Τάκης Μπουγιούρης

Η Ευρώπη περνά μεγάλη κρίση, αυτό είναι ολοφάνερο. Κι η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερό της πρόβλημα. Περνά μια μεγάλη πολιτικοοικονομική κρίση με υπαρξιακά στοιχεία. Τουτέστιν, το ερώτημα είναι "θέλουμε ενωμένη Ευρώπη ή όχι;". Όλοι οι Ευρωπαίοι πρέπει να το απαντήσουν αυτό, όχι μόνο οι Έλληνες. Θα πρέπει να θέλουμε, θα έλεγα εγώ, Δηλαδή, κι αν δε θέλουμε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους αυτό θα γίνει χρήσιμο και συμφέρον για τους Ευρωπαίους πολίτες. Εσύ πχ ΚΚΕ, θα έπρεπε να μας λες πώς πρέπει να αλλάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να στηρίζει το καλό των λαών και όχι πώς θα επιτύχουμε το κατά την άποψή σου εθνικό καλό μας εκτός Ευρώπης.

Έχουμε ζήσει ήδη πολλές απανωτές φορές το δίλημμα "χρεωκοπία ή δόση" και υποχρεωνόμαστε συνεχώς να δεχθούμε το δεύτερο. Να παίρνουμε κάθε φορά άνευ όρων και πάση θυσία την επόμενη δόση. Φτάνει με αυτό! Έχουμε μια νόμιμη μεν (συνταγματικά) αλλά μη εκλεγμένη κυβέρνηση (δεν ακούσαμε ποτέ τις προγραμματικές της δηλώσεις για να την κρίνουμε και υπάρχουν πολύ βάσιμες υποψίες ότι δεν εκφράζει τη λαϊκή επιθυμία, όποια κι αν είναι αυτή). Κι αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει για τη χώρα μερικές από τις σημαντικότερες αποφάσεις των τελευταίων χρόνων.

1. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν"

Πρέπει να έρθουμε όλοι σε θέση ευθύνης και ο μόνος τρόπος είναι το συντομότερο δυνατόν να γίνουν εκλογές. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν" αν πάμε σε εκλογές. Όχι περισσότερο από όσο έχουμε ήδη χρεωκοπήσει και όχι με μεγαλύτερη βεβαιότητα από όση θα μας χρεωκοπήσουν αν δεν πάμε σε εκλογές. Με δυο λόγια το αν θα χρεωκοπήσουμε (οριστικά) ελάχιστα θα επηρεαστεί από τις πιθανές άμεσες εκλογές. Μήπως στην Ισπανία δεν έγιναν μόλις εκλογές, τώρα, στα πρόθυρα της δική τους χρεωοκοπίας;

2. Τα μεγάλα κόμματα δεν πρέπει να αφήσουν άλλον να "βγάλει το φίδι από την τρύπα"

Έχουν διορίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου (χοχοχο, κατά λάθος την πρώτη φορά πληκτρολόγησα "Παπαδήμιου") να βγάλει ουσιαστικά εκείνη το φίδι από την τρύπα. Να πάρει εκείνη τις επώδυνες μεγάλες αποφάσεις, να κάνει τη δουλειά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών και μετά να επανέλθουν αυτά (τα μεγάλα κόμματα) ως ανανεωμένοι σωτήρες για να μας βγάλουν από το τέλμα. Μέγιστη υποκρισία! Όχι, δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να μας πουν σε κανονικές προγραμματικές δηλώσεις σε κανονική προεκλογική περίοδο τι σχέδιο έχει το καθένα για τη χώρα και ο λαός να αποφασίσει ποιος και πώς προτιμά να τον "σώσει".

3. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει υπεύθυνα

"Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Επιτέλους πρέπει μετά από τόσες δεκαετίες κατηφόρας κι αυτός ο λαός να ακούσει σοβαρές προγραμματικές δηλώσεις κομμάτων, να ζυγίσει τις επιλογές του και να πάρει ψύχραιμα την απόφασή του. Να έρθει σε θέσει ευθύνης! Αν θέλει μνημόνιο να πάρει μνημόνιο και μετά να το υπομείνει αγόγγυστα αλλά συνειδητοποιημένα. Αν δε θέλει μνημόνιο να το πει και να δεχθεί τις συνέπειες ή να αρπάξει τις νέες ευκαιρίες. Αλλά δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να επιρρίπτει σε άλλους πάντα τις ευθύνες. Έχει και αυτός το μερίδιό του στην ευθύνη κι έχει, φυσικά, κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα του.

Αυτό δεν είναι συναίνεση. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δε συνεργάζονται, δε συναινούν. Εξωθούνται σε συγκυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Κάνουν υπομονή. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι εντελώς υπηρεσιακή. Και, ταυτόχρονα, αυτό που καλείται να ολοκληρώσει είναι γιγαντιαίας σημασίας, μα κανείς δεν το αγγίζει, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Αυτή η συναίνεση είναι παρωδία!

Το ΠΑΣΟΚ πέφτει, απλά το κάνει όπως-όπως, προσπαθώντας να προσγειωθεί ομαλά. Μεριάζει για λίγο, να πέσει ο κουρνιαχτός, μήπως κι έχει ξεχάσει ο λαός τι του συνέβη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η ΝΔ ελπίζει μόνο στην εξουσία, απλά δέχεται το κάνει βήμα-βήμα. Κάνει στην άκρη προσωρινά μέχρι να διεκδικήσει τη – σίγουρη για αυτήν – εξουσία. Και οι δυο τους αποφεύγουν να πάρουν ξεκάθαρα και παλικαρίσια την ευθύνη για τη δανειακή σύμβαση.

Ντροπή σε όποιον δεχτεί να γίνει πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης! Κανένας σοβαρός τεχνοκράτης ή πολιτικός δε θα έπρεπε να δεχθεί να γίνει ένα πιόνι. Ένα πιόνι που θα πάει τη χώρα σε προγραμματισμένες εκλογές. Ενώ θα είναι απολύτως προγραμματισμένο το τι θα κάνει και τι θα λέει. Δε θα έχει καμία πρωτοβουλία. Θα έχει την ιστορική ευθύνη να συνάψει τη δανειακή σύμβαση κι αμέσως μετά θα σταλεί από εκεί που ήρθε, αφήνοντας στην εξουσία τα όρνεα που τον χρησιμοποίησαν.

Δυστυχώς, η μόνη ελπίδα είναι στις επόμενες εκλογές ο λαός να μην έχει ξεχάσει ούτε τα δύο τελευταία χρόνια του ΠΑΣΟΚ ούτε τα πέντε προηγούμενα της ΝΔ ούτε τα 20 προηγούμενα όλων τους. Θα είναι άσχημα αλλά θα υπάρχει τουλάχιστο μια κάποια ελπίδα. Να καθαρίσουμε από τις κοπριές. Έλληνα, όπου να' ναι θα έχεις ξανά την ευκαιρία να ψηφίσεις. Ένα πράγμα σου ζητάω: μέχρι τότε να μην έχεις ξεχάσει. Να θυμάσαι τα πάντα!

Εκλάπη ποδήλατο Electra Vince 3i… Όποιος το δει στο δρόμο να το γνωρίζει, είναι κλεμμένο!

Α! Και να με ειδοποιήσει! Είναι δικό μου με όλα του τα χαρτιά κλπ…

Δεν είμαι – ακόμη – ο πιο αρμόδιος για να αρθρογραφώ περί ποδηλασίας αλλά μπορώ να καταθέσω τη δική μου μικρή εμπειρία πάνω στο ποδήλατο. Είναι 10 μέρες, λοιπόν, που έχω το νέο μου ποδήλατο και το χρησιμοποιώ καθημερινά για να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο. Ο καιρός, πλην μιας βροχερής μέρας, είναι καλός και σιγά σιγά δροσίζει κιόλας. Όλα πάνε σχετικά καλά. Ένα είναι που δεν αντέχεται! Και δεν είναι ούτε η έλλειψη ποδηλατοδρόμων ούτε οι οδηγοί των αυτοκινήτων. Ακόμη και για αυτούς έχω να πω ότι, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι αρκετά προσεκτικοί και ανεκτικοί μαζί μου.

Αυτό που δεν αντέχεται είναι το καυσαέριο! Πάνω στο ποδήλατο ζεις τη ρύπανση της ατμόσφαιρας στο μάξιμουμ. Αναπνέεις φρικτό καυσαέριο. Από αυτό που αναπνέεις έτσι κι αλλιώς στην Αθήνα αλλά τώρα το συναντάς στην πηγή του. Ανοίγουν τα πνευμόνια σου από το πετάλι μόνο και μόνο για να υποδεχθούν διοξείδια και μονοξείδια και δεν ξέρω τι άλλο. Γι' αυτό αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι ούτε ποδηλατόδρομους θα έφτιαχνα ούτε τις συνειδήσεις των ανθρώπων θα άλλαζα. Πρώτο-πρώτο αυτό θα άλλαζα: λιγότερο καυσαέριο. Φτάνει!

Σκεφτόμουν καιρό να πάρω ένα ποδήλατο. Και πήρα. Έψαξα αρκετά κι αποφάσισα να καταλήξω σε αυτό που απλά γούσταρα περισσότερο. Να βγάλω το άχτι μου για όποια παιδική ποδηλατική επιθυμία δεν είχε ικανοποιηθεί. Σύντομα, κατάλαβα ότι το δίλημμα για μένα ήταν "να πάρω ένα ποδήλατο ή ένα ποδήλατο Electra;"! Γιατί όταν δεις αυτά τα ποδήλατα, όχι μόνο η όρεξή σου για ποδήλατο φουντώνει, αλλά συνειδητοποιείς ότι από τη μια μεριά της ζυγαριάς είναι τα όλα τα ποδήλατα και από την άλλη είναι τα Electra.

Και κοίτα τι πήγα και πήρα:

Electra Vince 3i

Δεν είναι το ωραιότερο ποδήλατο που έχεις δει ποτέ; Σου λέω, λοιπόν, ότι είναι και το πιο άνετο!

Ίσως, βέβαια, να υπάρχει ένα ποδήλατο ομορφότερο, το αδερφάκι του το Indy:

Electra indy 3i

Αλλά αυτό νομίζω είναι καλύτερο αραγμένο κάπου, να το χαζεύεις ως έργο τέχνης, παρά να τσουλάει στο δρόμο.

Σύντομα – μόλις προλάβω, δηλαδή – θα επανέλθω με εκτενές άρθρο γύρω από το Electra Vince μου και θα σου εξηγήσω γιατί είναι μάλλον το καλύτερο ποδήλατο απάνω στη γη.

Αυτό το blog που διαβάζεις τώρα άλλαξε λιγουλάκι. Ίσως να μην το κατάλαβες γιατί το έκανα τόοοσο διακριτικά και ανεπαίσθητα! Κάποτε οι οθόνες ήταν 1024×768 pixel. Μετά από χρόνια βγήκαν και μερικές με μήκος 1280. Τότε – τόοοσο παλιό είναι αυτό το blog – είχα την επιθυμία να γεμίζουμε με τις ιστοσελίδες που φτιάχνουμε όλη την οθόνη του χρήστη, τόσο οριζοντίως όσο και καθέτως. Και καλά έκανα. Και τώρα πάλι το ίδιο θέλω να κάνω.

Μόνο που τώρα κάτι έχει αλλάξει. Οι οθόνες ποικίλλουν πολύ. Πάρα πολύ. Δες εδώ για να καταλάβεις για τί πράγμα μιλάμε και φαντάσου ότι, όταν δημιουργούμε μια ιστοσελίδα, πρέπει να λάβουμε όλο αυτό το εύρος υπόψη. (Πρόκειται για μια έξυπνη ιδέα του Google που σου δείχνει πόσο πολλές διαστάσεις οθονών κυκλοφορούν στον κόσμο μας σήμερα και πόσο μεγάλο μέρος μιας ιστοσελίδας είναι ικανή η κάθε μία να δείξει χωρίς scroll.)

Επίσης, είναι φανερό ότι αυτό που ποικίλλει εντονότερα είναι η οριζόντια διάσταση: από 600 μέχρι 1600+ pixel. Ενώ η κατακόρυφη από 550 μέχρι 800. Η κατακόρυφη διάσταση είναι η πιο προβληματική γιατί μέσα στο χώρο της μια ιστοσελίδα καλείται να παρουσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο από το περιεχόμενό της, χωρίς να απαιτείται ο χρήστης να κάνει scroll. Αντίθετα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μια ιστοσελίδα απλά μειώνει την οριζόντια διάστασή της κοντά στα 1024 pixel αφήνοντας τον υπόλοιπο χώρο ανεκμετάλλευτο. Γι' αυτό οι περισσότερες ιστοσελίδες που επισκέπτεσαι μοιάζουν κάπως έτσι: 

---------------------------------------------------------------
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
| κενός χώρος        |  ωφέλιμος χώρος  |         κενός χώρος |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
|                    |                  |                     |
---------------------------------------------------------------

Βέβαια υπάρχουν λόγοι για αυτό. Πρώτον, για να φτιαχτεί μια ιστοσελίδα για όλα τα μήκη και τα πλάτη θα χρειαζόταν πολλαπλάσιος χρόνος και κόστος και, δεύτερον, τα κείμενά της θα διαβάζονταν με μεγάλη δυσκολία, καθώς κάθε γραμμή κειμένου θα είχε ένα τεράστιο και δυσανάγνωστο μήκος.

Στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα ρηξικέλευθο να αυξάνει κανείς το οριζόντιο ωφέλιμο πλάτος μιας ιστοσελίδας πάνω από τα παραδοσιακά 1024 pixel. Ε, το έκανα κι εγώ! Αυτό το blog εκτείνεται οριζόντια από τα 1024 μέχρι και τα 1200 pixel ομαλά, χωρίς να το πάρεις πρέφα. Δεν ήταν δύσκολο να γίνει μιας και το design είναι απλοϊκό. Και το έκανα!

Θα 'ταν 1995 πάνω κάτω, όταν έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το Wall. Ανυποψίαστος, φυσικά, για το τι πρόκειται να ακούσω. Τότε η μουσική ήταν ένα πεδίο ανεξερεύνητο για μένα. Έψαχνα να βρω τα τραγούδια "εκείνα", που κάπου τα είχα ακούσει και μου είχαν αρέσει πολύ αλλά δεν ήξερα τον τίτλο τους και ποιος τα είχε γράψει. Έτσι κάθε νέος δίσκος, έπειτα από μεγάλη προσμονή, ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη ή μια μεγάλη απογοήτευση. Στην πραγματικότητα, όπως κατάλαβα αργότερα, δεν ήταν τίποτε από τα δύο. Η αγάπη για μια μουσική χτίζεται σιγά σιγά.

Την πρώτη φορά που έπαιξα το Wall δεν κατάλαβα και πολλά. Η μητέρα μου όταν άκουσε το στίχο "Ι 've got thirteen channels of shit on the TV to choose from.", είπε στον πατέρα μου "Κοίτα τι ακούει ο γιος σου!". Μόλις λίγα χρόνια πριν είχαμε αποκτήσει και ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα για πρώτη φορά! Ο πατέρας μου απάντησε "Τους θυμάμαι. Ήταν κάπως απόκοσμοι.". Eίχε ζήσει στο Λονδίνο την εποχή που οι Pink Floyd ήταν το νούμερο 1 avantgarde/progressive συγκρότημα. Προοδευτικός άνθρωπος ήταν, αλλά περισσότερο με Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Τότε αισθάνθηκα ότι ακούω κάτι, δεν ξέρω τι, όχι καλό, όχι κακό, αλλά διαφορετικό. Κάτι ενδιαφέρον.

Με τα χρόνια το δίσκο τον έλιωσα στο πικάπ. Τον λάτρεψα, τον χώνεψα, τον έμαθα απέξω κι ανακατωτά. Και για χρόνια αισθανόμουν θλίψη που δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να τον ακούσω κάποτε και ζωντανά, μιας και οι Pink Floyd είχαν πρακτικά διαλυθεί. Μέχρι που πριν λίγα χρόνια ο Roger Waters πραγματοποίησε παγκόσμια tour για το – μοναδικό – "Dark side of the moon" και πέρασε κι από την Ελλάδα. Φέτος συνεχίζει (και τερματίζει, λογικά, την καριέρα του) παρουσιάζοντας το "Wall", το magnum opus του, σε όλη του την έκταση και με όλη του τη θεατρικότητα. Θα είμαι εκεί, απόψε το βράδυ.

"Mother, did it need to be so high?"

Πριν από – λίγα – χρόνια κάποιοι φίλοι – μαζεύτηκαν και – μου πήραν δώρο γενεθλίων αυτή την ηλεκτρική κιθάρα!

Πρόκειται για μια Swing Smash (τύπου Fender Stratocaster).

Το δώρο το εκτίμησα πολύ αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν πήρα τη μεγάλη απόφαση να το αξιοποιήσω πραγματικά. Δεν είχα μάθει ποτέ μου μουσική στο παρελθόν κι αυτό έμεινε ένα μεγάλο απωθημένο. Τώρα, με τα 30 πατημένα, το προσπαθώ. Και έχει πλάκα – όταν δεν είναι απόλυτα εκνευριστικό και απογοητευτικό! Αλλά, διάολε, τόσες γλώσσες προγραμματισμού έμαθα και 2 ξένες γλώσσες, πόσο πιο δύσκολη να είναι η “γλώσσα της μουσικής”; Θα μάθω και θα σας πω.

Ξεκίνησα παρακολουθώντας μερικά – συμπαθητικά – βιντεάκια στο youtube από έναν – πολύ συμπαθητικό – τύπο που σου μαθαίνει να παίζεις από το μηδέν τις εισαγωγές από πολύ γνωστά rock κομμάτια. Έτσι, έμαθα την εισαγωγή του “I can’t get no satisfaction” και του “Smoke on the water” κι έκανα την εισαγωγή από το “Pretty woman” να ακούγεται σαν τη Μισυρλού. Και η όρεξή μου μεγάλωσε και τώρα παρακολουθώ online μαθήματα για αρχάριους από το Jamplay με 19$ το μήνα.

Είμαι στην αρχή-αρχή ακόμη. Και ζητώ συγνώμη από τους γείτονες! Υποπτεύομαι ότι θα πάρει αρκετά χρόνια μέχρι να φουσκώνουν από υπερηφάνεια που κάποτε εγώ τους έσπαγα τα νεύρα μαθαίνοντας ηλεκτρική κιθάρα και να διηγούνται την εμπειρία τους στους δημοσιογράφους. Κάθε αρχή και δύσκολη. Αλλά και το ήμισυ του παντός!

Την είδα κάπως αλλιώς τώρα που καλοκαίριασε και γράφω τη Java μου στο theme Oblivion για την Eclipse από το Eclipse Color Themes. Θυμίζει κάτι από κονσόλα, Vim κλπ… Αλλά μου αρέσει. Και, ναι, έχει σημασία!

Έχετε να μου προτείνετε κάτι καλύτερο;

Και να μόλις τώρα παρήγαγα ένα ολόδικό μου απόφθεγμα για την ανάπτυξη λογισμικού. Μου ήρθε στα αγγλικά αλλά πάρτε το στα ελληνικά:

Η ανάπτυξη λογισμικού είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει πολύ σχεδιασμό,
κάμποσο γράψιμο και λίγη ανάπτυξη κώδικα. Οι καλοί προγραμματιστές είναι
καταδικασμένοι να αποκτήσουν πάθος για το τρίτο. Είναι αυτό που αγαπούν να
κάνουν. Γι' αυτό και ανέχονται τα άλλα δύο την περισσότερη ώρα.

ΥΓ: Το σατανικό λογοπαίγνιο του τίτλου το πιάσατε, έτσι; Το theme στην Eclipse μου λέγεται Oblivion αλλά ο τίτλος του post "Code into oblivion" δηλαδή σα να λέμε "ανάπτυξε κώδικα μέσα στη λήθη", μόνο που δεν εννοώ την ίδια τη λήθη αλλά το theme, που λέγεται Oblivion! Ε; Το πιάσατε, ε; Καλό, ε;