Πρέπει να το πω, δε μπορώ μόνο να γκρινιάζω για τα κακώς κείμενα και τα στραβά που βλέπω γύρω μου. Πρόσφατα ο μοναδικός κάδος σκουπιδιών στο δρόμο όπου μένω εξαφανίστηκε! Βλέπετε η κάτω μεριά του δρόμου ανήκει στο δήμο Δάφνης και εκεί βρισκόταν και ο κάδος. Και ο δήμος Δάφνης τον πήρε. Και δήλωσε περίτρανα ότι δεν θα τον φέρει πίσω ξανά. Και έχτισε και την εσοχή στο πεζοδρόμιο όπου ο κάδος ήταν τοποθετημένος. Έτσι, κάνα δυο οικοδομικά τετράγωνα κατά μήκος του δρόμου έμειναν χωρίς κάδο σκουπιδιών. Πολλοί αφελείς ήγ ανίδεοι συνέχισαν να πετούν τα σκουπίδια τους στο σημείο το οποίο ο κάδος βρισκόταν παλιάμ παρόλο που κανείς δεν τα μάζευε πλέον. Το αποτέλεσμα είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς. Ένας σωρός από σκουπίδια στο πεζοδρόμιο και μια απόσταση 100 περίπου μέτρων για τον επόμενο πλησιέστερο κάδο.
Απευθύνθηκα, λοιπόν, στο δήμο Υμηττού, στον οποίο ανήκει η πάνω πλευρά του δρόμου μου, όπου μένω και εγώ. Δεν ήθελα καν να αρχίσω να σκέφτομαι την περίπτωση ο ένας δήμος να ρίχνει την ευθύνη στον άλλο και εγώ με μια σακούλα σκουπιδιών ανάμεσά τους να μην ξέρω πού να την εκσφενδονίσω. Παρολαυτά, ο αντιδήμαρχος ο ίδιος με δέχτηκε (ο κ. Νικητάκης), με άκουσε και την ίδια μέρα ένας ολοκαίνουριος κάδος εμφανίστηκε στην επίμαχη διασταύρωση των δύο δήμων. "Μη μας ευχαριστείς, για αυτό είμαστε εδώ", μου είπε ο αντιδήμαρχος, αλλά εγώ τον ευχαριστώ για την άμεση, το λιγότερο, ανταπόκριση.
εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback