18 Μαρτίου, 2008

Δυσκολεύτηκα να βρω τον τίτλο. Πράγματι! Το “theremin” είναι ένα αλλόκοτο ηλεκτρικό μουσικό όργανο που το παίζεις χωρίς να το αγγίζεις! Όταν το αγγίξεις δε βγάζει κανένα ήχο. Ο ήχος του ελέγχεται καθώς τα δύο χέρια του οργανοπαίκτη πλησιάζουν και απομακρύνονται από δύο κεραίες που το όργανο διαθέτει (κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν η λήψη μιας τηλεόρασης με εσωτερική κεραία επηρεάζεται από τη θέση των ανθρώπων στο ίδιο δωμάτιο). Είναι ένας ήχος κάπως διαστημικός, λίγο αιθέριος αλλά και οξύς. Το theremin πρωτο-δημιουργήθηκε από έναν – συνώνυμό του – Ρώσο φυσικό, οποίος πειραματιζόταν με συσκευές ανίχνευσης κίνησης το 1919(!). Δε θεωρείται εύκολο στην εκμάθηση. Όλα για το theremin εδώ.

Μπορείτε να δείτε μία διάσημη theremin-ο-παίκτρια εδώ να εκτελεί Ραχμάνινοφ στο theremin. Φυσικά το όργανο αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τα κατά καιρούς progressive συγκροτήματα του αιώνα μας. Για του λόγου το αληθές παρακολουθείστε – με ενδιαφέρον, αλλιώς μην παρακολουθήσετε καθόλου – το (τεράστιο) πρώτο μέρος του Echoes των Pink Floyd, από το άλμπουμ Meddle του 1971. Ε, ακριβώς στο τέλος του ακούγεται ένα theremin, που στο βινύλλιο κάνει τη γέφυρα με το (τεράστιο) δεύτερο μέρος του ίδιου κομματιού.

εκτύπωση Κατηγορίες: βινύλιο, μουσική | rss 2.0 | trackback | 9 σχόλια
24 Φεβρουαρίου, 2008

Ο David Lynch (απλή συνωνυμία με το γνωστό σκηνοθέτη) είναι σαξοφωνίστας και παίζει και συνθέτει κυρίως τζαζ – αλλά όχι μόνο – ενώ βρίσκεται χρόνια πλέον στην Ελλάδα. Έχει παίξει μουσική σε πολλούς ελληνικούς δίσκους, εμφανίζεται ζωντανά τακτικά σε ψαγμένους χώρους και έχει συνεργαστεί πάμπολλες φορές με την Έλλη Πασπαλά, την οποία έχει παντρευτεί, και το Σταύρο Λάντσια (μάλιστα μαζί με τον τελευταίο και Γιώτη Κιουρτσόγλου αποτελούν τους Human Touch που εμφανίζονται αυτό τον καιρό κάθε Τετάρτη επίσης στην "Αυλαία").

Ο Oprica Ivancea είναι Ρομ Ρουμάνος και παίζει επίσης σαξόφωνο. Δεν τον ήξερα μέχρι χτες αλλά φαίνεται ότι είναι γνωστός στο χώρο του. Ήρθε στην Αθήνα για να παίξει για τρεις βραδιές με το David Lynch στη μουσική σκηνή  "Αυλαία", στο Βοτανικό, και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ένα live που θύμιζε γιορτή ή κάτι σαν αυτοσχέδιο πανηγύρι. Πανδαισία πνευστών σε ένα κράμα ήχων τζαζ, αναμεμιγμένων με βαλκανικές μελωδίες α λα  Bregovich και άλλων γνωστών κλασσικών τραγουδιών. Η μπάντα έπαιξε με φοβερό κέφι και εντυπωσιακό ρυθμό. Μια βραδιά πραγματική εμπειρία. (Προλαβαίνεις για μία μέρα ακόμη.)

Στα συν της βραδιάς ο πολύ καλός χώρος της "Αυλαίας", άνετος, με τα τραπεζάκια όχι ασφυκτικά τοποθετημένα και με ευγενέστατο σέρβις. Αισθητικά απλός και αξιοπρεπής. Στα πλην η πληροφορία στα ΜΜΕ ότι η είσοδος είναι 12 ευρώ αλλά το ποτό μέσα κόστιζε τουλάχιστο άλλα 8. Η "Αυλαία" έχει και ιστοσελίδα όπου αξίζει να ρίζνεις τακτικά μερικές ματιές γιατί από ότι φαίνεται εκεί πέρα "κάτι τρέχει".

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
26 Ιανουαρίου, 2008

Σάββατο πρωί. Περιπλανιέσαι στο κέντρο της Αθήνας. Όχι άσκοπα. Περνάς από ένα κατάστημα με παλιά βινύλια στα Εξάρχεια. Ανακατεύεις, ψάχνεις, ανυπομονείς. Ρωτάς τον πιο ευγενικό καταστηματάρχη που γνώρισες ποτέ για το τραγούδι εκείνο που αυτό τον καιρό έχει κολλήσει στο μυαλό σου. Αλλά δε μπορείς να βρεις. Βγάζετε δύο-τρεις υποψήφιους δίσκους.

"Θα τους ακούσουμε όλους, αν χρειαστεί"!

Βάζουμε τον πρώτο δίσκο στο πικάπ, το πρώτο κομμάτι…

"Αυτό, είναι!"

 Waterboys – Fisherman’s blues

(πάντα υπάρχει κάτι συγκλονιστικό που ακόμη αγνοείς)

εκτύπωση Κατηγορίες: μουσική, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 3 σχόλια
20 Νοεμβρίου, 2007

Πέρυσι το φθινόπωρο ο καλός κύριος Διονύσης Σαββόπουλος παρουσίασε τον "Πυρήνα". Είπε ότι θα έδινε βάρος σε εκείνα τα τραγούδια του που ο χρόνος και ο κόσμος τα αδίκησαν κάπως και, ενώ και εκείνα είχαν τη διαδρομή τους, δεν έτυχαν της πλατιάς αναγνώρισης μιας "Συννεφούλας" ή ενός "Καραγκιόζη".

Τι τα θέλετε, σε εκείνη την παράσταση έψαχνες να βρεις ποιο ήταν – ούτε καν ποια ήταν – το τραγούδι εκείνο το παραγκωνισμένο. Σα να μας ειρωνευόταν ο κύριος Νιόνιος. Ό,τι κι αν είπε φάνταζε κάτι παραπάνω από γνωστό και πιο συγκινητικό και από οικείο. Σχεδόν κάθε τραγούδι του, ακόμη και αυτό που δεν ήξερες να μουρμουρίσεις – η να φωνάξεις – τους στίχους του έμοιαζε γνωστό σαν από πάντα. Σα να σου το είχαν σφυρίξει στο αυτί από την κούνια σου κι ύστερα απλά το λησμόνησες μόνο για λίγο. Μόνο μέχρι να το ξανακούσεις αναγνωρίζοντας με χαρά ότι "δε μπορεί, το ξέρω κι αυτό το τραγούδια από κάπου".

Κάπως έτσι ορίζεται, μάλλον, το ότι μερικοί άνθρωποι έγραψαν ιστορία σε μια τέχνη. Κι αν ο κ. Σαββόπουλος είχε την "ατυχία" να είναι στις μέρες μας αποδεκτός… mainstream θα το πω κι ας συγχωρεθώ, δε φταίει με τις πράξεις του αλλά με τα διεισδυτικές μουσικές του. Αυτές τις τόσο ελληνικές μα και σύγχρονες μουσικές του, τις ακατηγοριοποίητες. Μια κατηγορία μόνος του.

Σας τα είπα και αυτά και ξαλάφρωσα. Και χαίρομαι γιατί "ήμουν εκεί" και είχα καθήσει ακριβώς (!) μπροστά του, και γιατί ο Σαββόπουλος είναι να απορείς πόσο πιο "ορεξάτος" θα μπορούσε να ήταν στα νιάτα του, και γιατί εκ των υστέρων έμαθα ότι η παράσταση εκείνη ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε! Και ήμουν εκεί…

Οι αποδείξεις μου είναι πραγματικά πενιχρές αυτή τη φορά:

(μη με κοροϊδεύετε όταν γύρισαν από τη μεριά μου τα φώτα ήταν τέτοια που η φωτογραφία απλά κάηκε)

Ας μη λησμονήσω να αναφέρω ότι μαζί του ήταν ο Σταύρος Λάντσιας και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, δύο άνθρωποι-ορχήστρες και εξαίρετοι μουσικοί.

Ορκίζομαι ότι θα ψάξω και θα βρω και το εισιτήριο από την παράσταση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι τα εισιτήρια ήταν "κερασμένα" από το Μελωδία – αυτά συμβαίνουν όταν είσαι πιστός ακροατής!

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
16 Νοεμβρίου, 2007

Ε, ναι άξιζε ολάκερο νέο post πιστεύω! Μπορεί κανείς εύκολα να παραμιλά για ώρες για μια εμπειρία που σπάνια ζει στη ζωή του. Ένα θέαμα που σπάνια βλέπει στην Ελλάδα και του προσφέρει τόσες πολλές ανατριχίλες. Ακόμη και να το δεις μαζί με κάποιον άλλο, φίλο ή αγαπημένο, καταφέρνει να σε δέσει μαζί του λίγο παραπάνω. Η στιγμή όπου, μετά την αυλαία,  ένα μάτσο άνθρωποι κοιτάζονται μεταξύ τους με συγκίνηση και δέος αξίζει χρυσάφι. Όλοι θα είχατε τις δικές σας, αυτή ήταν μία από τις δικές μου…

Ιδού το εισιτήριο από την παράσταση στο θέατρο Badminton στις 15 Μαΐου 2007 (για κάποιους έχουν ενδιαφέρον αυτά):

Και σε πρώτη παρουσίαση, το ένα από τα δύο σωζόμενα αντίτυπα με όοολα τα αυτόγραφα των ηθοποιών / τραγουδιστών της παράστασης (δεν το πουλάω, όχι για λίγα λεφτά τουλάχιστον, ή εν πάσει περιπτώσει το πουλάω μόνο για πολλά λεφτά, για καλά φράγκα δηλαδή, για καμπόσες χήνες ρε παιδί μου, για πολλούς κολοκοτρώνηδες):

Η ιστορία έχει ως εξής: Απολαμβάναμε αμέριμνοι ένα ωραίο παγωτό σε γνωστό σημείο στη Γλυφάδα, ώσπου αντιληφθήκαμε ότι στο απέναντι τραπέζι κάθονταν καμιά 15αριά άτομα. Κοιτώντας τους προσεκτικά, αναγνωρίσαμε ανάμεσα τους όλη την παλιοπαρέα: Ιησούς, Ιούδας, Πέτρος, Μαρία Μαγδαληνή και κάνας-δυο Φαρισσαίοι. Δε διστάσαμε καθόοολου, τους πλησιάσαμε, τους μιλήσαμε, τους είπαμε πόσο είχαμε απολαύσει την παράσταση και τους υποχρεώσαμε να μας υπογράψουν αυτόγραφα όοολοι πάνω στο ίδιο χαρτί και μάλιστα 2 φορές. Έτσι σώζονται δύο γνήσια αντίτυπα! Το αυτόγραφο αυτό είναι υπογργραμμένο στην Πόπη και παρουσιάζεται εδώ με την ευγενική χορηγία της…

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
14 Νοεμβρίου, 2007

Πόσες φορές έχετε κολλήσει πραγματικά με κάτι για καιρό; Αυτό ήταν ένα γερό κόλλημα που κράτησε πολύ καιρό. Ανακάλυψα ξανά το μιούζικαλ αυτό, έπειτα από την αρχική αυθεντική εκτέλεση και την ταινία που την ακολούθησε, όταν παίχτηκε την άνοιξη στην Ελλάδα στο θέατρο Badminton. Ο μύθος του ήταν γνωστός εν γένει, όμως τότε με κατέλαβε κυριολεκτικά. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν ιδιαίτερα ροκ και ο ήχος εντελώς σύγχρονος. Η μπάντα, που έπαιζε ζωντανά, πίσω και πάνω από τη σκηνή για να αποκαλυφθεί μέσα σε χειροκροτήματα στο τέλος, έπαιξε άψογα. Ο Jesus δια χειρός Chito ήταν φοβερός με συγκλονιστικές αναπνοές και απίθανες νότες. Μια γνήσια ροκ όπερα…

Ναι, το είδα και δεύτερη φορά.

Ιδού οι "πενιχρές" μου αποδείξεις (σας χρωστάω και το εισιτήριο και μια σελίδα με όοολα τα αυτόγραφα των ηθοποιών)

Και τώρα σε αποκλειστικότητα 1000+1 εκτελέσεις του "I only want to say" από το Jesus Christ Superstar:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=rDHoTOgeNWE
  2. http://www.youtube.com/watch?v=oTMm6Vzvcp8 (***)
  3. http://www.youtube.com/watch?v=O2cCuadivpE
  4. http://www.youtube.com/watch?v=Hudd4CAAa3A
  5. http://www.youtube.com/watch?v=SkrJmxjw67I
  6. http://www.youtube.com/watch?v=UQConWOZ4QE
  7. http://www.youtube.com/watch?v=BHzFIHjkxRU
  8. http://www.youtube.com/watch?v=8_x1PLDaeO4
  9. http://www.youtube.com/watch?v=jkW0l5XjV1Q

Η ανατριχίλα είναι στο σημείο που λέει "See how I die…" για 2η φορά. Είναι το κομβικό σημείο όπου όλοι όσοι έπαιξαν το ρόλο κρίνονται (εντάξει όλο το τραγούδι είναι κομβικό όχι μόνο αυτό το σημείο, αλλά τώρα εγώ μιλάω).

Η προσωπική μου προτίμηση είναι το 2, που είναι από ηχογράφηση του 1996, και είναι από αυτές που εύκολα θα βρεις στα δισκοπωλεία! Το video στο 2 δεν είναι η καλύτερη εκτέλεση του κυρίου που βλέπουμε (Steve Balsamo), αλλά η εκτέλεσή του στο CD είναι συγκλονιστική! Ο Chito, που πρωταγωνιστούσε και στο θέατρο Badminton ήταν – τολμώ να πω –  εφάμιλλος! Η έκπληξη στο CD αυτό είναι ο Alice Cooper στο ρόλο του Ηρώδη.

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
13 Νοεμβρίου, 2007

Ορισμένες φορές πέφτουμε πάνω σε μερικές πολύ απίθανες συμπτώσεις που συνδυάζουν πράγματα που για τους άλλους φαίνονται λίγο “άκυρα”. Να ένα: Από μικρός συμπάθησα ένα δίσκο (βινύλιο) του πατέρα μου, από το βρετανικό συγκρότημα “Strawbs” (χωρίς “the” μπροστά). Ιδιαίτερα συμπάθησα το τραγούδι “Part of the Union” το οποίο αν και κατά τι γραφικό – ήμουν κι έφηβος τότε – μου άρεσε πολύ. Κι ακόμη μου αρέσει. Για όσους ενδιαφέρονται:

Μερικά post πιο πριν θα δεις ότι έγραφα για το “Which side are you on” και για τη μέχρι τότε άγνωστη – για εμένα ιστορία του. Μαζί με εκείνη την ιστορία ανακάλυψα ότι το “Part of the Union” είχε και εκείνο μια ιστορία. Στο διαδίκτυο η σχέση του με το “Union maid” των θρυλικών Almanac Singers δεν αναφέρεται πουθενά και η Wikipedia πιστεύει ότι οι Strawbs τραγούδησαν πρώτοι. Ας δούμε όμως στίχο-στίχο τα δύο αυτά τραγούδια…

Part of the union Union Maid
Now I’m a union man
Amazed at what I am
I say what I think,
that the company stinks
Yes I’m a union man
When we meet in the local hall
I’ll be voting with them all
With a hell of a shout,
it’s “Out brothers, out!”
And the rise of the factory’s fallOh, you don’t get me,
I’m part of the union
You don’t get me,
I’m part of the union
You don’t get me,
I’m part of the union
Until the day I die
Until the day I dieThe union has made me wise
To the lies of the company spies
And I don’t get fooled
by the factory rules
’cause I always read between the linesAnd I always get my way
If I strike for higher pay
When I show my card
to the Scotland Yard
And this is what I say:Oh, oh, you don’t get me,
I’m part of the union
You don’t get me,
I’m part of the union
You don’t get me,
I’m part of the union
Until the day I die
Until the day I die

Before the union did appear
My life was half as clear
Now I’ve got the power
to the working hour
And every other day of the year

So though I’m a working man
I can ruin the government’s plan
And though I’m not hard,
the sight of my card
Makes me some kind of superman

Oh, oh, oh, you don’t get me,
I’m part of the union

There once was a union maid,
she never was afraid
Of goons and ginks
and company finks
and the deputy sheriffs who made the raid.She went to the union hall
when a meeting it was called,
And when the Legion boys
come ’round
She always stood her ground.Oh, you can’t scare me,
I’m sticking to the union,
I’m sticking to the union,
I’m sticking to the union.
Oh, you can’t scare me,
I’m sticking to the union,
I’m sticking to the union
’til the day I die.This union maid was wise
to the tricks of company spies,
She couldn’t be fooled
by a company stool,
she’d always organize the guys.She always got her way
when she struck for better pay.
She’d show her card
to the National Guard
And this is what she’d say:

You gals who want to be free,
just take a tip from me;
Get you a man who’s a union man
and join the ladies’ auxiliary.
Married life ain’t hard
when you got a union card,
A union man has a happy life
when he’s got a union wife.

(το συγκεκριμένο τελειώνει εδώ)

Το αυθεντικό Union “Maid” θα το βρείτε στο Emule αν ψάξετε. Στην πραγματικότητα είναι κάπως έτσι ή έτσι και εκ πρώτης όψεως δε θα αντιληφθείτε ξεκάθαρα όσα λέω περί ομοιότητας. Πρέπει να παραδεχθεί κανείς, όμως, ότι υπάρχουν μερικές πολύ καλές ρίμες και στα δύο!

Προσθήκη
Στη Wikipedia πλέον στο σχετικό λήμμα γίνεται αναφορά στην πιθανή σχέση του Union Maid των Almanac Singers με το Part of the Union των Strawbs.

εκτύπωση Κατηγορίες: μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
6 Νοεμβρίου, 2007

Οποιαδήποτε άποψη και αν εκφέρω δεν πρόκειται να είναι ούτε κατά το ελάχιστο αντικειμενική. Ο συγκεκριμένος κύριος – "the creative genius of the Pink Floyd", όπως ευθαρσώς και, μάλλον, δικαίως, αυτοσυστήνεται – έχει υπάρξει μία από τις μεγαλύτερες επιρροές και συγκινήσεις της ζωής μου. Οι Pink Floyd, με το ακαταλαβίστικο όνομα και την απόκοσμη πρωτοπορία του, το συγκρότημα του οποίου ηγήθηκε στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του/τους, μπορούν στα σίγουρα να τοποθετηθούν στην κορυφή της προσωπικής μου παγκόσμιας κατάταξης ροκ συγκροτημάτων ever.

Σίγουρα δεν είμαι αντικειμενικός κριτής, γιατί τους έχω λατρέψει τόσο πολύ σε σημείο που να αρχίσω να αναγνωρίζω δεισιδαιμονικά στοιχεία (πχ το αγαπημένο μου album "The Wall" ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του 1979, όταν, δηλαδή, γεννήθηκα!). Μη με παίρνετε στα σοβαρά δεν πειράζει! Οι άνθρωποι τούτοι, κυρίες και κύριοι, έδειξαν το δρόμο πολλά χρόνια πριν. Χάρη σε αυτούς κάποτε η μουσική άλλαξε και δεν έμεινε ίδια – πλεονασμός!

Όμως, δεν επρόκειτο για μουσική που στερείται από στίχους με νόημα. Οι στίχοι του κυρίου από πάνω περιέγραψαν με σπάνια πυκνότητα τις αγωνίες και τα άγχη του σύγχρονου τρόπου ζωής. Τα περισσότερα album τους είναι μονοκόμματα αρχιτεκτονήματα που καλύτερα νοούνται ως ολόκληρα έργα παρά ως μεμονωμένα τραγούδια. Στοπ, εδώ, βαριέσαι ήδη, το ξέρω – λυπάμαι!

Αυτος ο κύριος, το λοιπόν, το καλοκαίρι του 2006 – το μήνα που γεννήθηκα (!) – ήρθε στην Αθήνα μόνος, χρόνια χώρια από το υπόλοιπο group – για μια συναυλία στο Terra Vibe. Ήταν η μοναδική ευκαιρία της ζωής μου μέχρι στιγμής να παρακολουθήσω κάτι που ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε στην Ελλάδα. Και αυτό λόγω ηλικίας κι όχι για κάποιον άλλο λόγο. Ιδού και τα διαπιστευτήριά μου:

Ιδού και δύο λάτρεις της καλής ροκ μουσικής επί του χόρτου:


(από αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται οι: Τάκης και Κώστας)

Δε θα μπορούσε να μη μνημονευθεί και ένας άλλος κύριος, νέος μιας άλλης εποχής:

Run, rabbit run
Dig that hole, forget the sun
And when at last the work is done
Don’t sit down it’s time to dig another one

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
5 Νοεμβρίου, 2007

Muse στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο Terra Vibe. Αν και οι ανοιχτοί μεγάλοι χώροι δεν εντυπωσιάζουν πια τόσο όπως παλιότερα, ο λόγος για τον οποίο εξακολουθούμε να πηγαίνουμε εκεί είναι ζωντανός. Συγκροτήματα σαν τους Muse μου αποδεικνύουν πως υπάρχει "ολοκληρωμένη" μουσική και τις μέρες μας. Και χαίρομαι γι’ αυτό!

Είμαι λιγάκι ιδιότροπος σε αυτό τον τομέα, αλλά, πιστέψέ με, δεν το διάλεξα, με διάλεξε. Και να, λοιπόν, που έχω λατρέψει ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε πολλά χρόνια μετά τη γέννησή μου – κάτι που αναφέρω λόγω σπανιότητας!

Η συναυλία ήταν εξαιρετική, αν και για εμένα 1,5 ώρες (ακριβώς!) δεν είναι αρκετές. Ο ήχος ήταν άψογος και το συγκρότημα δεν έδειξε στιγμή να υποτιμά ένα κοινό  – μικρό, αλλά με παρουσία περίπου 15000 ατόμων – όπως το αθηναϊκό. Μια θαυμάσια συναυλία!

Και οι αποδείξεις μου (αυτός που μου "δαγκωσε" την κάτω δεξιά γωνία στην είσοδο θα του δαγκώσω το αυτί):

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
4 Νοεμβρίου, 2007

Ένα θαυμάσιο και συγκινητικό τραγούδι που επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα χάρη σε μια εξίσου θαυμάσια διαφήμιση για γνωστή μάρκα ουίσκι! Είναι κρίμα που τόσο όμορφα πράγματα χρησιμοποιούνται για τόσο ασήμαντους σκοπούς. Αλλά ας μην κρίνουμε την εποχή μας σήμερα.

Θυμάστε:

Και να από που ξεκίνησε η ιστορία του τραγουδιού, η οποία φτάνει πίσω ως το 1930 και τους εργατικούς αγώνες της εποχής στις ΗΠΑ! Εμείς το γνωρίσαμε από τη Natalie Merchant αλλά έχει ειπωθεί και από άλλες ιστορικές φυσιογνωμίες. Πού να φανταζόταν η πρώτη κυρία που το δημιούργησε και το τραγούδησε ότι θα εξελισσόταν έτσι. Και τι παράταιρο ένα τραγούδι με τέτοιους στίχους να αξιοποιείται για να προωθήσει μια διεθνή μάρκα ουίσκι.

Στο eMule και τα σχετικά δίκτυα θα το βρείτε και από την αυθεντική του δημιουργό (Florence Reece) – για ιστορικούς λόγους. Εδώ μπορείτε να την ακούσετε να το τραγουδά η ίδια, μάλλον σε μεγάλη ηλικία.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο