Αυτός είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Σαββόπουλου φέτος το καλοκαίρι. Χτες βράδυ (13-07-2009) έκανε, μάλιστα, μια εμφάνιση στο χώρο εκδηλώσεων του Αμαλίειου Οικοτροφείου στην Κηφισίας με ανοιχτή είσοδο. Δεν κρατήθηκα, πήγα!
Η αρχική αίσθηση δεν ήταν και συγκλονιστική. Κόσμος πολύ χλιαρός που έμοιαζε να είχε βρεθεί εκεί τυχαία, έτσι, μιας και γινόταν ένα δωρεάν γεγονός στη γειτονιά. Η σύνθεση των μουσικών δεν περιελάμβανε τύμπανα και κρουστά παρά ένα αρμόνιο, μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα που ο Σαββόπουλος είπε ότι επιχειρεί να κάνει μια πιο ηλεκτρική ανάγνωση των τραγουδιών του. Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δεν ήταν ακριβώς μια νέα ανάγνωση αλλά ένα κάπως αμήχανο remix.
Ό,τι, όμως και να πεις, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο-ιστορία ολόκληρη. Που μπορεί με δυο του στίχους να ξεσηκώσει σε μια στιγμή και το πιο χλιαρό κοινό και να γεφυρώσει αχανή χάσματα γενεών με ένα "Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…" ή ένα "Ας κρατήσουν οι χοροί…¨. Που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με αυτό "που έπαιξε στο Λαύριο". Που έχει δημιουργήσει μουσικές τόσο μοναδικές, σχεδόν ακατηγοριοποίητες, αλλά και τόσο οικείες πια. Που, ακόμη και στα γεράματα, έχει την όρεξη εφήβου, να τραγουδά και να έρχεται σε επαφή με το κοινό.
Από χτες βράδυ κρατώ το:
Μου λένε ότι τα τραγούδια μου είναι διαχρονικά.
Αυτό με θλίβει, γιατί τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Θα προτιμούσα τα τραγούδια μου να είναι ξεπερασμένα…
Γεια σου, Νιόνιο και κυρ-Νιόνιο και καλή αντάμωση.
ΥΓ: Να πώς μπορείς να περάσεις ωραίες βραδιές στην καλοκαιρινή Αθήνα on a low budget!
εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback
