Τάκης Μπουγιούρης

Κάθε τι έχει την απλή και την περίπλοκη όψη του. Καμία από τις δύο όψεις δεν είναι αρκετή από μόνη της για να περιγράψει μια κατάσταση. Αλλά κάποια στιγμή καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις με τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας. Έρχεται η ώρα να τις πάρουμε και τότε και μόνο τότε μπορούμε να τις πάρουμε. Καλή ώρα, τώρα,  την επόμενη Κυριακή 6 Μαΐου 2012 έχουμε εκλογές και καλούμαστε να ψηφίσουμε. Θα σου παρουσιάσω την απλή όψη της απόφασης που έχεις να πάρεις, γιατί ούτε εσύ έχεις χρόνο για να διαβάσεις την περίπλοκη ούτε εγώ έχω την ικανότητα να σου την αναπτύξω (αλλά είμαστε και οι δυο υποχρεωμένοι να πάρουμε μια απόφαση την Κυριακή).

Απόφαση 1: Να πας να ψηφίσεις!

Να πας να ψηφίσεις! Να μην το ξεχάσεις, να μην το υποτιμήσεις (και να μην βαρεθείς, κάπου εκεί κοντά θα υπάρχει κάποια καφετέρια να λιαστείς μετά). Όποιοι κι αν είναι οι όροι του παιχνιδιού το παιχνίδι λέγεται δημοκρατία και ευτυχώς κάθε τόσο ρωτά την άποψή σου. Όσο μούσκεμα κι αν τα έχουν κάνει αυτοί που σε παραπλάνησαν στις προηγούμενες εκλογές, ε, τώρα ήρθε η ώρα να πεις πάλι την άποψή σου. Η άποψη σου είναι ανίσχυρη από μόνη της, ναι, αλλά αν έχουν την ίδια άποψη και πολλοί άλλοι τότε η άποψή σου είναι ισχυρή! Μην αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Δε βλέπεις πώς τα έχουν κάνει; Πήγαινε και πες την ή σιώπησε για πάντα!

Απόφαση 2: Να κάνεις τον απολογισμό για την παλιά διοίκηση!

Δεν ποδοσφαιροποιώ τη συζήτηση (από μόνη της ποδοσφαιροποιείται). Η χώρα διοικείται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι σα μια εταιρεία που έχει μετόχους τον καθένα από εμάς. Και – ευτυχώς – κάθε τόσο η άποψη των μετόχων κρίνει τη διοίκηση (βλ. απόφαση 1), όπως και αν το κάνει αυτό, μέτοχοι είναι ας κάνουν ό,τι θέλουν με τις μετοχές τους. Την Κυριακή αυτή, λοιπόν, οι μέτοχοι συνεδριάζουν για να κάνουν απολογισμό, ένα σημαντικό απολογισμό, για να διαπιστώσουν αν η απερχόμενη διοίκηση έκανε καλά τη δουλειά της και για να αποφασίσουν ποια θα είναι η σύνθεση της νέας διοίκησης. Πολύ απλό!

Απόφαση 3: Να επιλέξεις τους ανθρώπους που θεωρείς ότι θα κατευθύνουν τα πράγματα προς το θετικότερο δυνατό αποτέλεσμα, κατά την άποψή σου.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανήκεις στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που κανένας κομματικός σχηματισμός αυτών των εκλογών δεν τον εκφράζει ιδιαίτερα (δεν τολμώ καν να πω τη λέξη “απόλυτα”). Επίσης, κατά πάσα πιθανότητα ανήκεις στην, επίσης συντριπτική, πλειοψηφία των Ελλήνων που κάποτε πίστεψαν (και ενδεχομένως επωφελήθηκαν από) κάποιο κόμμα που τελικά διέψευσε τις προσδοκίες τους. Δεν πειράζει. Και πάλι έχεις δικαίωμα ψήφου την Κυριακή.

Αυτό είναι δημοκρατία: να μπορείς να διορθώσεις τις παλιές σου μαλακίες. Επομένως, μην ανησυχείς που κανείς δε σε εκφράζει. Κάποιος πρέπει και ΘΑ κυβερνήσει. Ξεκόλλα από τα προσωπικά σου διλήμματα και από τα διλήμματα τύπου “κυβέρνηση ισχυρή ή χάος” και τράβα και ψήφισε κάποιον που πιστεύεις ότι μπορεί να συνιστά μια κάπως θετική συνιστώσα στην αυριανή πορεία της χώρας. Αυτό είναι δημοκρατία. Όχι να βρεις κάποιον να σε εμπνεύσει. Όχι να βρεις μια ιδεολογία που να σε μαγέψει. Αλλά να ψηφίσεις ποιος πιστεύεις ότι θα έχει να δώσει κάτι δημιουργικό. Και στις επόμενες εκλογές, αν χρειαστεί, αν έκανες λάθος, να το διορθώσεις.

Είναι 3 πολύ απλά βήματα, είναι δημοκρατία και ακόμη “υπάρχει”!

Η δική μου ιεράρχηση των πραγμάτων καταλήγει σε αυτά τα συμπεράσματα:

• ΠΑΣΟΚ + ΝΔ: Απορρίπτονται εκ προοιμίου. Δεν εξετάζω καν τι ισχυρίζονται για την αυριανή μέρα. Δοκιμάστηκαν, ξαναδοκιμάστηκαν και κρίθηκαν αναποτελεσματικά. Όχι ανίκανα. Τουλάχιστο αναποτελεσματικά. Και είμαι επιεικής.
• Δημοκρατική Συμμαχία + Κοινωνική Συμφωνία + Ανεξάρτητοι Έλληνες: Ήταν και τα δυο μέλη των κυβερνήσεων των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που ήδη απέρριψα. Τώρα που θυμήθηκαν να λοξοδρομήσουν είναι αργά, τα απορρίπτω, πάμε παρακάτω.
• ΛΑΟΣ + Χρυσή Αυγή: Χρειάζεται να το αιτιολογήσω;
• ΣΥΡΙΖΑ: Δεν εκφράζει ουσιαστικό και προοδευτικό αριστερό λόγο και διακωμωδεί ακόμη και την ίδια την πρόταση για ένωση της αριστεράς που το ίδιο διατυπώνει.
• ΚΚΕ: Σταθερό στις απόψεις του μεν, αλλά ζει στον κόσμο του. Παρολαυτά, το απορρίπτω τελευταίο (ανάμεσα σε όσα απορρίπτω).

Έτσι μένω με:

• Δημοκρατική Αριστερά (πρώτο υποψήφιο προς απόρριψη ανάμεσα στα μη απορριφθέντα).
• Οικολόγοι Πράσινοι (τους έχω ξαναψηφίσει).
• Δράση (Μόνος ή Μάνος;).

(Το ξέρω ότι αγνοώ με αυτό τον τρόπο μερικά μικρότερα κόμματα αλλά είναι πολύ δύσκολο να σχηματίσω άποψη για αυτά.)

Θα ψηφίσω δηλαδή με την “εις άτοπο απαγωγή”; Αν χρειαστεί, ναι, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ να κάνω.

Ποια είναι η δική σου ιεράρχηση; Κάνε μια ιεράρχηση και τράβα να ψηφίσεις!

Έχεις επισκεφτεί πρόσφατα ιστοσελίδα μπύρας ή άλλου αλκοολούχου ποτού; Για να μπορέσεις να το κάνεις είσαι υποχρεωμένος να δηλώσεις ότι είσαι ενήλικος. Πρέπει να είσαι από 18 χρονών και πάνω. Διαφορετικά, σου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μπεις μέσα! Κακόμοιροι developers ιστοσελίδων αλκοολούχων παρασκευασμάτων, τι τραβάνε κι αυτοί!

Για τις τσόντες τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά! Εδώ ο νομοθέτης είναι πιο επιεικής. Βλέπεις, η μαλακία είναι περισσότερο προσβάσιμη από το αλκοόλ.

Τι λείπει από το (Νεο)Έλληνα και έχει ξεπέσει στην ανυποληψία των ημερών μας; Βομβαρδιζόμαστε από παντού με στοιχεία και διαπιστώσεις που αποδεικνύουν ότι είμαστε ένα έθνος σαθρό με διεφθαρμένους πολίτες και πολιτικούς. Εντάξει, καθυστερήσαμε κάπως σε σχέση με την υπόλοιπη – δυτική – Ευρώπη να "εκσυγχρονιστούμε". Ταλαιπωρηθήκαμε με εμφυλίους, με χούντες κλπ. Όμως όταν ήρθε η ώρα να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ γρήγορα επωφεληθήκαμε από αυτήν. Δεν έχει αξία να κρίνουμε αν αυτός ο δρόμος ήταν ο μοναδικός ή ο σωστός, αλλά έχει αξία να δούμε πώς τον περπατήσαμε.

Ο Έλληνας, λοιπόν, για να κάνουμε μια απλή σκέψη, στον αιώνα που πέρασε, έχει δύο μεγάλες περιόδους, άντε τρεις. Την περίοδο μέχρι το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την περίοδο μετά από αυτόν, μέχρι τη Μεταπολίτευση και τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας, και την τελευταία περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη σταθερή πλέον κοινοβουλευτική δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή πορεία. Με θλίψη παρατηρούμε, στην τελευταία αυτή περίοδο, που ελπίζουμε ότι σιγά-σιγά ολοκληρώνεται, μια πλήρη ηθική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση. Δεν είμαι καθόλου ειδικός για να τις αναλύσω. Μπορώ όμως και τις βλέπω, είναι εκεί μπροστά μου. Τι φταίει σε αυτό;

Ο Έλληνας έχασε το πάθος του. Έχασε την επιθυμία του για κάτι καλύτερο. Βολεύτηκε. Αρκέστηκε σε μια μέτρια θέση εργασίας χωρίς προοπτικές και με μερικά επιδόματα. Εκπαιδεύτηκε να επιθυμεί λίγα πράγματα και ποταπά. Ήταν ένας άνθρωπος διψασμένος για ελευθερία, δημοκρατία και μια καλύτερη ζωή αλλά καταδέχτηκε να βολευτεί με ένα μέτριο σύστημα υγείας, μια ελλιπή υγειονομική περίθαλψη, με κακούς δρόμους, με κακή εκπαίδευση, με ένα τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος και τόσα άλλα, τα οποία ξέρει αλλά αδυνατεί να τους εναντιωθεί. Του έκαναν ένα πολύ κακό deal κι αυτός το δέχτηκε.

Αυτό είναι το πρόβλημα του Νεοέλληνα. Σταμάτησε να ποθεί. Απώλεσε το πάθος και τη φιλοδοξία του. Κι αυτό είναι κάτι που καθορίζει έναν οποιοδήποτε άνθρωπο. Βολεύτηκε. Αρκέστηκε. Δικαιολόγησε. Και δεν απαίτησε. Δε διεκδίκησε. Έμεινε άπραγος. Δεν αντέδρασε. Δεν τιμώρησε. Μόνο ξεχνούσε, όλο και πιο πολύ ξεχνούσε τις εποχές στις οποίες ήλπιζε σε κάτι καλύτερο και ήταν διατεθειμένος να πολεμήσει για αυτό. Ξεχνούσε τους πολιτικούς και τις πολιτικές που τον εξαπάτησαν. Και η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.

Σε λίγο θα έχουμε πάλι εκλογές.

Μου αρέσει η εφημερίδα. Σαν αντικείμενο εννοώ. Το χαρτί της, ο ήχος που κάνει όταν γυρνάς σελίδες, το "σκράτς" όταν την πατικώνεις, ακόμη και το μελάνι που σου αφήνει στα δάχτυλα. Ναι, είμαι μια ταλαιπωρημένη ψυχή μονάχη της στον κόσμο. Θα στενοχωρηθώ όταν θα είμαι υποχρεωμένος να τη διαβάζω αποκλειστικά σε ένα ζμαρτ-φόουν. Αλλά αυτό κάποτε θα γίνει και ας γίνει, θα το δεχθώ ως κάτι φυσιολογικό. Όταν, όμως, βρίσκω κάτι ενδιαφέρον μέσα της, τότε όλη αυτή η αυθόρμητη συμπάθεια αποκτά και λίγο νόημα. Συχνά-πυκνά όλο και κάτι ενδιαφέρον βρίσκω.

Προτιμώ τις κυριακάτικες γιατί πού χρόνος για καθημερινή ανάγνωση πια, άσε που η τηλεόραση και το ραδιόφωνο (κυρίως η τηλεόραση) έχουν σκοτώσει την ανάγκη για έγκαιρη ενημέρωση πόσω μάλλον το internet! Όχι αυτές με τα "δώρα", τις άλλες, τις απλές εννοώ. Εκτός κι αν έχουν "δώρο" κάτι πολύ ενδιαφέρον. Και συχνά-πυκνά όλο και κάτι ενδιαφέρον έχουν. Αλλά και γιατί εδώ και δεκαετίες οι κυριακάτικες εφημερίδες είναι περισσότερο περιοδικά τεύχη ποικίλης ύλης παρά εφημερίδες καθαυτές.

Έτσι, βρίσκομαι αρκετά συχνά να κουβαλάω μια εφημερίδα μαζί μου, για τις "νεκρές" ώρες μέσα στο μετρό ή σε κάποια άλλη αναμονή. Συμβαίνει καμιά φορά να ξεχνιέμαι και να κουβαλάω μαζί μου την έκδοση της περασμένης ή της προ-περασμένης Κυριακής, ειδικά αν δεν την έχω "τελειώσει" ακόμη. Δεν είναι παράλογο αυτό. Κάτι ενδιαφέρον είναι πάντοτε ενδιαφέρον και όχι μόνο την εβδομάδα που συνέβη. Ή, τουλάχιστο, έτσι θα έπρεπε να είναι.

Απόψε στο μετρό μια κυρία διάβαζε μια χιλιοτσαλακωμένη εφημερίδα. Την είχε κάνει κομματάκια. Ήταν τσαλακωμένη σε κάθε πιθανό σημείο. Έφερα στο μυαλό μου ηδονικά την εικόνα και τον ήχο των βασανιστηρίων στα οποία θα πρέπει να υποβλήθηκε η άτυχη εφημερίδα για να φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Οι ενότητές της είχαν χάσει το νόημά τους για την κυρία. Τα οικονομικά ήταν ανακατεμένα με τις τέχνες και τα περισσότερα πολιτικά μάλλον έλειπαν – ποιος ξέρει σε ποια στάση να είχαν ακρωτηριαστεί από το υπόλοιπο σώμα.

Θυμάμαι σε άλλες πόλεις του κόσμου να γίνεται χαμός από εφημερίδες στο μετρό. Μάλιστα, χαρακτηριστικά, σε μια από αυτές ο κάθε ταξιδιώτης-αναγνώστης άφηνε την εφημερίδα του στο κάθισμά του σα να την παρέδιδε στον επόμενο. Μια ανιδιοτελής ενημερωτική σκυταλοδρομία, αν θέλετε. Είτε αυτό, είτε ήταν όλοι τους πολύ τσαπατσούληδες. Πάντως, το βράδυ οι συρμοί του μετρό ήταν γεμάτοι εφημερίδες και περιοδικά. Οι δρόμοι έξω ήταν πεντακάθαροι.

Γέλασα λίγο από μέσα μου με την κυρία (που διάβαζε την κατακερματισμένη εφημερίδα στο μετρό). Είχα προσέξει και το άρθρο στο οποίο έμεινε περισσότερο. Από σύμπτωση το έπιασε το μάτι μου και για άγνωστο λόγο το συγκράτησε ο εγκέφαλος μου. Μείον μία χρήσιμη πληροφορία που θα μπορέσω να συγκρατήσω αυτή την εβδομάδα.

Γύρισα σπίτι χωρίς άλλες "περιπέτειες". Μετά την καθημερινή μου βραδινή ρουτίνα αποφάσισα να ξεσκαρτάρω τσέπες από χαρτάκια και αποδείξεις και τσάντες από απομεινάρια και σκουπίδια. Είμαι πολύ καλός στο να συσσωρεύω τέτοια πράγματα. Καπου εκεί ήταν και μια εφημερίδα. Ήταν της προ-περασμένης Κυριακής. Τώρα είναι η μεθεπόμενη Τετάρτη, δηλαδή. Δε μπορούσα να μην την ξεφυλλίσω ως το τέλος. Εϊμαι μια πολύ δυστυχισμένη ψυχή. Όφειλα να την ξεφυλλίσω ως το τέλος.

Και, να, εκεί στις τελευταίες σελίδες της εφημερίδας μου της προ-περασμένης Κυριακής, φαρδύ πλατύ, το άρθρο^* που διάβαζε η κυρία στην χιλιοτσαλακωμένη εφημερίδα της, στο μετρό, λίγη ώρα πριν. Προς στιγμήν αισθάνθηκα ένα δέος. Εκπληκτική σύμπτωση, δε συμφωνείται; Ποιες ήταν οι πιθανότητες; Θέλει κάτι να μου το σύμπαν; Από την άλλη μεριά, θέλω να πω, κυρία μου, είστε στα λογικά σας; Ποιος κουβαλάει μαζί του και διαβάζει κιόλας το φύλλο της προ-περασμένης Κυριακής; Τη μεθεπόμενη Τετάρτη!

* Πολλοί θα ρωτήσουν ποιο ήταν το άρθρο και ποια η εφημερίδα. Μόνο εγώ και η κυρία θα το ξέρουμε.

Κίμων, ο λεβέντης

Μιχάλης, ο αυθόρμητος

Είναι απίστευτο, πρόστυχο το μέγεθος της αθλιότητας των Ελλήνων πολιτικών. Θέλω να πω, ούτε ο Μπούμπκα δεν έσπαγε τα ρεκόρ με τέτοιο ρυθμό. Κι αυτός ακόμη κάπου σταμάτησε τελικά, κουράστηκε. Αλλά ετούτοι εδώ δε σταματούν, δεν κουράζονται. Τώρα ο Χρυσοχοΐδης παραδέχθηκε δημόσια ότι υπέγραψε το μνημόνιο χωρίς να το έχει διαβάσει προσεκτικά πρώτα, γιατί ήταν πνιγμένος, λέει, με άλλες υποθέσεις! Άκουσον-άκουσον! Και αυτή του την παραδοχή την ανήγαγε στον αυθορμητισμό του "πόντιου" χαρακτήρα του. Όπως ο άλλος, ο Κουλούρης, τις προάλλες που ήθελε να βγει και "λεβέντης", αφού πέρασε 3-4-5…10 κόκκινα φανάρια.

Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου με τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά γίνονται αποδεκτά στη χώρα αυτή. Ξεπερνά κάθε λογική και κριτική η θρασύτητά τους. Αλλά, όχι, μην απελπίζεσαι, Έλληνα, το ξέρω σου την έχει δώσει. Κι έχεις σιχαθεί. Αλλά έχεις ευθύνη. Όχι για ό,τι έγινε (άλλη συζήτηση αυτή), αλλά για ό, τι θα γίνει. Αισθάνεσαι ότι σε έχουν κοροϊδέψει απανωτά πολλές φορές στο παρελθόν. Ε, δεν έχεις παρά μία εξουσία πλέον στα χέρια σου: την επόμενη φορά μην τους ξεχάσεις. Μπορεί να μην έχεις όρεξη ή αντοχή να βγεις στους δρόμους να κάνεις επανάσταση αλλά θα έρθει η ώρα σου να ψηφίσεις. Εκείνη την ώρα θυμήσου το κι αυτό του Χρυσοχοΐδη και το άλλο του Κουλούρη και όλα τα άλλα. Μην είσαι μαλ*κας. Μη δεχθείς να τους ξαναψηφίσει,ς όπως έκανες τόσες φορές στο παρελθόν. Μην τους κάνεις τη χάρη να ξεχάσεις.

(Ναι, υπάρχουν πολλά να θυμάσαι)

Εκλάπη ποδήλατο Electra Vince 3i… Όποιος το δει στο δρόμο να το γνωρίζει, είναι κλεμμένο!

Α! Και να με ειδοποιήσει! Είναι δικό μου με όλα του τα χαρτιά κλπ…

Σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών στο μακρινό μέλλον:

– Καλημέρα, σας!

– Καλημέρα, θα ήθελα μια βάση δεδομένων.

– Πολύ ωραία, έχουμε SQLServer, MySQL, PostgreSQL. Για τι εφαρμογή τη θέλετε;

– Εεε, θέλω να φτιάξω μια επαγγελματική ιστοσελίδα.

– Πολύ καλά. Ξέρετε τι έκτασης θα είναι; Θα έχει πολλούς χρήστες; Μήπως πρέπει να πάμε σε μια Oracle;

– Εεε… Δε γνωρίζω πολύ τα τεχνικά ζητήματα.

– Επομένως, θα χρειαστείτε και έναν application server και κάποιο framework για να βασιστείτε. Μισό λεπτό να κοιτάξω…

– Ναι, εεε…

– Ο developer σας έχει καταλήξει σε κάποιο CMS; Με κάθε MySQL δίνουμε και ένα Joomla δώρο.

– Ε, αυτό μου είπε ότι θα το φτιάξει ο ίδιος.

– Αλήθεια; Επομένως, σας ικανοποιεί ένας SQLServer;

– Δεν είμαι σίγουρος.

– Κοιτάξτε, ένας SQLServer είναι πάντοτε μια καλή αρχή και μετά ανεβαίνετε σε μια Oracle όταν αυξηθούν οι απαιτήσεις. Εδώ θα είμαστε να σας εξυπηρετήσουμε.

– Ε, εντάξει τότε, αυτό θα πάρω.

– Τέλεια, λοιπόν, θα μας στείλετε ένα FAX με τη σφραγίδα της εταιρείας σας και την υπογραφή σας, όπου θα μας περιγράφετε το αίτημά σας, ένα αντίγραφο του καταστατικού, μια επικυρωμένη φωτοτυπία ταυτότητας, μια υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105, μια εξουσιοδότηση…

– Μα, εγώ ήθελα μια βάση δεδομένων.

– Για μισό λεπτό, έχετε πάρει αριθμό πρωτοκόλλου; Τι καθόμαστε και μιλάμε τόση ώρα…

Για την ιστορία, το 2011 η χώρα πτώχευσε, το 2012 το internet περιήλθε σε
κρατικό έλεγχο και η μόνη εταιρεία πληροφορικής που επιβίωσε ήταν η ΟΤΕnet!

Ξέρω τι θα μου πεις. "Τι τα θέλω και μπλέκω;". "Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες!". Ή, "Εγώ, γιατρέ μου, το ξέρω ότι δεν είμαι καλαμπόκι, οι κότες, όμως, το ξέρουνε;". Έχουμε πολλά παρόμοια έξυπνα για να αποδώσουμε την ενδεκάτη εντολή. Αυτή που λέει "Ου μπλέξεις". Όμως εγώ δεν ήθελα να μπλέξω κι ούτε που το ήξερα ότι πήγαινα γυρεύοντας. Εγώ τους λογαριασμούς μου με την ΟΤΕnet και τη Forthnet τους είχα κλείσει εδώ και χρόνια και είχα φύγει μακριά από δαύτους και νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει με την ανικανότητά τους.

Και δεν ντρέπομαι ούτε φοβάμαι να το πω. Το hosting της ΟΤΕnet, ως υπηρεσία, μοιάζει με ένα κακό αργοκίνητο μπακάλικο που πουλάει μπαγιάτικο εμπόρευμα σε υψηλή τιμή. Είναι μια αθλιότητα. Μια γελοιότητα που πρέπει να τους απαγορευτεί να συνεχίζουν. Πρέπει να βγει μια ειδική αστυνομία που να συλλαμβάνει αυτή την αλητεία και να την φυλακίζει για πάντα σε πλήρη απομόνωση μην τυχόν και μολύνει κι άλλους ανθρώπους. Αυτά τα hosting πρέπει να πεθάαανουν!

Θα σας πω το τελευταίο μεγαλούργημα τους. Ξεπερνώ το γεγονός ότι έχουμε 2011 και πως κάτι παρόμοιο θα ήταν απαράδεκτο ήδη εδώ και 5-6 χρόνια οπουδήποτε στον – όχι τρίτο – κόσμο. Ένας νέος πελάτης – νομίζει ότι – πληρώνει hosting στην ΟΤΕnet. Εμείς του φτιάχνουμε το καινούριο του site. Όλα πάνε καλά μέχρι την ολοκλήρωσή του. Πρέπει τώρα το site να φορτωθεί σε ένα hosting για να το βλέπει ο κόσμος.

Ο πελάτης λέει περήφανα "Έχω hosting, στην ΟΤΕnet, το πληρώνω ήδη εδώ και καιρό". Με ένα μικρό σήκωμα του φρυδιού το δέχομαι. Ανακαλύπτω (μία με δύο ώρες στις αναμονές του support και τα πήγαινε έλα από το εμπορικό στο τεχνικό τμήμα) ότι το hosting που "πληρώνει" ο πελάτης δεν υποστηρίζει MySQL. Αλλά το εξωτικό αυτό feature μπορεί να προστεθεί με το ελάχιστο κόστος των 8,5€ ανά μήνα. Πηδάω από τη χαρά μου και ρωτάω τι πρέπει να κάνουμε για να γίνει αυτό. "Είναι απλό", μου λένε, "θα στείλει ο πελάτης ΦΑΞ με σφραγίδα και υπογραφή της εταιρείας ένα αίτημα, με το οποίο θα ζητά την προσθήκη της εν λόγω υπηρεσίας και θα αποδέχεται το επιπλέον κόστος".

Ακούτε; Θα στείλει ο πελάτης ΦΑΞ! Για να πάρει μία βάση MySQL. Άι στο διάολο…

Ωιμέ, συνέβη! Ήρθε το τέλος;

Αυτός δεν είναι πρωθυπουργός, αυτός είναι ακροβάτης. Τέτοιες κωλοτούμπες δεν ξέρω αν έχουμε ματαδεί ποτέ! Πόσα του έχει ανεχτεί μέσα σε ενάμιση χρόνο αυτός ο λαός! Το "τα λεφτά υπάρχουνε", το "πιστόλι στο τραπέζι", κι έπειτα τον ένα φόρο πίσω από τον άλλο, τη συρρίκνωση της οικονομίας και πολλά άλλα. Αλλά αυτό το χτεσινό ξεπερνά τα όρια της πολιτικής ακροβασίας. Εντάξει, ποτέ δε φημιζόταν για τη μεγάλη του ευφυία, δε λέω, αυτό ήταν κοινό μυστικό! Όμως χτες χάθηκαν και τα τελευταία ψήγματα συμπάθειας που το πρόσωπό του απέπνεε. Τα έχει κάνει μαντάρα και πάνω στην κρίσιμη στιγμή σκαρώνει όλη αυτή τη φάρσα προσπαθώντας να φορτώσει τις ευθύνες στο δεύτερο κόμμα. Σπαταλάει ένα ολόκληρο διάγγελμα για να ψελλίσει "κύριε, κύριε, αυτός φταίει, εγώ ήθελα να παίξω μαζί του κι αυτός ήθελε να παίξει μαζί μου και μετά ήταν κακός και δε με έπαιξε κι εγώ θα παίξω τώρα μόνος μου". Αηδία κι αίσχος!