10 Απριλίου, 2010

Κάθε χρόνο ανά τον κόσμο γιορτάζεται διεθνώς η “Μέρα των Δισκοπωλείων” ή “Record Store Day”. Οι εμπνευστές της συστήνονται ως εξής:

The original idea for Record Store Day was conceived by Chris Brown, and was founded in 2007 by Eric Levin, Michael Kurtz, Carrie Colliton, Amy Dorfman, Don Van Cleave and Brian Poehner as a celebration of the unique culture surrounding over 700 independently owned record stores in the USA, and hundreds of similar stores internationally.

This is the one day that all of the independently owned record stores come together with artists to celebrate the art of music. Special vinyl and CD releases and various promotional products are made exclusively for the day and hundreds of artists in the United States and in various countries across the globe make special appearances and performances. Festivities include…

Είναι, δηλαδή, μια γιορτή για τα δισκοπωλεία που έχουν μια κάπως ανεξάρτητη διάθεση και εκπεφρασμένα στηρίζουν την όχι και τόσο mainstream μουσική. Σε αυτά συγκαταλέγονται συχνά-πυκνά και τα δισκοπωλεία μεταχειρισμένων δίσκων και ιδίως αυτά που επιμένουν να πωλούν τα – αγαπημένα – βινύλια. Με χαρά, φέτος διαπιστώνω ότι και ένα ελληνικό δισκοπωλείο με την ανάλογη διάθεση (ανεξάρτητο) και θεματική (μεταχειρισμένοι – και όχι μόνο – δίσκοι βινυλίου και CD) με έδρα την Κυψέλη, που διαθέτει και eshop συμμετέχει στην παγκόσμια αυτή μέρα. Ως blog (wow!) στηρίζουμε, λοιπόν, τη μέρα αυτή και το δισκοπωλείο UsedRecords.Gr. Η μέρα γιορτάζεται στο κατάστημα του UsedRecords.Gr, Σύρου 32 στην Κυψέλη από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ με μουσική, ποτό και 30% έκπτωση σε όλους τους δίσκους. Η ανακοίνωση από το site/eshop του:

Το Σάββατο 17 Απριλίου συμμετέχουμε στη διεθνή μέρα αφιερωμένη στα ανεξάρτητα δισκοπωλεία, κοινώς International Record Store Day. Δυστυχώς δεν έχουμε αρκετό χώρο για να στήσουμε ένα mini live η/και DJ set όπως θα θέλαμε (επιφυλασσόμαστε για του χρόνου πάντως!) οπότε είπαμε να το φέρουμε λίγο στα μέτρα μας. Θα έχουμε:

  • έκπτωση 30% στις τιμές όλων των δίσκων & CD που υπάρχουν μέσα στο κατάστημα μας (και δεν είναι λίγα!), η έκπτωση αυτή θα ισχύει μόνο για αγορές μέσα στο κατάστημα τη συγκεκριμένη ημέρα
  • καλή μουσική (ως συνήθως)
  • ποτάκια και καλή διάθεση για να γνωριστούμε, ξαναβρεθούμε, τα πούμε από κοντά

Ελάτε να ψωνίσετε & να τα πούμε, ελάτε να τα πούμε και να μην ψωνίσετε, πείτε το σε φίλους, φέρτε την οικογένεια, θα σας περιμένουμε από τις 10.00 έως τις 20.00.

Μάλλον θα τα πούμε, μου φαίνεται!

Προσθήκη:
Σήμερα, διαβάζω στο blog του Rock & Roll Circus ότι και αυτοί θα πάρουν μέρος στη “γιορτή” με ειδικές, περιορισμένες εκδόσεις που θα διαθέσουν μόνο για τη συγκεκριμένη ημέρα! Μάλιστα, για δεύτερη, συνεχόμενη χρονιά, μιας και συμμετείχαν και πέρυσι.

εκτύπωση Κατηγορίες: βινύλιο, διαδίκτυο, μουσική | rss 2.0 | trackback | 4 σχόλια
18 Μαρτίου, 2010

Διάβασες σωστά. Ο θρύλος είναι ζωντανός και περιοδεύει. Και περνάει και από την Ελλάδα στις 29 Μαΐου στο Terra Vibe! Αν και δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση στην Ελλάδα, οι ημερομηνίες και οι τοποθεσίες της περιοδείας έχουν ανακοινωθεί στην ιστοσελίδα του. Ας ελπίσουμε ότι τα μπαράζ ακυρώσεων μεγάλων συναυλιών του περυσινού καλοκαιριού δε θα πλήξουν και το φετινό και ότι οι διοργανωτές στο Terra Vibe θα κάνουν μια προσπάθεια παραπάνω να φιλοξενήσουν αξιοπρεπώς τον κόσμο που θα μαζευτεί. Γιατί θα μαζευτεί κόσμος (έχω βρεθεί εκεί μαζί με άλλους 25 με 30 χιλιάδες ανθρώπους)! Μέχρι τότε, ανυπομονούμε να μάθουμε λεπτομέρειες για την προπώληση των εισιτηρίων και τις τιμές τους.

"With God On Our Side":

εκτύπωση Κατηγορίες: μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
26 Φεβρουαρίου, 2010

Το Rock & Roll Circus (Σίνα 21) είναι μια από τις σταθερές αξίες στην Αθήνα όταν μιλάς για μουσικά δισκοπωλεία που επιμένουν να ασχολούνται με το βινύλιο. Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό κάνει ένα παζάρι με αφορμή τα γενέθλιά του και δίνει νέους και μεταχειρισμένους δίσκους (βινύλια και CDs) σε πολύ καλές τιμές. Έτσι και φέτος, κλείνοντας τα 10 χρόνια λειτουργίας, στις 5 και 6 Μαρτίου. Η ανακοίνωση από το blog του:

Το Rock & Roll Circus γιορτάζει τα 10 γενέθλιά του με το ετήσιο Super Dynamic Sale. Το πρώτο Παρασκευοσάββατο του Μαρτίου, στις 5 και 6 Μαρτίου, όλα τα καινούρια και όλα τα μεταχειρισμένα (βινύλια και cd) θα έχουν έκπτωση 30% και 50%, αντίστοιχα! Και όχι μόνο αυτό! Δεκάδες cd και δίσκοι θα σας περιμένουν σε τιμές μεταξύ ενός και τριών ευρώ, για να γιορτάσετε μαζί μας την πρώτη μας δεκαετία με μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα πρακτική που φέτος θα διεξαχθεί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Όσοι λοιπόν επιθυμούν μια αυθεντική βινυλιακή κόπια της Impulse, ένα afro διαμάντι, μια limited library επανέκδοση, ένα private ψυχεδελικό αριστούργημα ή ένα ολοκαίνουριο box set, ιδού η ευκαιρία. Πλήρως επανδρωμένοι σας περιμένουμε για να σας κάνουμε εμείς το δώρο γενεθλίων μας!

εκτύπωση Κατηγορίες: βινύλιο, μουσική, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
22 Φεβρουαρίου, 2010

Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι από τους Έλληνες τραγουδοποιούς που σίγουρα έχεις ακούσει κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο. Είτε σε τραγούδια δικά του, όπως οι "Κακές συνήθειες" και οι "Βυθισμένες άγκυρες" (τα hits), είτε σε τραγούδια που έχει γράψει για άλλους, όπως η "Απουσία" (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας) και το "Στα είπα όλα" (Σωκράτης Μάλαμας). Πρόκειται για έναν μουσικό που συμπάθησα από την αρχή, από τον πρώτο του κιόλας δίσκο. Και τον συμπάθησα πολύ, για την αγάπη του στις ανθρώπινες αδυναμίες, για τη μελωδικότητα της μουσικής του, για την ειλικρίνειά του.

Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια στην Κρήτη, όπου πήγε ως φοιτητής του μαθηματικού, και έχοντας φιλία και συμμετοχή στους "Χαΐνηδες", επηρεάστηκε έντονα από το παραδοσιακό, κρητικό μουσικό στοιχείο, κάτι που φαίνεται τακτικά στις δημιουργίες του, στα live του και στα μουσικά όργανα που επιλέγει. Ο τελευταίος του δίσκος "Ξένιος, Η Κρήτη εντός μου" είναι ακόμη μια απόδειξη. Είναι μια απόδειξη ότι ο Μίλτος δηλώνει παρών και μάλιστα – τολμώ να διακρίνω – με ένα νέο πάθος, που φοβόμουν ότι τελευταία είχε αρχίσει να φθίνει. Τούτο φάνηκε και από τη ζωντανή εμφάνισή του που παρακολούθησα το Σάββατο (20-02-2010) στο Σταυρό του Νότου.

Με τον Πασχαλίδη δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός παρατηρητής, γιατί τον λάτρεψα το μπαγάσα απότομα και περίεργα, καθώς τα τραγούδια και οι στίχοι του περιέγραφαν πράγματα που αισθανόμουν την εποχή που τα αισθανόμουν και τον έχω συνδέσει και με χαρακτηριστικές εποχές και αναμνήσεις (που θα σας κουράσω αν αρχίσω να περιγράφω). Αντίστροφα, όπως εξομολογείται και ο ίδιος, όταν βγάζει ένα καινούριο δίσκο ή τραγουδά μπροστά σε κοινό νιώθει σα να ανοίγει το προσωπικό του ημερολόγιο στον κοινό, κι αυτό το εκτιμώ.

Άκου το "Παραμύθι με λυπημένο τέλος":

Δες τη δισκογραφία του, αν θες να τον γνωρίσεις άκου μια ωραία playlist από το youtube κι αν θες να αγοράσεις κάποιο δίσκο του ξεκίνα οπωσδήποτε από τους δυο πρώτους, το "Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος" και τις "Κακές Συνήθειες".

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
28 Δεκεμβρίου, 2009

Ξενίζει, τελικά, η παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου στο μεγαλοπρεπές Παλλάς. Η μουσική και ο ήχος από τη μια εξαιρετικοί. Οι μουσικοί το ίδιο (Λάντσιας και Κιουρτσόγλου, άνθρωποι-μηχανές-ορχήστρα είναι πάλι απίστευτοι). Αλλά η παρουσία του κυρ-Νιόνιου να διηγείται ιστορίες από τα πολύπαθα 60s μέσα στη χλιδή του Παλλάς, την ακινησία των καθισμάτων και την παρουσία μύριων όσων καλοντυμένων θεατών που επιζητούσαν μια κοσμική χριστουγεννιάτικη έξοδο, κάπως με χαλάει.

Τα τραγούδια ήταν όλα εκεί. Ο Σαββόπουλος ήταν ορεξάτος, όπως πάντα.  Όλα τα στοιχεία ήταν θετικά. Έλειπε, όμως η επαφή που ακόμη και σε ένα μεγάλο στάδιο θα είχες με το Σαββόπουλο. Και δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι πρόκειται για ένα δημιουργό που δεν είχε έγκαιρα αναγνωριστεί από το κοινό και με την εμφάνισή του σε ένα θέατρο όπως το Παλλάς γιορτάζει αυτή την αποδοχή που άργησε να έρθει. Αντιθέτως, όλο αυτό το concept μόνος του το σχεδίασε και διοργάνωσε.

Όπως και να έχει, πρόκειται για μια προσωπικότητα μοναδική στα ελληνικά μουσικά πράγματα, που έχει ζήσει και τραγουδήσει μισό αιώνα ιστορίας. Κι αν εμφανίζεται πλέον ως καλοκάγαθος και γραφικός παππούς με ιστορίες και νουθεσίες, εμένα δε με πειράζει, το έχει κερδίσει αυτό. Τον αγαπάμε ακόμη και μέσω του μύθου που έχει δημιουργήσει.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
22 Δεκεμβρίου, 2009

Θα ήθελα να πω ότι ο Lolek είναι μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά κάτι δε μου ακούγεται σωστά. Ίσως είναι, αν αναλογιστούμε την άπειρη ανοησία που ακούγεται καθημερινά αντί μουσικής. Όμως, το μουσικό του προφίλ είναι ιδιαίτερα οικείο σε όλους. Ένας τραγουδιστής που γράφει και τραγουδάει τα τραγούδια του μόνος του, βγάζοντας τα εσώψυχά του στη φόρα. Και σε όποιον αρέσει! Λοιπόν, μου αρέσει ακριβώς για αυτό το λόγο. Με ατελείωτη, γλυκιά μελαγχολία και αυθεντικότηα, κάνει το αυτονόητο ως άνθρωπος που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Σκαλίζει μέσα του με περιέργεια και απλότητα κι ακούγοντάς τον σκαλίζεις κι εσύ μέσα σου ψάχνοντας να ανακαλύψεις τι κρύβεται και γιατί είσαι όπως είσαι. Πιθανότατα να το έχεις πάθει κι άλλες φορές αυτό στο παρελθόν, όμως χαίρεσαι που ακόμη υπάρχει χώρος για ακόμη μία.

Ο Lolek, το μισό του χωρισμένου πια μουσικού διδύμου Bolek και Lolek, είναι ένας νέος άνθρωπος που φέτος, το 2009, έβγαλε το πρώτο του επίσημο άλμπουμ, το "Alone". Το ασυνήθιστο για Έλληνα μουσικό όνομά του είναι παρμένο από το παλιό πολωνικό καρτούν "Bolek and Lolek", που κάποιοι από εμάς ίσως να πρόλαβαν, αν δεν κάνω λάθος, στην κρατική τηλεόραση. Η μουσική του, με αγγλόφωνο στίχο κυρίως μέχρι τώρα, θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί στη folk/rock αν ήταν Αμερικανός. Αλλά δεν είναι. Μπορούμε καλύτερα να τον τοποθετήσουμε μουσικά αν τον παραλληλίσουμε με τους καλλιτέχνες που λατρεύει, όπως ο Bob Dylan, ο Leonard Cohen, ο Tom Waits, ο Νικόλας Άσιμος. Αλλά θα ήταν υπερβολή να το κάνουμε από τώρα. Ο ίδιος, στη σελίδα του στο MySpace αυτοσυστήνεται ως εξης:

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη και ο λόγος που γράφω και παίζω μουσική είναι γιατί ευτυχώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.

Τις περασμένες 15 μέρες κατάφερα να τον δω δύο φορές. Την πρώτη στις 11-12-2009 στον Πολυχώρο Pandou, στου Ψυρρή και τη δεύτερη στο καφέ του Ιανού, στο κέντρο (από όπου και οι φτωχικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο). Στο Pandou, στη μικρή σκηνή που βρίσκεται στο πατάρι, εμφανίστηκε μαζί με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν, παρουσιάζοντας τα τραγούδια από το "Alone", μαζί με τραγούδια των Dylan, Cohen, Waits, Άσιμου κα. Εξαιρετική στιγμή η διασκευή στο 40s τραγούδι "Γύρισε" (της Στέλλας Γκρέκα). Στον Ιανό εμφανίστηκε μαζί με τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" και τον "επισκέπτη" Φοίβο Δεληβοριά.

Η παρουσία του στη σκηνή είναι άξια παρατήρησης. Θαρρείς ότι όλες οι ανασφάλειες του εύθραυστου καλλιτέχνη έχουν συγκεντρωθεί πάνω του την ώρα που αμήχανα ετοιμάζεται από τραγούδι σε τραγούδι ή όταν αθώα βυθίζεται στη μουσική που παίζει και το κομμάτι που τραγουδά. Και βγάζει αυτή τη βαθιά, αισθαντική φωνή που, αν δεν τον έβλεπες μπροστά σου, θα πίστευες ότι ανήκει σε ώριμο τραγουδιστή. Όμορφα πράματα!

Για να πειστείς ότι αξίζει την προσοχή σου άκου το "Now cry":

Δες και τα ντοκουμέντα μου:

ΥΓ: Πρέπει να αναφέρω ότι, παρόλο που όλοι οι μουσικοί που βρίσκονται μαζί του φαίνονται πραγματικά καλοί και δεμένοι μεταξύ τους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο κιθαρίστας (δεν ξέρω το όνομα του). Είχε ένα παίξιμο τόσο γλυκό και γαλήνιο και μάλλον τόσο στα γούστα μου που τον συμπάθησα πολύ. Έπαιζε τακτικά και μια υπέροχη lap steel κιθάρα.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
16 Σεπτεμβρίου, 2009

Για τη Μόνικα σου έχω ξαναμιλήσει. Τη βλέπω ζωντανά για δεύτερη φορά αυτό το καλοκαίρι (εντάξει, φθινοπώριασε πρακτικά πια) και δεν το μετανοιώνω καθόλου. Υπάρχει και ένα γενικότερο κλίμα λατρείας προς το πρόσωπό της στην παρέα αυτό τον καιρό που βοηθάει – όχι ότι υπάρχει καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Προχτές το βράδυ (14-09-2009) εμφανίστηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου. Ήμασταν εκεί, καθισμένοι στα μαξιλαράκια μπροστά ακριβώς στη σκηνή (2nd row) σαν τα καλά παιδάκια, την ακούσαμε και την απολαύσαμε. Η μπόρα έκανε υπομονή μερικές ώρες και δε χάλασε τη βραδιά.

Κάντε λίγο υπομονή γιατί τον Οκτώβρη, μας είπε, ηχογραφεί το δεύτερο δίσκο της. Και έχει ανεβάσει τις προσδοκίες πολύ ψηλά. Για την ώρα μας είναι αρκετό που αυτή η ντροπαλή (ακόμα δυσκολεύτεται να μιλήσει στο κοινό) κοπέλα, που μου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε νεράιδα και ξωτικό, μας έχει δώσει μονομιάς τόσα όμορφα τραγούδια.

Α! κι ένα μεγάλο ευχαριστώ προσωπικό στη διοργάνωση που στην είσοδο του θεάτρου δεν έσκιζε από δω κι από κει τα εισιτήρια μας αλλά τα σημείωνε με ένα μαρκαδόρο από πίσω – μεγάλη ανακούφιση για όσους μαζεύουν τέτοιες ανοησίες.

Και για το τέλος, Μόνικα σου βρήκα το εξώφυλλο για τον επόμενο δίσκο σου…

ΥΓ: Μα πού έβαλα το εισιτήριο..;

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
17 Ιουλίου, 2009

Ο Θάνος Μικρούτσικος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας από τους λίγους μεγάλους σύγχρονους συνθέτες μας, αυτούς που ακολούθησαν τη γενιά των Θεοδωράκη – Χατζιδάκι. Πέρα από κάθε άλλη περγαμηνή (συνθέσεις, συνεργασίες, πολιτικά τραγούδια), είναι ο συνθέτης του "Σταυρού του Νότου", ενός από τους σημαντικότερους και πλέον ευπώλητους δίσκους του ελληνικού τραγουδιού που αγαπήθηκε ήδη από τρεις γενιές ακροατών και ανέδειξε την ποίηση του Καββαδία στο ευρύ κοινό.

Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ένα από τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα που συντρόφευσαν τις ανησυχίες των εφήβων της δεκαετίας του ’90 με τους εξαιρετικούς δίσκους "Ο μάγος κοιτάζει την πόλη" και "Παραλογές". Γνήσιος και δουλεμένος ροκ ήχος με στιχουργική πολύ ωριμότερη μιας απλής εφηβείας.

Πάντα περιμένω με ανυπομονησία τέτοιες ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Η συγκεκριμένη έχει ξεκινήσει από τον περασμένο χειμώνα με κοινές τους εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Μοιάζουν κάπως ασυνήθιστες αλλά στηρίζονται σε δεσμούς αόρατους και γι’ αυτό στέρεους. Η "παράσταση", αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι, "Τους έχω βαρεθεί", έχει τίτλο παρμένο από το τραγούδι "Αυτούς τους έχω βαρεθεί", του δίσκου "Πολιτικά Τραγούδια" του 1975 σε σύνθεση Μικρούτσικου και τραγούδι Μαρίας Δημητριάδη (στην οποία και αφιέρωσαν όλη την προσπάθεια). Σε αυτόν το δίσκο (και άλλους όπως, "Εμπάργκο", "Καντάτα Στη Μακρόνησο") βασίζεται και το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης. Μόνο που αυτή τη φορά τα τραγούδια έχουν περάσει από το φίλτρο των Υπογείων Ρευμάτων και έχουν ηλεκτριστεί επικίνδυνα μα και με σεβασμό! Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά νέες ερμηνείες των τραγουδιών και όχι απλές επανεκτελέσεις. Το θέαμα συμπληρώνεται από πλήθος γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών των καλλιτεχνών.

Highlights:

  • Για άλλη μια φορά ο Μικρούτσικος να λέει τους "Εφτά Νάνους στο S/S Cyrenia", αλλά, διάολε, πάλι λίγο διαφορετικούς, λίγο ίδιους και πάντα συγκλονιστικούς.
  • Η εξαιρετική διασκευή της πασίγνωστης "Ρόζας" (από το "Στου αιώνα την παράγκα" από το Μητροπάνο) με τη φωνή – καμπάνα του Γρηγόρη Κλιούμη των Υπογείων Ρευμάτων.
  • Ο πραγματικός "εργάτης" της κιθάρας Κώστας Παρίσης και ο πολυτάλαντος μπασίστας Αποστόλης Καλτσάς, που έκανε όργια με το μπάσο.
  • Το κλείσιμο της παράστασης με τους μουσικούς όρθιους και τη Μαρία Δημητριάδη στα ηχεία και το video-wall να επαναλαμβάνει την ανατριχιαστική τελευταία της ερμηνεία στην "Πιο όμορφη θάλασσα".

Αν τους πετύχεις κάπου φέτος το καλοκαίρι δώσε σημασία και πήγαινε να ακούσεις αυτά που έχουν να σου παίξουν.



εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
14 Ιουλίου, 2009

Αυτός είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Σαββόπουλου φέτος το καλοκαίρι. Χτες βράδυ (13-07-2009) έκανε, μάλιστα, μια εμφάνιση στο χώρο εκδηλώσεων του Αμαλίειου Οικοτροφείου στην Κηφισίας με ανοιχτή είσοδο. Δεν κρατήθηκα, πήγα!

Η αρχική αίσθηση δεν ήταν και συγκλονιστική. Κόσμος πολύ χλιαρός που έμοιαζε να είχε βρεθεί εκεί τυχαία, έτσι, μιας και γινόταν ένα δωρεάν γεγονός στη γειτονιά. Η σύνθεση των μουσικών δεν περιελάμβανε τύμπανα και κρουστά παρά ένα αρμόνιο, μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα που ο Σαββόπουλος είπε ότι επιχειρεί να κάνει μια πιο ηλεκτρική ανάγνωση των τραγουδιών του. Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δεν ήταν ακριβώς μια νέα ανάγνωση αλλά ένα κάπως αμήχανο remix.

Ό,τι, όμως και να πεις, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο-ιστορία ολόκληρη. Που μπορεί με δυο του στίχους να ξεσηκώσει σε μια στιγμή και το πιο χλιαρό κοινό και να γεφυρώσει αχανή χάσματα γενεών με ένα "Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…" ή ένα "Ας κρατήσουν οι χοροί…¨. Που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με αυτό "που έπαιξε στο Λαύριο". Που έχει δημιουργήσει μουσικές τόσο μοναδικές, σχεδόν ακατηγοριοποίητες, αλλά και τόσο οικείες πια. Που, ακόμη και στα γεράματα, έχει την όρεξη εφήβου, να τραγουδά και να έρχεται σε επαφή με το κοινό.

Από χτες βράδυ κρατώ το:

Μου λένε ότι τα τραγούδια μου είναι διαχρονικά.
Αυτό με θλίβει, γιατί τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Θα προτιμούσα τα τραγούδια μου να είναι ξεπερασμένα…

Γεια σου, Νιόνιο και κυρ-Νιόνιο και καλή αντάμωση.

ΥΓ: Να πώς μπορείς να περάσεις ωραίες βραδιές στην καλοκαιρινή Αθήνα on a low budget!

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
7 Ιουλίου, 2009

Μερικές φορές είσαι τυχερός. Όπως χθες, που στα καλά καθούμενα βρέθηκες να παρακολουθείς το David Byrne (τον ξέρεις από τους Talking Heads, που τους ξέρεις από τα Psycho Killer, Once in a Lifetime, Burning Down the House) στο Θέατρο Badminton, μέρος της περιοδείας Songs of David Byrne and Brian Eno.

Αλλά δε θα στα πω εγώ. Ας τα ακούσεις από την Πόπη, που τα είπε άψογα.

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια