Τάκης Μπουγιούρης

Ο Richard Stallman βρέθηκε στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα κι έδωσε μια ομιλία στο Innovathens με τίτλο “The Danger of Software Patents”, υπό την αιγίδα της ΕΛΛΑΚ, στις 20/05/2015. Ο Richard Stallman είναι μια από τις πιο συμβολικές μορφές της πληροφορικής του 20ου αιώνα, ιδρυτής του Free Software Foundation, του επιδραστικού GNU project και συγγραφέας της ευρύτατα διαδεδομένης άδειας ανοικτού λογισμικού GPL. Παράλληλα, είναι ένας ζηλωτής της ελευθερίας των χρηστών στο διαδίκτυο και υπέρμαχος των δικαιωμάτων τους ενάντια στους κολοσσούς που παραβιάζουν την ιδιωτικότητά μας (Google, Facebook, Apple, κοκ).

Παρακολουθώντας αυτό τον θρύλο της πληροφορικής να μιλά μέσα στο φαρδύ λουλουδάτο του πουκάμισο, ξυπόλητος, με τα παπούτσια του παραπεταμένα λίγο πιο δίπλα, σκεπτόμενος ότι κάποτε δήλωνε ως κατοικία (!) του το MIT, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια εκκεντρική προσωπικότητα. Εκκεντρική, φυσικά, με βάση αυτό που έχουμε συνηθίσει ως κανονικό και αποδεκτό. Δε θέλει να εμφανίζεται η φωτογραφία του στο Facebook, δε θέλει να μιλάει για open source αλλά για ελεύθερο λογισμικό (και το προφέρει στα ελληνικά “elefthero”), δε θέλει να αναφερόμαστε στις πατέντες λογισμικού με αυτό τον όρο γιατί είναι πατέντες ιδεών και αλγορίθμων και όχι πατέντες λογισμικού.

Μέσα στην εκκεντρικότητά του όμως, ο Stallman, είναι από τους ανθρώπους που επηρέασαν όσο λίγοι την πορεία του κόσμου της πληροφορικής, εισάγοντας και τυποποιώντας την ίδια την ιδέα του ελεύθερου λογισμικού, κάτω από την οποία βρήκαν στέγη project όπως το λειτουργικό σύστημα Linux ή ο browser Firefox και το CMS WordPress. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τη φυσιογνωμία του ή τις απόλυτες και στεγανά οριοθετημένες απόψεις του, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι του οφείλουμε πολλά.

Λίγο πιο δίπλα ο κύριος Γιάννης Νομικός τον σκιτσάρει πρόχειρα. Ο Stallman βγάζει το σκίτσο σε… δημοπρασία. Τα έσοδα θα πάνε στο GNU project. Ο σκοπός είναι ιερός και το σκίτσο μοναδικό. Το θέλω οπωσδήποτε. Είναι από τα 30 καλύτερα ξοδεμένα ευρώ που σπατάλησα.

“Happy Hacking”

Φαίνεται ότι οι πωλήσεις μέσω διαδικτύου είναι ένα όλο και πιο δημοφιλές θέμα. Το Found.ation αφουγκράστηκε αυτή την ανάγκη και το Σάββατο που πέρασε (21/02/2015) διοργάνωσε μαζί με τη Microsoft Hellas ένα ολοήμερο workshop με τίτλο “Δημιουργία ενός επιτυχημένου e-shop”. Η θεματολογία προσπάθησε να καλύψει όλο το φάσμα της δημιουργίας ενός e-shop: την οργάνωση, το μάρκετινγκ, το design, την ανάπτυξη. Το workshop πραγματοποιήθηκε στο The Hub Events όπου το παρακολούθησαν 200 άτομα.

Βρεθήκαμε εκεί για να μιλήσουμε ως Nevma για το WordPress και το WooCommerce, ως εργαλεία ανάπτυξης ενός e-shop, δίνοντας μια ομιλία με τίτλο “Δημιουργία WordPress/Woocommerce Site στην πλατφόρμα Azure και ανάρτηση του πρώτου προϊόντος”. Στην ομιλία αυτή αναφερθήκαμε στο WordPress ως μηχανή διαχείρισης περιεχομένου (CMS) και στο WooCommerce ως το πιο δημοφιλές e-shop/e-commerce plugin του. Μιας και το event ήταν Microsoft sponsored έγινε μια βήμα προς βήμα επίδειξη επίδειξη για το πώς μπορεί να εγκατασταθεί ένα WordPress/WooCommerce στην cloud πλατφόρμα Azure.

Την ομιλία μοιράστηκα με τον Αντώνη Ζαχόπουλο ενώ την προετοιμάσαμε με τη βοήθεια του Κώστα Φρυγανιώτη, και οι δύο καλοί φίλοι και συνεργάτες στη Nevma.

Τα slides της παρουσίασης ήταν τα εξής:

H ομιλία ήταν κάπως έτσι:

Update: Ή μάλλον κάπως έτσι:

Πριν από λίγο καιρό ξέσπασε (https://www.facebook.com/groups/WordPressGreekCommunity/), πάνω από μία φορές, το ερώτημα “ποια είναι τα πιο καλά τα permalinks; τα ελληνικά ή τα greeklish;“. Δηλαδή, τι είναι καλύτερο να χρησιμοποιούμε σε μια ιστοσελίδα, διευθύνσεις αυτού του στυλ https://takis.nevma.gr/επαναφορτιζόμενη-τυρόπιτα-τσέπης” ή μήπως αυτού του στυλ “https://takis.nevma.gr/epanafortizomeni-tyropita-tsepis”; Θα προσπαθήσω να επεξεργαστώ το ερώτημα, θα δώσω τη δική μου απάντηση αλλά, να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, η τελική απάντηση δεν είναι εντελώς αντικειμενική.

Τα κριτήρια

Για να κρίνουμε τι από τα δύο είναι καλύτερο θα πρέπει να θέσουμε ορισμένα κριτήρια “καλοσύνης”. Τι πάει να πει “καλύτερο”; Πιο γρήγορο; Πιο όμορφο; Πιο εύκολο να το πληκτρολογήσεις; Όσο κι αν ο καθένας επιμένει να εστιάζει στις παραμέτρους που τον αφορούν ή προτιμά περισσότερο, αυτές είναι παραπάνω από μία. Τις καταγράφω εδώ.

• η αισθητική
• η ευαναγνωσιμότητα (έτσι είπα το “legibility” στα ελληνικά)
• η απόδοση στις μηχανές αναζήτησης

Αν έχετε κάτι άλλο μου λέτε. Εγώ αυτά υπολογίζω, χωρίς να τα έχω βάλει σε σειρά προτίμησης (ακόμη).

Κριτήριο 1: Αισθητική

Καθαρά υποκειμενικό ζήτημα, που σχετίζεται με τη γενικότερη καλλιέργεια και κουλτούρα ενός ανθρώπου, πράγματα επίσης υποκειμενικά, αλλά που μπορούν να εκτιμηθούν από όσους τα διαθέτουν (so meta). Να μη συγχέεται με την ευαναγνωσιμότητα. Πχ σκεφθείτε τον ίδιο κακό γραφικό χαρακτήρα να γράφει μια διεύθυνση με ελληνικά και με greeklish. Ποιο από τα δύο προτιμάτε;

(Επίσης, να μη συγχέεται με πατριωτικά συναισθήματα, πολύ passés.)

Κριτήριο 2: Ευαναγνωσιμότητα

Το πόσο ευανάγνωστο είναι κάτι. Πόσο εύκολα, άμεσα, καθαρά και χωρίς παρερμηνείες μπορεί να διαβαστεί μια σειρά από γράμματα που συγκροτούν κάποιο νόημα, είτε είναι κείμενο, είτε είναι μαθηματικά, φυσική ή διευθύνσεις στο internet. Αλλά και πόσο απολαυστικά. Ναι καλά ακούσατε. Μπορεί κάτι να είναι καθαρογραμμένο αλλά να ‘φχαριστιέσαι και να το βλέπεις καθώς το διαβάζεις, ρε παιδί μου.

Κριτήριο 3: Απόδοση στις μηχανές αναζήτησης

Δηλαδή, πότε μια σελίδα εμφανίζεται ψηλότερα στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης; Όταν έχει ελληνικό permalink η όταν έχει greeklish permalink; Κοινώς, τι είναι πιο καλό για το SEO (οέεεο); Εδώ η μάχη θα δοθεί τιτάνια, αλλά σας προειδοποιώ, η απάντηση θα μείνει καλά κρυμμένη στα κατάβαθα της έμπειρης ψυχής των σεοϊστών συναδέλφων.

Η ιεράρχηση των κριτηρίων

Η απόφαση για το ποιο είναι το σημαντικότερο κριτήριο δεν είναι εύκολο να είναι απόλυτη και αντικειμενική. Υπάρχει η προφανής απάντηση. Το 3, η απόδοση για τις μηχανές αναζήτησης. Αλλά, καλά μαντέψατε, σπάνια η προφανής απάντηση είναι και και η καλύτερη. Όχι έτσι απλά. Γιατί, θα πρέπει να καθορίσουμε πολύ προσεκτικά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η “απόδοση” αυτή θα κριθεί” και το αν αυτές οι συνθήκες μπορούν να απομονωθούν, ώστε να υπάρξει ένα επιστημονικό(φανές) συμπέρασμα.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το να βγαίνει μια ιστοσελίδα ψηλά σε κάποια αναζήτηση είναι το σημαντικότερο όλων. Πολλές φορές όμως αυτό καταλήγει σε άθλιες ιστοσελίδες, παραγεμισμένες με keywords που δεν έχουν το χρήστη στο επίκεντρο, κάνουν κακά conversions και κινδυνεύουν κάποια στιγμή να δεχθούν τιμωρία από τις μηχανές αναζήτησης.

Ακόμη, κάποιες ενέργειες SEO, που ενδεχομένως να βοηθούν πρόσκαιρα στο ranking, μπορεί να έχουν αρνητικό αποτέλεσμα σε άλλες προσπάθειες όπως το link building. Πχ ποιο url εντυπώνεται καλύτερα στη μνήμη ενός χρήστη και ποιο πληκτρολογείται πιο εύκολα από τα παρακάτω:

• https://takis.nevma.gr/επαναφορτιζόμενη-τυρόπιτα-τσέπης
• https://takis.nevma.gr/epanafortizomeni-tyropita-tsepis
• https://takis.nevma.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%B7%CF%82

Οι απόψεις που ακούστηκαν

Στις συζητήσεις που συμμετείχα, εν μέσω φορτισμένων σεοϊοστών (εγώ δεν είμαι, εγώ ένας ταπεινός μηχανικός είμαι) και αφόρτιστων προγραμματιστών όλα τα παραπάνω έπεσαν στο τραπέζι. Έμοιαζε όμως να ξεχωρίζει στα μάτια των περισσοτέρων το κριτήριο 3: η απόδοση στις μηχανές αναζήτησης. Αλλά με ένα τρόπο και μια συλλογιστική, που δεν πιστεύω ότι εξυπηρετούσε ούτε το ίδιο τους το επιχείρημα, ότι δηλαδή τα greeklish permalinks αποδίδουν καλύτερα από τα ελληνικά.

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι η Google συνιστούσε τα greeklish permalinks. Δεν ξέρω αν το έκανε κάποτε αυτό αλλά δε μοιάζει καθόλου ταιριαστό με τη συνεχή προσπάθειά της να προσεγγίσει την εκάστοτε γλώσσα όσο πιο φυσικά γίνεται. Κι αυτό όχι από καλοσύνη αλλά από την ανάγκη να παραδίδει ποιοτικά αποτελέσματα αναζήτησης (και διαφήμισης). Απλά δε μου κολλάει, κι αν γινόταν πρέπει να είναι πολύ παλιά ιστορία.

Ακόμη πολλοί πιστεύουν ότι για λόγους link building ή για λόγους απομνημόνευσης των διευθύνσεων από τους χρήστες τα greeklish είναι πιο φυσικά γιατί διαβάζονται πιο γρήγορα, γίνονται copy-paste πιο εύκολα και χωρίς την url encoded κωδικοποίηση (%CE%B5%CF%80%CE%B1 κοκ) και για να τα πληκτρολογήσει ο χρήστης δε χρειάζεται να εναλλάσσει γλώσσες στο πληκτρολόγιό του. Στο ίδιο επιχείρημα, αυτό του copy-paste αναφέρουν το γεγονός ότι όταν κάποιος ποστάρει κάτι στο Facebook δε θα ήθελε να βλέπει αυτή την κωδικοποίηση. (Αλλά ήδη το Facebook αυτά τα urls τα κρύβει έντεχνα και έχει δεσμευθεί ότι σύντομα θα τα μεταφράζει και σωστά.)

Θεωρώ ότι για τη Google τα φυσικά σε κάθε γλώσσα permalinks είναι πιο αποδοτικά και αυτό γιατί οι όροι της εκάστοτε αναζήτησης θα κάνουν πιο άμεσα match με τους όρους που μια ιστοσελίδα θα περιέχει. Δηλαδή είναι καλύτερο μια σελίδα να μιλάει για “επαναφορτιζόμενη τυρόπιτα” και όχι για “epanafortizomeni tyropita” όταν ο χρήστης ψάχνει πραγματικά για “επαναφορτιζόμενη τυρόπιτα”.

Κι έχω μια κάποιου είδους απόδειξη για αυτό. Να εδώ μια αναζήτηση για την πολυπόθητη “επαναφορτιζόμενη τυρόπιτα τσέπης” (που δε βρίσκω πουθενά στο internet – λέω να ξεκινήσω ένα kickstarter μου φαίνεται) και τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Google. Είναι φανερό ότι από τα τρία μέρη του λήμματος “επαναφορτιζόμενη τυρόπιτα τσέπης” το πρώτο δεν κατάφερε να κάνει match μέσα στο permalink που είναι γραμμένο με greeklish, παρόλο που είναι γραμμένο με όσο γίνεται πιο… σωστά greeklish. (Δεν πιστεύω ότι το ξεστόμισα αυτό.)

Η απαραίτητη αποψάρα μου

Η απάντηση για μένα είναι απλή. Ελληνικά permalinks. Τελεία. Για κάθε ένα από τα κριτήρια που έθεσα παραπάνω. Είναι πιο όμορφα, είναι πιο ευανάγνωστα και η εμπειρία μου δείχνει ότι αποδίδουν καλύτερα στις μηχανές αναζήτησης. Αλλά προσοχή στο τι σημαίνει αποδίδουν, όπως εξήγησα παραπάνω. Δέχομαι μόνο το μειονέκτημα του copy-paste σε Facebook κλπ, το οποίο όμως κατατάσσω πολύ χαμηλά κι ακόμη και έτσι δε θα ισχύει για πολύ καιρό. Πιστεύω ότι το να ποντάρεις στη φυσικότητα τη γλώσσας και στο πραγματικά exact match των όρων αναζήτησης είναι πιο στοχευμένο και πιο αποτελεσματικό.

Το τεστ της τυρόπιτας

Έτσι έκανα το τεστ της τυρόπιτας. Της επαναφορτιζόμενης τυρόπιτας τσέπης. Χρειαζόμουν ένα λήμμα που να μην το έχει κανείς άλλος στο internet ώστε να κάνω ένα πείραμα κάπως παρθένο που να μου βγάλει αποτελέσματα γρήγορα. Αν έπαιζα με παπούτσια ή αυτοκίνητα δε θα έβγαζα άκρη για πολύ καιρό. Αυτό το είδος τυρόπιτας δεν υπάρχει. Το εφηύρα πριν από δεκαετίες όταν απέδιδα τα εύσημα σε φίλους για ανόητα ανδραγαθήματα λέγοντας “συγχαρητήρια, κέρδισες μια επαναφορτιζόμενη τυρόπιτα τσέπης”.

Για να είναι το τεστ αντικειμενικό έφτιαξα στο παρόν blog δύο άρθρα με όλα τους τα στοιχεία ίδια. Να μιλούν και τα δύο με τον ίδιο τίτλο και το ίδιο κείμενο για την τυρόπιτα αυτή. Φανατίστηκα με το να είναι οι συνθήκες πανομοιότυπες αλλάζοντας μόνο το permalink. Στο ένα άρθρο το permalink είναι στα ελληνικά και στο άλλο είναι γραμμένο με greeklish. Έτσι προέκυψαν τα εξής δύο άρθρα:

1. https://takis.nevma.gr/2014/01/%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%B7%CF%82/
2. https://takis.nevma.gr/2014/01/epanafortizomeni-tyropita-tsepis/

(Εδώ βλέπετε παραστατικά τον – μοναδικό κατ’ εμέ – λόγο για να προτιμήσει ποτέ κανείς τα greeklish permalinks. Οι ελληνικοί, non-latin χαρακτήρες αποδίδονται κωδικοποιημένα. Δεν αξίζει όμως τον κόπο, αυτό είναι κάτι που σπάνια χρειάζεται να δουν ή να χρησιμοποιήσουν τα μάτια ενός κοινού χρήστη αλλά που το καταλαβαίνουν ωραιότατα οι μηχανές αναζήτησης.)

Όπως είπα την πάτησα αγνοώντας μια τόσο σημαντική παράμετρο. Το duplicate content. Τα δύο αυτά άρθρα είχαν πανομοιότυπο κείμενο. Για να είναι το τεστ αντικειμενικό. Όμως οι μηχανές αυτό το θεωρούν duplicate content και συγκρατούν μόνο αυτό που θα κρίνουν ως αυθεντικό. Το άλλο το καταχωνιάζουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το άρθρο με το greeklish permalink δημοσιεύτηκε με ελάχιστα δευτερόλεπτα διαφορά πριν το άλλο. Κι έτσι τώρα είναι το μόνο που εμφανίζεται στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης.

Το συμπέρασμα

Το πείραμα και πέτυχε και απέτυχε. Καταρχήν η υπόθεση για το duplicate content αποδείχθηκε άθελά μου άλλη μια φορά. Παρολίγον να αποδειχθώ λάθος μιας και το άρθρο με το ελληνικό permalink εξαφανίστηκε από τα αποτελέσματα, αλλά η αιτία ήταν το duplicate content και όχι κάτι άλλο. Τέλος, όπως έδειξα και στην εικόνα παραπάνω, το exact match που κάνει η φυσική γλώσσα έναντι των greeklish είναι αδιαμφισβήτητο.

Δεν έχω σκεφθεί ακόμη κάποιον αποτελεσματικό τρόπο για να επαναλάβω το ίδιο πείραμα με πραγματικά πλήρως αντικειμενικά κριτήρια από κάθε άποψη. Σκοντάφτω μονίμως είτε στο ότι κάποια παράμετρος θα αλλοιωθεί είτε στο ότι θα εμφανιστεί και πάλι το πρόβλημα του duplicate content. Αν άντεξες να διαβάσεις ως εδώ σε ευχαριστώ. Αλλά, δουλειές δεν έχεις εσύ;

Είδα stats πελάτη που κάνει πάρα πολλά pageviews.
Είδα IE8 με κάτω από 2%.
Μια μικρή σταγόνα κύλησε στο μάγουλό μου.
Ένα σκουπιδάκι μου μπήκε στο μάτι.

(kudos στο Popitsi για το γραφικό)

Η επιστροφή είναι κάπως ανιαρή και με μπόλικη δόση ανυπομονησίας. Τη διαδρομή την ξέρουμε πια. Την πάμε αντίστροφα. Το 11-ωρο στο λεωφορείο είναι ζόρικο. Το λεωφορείο ξεκινάει από τη Σόφια σχεδόν γεμάτο. Ο χώρος δεν είναι αρκετός. Χρειάζομαι χώρο. Και πρίζες. Και σταθερό wifi. Σας είπα ότι το λεωφορείο διαθέτει και wifi; Ασταθές, αλλά δωρεάν, σαν και αυτό που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς πέρυσι και όπου να ‘ναι έρχεται. Λίγη υπομονή να σωθεί η χώρα πρώτα λίγο.

Οι δύο οδηγοί του λεωφορείου μοιάζουν να λειτουργούν σα ρομπότ. Ήρθαν στη Σόφια, ξεφόρτωσαν κόσμο (από Ελλάδα μάλλον;), φόρτωσαν αμέσως και φύγαμε. Πότε κοιμούνται; Κάνα 2-ωρο/3-ωρο που ξεκλέβουν ο καθένας τους όταν ο άλλος οδηγεί; Κι έχοντας φάει μακαρόνια με κιμά και κέτσαπ; Τι στομάχι, τι κράση; Λίγο τους ζηλεύω, λίγο τους λυπάμαι. Πιο πολύ τους λυπάμαι. Πότε ζουν;

Στην Αθήνα μας περιμένουν δουλειές με “φούντες”. Τα requests έχουν συσσωρευτεί. Το RedBooth έχει χτυπήσει κόκκινο. Ή μάλλον πορτοκαλί, όπως επισημαίνει τα urgent tasks μου. Τι νόημα έχει να τα θέτω ως “επείγοντα”, όταν τα μισά από αυτά έχουν γίνει επείγοντα και στην καλύτερη περίπτωση θα μεταπέσουν απλώς σε “καθυστερημένα”! Τουλάχιστον δε θα τα ξεχάσω. Θα είναι εκεί καταγεγραμμένα και θα με περιμένουν το επόμενο πρωί που θα πάω στο γραφείο. Προσπαθώ να “κλείσω” μερικά στο λεωφορείο. Το wifi με τρελαίνει. Μια πάνω μια κάτω. Η μπαταρία μου εξαφανίζεται. Τα tasks δε μειώνονται. Το laptop δε χωράει στα πόδια μου όταν έχω και κάποιον διπλανό. Ελπίζω στη Θεσσαλονίκη να κατέβει κόσμος.

Αμήν, έτσι και έγινε. Οι μισοί κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε στα μισά της διαδρομής. Άλλο τόσο ακόμη μα με περισσότερο χώρο. Και με λιγότερη μπαταρία όμως. Υπάρχει κι ένα στομάχι ταλαιπωρημένο από το ακατάστατο φαγοπότι των προηγούμενων ημερών. Τη μια μέρα ξηρά τροφή και τυρόπιτες, την άλλη επικές ποικιλίες κρεάτων με όσπρια (!). Θέλει αντοχή. Σκέφτομαι πάλι τους οδηγούς του λεωφορείου.

Τα χιλιόμετρα περνούν. Κατεβαίνουμε Λάρισα, Λαμία. Τα τοπία είναι πια γνώριμα και μαζί βαρετά. Ήρθαμε από την άλλη άκρη (λέμε τώρα) των Βαλκανίων, τι να μας πει εμάς η Λαμία. Βαλκάνια, σκέφτηκα. Τι καταλαβαίνουμε λέγοντας Βαλκάνια; Νομίζουμε ότι είμαστε μέρος μιας γενικότερης περιοχής που έχει και κοινά ανθρώπινα στοιχεία. Αλλά δεν έχει. Γεωγραφικά είμαστε Βαλκάνια εντάξει. Βαλκάνια και Μεσόγειος. Και Ευρώπη (ας πούμε). Νομίζω όμως υπερισχύει η Μεσόγειος τελικά. Δεν είμαστε σαν τους Βούλγαρους, σαν τους Αλβανούς και φαντάζομαι ότι όσο προχωρήσω προς τα πάνω τόσο λιγότερα κοινά στοιχεία θα βρω.

Είμαστε μεσογειακοί. Κι αυτό δεν το λέω για να μας χαϊδέψω αλλά σαν παρατήρηση. Είμαστε μεν μέρος του αχταρμά των Βαλκανίων, αλλά ως λαός δε βλέπω τις ομοιότητες με τους υπόλοιπους λαούς των Βαλκανίων. Περισσότερες ομοιότητες έχουμε με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Τούρκους. Πρέπει να είναι η θάλασσα, ο ήλιος ή κάποιος τέτοιος συνδυασμός. Τα υπόλοιπα Βαλκάνια είναι ένα περίεργο μίγμα εθνοτήτων, πρώην κομμουνιστικών δομών και ευρωπαϊκών επιρροών και απωθημένων. Δεν είναι όμως Ελλάδα και η Ελλάδα είναι βαλκανική χώρα μόνο γεωγραφικά.

Μετά τη Λαμία ο δρόμος είναι μικρός. Τα φώτα της Αθήνας αχνοφαίνονται σιγά-σιγά. Πλησιάζουμε σπίτι. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι που, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, ήταν γεμάτο εμπειρίες. Δεν ήταν το κλασσικό τουριστικό ταξίδι που έχω συνηθίσει, με τον οδηγό στο χέρι και τη λίστα με τα αξιοθέατα/μουσεία/παραλίες να συμπληρώνεται βήμα-βήμα. Ήταν ένα ταξίδι με συγκεκριμένο σκοπό, το WordCamp 2014, που μας έβαλε στους ρυθμούς μιας γειτονικής χώρας για λίγες μέρες. Δε μετανιώνω και τις 20+ ώρες που πέρασα στο λεωφορείο. Αυτό κι αν ήταν εμπειρία. Σα να έκανα μια μίνι 5ήμερη ακόμη. Γνώρισα ανθρώπους, γέλασα, πέρασα καλά!

Αυτό είναι. Πέρασα καλά.

Προχτές, το Σάββατο 21 Ιουνίου, 2014 βρέθηκα στο καλοκαιρινό meetup του JHUG στο TheCube. (Είναι η ελληνική κοινότητα μηχανικών λογισμικού που γράφουν σε Java.) Το meetup ήταν αρκετά ζωηρό, κρίνοντας από το ενδιαφέρον του κόσμου που συμμετείχε. Οι συζητήσεις που έγιναν ήταν πολύ ζωντανές και ενδιαφέρουσες. Ήταν όμως γενική η παραδοχή ότι η επίσημη κοινότητα της Java στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα δραστήρια και ότι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι τα λίγα ενεργά της μέλη είναι τα ίδια εδώ και σχεδόν 10 χρόνια.

(Παρένθεση: μπράβο τους που επιμένουν και κρατούν την κοινότητα ζωντανή.)

Γιατί άραγε όμως να συμβαίνει αυτό; Το πλήθος των προγραμματιστών Java στην Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι δεν είναι καθόλου μικρό. Αντιθέτως, είμαι βέβαιος ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο. Η Java είναι από τις βασικές γλώσσες προγραμματισμού που – στατιστικά – είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσει κανείς στην καριέρα του τη σημερινή εποχή. Αυτό δείχνει η προσωπική μου εμπειρία, αυτό βλέπω στους χώρους αναζήτησης εργασίας, αυτό μου επιβεβαιώνουν και όσοι γνωρίζω στην αγορά εργασίας. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και τα νούμερα παγκοσμίως. Επιπλέον, η  Java είναι η de facto γλώσσα προγραμματισμού στα πανεπιστήμια σήμερα. Και δε μπορώ να μην συνυπολογίσω και το Android, με την τεράστια εξάπλωσή του, οι εφαρμογές του οποίου γράφονται σε Java.

Μια εξήγηση που δίνω είναι ότι οι προγραμματιστές της Java, όχι όλοι προφανώς, αλλά στην πλειοψηφία τους, δεν είναι και πολύ “social”. Εργάζονται κυρίως στον enterprise χώρο, σε μεγάλες, δυσκίνητες εταιρείες, οι οποίες δεν καλλιεργούν την κουλτούρα της αλληλεπίδρασης, της εξωστρέφειας και της επικοινωνίας. Χρησιμοποιούν την τεχνολογία με κάπως παραδοσιακό τρόπο. Έχουν συγκεκριμένα εργαλεία, πολύ συχνά proprietary και μεθοδολογίες που δεν αλλάζουν εύκολα με τα χρόνια.

(Άλλη παρένθεση: να -ξανά- κάνω και λίγη πικρόχολη κριτική στην Oracle.)

Ταυτόχρονα, πρόκειται συχνά για εταιρείες που “μεγάλωσαν” την εποχή των παχιών αγελάδων και βασικός τους σκοπός δεν ήταν η παραγωγή ποιοτικών προϊόντων λογισμικού με καλά και αξιόπιστα processes αλλά η ανάληψη και διεκπεραίωση μεγάλων έργων. Περισσότερο καλλιέργησαν τη νοοτροπία της “φάρμας” προγραμματιστών, οι οποίοι πρέπει να παράγουν κώδικα με το κιλό, χωρίς ο καθένας τους να έχει σημαντική αξία και χωρίς καν η τεχνολογία η ίδια να έχει σημαντική αξία.

Ακόμη, όπως σημειώθηκε και στο meetup, σημαντική έλλειψη για πολλά χρόνια ήταν και η απουσία χώρων όπου η κοινότητα να μπορεί να συγκεντρώνεται για τις δράσεις της, όπως – καλή ώρα – το TheCube, μα και άλλοι συνεργατικοί χώροι ή χώροι που στηρίζουν την καινοτομία, την τεχνολογία και την επιχειρηματικότητα. (Αν και παραδόξως πιο πολλά JHUG meetups έγιναν μέχρι το 2010 παρά μετά.) Εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν ισχύει πια!

Τέλος, μια παρατήρηση σε άλλο τόνο για κάτι που με στενοχωρεί. Όντας ο ίδιος Java developer αλλά και Javascript developer διαπιστώνω ότι πρέπει να είμαι κάτι λιγάκι σπάνιο. (Ή λίγο ανώμαλο που μου αρέσει!) Δε θα το περίμενα για να είμαι ειλικρινής. Μου κάνει εντύπωση, γιατί, πχ από την άλλη μεριά, θεωρείται απόλυτα φυσικό να γράφεις PHP και Javascript (όχι ότι ξέρεις να γράφεις  Javascript, αλλά λέμε τώρα). Βλέπω μια εμφανή αντιπάθεια εκατέρωθεν. Έχω ακούσει ουκ ολίγα υποτιμητικά σχόλια από Java developers για τη Javascript αλλά και πολλά απορριπτικά σχόλια για τη Java από – PHP και – Javascript developers. Γιατί, βρε παιδιά; Θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ο ένας την αξία του άλλου και να προωθήσουμε τη συνεργασία ανάμεσά μας. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα από μόνο του.

Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή μια συζήτηση που ξεκίνησε το Σάββατο, 17/05/2014, στο The Cube, στο τέλος του 2^ου upNorth conference. Αναφέρεται, δε, έντονα στην ελληνική πραγματικότητα. Τη συζήτηση προκάλεσε ο Γεράσιμος¹. Υπάρχουν frontend developers στην Ελλάδα; Κρύβονται; Υπάρχει αγορά για frontend developers στην Ελλάδα; Οι σκέψεις αυτές είχαν αρχίσει να κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου ήδη από την πρώτη παρουσίαση της ημέρας, αυτή της Ζαχαρένιας. Εκεί οι όροι designer και developer, μόνοι τους ή με το προσδιοριστικό “web” μπροστά, ακούστηκαν σε διάφορες στιγμές, είτε εναλλακτικά μεταξύ τους είτε χωρίς να ξεκαθαρίζεται πότε επιλέγεται ο ένας αντί για τον άλλον.

Εκεί εντοπίζω ένα πρόβλημα, μια σύγχυση – όχι στην ομιλήτρια, γιατί δεν ήταν αυτό το θέμα της, που το γνωρίζει και νεράκι, αλλά – στην αγορά γενικότερα. Τι είναι αλήθεια “frontend developer”; Μην είναι αυτός που εγκαθιστά themes σε ένα WordPress, Joomla, Drupal κλπ; Μην είναι αυτός που βάζει jQuery scripts απ’ εδώ και απ’ εκεί για να κουνιούνται εικονίτσες και να χορεύουνε κουμπάκια; Μην είναι αυτός που γράφει Javascript πάνω σε Backbone; Μην είναι αυτός που γράφει βιβλιοθήκες όπως η Backbone ή frameworks όπως το Angular². Μην είναι αυτός που γράφει PHP, το οποίο παράγει HTML και “τακτοποιείται” με CSS;

Μην απαντήσεις βιαστικά, δεν είναι τόσο απλό. Γιατί μην είναι ήταν κι αυτός που έφτιαχνε κάποτες Flash εφαρμογίδια; Μην ήταν κι αυτός που έφτιαχνε παρουσιάσεις σε CD; Μην ήταν κι ο άλλος που έφτιαχνε user interfaces σαν αυτά του Word, του Excel ή του Outlook; Κι εκείνος που ‘φτιαξε το μενού της flat τηλεόρασής σου ή το καντράν του αυτοκινήτου σου; Εντάξει, ας μην επεκταθούμε τόσο, ας μείνουμε στο web! Αλλά, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, δεν την εφηύρε το web την έννοια. Βέβαια, την ανέδειξε.

Ας αποπειραθώ έναν ορισμό

“Frontend developer στο πεδίο της ανάπτυξης ιστοσελίδων και εφαρμογών διαδικτύου, είναι εκείνη η ιδιαίτερη ειδικότητα της ανάπτυξης λογισμικού, που συγκεντρώνει τις κατάλληλες γνώσεις, ικανότητες, εργαλεία και ταλέντα, ώστε το πρόσωπο που την έχει να μπορεί να παράγει, είτε μόνο του είτε στα πλαίσια μιας ομάδας, αποτελεσματικές διεπαφές χρηστών σε περιβάλλοντα πλοηγών διαδικτύου.“

Παρατηρήσεις πάνω στον ορισμό

Χρειάζονται ταυτόχρονα:

1. Γνώσεις: πχ ένα πτυχίο, όχι υποχρεωτικά πανεπιστημίου, υπάρχουν και άλλα “σχολεία”, αλλά δίνω ακόμη μια προτεραιότητα σε αυτά του πανεπιστημίου.
2. Ικανότητες: αποκτώνται σε όλη την πορεία ενός ανθρώπου, πχ στο πτυχίο έμαθε κάποιος programming σε μια βασική γλώσσα αλλά στην πρώτη του δουλειά έμαθε Javascript.
3. Εργαλεία: υποκειμενική η αξία του καθενός, αλλά απαραίτητη η γνώση κάποιων από αυτά.
4. Ταλέντα: κάποια πράγματα δεν αποκτώνται, καλλιεργούνται αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν αποκτώνται ούτε με καλές προθέσεις ούτε και πολλή προσπάθεια.

Αναφέρω “αποτελεσματικές” διεπαφές επί τούτου γενικόλογα, μιας και η επιτυχία μιας διεπαφής πρέπει να κρίνεται από τους στόχους της.  Άλλοτε ο στόχος είναι η ταχύτητα, άλλοτε η ομορφιά, άλλοτε η ευχρηστία, ίσως και όλα αυτά μαζί. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι κάτι προσδιορισμένο και μετρήσιμο. Όλη η ουσία του ορισμού βρίσκεται εδώ.

Ο frontend developer μπορεί να παράγει κάτι είτε μόνος του είτε στα πλαίσια μιας ομάδας. Ετούτο αυτομάτως είναι ανοικτό σε διάφορα επιχειρήματα. Πράγματι, υπό συνθήκες, κανείς μπορεί να παράγει διεπαφές διαδικτύου μόνος του. Δε μπορεί όμως να είναι καλός σε όλα. Ή δύσκολα μπορεί αυτό που κάνει να κλιμακωθεί σε μεγάλα έργα. Μερικές φορές κάτι τέτοιο συμβαίνει. Πρόκειται για εξαιρέσεις.

Ο ορισμός δεν αφήνει ανοικτό το κατά πόσο ο frontend developer είναι developer. Είναι developer! Δεν είναι designer. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι κάποιος δε μπορεί να διαθέτει ικανότητες και από το πεδίο του design. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό επιπλέον ταλέντο. Στη ραχοκοκκαλιά του όμως θα πρέπει να είναι ένας developer και να διαθέτει τη νοοτροπία ενός developer. Δεν ξέρω πώς να στο δώσω τυποποιημένα αυτό. Πρέπει να γουστάρει να βουτάει μέσα σε κώδικα. Κάποιου είδους κώδικα. Να τον σκαλίζει. Να τον ανακαλύπτει. Να τρώει τα μούτρα του εκεί και να του αρέσει.

Αν βγάλεις από τον ορισμό το “στο πεδίο της ανάπτυξη ιστοσελίδων και εφαρμογών διαδικτύου” και το “σε περιβάλλοντα πλοηγών διαδικτύου“, τότε έχεις το γενικό ορισμό του frontend developer σε οποιοδήποτε πεδίο και μάλιστα ίσως όχι μόνο αυστηρά στην πληροφορική.

Οι δεξιότητες του frontend developer στην πράξη

Θα χαρώ να μου διορθώσετε τον ορισμό – λίγο δύσκολο, εντάξει, το ξέρω. Αλλά είναι καλό να έχουμε ορισμούς. Να ξέρουμε για τι μιλάμε κάθε φορά. Γενικά πάσχουμε σε αυτό και θα πρέπει να το περιορίζουμε. Οι ορισμοί είναι καλή βάση για μια γόνιμη συζήτηση. Αμέσως μετά πρέπει να γινόμαστε συγκεκριμένοι. Ας καταγράψω λοιπόν τις ελάχιστες απαιτήσεις που θεωρώ ότι ένας frontend developer πρέπει να καλύπτει:

1. Πτυχίο: σχολής πληροφορικής της ημεδαπής ή του εξωτερικού.
2. Ικανότητες: PHP, Javascript, HTML(5), CSS(2,3), MySQL.
3. Εργαλεία: code editor (έναν και να τον ξέρει καλά), Photoshop.
4. Ταλέντα: καλό γούστο, δημιουργικότητα.

Προσοχή-προσοχή: οι παραπάνω είναι οι ελάχιστες δεξιότητες ενός frontend developer στο web. Είναι δυνατόν κανείς να έχει μεγάλη εξειδίκευση σε κάποια μόνο από αυτές. Ίσως να έχει εμπειρία σε κάποιο συνδυασμό. Ίσως ξέρει Java αντί PHP. Ίσως ξέρει Python, Ruby, Groovy. Ίσως μαθαίνει Dart και Node.js. Fine! Αλλά αυτά είναι πάνω-κάτω το bare minimum, χωρίς το οποίο, πού πας ρε Καραμήτσο; Είτε δεν πας πουθενά είτε πας για κάτι πολύ συγκεκριμένο και καλή τύχη όπου κι αν πας.

Πλέον κανείς χρειάζεται και άλλα πράγματα. Χρειάζεται γνώση κάποιου CMS (συστήνεται WordPress), των web standards, του HTTP, του πώς λειτουργούν εσωτερικά οι μοντέρνοι browsers και τα developer tools τους, καλές πρακτικές για SEO, αίσθηση του τι εστί UX³. Πρέπει να γράφει καθαρό κώδικα, να παρακολουθεί τις εξελίξεις στις τεχνολογίες του, να διαβάζει, να μην ικανοποιείται εύκολα, να είναι self motivated, να αγαπάει αυτό που κάνει. Μήπως είπα πολλά; Όχι, λίγα είπα. Να έχει ανοιχτό μάτι στον κόσμο του marketing, στον κόσμο των mobile applications, στον κόσμο των social media. Για responsive development μίλησα; Σίγουρα όλο και κάτι άλλο θα ξεχνάω.

Κι αν όλοι διαθέτουν το bare minimum που ισχυρίζομαι ότι πρέπει, τότε ποιος θα ξεχωρίσει; Αυτός που διαθέτει δημιουργικότητα και εξελίσσει τον εαυτό του καλύτερα. Σας εγγυώμαι ότι στο τέλος της ημέρας μέσα από όλο το συρφετό των buzzwords που αράδιασα αυτά είναι τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Καταλάβατε σωστά, δεν πρόκειται για χαρακτηριστικά που απευθύνονται ειδικά ούτε στους frontend developers ούτε καν στους developers γενικότερα. Απευθύνονται σε κάθε πεδίο.

Μα όλα αυτά τα ήξερα

Αν είσαι ήδη web developer ή frontend developer πιθανότατα να αναφωνήσεις ότι όλα αυτά τα ήξερες. Δηλαδή, ήξερες ότι οι frontend developers ασχολούνται με PHP, HTML, CSS και Javascript. Εντάξει! Ξέρεις όμως από δομές δεδομένων; Έχεις ακούσει για αλγορίθμους; Τι πα να πει statically typed γλώσσα; Τι είναι object oriented γλώσσα; Τι είναι prototypal inheritance; Έκανες στο παρελθόν κάτι compile; Οτιδήποτε! Έχεις κάνει έστω και λίγο backend development; Ξέρεις πώς λειτουργεί ένα API; Ξεκοκκάλισες το documentation κανενός API; Λίγη SQL; Λίγη NoSQL; Ξέρεις από JSON/XML; Το πρωτόκολλο HTTP; Το TCP/IP; Το DOM των browsers; Το μηχανισμό των events τους; Τα developer tools τους; Ξέρεις πώς να κάνεις optimization όταν τα repaints πέφτουν βροχή; Άκουσες τίποτα για canvas, webgl, web components, svg; Έχεις γράψει κανένα plugin για jQuery; Ένα CSS reset; CSS3 ακροβατικά κάνεις; WordPress themes from scratch; WordPress plugins;

Νομίζεις ότι περιγράφω κάποιο τέρας-φρανκενστάιν που τα ξέρει όοολα αυτά ή κάποιο super web geek; Νομίζεις ότι περιγράφω τον εαυτό μου⁴; Ίσως γι’ αυτό έχουν δίκιο που παραπονιούνται ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των startups είναι το hiring. Δε χρειάζεται να είσαι ειδικός σε όλα αυτά. Καμιά φορά είναι αρκετά ικανό από μόνο του να είσαι πχ απλά ένας CSS expert. Αλλά πού είσαι expert; Ξέρεις ότι αυτές είναι οι τεχνολογίες σου για τις οποίες όλος ο κόσμος έξω μιλάει;

Πράγμα που με κάνει να καταλήξω στην:

Η αποψάρα μου για τον ελληνικό χώρο

Όχι δεν υπάρχουν πολλοί frontend developers στην Ελλάδα σήμερα. Αντιθέτως υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι είναι, ακόμη περισσότεροι που τους πιστεύουν (ένεκα η σύγχυση, είπαμε) ενώ, ταυτόχρονα, δεν υπάρχει καλά-καλά ζήτηση για αυτούς στην αγορά – αν εξαιρέσει ίσως κανείς το μικρό(ακόμη)κοσμο των startups. Αυτό βγάζει και νόημα: δεν υπάρχει ζήτηση για frontend developers κι έτσι δεν υπάρχουν frontend developers. Δυστυχώς, είναι και φαύλος κύκλος.

Όμως δε θεωρώ ότι τα πράγματα είναι τόσο μαύρα και δίχως ελπίδα. Πιστεύω ότι είναι στο χέρι των νέων ανθρώπων, των νέων web developers να αλλάξουν οι ίδιοι και να βοηθήσουν να αλλάξουν προς το καλύτερο και οι ομάδες στις οποίες εργάζονται. Χρειάζεται προσπάθεια κι επιμονή και μπλα-μπλα-μπλα όλα αυτά τα κοινότοπα μα και αληθινά. Στην τελική, αυτό που λέω είναι να μην περιμένεις να σου ζητήσουν καλό frontend development. Κάνε το από νοοτροπία.

—

1. Φράφο, για το όμορφο event. Χρειαζόμαστε τέτοια!
2. Ναι, άλλο βιβλιοθήκη και άλλο framework.
3. UX !== UI.
4. Είμαι full stack developer, αμάν!

Την περασμένη Τετάρτη, 07/05/2014, έγινε στο Cotsen Hall το πρώτο, μετά κάμποσα χρόνια, Java Day (δε βάζω link γιατί δεν υπάρχει link να βάλω, υπάρχει μόνο το registration). Βρίσκω την προσπάθεια καίρια και προς τη σωστή κατεύθυνση. Η Java είναι από τις ευρύτερα χρησιμοποιούμενες γλώσσες προγραμματισμού στις μέρες μας. Πιστεύω ότι είναι και μια όμορφη γλώσσα, η χρυσή τομή ανάμεσά τους. Απλά μα τυποποιημένα πράγματα, όχι pointers, ναι types κλπ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Άλλη λέμε, όχι τώρα! Μέσα στον κυκεώνα των καινοτομιών που μας βομβαρδίζουν ο κολοσσός Oracle, που διαχειρίζεται τη Java, όφειλε ένα Java Day στην Ελλάδα.

Να το ξεκαθαρίσω όμως από την αρχή γιατί με τρώει. Η Oracle είναι ένας τεχνολογικός γίγαντας, ένα φρικαλέα μεγάλο, αργοκίνητο θηρίο, που, ΟΚ, καλά κάνει και γουστάρει να θέλει να ελέγχει και τη Java και τη MySQL και το σύμπαν ολόκληρο – όχι ότι μου αρέσει κιόλας αυτό, βέβαια – αλλά έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν έχει καθόλου γούστο. Από την αρχή ως το τέλος το Java Day μύριζε κορπορατίλα. Ξεκίνησε με ένα φτηνό, πέτσινο newsletter, άσχημο σαν και το ερυθρόλευκο site της. Δεν πρόκοψε να φτιάξει ένα site της προκοπής για το Java Day ούτε καν το ανέφερε πουθενά – εμφανώς – στην ιστοσελίδα της. Το πρόγραμμα εμφανίστηκε ξαφνικά, χωρίς να ανακοινωθεί ποτέ, στη σελίδα εγγραφής του event, λίγο πριν το event. Και γενικά, δεν κόπιασε ιδιαίτερα για το Java Day. Εξηγούμαι παρακάτω.

Συνολικά, έγιναν 14 παρουσιάσεις στο Java Day. Οι 3 ήταν εισαγωγικές, χαιρετούρες κλπ. Από την πλευρά της μαμάς Oracle έγιναν 3. Η μία αναφερόταν στο πόοοσο πολύυυς κόοοσμος χρησιμοποιεί Java¹ και σε πόσες συσκευές είναι εγκατεστημένη και τι γαμάτοι που είμαστε κλπ. Μόνο που όλοι εκεί μέσα ήμασταν ήδη λάτρεις της Java, δε χρειαζόμασταν ανιματέρ. Άλλη μία αναφερόταν σε Java για embedded συστήματα. ‘Νταξ’, στα κομμάτια. Και μία (!) μόνο μία – δεν υπάρχει άλλη καμία – αναφερόταν στην τελευταία και πρόσφατη μεγάλη έκδοση της Java, την 8. Φάουλ.

Μην ψάχνετε, δε θα βρείτε κάποια παρουσίαση από την Oracle Ελλάδος. Όχι κάποια τεχνολογική παρουσίαση δηλαδή. Γιατί και χαιρετούρες κάνανε και το Oracle Academy για καθηγητές παρουσιάσανε και… αυτά. Δεύτερο φάουλ. Εκεί τους έσωσε κάπως η κοινότητα. Και χαίρομαι, κυρίες και κύριοι, που μου δίνεται σε αυτό το σημείο η ευκαιρία να σημειώσω ότι η ελληνική κοινότητα της Java (JHUG)² διέπρεψε βοηθώντας σημαντικά στην όλη διοργάνωση. Ευτυχώς που ήταν εκεί αυτοί και ο Heinz Kabutz (μεγάλος μάστορας) και η Trasys (με δύο παρουσιάσεις) και είχε έτσι η ημέρα και λίγο tech/geek ενδιαφέρον.

Ακόμη, δεν έγινε καμία αναφορά στα πρόσφατα προβλήματα ασφάλειας που πλήγωσαν την κοινότητα της Java παγκοσμίως ανεπανόρθωτα και οδήγησαν μέχρι και τους browser vendors να απενεργοποιήσουν το Java plugin από τους χρήστες τους. Βούιξε το σύμπαν και ούτε μία κουβέντα. Ούτε μία λέξη ότι κάτι έγινε λάθος και ότι κάπως θα πρέπει να διορθωθεί και ότι στο μέλλον κάτι θα προσέξουμε περισσότερο. Τίποτα. Τρίτο φάουλ.

Μηδέν αναφορές στο Android. ΟΚ, η Google είναι ανταγωνιστική εταιρεία (αλήθεια, είναι;) αλλά το Android είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Java διατηρείται ζωντανή και ενεργή στο χώρο των νέων developers αλλά και μετρά εκατομμύρια επιπλέον εγκαταστάσεις σε έξυπνες κινητές συσκευές. Οι δύο εταιρείες έχουν τις διαφορές τους αλλά ακόμη κι αυτό είναι κάτι για να σχολιάσεις. Καμία αναφορά όμως. Τίποτα. Και μιλάμε για το Android, ρε παιδιά. Τέταρτο φάουλ.

Και ποια είναι η στρατηγική της Oracle για τη Java, πέρα από τα νούμερα και την – σε νούμερα – αξία/διείσδυση της Java; Ποια η πολιτική; Πού θέλει να πάει τη γλώσσα η Oracle; Μην ψάχνετε, τίποτα κι εδώ. Καμία αναφορά, λες και η ημέρα ήταν για παιδάκια που προγραμματίζουν για πρώτη φορά (whoooah, look dude, lambdas dude, Oracle is awsome, dude). Πέμπτο φάουλ και αποβολή. Το ίδιο θα ήθελα να ρωτήσω και για τη MySQL. Αλλά εδώ μετά βίας μιλήσαμε για Java, τώρα για MySQL θα μιλήσουμε.

Πολλά φάουλ γενικά.

Συμπερασματικά, ήταν ένα χλιαρό event, που καλό ήταν που έγινε κι ευτυχώς που ήταν και η κοινότητα εκεί για να το σώσει. Η Oracle πρέπει να αντιληφθεί ότι ο χώρος της τεχνολογίας και οι νέοι developers διψούν για… τεχνολογία, για αλληλεπίδραση, για κώδικα, για τεχνικές. Πρέπει να μπει στη φιλοσοφία τους. Εκτός κι αν αυτοί δεν την αφορούν. Εκτός κι αν την αφορούν μόνο οι εταιρείες. Κορπορατίλα και έτσι. Αλλά οι προγραμματιστές είναι που θα γράφουν τον κώδικα εν τέλει και μάλλον σε αυτούς απευθύνεται με αυτό.

—

1: Αλήθεια, στα νούμερα συμπεριλαμβάνονται και οι μυριάδες αρχαίες εγκαταστάσεις Java ME των παλαιολιθικών κινητών του 2000+; Οι εγκαταστάσεις Android συμπεριλαμβάνονται; Ώπα, αυτό είναι αλλουνού! Ή όχι;

2. @Papo έχω 2-3 χιλιάδες διαφωνίες με την παρουσίασή σου, αλλά τη βρήκα ενδιαφέρουσα γιατί έπαιρνες θέση – κι ας ήταν λάθος – και είχες άποψη. Θα σου απαντήσω σύντομα (λέεεμε τώρα) αναλυτικά.

* Α, και δεν υπήρχε Wifi! Ολοήμερο tech event χωρίς Wifi, ρε φίλε, αν έχεις το θεό σου. Μιλάμε για στερητικό σύνδρομο. Μιλάμε για βαρβαρότητα. Δεν ήταν σωστό αυτό.

Ο Διομήδης Σπινέλλης είναι μηχανικός λογισμικού και ακαδημαϊκός. Μην αρχίσω να τα αναλύω, είναι πολλά. Είναι πληροφορικάριος, ρε παιδί μου. Είναι προγραμματιστής. Είναι geek με την πιο αγνή σημασία της λέξης! Χθες το βράδυ, στο The Hub Events, στα πλαίσια του The Hub Science, μας παρουσίασε τον πασίγνωστο μα και μυστηριώδη μηχανισμό των Αντικυθήρων, την ιστορία του, τη λειτουργία του και μια προσομοίωσή του, την οποία ανέπτυξε σε μια ειδικά διαμορφωμένη για παιδιά γλώσσα προγραμματισμού, χωρίς καθόλου μαθηματικά. Του πήρε 3 σαββατοκύριακα, είπε, τρία διασκεδαστικά σαββατοκύριακα. Κατέληξε, δε, στο εξής υπέροχο συμπέρασμα:

“Ο μηχανισμός δε μοιάζει να ήταν απαραίτητος στη ναυσιπλοΐα. Υπήρχαν άλλοι, πιο άμεσοι τρόποι να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της. Ούτε μοιάζει να ήταν όργανο στα χέρια πολιτικών ή θρησκευτικών ηγετών, οι οποίοι θα εκμεταλλεύονταν τις προβλέψεις πχ εκλείψεων σελήνης και ηλίου για τους δικούς τους απώτερους σκοπούς. Επομένως, πιστεύω ότι είναι έργο κάποιου ανθρώπου που τον κατασκεύασε για να φτιάξει κάτι όμορφο, κάτι ενδιαφέρον. Είναι το έργο ενός χάκερ της εποχής.”

Και αυτή η τελευταία φράση, αγαπητοί, μου είναι η πιο αναπάντεχη, μη καθαρά ιστορική βεβαίως, μα και πανέμορφα λογική εξήγηση που έχω ακούσει ποτέ μου για την ιστορία αυτού του αντικειμένου!

Την περασμένη Τετάρτη 15-01-2014 ξεκινήσαμε τη νέα χρόνια με το δεύτερο meetup της ελληνικής κοινότητας του WordPress, στο The Hub Events, για ακόμη μία φορά με την καθοριστική συμμετοχή του Found.ation. Μας πήρε λίγο καιρό, αν φανταστεί κανείς ότι το προηγούμενο meetup έγινε μόλις τον περασμένο Ιούνιο. Όλο αυτό τον καιρό δεν είχαμε μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, βέβαια, προσπαθώντας συνεχώς να κρατήσουμε την κοινότητα σε εγρήγορση.

Στο meetup έγιναν 3 παρουσιάσεις και μία πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβαση-έκπληξη από απόσταση.

1. Ο Αλέξανδρος Ίτσιος (I&K EnterLogic LTD) μας μίλησε για SEO στην εποχή της HTML5.

2. Οι Παρασκευάς Σμυρλάκης και Επαμεινώνδας Γάσπαρης (Singularity Lab) μας μίλησαν για τη startup τους και το τεχνολογικό της προϊόν, το Ermis, που υπόσχεται να κάνει τη ζωή όσων χρησιμοποιούν WordPress πιο εύκολη.

3. Ο Γεράσιμος Τσιάμαλος (CSS Igniter) μας ανέλυσε την παγκόσμια αγορά premium themes, μας παρότρυνε ότι είναι μια καλή εποχή για να ασχοληθεί κανείς με αυτήν επαγγελματικά, δίνοντας παράλληλα  χρήσιμες συμβουλές από την εμπειρία του.

Τέλος, συνδεθήκαμε ζωντανά μέσω Skype με τον Ευάγγελο Αθανασιάδη (WordPress Greece) στη Λάρισα, ο οποίος είναι ο διαχειριστής της ελληνικής έκδοσης του WordPress και της μετάφρασης του WordPress στα ελληνικά. Μας μίλησε για το έργο που παράγει και τη βοήθεια που χρειάζεται από την κοινότητα.

Ξεκινώντας τη συνάντηση επέμεινα σε μερικά σημεία που έχουμε εντοπίσει σχετικά με την κοινότητα του WordPress στην Ελλάδα. Κυρίαρχο από αυτά είναι το γεγονός ότι η κοινότητα είναι πολυ-διασπασμένη. Και κάτι έπρεπε να γίνει για αυτό. Αυτό κάνουμε.

Έτσι ώστε να μη χρειαστεί ξανά να βρεθώ σε αυτή τη θέση:

Δε μου επιτρέπεται να κλείσω χωρίς να ευχαριστήσω όσους συνέδραμαν και σε αυτό το event: Κώστας Φρυγανιώτης (έκανε τα “πάντα” να δουλέψουν), Γιώργος Κακοσούρης, Πλάτων Καββαδίας (για το online streaming με τη HostHouse), Indrit Sholla (για τις φωτογραφίες), Γιάννης Σκλάβος από το Found.ation, Αντώνης Ζαχόπουλος (για την κάμερα) αλλά και Πόπη Παπαναστασίου (για τα γραφικά του meetup). H κοινότητα σας ευγνωμονεί!

Μέχρι το επόμενο meetup…