Σάββατο πρωί. Περιπλανιέσαι στο κέντρο της Αθήνας. Όχι άσκοπα. Περνάς από ένα κατάστημα με παλιά βινύλια στα Εξάρχεια. Ανακατεύεις, ψάχνεις, ανυπομονείς. Ρωτάς τον πιο ευγενικό καταστηματάρχη που γνώρισες ποτέ για το τραγούδι εκείνο που αυτό τον καιρό έχει κολλήσει στο μυαλό σου. Αλλά δε μπορείς να βρεις. Βγάζετε δύο-τρεις υποψήφιους δίσκους.
"Θα τους ακούσουμε όλους, αν χρειαστεί"!
Βάζουμε τον πρώτο δίσκο στο πικάπ, το πρώτο κομμάτι…
"Αυτό, είναι!"
Waterboys – Fisherman’s blues
(πάντα υπάρχει κάτι συγκλονιστικό που ακόμη αγνοείς)
