Το σκάνδαλο Siemens οφείλει, πιστεύω, να παραμείνει στη συνείδηση της κοινής γνώμης εντονότερα από κάθε άλλο ανάλογο της τελευταίας 20ετίας (τότε, πριν 20 χρόνια, είχαμε το σκάνδαλο Κοσκωτά), διότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος σκάνδαλα που έχουν προκύψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα των πράξεων, καθώς και το εύρος των προσώπων που εμπλέκει. Κι ακόμη περισσότερο επειδή είναι πλέον ένα συγκεκριμένο σκάνδαλο πια. Έχουν αναφερθεί ονόματα, κόμματα, πράξεις, δωροδοκίες, ημερομηνίες και έχει καταστεί σαφές ότι αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πολιτική ζωή στην Ελλάδα.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς γιατί κανείς δεν έχει συμφέρον να επιστρέψει ο κ. Χριστοφοράκος στην Ελλάδα, να καταθέσει ό,τι ξέρει και να δικαστεί εδώ. Είναι τόσο ανατριχιαστικά απλά τα πράγματα. Η Ελλάδα ζητά την έκδοσή του από τους Γερμανούς για αδικήματα μέχρι το 2003. Στη Γερμανία τα αδικήματα αυτά έχουν παραγραφεί. Δικαζόμενος στη Γερμανία, το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο δεν επιτρέπει ένας πολίτης να δικαστεί ξανά σε άλλη χώρα για τα ίδια αδικήματα. Επομένως, για τον ίδιο το πρόβλημα ξεπερνιέται! Και παραμένει το τεράστιο ζήτημα γιατί η ελληνική πλευρά αγνόησε – τυχαία ή σκόπιμα – τα χρόνια μετά το 2003.
Ελπίζω, η ελληνική κοινή γνώμη να μην ξεχάσει εύκολα το σκάνδαλο αυτό και να μην το ξεπεράσει αβασάνιστα. Εκλογές έρχονται, άλλωστε. Δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε έτσι απλά ότι ο άνθρωπος αυτός καταθέτει στην εισαγγελέα Μονάχου για το πώς διαπλεκόταν η εταιρεία που εκπροσωπούσε με τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, για το πώς η εταιρεία του μεθόδευε τις δραστηριότητές της στη χώρα μας, για το πώς τα κόμματα επιζητούσαν τη "συνεισφορά" της στα ταμεία τους και όλα αυτά να μοιάζουν απλά και καθημερινά.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback