Έχω πειστεί ότι η Ελλάδα ήταν μια χώρα σπάταλη. Γεμάτη βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους, διεφθαρμένους πολιτικούς, αδιάφορους πολίτες. Έχω πειστεί ότι το καλύτερο πράγμα που μας έτυχε τα τελευταία 40 χρόνια ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ότι είναι κρίμα που δεν καταφέραμε να γίνουμε λίγο περισσότερο “Ευρωπαίοι” όλα αυτά τα χρόνια και να χτίσουμε ένα έστω αξιοπρεπές κράτος που να λειτουργεί υποτυπωδώς.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα με μεγάλο δημόσιο χρέος ούτε με αρκετά μεγάλη οικονομία για να συνταράξει την παγκόσμια ισορροπία.
Έχω πειστεί ότι οι Κύπριοι έχουν παρασυρθεί συναισθηματικά σε δύο μεγάλα “όχι”. Το ένα στο σχέδιο Ανάν, που ανέβαλε την όποια λύση στο Κυπριακό για το μακρινό μέλλον. Το άλλο στο κούρεμα των καταθέσεων πριν από λίγες μέρες. Δύο μεγάλα “όχι” τα οποία ξεστόμισαν οι Κύπριοι με σχετική ευκολία. Ήταν μια χώρα με διογκωμένο τραπεζικό σύστημα, ένας φορολογικός παράδεισος και λίγο ή πολύ της αξίζουν αυτά που παθαίνει.
(Αυτές τις ώρες αναμένουμε τη σύσκεψη του Eurogroup για να μάθουμε τι θα γίνει τελικά.)
Αλλά η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα με διογκωμένο τραπεζικό σύστημα ή ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος.
Αυτή είναι η ψύχραιμη άποψη και την ενστερνίζομαι. Για να μπορείς να υπάρχεις στον κόσμο αυτό πρέπει να έχεις αποδεχθεί τον καπιταλισμό, τη δημιουργία χρήματος από το μηδέν, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και να παίζεις με τους όρους του. Να μην είσαι πολύ σπάταλος, να δημιουργείς χρέη αλλά να φροντίζεις να μπορείς να τα αποπληρώνεις σταδιακά. Έτσι εξασφαλίζεις ανάπτυξη και ευημερία.
Αλλά είναι αυτό αρκετό; Αυτό είναι όλο;
Και τελικά αναρωτιέμαι για μένα και για σένα:
Έχουμε γεράσει τόσο πολύ κιόλας;
Τόσο εύκολα τα αποδεχόμαστε όλα αυτά;
Τολμάμε να φανταστούμε ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι λίγο διαφορετικός;
