Τάκης Μπουγιούρης

Θα 'ταν 1995 πάνω κάτω, όταν έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το Wall. Ανυποψίαστος, φυσικά, για το τι πρόκειται να ακούσω. Τότε η μουσική ήταν ένα πεδίο ανεξερεύνητο για μένα. Έψαχνα να βρω τα τραγούδια "εκείνα", που κάπου τα είχα ακούσει και μου είχαν αρέσει πολύ αλλά δεν ήξερα τον τίτλο τους και ποιος τα είχε γράψει. Έτσι κάθε νέος δίσκος, έπειτα από μεγάλη προσμονή, ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη ή μια μεγάλη απογοήτευση. Στην πραγματικότητα, όπως κατάλαβα αργότερα, δεν ήταν τίποτε από τα δύο. Η αγάπη για μια μουσική χτίζεται σιγά σιγά.

Την πρώτη φορά που έπαιξα το Wall δεν κατάλαβα και πολλά. Η μητέρα μου όταν άκουσε το στίχο "Ι 've got thirteen channels of shit on the TV to choose from.", είπε στον πατέρα μου "Κοίτα τι ακούει ο γιος σου!". Μόλις λίγα χρόνια πριν είχαμε αποκτήσει και ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα για πρώτη φορά! Ο πατέρας μου απάντησε "Τους θυμάμαι. Ήταν κάπως απόκοσμοι.". Eίχε ζήσει στο Λονδίνο την εποχή που οι Pink Floyd ήταν το νούμερο 1 avantgarde/progressive συγκρότημα. Προοδευτικός άνθρωπος ήταν, αλλά περισσότερο με Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Τότε αισθάνθηκα ότι ακούω κάτι, δεν ξέρω τι, όχι καλό, όχι κακό, αλλά διαφορετικό. Κάτι ενδιαφέρον.

Με τα χρόνια το δίσκο τον έλιωσα στο πικάπ. Τον λάτρεψα, τον χώνεψα, τον έμαθα απέξω κι ανακατωτά. Και για χρόνια αισθανόμουν θλίψη που δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να τον ακούσω κάποτε και ζωντανά, μιας και οι Pink Floyd είχαν πρακτικά διαλυθεί. Μέχρι που πριν λίγα χρόνια ο Roger Waters πραγματοποίησε παγκόσμια tour για το – μοναδικό – "Dark side of the moon" και πέρασε κι από την Ελλάδα. Φέτος συνεχίζει (και τερματίζει, λογικά, την καριέρα του) παρουσιάζοντας το "Wall", το magnum opus του, σε όλη του την έκταση και με όλη του τη θεατρικότητα. Θα είμαι εκεί, απόψε το βράδυ.

"Mother, did it need to be so high?"

Χθες, το απόγευμα στο Σύνταγμα αρκετές χιλιάδες πολιτών μαζεύτηκαν ειρηνικά και όμορφα και διαμαρτυρήθηκαν για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας (μάλιστα σημαντικό ρόλο στη διοργάνωση έπαιξε το Facebook). Η συγκέντρωση ήταν ανεξάρτητη από κόμματα και πολιτικές οργανώσεις. Εξελίχθηκε πράγματι ειρηνικά και όμορφα και απέδειξε ότι μια μαζική διαδήλωση δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεται από καταστροφές και οδομαχίες. Η κύρια θεματική της συγκέντρωσης ήταν η αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στην κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και τη φθίνουσα οικονομική πορεία της χώρας μας.

Αυτό που κυριάρχησε ήταν το περιοδικό φασκέλωμα της βουλής (και των βουλευτών, φυσικά) από το συγκεντρωμένο πλήθος συνοδευόμενο από έντονες αποδοκιμασίες (κοινώς γιουχαΐσματα). Έχει την πλάκα του το φάσκελο και τη σημειολογία του, οφείλω να το παραδεχτώ. Ήμουν εκεί για κάποια ώρα αλλά δε μπορώ έτσι απλά να σηκώσω το χέρι και να ρίξω το φάσκελο! Ίσως φταίει η ανατροφή μου (μπααα) ίσως πάλι όχι αλλά δε μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να λέω “να, πάρτε τα, άχρηστοι, τα κάνατε όλα σαν τα μούτρα σας, άει συχτίρ…” κοκ. Και, λοιπόν; Μετά τι; Άιντε κι αγανάκτησα και το έδειξα κι εγώ και χιλιάδες άλλοι. Τι να το κάνουμε το φάσκελό μας αφού το ρίξαμε; Να κοκκινήσουν οι πολιτικοί μας από ντροπή; Ούτε καν!

Μια μάζα που φασκέλωνε είχαμε μαζευτεί όλοι εκεί πέρα χωρίς γνώση και χωρίς πρόταση. Απλά αγανακτισμένοι. Έχει κι αυτό την αξία του αλλά δεν αρκεί. Δεν αρκεί καθόλου. Τι ζητούσαμε οι αγανακτισμένοι; Δικαίως αγανακτισμένοι, αλλά τι ζητούσαμε; Να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Κάτι πιο σαφές δεν υπήρχε. Είναι μια αυθόρμητη και ανοργάνωτη αγανάκτηση που ζορίζεται άσχημα τελευταία και δεν ξέρει προς τα πού να εκτονωθεί. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Χρειαζόμαστε, όμως, πρώτα από όλα να συντονίσουμε αυτή την αγανάκτηση και να τη συμπυκνώσουμε και σε δράσεις αλλά και σε συγκεκριμένα αιτήματα. Πρέπει να μπορούμε να διατυπώσουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Δεν αρκεί να κατηγορούμε αυτούς που έχουν στα χέρια τους την εξουσία που εμείς τους δώσαμε.

Ωραία τα λέω. Έχω όμως αιτήματα; Έχω και είναι – ταπεινά τα εξής:

1. Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο και κάθε πολιτικό κόμμα έχει μερίδιο ευθύνης στην τρέχουσα κατάσταση της χώρας. Κάθε κόμμα πρέπει να βγει δημοσίως και να παραδεχθεί το μερίδιο της ευθύνης του. Αλλιώς κανείς μας δεν το ξαναψηφίζει στις επόμενες εκλογές. Να το υποσχεθούμε αυτό.

2. Ποινικοποίηση της πολιτικής; Κουραφέξαλα! Πρώτα απ’ όλα να δεσμευτούν τα κόμματα ότι θα αλλάξει ο γελοίος νόμος περί ευθύνης υπουργών και να συσταθεί επιτροπή “σοφών” που να διερευνήσει την οικονομική πορεία της χώρας από το 1981 και μετά (όπου το δημόσιο χρέος άρχισε να διογκώνεται).

3. Να αρθούν όλα τα μέτρα που πλήττουν χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και ανέργους. Μείωση ΦΠΑ, φορολογικές ελαφρύνσεις, επιστροφή 13ου και 14ου μισθού κοκ.

4. Η φοροδιαφυγή είναι τεράστια. Είναι τόση όσο το δάνειο που πήραμε από ΔΝΤ και Ευρώπη. Πρέπει πάση θυσία αυτοί που χρωστάνε να πληρώσουν. Ας κατασχεθούν οι περιουσίες τους. Κάπως πρέπει να αρχίσουν αυτοί να πληρώνουν και όχι οι αδύναμοι οικονομικά.

5. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται μια οικουμενική κυβέρνηση κοινής αποδοχής που να εμπνέει τον κόσμο και να της δείχνει εμπιστοσύνη.

6. Όχι κουρέματα στο χρέος μας! Δεν ήταν δικτατορίες οι κυβερνήσεις μας που το δημιούργησαν. Θα το πληρώσουμε σιγά-σιγά και με λογικές μεθόδους (επιμηκύνσεις, οικονομική ανάπτυξη κοκ). Για να μη ντρεπόμαστε στο μέλλον, δε χρειάζεται να μας χαριστεί τίποτε!

Ρομαντικά, λέτε, όλα αυτά; Μπορεί, αλλά είναι συγκεκριμένα και ως πολίτης τα απαιτώ…

Straight from the horse’s mouth:

Το Rock & Roll Circus γιορτάζει τα 11^α γενέθλιά του με το ετήσιο Super Dynamic Sale και στήνει τριήμερο εορταστικό γλέντι!!! Πέμπτη 3, Παρασκευή 4 και Σάββατο 5 Μαρτίου, όλα τα καινούρια και όλα τα μεταχειρισμένα (βινύλια και cd)  θα έχουν έκπτωση 30% και 50%, αντίστοιχα! Και μιας και το «μαζί τα φάγαμε» έγινε σύνθημα, δεκάδες cd, δίσκοι και 45αρια θα σας περιμένουν σε τιμές μεταξύ ενός και τριών ευρώ, σε ειδικές κούτες αναίσχυντης ασυδωσίας!!!

Δηλαδή, όπως πέρσι, πρόπερσι και τέσσερα χρόνια τώρα. Nice. Θα είμαστε εκεί…

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε χτες 85 χρονών και το γιόρτασε στο Θέατρο του Λυκαβηττού παρέα με πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες, νέους και παλιούς, σε μια ανοιχτή με προσκλήσεις για το κοινό συναυλία. Είναι, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας συνθέτης. Η ζωή του είναι συνυφασμένη με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, την οποία και επηρέασε, από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα. Οι συνθέσεις του μεταμόρφωσαν το ελληνικό μουσικό τοπίο δημιουργώντας ένα απίστευτο κράμα λαϊκότητας, κλασσικών ενορχηστρώσεων και ποίησης. Είναι ένας άνθρωπος που προκαλεί δέος με το μέγεθός του.

Κυρίως, όμως, ανήκει σε μια γενιά ανθρώπων που μας έκαναν υπερήφανους ως Έλληνες μέσα στη μαυρίλα που η χώρα αυτή έζησε τον περασμένο αιώνα. Ανήκει σε εκείνους που γεννήθηκαν για να αγωνίζονται και έχουν τη βαθιά πίστη ότι ο άνθρωπος, ο Έλληνας,  είναι ικανός για κάτι καλύτερο.., για να φθάσει λίγο ψηλότερα.

Χτες βράδυ, ο κόσμος που τον αγάπησε του ευχήθηκε χρόνια πολλά, κι αυτός μας άφησε με ένα μήνυμα προς τους νέους ανθρώπους για τη δύσκολη εποχή που ζούμε:

Όταν βρεθείς με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο γίνεσαι είτε προδότης, είτε ήρωας. Προσέξτε γιατί η ώρα σας έρχεται!

Οι φωτογραφίες courtesy of Popie:

Αντώνης Καλογιάννης, Βάσια Ζήλου

Γιάννης Μπέζος

Δώρος Δημοσθένους – Λουκιανός Κηλαηδόνης

Όλοι οι καλλιτέχνες (στη μέση ο Διονύσης Σαββόπουλος)

Ο Μίκης Θεοδωράκης χαιρετίζει και τραγουδά το "Περιγιάλι"

Ξενίζει, τελικά, η παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου στο μεγαλοπρεπές Παλλάς. Η μουσική και ο ήχος από τη μια εξαιρετικοί. Οι μουσικοί το ίδιο (Λάντσιας και Κιουρτσόγλου, άνθρωποι-μηχανές-ορχήστρα είναι πάλι απίστευτοι). Αλλά η παρουσία του κυρ-Νιόνιου να διηγείται ιστορίες από τα πολύπαθα 60s μέσα στη χλιδή του Παλλάς, την ακινησία των καθισμάτων και την παρουσία μύριων όσων καλοντυμένων θεατών που επιζητούσαν μια κοσμική χριστουγεννιάτικη έξοδο, κάπως με χαλάει.

Τα τραγούδια ήταν όλα εκεί. Ο Σαββόπουλος ήταν ορεξάτος, όπως πάντα.  Όλα τα στοιχεία ήταν θετικά. Έλειπε, όμως η επαφή που ακόμη και σε ένα μεγάλο στάδιο θα είχες με το Σαββόπουλο. Και δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι πρόκειται για ένα δημιουργό που δεν είχε έγκαιρα αναγνωριστεί από το κοινό και με την εμφάνισή του σε ένα θέατρο όπως το Παλλάς γιορτάζει αυτή την αποδοχή που άργησε να έρθει. Αντιθέτως, όλο αυτό το concept μόνος του το σχεδίασε και διοργάνωσε.

Όπως και να έχει, πρόκειται για μια προσωπικότητα μοναδική στα ελληνικά μουσικά πράγματα, που έχει ζήσει και τραγουδήσει μισό αιώνα ιστορίας. Κι αν εμφανίζεται πλέον ως καλοκάγαθος και γραφικός παππούς με ιστορίες και νουθεσίες, εμένα δε με πειράζει, το έχει κερδίσει αυτό. Τον αγαπάμε ακόμη και μέσω του μύθου που έχει δημιουργήσει.

Θα ήθελα να πω ότι ο Lolek είναι μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά κάτι δε μου ακούγεται σωστά. Ίσως είναι, αν αναλογιστούμε την άπειρη ανοησία που ακούγεται καθημερινά αντί μουσικής. Όμως, το μουσικό του προφίλ είναι ιδιαίτερα οικείο σε όλους. Ένας τραγουδιστής που γράφει και τραγουδάει τα τραγούδια του μόνος του, βγάζοντας τα εσώψυχά του στη φόρα. Και σε όποιον αρέσει! Λοιπόν, μου αρέσει ακριβώς για αυτό το λόγο. Με ατελείωτη, γλυκιά μελαγχολία και αυθεντικότηα, κάνει το αυτονόητο ως άνθρωπος που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Σκαλίζει μέσα του με περιέργεια και απλότητα κι ακούγοντάς τον σκαλίζεις κι εσύ μέσα σου ψάχνοντας να ανακαλύψεις τι κρύβεται και γιατί είσαι όπως είσαι. Πιθανότατα να το έχεις πάθει κι άλλες φορές αυτό στο παρελθόν, όμως χαίρεσαι που ακόμη υπάρχει χώρος για ακόμη μία.

Ο Lolek, το μισό του χωρισμένου πια μουσικού διδύμου Bolek και Lolek, είναι ένας νέος άνθρωπος που φέτος, το 2009, έβγαλε το πρώτο του επίσημο άλμπουμ, το "Alone". Το ασυνήθιστο για Έλληνα μουσικό όνομά του είναι παρμένο από το παλιό πολωνικό καρτούν "Bolek and Lolek", που κάποιοι από εμάς ίσως να πρόλαβαν, αν δεν κάνω λάθος, στην κρατική τηλεόραση. Η μουσική του, με αγγλόφωνο στίχο κυρίως μέχρι τώρα, θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί στη folk/rock αν ήταν Αμερικανός. Αλλά δεν είναι. Μπορούμε καλύτερα να τον τοποθετήσουμε μουσικά αν τον παραλληλίσουμε με τους καλλιτέχνες που λατρεύει, όπως ο Bob Dylan, ο Leonard Cohen, ο Tom Waits, ο Νικόλας Άσιμος. Αλλά θα ήταν υπερβολή να το κάνουμε από τώρα. Ο ίδιος, στη σελίδα του στο MySpace αυτοσυστήνεται ως εξης:

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη και ο λόγος που γράφω και παίζω μουσική είναι γιατί ευτυχώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.

Τις περασμένες 15 μέρες κατάφερα να τον δω δύο φορές. Την πρώτη στις 11-12-2009 στον Πολυχώρο Pandou, στου Ψυρρή και τη δεύτερη στο καφέ του Ιανού, στο κέντρο (από όπου και οι φτωχικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο). Στο Pandou, στη μικρή σκηνή που βρίσκεται στο πατάρι, εμφανίστηκε μαζί με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν, παρουσιάζοντας τα τραγούδια από το "Alone", μαζί με τραγούδια των Dylan, Cohen, Waits, Άσιμου κα. Εξαιρετική στιγμή η διασκευή στο 40s τραγούδι "Γύρισε" (της Στέλλας Γκρέκα). Στον Ιανό εμφανίστηκε μαζί με τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" και τον "επισκέπτη" Φοίβο Δεληβοριά.

Η παρουσία του στη σκηνή είναι άξια παρατήρησης. Θαρρείς ότι όλες οι ανασφάλειες του εύθραυστου καλλιτέχνη έχουν συγκεντρωθεί πάνω του την ώρα που αμήχανα ετοιμάζεται από τραγούδι σε τραγούδι ή όταν αθώα βυθίζεται στη μουσική που παίζει και το κομμάτι που τραγουδά. Και βγάζει αυτή τη βαθιά, αισθαντική φωνή που, αν δεν τον έβλεπες μπροστά σου, θα πίστευες ότι ανήκει σε ώριμο τραγουδιστή. Όμορφα πράματα!

Για να πειστείς ότι αξίζει την προσοχή σου άκου το "Now cry":

Δες και τα ντοκουμέντα μου:

ΥΓ: Πρέπει να αναφέρω ότι, παρόλο που όλοι οι μουσικοί που βρίσκονται μαζί του φαίνονται πραγματικά καλοί και δεμένοι μεταξύ τους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο κιθαρίστας (δεν ξέρω το όνομα του). Είχε ένα παίξιμο τόσο γλυκό και γαλήνιο και μάλλον τόσο στα γούστα μου που τον συμπάθησα πολύ. Έπαιζε τακτικά και μια υπέροχη lap steel κιθάρα.

Για τη Μόνικα σου έχω ξαναμιλήσει. Τη βλέπω ζωντανά για δεύτερη φορά αυτό το καλοκαίρι (εντάξει, φθινοπώριασε πρακτικά πια) και δεν το μετανοιώνω καθόλου. Υπάρχει και ένα γενικότερο κλίμα λατρείας προς το πρόσωπό της στην παρέα αυτό τον καιρό που βοηθάει – όχι ότι υπάρχει καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Προχτές το βράδυ (14-09-2009) εμφανίστηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου. Ήμασταν εκεί, καθισμένοι στα μαξιλαράκια μπροστά ακριβώς στη σκηνή (2nd row) σαν τα καλά παιδάκια, την ακούσαμε και την απολαύσαμε. Η μπόρα έκανε υπομονή μερικές ώρες και δε χάλασε τη βραδιά.

Κάντε λίγο υπομονή γιατί τον Οκτώβρη, μας είπε, ηχογραφεί το δεύτερο δίσκο της. Και έχει ανεβάσει τις προσδοκίες πολύ ψηλά. Για την ώρα μας είναι αρκετό που αυτή η ντροπαλή (ακόμα δυσκολεύτεται να μιλήσει στο κοινό) κοπέλα, που μου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε νεράιδα και ξωτικό, μας έχει δώσει μονομιάς τόσα όμορφα τραγούδια.

Α! κι ένα μεγάλο ευχαριστώ προσωπικό στη διοργάνωση που στην είσοδο του θεάτρου δεν έσκιζε από δω κι από κει τα εισιτήρια μας αλλά τα σημείωνε με ένα μαρκαδόρο από πίσω – μεγάλη ανακούφιση για όσους μαζεύουν τέτοιες ανοησίες.

Και για το τέλος, Μόνικα σου βρήκα το εξώφυλλο για τον επόμενο δίσκο σου…

ΥΓ: Μα πού έβαλα το εισιτήριο..;

Από τις πιο πολυσηζητημένες παραστάσεις του καλοκαιριού που πέρασε, το "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" του Σαίξπηρ, μια γλυκόπικρη ιστορία με κύριο φόντο την ανθρώπινη ζήλια και το θρίαμβο της αγάπης. Αμερικανο-βρετανική συμπαραγωγή σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες (American Beauty) με κλασσικούς βρετανούς θεατρικούς ηθοποιούς αλλά και αστέρες όπως ο Ήθαν Χωκ και η Ρεμπέκα Χωλ (Vicky Christina Barcelona) – που κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχώρισε για την ερμηνεία της.

Η παράσταση ήταν αναμφίβολα καλοστημένη, με όμορφο σκηνικό και πολύ καλές και στιβαρές ερμηνείες. Το ίδιο το έργο, βέβαια, δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Το σενάριο κάνει άλματα και συνδέει με αρκετή  προσπάθεια διάφορες ιστορίες και, γι’ αυτό ίσως, δεν είναι και από τα πιο γνωστά του Σαίξπηρ. Η συνολική αίσθηση που η παράσταση άφηνε, πάντως, ήταν εξαιρετική. Δείγμα καλού θεάτρου. Τελεία.

Κάπου εκεί κοντά είδαμε και τον Κέβιν Σπέισι – καταχειροκροτούμενο – να συμμετέχει στο κοινό, και το Τζέρεμυ Άιρονς να περνάει από δίπλα μας (επίσης καταχειροκροτούμενος).

Δείτε κάτι από αυτά που είδα:

Το σκηνικό

Ο Ήθαν Χωκ, πονηρός Αυτόλυκος

Η αγάπη θα νικήσει, στο τέλος

Ο Αυτόλυκος πουλάει την πραμάτεια του

Και τραγουδά

Η γιορτή των χωρικών, κάτι σα διονυσιακός χορός

Ηθοποιοί και σκηνοθέτης (στο κέντρο) επί σκηνής

Ο Θάνος Μικρούτσικος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας από τους λίγους μεγάλους σύγχρονους συνθέτες μας, αυτούς που ακολούθησαν τη γενιά των Θεοδωράκη – Χατζιδάκι. Πέρα από κάθε άλλη περγαμηνή (συνθέσεις, συνεργασίες, πολιτικά τραγούδια), είναι ο συνθέτης του "Σταυρού του Νότου", ενός από τους σημαντικότερους και πλέον ευπώλητους δίσκους του ελληνικού τραγουδιού που αγαπήθηκε ήδη από τρεις γενιές ακροατών και ανέδειξε την ποίηση του Καββαδία στο ευρύ κοινό.

Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ένα από τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα που συντρόφευσαν τις ανησυχίες των εφήβων της δεκαετίας του ’90 με τους εξαιρετικούς δίσκους "Ο μάγος κοιτάζει την πόλη" και "Παραλογές". Γνήσιος και δουλεμένος ροκ ήχος με στιχουργική πολύ ωριμότερη μιας απλής εφηβείας.

Πάντα περιμένω με ανυπομονησία τέτοιες ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Η συγκεκριμένη έχει ξεκινήσει από τον περασμένο χειμώνα με κοινές τους εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Μοιάζουν κάπως ασυνήθιστες αλλά στηρίζονται σε δεσμούς αόρατους και γι’ αυτό στέρεους. Η "παράσταση", αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι, "Τους έχω βαρεθεί", έχει τίτλο παρμένο από το τραγούδι "Αυτούς τους έχω βαρεθεί", του δίσκου "Πολιτικά Τραγούδια" του 1975 σε σύνθεση Μικρούτσικου και τραγούδι Μαρίας Δημητριάδη (στην οποία και αφιέρωσαν όλη την προσπάθεια). Σε αυτόν το δίσκο (και άλλους όπως, "Εμπάργκο", "Καντάτα Στη Μακρόνησο") βασίζεται και το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης. Μόνο που αυτή τη φορά τα τραγούδια έχουν περάσει από το φίλτρο των Υπογείων Ρευμάτων και έχουν ηλεκτριστεί επικίνδυνα μα και με σεβασμό! Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά νέες ερμηνείες των τραγουδιών και όχι απλές επανεκτελέσεις. Το θέαμα συμπληρώνεται από πλήθος γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών των καλλιτεχνών.

Highlights:

• Για άλλη μια φορά ο Μικρούτσικος να λέει τους "Εφτά Νάνους στο S/S Cyrenia", αλλά, διάολε, πάλι λίγο διαφορετικούς, λίγο ίδιους και πάντα συγκλονιστικούς.
• Η εξαιρετική διασκευή της πασίγνωστης "Ρόζας" (από το "Στου αιώνα την παράγκα" από το Μητροπάνο) με τη φωνή – καμπάνα του Γρηγόρη Κλιούμη των Υπογείων Ρευμάτων.
• Ο πραγματικός "εργάτης" της κιθάρας Κώστας Παρίσης και ο πολυτάλαντος μπασίστας Αποστόλης Καλτσάς, που έκανε όργια με το μπάσο.
• Το κλείσιμο της παράστασης με τους μουσικούς όρθιους και τη Μαρία Δημητριάδη στα ηχεία και το video-wall να επαναλαμβάνει την ανατριχιαστική τελευταία της ερμηνεία στην "Πιο όμορφη θάλασσα".

Αν τους πετύχεις κάπου φέτος το καλοκαίρι δώσε σημασία και πήγαινε να ακούσεις αυτά που έχουν να σου παίξουν.

Αυτός είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Σαββόπουλου φέτος το καλοκαίρι. Χτες βράδυ (13-07-2009) έκανε, μάλιστα, μια εμφάνιση στο χώρο εκδηλώσεων του Αμαλίειου Οικοτροφείου στην Κηφισίας με ανοιχτή είσοδο. Δεν κρατήθηκα, πήγα!

Η αρχική αίσθηση δεν ήταν και συγκλονιστική. Κόσμος πολύ χλιαρός που έμοιαζε να είχε βρεθεί εκεί τυχαία, έτσι, μιας και γινόταν ένα δωρεάν γεγονός στη γειτονιά. Η σύνθεση των μουσικών δεν περιελάμβανε τύμπανα και κρουστά παρά ένα αρμόνιο, μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα που ο Σαββόπουλος είπε ότι επιχειρεί να κάνει μια πιο ηλεκτρική ανάγνωση των τραγουδιών του. Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δεν ήταν ακριβώς μια νέα ανάγνωση αλλά ένα κάπως αμήχανο remix.

Ό,τι, όμως και να πεις, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο-ιστορία ολόκληρη. Που μπορεί με δυο του στίχους να ξεσηκώσει σε μια στιγμή και το πιο χλιαρό κοινό και να γεφυρώσει αχανή χάσματα γενεών με ένα "Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…" ή ένα "Ας κρατήσουν οι χοροί…¨. Που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με αυτό "που έπαιξε στο Λαύριο". Που έχει δημιουργήσει μουσικές τόσο μοναδικές, σχεδόν ακατηγοριοποίητες, αλλά και τόσο οικείες πια. Που, ακόμη και στα γεράματα, έχει την όρεξη εφήβου, να τραγουδά και να έρχεται σε επαφή με το κοινό.

Από χτες βράδυ κρατώ το:

Μου λένε ότι τα τραγούδια μου είναι διαχρονικά.
Αυτό με θλίβει, γιατί τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Θα προτιμούσα τα τραγούδια μου να είναι ξεπερασμένα…

Γεια σου, Νιόνιο και κυρ-Νιόνιο και καλή αντάμωση.

ΥΓ: Να πώς μπορείς να περάσεις ωραίες βραδιές στην καλοκαιρινή Αθήνα on a low budget!