ένα κουτσό πόδι που το κουβαλάμε, μας πάει παρακάτω με δυσκολία, αλλά δε μας σκοτώνει.

Θα μπορούσαμε όμως ίσως να συμφωνήσουμε σε μερικούς θεμελιώδεις στόχους, που, όχι μόνο διαφυλάσσουν τη ζωή και την ελευθερία μας, αλλά τους δίνουν και λίγη παραπάνω αξία, ώστε να μπορέσουμε όλοι πραγματικά να επιδιώξουμε μια κάποια προσωπική ευτυχία με αξιώσεις;

Ο Κάνεμαν μαγικά εντοπίζει στις ΗΠΑ (μέσω του Gallup “Happiness” Report) ότι στο όριο των 60.000 δολλαρίων ετησίου εισοδήματος αλλάζει η εντύπωση των ανθρώπων για την ευτυχία τους. Πλησιάζοντάς το από κάτω η ευτυχία αυξάνεται. Υπερβαίνοντάς το η αύξηση σταματά. Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία, θα αναφωνήσει κανείς. Και θα έχει δίκιο. Αλλά η έλλειψή τους εύκολα φέρνει δυστυχία. Τα 60.000 δολλάρια κατά διαβολική σύμπτωση είναι η διάμεση τιμή όλων των εισοδημάτων στις ΗΠΑ.

Η έννοια του ελάχιστου εισοδήματος έχει συζητηθεί(Πίκεττυ, Μπέργκμαν), όμως πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί με δίκαιο τρόπο και χωρίς να δημιουργεί πληθωριστικά φαινόμενα που θα ακυρώνουν αυτό που προσπαθεί να ρυθμίσει εξαρχής;

Πιστεύω ότι μια σύγχρονη, φιλελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία οφείλει να εξασφαλίζει τους ελάχιστους δυνατούς όρους για τη μεγιστοποίηση της ευτυχίας των πολιτών της, εξασφαλίζοντας πρόσβαση σε ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες, ποιοτική παιδεία και ποιοτική υγεία. Και φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι όλες αυτές θα πρέπει να παρέχονται από το κράτος. Μάλλον το αντίθετο!

Για τα υπόλοιπα θα πρέπει να εμπιστευθούμε το άτομο.

εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
20 Σεπτεμβρίου, 2021

Μερικές -ολίγον τι τυχαίες- σκέψεις σχετικά με το μέγα σκάνδαλο των ντελιβεράδων του e-food, που συγκλόνισε τα σόσιαλ μήντιά μας, που η εταιρεία αρχικά τους πρότεινε να αλλάξουν σχέση εργασίας, μην ανανεώνοντας της σύμβασή τους και προτείνοντάς τους να συνεχίσουν τη συνεργασία με αυτήν, αν το επιθυμούν, ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Σχετικά με το #cancelefood δηλαδή.

Καταρχάς εδώ φαίνεται να συγκρούεται το αίσθημά μας ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο. Παρόλο που η εταιρεία τελικά υπαναχώρησε, δεν κατάλαβα αν πράγματι η πρότασή της προς τους εργαζομένους ήταν παράνομη. Αν ήταν με βάση τη νομοθεσία τότε τα πράγματα είναι απλά. Αν δεν ήταν τότε ας εξετάσουμε αν η πρόταση ήταν μη ηθική. Θα εκπλαγώ όμως μια τέτοια εταιρεία με τέτοιο μέγεθος να μην ξέρει την κείμενη νομοθεσία. Η υπαναχώρησή της θα ήταν μάλλον επικοινωνιακή διαχείριση.

Ένας παραδοσιακός ντελιβεράς δούλευε σε ένα συνοικιακό μαγαζί, σπανίως με επίσημη σχέση εργασίας, μαύρα κι ανασφάλιστα δηλαδή, συχνά με δικό του μηχανάκι που το συντηρούσε με δικά του έξοδα. Στην εν λόγω εταιρεία αυτό δεν ισχύει πια, ήταν ένας κανονικός υπάλληλος.

Η εταιρεία έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση σε 100 από τους 3000 περίπου υπαλλήλους που έχει σε αυτή τη θέση. Σε αυτούς που θεώρησε ότι δεν έχουν την επιθυμητή αποτελεσματικότητα. Η μέτρηση της αποτελεσματικότητας δεν είναι καταρχήν κακό πράμα. Δε βρίσκω τόσο ηθικό να τσουβαλιάζονται όλοι οι υπάλληλοι ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά τους. Δεν είναι δίκαιο για τους ικανότερους και αποτελεσματικότερους.

Έστω ότι ένας ντελιβεράς κάνει (θα βάλω ακραία νούμερα για να δούμε μερικές τάξεις μεγέθους) 1 παραγγελία ανά 30 λεπτά (προφανώς δεν είναι όλες οι μέρες και ώρες ίδιες, θα υπάρχουν μέρες και ώρες αιχμής αλλά και μέρες και ώρες βαρεμάρας). Άρα 16 παραγγελίες στο 8ωρο (αν μιλάμε για ένα νορμάλ 8ωρο, που στο e-food πιστεύω θα το σέβονται γιατί είναι μεγάλη εταιρεία. Έστω ότι παίρνει (κι ελπίζω κι εσύ που διαβάζεις αλλά και όλοι όσοι κόπτονται για τα δικαιώματά του) 1.00€ φιλοδώρημα ανά παραγγελία (είπαμε τάξη μεγέθους προσπαθώ να προσδιορίσω). Άρα έχουμε φιλοδωρήματα 16€ την ημέρα. Σε μια νορμάλ εργασιακή σχέση πενθήμερης εργασίας έχουμε 80€ την εβδομάδα, επομένως 320€ το μήνα. Αν παίρνει και το βασικό μισθό, που σε μια τυπική εργασιακή σχέση με μια εταιρεία (και όχι με το μαγαζάκι της γειτονιάς θα τα παίρνει) δηλαδή 650€ το μήνα φτάνει κοντά στα 1000€ το μήνα.

Αυτά δεν είναι ένας κακός μισθός για μια θέση εργασίας που δεν απαιτεί κάποια εξειδίκευση, πτυχίο, γνώση ή έστω προϋπηρεσία. Δε λέω ότι είναι πολλά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουν κίνδυνοι στο δρόμο και συχνά κακές καιρικές συνθήκες, αλλά σε μια σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης είναι πολύ σημαντικά. Με στενοχωρεί, για να είμαι ειλικρινής, όταν βλέπω ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ίσως γιατί κάνω διάφορες υποθέσεις στο μυαλό μου για την υπόλοιπη κατάσταση της ζωής τους, που δεν ξέρω αν ισχύουν ή όχι.

Γιατί κάνω τις παραπάνω σκέψεις. Ε, γιατί ένας ντελιβεράς με την “επέλαση” εταιρειών όπως η e-food δεν πιστεύω ότι την έχει πιο άσχημα από ό,τι πριν. Μάλλον την έχει αισθητά καλύτερα με επίσημες σχέσεις εργασίας και σταθερό εισόδημα!

Αλλά και το κατάστημα εστίασης πιστεύω από το efood ωφελείται ιδιαίτερα. Διαφημίζεται εκεί που δε θα μπορούσε να το κάνει διαφορετικά και αυξάνει την εμβέλειά του. Ταυτόχρονα δεν έχει ανάγκη να συντηρεί επιπλέον υπαλλήλους το ίδιο ή να τους συντηρεί σε ένα ενδιάμεσο καθεστώς για να το συμφέρει. Έχω την εντύπωση ότι όλοι τελικά ωφελούνται Δε μιλάμε καν για μια λουδδιτική περίπτωση όπου κάποια ομάδα ανθρώπων χάνουν τη δουλειά τους καθώς η τεχνολογία τους καθιστά παρωχημένους.

Έπειτα στο δημόσιο διάλογο που γίνεται η θέση του επιχειρηματία είναι πάντα αντιδημοφιλής. Όλοι θεωρούν ότι ο επιχειρηματίας βγάζει εύκολα και πολλά λεφτά, τα φυλάει σε σεντούκια και δεν τα μοιράζεται με τους ανθρακωρύχους που σκάβουν από κάτω. Όμως ο επιχειρηματίας παίρνει όλο το ρίσκο της επιτυχίας της επιχείρησης και είναι αυτός που απαιτείται να έχει το ιδιαίτερο προσωπικό κίνητρο που θα κινήσει την επιχείρηση και θα την κάνει να αναπτυχθεί. Αυτό δε μπορεί να το υποτιμούμε. Πρόκειται για κλασσικό ελληνικό μύθο.

Άκουσα απόψεις για σωστό και δίκαιο μισθό αλλά στις συζητήσεις που συμμετείχα δεν άκουσα πόσος είναι αυτός. Μόνο γενικότητες κι ευχολόγια. Κάποιος είπε το 25% των κερδών να μοιράζεται ως μετοχές στους υπαλλήλους. Καλά αυτό συχνά γίνεται σε ένα βαθμό (όχι 25% βέβαια) αλλά αυτό το περίσσευμα πηγαίνει σε αυτούς που επηρέασαν πιο επιδραστικά την επιτυχία της επιχείρησης. Και φυσικά δεν είναι κάθε επιχείρηση εισηγμένη για να δίνει μετοχές δεξιά κι αριστερά. Και φυσικά για ρωτήστε τι θα κάνουν οι μέτοχοι αν η επιχείρηση αρχίσει να σκορπά μετοχές έτσι ή πού θα πάει η τιμή της μετοχής που χαρίστηκε την επόμενη ημέρα.

Κάποιοι μίλησαν για δεσπόζουσα θέση του e-food. Αλλά εδώ αυτός ο όρος δεν ισχύει. Μπορεί η εταιρεία αυτή να είναι ηγέτης στο χώρο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει μέγεθος ούτε και πρακτικές που να καταπνίγουν τον ανταγωνισμό ή να εκβιάζουν την αγορά. Υπάρχουν πολλές ανταγωνιστικές εταιρείες και εφαρμογές και τα καταστήματα που συνεργάζονται μαζί της δεν έχουν σχέση αποκλειστικότητας.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος θέλει αυτό που του δίνει λύση καλή και προσιτή. Και το e-food ήταν πρωτοπόρος την Ελλάδα ακριβώς σε αυτό. Ακούστηκε ότι είναι απλά ένα app. Στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη τεχνολογική πλατφόρμα που λύνει σε πραγματικό χρόνο μεγάλα προβλήματα εφοδιαστικής αλυσίδας και διαχείρισης στόλου. (Δεν είναι η καλύτερη, το Wolt το κάνει πολύ καλύτερα, αλλά το κάνει καλά.)

Αν το e-food επηρεαστεί από την όλη κατακραυγή έχει μικρή σημασία, γιατί η εξέλιξή του τελικά εξαρτάται κυρίως από ένα πράγμα: παρέχει μια υπηρεσία που οι άλλοι άνθρωποι θέλουν να αγοράσουν; Ναι ή όχι; Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Κι εντωμεταξύ ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει τον εργαζόμενο είναι μια τίμια νομοθεσία.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
2 Σεπτεμβρίου, 2021

Πάγια θέση μου είναι ότι τα άκρα πρέπει να εξωθούνται όσο το δυνατόν περισσότερο εκεί: στα άκρα. Να φωτίζονται, να αναδεικνύονται, να συμπιέζονται και να δίνουν χώρο στο κέντρο. Γιατί στο κέντρο βρίσκονται οι δημιουργικές, οι προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί στα άκρα βρίσκονται οι διχαστικές δυνάμεις. Όσο καλλιεργούμε τα άκρα, τόσο θα τα βρίσκουμε μπροστά μας στο μέλλον.

Οι πραγματικά ακραίοι είναι λίγοι. Ας είναι ακραίοι και ας μείνουν τέτοιοι. Οι ακόλουθοί τους όμως μπορούν να είναι λίγοι. Χαϊδεύοντας αυτιά και δίνοντάς τους χώρο και εξουσία αυξάνουμε τους ακόλουθούς τους και τις εξαρτήσεις μας από αυτούς. Αυτά είναι βαρίδια που θα τα κουβαλάμε.

Αυτό κάναμε στο παρελθόν και τώρα πληρώνουμε γραμμάτια σε καρατζαφυρυπουργούς, σε αντιεμβολιαστές, σε μακεδονομάχους, όπως παλιότερα σε αντιευρωπαϊστές, σε αγανακτισμένους, σε συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Δε λέω ότι αναγκαστικά όλοι αυτοί είναι ίδιοι ή ανήκουν στον ίδιο χώρο. Ίσα ίσα μπορεί να ανήκουν σε αντιδιαμετρικά άκρα. Αλλά άκρα. Όμως λειτουργούν με παρόμοια προβληματικό τρόπο. Και δεν ωφελεί η πλάνη της σύνθεσης που θα τους συμπεριλάβει. Θα ωφελούσε πολύ περισσότερο η μεγιστοποίηση της σύνθεσης προς την άλλη κατεύθυνση, προς το κέντρο.

Αλλά ο καιροσκοπισμός δεν αφήνει περιθώρια. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι τελευταίες εκλογές: Τσίπρας να συνεργάζεται με ΑΝΕΛ και Μητσοτάκης να αλιεύει από όλο και δεξιότερα. Και οι δύο από καθαρό καιροσκοπισμό! Ενώ θα μπορούσαν να έχουν πολύ ευρύτερες συναινέσεις στο κέντρο. Ο καιροσκοπισμός όμως υποθηκεύει το μέλλον. Τα γραμμάτια πληρώνονται και με τόκο.

Σήμερα έφυγε και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας από τους λόγους που θα τον θυμάμαι είναι ότι εκτός από σέρπικους και ήλιους νοητούς έγραψε και τέτοιες κομματάρες:

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
6 Ιουνίου, 2021

Πουλάει το site του OAED sexonline; Είναι στον ΟΤΕ ληστές; Ήταν ο George Bush Jr a miserable failure; Θέλω να πω όχι και στα τρία αν και το τελευταίο σε βάζει σε σκέψεις. Και τα τρία παραπάνω πάντως έχουν ένα κοινό: είναι περιπτώσεις θυμάτων του φαινομένου που λέγεται Google bombing.

Το φαινόμενο ήρθε στην επιφάνεια πρόσφατα στην Ελλάδα όταν παρατηρήθηκε πως το site του ΟΑΕΔ εμφανίζεται στα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης της Google, και μάλιστα πρώτο, στο λήμμα “sexonline”. Είναι αλήθεια, αυτό πράγματι συνέβη και συμβαίνει ακόμη και τώρα.

Ζούμε και σε περίεργες εποχές, ο δημόσιος βίος είναι στο μικροσκόπιο, την εκάστοτε κυβέρνηση την περιμένουν όλοι στη γωνία, οπότε δεν άργησαν να ακουστούν οι φωνές: χάκεψαν τον ΟΑΕΔ κλπ. Άλλωστε το ελληνικό δημόσιο έχει δώσει τους λόγους για να το κατηγορεί ο καθένας με κάθε αφορμή. Όχι όμως εδώ!

Καταρχάς το “χάκεμα” αυτό δεν είναι παρά μια σελίδα αποτελεσμάτων αναζήτησης του site του ΟΑΕΔ, αυτή εδώ: https://oaed.gr/search/?q=%F0%9F%AA%80%E2%9D%A4%EF%B8%8F%EF%B8%8Fwww.weke.xyz%F0%9F%AA%80%E2%9D%A4%EF%B8%8F%EF%B8%8FHomosexuell+Sex+Online+Ketterschwang.+DATING+SITE+Homosexuell+Sex+Online+Ketterschwang,+Dating+Online+Homosexuell+Sex+Online+Ketterschwang. Ναι, μέσα στα κορακίστικα αυτά θα αναγνωρίσετε και τις επίμαχες λέξεις sex online.

Το γεγονός ότι αυτή η σελίδα είναι σελίδα αποτελεσμάτων αναζήτησης σημαίνει ότι στη διεύθυνση αυτή μπορεί να εμφανιστεί οτιδήποτε πληκτρολογήσει ένας οποιοσδήποτε χρήστης στο αντίστοιχο πεδίο αναζήτησης. Μπορώ να πληκτρολογήσω δηλαδή “Ο Τάκης είναι γαμάτος” και η αναζήτηση, μην ξέροντας τι αναζητώ, θα το ψάξει: https://oaed.gr/search?q=%CE%9F+%CE%A4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82+%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9+%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82.

Άντε να έκανε κάποιο στοιχειώδες φιλτράρισμα για λόγους ασφάλειας, αλλά δε θα κάτσει να φιλτράρει τη βλακεία του καθενός. Αλλά δεν πρόκειται για κάποιο χάκεμα! Εκπλήσσει βέβαια το γεγονός ότι αυτή η διεύθυνση εμφανίζεται στα αποτελέσματα της αναζήτησης στη Google. Αυτό το παραδέχομαι!

Καταρχάς για έναν ιστότοπο αυτό είναι κατά βάση καλό, αν και θα το προτιμούσα να συμβαίνει σε αναζητήσεις που πράγματι επιστρέφουν κάποια υπαρκτά αποτελέσματα. Αυτή δεν είναι μία τέτοια. Μια τέτοια σελίδα θα μπορούσε να επιστρέφει (έστω και υπογείως) ένα μήνυμα λάθους 404, που δείχνει ότι δεν υπάρχει περιεχόμενο. Αλλά το θεωρώ πταίσμα αυτό από τεχνική άποψη.

Κατά δεύτερον, για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει συμβεί κάτι έξω και μακριά από τον ιστότοπο και χωρίς τη γνώση των διαχειριστών του. Αυτό που πρέπει να έχει συμβεί λέγεται Google bombing και είναι μια τεχνική όπου άλλοι ιστότοποι αναφέρονται μαζικά (εξού και bombing) σε έναν άλλο ιστότοπο, σαν αυτό του ΟΑΕΔ, με συνδέσμους πάνω στους οποίους έχουν τοποθετήσει κάποιες συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά, όπως εδώ το sexonline. Η Google δίνει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτούς τους σύνδεσμους καθώς το τι πιστεύουν  οι άλλοι για εσένα στο διαδίκτυο και υπό το πρίσμα των αποτελεσμάτων στις μηχανές αναζήτησης έχει μεγάλη αξία. Αυτό είναι κάτι που γενικά δουλεύει καλά αν και έχει εξαιρέσεις όπως εδώ. Φυσικά για να πειστεί η Google ότι η λέξεις κλειδιά που χρησιμοποιούν οι άλλοι για σένα έχουν πράγματι αξία αυτοί οι άλλοι ιστότοποι πρέπει να είναι καμπόσοι και σχετικά αξιόπιστοι.

Όμως αυτό συμβαίνει και έχει ξανασυμβεί! Πολύ γνωστή έγινε το 2004 η περίπτωση του George Bush Jr, όταν εμφανιζόταν πρώτος στην αναζήτηση για miserable failure. Γνωστή επίσης έγινε στην Ελλάδα η περίπτωση του ΟΤΕ το 2008 όταν εμφανίστηκε πρώτος στην αναζήτηση για ληστές” (κρίμα που δεν έχω κρατήσει screenshots από εκείνη την εποχή). Αυτό πρέπει να έγινε τώρα εδώ και με τον ΟΑΕΔ.

Πρέπει να προσθέσουμε ότι αυτό δεν είναι κάτι εξαιρετικά απλό να γίνει. Όσοι ασχολούνται με search engine optimisation θα το θεωρούσαν δύσκολο και μάλιστα σε ένα λήμμα που περιλαμβάνει τη λέξη sex που, κακά τα ψέμματα, είναι πολύ δημοφιλής στο διαδίκτυο. Ίσως εδώ βοήθησε το γεγονός ότι το λήμμα ήταν μια λέξη, δηλαδή sexonline και όχι δύο, δηλαδή sex online. Επιπλέον η Google αυτά τα αναγνωρίζει μάλλον γρήγορα και τα διορθώνει, ενώ οι ιστότοποι που πλήττονται έχουν κάποια εργαλεία να αναφέρουν αυτούς τους συνδέσμους προς τους ίδιους ως μη επιθυμητούς (disavow).

Πάντως κανείς δεν χάκεψε το site του ΟΑΕΔ ούτε κατά διάνοια.

εκτύπωση Κατηγορίες: διαδίκτυο, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
24 Μαΐου, 2021

Θεματάκι έγινε σήμερις 24/05/2021 στο ελληνικό ίντερνετς, έπειτα από άρθρο της Εφσυν, το οποίο ισχυρίζεται ότι το gov.gr είναι τρύπιο. Το άρθρο βασίζεται σε σχετική ανακοίνωση της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας στις 18/05/2021, όπου υπάρχει ο ισχυρισμός για κενό ασφαλείας.

Να πούμε καταρχάς ότι κανένα πληροφοριακό σύστημα στον κόσμο δεν είναι τέλειο και μάλιστα εξαρχής και ότι στον κόσμο της πληροφορικής υπάρχει αυτό που ονομάζεται “υπεύθυνη γνωστοποίηση” κενών ασφαλείας (responsible diclosure), μια τακτική δηλαδή που λέει πως, όταν κάποιος ανακαλύψει ένα κενό ασφαλείας σε ένα σύστημα, πρώτα ενημερώνει τους δημιουργούς του συστήματος, ώστε να διορθώσουν το κενό, και μετά από λίγο καιρό ανακοινώνει το εύρημά του. Διαφορετικά είναι σα να αποκαλύπτει την κερκόπορτα σε όποιον κάποιον κακόβουλο ενδιαφέρεται.

Είναι μια τακτική τίμια και χρήσιμη για όλους και συχνά επικερδής για ειδικούς στην ασφάλεια, οι οποίοι αμείβονται από μεγάλες εταιρείες όταν ανακαλύψουν ένα κενό ασφαλείας στα συστήματά τους. Αλλά η αμοιβή δεν είναι η προϋπόθεση, συχνά αρκεί και η αίγλη που κερδίζει κανείς από το ίδιο το επίτευγμα, κάτι που μπορεί να είναι και μέρος του επαγγελματικού του ιστορικού (portfolio).

Η Ένωση Ελλήνων Πληροφορικών φαίνεται να εφαρμόζει στην εν λόγω περίπτωση την τακτική αυτή αλλά κάπως ανορθόδοξα. Ανακοινώνει δηλαδή δημόσια ότι ενημέρωσε για το εύρημά της το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης την ίδια ημέρα που ενημέρωσε και το υπουργείο για αυτό. Εκτός κι αν οι ημερομηνίες στην ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της και στην επιστολή προς το υπουργείο είναι λάθος (φαίνεται η ίδια ημερομηνία, 18/05/2021).

** Update: εκ των υστέρων ενημερώθηκα ότι η ημερομηνία της ανάρτησης της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδος ήταν καταγεγραμμένη λάθος, θεωρώ καλοπροαίρετα πως πράγματι έγινε έτσι και ότι η πραγματική ημερομηνία ήταν 21/05/2021. 

Επίσης, δηλώνει ότι δίνει 72 ώρες διορία προτού προβεί σε δημοσιοποίηση του ευρήματος και μάλιστα “βάσει του πλαισίου GDPR (άρθρο 33), καθώς και του Κώδικα Δεοντολογίας των Πληροφορικών σχετικά με το Δημόσιο Συμφέρον και την Υποχρέωση Γνωστοποίησης, είμαστε υποχρεωμένοι να δημοσιοποιήσουμε το εν λόγω κενό ασφαλείας σε 72 ώρες από τη στιγμή αποστολής της παρούσας επιστολής προς εσάς“.

Βέβαια ούτε ο GDPR ούτε ο κώδικας δεοντολογίας της ορίζει 72 ώρες ως ενδεδειγμένη διορία για μια υπεύθυνη γνωστοποίηση κενού ασφαλείας. Ο κώδικας δεοντολογίας της δεν αναφέρεται σε κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα καθόλου, ενώ ο GDPR αναφέρει τις 72 ώρες ως το χρονικό διάστημα στο οποίο ένας οργανισμός που έχει υποστεί παραβίαση θα πρέπει να ενημερώσει την αρμόδια αρχή σχετικά με την παραβίαση αυτή.

Θα ισχυριζόμουν ότι οι 72 ώρες είναι πολύ λίγες για να προλάβει ένας οργανισμός να αντιδράσει και να διορθώσει ένα κενό ασφαλείας. Αν δίνεις σε κάποιον τόσο λίγο χρόνο, τότε μάλλον προσπαθείς να τον εκθέσεις και όχι να τον βοηθήσεις να χειριστεί το πρόβλημα. Πόσο μάλλον όταν η ανακοίνωση αυτή έχει γίνει εξαρχής την ίδια χρονική στιγμή δημόσια (αλλά αυτό έστω ότι είναι ίσως λάθος ένδειξη στην ημερομηνία της ανακοίνωσης στην ιστοσελίδα της Ένωσης Πληροφορικών). Τα εύσημα για την εύρεση του προβλήματος ούτως ή άλλως θα τα πάρεις ανακοινώνοντάς το στην ώρα του.

Αλλά είναι  πράγματι τρύπιο το gov.gr; Η περιγραφή του κενού ασφαλείας από την Ένωση Πληροφορικών Ελλάδος μοιάζει πλήρης. Περιγράφει μια συνθήκη που πράγματι υπάρχει. Λέει δηλαδή ότι, αν μπεις στο https://dilosi.services.gov.gr/show/q/validate και δώσεις έναν έγκυρο κωδικό επαλήθευσης εγγράφου, το οποίο να έχει εκδοθεί από το gov.gr στο όνομα κάποιου πολίτη, θα αποκτήσεις πρόσβαση στο έγγραφο αυτό και μαζί στα όποια προσωπικά δεδομένα του χρήστη που το εξέδωσε βρίσκονται μέσα σε αυτό. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και αν δεν έχεις κάνει πρώτα είσοδο (login) στο gov.gr. Επαναλαμβάνω: αυτό συμβαίνει και μπορώ να το επιβεβαιώσω τόσο εγώ όσο και οποιοσδήποτε άλλος χρήστης του gov.gr ακολουθήσει τα παραπάνω βήματα. Και μάλλον προκύπτει από τις ίδιες προδιαγραφές του συστήματος, είναι σχεδιασμένο (by design) δηλαδή να συμβαίνει έτσι.

Είναι αυτό κενό ασφαλείας; Και ναι και όχι. Δεν έχει συμβεί από λάθος ή αμέλεια του συστήματος, αλλά, κατά τη γνώμη μου, αφήνει χώρο για διαρροή προσωπικών δεδομένων χρήστη είτε με πολύ-πολύ μικρό ποσοστό πιθανότητας επιτυχίας για κάποιον κακόβουλο, είτε κάνοντας εύκολη την αμέλεια του ίδιου του χρήστη, μιας και δεν απαιτείται να έχει αυτός ενεργή σύνδεση (login/session) για την πρόσβαση του αρχείου.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι η καλύτερη δυνατή πρακτική στην αντιμετώπιση των χρηστών. Πάντοτε δηλαδή στο σχεδιασμό συστημάτων γνωρίζουμε ότι ο τελικός χρήστης είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της ασφάλειας και προσπαθούμε να τον προστατεύσουμε από εύκολες αμελείς κινήσεις που θα κάνει και θα θέσουν σε κίνδυνο το σύστημα και τα δεδομένα του. Στο κάτω-κάτω της γραφής θεωρούμε ότι δεν είναι -και δε χρειάζεται να είναι- κανένας ειδήμων των τεχνολογιών του διαδικτύου!

Επιπλέον, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι πράγματι ο κωδικός αυτός είναι πολύ-πολύ δύσκολο να γίνει γνωστός από το πουθενά, κάτι αληθές στη βασική του αρχή, ο χρήστης δεν έχει κάποιον απλό τρόπο να τον αποσύρει από το διαδίκτυο προστατεύοντας τα προσωπικά του δεδομένα, κι αυτό είναι μια ακόμη μεγαλύτερη σχεδιαστική έλλειψη. Αν πράγματι μάθει ποτέ ο χρήστης ότι ο κωδικός αυτός έχει παραβιαστεί!

Υποστηρίζει επίσης η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδος  -και τους πιστεύω σε αυτό- ότι κάνοντας κάποιος μια έξυπνη αναζήτηση στη Google θα βρει τέτοιους κωδικούς χρηστών, οι οποίοι, δεν αμφιβάλλω ότι κάπου κάπως μοιράστηκαν κάποιο σύνδεσμο ή κάποιο κωδικό σε κάποιο email ή σε κάποιο forum, ζητώντας βοήθεια ή συζητώντας με άλλους χρήστες ανυποψίαστοι (η εύκολη αμέλεια που λέγαμε).

Το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης (σήμερα ήδη 24/05/2021) απαντά σε αμυντικό ύφος ότι δεν τίθεται θέμα κενού ασφαλείας και ότι τα url παράγονται αυτόματα από καλούς αλγορίθμους κλπ κλπ (απολύτως σωστό αυτό το τελευταίο). Αλλά δεν απαντά στο θέμα πρόσβασης των αρχείων από χρήστες που δεν έχουν κάνει είσοδο προηγουμένως στο σύστημα και απλώς γνωρίζουν τον κωδικό επαλήθευσης του εγγράφου. Και κανείς, ούτε φυσικά το υπουργείο, δεν αναφέρει τι θα κάνει ο χρήστης σε περίπτωση που ένας τέτοιος κωδικός γίνει τελικά γνωστός.

Θα προτιμούσα το υπουργείο να αναγνωρίσει την κατάσταση (ας την πω “κατάσταση” και όχι κενό) και να προχωρήσει σε ένα πιο βελτιωμένο σχεδιασμό. Πιο τίμιο και πιο γενναίο. Αφήνω ένα περιθώριο λάθους για την περίπτωση όπου η παραπάνω σχεδιαστική απόφαση έχει ληφθεί για να εξυπηρετήσει κάποια άλλη λειτουργία. Που, βέβαια, και έτσι να είναι, αυτή η όποια άλλη λειτουργία καλό θα ήταν να ανασχεδιαστεί αναλόγως, ώστε να μη χρειάζεται κάτι τέτοιο.

Κλείνοντας, παρατήρησα και κάτι άλλο στο ίδιο σύστημα. Αν μπει κανείς στη θυρίδα του στο gov.gr, κάνοντας είσοδο με τον κωδικό και συνθηματικό του (username και password) και έπειτα μεταβεί σε ένα από τα έγγραφά του και πάρει επί τόπου με αντιγραφή (copy) το σύνδεσμο από τη “Λήψη αρχείου”, τότε μπορεί να κάνει επικόλληση (paste) το σύνδεσμο αυτό σε οποιοδήποτε άλλο browser από οποιοδήποτε άλλο δίκτυο θέλει (το δοκίμασα με VPN) και να κατεβάσει το έγγραφό του. Βέβαια, φαίνεται ότι το έγγραφο θα κατέβει μόνο την πρώτη φορά, καθώς κάτι συμβαίνει στο παρασκήνιο και ο σύνδεσμος σταματάει έπειτα να λειτουργεί ακόμη και από τον πλοηγό του χρήστη από όπου αυτός έχει κάνει αρχικά είσοδο στο σύστημα.

Δεν το θεωρώ μείζον ούτε αυτό και το κατηγοριοποιώ στο ίδιο πνεύμα κριτικής που έκανα προηγουμένως. Ίσως, δε, οι προγραμματιστές του gov.gr να κάνουν ήδη διορθώσεις στο σύστημα και αυτή η τελευταία παρατήρηση να είναι αποτέλεσμα ενδιάμεσων αλλαγών.

Δε μπορώ να μην πω φυσικά, πέρα από την όποια κριτική και πέρα από την όποια ιδεολογική διαφοροποίηση έχω με αυτή την κυβέρνηση, ότι αυτό το gov.gr πρέπει να είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια.

εκτύπωση Κατηγορίες: διαδίκτυο, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 5 σχόλια
4 Μαΐου, 2021

Το WordPress είναι ένα λογισμικό (ένα σύστημα διαχείρισης περιεχομένου πάνω στο οποίο κατασκευάζουμε ιστοσελίδες και εφαρμογές διαδικτύου) που χρησιμοποιώ στη δουλειά μου εδώ και 15 χρόνια. Από το 2006 περίπου. Εδώ και κοντά 10 χρόνια όμως είναι κάτι παραπάνω.

Συμμετέχω στην ελληνική και παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που προσπαθούν να διαδώσουν το λογισμικό αυτό σε άλλους ανθρώπους με διάφορους τρόπους: μεταφράζοντάς το στη γλώσσα τους, γράφοντας κώδικα που το επεκτείνει, βοηθώντας άλλους να λύσουν τα προβλήματα που τους παρουσιάζονται και, φυσικά, διοργανώνοντας εκδηλώσεις με κεντρικό θέμα τις τεχνολογίες γύρω από αυτό.

(Όλα αυτά τηρώντας τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και συμπεριληπτικότητας αλλά και σεβασμού στις άδειες ανοικτού κώδικα που διέπουν το λογισμικό αυτό (open source).

Κάνοντας από σπόντα μια σύντομη αναδρομή στο 2019 συνειδητοποίησα ότι οργανωτικά μάλλον βρέθηκα σε ένα οργανωτικό κρεσέντο. Συμμετείχα οργανωτικά σε 2 ελληνικά WordCamps, στο WordCamp Europe εκείνης της χρονιάς, ενώ βοήθησα τους οργανωτές 3 άλλων ευρωπαϊκών WordCamps συμβουλευτικά (mentoring) στη δική τους διοργάνωση. Παράλληλα, βοήθησα στη διοργάνωση 6 τακτικών συναντήσεων (meetups).

(Το 2020, τι να πούμε για το 2020, ήταν η χρονιά που η ζωή όλου του πλανήτη μπήκε στο ψυγείο. Παρολαυτά η κοινότητα του WordPress βρήκε άλλους, διαδικτυακούς τρόπους να μείνει ενεργή.)

Θα μου πείτε όλα αυτά είναι πολλά για μια χρονιά και, στην τελική, μήπως δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να βοηθήσουν; Ε, υπάρχουν! Για παράδειγμα, με μεγάλη χαρά είδα φέτος, στο WordCamp Greece 2021 Online, την οργανωτική ομάδα να διευρύνεται ακόμη περισσότερο, με νέα παιδιά, τα οποία μάλιστα έκαναν και την πιο πολλή δουλειά. Πάμε καλά!

Και συνεχίζουμε!

Ο υποφαινόμενος καμαρώνει στο WordCamp Athens 2019.

εκτύπωση Κατηγορίες: wordpress, wordpress greek community, προσωπικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
6 Ιανουαρίου, 2021

Μπορεί η χώρα μας να μην είναι θεοκρατία, μπορεί να καμαρώνουμε για το κοσμικό μας κράτος, όμως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι η εξουσία της εκκλησίας να διαχωριστεί πλήρως από την πολιτεία. Έχουμε μεγάλη αδυναμία, βλέπετε, στην ορθόδοξη (αυτό πάντοτε με έμφαση) χριστιανική μας παράδοση. Μας το θυμίζει αυτό και το Σύνταγμά μας! Το βλέπουμε αυτό ανάγλυφα σήμερα (Θεοφάνεια) όπου, όπως έγραψα σε ανάρτηση στο Facebook:

Είναι εκπληκτικό το πώς, κατά τα άλλα έξυπνοι και εύγλωττοι άνθρωποι, μετατρέπονται σε προέδρους Εδεσσαϊκού όταν πρέπει να μιλήσουν για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας.

Το σύμπλεγμα του περίουσιου, ξεχωριστού, εκλεκτού, μοναδικού στον κόσμο, ανάδελφου έθνους ακόμη κρατεί καλά. Βρισκόμαστε στην κόψη ανατολής και δύσης, Ευρώπης και Ασίας κι αυτό εξακολουθεί να είναι κατάρα κι ευχή. Θέλουμε όλα τα καλά της δύσης αλλά μην τυχόν και προσβάλει κανείς τον ανατολίτικο συναισθηματισμό και πνευματισμό μας (ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά).

Κατά την άποψή μου ένα μέρος του παραλογισμού που ζούμε καθημερινά (γενικότερα, όχι μόνο τώρα στην εποχή του κορονοϊού) οφείλεται ακριβώς στην υποχώρηση αυτή που κάνει ο ορθολογισμός μας (η ευρωπαϊκή μας τάση) υπέρ μιας υποτιθέμενης πνευματικότητας (η ανατολίτική μας τάση). Επιμένουμε να καμαρώνουμε για το Χριστό και την Παναγία μας, για μια θρησκεία που, όπως όλες, έχει ανύπαρκτες ιστορικές βάσεις αλήθειας, πάει κόντρα στην επιστήμη, βασίζεται στην πίστη και στο δόγμα και είναι γεμάτη παραδοξότητες.

Προσδοκώ την εποχή όπου η θρησκεία δε θα είναι παρά ένα έθιμο από το παρελθόν, όπως τόσες άλλες θρησκείες και τόσα έθιμα τους που έχουν επιβιώσει στους αιώνες. Να τη θυμόμαστε και να τη γιορτάζουμε και να τη διασκεδάζουμε όπως τις απόκριες, τα ραγκουτσάρια, το κούτσουρο ή το πουρνάρι των Χριστουγέννων, τους καλικάντζαρους, τους Γέρους, τους Μωμόγερους και τόσα άλλα. Έθιμα που ξέρουμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά αποτελούν πλούσια παράδοση και νήμα που μας ενώνει με το παρελθόν μας αλλά και δίνει αφορμές για να γιορτάζουμε στο παρόν μας. Όπως (και όσο) καμαρώνουμε για το Διόνυσο και το Δία, χωρίς να τους προσδίδουμε πραγματικές διαστάσεις, έτσι και με την τωρινή μας κρατούσα θρησκεία αλλά και όλες τις άλλες.

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

[Η φώτο από εδώ.]

εκτύπωση Κατηγορίες: αθεΐα, απόψεις, θρησκεία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
18 Σεπτεμβρίου, 2020

Ο αγαπητότατος και γλυκομίλητος, συγγραφέας του άρθρου “Φτύστε τους”, πρώην μητροπολίτης Καλαβρύτων, του οποίου την ελευθερία του λόγου έχουμε υπερασπιστεί στο παρελθόν, να τα λέμε κι αυτά, Αμβρόσιος ενοχλήθηκε που ο καθηγητής γενετικής Μανώλης Δερμιτζάκης δήλωσε ότι πρώτα πρέπει να σταματήσει η θεία κοινωνία κι έπειτα να κλείσουν επιχειρήσεις, αναφερόμενος στα μέτρα κατά του κορονοϊού. Και αντέδρασε με ένα άρθρο που νομίζω ότι αξίζει να σχολιαστεί σχεδόν γραμμή προς γραμμή, γιατί είναι ενδεικτικό της ανατολίτικης κουλτούρας του, που εναντιώνεται στην ορθολογιστική σκέψη, την επιστήμη, αλλά και τη φιλελεύθερη κοσμική πολιτεία.

Επισημαίνω ότι ο Δερμιτζάκης πρότεινε πως μέσα στις προτεραιότητές μας πρέπει να είναι και η παύση της θείας κοινωνίας, ως πιθανής εστίας μετάδοσης. Το αντιπαρέβαλε αυτό με το κλείσιμο των επιχειρήσεων εννοώντας (δική μου ερμηνεία αυτή) ότι, ναι, να κλείσουμε και επιχειρήσεις, αλλά θα πρέπει να προέχει η οικονομία της θρησκείας. Ίσως και να εννοούσε ότι και η θρησκεία είναι μια επιχείρηση (πάλι δική μου ερμηνεία, εγώ είμαι ο κακεντρεχής, μην τον κατηγορήσετε).

Μπορεί κανείς να του καταλογίσει ότι δεν κομίζει ταυτόχρονα στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι η θεία κοινωνία και γενικότερα ο εκκλησιασμός ήταν στην πράξη, δηλαδή μελετημένα και μετρημένα, δραστηριότητες που προκάλεσαν αύξηση κρουσμάτων, όπως πχ έκαναν κάποιοι γάμοι ή κάποια πάρτυ κλπ. Ποιος θα τολμούσε βέβαια να τα βάλει με την Εκκλησία και να κάνει τέτοιες έρευνες; Αλλά, ΟΚ, δεν έχουμε τέτοια στοιχεία. Φυσικά, θα πρέπει να είναι εντελώς ανενημέρωτος κανείς για να ισχυριστεί ότι η θεία κοινωνία (χρήση κοινού σκεύους για όλους) και ο εκκλησιασμός (κλειστός χώρος με κίνδυνο συνωστισμού) δεν είναι και αυτά δραστηριότητες που χρήζουν ρύθμισης από την πολιτεία στην πρόληψη του κορονοϊού.

Θα μπορούσε, λοιπόν, ο Αμβρόσιος να είχε απαντήσει κάπως έτσι. Δεν είναι εκεί το πρόβλημά μου, γιατί φαίνεται πως δεν είναι εκεί το πρόβλημα ούτε του ίδιου του Αμβρόσιου. Προτίμησε να απαντήσει με ένα πλήθος δογματικών και αντιεπιστημονικών κραυγών, που συχνά γίνονται προσβολές και στοχεύουν τάχα μου στο διαχωρισμό των πεδίων δράσης του καθενός (θρησκευτικού ηγέτη vs επιστήμονα). Αυτός ο διαχωρισμός είναι που ο Αμβρόσιος αδυνατεί να καταλάβει. Ας δούμε τι είπε και προσθέτω ανάμεσα τα δικά μου σχόλια (με bold).

[Έναρξη απάντησης Αμβρόσιου]

ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ κ. ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
‘Ελλογιμώτατον Κύριον
κ. Μανώλην Δερμιτζάκην
Καθηγητήν Γενετικής
του Πανεπιστημίου Γενεύης

Ελλογιμώτατε κ. Καθηγητά,

Πολλήν αγανάκτησιν ησθάνθην εις τήν ψυχήν μου καθώς ανέγνωσα τις Δηλώσεις στον ΣΚΑΪ TV, τις αναφερόμενες στην μετάδοση της Θείας Κοινωνίας. Αποτολμήσατε και είπατε τα εξής φοβερά λόγια:

«Προτού σταματήσουν οι οικονομικές δραστηριότητες και κλείσουν επιχειρήσεις θα πρέπει να σταματήσει η θεία κοινωνία».

Σας ερωτώ, λοιπόν:

Με ποιό δικαίωμα αποφαίνεσθε επί θεμάτων, τα οποία εκφεύγουν της επιστημονικής αρμοδιότητός Σας;

– Γιατί οι τρόποι μετάδοσης ασθενειών είναι στην αρμοδιότητα του παπά και όχι του επιστήμονα! Αντίστοιχα ένας σουβλατζής θα μπορούσε να πει “από ψησταριές δεν ξέρεις, γιατί με βάζεις και φοράω μάσκα;”. Αντίστοιχα ένας καφετζής θα μπορούσε να πει “από καφέδες δεν ξέρεις, γιατί με αναγκάζεις να διατηρώ αραιά τα τραπέζια;”. Κλπ…

Έχετε μίαν ζωντανή σχέση με την Εκκλησία;
Εκκλησιάζεσθε ανελλειπώς κάθε Κυριακή;
Διαθέτετε πνευματικόν Πατέρα;
Εξομολογείσθε κατά καιρούς;
Μεταλαμβάνετε συχνά των Αχράντων Μυστηρίων;
Μελετάτε την Καινή Διαθήκη;
Μελετάτε βιβλία πνευματικού περιεχομένου;
Προσεύχεσθε ανελλειπώς πρωΐ καί βράδυ;

– Γιατί αυτά είναι τα εφόδια που πρέπει να έχει κάποιος για να μπορεί να μιλήσει για ασθένειες και το πώς μεταδίδονται στον πληθυσμό. Γιατί η λύση των προβλημάτων μας είναι η συνεχής μελέτη των ίδιων βιβλίων. Μάλιστα “πνευματικών” (εννοεί που να φέρουν υποκειμενικές και όχι επιστημονικές αλήθειες). Γιατί η προσευχή σώζει, αυτή έχει αυξήσει το προσδόκιμο ζωής, έχει κάνει καλύτερη την ποιότητα ζωής μας κλπ κλπ κλπ.

ΑΣΦΑΛΩΣ, ΟΧΙ!

– ΟΧΙ!

Είμαι βέβαιος γι’ αυτό, χωρίς να Σας γνωρίζω! Επομένως, αν και Καθηγητής Πανεπιστημίου, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΞ ΕΠΟΨΕΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ! Πρέπει να είσθε ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΣ με την Εκκλησία! Ίσως-ίσως και αυτό το «ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣ ΕΝΑ ΘΕΟΝ…» να μη το γνωρίζετε!

– Ναι, ας είναι άσχετος με την εκκλησία. Όχι, ας μην πιστεύει εις έναν θεό (ας μην πιστεύει και σε κανέναν εδώ που τα λέμε). Δεν έχουν αυτά κάτι να κάνουν με την επιστήμη του. Δεν έχουν να κάνουν κάτι με καμία φυσική επιστήμη, εδώ που τα λέμε. Το Πιστεύω πιστεύω πάντως ότι το γνωρίζει ο Δερμιτζάκης. Αλλά εντάξει τα ad hominem είναι από τα πιο εύκολα.

Και αυτά μεν ως προς την χριστιανική Σας ταυτότητα! Πρέπει όμως να είσθε ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΣ και από Κοινωνικής απόψεως!

– Αφήνω μια αμφιβολία γιατί ΜΠΟΡΕΙ και να σημαίνει κάτι αυτή η γενικότητα. Ίσως εννοεί ότι το θρησκεύεσθαι είναι μια κοινωνική δραστηριότητα (που πράγματι είναι). Βέβαια, θα ισχυριζόταν κανείς, ένας κοινωνικά εγγράμματος και “στοιχειωμένος” άνθρωπος θα ήθελε να επιδείξει και κοινωνική ευθύνη, μη θέτοντας τους συμπολίτες του και τον εαυτό του σε αχρείαστο κίνδυνο.

Σας ερωτώ: Ποιά σχέση έχουν οι Επιχειρήσεις με την Εκκλησία;

– Αχέμ, γκουχ-γκουχ, πνίγηκα, με συγχωρείτε… ΜΠΟΡΕΙ κανείς να ισχυριστεί (ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΣ ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΗΣ ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΣ) ότι η Εκκλησία είναι μια ωραιότατη επιχείρηση-μπίζνα. Αλλά δε θα το κάνω εγώ αυτό. Θα πω ότι εδώ η σχέση είναι μάλλον η εξής: ο Δερμιτζάκης ισχυρίζεται ότι, στην προσπάθεια να μειώσουμε τα σημεία συνωστισμού, μάλλον μεγαλύτερη προτεραιότητα έχει να αποφύγουμε συναθροίσεις αχρείαστες, όπως αυτές σε μια εκκλησία, παρά αυτές στις επιχειρήσεις. Πολύ προχώ και κοσμικό αυτό, πολύ νεοφιλελέ, το προσπερνάμε.

Η ημέρα της Εκκλησίας, δηλ. η ημέρα του Θεού, είναι η ΚΥΡΙΑΚΗ!

– Η ημέρα του κόβιντ είναι ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ!

Αλλά την ημέρα της Κυριακής τα καταστήματα, και άρα και οι επιχειρήσεις, είναι κλειστά! Τα δε εστιατόρια βέβαια δεν λειτουργούν από τις 7.00′ έως τις 10.00′ το πρωΐ, τήν ώρα δηλ που λειτουργούν οι Ναοί!

– Χρήσιμες και πρακτικές πληροφορίες αυτές.

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Φαίνεται, ότι ίσως είσθε ένας ΑΘΕΟΣ

– Το λέει λες και είναι κάτι κακό!

ή τουλάχιστον ένας ΑΣΧΕΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

– Λες και είναι κάτι κακό κι αυτό!

Γιατί, λοιπόν, ασχολείσθε με την Εκκλησία;

– Αχέμ, γκουχ-γκουχ, γιατί εκεί θα μαζευτούν άνθρωποι, οι άνθρωποι κολλάνε κόβιντ, κλπ κλπ κλπ.

Όπως αυτός που σημειώνει αυτές τις γραμμές, ως Μητροπολίτης, ΔΕΝ ΘΑ ΗΔΥΝΑΤΟ να ασχοληθεί με θέματα της ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ,

– ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΝΑΙ, πέτυχε και κάτι!

κατά τον ίδιον τρόπον και Υμείς, ο Καθηγητής της Γενετικής, και όχι της ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, δεν επιτρέπεται να ασχολείσθε με θέματα θεολογικά! «Καθήστε, λοιπόν, στ’ αυγά Σας», ίνα κατά την λαϊκήν παροιμίαν εκφρασθώ!

– Σύγχυση πεδίων για άλλη μια φορά. Δεν ασχολείται με τη θεολογία ο Δερμιτζάκης, ασχολείται με το πού έχουμε εστίες συνωστισμού. Θεολογία θα ήταν να κάνει ισχυρισμούς για τη φύση της αγίας τριάδας, αν ο πατέρας και ο υιός είναι ισότιμοι και τέτοια φοβερά ερωτήματα. Που, παρεμπιπτόντως, ως άνθρωπος θα είχε κάθε δικαίωμα να κάνει, και ας κάνει και λάθος, αλλά όχι, η θρησκεία είναι άλλο πεδίο, είναι χωράφι, αμπέλι αλλουνού, αυτού που ξέρει το ένα και μοναδικό και σωστό δόγμα.

Και επειδή αυθορμήτως επικαλέσθηκα την λαϊκή μούσα, ας μου επιτραπεί να επικαλεσθώ και την σοφία των αρχαίων προγόνων μας και να είπω πρός Υμας: Κύριε Καθηγητά «μή πέρα των πεδίλων»!!!!!

– Καλά, η σοφία των αρχαίων προγόνων μας είναι που μας οδηγεί μέσα στην πανδημία.

Επικαλούμαι το παράδειγμα του αρχαίου ζωγράφου καλλιτέχνη και σοφού Απελλή, ο οποίος, αφού ετοίμασε ένα καλλιτέχνημα, ένα ζωγραφικό πίνακα, προσκάλεσε έναν επαγγελματία της αγοράς, που έκανε σανδάλια, δηλ. ένα υποδηματοποιό της εποχής εκείνης, προκειμένου να του εκφράσει τη γνώμη του, ΕΑΝ ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΑ ή ΟΧΙ!

– Εξαιρετικό παράδειγμα. Ταμάμ για paper, και έτοιμο για poster σε ιατρικό συνέδριο. Βλέπω ήδη τα citations να πέφτουν βροχή.

Ο σανδαλοποιός, αφού εξέφρασε την γνώμη του για τα σανδάλια, άρχισε να εκφέρει γνώμην και για άλλα σημεία του ζωγραφικού πίνακος! Οπότε ο Απελλής του είπε την ιστορική εκείνη φράση: Σας παρακαλώ «“Άχρι πεδίλων και μέχρι σφυρών, ω βέλτιστε. Ου γαρ θέμις σοι πέραν τούτων χωρείν”, δηλαδή μέχρι τα σανδάλια και τις σφύρες, φίλε. Γιατί δεν σου επιτρέπεται να προχωρείς πέρα από αυτά.»!

– Τουτέστιν, επιστήμονα, μην επιστημονεύεις μέσα στην Εκκλησία, οι φυσικοί νόμοι εκεί δεν ισχύουν. Είμαστε και λίγο εξουσία, δε σου επιτρέπεται! Σύγχυση πεδίου πάλι, κπ κλπ κλπ…

Επισφραγίζοντας, λοιπόν, και ο ταλαίπωρος εγώ την προς Υμάς επιτιμητική αυτή αναφορά μου, επαναλαμβάνω τα λόγια του Απελλή: «Μη πέρα της Γενετικής, Θεολογικά ΑΓΡΑΜΜΑΤΕ Κύριε Καθηγητά!» Τα της Θείας Κοινωνίας κλπ. αφήστε τα εις ημάς.

– Σύγχυση πεδίων κι εδώ, μην τα ξαναλέμε.

Με εντιμότητα και τιμή
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο πρώην ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

[Τέλος απάντησης Αμβρόσιου)

Θα μου πείτε, τι τα θες όλα αυτά, μήπως δεν τα ξέρουμε, εκκλησία ληστεύει. Ε…

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, θρησκεία, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
20 Απριλίου, 2020

Οι Έλληνες πειθάρχησαν. Έμειναν οι περισσότεροι σπίτι την περίοδο της καραντίνας για να προστατέψουν και να προστατευτούν από τον κορονοϊό τηρώντας τα κρατικά μέτρα. Μάλιστα το κατάφεραν καλύτερα σχεδόν από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ισοπέδωσαν την καμπύλη! Αλλά ήταν αυτό πειθαρχία;

Ήταν κάποιου είδους πειθαρχία αλλά όχι αυτή που θα ήθελα να δω. Δεν ήταν η πειθαρχία που δείχνει κανείς σε ένα κράτος το οποίο εμπιστεύεται και με το οποίο συνεργάζεται για ένα κοινό στόχο. Ήταν μια παθητική πειθαρχία. Ταυτόχρονα τέτοιο συντονισμό και κοινή ρητορική κράτους και ΜΜΕ δεν έχω ξαναδεί! (Ούτε στο δημοψήφισμα όπου ήμουν βέβαια αρχικά κατά αυτού και έπειτα υπέρ του ναι.)

Ήταν η πειθαρχία που δείχνουμε σε ένα πατερούλη, από τον οποίο τα περιμένουμε όλα, που στις υποχρεώσεις μας απέναντί του μονίμως γκρινιάζουμε και τις αποφεύγουμε αλλά και τον οποίο υπακούμε όταν βαράει το βούρδουλα ή μας νουθετεί  σα μικρά παιδιά. (Συμπαθέστατος ο κύριος Τσιόδρας αλλά αυτό το μοιρολόι κάθε απόγευμα το χόρτασα γρήγορα.)

Στα μέτρα ήμουν σε γενικές γραμμές υπέρ. Δε βρήκα τρόπο να ξεχωρίσω το όριο πέρα από το οποίο μια χώρα μπορούσε να καταλήξει να γίνει Ιταλία ή Ισπανία ή να διατηρήσει τον έλεγχο με ήπια μέτρα, όπως η Σουηδία (με τα μέχρι τώρα στοιχεία πάντα). Ένας λόγος παραπάνω για τα μέτρα ήταν ότι ο Έλληνας δεν πειθαρχεί αυτοβούλως. Πειθαρχεί υπό το κράτος επιβολής.

Δύο παρατηρήσεις ακόμα:

1. Η μόνη ουσιαστική συζήτηση για το θέμα, πέρα από τα απολύτως καθημερινά, μονότονα και βαρετά, δεν έγινε στην τηλεόραση, δεν έγινε στις εφημερίδες, δεν έγινε στις μεγάλες ενημερωτικές ιστοσελίδες. Έγινε στα social media και στα προσωπικά και μικρά blog. Μόνο εκεί ακούσαμε κάποια στοιχεία πολυφωνίας.

2. Οι Έλληνες δεν φοβήθηκαν τον κορονοϊό. Ίσα-ίσα είναι αρκετά θερμοκέφαλοι και “δε λογάνε θάνατο” (εκτός κι αν τους χτυπήσει την πόρτα, την πόρτα του σπιτιού τους, όχι κάποια κοντινή πόρτα άλλου). Αν τον είχαν φοβηθεί, θα είχαν μαζευτεί από την ώρα που έβλεπαν τα κρούσματα στην Ιταλία και όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα εντός της χώρας.

Image by Miroslava Chrienova from Pixabay.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια