Δε θα κάτσω να σου πω τα μέτρα, φυσικά! Θα τα άκουσες χτες το πρωί ο ίδιος, άλλωστε, αν και υπάρχουν άλλοι για αυτή τη δουλειά. Φαντάζομαι τον Ελληνισμό κολλημένο στους δέκτες των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων του την Κυριακή το πρωί (02/05/2010), να περιμένει με αγωνία να παρακολουθήσει τις πολυαναμενόμενες ανακοινώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου. Κάτι σαν από σκηνή αμερικάνικης ταινίας το φέρνω στο μυαλό μου, όπου όλο το έθνος παγώνει τις δραστηριότητές για μισή ώρα για να ενημερωθεί για το μέλλον της χώρας. Τα αυτοκίνητα σταματημένα στους δρόμους, με τους οδηγούς να κοιτάζονται μεταξύ τους με απόγνωση και συμπόνοια, καθώς δυναμώνουν την ένταση του ραδιοφώνου τους. Τον κόσμο στις καφετέριες και τα εστιατόρια να πέφτει σε σιωπή και να μένει με το ποτήρι ή το πηρούνι μετέωρο στα χέρια, καθώς ο μαγαζάτορας αλλάζει κανάλι για μάθουν όλοι τα νέα. Τον κόσμο που σουλατσάρει στην κυριακάτικη βόλτα του να κολλάει το πρόσωπό του στις βιτρίνες των καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών με τις ανοιχτές τηλεοράσεις για να λαθρακούσει κάτι από τα μέτρα. Τον παππού και τη γιαγιά στο διαμέρισμα να σπεύδουν στον καναπέ τους κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, θυμούμενοι εποχές που θα ήθελαν να είχαν ξεχάσει για πάντα. Ύστερα, η κάμερα στρέφεται στον κ. Παπακωνσταντίνου, στο Υπουργείο Οικονομικών.
Το ελληνικό σύμπαν, δηλαδή, για μισή ώρα παγωμένο, σα να έχει σταματήσει ο χρόνος. Για μισή ώρα όλοι σε μια αμήχανη συμμετοχή. Για μισή, έστω, ώρα όλοι οι Έλληνες σκυθρωποί και σκεφτικοί να περιμένουν να ακούσουν τα νέα μέτρα, να αναλογίζονται τι τους μέλλει, να υπολογίζουν τι τους μένει. Για αυτή τη μισή ώρα ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει καταφέρει αυτό που στρατιές πολιτικών δεν έχουν καταφέρει δεκαετίες τώρα. Να ενώσει τους Έλληνες κάτω από το κοινό πρόβλημα. Εθνική ομόνοια για 30 κρίσιμα λεπτά, σε μια μέρα που ήδη χαράχτηκε στην ιστορία μας με παχιά γράμματα.
Θα γίνουν περικοπές, θα μειωθούν μισθοί, συντάξεις και άλλα πολλά. Ωραία. Όλοι θα κληθούμε να θυσιάσουμε κάτι για να βγει η χώρα από το τέλμα. Σωστά. Μετά από την περίοδο αυτή, όμως, θα βρεθούμε σε μια εποχή όπου η οικονομία θα έχει πέσει σε ύφεση (την υπολογίζουν και 4%), το πορτοφόλι του πολίτη θα είναι άδειο, τα παλιά χρέη θα έχουν αποπληρωθεί και τα νέα χρέη θα έχουν πλησιάσει το 140% του ΑΕΠ (γύρω στο 2014 το προσδιόρισε χρονικά αυτό ο κ. Παπακωνσταντίνου) από 115% που είναι σήμερα. Ήταν αναγκαστικό να καταλήξουμε εδώ, έτσι όπως πηγαίναμε ως κράτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία! Το καταφέραμε αυτό με μεθοδική δουλειά 30 χρόνια τώρα. Τα δύσκολα δεν είναι τώρα, δεν είναι φέτος. Δεν τολμώ να φανταστώ σε τι κατάσταση θα βρισκόμαστε σε 3 χρόνια. Μέσα στο ευρώ; Έξω από το ευρώ; Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Έξω; Θα έχει μείνει κάτι να ελπίζουμε; Δεν ξέρω…
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά, προσωπικά | rss 2.0 | trackback
