Τάκης Μπουγιούρης

Όπως και στις εθνικές εκλογές είμαστε από τους πιο συνεπείς Ευρωπαίους στη συμμετοχή μας και στις Ευρωεκλογές. Όταν ακούς στις δημοσκοπήσεις σε χώρες της Ευρώπης να δηλώνει ένα 13% ότι θα πάει να ψηφίσει (Τσεχία, νομίζω) ή άλλα λιγότερο εντυπωσιακά αλλά πολύ μικρά ποσοστά, μοιραία σκέφτεσαι ότι ο Έλληνας δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για την πολιτική από ότι ο μέσος Ευρωπαίος (αν αυτό το "πράγμα" υπάρχει). Παρόλαυτά και στη χώρα μας το ποσοστό της αποχής δείχνει να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Είναι σχετικά πρόσφατες οι εποχές όπου κανείς θα είχε κυρώσεις αν δεν ψήφιζε – και αρκετά ξεπερασμένες.

Σε οποιεσδήποτε εκλογές θεωρώ ότι είναι "άκυρη" η αποχή. Η αποχή δε δηλώνει δυσαρέσκεια, ακόμη και αν πηγάζει από αυτήν. Στην πράξη δηλώνει απάθεια, μη συμμετοχή. Και στη χειρότερη δημοκρατία θα επιθυμούσα οι πολίτες να πήγαιναν πράγματι να ψηφίζουν μαζικά. Αλλά, πάλι, στη χειρότερη δημοκρατία οι πολίτες μάλλον θα το έκαναν αυτό ελπίζοντας στο να προκρίνουν κάτι καλύτερο και πιο προοδευτικό.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δηλώσει κανείς τη δυσαρέσκειά του και την αποστροφή του ακόμα, χωρίς να απέχει, έτσι απλά. Ειδικά στις Ευρωεκλογές υπάρχουν πολλά μικρά κόμματα που έχουν επιδείξει μεγάλη δραστηριότητα στο ευρωκοινοβούλιο και πολλές φορές με θετικότατα αποτελέσματα. Σε θα σου πω ποια γιατί δε θέλω να σε ωθήσω προς κάποιο από αυτά. Αλλά θέλω να σκεφτείς ότι αυτά τα κόμματα υπάρχουν και μπορείς να τα ψηφίσεις ελπίζοντας σοβαρά ότι η ψήφος σου δε θα πάει χαμένη. Επομένως, μην απέχεις.

Ακόμη, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας απαράδεκτης αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία προσπαθούν με αγωνία να εκμεταλλευτούν τις Ευρωεκλογές για τα ίδια μικροκομματικά τους οφέλη. Το με κυβερνόν κόμμα για να καταδείξει – θα ήλπιζε – την εμπιστοσύνη των πολιτών στην μέχρι τώρα πολιτική του, ενώ το δε της αξιωματικής αντιπολίτευσης για αποδείξει πως ήρθε η ώρα και για βουλευτικές εκλογές. Την ώρα που όλοι γνωρίζουμε τα προβλήματα της χώρας μας και όλοι παραδέχονται την απαξίωση της πολιτικής σκηνής και την απογοήτευση του κόσμου στους πολιτικούς και την πολιτική. Επομένως, μην απέχεις!

Πήγαινε να ψηφίσεις κατά συνείδηση. Κι αν θες να δείξεις με την ψήφο σου κάτι γύρισε την πλάτη σου στα μεγάλα κόμματα, που ακόμα ψάχνουν να βρουν ποιο από τα δύο έφταιξε περισσότερο για τη σημερινή κατάσταση της χώρας στα τελευταία 30 χρόνια. Δείξε τους ότι μπορείς να ακούσεις και άλλο πολιτικό λόγο. Ότι μπορείς να απεξαρτηθείς από τις αγκυλώσεις που οι γονείς και οι παππούδες – ίσως δικαιολογημένα – τόσα χρόνια κουβαλούν. Δείξε τους ότι είσαι εκεί και έχεις άλλη άποψη. Στείλε τους αυτό το περιβόητο μήνυμα που το βράδυ της Κυριακής των εκλογών όλοι θα ψάχνουν να εντοπίσουν και να ερμηνεύσουν.

Επομένως, μην απέχεις…

ΥΓ: Φαντάσου να σκεφτούν έτσι όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες και να προκύψει
με μια ευρωβουλή γεμάτη αριστερά κόμματα και οικολόγους πράσινους.
Θα έχει πολύυυ ενδιαφέρον!

Προσθήκη:

Επειδή παρατηρώ ότι πολλοί ψάχνουν για τις πιθανές κυρώσεις της αποχής από τις Ευρωεκλογές:

Το Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 51, παράγραφος 5 ορίζει ότι "Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική" αλλά χωρίς να προσθέτει ότι ο Νόμος θα ορίσει τιςκυρώσεις της αποχής, όπως κάνει σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όπου υπάρχουν τέτοιες (πχ, αμέσως πιο κάτω, άρθρο 52: "Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής"). Επομένως, πρακτικά ΔΕΝ υπάρχουν κυρώσεις για την αποχή από τις Ευρωεκλογές.

Ακόμη, αυτό είναι σημειωμένο και στο site του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με τον ελληνικό εκλογικό νόμο. Ότι δηλαδη:

Υποχρεωτική/Μη υποχρεωτική ψήφος: Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική. Προς το παρόν δεν προβλέπονται κυρώσεις.

Αυτά!

Ποιος μπορεί να αντέξει τόση εταιρική υπευθυνότητα; Χο-χο-χο…

06.05.09 (e-tipos.com)
Νέο «τσουχτερό» πρόστιμο της ΕΕΤΤ στον ΟΤΕ…  ύψους δύο εκατ. ευρώ, επέβαλε στον ΟΤΕ η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), για παραβίαση της νομοθεσίας περί ηλεκτρονικών επικοινωνιών και συγκεκριμένα, της υποχρέωσης της εταιρείας ΟΤΕ ΑΕ, ως εταιρείας με σημαντική ισχύ στην αγορά, να τηρεί ανώτατο όριο τιμής στο τέλος παρακράτησης για κλήσεις από συνδρομητές του δικτύου της προς συνδρομητές παρόχων δικτύων κινητής τηλεφωνίας… Ειδικότερα, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, ο ΟΤΕ, για χρονικό διάστημα 18 μηνών, αποκόμισε από τις κλήσεις από το σταθερό δίκτυό του προς κινητά δίκτυα, «λογιστικό» όφελος, δηλαδή μεγαλύτερα έσοδα από τα νομίμως προβλεπόμενα, ύψους 3.115.000 ευρώ.

Τα έγραψα κι εδώ, φυσικά, να έχουμε όλο το ιστορικό σιγά-σιγά (κι ό,τι υποπέσει στην αντίληψή σας να μου το λέτε)!

Στο site της ΕΕΤΤ, μπορείς να διαβάσεις τι παίζει σχετικά με αυτά τα – ωραία – πρόστιμα. Αλλά, όχι διάβασε τα, για τα 3 τελευταία χρόνια και δε θα πιστεύεις στα μάτια σου (τα κατέβασα, για να τα "έχουμε"):

• Πρόστιμα ΕΕΤΤ 2006
• Πρόστιμα ΕΕΤΤ 2007
• Πρόστιμα ΕΕΤΤ 2008-2009

Παρατήρησε όλους τους "καλούς πελάτες", τις προσφυγές, το εισπρακτέο ποσό, το εισπραχθέν ποσό. Διάβασέ το, δε θα στο μασήσω, σήμερα δεν προλαβαίνω!

Διαβάζω σήμερα ότι:

Ο ΟΤΕ έλαβε την υψηλότερη διάκριση – Silver για την Εταιρική Υπευθυνότητα κατά την απονομή των βραβείων του πρώτου CR Index στην Ελλάδα.

Το CR Index είναι:

…ένα εργαλείο αξιολόγησης και ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς δείκτες μέτρησης της απόδοσης των επιχειρήσεων στον τομέα της Εταιρικής Υπευθυνότητας. Χρησιμοποιείται ως εθνικός δείκτης ΕΚΕ σε διάφορες χώρες.

Η εταιρική υπευθυνότητα είναι:

Ideally, CSR (σ.σ. Corporate Social Responsibility) policy would function as a built-in, self-regulating mechanism whereby business would monitor and ensure their adherence to law, ethical standards, and international norms. Business would embrace responsibility for the impact of their activities on the environment, consumers, employees, communities, stakeholders and all other members of the public sphere. Furthermore, business would proactively promote the public interest by encouraging community growth and development, and voluntarily eliminating practices that harm the public sphere, regardless of legality. Essentially, CSR is the deliberate inclusion of public interest into corporate decision-making, and the honoring of a triple bottom line: People, Planet, Profit.

Και θυμάμαι κάποιες σχετικές με τον ΟΤΕ περιπτώσεις (απολύτως ενδεικτικά, από μνήμης):

1. 26.03.09 (e-tipos.com)
   Πρόστιμο, ύψους 7,5 εκατ. ευρώ, σε βάρος του ΟΤΕ, επέβαλε η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), για παράβαση της νομοθεσίας περί ηλεκτρονικών επικοινωνιών και της νομοθεσίας περί προστασίας του ανταγωνισμού…  …επειδή ο ΟΤΕ καθυστέρησε υπέρμετρα και αδικαιολόγητα την παράδοση μισθωμένων κυκλωμάτων στην εταιρεία ΗΕLLAS ON LINE (HOL)…
2. 08.11.07 (Pathfinder Tech)
   Καλωδιακή βλάβη του ΟΤΕ προκαλεί προβλήματα στις συνδέσεις Internet… …κόπηκαν καλώδια οπτικών ινών σε δύο (σ.σ. !!!) περιοχές ταυτόχρονα, στα σημεία Κάστρο Βοιωτίας και Χιλιομόδι Κορινθίας, με αποτέλεσμα, κατά περιοχές, να μην είναι εφικτή η σύνδεση με το διεθνές Internet…
3. 28.07.08 (Καθημερινή)
   ΕΕΤΤ: Πρόστιμο 9.000.000 ευρώ στον ΟΤΕ – Για παράβαση της νομοθεσίας περί ηλεκτρονικών επικοινωνιών και προστασίας του ανταγωνισμού… …για το λόγο ότι η εταιρεία ΟΤΕ Α.Ε. παρενέβαλε ανυπέρβλητα προσκόμματα στο πρώτο εγχείρημα εμπορικής προώθησης στην ελληνική αγορά από την εταιρεία ΤΕΛΛΑΣ Α.Ε… …Η ΕΕΤΤ έκρινε ότι η εταιρεία ΟΤΕ Α.Ε., με την ιδιότητά της ως ο αποκλειστικός πάροχος του βασικού δικτύου πρόσβασης, παραβίασε τις σχετικές διατάξεις της κοινοτικής νομοθεσίας περί παροχής «ανοικτού δικτύου», καθώς επίσης και καταχράστηκε τη δεσπόζουσα θέση της στην τηλεπικοινωνιακή αγορά
4. 13.05.05 (in.gr)
   «Βαριά καμπάνα» από ΕΕΤΤ – Πρόστιμο 300.000 ευρώ στον ΟΤΕ για τις συνδέσεις DSL και ISDN… …Τον Σεπτέμβριο του 2003, η ΕΕΤΤ είχε καλέσει αυτεπάγγελτα σε ακρόαση τον ΟΤΕ, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, προκειμένου να εξετάσει κατά πόσο η συμπεριφορά του ΟΤΕ να παρέχει συνδέσεις ADSL και ISDN-BRA, υποχρεώνοντας τους συνδρομητές να προμηθεύονται από τον ίδιο τον απαραίτητο τερματικό εξοπλισμό, ADSL-modem και Netmode αντίστοιχα, συνιστά παράβαση της κείμενης τηλεπικοινωνιακής νομοθεσίας και των αρχών του ανταγωνισμού…

Καλός "πελάτης" ο ΟΤΕ, με δυο λόγια!

Φυσικά, η άποψή μου δεν είναι αντικειμενική! Έχω πολλά προηγούμενα με τον ΟΤΕ, οποίος μολονότι επί έτη κρατικός φορέας, απέτυχε παταγωδώς και κραυγαλέα να αποτελέσει την ατμομηχανή της διάδοσης των σύγχρονων τεχνολογιών επικοινωνίας, γεγονός που θα αποτελούσε τεράστιας σημασίας κοινωνική – και όχι μόνο – συνεισφορά. Περισσότερο, θα έλεγα στάθηκε τροχοπέδη στη διαδικασία αυτή! Ακολούθησε ουραγός τον ανταγωνισμό και έκανε ό,τι περνούσε από τα κρατικοδίαιτα χέρια του για να συντηρήσει τα κεκτημένα μονοπώλιά του και να τον βλάψει. Και επιβραβεύεται γι’ αυτό!

ΥΓ: Τελικά, πρόκειται για ένα παιχνίδι!

Προσθήκη1:
06.05.09 (e-tipos.com)
Νέο «τσουχτερό» πρόστιμο της ΕΕΤΤ στον ΟΤΕ…  ύψους δύο εκατ. ευρώ, επέβαλε στον ΟΤΕ η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), για παραβίαση της νομοθεσίας περί ηλεκτρονικών επικοινωνιών και συγκεκριμένα, της υποχρέωσης της εταιρείας ΟΤΕ ΑΕ, ως εταιρείας με σημαντική ισχύ στην αγορά, να τηρεί ανώτατο όριο τιμής στο τέλος παρακράτησης για κλήσεις από συνδρομητές του δικτύου της προς συνδρομητές παρόχων δικτύων κινητής τηλεφωνίας… Ειδικότερα, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, ο ΟΤΕ, για χρονικό διάστημα 18 μηνών, αποκόμισε από τις κλήσεις από το σταθερό δίκτυό του προς κινητά δίκτυα, «λογιστικό» όφελος, δηλαδή μεγαλύτερα έσοδα από τα νομίμως προβλεπόμενα, ύψους 3.115.000 ευρώ.

Προσθήκη2:
Να κι εδώ που το ανακοινώνει και στο site του. Αναρωτιέσαι όλα αυτά τα πρόστιμα πώς συμβαδίζουν με τον όρο "εταιρική υπευθυνότητα"!

Ένα από τα σημαντικά trends στον τομέα της κατασκευής περιεχομένου στο διαδίκτυο είναι – εδώ και κάποια χρόνια – το λεγόμενο accessibility, η προσιτότητα δηλαδή του περιεχομένου σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες (πρόβλήματα όρασης, ακοής κλπ). Καλό είναι αυτό και δίκαιο. Πώς θα "δει" ένας τυφλός το site σου; Δεν έχει γίνει ακόμη σταθερή αξία αλλά θα γίνει καθώς θα του δίνουμε θέλοντας και μη μεγαλύτερη σημασία. Για παράδειγμα, στην Αγγλία ένα eshop που δεν παρέχει τρόπους "προσιτότητας" σε άτομα με ειδικές ανάγκες είναι σαν ένα μαγαζί που δεν έχει μια ράμπα για αναπηρικά καροτσάκια, είναι σα να απαγορεύει, δηλαδή, σε αυτούς τους ανθρώπους να μπουν σε αυτό, απλά και μόνο επειδή δεν τους δίνει τον τρόπο. Και αυτό απαγορεύεται. Και πάλι καλώς!

Και πώς έτυχε τώρα εγώ και μπήκα σήμερα στο site του ΕΟΜΜΕΧ; Φρικτό site αλλά αν είχε αυτό που έψαχνα δε θα με πείραζε. Άντε και ξεπερνώ το αρχικό – φρικτό – intro flash. Βλέπω πάνω πάνω το κουμπάκι "Δυνατότητα πλοήγησης στον κόμβο μας από τυφλούς χρήστες" (μέσα στο flash κι αυτό). Ε, ρε γλέντια, λέω από μέσα μου, μπράβο ευαισθησία ο ΕΟΜΜΕΧ! Δεν κρατήθηκα, το πάτησα. Ιδού τι βλέπουν, λοιπόν, οι τυφλοί χρήστες του ΕΟΜΜΕΧ! Κι επειδή κάποτε αυτό θα αλλάξει, το φωτογράφισα για να το θυμόμαστε όλοι:

Κάποιος νομίζει ότι οι τυφλοί δε μπορούν να δουν φωτογρφίες αλλά μπορούν να διαβάσουν κείμενο Arial 10px. Κάποιος κάνει ένα κακόγουστο αστείο και κάποιος άλλος κομπάζει ότι παρέχει και accessibility. Κάποιος άλλος γελάει ειρωνικά. Κάποιοι χαμογελούν με πίκρα και οι υπόλοιποι πάνε παρακάτω…

Έπειτα από "επίκαιρη ερώτηση" του φίλου/συνάδελφου/αναγνώστη karabian αποφάσισα να θίξω το θέμα, με το δικό μου μοναδικό τρόπο (εδώ ακούγεται περίπου η κλασσική αλυσίδα ήχων που ακολουθεί το Θου-Βου πράκτωρ 000 στη βασική του εκπαίδευση στη σχολή μυστικών πρακτόρων).

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό – και όχι για πρώτη φορά – είναι ότι στα θέματα που αφορούν στο internet, στα δικαιώματα του πολίτη εκεί, στην ανωνυμία, στα προσωπικά δεδομένα κλπ, οι σχετικές Αρχές (Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνίων, Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, Αρχή Διασφάλισης Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα) κάνουν αρκετά καλά τη δουλειά τους. Δε γνωρίζω με ακρίβεια κατά πόσο την κάνουν πλήρως, παντού και πάντα. Αλλά στις περιπτώσεις όπου τις έχω παρατηρήσει έχω να πω ότι νομοθετούν και αποφασίζουν με βασικό γνώμονα την προστασία του πολίτη από την τεχνολογία με τρόπο ώστε η τεχνολογία να μην παρεμποδίζεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν πέσει γερές "καμπάνες" στις μεγάλες εταιρείες για τους τρόπους με τους οποίους μεταχειρίζονται τους καταναλωτές από τις Αρχές αυτές.

Η ανωνυμία στο internet είναι για τους περισσότερους που ασχολούνται με αυτό κάτι το αυτονόητο. Κάτι που θέλουμε έντονα να συνεχίσει να διασφαλίζεται όσο είναι δυνατόν καλύτερα. Σκέφτομαι πως είναι σα να πηγαίνεις στο περίπτερο για να αγοράσεις εφημερίδα και να υπάρχει από το σύστημα ένας εγγενής τρόπος ώστε ο περιπτεράς σου να μη γνωρίζει τι εφημερίδα διαβάζεις. Είναι ένα δικαιώμα που στο περίπτερο δεν το έχεις. Ο περιπτεράς σου και οι υπόλοιποι πελάτες του περιπτέρου ας σε κρίνουν από το ποιος είσαι και όχι από το τι εφημερίδα διαβάζεις. Αυτό που πολύυυ αδρά περιγράφει το γλαφυρό μου παράδειγμα (οι ίδιοι ήχοι ακούγονται και πάλι) με το περίπτερο είναι που αξίζει να προστατευθεί.

Όμως, πιστεύω ότι καλό είναι να υπάρχει και ένα πλαίσιο που προσδιορίζει τα πράγματα. Δε θεωρώ χρήσιμο να μπορεί ο καθένας να διατυμπανίζει ό,τι του κατέβει σε ένα blog ανώνυμα και ανώδυνα. Σαν τίμιος άνθρωπος οφείλει να λάβει τη θέση του επώνυμα. Αν και υπάρχουν περιπτώσεις όπου κανείς δικαιολογημένα θα επέλεγε να κρυφτεί πίσω από την ανωνυμία. Όπως με ενοχλεί να βλέπω άρθρα σε μια εφημερίδα ανυπόγραφα το ίδιο με ενοχλεί να βλέπω ανώνυμα blogs που καταπιάνονται με θέματα που θίγουν άλλους ανθρώπους. Αλλά η ανωνυμία είναι ανωνυμία. Το internet λειτουργεί σα μια παγκόσμια "αγορά" (με την αρχαιοελληνική έννοια). Όλοι έχουν το δικαίωμα να αρθρώσουν το λόγο τους και αυτός – ο λόγος – να είναι προσβάσιμος επίσης από όλους. Επομένως, αυτό το δικαίωμά μας είναι χρέος της πολιτείας να το διαφυλάξει, μα και να δώσει τρόπους ώστε η ελευθερία του ενός να μην καταπατά την ελευθερία των υπολοίπων.

Πρέπει, λοιπόν, αρκετά μεγάλο τμήμα του ελληνικού καταναλωτικού κοινού να μην είναι καλά ενημερωμένο σχετικά με τα δικαιώματά του ως προς τις τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες. Δεν εξηγείται αλλιώς! Και οι διαφημιστικές εταιρείες, ικανότατες στη δουλειά τους, ομολογουμένως, σίγουρα το γνωρίζουν αυτό και το εκμεταλλεύονται με κάθε ευκαιρία. Φορητότητα! Δηλαδή, άμα αλλάξεις εταιρεία τηλεφωνίας, είτε κινητής είτε σταθερής, τότε η νέα σου εταιρεία είναι υποχρεωμένη να σου δώσει τον παλιό σου αριθμό. Δεν είναι "στην ευχέρειά της"! Είναι "υποχρεωμένη" να το κάνει αυτό. Και μάλιστα είναι υποχρεωμένη να αναλάβει τις διαδικασίες επικοινωνίας και συνεννόησης με την παλιά σου εταιρεία – για να μην χρειαστεί να το κάνεις εσύ αυτό. Εσύ, πληρώνεις ένα μικρό ποσό μόνο, ας πούμε, για να τους αποζημιώσεις για τη διευκόλυνση που σου κάνουν. Και αυτό, η φορητότητα, δηλαδή, είναι νόμος του κράτους. Από το 2002. Διάολε!

Κι ακόμη και σήμερα μας φορτώνουν καθημερινά με διαφημίσεις του στυλ "Έλα στη Μούγκαφον, και θα κρατήσεις το παλιό σου νούμερο" ή "Τώρα, για πρώτη φορά από την Croko-karta, αλλάζεις δίκτυο αλλά δεν αλλάζεις το νούμερό σου. Τι λέτε ρε "νούμερα"! Έκαναν την υποχρέωσή τους προσφορά και μας την πουλάνε.

Το κατέβασα το επίπεδο, συγνώμη, Άνθρωπος είμαι και συγχίστηκα.

Μια ιδέα να ρίξω στο τραπέζι! Έχουμε τόσα ταμεία, ασφαλιστικά, επικουρικά, το νέο, κοινώς ονομαζόμενο ταμείο "φτώχειας", κλπ κλπ. Όλα με σκοπό να προνοήσουν για τις δύσκολες ώρες του εκάστοτε τμήματος της κοινωνίας για το οποίο έχουν δημιουργηθεί. Και όλα αυτά τα ταμεία χρηματοδοτούνται από το ίδιο αυτό το εκάστοτε τμήμα της κοινωνίας, μέσω εισφορών, ξανά-εισφορών κλπ κλπ. Γιατί, λοιπόν – και το λέω καθαρά εγωιστικά – δεν φτιάχνουν και οι τράπεζες ένα τέτοιο; Ένα "ταμείο φτώχειας τραπεζών"! Για τις δύσκολες ώρες του καπιταλισμού. Για τις σκοτεινές συγκυρίες της ελεύθερης αγοράς. Για τα απρόβλεπτα γεράματά τους, ίσως…

Γιατί την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος πρέπει να την επωμισθούν οι φορολογούμενοι; Άσε, δε, το γεγονός ότι ελάχιστα από τα αρχικά υποσχόμενα οφέλη θα έχει το δημόσιο απο αυτή την επιχείρηση/επένδυση! Ας ενισχυθεί η ρευστότητα, ναι! Αλλά από ποιον; Γιατί δε συγκροτούν οι τράπεζες ένα κοινό ταμείο για τις δύσκολες ώρες της ρευστότητας; Ένα ταμείο από τις τράπεζες, με τις τράπεζες και για τις τράπεζες.

Διαβάζω, όχι χωρίς ένα ελαφρό μειδίαμα, στο πρώτο θέμα της Καθημερινής αυτής της Κυριακής, ότι:

Από πού, λοιπόν, θα αντλήσει πρόσθετα έσοδα ο προϋπολογισμός του 2009, αφού εγκαταλείπεται η ιδέα να επιβληθεί ελάχιστο φορολογητέο εισόδημα και τεκμαρτός φόρος σε ένα εκατομμύριο και πλέον ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά;

Το θέμα που ο αρθρογράφος επιχειρεί να θίξει στο άρθρο αυτό είναι η δυσκολία – μάλλον αδυναμία – της κυβέρνησης των μόλις 152 βουλευτών να έρθει σε ρήξη με το 1 εκατομμύριο ελευθέρων επαγγελματιών / φοροφυγάδων και τις συντεχνίες τους. Κι αυτό γιατί 1 εκατομμύριο ψηφοφόροι είναι πολύ μεγάλος αριθμός στο σημερινό ασταθές πολιτικό σκηνικό. Ξεχνάει, όμως, να κάνει ορισμένους στοιχειώδεις διαχωρισμούς βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι συμβολαιογράφους, γιατρούς και δικηγόρους με υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους και ταξιτζήδες ισχυριζόμενος ότι:

Αυτή η απίθανη λοιπόν «μαστοράτζα», που είναι ο τρόμος και ο φόβος των νοικοκυριών…

Και αναφωνώντας με αγανάκτηση:

Έλεος πια! Ολοι αυτοί ζουν πλουσιοπάροχα καταχρώμενοι φορολογικών εσόδων…

Καταλήγοντας, λίγο πιο πριν στο ίδιο άρθρο ότι:

 Είναι ντροπή για την κυβέρνηση που δεν τους επιβάλλει έναν τεκμαρτό φόρο¹!

Ελεύθερος επαγγελματίας ων, ανατριχιάζω μπροστά σε τέτοιες “ιδέες”. Σίγουρα σε όλους μας έχουν τύχει πελάτες που ζήτησαν να μην τους κοπεί απόδειξη για να γλιτώσουν το ΦΠΑ, και σίγουρα υπάρχουν υδραυλικοί που πρώτοι θα μας το προτείνουν αυτό όταν έρθουν σπίτια μας για επισκευές, και οπωσδήποτε υπάρχουν ταξιτζήδες που “πειράζουν” τις ταρίφες και υπερχρεώνουν ανυποψίαστους τουρίστες κοκ. Όμως, ποια λογική και ποιοι υπολογισμοί υποδηλώνουν ότι αυτές οι κατηγορίες επαγγελματιών ευθύνονται για το μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα; Ποια στοιχεία αποδεικνύουν ότι αν αυτοί οι επαγγελματίες σταματήσουν να “φοροδιαφεύγουν” ο επόμενος προϋπολογισμός θα είναι περισσότερο υγιής;

Θα ευχόμουν να είναι κανείς λιγότερο κυνικός όταν κάνει παρόμοιες συστάσεις προς την κυβέρνηση και να εστιάζει σε μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, όπως τα λαδώματα και οι μίζες, οι φούσκες του χρηματιστηρίου, τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και η φοροδιαφυγή των μεγάλων εταιρειών. Μήπως όλα αυτά υφίστανται κανονική και νόμιμη φορολογία; Ποιους θα πρέπει να αποφασίσουμε να κυνηγήσουμε, τους “κουλουράδες” και τους “λαχειοπώλες” της οικονομίας ή τα “μεγάλα της κεφάλια”. Εκεί ακριβώς έγκειται και η αδυναμία αυτής και κάθε άλλης κυβέρνησης και όχι αλλού.

Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα με το γενικό τίτλο ότι “Η πολιτική ατολμία ωφελεί τους φοροφυγάδες“. Γιατί, πράγματι, το μέγεθος της φοροδιαφυγής Ελλάδα έχει ίδια τάξη μεγέθους με τον ίδιο μας τον προϋπολογισμό. Αλλά ας την αναζητήσουμε εκεί που έχει πραγματικά ουσία.

1. Ελάχιστο φορολογητέο εισόδημα, ανεξάρτητο του δηλωμένου –
π.χ. να δηλώνεις έσοδα 8500€ αλλά να φορολογείσαι για 11000€.

Το internet σήμερα είναι μια τεράστια, πανάκριβη αγορά. Απίστευτο χρήμα διακινείται και ξοδεύεται εκεί. Εταιρείες γίγαντες δραστηριοποιούνται αποκλειστικά και μόνο σε αυτό. Μυριάδες διαφημίσεις που αξίζουν ακόμη πιο απίστευτα χρήματα προωθούνται προς τους χρήστες του. Προτού "αρχίσω", ας ξεκαθαρίσω ένα πράγμα. Δε μπορώ να φανταστώ ούτε μία συναλλαγή (οποιουδήποτε είδους) που να μην προτιμούσα να γίνεται μέσω internet αν αυτό ήταν δυνατό. Ό,τι μας γλιτώνει κάτι από τον πολύτιμο χρόνο μας είναι για καλό, αρκεί αυτό που απομένει να μπορούμε να το διαχειριστούμε. Αυτό είναι αναντικατάστατο.

Αναπόφευκτα, βλέπω το internet τόσο από την πλευρά του χρήστη όσο και του τεχνικού (με τη γενικότερη έννοια: προγραμματιστή, αναλυτή, παραγωγού περιεχομένου κλπ). Θα υπολόγιζε κανείς, λοιπόν, η άποψή μου να έχει την ίδια βαρύτητα που έχει η άποψη ενός μηχανικού αυτοκινήτων για τα σύγχρονα αυτοκίνητα, αλλά αυτό είναι εκτός θέματος. Ε, λοιπόν το internet έχει αλλάξει ελάχιστα κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του (και βάλε) όπου το παρακολουθώ. Αυτό που έχει αλλάξει σημαντικά είναι η συμμετοχή των ανθρώπων σε αυτό. Είναι πραγματικά τεράστια η διαφορά του ποσοστού των ανθρώπων που χρησιμοποιούσε το internet παλιότερα και σήμερα (ακόμη κι αν δει κανείς, για παράδειγμα, μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Όμως σαν τεχνολογία δεν έχει αλλάξει και πολύ. Θα μου πεις και τώρα και πάντα κείμενα και εικόνες και βίντεο και ήχους θα περιέχει μια ιστοσελίδα (ή internet εφαρμογή). Δεν είναι εκεί το θέμα. Μάτια και αυτιά έχουμε οπότε το περιεχόμενο θα είναι οπτικό και ακουστικό για πάντα, από όσο μπορώ να προβλέψω.

Σήμερα δεν έχουμε ενοχλητικά pop-ups. Όμως οι άνθρωποι βρήκαν τρόπο για να κάνουν τις σελίδες ενοχλητικές. Flash-άκια εδώ κι εκεί ατάκτως ερριμένα, να καταβροχθίζουν την ισχύ του επεξεργαστή σου ακόμη – ή μάλλον κυρίως τότε – όταν δεν έχεις καν το παράθυρο του browser ενεργό. Μπες στο αθηνόραμα και τόλμα να ανοίξεις δύο-τρία tabs, για παράδειγμα. Άλλα τόσα AJAX καλούδια ενεργοποιούνται κάθε τρεις και λίγο για να καταναλώσουν την υπόλοιπη ισχύ. Και να φανταστείς ότι τον AJAX τον εμφάνισαν ως λύση στο πρόβλημα της υποχρεωτικής ανανέωσης της ιστοσελίδας από σύνδεσμο σε σύνδεσμο, ως πιο άμεσο και γρήγορο.

AJAX! Για το θεό, η δυνατότητα αυτή υπάρχει από το 1997. Πώς στο καλό εφηύραμε τον όρο web 2.0 τώρα τελευταία με τις δυνατότες που οι AJAX μας έδωσε; Αλλά web 2.0 δεν είναι μόνο αυτός αλλά και η "μετάβαση" του διαδικτύου σε ένα μέσο όπου "οι χρήστες του συμμετέχουν ενεργά" και "παράγουν περιεχόμενο για αυτό" και άλλα τέτοια κλισέ. Ωιμέ, τα bulletin boards, τα mailing lists, τα forums, τα IRCs υπήρχαν πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τι άλλαξε τόσο δραματικά σε αυτό τον τομέα;

Έχουμε streaming! Τον κακό μας τον καιρό! Έχουμε streaming επειδή το youtube και οι μιμητές του μας αφήνουν να ανεβάζουμε τσάμπα videakia περιορισμένου όγκου και αμφιβόλου – αν όχι παράνομου – περιεχομένου; Έχουμε "κάτι σα streaming" μόνο και μόνο επειδή η Macromedia (Adobe πλέον) αποφάσισε να υποστηρίξει εγγενώς μέσα στο Flash plugin, που σχεδόν όλοι έχουμε, ένα mpeg4 format (το flv). Στο χώρο του streaming μετά από τόσα χρόνια υποσχέσεων, διαφημίσεων και προσδοκιών έχουμε ως τεχνολογικό επίτευγμα το flv;

Και τί άλλο έχουμε καινούριο, αναρωτιέται κανείς! Blogs, social networking, wikis κλπ. Τεχνολογικά μηδέν νεότερον. Ό,τι από όλα αυτά άξιζε τον κόπο ήταν επειδή κάποιοι του έβαλαν χρήσιμο περιεχόμενο και κάποιοι άλλοι το αναγνώρισαν αυτό. Κι αν έγιναν όλα αυτά λίγο πιο εφικτά είναι επειδή επιτέλους το internet εδώ και 4-5 χρόνια έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τη φρίκη του Internet Explorer (εκδόσεις ως και την 6) κι έτσι αυτονόητα πράγματα άρχισαν να λειτουργούν όλο και πιο ομαλά δίνοντας χώρο για ουσιαστικότερη ανάπτυξη περιεχομένου.

Από την άλλη, ακόμη και τώρα οι χρήστες του internet δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτό τους ανήκει. Είναι σχεδιασμένο για να τους εξυπηρετεί. Αλήθεια! Όλα τα standards στο internet είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να εξυπηρετούν πρώτα τους χρήστες στους οποίους το περιεχόμενο απευθύνεται κι έπειτα αυτούς που το παράγουν. Οι browsers ανήκουν στους χρήστες αλλά οι τελευταίοι έχουν ακόμη την εντύπωση ότι ο browser είναι ένα πρόγραμμα που κάποιος το ελέγχει φτιάχνοντας ιστοσελίδες για δικό του λογαριασμό. Πόσες παρανοήσεις θα είχαν αποφευχθεί! Pop-ups δε θα είχαν εμφανιστεί ποτέ αν οι χρήστες όριζαν στο browser τους να τα απενεργοποιήσει. To  κάθε πικραμένο domain δε θα ήταν επιτρεπτό να αφήνει αρχειάκια-cookies στον υπολογιστή σου, για να κάνει πιο "καλά" τη δουλειά του. Καμία εφαρμογή Javascript δε θα μπορούσε να παρακολουθήσει την κίνησή μας στο διαδίκτυο επειδή κάποιοι την εμπέδωσαν στις ιστοσελίδες τους. Οι προγραμματιστές δε θα σκαρφίζονταν τόσα απίστευτα τρυκ για να πετύχουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν, μιας και αυτό θα ακολουθούσε κάποια standard.

Διάφορες τεχνολογίες κατά καιρούς εμφανίστηκαν για να κάνουν την εμπειρία της χρήσης του internet περισσότερο πλούσια. Τρομάρα τους. Με flash-άκια και ActiveX ξεκινήσαμε και με flash-άκια συνεχίζουμε (τώρα θέλουν να το πουν Flex και Air, και οι απέναντι τρώγονται να το πούν Silverlight κι οι παραδίπλα βήχουν JavaFX). Η υπόσχεση της Java για πλούσια applets μέσα στο browser; Το μεγαλύτερο ποσοστό από εσάς έχετε Java εγκατεστημένη στον υπολογιστή σας και ούτε το ξέρετε. Αλλά κι αυτό δε σημαίνει κάτι, διότι τα πλούσια applets απλά δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ εκτενώς, κι ας παράγονται από μια πλήρη και δημοφιλή γλώσσα προγραμματισμού. Παρόλαυτα τα applets σεβάστηκαν πάντοτε την ασφάλειά σας και θα επέτρεπαν ποτέ κάτι που διακυβεύει την ασφάλεια του υπολογιστή σας ή την ανωνυμία σας. Αντίθετα η τεχνολογία Flash στο παρασκήνιο επιτρέπει, για παράδειγμα, πρόσβαση στο σύστημα αρχείων του υπολογιστή σας, ενώ σας δίνει τη δυνατότηα να κάνετε ( Advanced) ρυθμίσεις στο plugin του Flash μόνο (!) μέσα από το website της Macromedia,  όπου κανείς διαπιστώνει ότι μια λίστα με όλες τις διευθύνσεις που έχει ποτέ επισκεφτεί τον περιμένει έτοιμη! Όλα αυτά, πάντοτε για το καλό μας και πριν από εμάς για εμάς.

Κλείνω, λέγοντας ότι αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν αυτό το post σχετικά με τη φαινόμενη εξέλιξη των web sites και όχι του internet, βέβαια. Πιστεύω ότι η μόνη ουσιαστική αλλαγή της τελευταίας δεκαετίας είναι το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το internet. Και αυτοί που έχουν όφελος από αυτό θα διακηρύσσουν πάντοτε με στόμφο για την "πρόοδο" που έχει συντελεστεί. Στις τεχνολογίες δεν κάναμε και πολλά.

Τελείωσα! Βαράτε τώρα…

Η διαφήμιση δεν είναι τέχνη. Τελεία. Δεν μπορεί να είναι τέχνη! Δεν την υποτιμώ ούτε την κρίνω. Αυτός είναι ο ορισμός και όχι η άποψή μου. Σκοπός της διαφήμισης είναι να αναδείξει την οντότητα (γενικότερα) – την οποία προσπαθεί να αναδείξει – και να αυξήσει το κέρδος που αυτή αποφέρει. Σημείωση: Ας μην μπερδεύουμε την ενημέρωση με τη διαφήμιση. Διαφήμιση είναι να σου πλασάρουνν αυτοκίνητο γαρνιρισμένο με ημίγυμνες δεσποινίδες για να σε πείσουν να το αγοράσεις. Ενημέρωση είναι να σου γνωστοποιούν κάτι που – θεωρούν ότι – αξίζει να μάθεις, πχ. την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου.

Για το σκοπό της ενημέρωσης πιθανώς να χρησιμοποιείται και η διαφήμιση. Δεν ταυτίζεται, όμως, με αυτήν! Ακόμη, η διαφήμιση ίσως να χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιτύχει το σκοπό της, ο οποίος, επαναλαμβάνω, είναι το κέρδος. Έτσι, ενώ τη χρησιμοποιεί, δεν είναι δυνατόν να ταυτιστεί μαζί της γιατί έχουν εντελώς διαφορετικό στόχο. Με τον τρόπο, μάλιστα, με τον οποίο έχει εξελιχθεί η διαφήμιση στις μέρες μας, θα ισχυριζόμουν ότι οι στόχοι τους είναι ίσως και αντικρουόμενοι! Δηλαδή, η τέχνη έχει εντελώς ανθρωπιστικό σκοπό ενώ η διαφήμιση εντελώς υλιστικό, κι έτσι η χρησιμοποίησή τους και μόνο στην ίδια πρόταση δεν αποτελεί παρά λεκτική διελκυνστίνδα.

Σε ανώτερα μαθηματικά θα γράφαμε:

Έστω: διαφήμιση Δ καιτέχνη Τ

Ισχύει Δ = f1(Κ), όπου Κ = κέρδος,

συνάρτηση αξιωματικά αύξουσα και μονότονη (απελπιστικά μονότονη)

⇒ f1'(Κ) > 0 (1)

Ακόμη, Α = f2(Τ), όπου Α = επίπεδο ανθρωπισμού μιας κοινωνίας,

συνάρτηση αύξουσα (και επίσης μονότονη)

⇒ f2'(Τ) > 0 (2)

Ισχυρισμός: καθώς Δ↑ ⇒ Τ↑

Καθώς Κ↑ τότε και Δ↑ από το (1)

Ακόμη, καθώς Τ↑ τότε και Α↑ από το (2)

Ισχύει, όμως, ότι Κ↑ ⇒ Τ↓ (όχι γνησίως μονότονα)

Άτοπο! Άρα Δ ≠ Τ

Και αφού ευθυμήσαμε, ιδού πού μπορεί να φτάσει η διαφήμιση αν την αφήσεις ελεύθερη να "κάνει τέχνη":

(τυχαία αμερικάνικη διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας)

Μπρρρ…