Ο πρωθυπουργός της χώρας μόλις ανακοίνωσε δημοψήφισμα, την επόμενη Κυριακή 05/07/2015, με θέμα την αποδοχή ή όχι των μέτρων που προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, έπειτα από ομόφωνη απόφαση του υπουργικού συμβουλίου. Αυτή ευθεία μη αποδοχή των μέτρων είναι μάλλον η μοναδική και τελευταία τίμια πράξη της κυβέρνησης Τσίπρα. Επιτέλους, μετά από 5 μήνες ο πρωθυπουργός είπε ένα έστω ξεκάθαρο όχι, που θα ήθελε εξαρχής πιθανώς να εκφράσει. Αλλά η τιμιότητά του εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο εκεί.
Επί 5 μήνες, αφότου προεκλογικά υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια (Θεσσαλονίκη κλπ), έσυρε τη χώρα σε μια ασάφεια, η οποία πάγωσε την οικονομία, χωρίς να έρθει σε άμεση και ευθεία αντιπαράθεση με τους δανειστές αλλά τουλάχιστον έγκαιρα, ελπίζοντας ουτοπικά ότι αυτοί θα αλλάξουν μαγικά στάση (θυμηθείτε τα νταούλια!), βρίζοντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επειδή τάχα κινδυνολογούν και δεν καθοδηγούν σωστά την κοινή γνώμη, ρίχνοντας όλη την ευθύνη στην άκαμπτη αδιαλλαξία των δανειστών και υποκρινόμενος μια υποτιθέμενη διαπραγμάτευση. Αν επρόκειτο να καταλήξει σε ένα τίμιο “όχι” όφειλε να το κάνει έγκαιρα.
Τώρα καλεί το λαό σε δημοψήφισμα με το ερώτημα αν δέχεται την πρόταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Αυτό μοιάζει να είναι μια αντισυνταγματική πρόταση. Δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα της Ελλάδας δημοψήφισμα με ερώτημα οικονομικού (δημοσιονομικού) περιεχομένου. Βέβαια, το ερώτημα θα τεθεί ως μείζον εθνικό ζήτημα και έτσι θα περάσει (και ίσως έτσι να είναι τελικά). Θα εξακολουθεί όμως να είναι ταυτόχρονα και βαθιά οικονομικό ερώτημα. Μάλιστα, ερώτημα που ο μέσος πολίτης αδυνατεί να εκτιμήσει και μάλιστα σε χρόνο μιας εβδομάδας. Άρα υπό κλίμα διχασμού ο λαός θα ψηφίσει μάλλον συναισθηματικά, τόσο λόγω της φόρτισης όλων αυτών των μηνών αλλά και της ουσιαστικής αδυναμίας να εκτιμήσει την παγκόσμια οικονομική κατάσταση ρεαλιστικά.
Θα είναι από τα θέματα όπου οι νομικοί δε θα βγάζουν άκρη και θα αντιδικούν για δεκαετίες, το δημοψήφισμα όμως θα γίνει τελικά και θα βγάλει κι αποτέλεσμα. Το ότι η κατάσταση έχει εκτραπεί σε αυτό το σημείο δε συνιστά καθαρή πράξη δημοκρατίας, μέσω του δημοψηφίσματος. Η δημοκρατικότητα αυτού είναι μια απλή επίφαση. Η κυβέρνηση καμώνεται ότι είχε πάρει εντολή να κάνει διαπραγμάτευση. Στην πραγματικότητα η εντολή που είχε πάρει ήταν να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και μάλιστα γρήγορα. Η διαπραγμάτευση θα ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο. Τώρα μεταφέρει το ερώτημα και την ευθύνη στο λαό υπό το βάρος της αδυναμίας της να χειριστεί την κατάσταση εξαρχής αποτελεσματικά. Αυτή είναι μία ακόμη μεγαλύτερη ατιμία.
Θα ήλπιζα έστω να πάρει μια σαφή θέση ως προς το τι καλεί το λαό να ψηφίσει στο δημοψήφισμα.
Τα πράγματα δείχνουν ότι η θέση της κυβέρνησης θα είναι όντως το “όχι”. Άρα, αν η απάντηση στο δημοψήφισμα είναι “ναι”, τότε είναι αδύνατον να συνεχίσουμε με την ίδια κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί αυτή η κυβέρνηση αντιτίθεται σθεναρά στην πρόταση και άρα δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε να την εφαρμόσει αποτελεσματικά. Επομένως, η ξεκάθαρη θέση της κυβέρνησης, αν δε θέλει να διαπράξει ακόμη μια μέγιστη ατιμία, είναι να υποσχεθεί πως, αν δεν πάρει το “όχι” θα αποχωρήσει από την εξουσία με ό,τι συνέπειες έχει αυτό (συνέχιση της διερευνητικής εντολής των προηγούμενων εκλογών κι έπειτα νέες εκλογές).
Αν εξωθήσει το λαό σε “ναι” παραμένοντας ταυτόχρονα η ίδια στην εξουσία, η ατιμία θα έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
