Θα ήθελα να πω ότι ο Lolek είναι μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά κάτι δε μου ακούγεται σωστά. Ίσως είναι, αν αναλογιστούμε την άπειρη ανοησία που ακούγεται καθημερινά αντί μουσικής. Όμως, το μουσικό του προφίλ είναι ιδιαίτερα οικείο σε όλους. Ένας τραγουδιστής που γράφει και τραγουδάει τα τραγούδια του μόνος του, βγάζοντας τα εσώψυχά του στη φόρα. Και σε όποιον αρέσει! Λοιπόν, μου αρέσει ακριβώς για αυτό το λόγο. Με ατελείωτη, γλυκιά μελαγχολία και αυθεντικότηα, κάνει το αυτονόητο ως άνθρωπος που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Σκαλίζει μέσα του με περιέργεια και απλότητα κι ακούγοντάς τον σκαλίζεις κι εσύ μέσα σου ψάχνοντας να ανακαλύψεις τι κρύβεται και γιατί είσαι όπως είσαι. Πιθανότατα να το έχεις πάθει κι άλλες φορές αυτό στο παρελθόν, όμως χαίρεσαι που ακόμη υπάρχει χώρος για ακόμη μία.
Ο Lolek, το μισό του χωρισμένου πια μουσικού διδύμου Bolek και Lolek, είναι ένας νέος άνθρωπος που φέτος, το 2009, έβγαλε το πρώτο του επίσημο άλμπουμ, το "Alone". Το ασυνήθιστο για Έλληνα μουσικό όνομά του είναι παρμένο από το παλιό πολωνικό καρτούν "Bolek and Lolek", που κάποιοι από εμάς ίσως να πρόλαβαν, αν δεν κάνω λάθος, στην κρατική τηλεόραση. Η μουσική του, με αγγλόφωνο στίχο κυρίως μέχρι τώρα, θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί στη folk/rock αν ήταν Αμερικανός. Αλλά δεν είναι. Μπορούμε καλύτερα να τον τοποθετήσουμε μουσικά αν τον παραλληλίσουμε με τους καλλιτέχνες που λατρεύει, όπως ο Bob Dylan, ο Leonard Cohen, ο Tom Waits, ο Νικόλας Άσιμος. Αλλά θα ήταν υπερβολή να το κάνουμε από τώρα. Ο ίδιος, στη σελίδα του στο MySpace αυτοσυστήνεται ως εξης:
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη και ο λόγος που γράφω και παίζω μουσική είναι γιατί ευτυχώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.
Τις περασμένες 15 μέρες κατάφερα να τον δω δύο φορές. Την πρώτη στις 11-12-2009 στον Πολυχώρο Pandou, στου Ψυρρή και τη δεύτερη στο καφέ του Ιανού, στο κέντρο (από όπου και οι φτωχικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο). Στο Pandou, στη μικρή σκηνή που βρίσκεται στο πατάρι, εμφανίστηκε μαζί με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν, παρουσιάζοντας τα τραγούδια από το "Alone", μαζί με τραγούδια των Dylan, Cohen, Waits, Άσιμου κα. Εξαιρετική στιγμή η διασκευή στο 40s τραγούδι "Γύρισε" (της Στέλλας Γκρέκα). Στον Ιανό εμφανίστηκε μαζί με τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" και τον "επισκέπτη" Φοίβο Δεληβοριά.
Η παρουσία του στη σκηνή είναι άξια παρατήρησης. Θαρρείς ότι όλες οι ανασφάλειες του εύθραυστου καλλιτέχνη έχουν συγκεντρωθεί πάνω του την ώρα που αμήχανα ετοιμάζεται από τραγούδι σε τραγούδι ή όταν αθώα βυθίζεται στη μουσική που παίζει και το κομμάτι που τραγουδά. Και βγάζει αυτή τη βαθιά, αισθαντική φωνή που, αν δεν τον έβλεπες μπροστά σου, θα πίστευες ότι ανήκει σε ώριμο τραγουδιστή. Όμορφα πράματα!
Για να πειστείς ότι αξίζει την προσοχή σου άκου το "Now cry":
Δες και τα ντοκουμέντα μου:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ΥΓ: Πρέπει να αναφέρω ότι, παρόλο που όλοι οι μουσικοί που βρίσκονται μαζί του φαίνονται πραγματικά καλοί και δεμένοι μεταξύ τους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο κιθαρίστας (δεν ξέρω το όνομα του). Είχε ένα παίξιμο τόσο γλυκό και γαλήνιο και μάλλον τόσο στα γούστα μου που τον συμπάθησα πολύ. Έπαιζε τακτικά και μια υπέροχη lap steel κιθάρα.
εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback
