Επεράσαμε και μια βόλτα από εκεί, για ένα βράδυ. Ο Λάκης Παπαδόπουλος κεφάτος όπως πάντα τραγουδάει και σπάει πλάκα με το κοινό σε μια παράσταση με όλα τα γνωστά του τραγούδια. Όσοι δεν τον γνωρίζουν καλά θα εκπλαγούν με το πόσα τραγούδια του έχουν σιγομουρμουρίσει χωρίς να το ξέρουν! Κι αν τον δεις από κοντά δε μπορείς να μην τον συμπαθήσεις τον τύπο. Μαζί του πλήθος νέων μουσικών. Δε μου άρεσε: η τιμή της εισόδου! 25€ σε ένα παραδοσιακά φοιτητικό στέκι; Να και δυο "φτωχές" φωτό (ναι, στην πρώτη ο Λάκης είναι στα ντραμς):
Όπως πάντα θέλω να τα κάνω και να τα προλάβω όλα! Πήγα cinema λοιπόν κι έχω να σου πω, ναι, να πας να δεις την Poppy (στο "Τυχερή κι Ευτυχισμένη") για μια κάπως πιο… εναλλακτική αλλά εξίσου απολαυστική κι εντελώς βρετανική εκδοχή της Amelie. Κι επίσης σου προτείνω να προλάβεις να δεις (ει δυνατόν σε adult μη μεταγλωττισμένη έκδοση) τον "Wall-E" (προφέρεται Γουόλι), το πιο γλυκό κι ευαίσθητο ρομποτάκι που κατασκευάστηκε ποτέ (από την Pixar).
Από αύριο στοχεύουμε στη νέα ταινία του Woody Allen, το "Vicky Christina Barcelona" με Scarlett Johansson, Javier Bardem και δε συμμαζεύεται…
Βρέθηκα εκεί και είπα να σας το αναφέρω! Σε ένα απίθανο σημείο, κατάφυτο από πελώρια πεύκα, όπως είναι άλλωστε το μεγαλύτερο κομμάτι της Κασσάνδρας, στη Χαλκιδική, βρίσκεται το αμφιθέατρο της Σίβηρης. Εκεί κάθε χρόνο γίνεται ένα πολύ όμορφο φεστιβάλ με συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Φέτος, στις 2 Αυγούστου ήταν εκεί η Χαρούλα Αλεξίου παρέα με το Μπάμπη Στόκα και την Ανδριάνα Μπάμπαλη. Δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και βρέθηκα εκεί για να απολαύσω τελικά ένα υπέροχο πρόγραμμα γεμάτο από τραγούδια το ένα πιο κλασσικό από το άλλο.
Χαίρομαι, ακόμη, πολύ να βλέπω παρόμοιες εκδηλώσεις να πραγματοποιούνται στις "επαρχίες". Βέβαια η Κασσάνδρα δεν είναι αυτό που παραδοσιακά λέμε επαρχία. Το ξέρω, γιατί μεγάλωσα σε μια τέτοια. Όμως δίνονται με αυτό τον τρόπο ευκαιρίες για μια προσωρινή – έστω – πολιτιστική αποκέντρωση. Και του χρόνου, λοιπόν…
Σπάνια ευκαιρία να δει κανείς ένα έργο αυτού του μεγέθους στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Απλά συγκλονιστικό! Συγκινητικό, κατανυκτικό και αφυπνιστικό. Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη από το Ζυλ Ντασσέν το 1957 (με κυρίως γαλλικό καστ αλλά και Μελίνα Μερκούρη – η πρώτη τους ταινία μαζί – Δήμο Σταρένιο κ.α.). Δε χωράνε αστεράκια… Ταινία-statement για χίλιους λόγους. Να πας να το δεις!
Το μυθιστόρημα δε χρειάζεται συστάσεις. Εν συντομία, το 1922 σε ένα ελληνικό χωριό που ακόμη τουρκοκρατείται, αλλά οι κάτοικοι συμβιώνουν σχετικά αρμονικά με τους Τούρκους, αναβιώνει κάθε εφτά χρόνια ένα έθιμο όπου κάτοικοι του χωριού αναλαμβάνουν να αναπαραστήσουν τη ζωή και τα πάθη του Χριστού. Ταυτόχρονα μια πομπή από πρόσφυγες καταφθάνει και αναζητά βοήθεια και νέες ρίζες. Οι προεστοί προσπαθούν να τηρήσουν απόσταση και τάξη. Οι χωρικοί με τους ρόλους του Ιησού και των αποστόλων ξεπερνούν τους εαυτούς τους και κάνουν τους ρόλους τους πραγματικότητα. Αρχέγονο μα και εκλεπτυσμένο. Ταξικές συγκρούσεις και βαθιοί θρησκευτικοί συμβολισμοί σε μια γιγάντια σύγχρονη παραβολή. Ο ορισμός του πώς καθαρή λογοτεχνία λαμβάνει φιλοσοφικές/θρησκευτικές προεκτάσεις. Το διάβασα μικρός και – μέχρι τότε – ανυποψίαστος και ποτέ δε θα το "ξεπεράσω".
Χαρακτηριστική φράση (παπά-Γρηγόρης): "Η ζωή είναι τάξη και ειρήνη. Αυτοί είναι αταξία και πόλεμος. Αυτό είναι η χολέρα!"
Στο online αρχείο της ΕΡΤ (κατηγορία: Μυθοπλασία – Δραματοποιημένες Σειρές Δράμα) μπορείς να δεις τα επεισόδια από την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του 1975.
Με χαρά ανακοινώνω την "επίσημη" και ανεξάρτητη έναρξη των προσωπικών blogs της Πόπης και του Κώστα κάτω από την ομπρέλλα του nevma.gr. Λειτούργησαν για λίγο καιρό εδώ, αλλά – μην αντέχοντας την καταπιεστική μου φιλοξενία – πλέουν πια μόνοι στο διαδικτυακό πέλαγος. Εύχομαι δημιουργικότητα και δραστηριότητα!
Για τους σινεφίλ – αυστηρά (Tristanos, φύγε από αυτό το post) – ρίξτε μια ματιά στο Funny Games του Michale Hakene (Η δασκάλα του πιάνου) που παίζεται αυτές τις μέρες. Πρόκειταιγια remake – με εκνευριστική ακρίβεια και πιστότητα – της ίδιας ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη (!) από το 1997. Μη συμβατικό θρίλερ που "προκαλεί" τη λογική σου. Πίσω από τις λέξεις: αστική τάξη σε – βίαιη – κρίση ως αποτέλεσμα της ίδιας της της ματαιότητας. Να πας μόνο αν σου αρέσουν αυτές οι προκλήσεις και για "εγκυκλοπαιδικούς λόγους".
Απολαυστικό! Αν σου αρέσουν οι ταινίες όπου, εκ πρώτης όψως συνηθισμένοι χαρακτήρες, κρύβουν μέσα τους ακραία στοιχεία, τότε δες το. Ακόμη, δες το αν σου αρέσουν οι έντονες και με βάθος ερμηνείες που όμως φαντάζουν τόσο εκπληκτικά αληθινές. Αξίζει, τέλος για την – άλλη μία – εξαιρετική ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman (όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου "Capote" 2006 – και μια βέβαιη υποψηφιότητα για την επόμενη χρονιά, τολμώ να προβλέψω).
Μουσική παράσταση με διαθέσεις music hall. Πολλή ροκ μουσική και όχι μόνο, κυρίως ξένη (από Elvis και Kinks μέχρι PJ Harvey και Pulp, μια ποικιλία ήχων που δεν έχω δει αλλού στην Αθήνα) διανθισμένη με κωμικά ενθέματα. Αυτουργοί οι: Γιώργος Μυλωνάς (νέος, ελπιδοφόρος τραγουδοποιός – δεν ξέρω πολλούς τέτοιους στην ηλικία μας), Πάνος Μουζουράκης (εκρηκτικός επί σκηνής, performer και τραγουδοποιός επίσης) και Λεωνίδας Μπαλάφας (μακράν η καλύτερη φωνή που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό σε νέο τραγουδιστή – αλήθεια, έχει κάτι από Στόκα μέχρι Cobain! – ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του single – μην ξεχάσεις το όνομά του). Αποκάλυψη της βραδιάς ο Γιώργος Χρυσοστόμου (ηθοποιός, γνωστός περισσότερο από τη σειρά Singles) σε ρόλο "θλιμμένου γελωτοποιού", ανέκφραστος επιδίδεται σε μια σειρά από ξεκαρδιστικά βουβά σκετς με κορυφαίο το ξεκαρδιστικό "Evolution of Dance", το οποίο έχει διανθίσει και με νέα στοιχεία (εκ-πλη-κτι-κή εκτέλεση, ένα μέρος της οποίας κάποιος το έβαλε στο youtube). Να πας στο Οξυγόνο live, λέει.
Σας αφήνω με αυτό το τελευταίο σκετς από τον original δημιουργό του:
Το είδα! Περιπέτεια με δόσεις θρίλερ, με έναν φτωχοδιάβολο αλλά επίμονο Αμερικανό να βρίσκει κατά λάθος τα χρήματα μιας αποτυχημένης δοσοληψίας ναρκωτικών, έναν παρανοϊκό – πληρωμένο – δολοφόνο (Χαβιέ Μπαρδέμ, όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, χειρότερο κούρεμα ever στον κινηματογράφο, αλλά που ομολογουμένως προσδίδει στοιχεία στη φυσιογνωμία του), που κυνηγά τον πρώτο, κι έναν υπό συνταξιοδότηση, απογοητευμένο αστυνομικό που παρακολουθεί την υπόθεση από απόσταση και αποκρυσταλλώνει – εν είδει αφηγητή – τη σήψη της σύγχρονης κοινωνίας, που έχει απαξιώσει την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Όσκαρ καλύτερης ταινίας – και τέσσερα συνολικά! Εεε; Από πού κι ως πού; Οπωσδήποτε, παρακολουθείται και με ενδιαφέρον και με σασπένς! Είναι και αφοί Κοέν, δε λέω, αλλά ως εκεί. Επίσης, αν σας υποσχεθούν δώρο το soundtrack της ταινίας, σας έχουν κοροϊδέψει. Δεν υπάρχει! Το μόνο που σπάει την – αγωνιώδη – ησυχία είναι οι πυροβολισμοί…
Πολύ δυνατή ταινία με έντονους χαρακτήρες, για τους οποίους αξίζει να δεις. Πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας από το Daniel Day Lewis αλλά και από το δευτεραγωνιστή Paul Dano – αποδεικνύουν ότι δυόμιση ώρες δεν είναι πολλές όταν οι χαρακτήρες που υποδύονται μοιάζουν τόσο ακραίοι αλλά και τόσο φυσικοί ταυτόχρονα. Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη σύγκρουση των δύο κύριων χαρακτήρων, όπου ο πρώτος είναι ένας αυτοδημιούργητος αλλά αδίστακτος πετρελαιοπαραγωγός των αρχών του αιώνα στην Αμερική, που καταστρέφεται ψυχολογικά από την ίδια του την ανταγωνιστικότητα και το μίσος που τρέφει για τους ανθρώπους, ενώ ο δεύτερος είναι ένας εξίσου φιλόδοξος, νεαρός ψευδοπροφήτης, που χειραγωγεί τις μάζες. Η σύγκρουση ολοκληρώνεται στο τέλος της ταινίας, αφήνοντας πικρά ερωτηματικά για το ποιος και τι έχει κερδίσει.
ΥΓ: Από τον ίδιο σκηνοθέτη (Paul Thomas Anderson) οφείλεις να έχεις δει την εξαιρετική "Magnolia".
Ο David Lynch (απλή συνωνυμία με το γνωστό σκηνοθέτη) είναι σαξοφωνίστας και παίζει και συνθέτει κυρίως τζαζ – αλλά όχι μόνο – ενώ βρίσκεται χρόνια πλέον στην Ελλάδα. Έχει παίξει μουσική σε πολλούς ελληνικούς δίσκους, εμφανίζεται ζωντανά τακτικά σε ψαγμένους χώρους και έχει συνεργαστεί πάμπολλες φορές με την Έλλη Πασπαλά, την οποία έχει παντρευτεί, και το Σταύρο Λάντσια (μάλιστα μαζί με τον τελευταίο και Γιώτη Κιουρτσόγλου αποτελούν τους Human Touch που εμφανίζονται αυτό τον καιρό κάθε Τετάρτη επίσης στην "Αυλαία").
Ο Oprica Ivancea είναι Ρομ Ρουμάνος και παίζει επίσης σαξόφωνο. Δεν τον ήξερα μέχρι χτες αλλά φαίνεται ότι είναι γνωστός στο χώρο του. Ήρθε στην Αθήνα για να παίξει για τρεις βραδιές με το David Lynch στη μουσική σκηνή "Αυλαία", στο Βοτανικό, και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ένα live που θύμιζε γιορτή ή κάτι σαν αυτοσχέδιο πανηγύρι. Πανδαισία πνευστών σε ένα κράμα ήχων τζαζ, αναμεμιγμένων με βαλκανικές μελωδίες α λα Bregovich και άλλων γνωστών κλασσικών τραγουδιών. Η μπάντα έπαιξε με φοβερό κέφι και εντυπωσιακό ρυθμό. Μια βραδιά πραγματική εμπειρία. (Προλαβαίνεις για μία μέρα ακόμη.)
Στα συν της βραδιάς ο πολύ καλός χώρος της "Αυλαίας", άνετος, με τα τραπεζάκια όχι ασφυκτικά τοποθετημένα και με ευγενέστατο σέρβις. Αισθητικά απλός και αξιοπρεπής. Στα πλην η πληροφορία στα ΜΜΕ ότι η είσοδος είναι 12 ευρώ αλλά το ποτό μέσα κόστιζε τουλάχιστο άλλα 8. Η "Αυλαία" έχει και ιστοσελίδα όπου αξίζει να ρίζνεις τακτικά μερικές ματιές γιατί από ότι φαίνεται εκεί πέρα "κάτι τρέχει".
Όπως πάντα θέλω να τα κάνω και να τα προλάβω όλα! Πήγα cinema λοιπόν κι έχω να σου πω, ναι, να πας να δεις την Poppy (στο "
Σπάνια ευκαιρία να δει κανείς ένα έργο αυτού του μεγέθους στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Απλά συγκλονιστικό! Συγκινητικό, κατανυκτικό και αφυπνιστικό. Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη από το Ζυλ Ντασσέν το 1957 (με κυρίως γαλλικό καστ αλλά και Μελίνα Μερκούρη – η πρώτη τους ταινία μαζί – Δήμο Σταρένιο κ.α.). Δε χωράνε αστεράκια… Ταινία-statement για χίλιους λόγους. Να πας να το δεις!
Με χαρά ανακοινώνω την "επίσημη" και ανεξάρτητη έναρξη των προσωπικών blogs της 
