Τάκης Μπουγιούρης

Πολλοί άνθρωποι ενοχλούνται από το pride, τους vegan, κλπ και γενικά από ανθρώπους πιστεύουν σε κάτι που θεωρούν δίκαιο και ενεργούν για να το πετύχουν. Ξεβολεύονται. Αισθάνονται αυτόματα ότι απειλείται ο ζωτικός τους χώρος το comfort zone τους. Αντιδρά εκείνο το παλιό κομμάτι του εγκεφάλου μας που λέει πρόσεχε, κάτι διαφορετικό συμβαίνει, πιθανός κίνδυνος. Τους κατηγοριοποιούν σε μια γενική κατηγορία “ακτιβιστές” όπου όλοι αυτοί μαζί απειλούν τη ζωή όπως την ξέραμε και την καθαρότητα των σωματικών μας υγρών.

Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου υποσυνείδητα τους λέει ότι το pride έχει ξεπεράσει τα όρια, ότι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα διεκδικούν κάτι που δεν τους ανήκει, γιατί τελοσπάντων ό,τι ήταν να διεκδικήσουν το κέρδισαν ήδη και φτάνει πια ή ότι θέλουν να μας κάνουν όλους ή κιτς ή γκέι ή και τα δύο, λες και αυτά τα δύο είναι ντε και καλά αλληλένδετα ή λες και θα είχε καμιά σημασία ακόμη και αν ήταν αλληλένδετα.

Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου μας υποσυνείδητα τους λέει αντίστοιχα ότι οι vegan θέλουν να μας επιβάλουν τις δικές τους διατροφικές συνήθειες, έρχονται ως μια θρησκευτική αίρεση για να μας καταλάβουν, επειδή μας επισημαίνουν μερικά επιχειρήματα ηθικά, διατροφικά, περιβαλλοντικά, στα οποία εγώ τουλάχιστον δεν έχω βρει πειστικά αντεπιχειρήματα πέρα από το “πρέπει να ξεβολευτώ πολύ”. Μας ενοχλεί και μόνο που τα ακούμε τα επιχειρήματα αυτά.

Δείτε στο παρακάτω διάγραμμα από μελέτη της ΕΕ για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα το  εξής ενδιαφέρον: Ενώ τα ποσοστά για διακρίσεις και αρνητική συμπεριφορά κλπ είναι ήδη πολύ σημαντικά και ανησυχητικά, έρχεται το τέταρτο ερώτημα, όπου 96% των ερωτηθέντων, πρακτικά όλοι (!) δηλαδή, απαντούν ότι έχουν ακούσει συχνά ή συνεχώς (!) αρνητικά σχόλια στο χώρος της εκπαίδευσης για ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Δηλαδή, είναι να απορεί κανείς που τα προηγούμενα στατιστικά είναι τελικά τόσο χαμηλά!

https://www.facebook.com/kefim.org/photos/a.225106540857557/2499321790102676/

Ας ξεβολευτούμε λίγο

Ας σταματήσουμε λοιπόν να ακούμε τον παλιό μας εγκέφαλο και ας σκεφτούμε με το νέο. Και ας αναρωτηθούμε τι είναι τελικά το φυσιολογικό και τι είναι το αφύσικο. Καλώς ή κακώς όλα τα παράγει η φύση και ο προσδιορισμός φυσικό και αφύσικο έχει μόνο στατιστική και επιστημονική αξία. Χρειάζεται ξεβόλεμα για να το καταφέρουμε αυτό, χρειάζεται προσπάθεια. Το μόνο εύκολο είναι να μείνουμε καρφωμένοι στις θέσεις μας.

(Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Μίλησα για φύση και φυσικότητα. Το να είναι κάποιος -ή να μην είναι- γκέι είναι κάτι φυσικό. Προκύπτει από τη φύση. Καλό ή κακό δεν ξέρω αλλά είναι φυσικό. Που, και να μην ήταν φυσικό, η πολιτισμένη αντίδρασή μας θα ήταν να το θεωρήσουμε κάτι φυσικό. Πχ όπως θεωρούμε έναν άνθρωπο με κομμένο πόδι. ΟΚ, δεν είναι κυριολεκτικά φυσικό να έχεις κομμένο πόδι, αλλά θα σου φερθούμε σα να είσαι ίδιος με εμάς. Στην περίπτωση δε του ανθρώπου με το κομμένο πόδι θα κάνουμε και πέντε πράγματα για να του διευκολύνουμε και τη ζωή, να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική, αφού λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι.

Στο ίδιο πλαίσιο, λοιπόν, έχει αναφερθεί και το αντεπιχείρημα ότι, αφού είναι όλα φυσικά, ε, φυσικές είναι και οι αρρώστιες και οι ψυχασθένειες κλπ. Άρα παραλληλίζουμε αυτομάτως το σεξουαλικό προσανατολισμό με μια ασθένεια. Το προφανές λάθος εδώ είναι ότι, ναι μεν οι ασθένειες κι οι ψυχασθένειες είναι κάτι το φυσικό, γιατί η φύση τις παράγει κι αυτές, αλλά είναι και κάτι το ανεπιθύμητο, γιατί μας κάνουν κακό και η φύση μας έχει προγραμματίσει να αντιδρούμε σε αυτό που μας πονάει και μας σκοτώνει. Το επιχείρημα αυτό τελικά είναι διπλά κακό, γιατί προέρχεται από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τη λογική τους, άρα έχουν καμπόση από δαύτη, για να το παράξουν και τους χρεώνω όχι μόνο λάθος αλλά και πρόθεση. Ας κλείσω την παρένθεση.)

Πέρυσι πρόλαβα να περάσω μια βόλτα, φέτος τρέχουμε για τα WordCamps και χρόνος μηδέν!

Τι είναι pride;

Pride δε σημαίνει ότι είμαι περήφανος που είμαι γκέι ή που είμαι λεσβία. Αυτό θα ήταν σα να λέμε ότι είμαι περήφανος που είμαι μαυρομάτης ή που είμαι 1.75 ύψος ή που είμαι αριστερόχειρας. Pride σημαίνει είμαι περήφανος που είμαι αυτό που είμαι και, σας παρακαλώ, να με αφήσετε να είμαι αυτό που είμαι ελεύθερα και ισότιμα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι η διαφορετικότητα έχει πολλές εκφάνσεις. Δεν είναι μόνο το φύλο και η σεξουαλική κατεύθυνση. Είναι και η καταγωγή, ο θρησκευτικός προσανατολισμός, η γλώσσα, η εργασία, η εμφάνιση και οτιδήποτε χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο και αποτελεί βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς του.

Φυσικά, πάντοτε ισχύει πως η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Ωραίο τσιτάτο αυτό και έχει σωστή βάση! Αλλά προτιμώ να εστιάζω και στο κοινό πεδίο, όπου η ελευθερία του ενός και του άλλου μπορούν να συνυπάρχουν και όχι απλά να υπάρχουν η μία ταμπουρωμένη απέναντι στην άλλη.

Αριστερά ένας γκέι και δεξιά ένας χοντρός μουσάτος που άλλαξαν την ιστορία της επιστήμης των υπολογιστών και τους οφείλεις εν μέρει σχεδόν κάθε πάτημα πλήκτρου στο πληκτρολόγιό σου και κάθε κλικ στο ποντίκι σου.

Live and let live

Μόνο το ένα από τα δύο δεν αρκεί! Και δεν αρκεί δυστυχώς να το δέχεσαι ή να το αποδέχεσαι ή να το ανέχεσαι. Αν το πιστεύεις, δεν αρκεί να αφήνεις τον άλλο να ζήσει τη ζωή του, πρέπει και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, ώστε να εξασφαλίσεις ότι μπορεί και αυτός να ζήσει τη ζωή του. Πρέπει να ξεβολευτείς.

[Όλες οι φωτογραφίες είναι ελεύθερες πνευματικών δικαιωμάτων.]

Με ελάχιστη τύχη κάθεσαι αρχικά κάπου κοντά του.

Ισχυρίζεται φωναχτά ότι τα γίδια “οι Ευρωπαίοι”, αυτοί που κάνουνε ανακύκλωση ευλαβικά, “είναι κορόιδα”, λέει, “γιατί τους εκμεταλλεύονται οι δήμοι τους”, λέει “που τους βάζουνε και διαχωρίζουνε ένα-ένα τα σκουπίδια”, λέει. “Και ότι θα έπρεπε να είναι δική τους δουλειά” -των δήμων ντε- “να κάνουν αυτό το διαχωρισμό”. Δηλαδή, ο δήμος να μαζεύει τα σκουπίδια, γυαλιά, χαρτιά, πλαστικά ανακατεμένα με υπολείμματα γιαουρτιού στα όρια της τυροκόμησης, ζουμιά χωριάτικης σε διαδικασία σαπωνοποίησης και καμμένα λίπη που δεν αφαίρεσε στο Σβέλτο και να τα διαχωρίζει μεταξύ τους ωσάν αλχημιστής! Κορυφώνει λέγοντας “εγώ θα πλήρωνα για μια τέτοια υπηρεσία επιπλέον δημοτικά τέλη”. Θα πλήρωνε! Ποιος; Αυτός ο “κίνημα δεν πληρώνω”, ο “δεν κόβω απόδειξη, σου ‘χω κάνει ήδη καλύτερη τιμή και δεν το ξέρεις”, ο “το κράτος μας κλέβει, θα το κλέψουμε κι εμείς”. Αυτός ο μαλάκας ο Νεοέλληνας.

Μιας μαλακίας, βεβαίως, μύριες έπονται.

“Άκουσα”, λέει, μιλώντας πιθανότατα για τις ειδήσεις του Star Channel, σε εκείνο το δεκάλεπτο λίγο πριν τα αφιερώματα στην έξαλλη νυχτερινή ζωή των ελληνικών νησιών και τον εντελώς αναπάντεχο καύσωνα, που ώθησε τους Αθηναίους απρόσμενα στις παραλίες και τις Αθηναίες στα brazilian [εικόνες, βίντεο, τα πάντα], “ότι στη Μυτιλήνη οι ΜΚΟ παίρνουν κάθε βδομάδα 100.000€”… παύση… γυρίζει προς το δεκάχρονο γιο του “πόσα ακούσαμε ότι παίρνουν ρε [όνομα δεκάχρονου γιου] ότι παίρνουν για κάθε πρόσφυγα” (ναι, ουάου, είπε πρόσφυγα, υπάρχει ελπίδα λες; ναι καλά!) “50€ την εβδομάδα;”. Ο [δεκάχρονος γιος] αποκρίνεται με χαρά “50€ το μήνα”, που συμπλήρωσε μια φορά το φωστήρα πατέρα! “Ε, 50€ το μήνα για κάθε πρόσφυγα”, αναφωνεί δικαιωμένος! Και συνεχίζει “δηλαδή, μια τετραμελής οικογένεια προσφύγων παίρνει 200€ το μήνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κανείς δεν το ξέρει” (τώρα αυτός πώς το ξέρει είναι άλλο θέμα). Ναι ρε μαλάκα, γαμώ την κωλοφαρδία τους, τους ρημάξανε τα σπίτια, διέσχισαν τη μισή μεσόγειο και όσοι δεν πνίγηκαν στη θάλασσα παίρνουν χαρτζιλίκι 50€ το μήνα.

Μαλακίας έπος ουκ έσται τέλος.

Λίγο πιο μετά διαβεβαιώνει κατηγορηματικά πως, βάσει στέρεων και διασταυρωμένων πληροφοριών, που οπωσδήποτε θα κυκλοφορούν στο γραφείο όπου ξύνεται ολημερίς, “υπάρχει κανονικό σχέδιο η Μυτιλήνη να γίνει νήσος Έλλις, να το ξέρετε” (η ατάκα συνοδεύεται από γούρλωμα ματιών τύπου αγελάδας, αργή περιστροφή τους προς καθέναν της παρέας προσωπικά και κατακόρυφη ταλάντευση φρυδιών με νόημα που δεν αφήνει χώρο για αμφισβήτηση) και τέλος “εκεί πια ξεχάστε τον τον τουρισμό”. “Έχεις πάει Μυτιλήνη;” ρωτάει ένας άλλος. “Όχι απαντάει, αλλά, δεν ξέρω, από αυτά που έχω ακούσει δεν πρέπει να είναι και φοβερό νησί”. “Εντάξει, έχει κάτι ωραία σημεία” του αντιπαραβάλουν. Εντάξει, το δέχεται!

Αυτός ο τύπος μεγαλώνει ένα άλλο μικρό Νεοέλληνα!

Η συζήτηση προχώρησε σε πιο ενδιαφέροντα ζητήματα, καθώς εξήγησαν στο [δεκάχρονο γιο] πώς δουλεύει ένα καλό αεροβόλο, ώστε να μη χάνει αέρα το χειμώνα και πού μπορείς να βρεις -ή να μη βρεις- καλή ψαριά άμα είσαι ντόπιος και ξέρεις, ενώ άμα δε ξέρεις, τι τα θες, πιάσε το πλέξιμο καλύτερα, οι αληθινοί οι άντρες σκοτώνουν ανθρωποφάγες μπεκάτσες και τσακίζουν αιμοδιψείς ροφούς. Επίσης, συζητήθηκαν ζητήματα βαρκάδας, ποδηλατάδας και άλλων θερινών δραστηριοτήτων, με δωρεάν συμβουλευτική για όλους τους επιβάτες του πλοίου, προς εντυπωσιασμό των δεκάχρονων και ανταγωνισμό των σαρανταπεντάχρονων για το ποιος τα κάνει πιο καλά και πολύωρα.

Και, ω, τι υπέροχη τύχη, η συζήτηση πήγε στην Κορακάκη.

“Οι δημοσιογράφοι”, ξεφύσηξε φανερά αγανακτισμένος ο Νεοέλληνας, “τώρα τη θυμήθηκαν. Όπως και το μπάσκετ έγινε με το Γκάλη!” (στο μυαλό μου ο Μιθριδάτης πετάγεται πίσω από τον καναπέ στον κύρη του σπιτιού: “Μπάσκετ με το Γκάληηη!”). Αν γεμίσει από αύριο όλη η Ελλάδα σκοπευτήρια σε κάθε γειτονιά και πλατεία, τι να σας πω δε θα το χαρώ καθόλου, να το ξέρετε. Όχι ότι έχω κάτι με το σπορ, ούτε ότι δεν είμαι σούπερ υπερήφανος Έλλην τις τελευταίες ημέρες, αλλά δε βλέπω κάτι το αθλητικό ή ιδιαίτερα ευγενές κι ανώτερο σε όλο αυτό, συμπαθάτε με, όσο κι αν θεωρώ όλα τα αθλητικά ανδραγαθήματα εντυπωσιακά κι αποδεκτά. “Εμένα μου αρέσει και η ξιφασκία” λέει κορασίδα της παρέας και ο μέγας μαλάκας Νεοέλλην διορθώνει “εντάξει, τα αγόρια συνήθως παίζουν μπάλα και τα κορίτσια βόλλεϋ”, ξεχνώντας και το Γκάλη και το Γιαννάκη και το Φιλίππου και τα άλλα παιδιά.

Οι κυρίες της παρέας, ενώ οι κύριοι πάνε για φρέντο εσπρέσσο.

Η μαλακία δεν είναι αντρικό προνόμιο, είναι πανανθρώπινη ιδιότητα που διέπει όλο το είδος, άνδρες, γυναίκες, L, G, B, T, κλπ. Οι κυρίες της παρέας ανέλυσαν τα ευεργετικά αποτελέσματα του βελονισμού, καθώς και τη θεραπεία με βδέλλες (διάολε, στ’ αλήθεια αυτό το πράγμα μοιάζει να υπάρχει!) καθώς και με τσιμπήματα μελισσών (πιάνει άραγε μόνο με μέλισσες η θεραπεία ή και με σφήκες, κόμπρες, σκορπιούς, κλπ;). Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για θεραπείες όπου σιχαίνεσαι τόσο την ύπαρξή σου και μόνο που τις κάνεις, ώστε ξεχνάς κάθε άλλο πόνο και ασθένεια. Η μέθοδος είναι αλάνθαστη και οι κυρίες το επιβεβαιώνουν. Επιπλέον 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Σκιπ, αυτοί ξέρουν. Τέλος, πίνοντας -και όχι βουτώντας,προσοχή, αλλιώς θα τον είχαμε εξαλείψει- λάδι ελιάς φεύγει ο καρκίνος και με δυο καλά ξεματιάσματα σε νύχτα με πανσέληνο από παρθένα κόρη εξαφανίζονται οι αιμορροΐδες. Τι; Το δοκίμασες και δεν έπιασε; Χα! Δε θα ήταν παρθένα η κόρη.

Το κόλπο με το δεκάρικο και τη γυμνή.

Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα αυτό τώρα. Ίσως γιατί συμπυκνώνει υπέροχα το νεοελληνικό χιούμορ και την 80s βλακεία μας σε εκείνο το άκρο, που είναι τόσο κακό που μπορεί να είναι και καλό (αλλά μπορεί και να μην είναι). Είναι σαν τη γη σφαιρικό αυτό το χιούμορ. Πας προς το κακό άκρο, πας, πας, πας και στο τέλος φτάνεις στο καλό άκρο και εκεί τα όρια είναι δυσδιάκριτα, μπορεί πλέον να είναι και καλό. Πώς πάει το κόλπο αυτό λοιπόν: λες σε έναν δύστυχο φίλο σου να βγάλει ένα κέρμα. Στην παλιά Ελλάδα αυτό δούλευε καλά με ένα δεκάρικο, αλλά και εικοσάρικο έκανε. Το τρίβεις καλά-καλά ξέρω γω, το παίζεις λίγο μάγος και του λες να το γυρίσει από την ανάποδη (λες και έχει και καλή). Του λες να ψάξει να βρει εκεί μια γυμνή γυναίκα. Αυτός, αν είναι όσο στόκος περιμένεις ή έστω αγαθός ή απροετοίμαστος και πάει με τα νερά σου, ψάχνει λίγο και βέβαια δε βρίσκει τίποτα. Εσύ μετά του λες “σιγά, ρε μαλάκα, με ένα δεκάρικο θες να δεις και τσόντα;”. Έπειτα γελάς καγχάζοντας, ενώ αυτός κοιτάει απορημένος, καθώς αναρωτιέται ποιος από τους δυο σας είναι ο πραγματικός μαλάκας. Αργότερα βρίσκεις άλλο μαλάκα και επαναλαμβάνεις τη διαδικασία. Μην ανησυχείς, δε θα βαρεθείς, υπάρχουν πολλοί.

Για την ιστορία: το κόλπο με το δεκάρικο δεν έλαβε χώρα στο πλοίο, το φαντάστηκα όλο 100%.

Καταλαβαίνεις πάντως το σατανικό χιούμορ που κρύβεται υποδόρια κάτω από το φοβερό και τρομερό αυτό τρυκ. Το κάνεις με ένα κέρμα μικρής αξίας! Εεε, το πιάνεις ή όχι ακόμα; Γιατί, αν το έκανες πχ με ένα πεντοχίλιαρο, δε θα μπορούσες να του πεις μετά του αλλουνού του χαϊβανιού ότι “με ένα πεντοχίλιαρο θες να δεις και τσόντα;” γιατί θα δικαιολογείτο και κι αυτός να σε αντικρούσει ότι “ε, ναι, ρε φίλε, κοτζάμ πεντοχίλιαρο έδωσα” και θα ‘χε και δίκιο. Καταλαβαίνεις τώρα. Ασύλληπτο κι αλάνθαστο.

Μόνη σωτηρία σου πια το λιμάνι.

Καθώς η συζήτηση παραδίπλα είναι σε φάση “τάβλι παλιά παίζαμε, τώρα έχουμε κολλήσει με τη μπιρίμπα… σκάκι, μπα όχι.” (άκου εκεί σκάκι, τι είναι, τίποτα βλαμμένοι;) αναρωτιέσαι πόσο τυχερός είσαι που αυτή τη φορά δεν έκατσε πάλι δίπλα σου ο άλλος ο πατέρας, αυτός που για να ησυχάσει το παιδάκι του του έβαλε στο τάμπλετ ίσαμε 20 φορές εκείνο το εξαιρετικό απόσπασμα επιθεώρησης του Σεφερλή, όπου ξεφτιλίζει με κάθε τρόπο που βάζει ο νους νάνους, γυναίκες-καθαρίστριες, γκέι-αδελφές, αλβανούς-εργάτες και λοιπούς ανεπιθύμητους της φυσιολογικής μας κοινωνίας. Η μόνη σωτηρία σου είναι το λιμάνι. Να κατέβεις ή να κατέβει αυτός και η παρέα του. Να γλιτώσεις έστω και για λίγο από την απύθμενη μαλακία του. Φυσικά, κατά πάσα πιθανότητα θα τον συναντήσεις ξανά, στην παραλία του νησιού, σε μια από τις ταβέρνες, στο φούρνο. Αν είσαι κάργα άτυχος μπορεί να μένει και κάπου κοντά σου ή στο ίδιο σύμπλεγμα ενοικιαζομένων με αλουμινένια παντζούρια. Όταν τον πετυχαίνεις κάπου έξω, ο λαιμός σου θα δένεται κόμπος αλλά θα ανεβοκατεβαίνει για να γνέψει το κεφάλι σου ένα “γεια” προς το φιλαράκο που έκανες θέλοντας και μη στο καράβι. Με αυτές τις σκέψεις πας να πάρεις το αυτοκίνητό σου στη βρωμερή από την κλεισούρα και τις αναθυμιάσεις μηχανών πλοίου και εξατμίσεων υπόγα του πλοίου. Όπου ο αθεόφοβος… ανάβει και τσιγάρο.

Διαπιστώνω με ανακούφιση ότι όσοι με κοιτούν επίμονα
τόση ώρα κοιτούν την τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου.

[[ Διάβασε την Πράξη Β’ ]]

Upd: γέρικο το μυαλό, έμπλεξε λίγο τις ημερομηνίες, τα υπόλοιπα γεγονότα όμως είναι αρκετά αληθή και ακριβή. Πάντως η Βούλα Πατουλίδου το χρυσό το πήρε πράγματι το καλοκαίρι του 1992 στην

(Προειδοποιώ ακολουθεί μια πολύ προσωπική ιστορία.)

Καρύδι beach, ευχαριστώ halkidiki.com

Είναι 1988, καλοκαίρι κάργα, ΠΑΣΟΚ φουλ, Αύγουστος σαν και τώρα, καλή ώρα, με Ολυμπιακούς αγώνες στο παγκόσμιο προσκήνιο, σαν και τώρα, καλή ώρα, αλλά στη Σεούλ της Ν. Κορέας αυτή τη φορά. Είμαι μόλις 9 ετών και βρίσκομαι με τους γονείς για οικογενειακές διακοπές στην εξωτική Βουρβουρού της Χαλκιδικής. Κάνω μπάνιο κάθε μέρα στο καταγάλανο Καρύδι. Όχι, σαν τη Χαλκιδική δεν είχε από τότε.

Είναι η εποχή που , όπως την ανακαλεί ολίγο ανακατεμένη πλέον το ενήλικο μυαλό μου, είναι γεμάτη ζέστη, τζιτζίκια, πράσινα και γαλάζια σημαιάκια, πολύ μπάλα κι ακόμα πιο πολύ μπάσκετ, μια εποχή όπου οι γονείς μπορούν να παίρνουν τα παιδιά τους και να πηγαίνουν 15 μέρες διακοπές μέσα στον πράσινο σκαραβαίο σχετικά άνετα. Δε μιλάμε για μεγάλη πολυτέλεια αλλά για μια “υπαρκτή” άνεση, δόξα στα πακέτα τα Ντελόρ.

Ένα υγρό μεσημέρι εκείνου του Αυγούστου η μισοχαλασμένη τηλεόραση του ενοικιαζόμενου όπου μέναμε, πάντα με ανοιχτά τα παράθυρα και τις πόρτες, να μπαίνει αέρας, χωρίς να φοβόμαστε για άλλους εισβολείς πέρα από τις μύγες και τα κουνούπια και όπου η μαμά, για να μην τρώμε κάθε μέρα μπριζόλες στις ταβέρνες, μαγείρευε από μακαρόνια με κιμά μέχρι κανονικά γεμιστά, ρε φίλε, τραντάζεται -η τηλεόραση, όχι η μαμά- με ένα συνταρακτικό νέο.

Η Βούλα η Πατουλίδου, η Ελληνίδα δρομέας, είναι πρώτη στον τελικό των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων. Πρώτη. Γυναίκα. Ελληνίδα. Ολυμπιονίκης! Μικροί-μεγάλοι, μην πω περισσότερο οι μικροί, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του επιτεύγματος έκπληκτοι και συγκινημένοι. Πέρυσι πανευρωπαϊκό στο μπάσκετ με το Γκάλη και το Γιαννάκη και τώρα αυτό. Δε μπορεί να είναι τυχαίο, κάτι επιτέλους αλλάζει προς το καλύτερο.

Εκτός από την ασπρόμαυρη τηλεόραση του ενοικιαζόμενου, τραντάζεται και ολόκληρο το πανελλήνιο. Περηφάνια και συγκίνηση μαζί. Όλο το έθνος συσσωρεύεται πίσω από την κοπελιά που ήρθε πρώτη στον κόσμο και υψώνεται μαζί της στο βάθρο. Φωνάζει μαζί της δακρυσμένο το έθνος “για την Ελλάδα, ρε γαμώτο”. Ναι! Ψυχική ανάταση. Ελπίδα. Μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά αν προσπαθήσουμε. Μπορούμε να πάρουμε κι άλλα πακέτα του Ντελόρ. Μπορούμε να κάνουμε κι Ολυμπιάδα 1996. Διάολε, ναι θα την κάνουμε κι αυτήν.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, αλλά τώρα μέσα σε πολύ διαφορετικό κλίμα πολιτικά και οικονομικά και με πολλές αυταπάτες να έχουν καταρρεύσει, συσσωρευόμαστε πίσω από μια άλλη κοπέλα, πρώτη στη σκοποβολή, την Άννα Κορακάκη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εγώ απλώς την παρατηρώ. Η καλοκαιρινή ζέστη μου φέρνει αυτόματα στο μυαλό την πρωτιά της Βούλας Πατουλίδου όταν ήμουν 9. Κοντεύω 39 και μας παρατηρώ καθώς κρυβόμαστε πίσω από ανθρώπους λαμπερούς που μας κάνουν περήφανους.

Να μη σας τα πολυλογώ, tldr, που λένε και στο χωριό μου, το WordPress οργάνωσε αυτό το σαββατοκύριακο 30-31 Ιανουαρίου 2016 ένα global contribution weekend, με κωδική ονομασία 20Q2016, όπου καλούσε τον οποιονδήποτε με καλή διάθεση, λίγες γνώσεις και διαθέσιμο χρόνο να συνεισφέρει στα επίσημα fora, όπου άλλοι χρήστες ζητούν βοήθεια σχετικά με το WordPress. Στο πνεύμα του open source και της συνεισφοράς στην κοινότητα, ζήτησε από όλους να δώσουν λίγο από το χρόνο τους, ώστε να βοηθήσουν άλλους χρήστες αλλά και να αποδείξουν πόσο απλό είναι ακριβώς αυτό: να συμμετάσχεις ενεργά πού και πού.

Μια και δυο, η ελληνική κοινότητα του WordPress ανασκουμπώθηκε για να πάρει μέρος και να κάνει την παρουσία της αισθητή, μιας και στο τέλος του σαββατοκύριακου θα γινόταν μια άτυπη καταμέτρηση της συνεισφοράς της κάθε κοινότητας ανά τον κόσμο, έτσι για να υπάρχει και ένα χαλαρό απώτερο κίνητρο. Το meetup αυτού του μήνα λοιπόν αντικαταστάθηκε από τη συμμετοχή στη δράση αυτή. Μερικοί γενναίοι μαζευτήκαμε σε ένα χώρο στην Αθήνα και μερικοί άλλοι, εξίσου γενναίοι, από όλη την Ελλάδα, ο καθένας από το σπίτι του. Και είχε πολλή πλάκα.

Ανάμεσα στα πειράγματα του Κώστα Β. τα βιτριολικά αστεία του Παναγιώτη και την αστείρευτη καλή διάθεση του Κώστα Φ., με ένα πέρασμα από το Νίκο και το Γιώργο, σε ζωντανή σύνδεση με το Βαγγέλη στη Λάρισα, το Γεράσιμο στη Λαμία, το Δημήτρη στην Κόρινθο και το Χάρη στην Κατερίνη, όλοι μαζί βαλθήκαμε να αποδείξουμε ότι, πώς αλλιώς να το πω, ναι, μπορούμε κάνουμε την παρουσία μας αισθητή. Πιο μετά εκείνο το απόγευμα στο Slack team του WordPress:

Η διαδικασία του support όμως σε ένα τόσο παγκόσμιο επίπεδο, όπου έρχεσαι σε επαφή με τα προβλήματα χρηστών που ούτε καν φανταζοσουν ότι υπάρχουν, που άλλοι μιλούν αγγλικά, άλλοι απλώς πληκτρολογούν latin χαρακτήρες και περιμένουν βοήθεια, άλλοι έχουν σοβαρά προβλήματα και άλλοι είναι εντελώς αρχάριοι, η διαδικασία αυτή, λοιπόν, δεν είναι μόνο ικανοποιητική γιατί προσφέρεις στην κοινότητα. Άλλωστε, υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι να προσφέρεις. Είναι και διδακτική!

Αναγκάζεται κανείς να αναζητήσει είτε νέα θέματα που συνειδητοποιεί ότι, ακόμη και αν δεν τα γνωρίζει άμεσα, γνωρίζει πού μπορεί να βρει τη λύση τους ή πώς να τη συνθέσει για λογαριασμό κάποιου άλλου. Μπαίνει στη διαδικασία να διατυπώσει απαντήσεις με τρόπο που να βγάζουν νόημα όχι για τον εαυτό του αλλά για κάποιον άλλο, για κάποιον που ενδέχεται να έχει μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα από αυτόν. Έτσι εμπεδώνει καλύτερα ακόμη και τη γνώση που ήδη έχει. Και, ποιος ξέρει, ίσως στο τέλος δεθχεί και ένα ευχαριστώ από την άλλη άκρη του κόσμου.

Προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα όταν, εκεί που απαντούσα πέντε πράγματα που ήξερα σχετικά καλά έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να ασχοληθεί με ζητήματα που άκουγε για πρώτη φορά, επειδή απλώς τα βρήκα ενδιαφέροντα. Το support αυτό δηλαδή λειτούργησε και ως έναυσμα για νέες αναζητήσεις πληροφορίας, εργαλείων, τεχνικών κλπ.

Έτσι έμαθα για την υπηρεσία MemberMouse (καλή; κακή; δεν έχω ιδέα, οπωσδήποτε όμως ενδιαφέρουσα, για την επόμενη φορά που θα μου ζητηθεί ένα website με συνδρομές). Έμαθα και συζήτησα για το TGM, μια λύση για να ενσωματώνει κανείς άλλα, προαπαιτούμενα plugins στο theme του, κάτι που δε μου είχε χρειαστεί ως τώρα, μιας και δεν έχω μπει στην αγορά της κατασκευής themes, αλλά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο εργαλείο. Και γιατί δεν ήξερα το ωραιότατο εργαλειάκι Lsyncd, που συγχρονίζει live αρχεία ανάμεσα σε δύο Linux servers.

Στο ίδιο πνεύμα έπεσα πάνω σε μερικές πανέξυπνες λύσεις για να δημιουργεί κανείς τη δική του private υπηρεσία για updates στα WordPress themes και plugins του. Ετούτα σίγουρα θα τα αξιοποιήσω στο μέλλον. Φυσικά κάποιος ήδη έχει σκεφτεί και το έχει κάνει αυτό υπηρεσία, την οποία δίνει επί πληρωμή σε όσους τη χρειάζονται και δωρεάν σε όσους διανέμουν ανοιχτό λογισμικό.

Λίγο παρακάτω ένας χρήστης ζητούσε λύση σε κάτι που σίγουρα έχει εκνευρίσει κάθε χρήστη online: συμπληρώνεις μια μεγάλη φόρμα, αλλάζεις κατά λάθος σελίδα κι όταν επιστρέψεις έχει χαθεί ό,τι έχεις ήδη με κόπο συμπληρώσει. Ήξερα ότι υπήρχαν εργαλεία για developers ειδικά αυτό. Άραγε γιατί δεν τα χρησιμοποιούμε όλοι σε μόνιμη βάση; Έψαξα τα bookmarks μου και τα ανέσυρα. Διαπίστωσα, δε, ότι πλέον υπάρχουν και άλλα παρόμοια.

Σίγουρα δεν ήταν το πολυπληθέστερο meetup μας, μάλλον το αντίθετο.

Αλλά ήταν από τα πιο διασκεδαστικά. Η τεχνολογία είναι χαρά.

Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών παρουσιάζεται αυτές τις μέρες η έκθεση Digital Revolution με γενικό θέμα την εξέλιξη των ψηφιακών τεχνολογιών. Να πάτε να τη δείτε, είναι ωραία. Με κέρδισε εύκολα το πρώτο τμήμα της, αυτό με τον τίτλο Digital Archaeology: Pong, Mario, Altair, Apple II, NEXT. Ιδού:

To ιστορικό δημοψήφισμα της  05/07/2015 έβγαλε ΟΧΙ! Αυτό είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια, που ενισχύεται από το συντριπτικό ποσοστό 62% υπέρ αυτού. Οπωσδήποτε όλοι το σεβόμαστε και το δεχόμαστε. Χωρίς τούτο να σημαίνει ότι συμφωνούμε μαζί του και χωρίς -ελπίζω- να κατηγορηθούμε ότι είμαστε λιγότερο δημοκράτες από αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη που επικράτησε. Είμαστε ένα 40%, που προειδοποιούσε -και συνεχίζει να προειδοποιεί- επίμονα.

Άλλωστε η πραγματική ουσία βρίσκεται στην καθημερινή πραγματικότητα, όπου ο καθένας μας οφείλει να βρίσκεται στις επάλξεις της οικονομίας, παράγοντας έργο, προσπαθώντας, συνεχίζοντας, επιμένοντας και με αίσθημα των αυξημένων ευθυνών του απέναντι στο κράτος και τη χώρα. Είναι ακόμη περισσότερο τώρα κρίσιμο να αναλάβουμε ο καθένας μας χωριστά τις καθημερινές του ευθύνες, να τηρούμε τη νομιμότητα, να πληρώνουμε φόρους, να κόβουμε αποδείξεις, να αποδίδουμε ΦΠΑ, να μην βγάζουμε τα χρήματά μας εκτός Ελλάδος. Πράγματα αυτονόητα, ε;

Μέσα στη σύντομη προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε η συζήτηση δεν ήταν καθαρή. Τα μεγαλύτερα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε μια επίμονη μάχη υπέρ του ΝΑΙ, με την οποία συμφωνούσα στα βασικά επιχειρήματα, αλλά άγγιζε τα όρια της προπαγάνδας, μιας και δεν εξέθετε επαρκώς την αντίθετη άποψη. Η κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά, πόνταρε στην οργή του κόσμου και στην απογοήτευσή του για τα χρόνια που πέρασαν, εκτοξεύονται ανακρίβειες και δημαγωγίες, πολώνοντας με κάθε ευκαιρία και ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Η προπαγάνδα ήταν ισόπαλα βρώμικη. Αλλά η κυβέρνηση έπεισε! Αυτό είναι δεδομένο.

Τι πιστεύω ότι συνέβη.

Πρόκειται για ένα λαό που εκπαιδεύτηκε για εκατονταετίες να πιστεύει ότι είναι ο “εκλεκτός” (παιδί του Πλάαατωνα 🎵 και του Αριστοτέληηη 🎶), ότι οι κακοί Τούρκοι και οι Γερμανοί ήταν οι μόνοι εγκληματίες της ιστορίας, ότι οι κακοί ξένοι μονίμως μας εκμεταλλεύονταν και μας καταπίεζαν, ενώ αυτός αντιστεκόταν ηρωικά λέγοντας τα ΟΧΙ του. Αυτό έχει πολλές δόσεις αλήθειας, αλλά το να το καταπιείς αμάσητο είναι πολύ αναχρονιστικό πια.

Ένας λαός που έμαθε συστηματικά να συναλλάσσεται πελατειακά με το κράτος -ακόμα και με την Ευρωπαϊκή Ένωση-,  λειτουργώντας με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική, λειτουργώντας με βραχύβια μνήμη κι επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά, ακόμα κι όταν τα αναγνώριζε ο ίδιος τόσο εμφανώς. Πόσες φορές ψήφισε Ανδρέα Παπανδρέου κι έπειτα Γιώργο Παπανδρέου κι έπειτα Κώστα Καραμανλή!

Ένας λαός που εκπαιδεύτηκε να μην εμπιστεύεται το κράτος, την πολιτεία, τους νόμους. Έμαθε να είναι υπεράνω αυτών, να τους θεωρεί “άνωθεν” επιβεβλημένους, επαχθείς και ανεπιθύμητους. Θα παρκάρει στα πεζοδρόμια, θα καπνίζει στις ταβέρνες και θα πληρώνει φόρους επιλεκτικά και πάντοτε ατιμώρητα, άντε και με κάνα προστιμάκι, τακτοποίηση οφειλών, νομιμοποίηση αυθαίρετου ή περαίωση. Ταυτόχρονα ζητωκραύγαζε υπέρ του τάδε ή του δείνα πολιτικού αρχηγού/κόμματος, που του έταζε κάθε φορά κάτι νέο. Σωστή σχιζοφρένεια.

Είμαστε αυτός ο λαός.

Σε αυτό το λαό τέθηκε ένα ερώτημα, το οποίο βασίστηκε σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του: τα χαρακτηριστικά του περήφανου ραγιά, αυτού που κάποια στιγμή ξυπνάει και λέει το ΟΧΙ. Αλλά και του ραγιά που θα παραμείνει για πάντα ραγιάς, ακριβώς όπως αυτή η αριστερή κυβέρνηση ακόμη αρνείται να κυβερνήσει κι έχει περάσει από την αντιπολίτευση εσωτερικού στην ευρωπαϊκή αντιπολίτευση (για πάντα διαμαρτυρόμενη, για πάντα αντιπολίτευση). Αυτό το καταλογίζω στον Αλέξη Τσίπρα.

Σε αυτό το λαό τέθηκε ένα στρεβλό ερώτημα, με έναν εντελώς βρώμικο τρόπο. Παρόλη την ατιμία του δημοψηφίσματος αυτού, ο πρωθυπουργός -αντί να το ρωτήσει ευθέως- ισχυρίσθηκε ότι το ΟΧΙ ισοδυναμεί με αύξηση της διαπραγματευτική ισχύος της χώρας και εντατικοποίηση της προσπάθειας για μια καλύτερη συμφωνία εντός της Ευρώπης και εντός της Ευρωζώνης. Αυτό το πέτυχε πια.

Μακάρι να το πετύχει και μια συμφωνία! Το εύχομαι ολόψυχα αν και εκτιμώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, ενώ, στην καλύτερη περίπτωση που το καταφέρει, εξακολουθούμε να είμαστε μέσα σε μια ακραία εξαθλιωμένη οικονομία. Όποιος όμως εργάζεται μέσα στην πραγματική οικονομία, στην παραγωγή έργου, θέλει λύση ακόμη και την ύστατη στιγμή! Ακόμη και μετά την ύστατη στιγμή.

Λυπάμαι βαθύτατα όμως που δεν το επεδίωξε τίμια.

Ο Richard Stallman βρέθηκε στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα κι έδωσε μια ομιλία στο Innovathens με τίτλο “The Danger of Software Patents”, υπό την αιγίδα της ΕΛΛΑΚ, στις 20/05/2015. Ο Richard Stallman είναι μια από τις πιο συμβολικές μορφές της πληροφορικής του 20ου αιώνα, ιδρυτής του Free Software Foundation, του επιδραστικού GNU project και συγγραφέας της ευρύτατα διαδεδομένης άδειας ανοικτού λογισμικού GPL. Παράλληλα, είναι ένας ζηλωτής της ελευθερίας των χρηστών στο διαδίκτυο και υπέρμαχος των δικαιωμάτων τους ενάντια στους κολοσσούς που παραβιάζουν την ιδιωτικότητά μας (Google, Facebook, Apple, κοκ).

Παρακολουθώντας αυτό τον θρύλο της πληροφορικής να μιλά μέσα στο φαρδύ λουλουδάτο του πουκάμισο, ξυπόλητος, με τα παπούτσια του παραπεταμένα λίγο πιο δίπλα, σκεπτόμενος ότι κάποτε δήλωνε ως κατοικία (!) του το MIT, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια εκκεντρική προσωπικότητα. Εκκεντρική, φυσικά, με βάση αυτό που έχουμε συνηθίσει ως κανονικό και αποδεκτό. Δε θέλει να εμφανίζεται η φωτογραφία του στο Facebook, δε θέλει να μιλάει για open source αλλά για ελεύθερο λογισμικό (και το προφέρει στα ελληνικά “elefthero”), δε θέλει να αναφερόμαστε στις πατέντες λογισμικού με αυτό τον όρο γιατί είναι πατέντες ιδεών και αλγορίθμων και όχι πατέντες λογισμικού.

Μέσα στην εκκεντρικότητά του όμως, ο Stallman, είναι από τους ανθρώπους που επηρέασαν όσο λίγοι την πορεία του κόσμου της πληροφορικής, εισάγοντας και τυποποιώντας την ίδια την ιδέα του ελεύθερου λογισμικού, κάτω από την οποία βρήκαν στέγη project όπως το λειτουργικό σύστημα Linux ή ο browser Firefox και το CMS WordPress. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τη φυσιογνωμία του ή τις απόλυτες και στεγανά οριοθετημένες απόψεις του, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι του οφείλουμε πολλά.

Λίγο πιο δίπλα ο κύριος Γιάννης Νομικός τον σκιτσάρει πρόχειρα. Ο Stallman βγάζει το σκίτσο σε… δημοπρασία. Τα έσοδα θα πάνε στο GNU project. Ο σκοπός είναι ιερός και το σκίτσο μοναδικό. Το θέλω οπωσδήποτε. Είναι από τα 30 καλύτερα ξοδεμένα ευρώ που σπατάλησα.

“Happy Hacking”

Η επιστροφή είναι κάπως ανιαρή και με μπόλικη δόση ανυπομονησίας. Τη διαδρομή την ξέρουμε πια. Την πάμε αντίστροφα. Το 11-ωρο στο λεωφορείο είναι ζόρικο. Το λεωφορείο ξεκινάει από τη Σόφια σχεδόν γεμάτο. Ο χώρος δεν είναι αρκετός. Χρειάζομαι χώρο. Και πρίζες. Και σταθερό wifi. Σας είπα ότι το λεωφορείο διαθέτει και wifi; Ασταθές, αλλά δωρεάν, σαν και αυτό που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς πέρυσι και όπου να ‘ναι έρχεται. Λίγη υπομονή να σωθεί η χώρα πρώτα λίγο.

Οι δύο οδηγοί του λεωφορείου μοιάζουν να λειτουργούν σα ρομπότ. Ήρθαν στη Σόφια, ξεφόρτωσαν κόσμο (από Ελλάδα μάλλον;), φόρτωσαν αμέσως και φύγαμε. Πότε κοιμούνται; Κάνα 2-ωρο/3-ωρο που ξεκλέβουν ο καθένας τους όταν ο άλλος οδηγεί; Κι έχοντας φάει μακαρόνια με κιμά και κέτσαπ; Τι στομάχι, τι κράση; Λίγο τους ζηλεύω, λίγο τους λυπάμαι. Πιο πολύ τους λυπάμαι. Πότε ζουν;

Στην Αθήνα μας περιμένουν δουλειές με “φούντες”. Τα requests έχουν συσσωρευτεί. Το RedBooth έχει χτυπήσει κόκκινο. Ή μάλλον πορτοκαλί, όπως επισημαίνει τα urgent tasks μου. Τι νόημα έχει να τα θέτω ως “επείγοντα”, όταν τα μισά από αυτά έχουν γίνει επείγοντα και στην καλύτερη περίπτωση θα μεταπέσουν απλώς σε “καθυστερημένα”! Τουλάχιστον δε θα τα ξεχάσω. Θα είναι εκεί καταγεγραμμένα και θα με περιμένουν το επόμενο πρωί που θα πάω στο γραφείο. Προσπαθώ να “κλείσω” μερικά στο λεωφορείο. Το wifi με τρελαίνει. Μια πάνω μια κάτω. Η μπαταρία μου εξαφανίζεται. Τα tasks δε μειώνονται. Το laptop δε χωράει στα πόδια μου όταν έχω και κάποιον διπλανό. Ελπίζω στη Θεσσαλονίκη να κατέβει κόσμος.

Αμήν, έτσι και έγινε. Οι μισοί κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε στα μισά της διαδρομής. Άλλο τόσο ακόμη μα με περισσότερο χώρο. Και με λιγότερη μπαταρία όμως. Υπάρχει κι ένα στομάχι ταλαιπωρημένο από το ακατάστατο φαγοπότι των προηγούμενων ημερών. Τη μια μέρα ξηρά τροφή και τυρόπιτες, την άλλη επικές ποικιλίες κρεάτων με όσπρια (!). Θέλει αντοχή. Σκέφτομαι πάλι τους οδηγούς του λεωφορείου.

Τα χιλιόμετρα περνούν. Κατεβαίνουμε Λάρισα, Λαμία. Τα τοπία είναι πια γνώριμα και μαζί βαρετά. Ήρθαμε από την άλλη άκρη (λέμε τώρα) των Βαλκανίων, τι να μας πει εμάς η Λαμία. Βαλκάνια, σκέφτηκα. Τι καταλαβαίνουμε λέγοντας Βαλκάνια; Νομίζουμε ότι είμαστε μέρος μιας γενικότερης περιοχής που έχει και κοινά ανθρώπινα στοιχεία. Αλλά δεν έχει. Γεωγραφικά είμαστε Βαλκάνια εντάξει. Βαλκάνια και Μεσόγειος. Και Ευρώπη (ας πούμε). Νομίζω όμως υπερισχύει η Μεσόγειος τελικά. Δεν είμαστε σαν τους Βούλγαρους, σαν τους Αλβανούς και φαντάζομαι ότι όσο προχωρήσω προς τα πάνω τόσο λιγότερα κοινά στοιχεία θα βρω.

Είμαστε μεσογειακοί. Κι αυτό δεν το λέω για να μας χαϊδέψω αλλά σαν παρατήρηση. Είμαστε μεν μέρος του αχταρμά των Βαλκανίων, αλλά ως λαός δε βλέπω τις ομοιότητες με τους υπόλοιπους λαούς των Βαλκανίων. Περισσότερες ομοιότητες έχουμε με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Τούρκους. Πρέπει να είναι η θάλασσα, ο ήλιος ή κάποιος τέτοιος συνδυασμός. Τα υπόλοιπα Βαλκάνια είναι ένα περίεργο μίγμα εθνοτήτων, πρώην κομμουνιστικών δομών και ευρωπαϊκών επιρροών και απωθημένων. Δεν είναι όμως Ελλάδα και η Ελλάδα είναι βαλκανική χώρα μόνο γεωγραφικά.

Μετά τη Λαμία ο δρόμος είναι μικρός. Τα φώτα της Αθήνας αχνοφαίνονται σιγά-σιγά. Πλησιάζουμε σπίτι. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι που, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, ήταν γεμάτο εμπειρίες. Δεν ήταν το κλασσικό τουριστικό ταξίδι που έχω συνηθίσει, με τον οδηγό στο χέρι και τη λίστα με τα αξιοθέατα/μουσεία/παραλίες να συμπληρώνεται βήμα-βήμα. Ήταν ένα ταξίδι με συγκεκριμένο σκοπό, το WordCamp 2014, που μας έβαλε στους ρυθμούς μιας γειτονικής χώρας για λίγες μέρες. Δε μετανιώνω και τις 20+ ώρες που πέρασα στο λεωφορείο. Αυτό κι αν ήταν εμπειρία. Σα να έκανα μια μίνι 5ήμερη ακόμη. Γνώρισα ανθρώπους, γέλασα, πέρασα καλά!

Αυτό είναι. Πέρασα καλά.

Δεύτερη ημέρα του WordCamp, 3η ημέρα στη Σόφια. Αρχίζουμε και συνηθίζουμε την πόλη. Ξέρουμε πού θα βορύμε ταξί και πού όχι. Ξέρουμε που οι ταξιτζήδες σταματούν και πού διστάζουν να σταματήσουν. Ξέρουμε πού είναι διατεθειμένοι να κάνουν αναστροφή ή όπισθεν (hint: παντού!). Ξέρουμε ότι δεν μας έχουν αυτοί ανάγκη, εμείς τους έχουμε ανάγκη. Το ταξί στη Σόφια είναι οικονομικό. Η μέγιστη απόσταση μας κόστισε 8 λέβα. Δηλαδή 4 περίπου ευρώ. Διά τρία άτομα ίσον όσο ένα εισιτήριο του μετρό στην Αθήνα και λιγότερο. Τίποτα. Παίρνουμε ταξί για ψύλλου πήδημα.

Τα πάντα στη Σόφια είναι οικονομικά για τον Έλληνα του ευρώ (φιλοευρωπαϊκό υποννοούμενο, αν το πιάσατε). Οι τιμές είναι κοντά στη μισή αξία. Ίδιο νούμερο αλλά σε λέβα, που έχει τη μισή αξία του ευρώ (1 ευρώ ~= 2 lev). Αυτό σε κάνει να υποτιμάς τα πράγματα. Να νομίζεις ότι μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Δε μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Δε μπορείς να αγοράσεις την αξιοπρέπεια.

Το WordCamp σήμερα ολοκληρώνεται. Δύο μέρες παρουσιάσεων με διπλά sessions. Πολύ περιεχόμενο. Πολύς κόσμος να γνωρίσεις. Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες. Ανάμεσα στους Έλληνες και 2 ελληνικές startups να φιγουράρουν στους σπόνσορες. Δε μπορώ να το κρύψω, μου αρέσει αυτό. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το φετινό WordCamp δε γινόταν τόσο κοντά στην Ελλάδα, όμως αυτό μας έδωσε μια παραπάνω αφορμή για να μαζευτούμε. Πρόκειται για τη CSSIgniter και την Pressidium. Οι δεύτεροι κάνουν την πρώτοι τους εμφάνιση ever σε αυτό το event. Και τα πάνε πολύ καλά! (Μήπως ξέχασα να σας πω ότι εμείς φτιάξαμε την ιστοσελίδα τους;)

Το tweet του Matt λίγο πριν το πολυαναμενόμενο Q&A. Κάπου εκεί στη θάλασσα των ανθρώπων είμαστε κι εμείς: Ο Matt είναι κάτι σα ροκ σταρ ανάμεσά μας. Όλοι θέλουν να του μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του. Να ακούσουν τι έχει να πει. Και γιατί όχι, μιας και μοιάζει για τόσο προσγειωμένο και ευγενή τύπο. “We love women”, φωνάζει κάποιος από το πλήθος, με αφορμή την ερώτηση μιας κοπέλας σχετικά με την παρουσία των γυναικών στην τεχνολογία. Χαμογελαστός ο Matt του υπενθυμίζει ότι ακόμη και με αυτό τον τρόπο συντηρεί το στερεότυπο της γυναίκας ως αντικείμενο και ότι αυτό δεν είναι και πολύ σωστό.

Μιλάει για το 5% κι αυτό συζητιέται στο internet εκτενώς τις επόμενες ημέρες. Κάθε εταιρεία, ισχυρίζεται, θα μπορούσε εύκολα να αφιερώσει το 5% των ανθρώπινων πόρων της στη συνεισφορά προς την κοινότητα. Τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα (για την κοινότητα). Λίγο ρηξικέλευθο, λίγο ρομαντικό, λίγο τόσο απλό όμως, που είναι δύσκολο να το απορρίψεις. Τι είναι 5%; Τίποτα.

Στέκεται λίγο παραπάνω στη μετεξέλιξη του WordPress ως πλατφόρμα για εφαρμογές. Είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα. Να χρησιμοποιηθεί, δηλαδή, το WordPress ως βάση για web applications. Θα μπορούσε κανείς μέσω του API του πλέον να φτιάχνει ακόμη και δικά του καινούρια backends. Είναι αλήθεια, σας το λέω από πρώτο χέρι.

Το WordCamp Europe 2014 της Σόφιας ολοκληρώνεται με απόλυτη οργανωτική επιτυχία. Θα το ήθελα λίγο πιο “περιεκτικό”. Λίγο πιο τεχνικό. Λιγάκι πιο προκλητικό για έναν developer. Όμως καταλαβαίνω ότι αυτή είναι και μια επιτυχία του WordPress. Ξεπέρασε τα όρια των developers. Είναι σύστημα επιλογής για εταιρείες, για designers για απλούς χρήστες, bloggers, παραγωγούς περιεχομένου, οι οποίοι το επιλέγουν συνειδητά για την ευχρηστία και τη φιλικότητά του.

Το κλίμα ήταν φανταστικό. Τεχνολογία και νέοι χαμογελαστοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο να μαζεύονται και να είναι ήδη φίλοι εξαρχής. η τεχνολογία καταργεί τα σύνορα και τις διαφορές με αυτό τον τρόπο. Στα κομμάτια που δεν είχε πολύ κώδικα. Στα κομμάτια που μέσα στην ομορφιά πάντα θα διακρίνεις και τις υπόγειες κινήσεις, τους καχύποπτους ανταγωνιστές, τους haters. Φεύγεις με ένα αίσθημα ανάτασης ότι συμμετείχες σε κάτι ωραίο και χρήσιμο. Ξέφυγες για μια στιγμή από τα όρια της μίζερης χώρας σου και θα φέρεις μαζί πίσω λίγη αισιοδοξία.

(φωτογραφίες: Κώστας, Αριστείδης, Γιώργος)

Σόφια, Βουλγαρία, μέρα 2η, 1η του WordCamp 2014. Το event ξεκίνησε και η πρώτη μέρα των παρουσιάσεων ολοκληρώθηκε. Το Εθνικό Κέντρο Πολιτισμού (δική μου μετάφραση του: Национален дворец на културата), όπου διοργανώνεται είναι ένα γιγανταίο και εντυπωσιακό κέντρο εκδηλώσεων που δημιουργήθηκε το 1981 από το κομμουνιστικό καθεστώς. Είναι τεράστιο, τε-ρά-στι-ο, ευρύχωρο, με πολλαπλές χρήσεις και διαφορετικούς χώρους. Δίπλα στην είσοδό του, στο καφέ Memento, δουλεύει Έλληνας barista και σερβίρει freddo esspresso. Η ελληνική κοινότητα τον ευγνωμονεί. Μερικοί χρωστούν την επιβίωση τους σε αυτόν.

Η οργάνωση είναι εξαιρετική. Τα πάντα λειτουργούν σωστά. Το crew είναι εξυπηρετικό κι ενημερωμένο. Όλα ξεκινούν και ολοκληρώνονται στην ώρα τους. Συγχαρητήρια στα παιδιά από τη Βουλγαρία για την άρτια διοργάνωση. Γύρω σου βλέπεις χαρούμενες φάτσες από nerds που αγαπούν την τεχνολογία και το WordPress. Ενίοτε τρώνε μπανάνες, πράσινα μήλα, πίνουν ξυνόγαλα, γρατζουνάνε κιθάρες

Λίγη extra χαρά ικανοποίηση από την πολύ καλή πορεία του περιπτέρου των (δικών μας) παιδιών του Pressidium, που σχεδόν “ξεπούλησαν” από την πρώτη μέρα. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, το private beta έγινε sold out από την πρώτη μέρα, τα μπλουζάκια ανάρπαστα (και ο ανταγωνιστής απέναντι… τριζόνια – δεν το μάθατε από εμένα). Μήπως σας είπα ήδη ότι εμείς κάναμε το site τους; Εμείς το κάναμε.

Μια μικρή απογοήτευση επεφύλασσαν οι παρουσιάσεις. Οι ομιλητές γενικά ήταν καλοί και πολύ διαθέσιμοι για κουβέντα και η θεματολογία είχε μεγάλη ποικιλία (programming, design, business, humanities). Αλλά οι παρουσιάσεις ήταν σχετικά χαμηλού επιπέδου και κάπως γενικόλογες. Θα περίμενα περισσότερη λεπτομέρεια, περισσότερη τεχνολογία, ίσως και λίγο περισσότερο development. Άλλωστε, το οικοσύστημα του WordPress γύρω από αυτή τη φιλοσοφία έχει οικοδομηθεί. Πιθανότατα αυτό έγινε από πρόθεση, με τη λογική να δοθεί περισσότερο έμφαση στην ποικιλία των θεμάτων.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ήδη στη 2η μέρα των παρουσιάσεων. Σε λίγο βγαίνει στη σκηνή ο Matt για Q&A. Φυσικά, σας αφήνω.

About to speak at WordCamp Europe #wceu http://t.co/TGOXewKrfg

— Matt Mullenweg (@photomatt) September 28, 2014

Παραλειπόμενα ημέρας: κακό φαγητό στο irish pub JJ Murphy’s, όπου ντόπιοι, κανίβαλοι οπαδοί της Λίβερπουλ λύσσαξαν στους αλαλαγμούς και τις κραυγές, πάρτυ στο club Mixtape 5 στην υπόγεια (!) διάβαση έξω από το Κέντρο Πολιτισμού, όπου στην είσοδο μας έκαναν σωματικό έλεγχο (λαθρεμπόριο όπλων ίσως;), πολύ και φθηνό ταξί, καμία σχέση με τα φανταστικά καρντάσια που μας σεργιάνισαν χτες.