Μπάσκετ! Αγαπημένο άθλημα. Tο έχω παρακολουθήσει από το Mundobasket του 1986, όπου μόλις 7 χρονών έγινα μάρτυρας ενός από τα συγκλονιστικότερα φινάλε αγώνων μπάσκετ που παίχθηκαν ποτέ, ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη Γιουγκοσλαβία. Ένα χρόνο μετά, ώριμος παις πια, έζησα το θρίαμβο του 1987 που καθόρισε τον ελληνικό αθλητισμό αλλά και άλλαξε εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που είχε δεν είχε συνηθίσει να βλέπει τα μεγαθηρία να λυγίζουν. Κι από τότε υπήρξε συνέχεια, με τα πρωινά ξυπνήματα του Mundobasket 1994 του Καναδά, τη συγκινητική πρωτιά στο Eurobasket του 2005, τις επιτυχίες της εκπληκτικής εθνικής του 2006.
Φέτος μία ακόμη Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ παίζει με αξιώσεις στο Eurobasket 2009 στην Πολωνία. Μια εθνική που έχει αλλάξει τόσο στα χρόνια αλλά που έχει διατηρήσεις τις αξιώσεις της, αναδεικνύοντας το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ από το 1987 κι έπειτα. Κι αν σου μιλάω για την Εθνική είναι γιατί την έχω συνδεδεμένη με το άθλημα αυτό και για αυτό ξεκίνησα να γράφω. Για να σε πάω πίσω στην ιστορία στους πρώτους κανόνες από το Νέισμιθ το 1891, να θυμηθούμε το Νίκο Γκάλη, που το 1979 στο κολλεγιακό πρωτάθλημα στις ΗΠΑ σκόραρε πιο πολλούς πόντους κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι (27.5) από το (2ο) Λάρυ Μπερντ, για να σου δείξω τι σημαίνουν οι αλλόκοτες κινήσεις που κάνουν οι διαιτητές κατά τη διάρκεια του αγώνα, να σου πω ότι το τρίποντο δεν υπήρχε από πάντα.
Αλλά δεν το έκανα, παρασύρθηκα στις ωραίες αναμνήσεις.
Trivia: Ποια ομάδα ήταν τρίτη στο Eurobasket του 1949 στην Αίγυπτο; Ναι, η εθνική Ελλάδος!
εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback
