Μου αρέσει η εφημερίδα. Σαν αντικείμενο εννοώ. Το χαρτί της, ο ήχος που κάνει όταν γυρνάς σελίδες, το "σκράτς" όταν την πατικώνεις, ακόμη και το μελάνι που σου αφήνει στα δάχτυλα. Ναι, είμαι μια ταλαιπωρημένη ψυχή μονάχη της στον κόσμο. Θα στενοχωρηθώ όταν θα είμαι υποχρεωμένος να τη διαβάζω αποκλειστικά σε ένα ζμαρτ-φόουν. Αλλά αυτό κάποτε θα γίνει και ας γίνει, θα το δεχθώ ως κάτι φυσιολογικό. Όταν, όμως, βρίσκω κάτι ενδιαφέρον μέσα της, τότε όλη αυτή η αυθόρμητη συμπάθεια αποκτά και λίγο νόημα. Συχνά-πυκνά όλο και κάτι ενδιαφέρον βρίσκω.
Προτιμώ τις κυριακάτικες γιατί πού χρόνος για καθημερινή ανάγνωση πια, άσε που η τηλεόραση και το ραδιόφωνο (κυρίως η τηλεόραση) έχουν σκοτώσει την ανάγκη για έγκαιρη ενημέρωση πόσω μάλλον το internet! Όχι αυτές με τα "δώρα", τις άλλες, τις απλές εννοώ. Εκτός κι αν έχουν "δώρο" κάτι πολύ ενδιαφέρον. Και συχνά-πυκνά όλο και κάτι ενδιαφέρον έχουν. Αλλά και γιατί εδώ και δεκαετίες οι κυριακάτικες εφημερίδες είναι περισσότερο περιοδικά τεύχη ποικίλης ύλης παρά εφημερίδες καθαυτές.
Έτσι, βρίσκομαι αρκετά συχνά να κουβαλάω μια εφημερίδα μαζί μου, για τις "νεκρές" ώρες μέσα στο μετρό ή σε κάποια άλλη αναμονή. Συμβαίνει καμιά φορά να ξεχνιέμαι και να κουβαλάω μαζί μου την έκδοση της περασμένης ή της προ-περασμένης Κυριακής, ειδικά αν δεν την έχω "τελειώσει" ακόμη. Δεν είναι παράλογο αυτό. Κάτι ενδιαφέρον είναι πάντοτε ενδιαφέρον και όχι μόνο την εβδομάδα που συνέβη. Ή, τουλάχιστο, έτσι θα έπρεπε να είναι.
Απόψε στο μετρό μια κυρία διάβαζε μια χιλιοτσαλακωμένη εφημερίδα. Την είχε κάνει κομματάκια. Ήταν τσαλακωμένη σε κάθε πιθανό σημείο. Έφερα στο μυαλό μου ηδονικά την εικόνα και τον ήχο των βασανιστηρίων στα οποία θα πρέπει να υποβλήθηκε η άτυχη εφημερίδα για να φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Οι ενότητές της είχαν χάσει το νόημά τους για την κυρία. Τα οικονομικά ήταν ανακατεμένα με τις τέχνες και τα περισσότερα πολιτικά μάλλον έλειπαν – ποιος ξέρει σε ποια στάση να είχαν ακρωτηριαστεί από το υπόλοιπο σώμα.
Θυμάμαι σε άλλες πόλεις του κόσμου να γίνεται χαμός από εφημερίδες στο μετρό. Μάλιστα, χαρακτηριστικά, σε μια από αυτές ο κάθε ταξιδιώτης-αναγνώστης άφηνε την εφημερίδα του στο κάθισμά του σα να την παρέδιδε στον επόμενο. Μια ανιδιοτελής ενημερωτική σκυταλοδρομία, αν θέλετε. Είτε αυτό, είτε ήταν όλοι τους πολύ τσαπατσούληδες. Πάντως, το βράδυ οι συρμοί του μετρό ήταν γεμάτοι εφημερίδες και περιοδικά. Οι δρόμοι έξω ήταν πεντακάθαροι.
Γέλασα λίγο από μέσα μου με την κυρία (που διάβαζε την κατακερματισμένη εφημερίδα στο μετρό). Είχα προσέξει και το άρθρο στο οποίο έμεινε περισσότερο. Από σύμπτωση το έπιασε το μάτι μου και για άγνωστο λόγο το συγκράτησε ο εγκέφαλος μου. Μείον μία χρήσιμη πληροφορία που θα μπορέσω να συγκρατήσω αυτή την εβδομάδα.
Γύρισα σπίτι χωρίς άλλες "περιπέτειες". Μετά την καθημερινή μου βραδινή ρουτίνα αποφάσισα να ξεσκαρτάρω τσέπες από χαρτάκια και αποδείξεις και τσάντες από απομεινάρια και σκουπίδια. Είμαι πολύ καλός στο να συσσωρεύω τέτοια πράγματα. Καπου εκεί ήταν και μια εφημερίδα. Ήταν της προ-περασμένης Κυριακής. Τώρα είναι η μεθεπόμενη Τετάρτη, δηλαδή. Δε μπορούσα να μην την ξεφυλλίσω ως το τέλος. Εϊμαι μια πολύ δυστυχισμένη ψυχή. Όφειλα να την ξεφυλλίσω ως το τέλος.
Και, να, εκεί στις τελευταίες σελίδες της εφημερίδας μου της προ-περασμένης Κυριακής, φαρδύ πλατύ, το άρθρο* που διάβαζε η κυρία στην χιλιοτσαλακωμένη εφημερίδα της, στο μετρό, λίγη ώρα πριν. Προς στιγμήν αισθάνθηκα ένα δέος. Εκπληκτική σύμπτωση, δε συμφωνείται; Ποιες ήταν οι πιθανότητες; Θέλει κάτι να μου το σύμπαν; Από την άλλη μεριά, θέλω να πω, κυρία μου, είστε στα λογικά σας; Ποιος κουβαλάει μαζί του και διαβάζει κιόλας το φύλλο της προ-περασμένης Κυριακής; Τη μεθεπόμενη Τετάρτη!
* Πολλοί θα ρωτήσουν ποιο ήταν το άρθρο και ποια η εφημερίδα. Μόνο εγώ και η κυρία θα το ξέρουμε.
εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback
