Τάκης Μπουγιούρης

Καλώς το 2009. Ξουτ το 2008! Κακό 2008 φύγε πίσω μακριά. Καλά που θα ‘ταν, όμως να μας έφερνες το 2007 ή ακόμη καλύτερα το 2006. Κάτσε να το σκεφτώ καλά-καλά, μην τυχόν κι έχουμε καμιά τέτοια τύχη του χρόνου. Να μας έφερνες κάτι σαν το 2003 ή το 2004 μάλλον, που είχε και Ολυμπιάδα. Αλλά τι να την κάνεις την Ολυμπιάδα, εμείς να ‘μαστε καλά. Και το 1997 καλό ήταν, αλλά μην πας πάρα πίσω, τότε ήταν πολύ πιο βαρετά, σχολεία, πανελλήνιες κλπ. Καλύτερα από το 1997 κι έπειτα να διαλέξεις για να είμαστε και σίγουροι. Το 1998 ξέρω γω, ή το 2001!

Α! από τότε έχουν αλλάξει πολλά κι αν είναι να γυρίσεις τόσο πίσω θα πρέπει να προσέξεις να τα κάνεις όλα ξανά σωστά. Μήπως τώρα σωστά τα καμες, δηλαδή; Όχι, αλλά έτσι όπως τα έφερες έκανες αυτά που έκανες και γνώρισες αυτούς που γνώρισες. Θα ρίσκαρες να μην είχες γνωρίσει κάποιον/α αγαπημένο/η φίλο/η μόνο και μόνο για να έχεις άλλη μια ευκαιρία 10 χρόνια πίσω; Μωρέ για μερικούς/ές θα το ρίσκαρες ίσως, αλλά και πάλι όχι! Θα ‘θελες να είχες γνωρίσει και άλλους ανθρώπους, ναι, και να είχες ταξιδέψει και σε πιο πολλά μέρη, ναι, και να είχες μάθει πιο πολλά πράματα, ναι… Αλλά θα ρίσκαρες να μην είχες κάνει κάτι από αυτά που έκανες;

Αν ναι, τότε, φίλε μου, χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση. Δε στο λέω από αγένεια μα από ενδιαφέρον. Όσο σκ*τά κι αν τα έχεις κάνει, σίγουρα θα υπάρχει κάτι στη ζωή σου που και με το νέο έτος θα σε χαροποιεί. Και πάντα υπάρχουν και χειρότερα:

Τα spam τα έπαιξαν! Μόλις έλαβα ένα με αυτό τον τίτλο: "Answer to me, you bastard!". Ναι! Είναι φανερό ότι οι spammers έχουν αρχίσει () να τα βρίσκουν σκούρα με όλη αυτή την πρόοδο () στο spam filtering. Έτσι, τα email τους έχουν αρχίσει να γίνονται απειλητικά και να επιζητούν τη συμμετοχή αυτού που τα λαμβάνει. Επικαλούνται το θυμικό του, τον προτρέπουν, τον απειλούν, τον βρίζουν.

Μην το παίνεις αψήφιστα, "comment on this, you bastard"…

ΥΓ: Έχω και ολόκληρη συλλογή από τέτοια…

Μια ιδέα να ρίξω στο τραπέζι! Έχουμε τόσα ταμεία, ασφαλιστικά, επικουρικά, το νέο, κοινώς ονομαζόμενο ταμείο "φτώχειας", κλπ κλπ. Όλα με σκοπό να προνοήσουν για τις δύσκολες ώρες του εκάστοτε τμήματος της κοινωνίας για το οποίο έχουν δημιουργηθεί. Και όλα αυτά τα ταμεία χρηματοδοτούνται από το ίδιο αυτό το εκάστοτε τμήμα της κοινωνίας, μέσω εισφορών, ξανά-εισφορών κλπ κλπ. Γιατί, λοιπόν – και το λέω καθαρά εγωιστικά – δεν φτιάχνουν και οι τράπεζες ένα τέτοιο; Ένα "ταμείο φτώχειας τραπεζών"! Για τις δύσκολες ώρες του καπιταλισμού. Για τις σκοτεινές συγκυρίες της ελεύθερης αγοράς. Για τα απρόβλεπτα γεράματά τους, ίσως…

Γιατί την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος πρέπει να την επωμισθούν οι φορολογούμενοι; Άσε, δε, το γεγονός ότι ελάχιστα από τα αρχικά υποσχόμενα οφέλη θα έχει το δημόσιο απο αυτή την επιχείρηση/επένδυση! Ας ενισχυθεί η ρευστότητα, ναι! Αλλά από ποιον; Γιατί δε συγκροτούν οι τράπεζες ένα κοινό ταμείο για τις δύσκολες ώρες της ρευστότητας; Ένα ταμείο από τις τράπεζες, με τις τράπεζες και για τις τράπεζες.

Άψογη, γλυκόπικρη ειρωνεία (το τραγούδι, όχι το video):

Από Flogging Molly.

Φίλοι της τεχνολογίας και της πληροφορικής, κρατηθείτε! Μια μεγάλη μέρα ξημέρωσε στις 19 Αυγούστου 2008. Το πανάρχαιο πρόβλημα της ανάγνωσης ηλεκτρονικών κειμένων που ξεπερνούν σε μέγεθος αυτό της οθόνης ενός υπολογιστή έχει πλέον λυθεί. Οι δαιμόνιοι ερευνητές της Microsoft Teleshopping, έπειτα από χρόνια κοπιώδους εργασίας ανακάλυψαν στα πληκτρολόγιά μας δύο καλά κρυμμένα κουμπάκια, το "PageUp" και το "PageDown" (φυσικά έχει κατοχυρωθεί και η απαραίτητη σχετική πατέντα). Τα κουμπάκια αυτά αποκαλύφθηκε ότι μπορούν να μετακινήσουν ένα ηλεκτρονικό κείμενο ολόκληρες οθόνες προς τα πάνω και προς τα κάτω αντίστοιχα. Η ανακάλυψη έχει αναστατώσει τον κόσμο της Πληροφορικής και όχι μόνο. Πιο συγκεκριμένα, το μεγάλο πείραμα στο CERN, το οποίο μόλις ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες, συζητείται να ανασταλλεί, ώστε οι επιστήμονες του να μπορέσουν να διαβάσουν τις υπολειπόμενες σελίδες των εργασιών πάνω στις οποίες βασίστηκαν, χρησιμοποιώντας τα νέα κουμπιά και να το ξεκινήσουν εκ νέου! Χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί τους ανά την υφήλιο ξεσκονίζουν τα πληκτρολόγιά τους για να ξεσκεπάσουν και αυτοί την μέχρι πρότινος καλά κρυμμένη νέα δυνατότητα. Η Microsoft Teleshopping κρατά τη μεθοδολογία που την οδήγησε σε αυτή την συγκλονιστική ανακάλυψη ως επτασφράγιστο μυστικό και ήδη διαρρέουν πληροφορίες για νέες, πιο πρωτόγνορες και δραματικές. Θα παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις και θα σας τις μεταδίδουμε τη στιγμή που συμβαίνουν…

Disclaimer: Tο κείμενο αυτό δεν ξεπερνά σε μέγεθος αυτό της μιας οθόνης 15” σε ανάλυση 800×600!

Προχώρησα προς το μέρος του. "Καλημέρα", είπα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το ατόπημα και την ματαιότητα της λέξης που ξεστόμισα. Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ, έπειτα από σιγή ορισμένων βασανιστικών δευτερολέπτων – δεν θα ήθελα να υποχρεωθώ να να πώ την ίδια ατιμωτική λέξη ξανά – κατάφερε να στρέψει το ένα μάτι προς το μέρος μου. Σχεδόν άκουσα το τρίξιμο του βλεφάρου του καθώς σύρθηκε αργά προς τα πάνω για να κοιτάξει ποιος διατάρασσε την πρωινή του ηρεμία. Μια μύγα σηκώθηκε από το γκισέ και πέταξε γύρω από το αυτί μου σφυρίζοντας διαπεραστικά…

Θα πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι ήμουν έξω από τα νερά μου εκεί πέρα. Σα να λέμε "εκτός έδρας", σε εχθρικό έδαφος! Σε αυτά τα μέρη ισχύουν άλλοι κανόνες. Τέλη Αυγούστου οι γκισέδες δε λειτουργούν. Λιγοστοί ατυχείς υπάλληλοι γεμίζουν το χώρο από πίσω τους σα να επρόκειτο κάποιος να κλέψει το γκισέ και αυτοί με την παρουσία τους απειλούν πως "Αν είναι να τον κλέψεις, θα πάρεις κι εμένα μαζί του". Τίποτε παρόμοιο δεν ήταν στις προθέσεις μου. Ποτέ δε μου άρεσαν οι γκισέδες. Οι άνθρωποι; Μερικές φορές…

Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ είχε καταφέρει να εστιάσει προς την κατεύθυνσή μου. Αυτό του το αναγνωρίζω! Με την πλάτη μισογυρισμένη στο γκισέ, τα πόδια έντεχνα ανεβασμένα στο μικρό πλαϊνό τραπεζάκι δίπλα στο γκισέ και σταυρωμένα πάνω του, η πράξη αυτή ήταν κάτι που απαιτούσε μια κάποια αυτοσυγκέντρωση ασυνήθιστη για το μέσο άνθρωπο. Με είχε στο μάτι, που λέμε, τώρα! Η κόρη του ματιού του έπαιξε πάνω κάτω αστραπιαία. Με ζύγισε! Δεν είδα να αλλάζει καμία έκφραση στο πρόσωπό του. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι οι ελπίδες μου ήταν ισχνές. Η μύγα άλλαξε αυτί, για να με αποπροσανατολίσει περισσότερο…

Όταν αποπροσανατολίζεις έναν άνθρωπο του είναι δυσκολότερο να αντιμετωπίσει καταστάσεις όπου χρειάζεται να διεκδικήσει κάτι. Είναι τεχνική γνωστή που κακά αφεντικά χρησιμοποιούν στους υπαλλήλους τους όταν διαπραγματεύονται αυξήσεις και που πονηρές γυναίκες εφαρμόζουν στο ταίρι τους όταν θέλουν να αποσπάσουν ένα ιδιαίτερα ακριβό δώρο. Στοιχηματίζω ότι η μύγα ήταν εγκάθετη, τοποθετημένη εκεί για λόγους στρατηγικής και καλά εκπαιδευμένη.

Ήξερε πλέον με τι είχε να κάνει και δεν ανησυχούσε διόλου. Χωρίς άλλες συστάσεις αποφάσισα να προχωρήσω στο ζητούμενο. Είχα ήδη σπαταλήσει χρόνο (για παρκάρισμα) και φαιά ουσία (για να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω) και η μέρα μόλις είχε αρχίσει. Με τον υπάλληλο μισό-στραμμένο προς το μέρος μου και τη μύγα να βουίζει στο αυτί μου άνοιξα το στόμα μου: "Θα ήθελα ορισμένες πληροφορίες σχετικά με το λογαριασμό αυτό που μου έχετε στείλει". Εκείνος συνοφρυώθηκε. Λάθος! Συνειδητοποίησα με απογοήτευση ότι κράδαινα τον επίμαχο λογαριασμό με το δεξί μου χέρι δεξιά-αριστερά σε ύψος ανώτερο αυτού του γκισέ και ότι η κόρη του ανοιχτού ματιού του ανθρώπου πίσω από το γκισέ τον είχε εντοπίσει. Ήταν φανερά μια από τις κακές στιγμές μου…

Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ στράφηκε εντελώς προς τα πίσω, γυρίζοντάς μου την πλάτη. Θα ορκιζόμουν ότι άνοιξε τότε και τα δύο του μάτια αλλά δεν έχω αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Απευθύνθηκε προς άλλους ανθρώπους πίσω από άλλους γκισέδες. Θα ορκιζόμουν, ακόμη, ότι διέκρινα από μία καινούρια μύγα πάνω σε κάθε άλλο γκισέ αλλά είχα ήδη αρχίσει να αγχώνομαι και ίσως είδα πράγματα που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα. "Είμαστε εμείς εδώ υπεύθυνοι για αυτούς τους λογαριασμούς;", ρώτησε την ομήγυρη. Διαδοχικά τριξίματα καρεκλών ακούστηκαν από τριγύρω. Κάποια πόδια, μάλιστα, προσγειώθηκαν στο έδαφος φανερώνοντας ανησυχία. Κεφάλια στράφηκαν πρώτα προς το μέρος μου κι έπειτα προς τον άνθρωπο πίσω από τον γκισέ μου. Κάποιοι μισάνοιξαν και τα δύο μάτια. Συνολικά δε βρήκα κεφάλι που κατά μέσο όρο να άνοιξε αθροιστικά πάνω από ένα ολόκληρο μάτι. Η μύγα που με είχε αναλάβει μου υπενθύμισε έγκαιρα ότι ήμουν εκεί για καποιο σκοπό και όχι για γενικές παρατηρήσεις…

Τρία-τέσσερα "Όχι" ή "Όχι, βέβαια" ακούστηκαν από τριγύρω επιβεβαιώνοντας αυτό που ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ φαινόταν ότι είχε εξαρχής υποψιαστεί. Διέκρινα και μερικά "Τί;" και κάποια "Πώς;" αλλά προσπάθησα να μην τα χάσω τελείως. Η ετυμηγορία είχε, πάντως, βγει! Εκεί δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτό το λογαριασμό που κρατούσα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Είχα πάει σε λάθος άνθρωπο. Ή σε λάθος γκισέ! Ποιος ξέρει; Ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ δε μίλησε καν. Ήταν ένας τρόπος να θριαμβολογήσει εναντίον μου σιωπηλά. Έσκυψα ελαφρά το κεφάλι κι έκανα να φύγω. Εκείνος επανήλθε στην προεπιλεγμένη του θέση – ευτυχώς, σκέφτηκα από μέσα μου – χωρίς άλλες αντιδράσεις. Διάφοροι ήχοι ακούστηκαν καθώς απομακρυνόμουν: πόδια επανέρχονταν πάνω σε τραπεζάκια, καρέκλες έστριβαν πίσω στη θέση της ανάκλισης, μερικά μικρά χαχανητά στο μέγεθος αναπνοής διέφυγαν και η μύγα μου επανήλθε υπάκουα πάνω στο γκισέ της.

– Κύριε, πίσω από το γκισέ, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι θα κάνω ό,τι περνά από
το χέρι μου για να μην καταλήξω ποτέ, εγώ ή τα παιδιά μου, πίσω από έναν τέτοιο γκισέ.

Γιατί καμιά φορά, το θερινό μπορεί να συνδυαστεί και με απολαύσεις που δεν τις έχεις προβλέψει. Διαβάστε τι λέει η Πόπη στο "Hitchcock και τυρόπιτα". Τίτλος απόλυτα εμπνευσμένος!

Το έχεις παρατηρήσει; Εδώ και μια δεκαετία (βάλε-βγάλε κάτι ίσως) τα θερινά σινεμά έχουν ξαναζωντανέψει και έχουν γίνει ένα από τα must του αθηναϊκού καλοκαιριού. Χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν όλο και περισσότερα από γειτονιά σε γειτονιά και δίνουν πλέον μόνιμο "παρών". Άλλοτε νέα και σύγχρονα (πχ. Αρκαδία, Βύρωνας), άλλοτε παλιά και ανακαινισμένα (και καμιά φορά θρυλικά, πχ. Βοξ, Εξάρχεια). Άλλοτε συνοικιακά (πχ. Μελίνα Μερκούρη, Ηλιούπολη) και άλλοτε παρακλάδια των μεγάλων multiplex (πχ. Ster, Ίλιον). Αυτή τη στιγμή μετρούμε γύρω στα 80 (ναι!), θερινά σινεμά μέσα στην Αθήνα. Ψάξε λίγο και θα βρεις ένα πολύ κοντά σου.

Κάποτε (στο διάλειμμα του "Καλοκαίρι με τη Μόνικα", του Μπέργκμαν, στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι) συζητούσαμε με φίλους όταν θα μας έρχονταν επισκέπτες από το εξωτερικό πού θα τους "περπατούσαμε" στην Αθήνα. Όλοι συμφώνησαν για τους κλασσικούς προορισμούς: Πλάκα, Θησείο, μουσεία, Ακρόπολη κλπ. Κάποιος πρόσθεσε σε αυτούς τους προορισμούς και μια βραδιά σε ένα θερινό. Και πράγματι, αν το καλοσκεφτείς, τα θερινά τα σινεμά αποτελούν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της καλοκαιρινής Αθήνας που δεν το συναντάς σε άλλη πόλη του κόσμου! Αποδεικνύουν κι αυτά την εξωστρέφεια του Έλληνα, που συνδύασε, σε αυτή την περίπτωση άψογα, την ανάγκη για λίγη βραδινή δροσιά με την αγάπη του για την έβδομη τέχνη.

Και δηλώνω φαν και τακτικός πελάτης! Αν το συνδυάσεις κιόλας με το γεγονός ότι πολλές παλιές κλασσικές ταινίες που βγαίνουν σε επανέκδοση παίζονται κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – σε θερινά θα καταλάβεις το γιατί. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να δεις τέτοιες ταινίες σε μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, χτες απολαύσαμε το "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", του Χίτσκοκ, από την οποία είναι παρμένα και τα δύο ενσταντανέ στα δεξιά. Δες πώς μας φάνηκε μια από τις πιο ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά (κάνε υπομονή, αξίζει να περιμένεις να δεις αυτό το σπίρτο να "σβήνει"):

Το σπιτόσκυλο είναι ένα blog που μετακόμισε πρόσφατα από το wordpress.com σε ολόδικό του server! Τι είναι; Ας ρωτήσουμε το ίδιο να μας πει (straight from the dog’s mouth):

σπιτόσκυλο, το: Ζώο οικόσιτο (οικόσκυλο), μερικώς εξημερωμένο. Ζει μαζί με την σπιτοσκύλα του σε οροφοσκυλόσπιτο 117 τετραγωνικών (η αγγελία το έλεγε 135) σε ένα από τα φτηνά βόρεια προάστεια. Το ενοίκιο που πληρώνει είναι 800 ευρώ. Του αρέσει να βλέπει τις φωτογραφίες από σπίτια άλλων, και να διαβάζει εφημερίδες με αγγελίες. Ακόμα του αρέσουν οι ταινίες με εκρήξεις, τα σοβαρά κόμιξ και να το χαϊδεύεις πίσω από τα αυτιά.

Λίγα Λόγια Για το Site: Το σπιτόσκυλο ξεκίνησε την ύπαρξή του ως blog (spitoskylo.wordpress.com) τον Οκτώβριο του 2007, γράφοντας για design, real estate, όμορφα σπίτια από όλο τον κόσμο, έπιπλα, κόλπα και ιδέες…

Πώς; Ε, ναι, βέβαια, εμείς το φτιάξαμε κι αυτό!

Ο προγραμματιστής δεν είναι κανονικός άνθρωπος! Γενικά, δεν κολλάει. Προγραμματιστής, developer, κωδικατζής, μηχανικός λογισμικού, αναλυτής και διάφοροι άλλοι φαιδροί ή σοβαροί χαρακτηρισμοί του προσάπτονται κατά βούληση. Αν είσαι τέτοιος το ξέρεις καθαρά μέσα σου. Είναι μια εσωτερική διεργασία (φτου, αυτό μου ξέφυγε). Αν το φωνάζεις, τότε κάποιος περίεργος λόγος συντρέχει και θα δυσκολευτώ να σε πιστέψω.

Μπορείς να γράφεις κώδικα, ναι, αλλά ο γνήσιος προγραμματιστής δε θεωρεί τον κώδικα εργαλείο, αλλά παραγόμενο έργο της διανοίας – κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πιστεύουν ότι μερικές αράδες κώδικα δεν μπορεί να πατενταριστούν. "Code is poetry" ισχυρίζονται οι φανατικοί και είναι ικανοί να σε καλέσουν σε μονομαχία αν γράψεις:

System.out.println("Hello World!");

Αντί για:

System.out.println( "Hello World!" );

Ναι αυτά τα δύο δεν είναι ίδια, έχουν τεράστια διαφορά!

Πριν από μερικά χρόνια στο μάθημα της Ασφάλειας τέθηκε το ερώτημα "ποιο είναι το προφίλ" του χάκερ. Πώς τον αναγνωρίζεις αν τον δεις στο δρόμο! Ο ομιλητής στράφηκε προς τα εμένα και είπε, χαριτολογώντας, "να, κάπως έτσι, μοιάζει". Μαλλιά, γένια και ίσως όχι και η πιο επίσημη περιβολή που μπορείς να φανταστείς. Καλοσύνη του! Σύμφωνοι, δεν είμαι χάκερ, ούτε κατά διάνοια. Ούτε καλός ούτε κακός χάκερ. Μου αρέσει όμως να μαθαίνω πώς λειτουργεί το κάθε σύστημα στο παρασκήνιο, να το "πειράζω", να το "σκαλίζω" ρε παιδί μου. Σαν αρχή μάλλον είμαι δηλαδή, αλλά όχι σαν αποτέλεσμα.

Και τι περιλαμβάνει αυτό το στερεότυπο του προγραμματιστή; Είναι ένας τύπος με εναλλακτική διάθεση. Δύσπιστος, πρακτικός, ρεαλιστής μα και ρομαντικός ταυτόχρονα. Δουλειά και χόμπυ είναι ανακατεμένα επικίνδυνα. Κι αυτό πάντα προς όφελος της δουλειάς και εις βάρος του χόμπυ. Είναι ικανός να χάνεται για ώρες ανάμεσα σε ακατανόητες σειρές λέξεων που γι’ αυτόν και τα μηχανήματα (τα κομπιούτερζζζ) έχουν σημασία αλλά για τον κοινό θνητό είναι ακαταλαβίστικα, αρλούμπες, κορακίστικα, παπαδάκια κλπ. Αυτό τον ξεχωρίζει από τους υπόλοπους ανθρώπους.

Μιλάει άλλες γλώσσες, ακατανόητες και, ως γνωστόν, η γλώσσα είναι καθοριστική για την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Κάποτε, στο μέλλον, ίσως γίνουν ανθρωπολογικές μελέτες και στατιστικές για την επίδραση της Python στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, ή με θέματα όπως "Αντικειμενοστρεφής ανάπτυξη λογισμικού και Διαζύγιο". Για τον προγραμματισή όμως όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά. Συχνά, περνά μέρες όπου έχει πληκτρολογήσει περισσότερες γραμμές Java από ότι έχει αρθρώσει λέξεις στη μητρική του γλώσσα.

Δεν πιστεύει ότι αυτά τα μηχανάκια (τα κομπιούτερζζζ) είναι "του διαόλου". Είναι παρεξηγημένα και κουβαλάνε όλες τις ατέλειες εκείνων που τα κατασκεύασαν, αλλά όταν κάνουν τη δουλειά τους το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό! Καμιά φορά γουστάρει να μην δουλεύει παράθυρα, όχι απλά Windows, αλλά γενικά να μην δουλεύει σε κανένα παράθυρο, παρά σε μια μαυρόασπρη οπισθοδρομική οθόνη με 80 γραμμές και 25 στήλες. Κάπως έτσι:

Debian GNU/Linux comes with ABSOLUTELY NO WARRANTY, to the extent permitted by applicable law. Last login: Fri Jan 1 00:05:16 1999 from 195.170.12.10
takis@Kyros:~$ ls -l
total 416
–rw–r––r––  1 takis takis 408217 2007-11-20 20:53 blog.sql
drwxr-xr-x  4 takis takis   4096 1999-01-18 23:20 no_folder
drwxr-xr-x 10 takis takis   4096 2008-04-10 15:19 www
drwxr-xr-x  2 takis takis   4096 2006-04-10 00:03 www-log
takis@Kyros:~$ pwd

Πολλες φορές κάτι τέτοιο είναι ο φυσικός του χώρος. Όχι αποκλειστικά, αλλά είναι οπωσδήποτε χώρος φτιαγμένος αποκλειστικά για αυτόν και μόνο. Σας λέω, ο προγραμματιστής δεν είναι κανονικός άνθρωπος. Οι συζητήσεις ανάμεσά τους φαντάζουν στην καλύτερη περίπτωση σα συζητήσεις ανάμεσα σε "βλαμμένους" αν όχι επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο: -"Γαμώτο, κάποια διεργασία αφήνει ζόμπι παιδιά!" -"Είσαι σίγουρος ότι ο πατέρας τα σκοτώνει σωστά μόλις τερματίσουν;" -"Ναι, αφού τα κρατάω όλα σε ένα ενδιάμεσο πίνακα." -‘"Εχεις αρχικοποιήσει τον πίνακα με malloc ή calloc;"… κοκ!

Αλλά, ο προγραμματιστής είναι βαθιά μέσα του και ένα μεγάλο παιδί. Μην του τάξεις, γιατί θα το θυμάται. Φέρσου του ευγενικά και θα ανταμειφθείς! Ο χαρούμενος προγραμματιστής είναι ο προγραμματιστής που γράφει κώδικα. Αν δε γράφει είναι σαν το συγγραφέα. Είτε ετοιμάζει κάτι νέο είτε έχει σοβαρό πρόβλημα. Πάντως, όχι, όπως και αν το δεις ο άνθρωπος αυτός είναι περίπτωση!