Προχώρησα προς το μέρος του. "Καλημέρα", είπα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το ατόπημα και την ματαιότητα της λέξης που ξεστόμισα. Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ, έπειτα από σιγή ορισμένων βασανιστικών δευτερολέπτων – δεν θα ήθελα να υποχρεωθώ να να πώ την ίδια ατιμωτική λέξη ξανά – κατάφερε να στρέψει το ένα μάτι προς το μέρος μου. Σχεδόν άκουσα το τρίξιμο του βλεφάρου του καθώς σύρθηκε αργά προς τα πάνω για να κοιτάξει ποιος διατάρασσε την πρωινή του ηρεμία. Μια μύγα σηκώθηκε από το γκισέ και πέταξε γύρω από το αυτί μου σφυρίζοντας διαπεραστικά…
Θα πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι ήμουν έξω από τα νερά μου εκεί πέρα. Σα να λέμε "εκτός έδρας", σε εχθρικό έδαφος! Σε αυτά τα μέρη ισχύουν άλλοι κανόνες. Τέλη Αυγούστου οι γκισέδες δε λειτουργούν. Λιγοστοί ατυχείς υπάλληλοι γεμίζουν το χώρο από πίσω τους σα να επρόκειτο κάποιος να κλέψει το γκισέ και αυτοί με την παρουσία τους απειλούν πως "Αν είναι να τον κλέψεις, θα πάρεις κι εμένα μαζί του". Τίποτε παρόμοιο δεν ήταν στις προθέσεις μου. Ποτέ δε μου άρεσαν οι γκισέδες. Οι άνθρωποι; Μερικές φορές…
Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ είχε καταφέρει να εστιάσει προς την κατεύθυνσή μου. Αυτό του το αναγνωρίζω! Με την πλάτη μισογυρισμένη στο γκισέ, τα πόδια έντεχνα ανεβασμένα στο μικρό πλαϊνό τραπεζάκι δίπλα στο γκισέ και σταυρωμένα πάνω του, η πράξη αυτή ήταν κάτι που απαιτούσε μια κάποια αυτοσυγκέντρωση ασυνήθιστη για το μέσο άνθρωπο. Με είχε στο μάτι, που λέμε, τώρα! Η κόρη του ματιού του έπαιξε πάνω κάτω αστραπιαία. Με ζύγισε! Δεν είδα να αλλάζει καμία έκφραση στο πρόσωπό του. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι οι ελπίδες μου ήταν ισχνές. Η μύγα άλλαξε αυτί, για να με αποπροσανατολίσει περισσότερο…
Όταν αποπροσανατολίζεις έναν άνθρωπο του είναι δυσκολότερο να αντιμετωπίσει καταστάσεις όπου χρειάζεται να διεκδικήσει κάτι. Είναι τεχνική γνωστή που κακά αφεντικά χρησιμοποιούν στους υπαλλήλους τους όταν διαπραγματεύονται αυξήσεις και που πονηρές γυναίκες εφαρμόζουν στο ταίρι τους όταν θέλουν να αποσπάσουν ένα ιδιαίτερα ακριβό δώρο. Στοιχηματίζω ότι η μύγα ήταν εγκάθετη, τοποθετημένη εκεί για λόγους στρατηγικής και καλά εκπαιδευμένη.
Ήξερε πλέον με τι είχε να κάνει και δεν ανησυχούσε διόλου. Χωρίς άλλες συστάσεις αποφάσισα να προχωρήσω στο ζητούμενο. Είχα ήδη σπαταλήσει χρόνο (για παρκάρισμα) και φαιά ουσία (για να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω) και η μέρα μόλις είχε αρχίσει. Με τον υπάλληλο μισό-στραμμένο προς το μέρος μου και τη μύγα να βουίζει στο αυτί μου άνοιξα το στόμα μου: "Θα ήθελα ορισμένες πληροφορίες σχετικά με το λογαριασμό αυτό που μου έχετε στείλει". Εκείνος συνοφρυώθηκε. Λάθος! Συνειδητοποίησα με απογοήτευση ότι κράδαινα τον επίμαχο λογαριασμό με το δεξί μου χέρι δεξιά-αριστερά σε ύψος ανώτερο αυτού του γκισέ και ότι η κόρη του ανοιχτού ματιού του ανθρώπου πίσω από το γκισέ τον είχε εντοπίσει. Ήταν φανερά μια από τις κακές στιγμές μου…
Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ στράφηκε εντελώς προς τα πίσω, γυρίζοντάς μου την πλάτη. Θα ορκιζόμουν ότι άνοιξε τότε και τα δύο του μάτια αλλά δεν έχω αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Απευθύνθηκε προς άλλους ανθρώπους πίσω από άλλους γκισέδες. Θα ορκιζόμουν, ακόμη, ότι διέκρινα από μία καινούρια μύγα πάνω σε κάθε άλλο γκισέ αλλά είχα ήδη αρχίσει να αγχώνομαι και ίσως είδα πράγματα που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα. "Είμαστε εμείς εδώ υπεύθυνοι για αυτούς τους λογαριασμούς;", ρώτησε την ομήγυρη. Διαδοχικά τριξίματα καρεκλών ακούστηκαν από τριγύρω. Κάποια πόδια, μάλιστα, προσγειώθηκαν στο έδαφος φανερώνοντας ανησυχία. Κεφάλια στράφηκαν πρώτα προς το μέρος μου κι έπειτα προς τον άνθρωπο πίσω από τον γκισέ μου. Κάποιοι μισάνοιξαν και τα δύο μάτια. Συνολικά δε βρήκα κεφάλι που κατά μέσο όρο να άνοιξε αθροιστικά πάνω από ένα ολόκληρο μάτι. Η μύγα που με είχε αναλάβει μου υπενθύμισε έγκαιρα ότι ήμουν εκεί για καποιο σκοπό και όχι για γενικές παρατηρήσεις…
Τρία-τέσσερα "Όχι" ή "Όχι, βέβαια" ακούστηκαν από τριγύρω επιβεβαιώνοντας αυτό που ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ φαινόταν ότι είχε εξαρχής υποψιαστεί. Διέκρινα και μερικά "Τί;" και κάποια "Πώς;" αλλά προσπάθησα να μην τα χάσω τελείως. Η ετυμηγορία είχε, πάντως, βγει! Εκεί δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτό το λογαριασμό που κρατούσα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Είχα πάει σε λάθος άνθρωπο. Ή σε λάθος γκισέ! Ποιος ξέρει; Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ δε μίλησε καν. Ήταν ένας τρόπος να θριαμβολογήσει εναντίον μου σιωπηλά. Έσκυψα ελαφρά το κεφάλι κι έκανα να φύγω. Εκείνος επανήλθε στην προεπιλεγμένη του θέση – ευτυχώς, σκέφτηκα από μέσα μου – χωρίς άλλες αντιδράσεις. Διάφοροι ήχοι ακούστηκαν καθώς απομακρυνόμουν: πόδια επανέρχονταν πάνω σε τραπεζάκια, καρέκλες έστριβαν πίσω στη θέση της ανάκλισης, μερικά μικρά χαχανητά στο μέγεθος αναπνοής διέφυγαν και η μύγα μου επανήλθε υπάκουα πάνω στο γκισέ της.
– Κύριε, πίσω από το γκισέ, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι θα κάνω ό,τι περνά από
το χέρι μου για να μην καταλήξω ποτέ, εγώ ή τα παιδιά μου, πίσω από έναν τέτοιο γκισέ.
