Πριν από – λίγα – χρόνια κάποιοι φίλοι – μαζεύτηκαν και – μου πήραν δώρο γενεθλίων αυτή την ηλεκτρική κιθάρα!
Πρόκειται για μια Swing Smash (τύπου Fender Stratocaster).
Το δώρο το εκτίμησα πολύ αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν πήρα τη μεγάλη απόφαση να το αξιοποιήσω πραγματικά. Δεν είχα μάθει ποτέ μου μουσική στο παρελθόν κι αυτό έμεινε ένα μεγάλο απωθημένο. Τώρα, με τα 30 πατημένα, το προσπαθώ. Και έχει πλάκα – όταν δεν είναι απόλυτα εκνευριστικό και απογοητευτικό! Αλλά, διάολε, τόσες γλώσσες προγραμματισμού έμαθα και 2 ξένες γλώσσες, πόσο πιο δύσκολη να είναι η “γλώσσα της μουσικής”; Θα μάθω και θα σας πω.
Ξεκίνησα παρακολουθώντας μερικά – συμπαθητικά – βιντεάκια στο youtube από έναν – πολύ συμπαθητικό – τύπο που σου μαθαίνει να παίζεις από το μηδέν τις εισαγωγές από πολύ γνωστά rock κομμάτια. Έτσι, έμαθα την εισαγωγή του “I can’t get no satisfaction” και του “Smoke on the water” κι έκανα την εισαγωγή από το “Pretty woman” να ακούγεται σαν τη Μισυρλού. Και η όρεξή μου μεγάλωσε και τώρα παρακολουθώ online μαθήματα για αρχάριους από το Jamplay με 19$ το μήνα.
Είμαι στην αρχή-αρχή ακόμη. Και ζητώ συγνώμη από τους γείτονες! Υποπτεύομαι ότι θα πάρει αρκετά χρόνια μέχρι να φουσκώνουν από υπερηφάνεια που κάποτε εγώ τους έσπαγα τα νεύρα μαθαίνοντας ηλεκτρική κιθάρα και να διηγούνται την εμπειρία τους στους δημοσιογράφους. Κάθε αρχή και δύσκολη. Αλλά και το ήμισυ του παντός!
εκτύπωση Κατηγορίες: μουσική, προσωπικά | rss 2.0 | trackback
