Τάκης Μπουγιούρης

Μερικές φορές είσαι τυχερός. Όπως χθες, που στα καλά καθούμενα βρέθηκες να παρακολουθείς το David Byrne (τον ξέρεις από τους Talking Heads, που τους ξέρεις από τα Psycho Killer, Once in a Lifetime, Burning Down the House) στο Θέατρο Badminton, μέρος της περιοδείας Songs of David Byrne and Brian Eno.

Αλλά δε θα στα πω εγώ. Ας τα ακούσεις από την Πόπη, που τα είπε άψογα.

Η monika είναι μια νέα ελληνίδα τραγουδοποιός, μόλις 21 χρόνων (διόρθωση: πλέον είναι παραπάνω, βλ. πιο κάτω για λεπτομέρειες), που πέρυσι κυκλοφόρησε το πρώτο της album, το "Avatar", και άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η μουσική αποκάλυψη της χρονιάς – ίσως και της δεκαετίας – στην Ελλάδα. Γράφει η ίδια τη μουσική της και τραγουδά σχεδόν αποκλειστικά στα αγγλικά. Παίζει, δε, ένας-θεός-ξέρει-πόσα όργανα.

Χτες βράδυ, 17-06-2009, στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα παρακολουθήσαμε τη συναυλία της, με την οποία κλείνει – γιορτάζει, όπως εξομολογήθηκε – τη φετινή σαιζόν. Οι εντυπώσεις εξαιρετικές! Ένα γεμάτο (!) Θέατρο Βράχων για μια κοπέλα με ένα (!) προσωπικό δίσκο και ελάχιστη ιστορία στο τραγούδι. Ένα κοινό που σα να τη γνώριζει χρόνια. Μουσικές που σα να τις περίμενες χρόνια. Μια υπέροχη βραδιά.

Χίλιους δύο λόγους βρήκα για να εξηγήσω πόσο μου άρεσε. Φρέσκια μουσική, ωραίες ενορχηστρώσεις με μίξεις ηλεκτρικών και μη ήχων, όμορφες εκτελέσεις αγαπημένων τραγουδιών, ένα γλυκύτατο, αμήχανο κορίτσι, μια φωνή οικεία, καθαρή και κρυστάλλινη… Γνώριζα τα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες και έπαθα μερικά μικρά σοκ από τραγούδια που δεν γνώριζα και απόρησα πραγματικά πώς είναι δυνατόν να έχουν συλληφθεί και υλοποιηθεί από έναν τοσο μικρό σε ηλικία άνθρωπο. Η πρόγευση που πήραμε από μελλοντικές συνθέσεις πολλά υποσχόμενη, επίσης!

Δες πώς ήταν χτες βράδυ:

Κάποιοι πρόλαβαν και φόρτωσαν τραγούδια από τη συναυλία ήδη στο youtube!

Αξίζει να την παρακολουθήσεις, στο λέω, κοίτα τι τραγούδια γράφει:

Μπορείς να βρεις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το ποια είναι η monika εδώ.

Να και η αφίσσα από τη συναυλία:

Προσθήκη:
Η Μόνικα, όπως μας ενημερώνει ο αναγνώστης "Φαουστ" στα σχόλια (παρακάτω) δεν είναι πλέον 21 χρονών. Λίγο άχαρο να ασχολούμαστε έτσι με την ηλικία της αλλά εφόσον έγινε το λάθος ας διορθωθεί! Τίποτε δεν αλλάζει τις εντυπώσεις παρολαυτά…

Όπως υποσχέθηκα να και οι φωτογραφίες από το ταξίδι στο Παρίσι. Έχω κι άλλες πολλές… και σε μεγάλο μέγεθος…

Ten Years After, χτες βράδυ στον "Ελληνικό Κόσμο". Ήμουν εκεί! Πέρασα καλά, άκουσα καλό παλιό – κλασσικό – ροκ, από αυτούς που το πρώτο-έπαιξαν, πολλά χρόνια πριν. Μπάντα με όρεξη, διάθεση και χιούμορ ("I woke up in the morning", τους φώναξε κάποιος από το πλήθος, εννοώντας ένα από τα τραγούδια τους, για να πάρει την απάντηση "That was a good idea, I did so, too, today!"). Το κοινό δεν ήταν τεράστιο και η ατμόσφαιρα θύμιζε περισσότερο συναυλία ελληνικού συγκροτήματος με ιδιαίτερο κοινό. Αλλά, προς τιμήν τους, το συγκρότημα έπαιξε εξαιρετικα. Ο ήχος στον "Ελληνικό Κόσμο" μετριότατος. Κι άλλωστε το κοινό που έχουν στην Ελλάδα είναι μάλλον "ιδιαίτερο". Από τα highlights της βραδιάς το (giga)drum solo του Ric Lee, και οι μακρόσυρτες συνθέσεις με τις ροκ αναδρομές σε σταθμούς παλιότερους και από τους ίδιους τους Ten Years After.

Η ομάδα επί σκηνής (με νεαρό τραγουδιστή/κιθαρίστα πια)

Και πάλι…

Ορεξάτος ο κυριούλης (Chick Churchill) στα πλήκτρα

Καλός ο νέος, αλλά ο ασπρομάλλης μπασίστας (Leo Lyons) στο βάθος έδωσε ρέστα…

"I’d love to change the world, but I don’t know what to do,
So, I leave it up to you…"

ΥΓ: Αναγκαστικά τους ξέρεις, διότι η Cosmote στην τελαυταία της διαφήμιση
χρησιμοποίησε αυτό το τραγούδι τους κι άξαφνα όλος ο κόσμος το έμαθε "ξανά"¨…

Πώς θα έφτιαχνες μια αφίσα για ένα θεατρικό έργο; Την Ηλέκτρα ας πούμε. Καλά, όχι εγώ! Δεν είναι εύκολο πράμα. Χρειάζεται διαίσθηση και φαντασία και καλλιτεχνικό δαιμόνιο. Ιδίως όταν η παράσταση αυτή δεν υπάρχει καν ακόμη και, μάλλον, δε θα υπάρξει παρά μόνο στο μυαλό σου!

Καταρχή, διαβάζεις ό,τι Ηλέκτρα βρεις και βλέπεις επίσης όποια Ηλέκτρα πετύχει το μάτι σου. Μετά περνάς ώρες σε θεατρικά αρχεία. Και, τέλος, αρχίζεις να σχεδιάζεις την ιδέα σου. Κατεβάζεις μπόλικες, σχηματοποιείς στο μυαλό σου κάποιες εικόνες που θες να αποδώσεις, τις δικαιολογείς μέσα σου, ακόμη και αν σου παρουσιάστηκαν αυθόρμητα. Έπειτα, ψάχνεις να βρεις τρόπο να υλοποιήσεις αυτό που φαντάστηκες.

Ψάχνεις να βρεις μέρος:

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

 Και βεβαιώνεσαι ότι ο καιρός θα είναι αρκούντως συννεφιασμένος και υγρός αλλά όχι πάρα πολύ διότι δε θα μπορείς να τραβήξεις τα πλάνα που σκοπεύεις.

Μετά, και αφού φορτώσεις ό,τι νομίζεις οτι θα χρειαστείς – μαζί με ένα μοντέλο για να σου κάνει την Ηλέκτρα – λες στον Τάκη να σε πάει εκεί – κατά προτίμηση με μια στάση στην Πάτρα, που έχει και ωραία μεζεδοπωλεία.

Το αποτέλεσμα:

Όλα έτοιμα…

Τρέξεεε, θα βρέξει!

Άψογα! Η Ηλέκτρα, ακόμη αμόλυντη, κουβαλά το άχθος που της μέλλει…

"Θέλει θυσίες η τέχνη" ή "Θα κυλιστείς και στις λάσπες για την τέχνη"

The team!

Αυτά, είχα να σας διηγηθώ. Μέσα σε 24 ώρες και 700 περίπου χιλιόμετρα, έγιναν όλα και ήταν λες και πέρασε ένα τριήμερο…

Το MTV δεν είναι και η μεγαλύτερη συμπάθειά μου, όχι λόγω αρχών αλλά γιατί, φυσικά, προμοτάρει ένα σωρό ηλίθιες μουσικές, όπως και το MAD εδώ πέρα, άλλωστε. Δεν παύει όμως να είναι ικανό να αναγνωρίσει ποια είναι τα πραγματικά "μεγάλα" συγκροτήματα ανά την υφήλιο και, να, που προχτές μας έφερε ένα από αυτά στην Αθήνα σε μια δωρεάν συναυλία στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, με αφορμή την έναρξη του προγράμματος του ελληνικού του παραρτήματος. Θα προσπεράσω την αποχαύνωση των παρουσιαστών του – τους ξένους τους είχαμε ξαναδεί, αλλά τους Έλληνες τώρα τους γνωρίσαμε και η χαρά μας δεν περιγράφεται! Θα προσπεράσω ακόμη το live παρωδία/τραγωδία των C:REAL που δε θέλω να θυμάμαι.

Και φτάνω στο ψωμί της υπόθεσης! Καταρχή, η – νέα – Gabriella Cilmi γλυκύτατη και τσαχπινότατη τραγούδησε μέσα σε μισή ώρα από soul/jazz μέχρι hard rock και επιβεβαίωσε την – αδικαιολόγητη – συμπάθεια που της είχα εκ των προτέρων. "Everything ‘s sweet about her" – μέχρι τώρα, τουλάχιστο. Έπειτα, ακολούθησαν οι – πώς αλλιώς να τους αποκαλέσεις – εκρηκτικοί Kaiser Chiefs που ρόκαραν το στάδιο κανονικά αλλά για – από ότι φάνηκε – λίγο χρονικό διάστημα. Αλλά μας άρεσαν! Και, τέλος, τί τέλος! REM εν πλήρη απαρτία και διαύγεια, με έναν κατά κοινή ομολογία ακόυραστο Michael Stipe να τα δίνει όλα για πάνω από μιάμιση ώρα. Τα περισσότερα "βασικά" κομμάτια ακούστηκαν (και πολύ καλά μάλιστα) αλλά μας έμεινε ένα απωθημένο για το "Everybody hurts" που παραλείφθηκε. Εν τέλει, άξιζε τον κόπο η αναπόφευκτη ταλαιπωρία ανάμεσα στις 50 περίπου χιλιάδες κόσμου που μαζεύτηκαν, καθώς βλέπεις:

Απορία: Στη συναυλία του ΣΚΑΙγια το πράσινο (πάλι στο Καλλιμάρμαρο) η μαγνητοσκόπηση
απαγορεύτηκε!  Γιατί η συναυλία του MTV στάθηκε δυνατό να μεταδοθεί σε Γαλλία,
Ισπανία και Πορτογαλία, όπως περήφανα μας ανακοινώθηκε;

Γιατί καμιά φορά, το θερινό μπορεί να συνδυαστεί και με απολαύσεις που δεν τις έχεις προβλέψει. Διαβάστε τι λέει η Πόπη στο "Hitchcock και τυρόπιτα". Τίτλος απόλυτα εμπνευσμένος!

Το έχεις παρατηρήσει; Εδώ και μια δεκαετία (βάλε-βγάλε κάτι ίσως) τα θερινά σινεμά έχουν ξαναζωντανέψει και έχουν γίνει ένα από τα must του αθηναϊκού καλοκαιριού. Χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν όλο και περισσότερα από γειτονιά σε γειτονιά και δίνουν πλέον μόνιμο "παρών". Άλλοτε νέα και σύγχρονα (πχ. Αρκαδία, Βύρωνας), άλλοτε παλιά και ανακαινισμένα (και καμιά φορά θρυλικά, πχ. Βοξ, Εξάρχεια). Άλλοτε συνοικιακά (πχ. Μελίνα Μερκούρη, Ηλιούπολη) και άλλοτε παρακλάδια των μεγάλων multiplex (πχ. Ster, Ίλιον). Αυτή τη στιγμή μετρούμε γύρω στα 80 (ναι!), θερινά σινεμά μέσα στην Αθήνα. Ψάξε λίγο και θα βρεις ένα πολύ κοντά σου.

Κάποτε (στο διάλειμμα του "Καλοκαίρι με τη Μόνικα", του Μπέργκμαν, στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι) συζητούσαμε με φίλους όταν θα μας έρχονταν επισκέπτες από το εξωτερικό πού θα τους "περπατούσαμε" στην Αθήνα. Όλοι συμφώνησαν για τους κλασσικούς προορισμούς: Πλάκα, Θησείο, μουσεία, Ακρόπολη κλπ. Κάποιος πρόσθεσε σε αυτούς τους προορισμούς και μια βραδιά σε ένα θερινό. Και πράγματι, αν το καλοσκεφτείς, τα θερινά τα σινεμά αποτελούν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της καλοκαιρινής Αθήνας που δεν το συναντάς σε άλλη πόλη του κόσμου! Αποδεικνύουν κι αυτά την εξωστρέφεια του Έλληνα, που συνδύασε, σε αυτή την περίπτωση άψογα, την ανάγκη για λίγη βραδινή δροσιά με την αγάπη του για την έβδομη τέχνη.

Και δηλώνω φαν και τακτικός πελάτης! Αν το συνδυάσεις κιόλας με το γεγονός ότι πολλές παλιές κλασσικές ταινίες που βγαίνουν σε επανέκδοση παίζονται κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – σε θερινά θα καταλάβεις το γιατί. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να δεις τέτοιες ταινίες σε μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, χτες απολαύσαμε το "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", του Χίτσκοκ, από την οποία είναι παρμένα και τα δύο ενσταντανέ στα δεξιά. Δες πώς μας φάνηκε μια από τις πιο ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά (κάνε υπομονή, αξίζει να περιμένεις να δεις αυτό το σπίρτο να "σβήνει"):

Πέρυσι το φθινόπωρο ο καλός κύριος Διονύσης Σαββόπουλος παρουσίασε τον "Πυρήνα". Είπε ότι θα έδινε βάρος σε εκείνα τα τραγούδια του που ο χρόνος και ο κόσμος τα αδίκησαν κάπως και, ενώ και εκείνα είχαν τη διαδρομή τους, δεν έτυχαν της πλατιάς αναγνώρισης μιας "Συννεφούλας" ή ενός "Καραγκιόζη".

Τι τα θέλετε, σε εκείνη την παράσταση έψαχνες να βρεις ποιο ήταν – ούτε καν ποια ήταν – το τραγούδι εκείνο το παραγκωνισμένο. Σα να μας ειρωνευόταν ο κύριος Νιόνιος. Ό,τι κι αν είπε φάνταζε κάτι παραπάνω από γνωστό και πιο συγκινητικό και από οικείο. Σχεδόν κάθε τραγούδι του, ακόμη και αυτό που δεν ήξερες να μουρμουρίσεις – η να φωνάξεις – τους στίχους του έμοιαζε γνωστό σαν από πάντα. Σα να σου το είχαν σφυρίξει στο αυτί από την κούνια σου κι ύστερα απλά το λησμόνησες μόνο για λίγο. Μόνο μέχρι να το ξανακούσεις αναγνωρίζοντας με χαρά ότι "δε μπορεί, το ξέρω κι αυτό το τραγούδια από κάπου".

Κάπως έτσι ορίζεται, μάλλον, το ότι μερικοί άνθρωποι έγραψαν ιστορία σε μια τέχνη. Κι αν ο κ. Σαββόπουλος είχε την "ατυχία" να είναι στις μέρες μας αποδεκτός… mainstream θα το πω κι ας συγχωρεθώ, δε φταίει με τις πράξεις του αλλά με τα διεισδυτικές μουσικές του. Αυτές τις τόσο ελληνικές μα και σύγχρονες μουσικές του, τις ακατηγοριοποίητες. Μια κατηγορία μόνος του.

Σας τα είπα και αυτά και ξαλάφρωσα. Και χαίρομαι γιατί "ήμουν εκεί" και είχα καθήσει ακριβώς (!) μπροστά του, και γιατί ο Σαββόπουλος είναι να απορείς πόσο πιο "ορεξάτος" θα μπορούσε να ήταν στα νιάτα του, και γιατί εκ των υστέρων έμαθα ότι η παράσταση εκείνη ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε! Και ήμουν εκεί…

Οι αποδείξεις μου είναι πραγματικά πενιχρές αυτή τη φορά:

(μη με κοροϊδεύετε όταν γύρισαν από τη μεριά μου τα φώτα ήταν τέτοια που η φωτογραφία απλά κάηκε)

Ας μη λησμονήσω να αναφέρω ότι μαζί του ήταν ο Σταύρος Λάντσιας και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, δύο άνθρωποι-ορχήστρες και εξαίρετοι μουσικοί.

Ορκίζομαι ότι θα ψάξω και θα βρω και το εισιτήριο από την παράσταση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι τα εισιτήρια ήταν "κερασμένα" από το Μελωδία – αυτά συμβαίνουν όταν είσαι πιστός ακροατής!