Τάκης Μπουγιούρης

Ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται ότι θα σκίσει το μνημόνιο. Κερδίζει τις εκλογές (Γενάρης). Συγκυβερνά με ένα ακροδεξιό κόμμα, τους ΑΝΕΛ. Ζητά παράταση του προγράμματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την παίρνει και έρχεται σε σύγκρουση μαζί της, ενώ βεβαιώνει συνεχώς ότι μια νέα συμφωνία είναι σχεδόν έτοιμη να υπογραφεί. Καταλήγει σε μια πλήρως αποτυχημένη διαπραγμάτευση.

Προκηρύσσει δημοψήφισμα (Ιούλιος), όπου ζητά από το λαό να πει ΟΧΙ, υποσχόμενος ότι αυτό σημαίνει ναι μεν στην Ευρώπη αλλά όχι στα μνημόνια. Ο λαός πράγματι υπερψηφίζει το ΟΧΙ με 62%. Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας συνθηκολογεί, ενάντια στο δημοψήφισμά του, συμφωνώντας το 3ο μνημόνιο, το οποίο ισχυρίζεται πως είναι καλύτερο από τα 2 πρώτα. Ταυτόχρονα έχει επιφέρει capital controls.

Το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, διχάζεται σε εκείνους που δέχθηκαν την παραπάνω μεταστροφή και σε αυτούς που έμειναν συνεπείς στις αρχικές θέσεις του κόμματος (Αύγουστος). Στις εκλογές που εξ αυτού ακολουθούν (Σεπτέμβρης) ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί περίπου τα ποσοστά του, ενώ η συνεπής μερίδα του κόμματός τους, αυτή που αποσχίστηκε, δε μπαίνει καν στη βουλή. Τώρα διακηρύσσει ότι ο λαός τον ψήφισε εκ νέου, αλλά όχι για να εφαρμόσει το νέο, δικό του, το 3ο μνημόνιο.

Αυτή η απόλυτη και βροντερή απουσία λογικής κάνει την τρίχα μου να σηκώνεται.

Ανήμερα 15αύγουστος. Επιστροφή από την Πετάλη, δυσπρόσιτη μα κρυστάλλινη παραλία στην κεντρική, ανατολική Εύβοια. Ο μισός δρόμος χώμα. Το μισό μέσα στο αμάξι. Το άλλο μισό πάνω του. Σχεδόν χαμένοι στα βουνά, σταματάμε σε ερημικό ξωκκλήσι. Ερημικό συνήθως, γιατί τώρα εκεί 20 άνθρωποι κάνουν πανηγύρι. Προφανώς το ξωκκλήσι είναι κάποια από τις χιλιάδες “Παναγίες”. “- Πώς πάμε για Κύμη;“, ρωτάμε με κατεβασμένο παράθυρο. “- Κατέβα να το αναλύσουμε“, λέει κάποιος. Δεν το πιάνω με την πρώτη. “- Προς Κύμη θέλουμε να πάμε“, φωνάζουμε. “- Κατέβα να σου βάλουμε μια παγωμένη και να το αναλύσουμε“, επαναλαμβάνει.

Κατεβαίνουμε.

Κερνάνε παγωμένη μπύρα, μας εύχονται, τους ευχόμαστε, γελάμε και γελάνε.

Μας δείχνουν το δρόμο. Το αναλύουμε.

Με τι όρεξη, με τι διάθεση και τι κουράγιο πήραν τα βουνά, μέσα στο λιοπύρι, μέρες πριν να ασπροβάψουν το ξωκκλήσι, μετά να το λειτουργήσουν και να στήσουν το γλέντι στην αυλή του με κάνει να απορώ και να θαυμάζω. Θρήσκος ουδόλως είμαι, αλλά την ομορφιά έχω μάτια και τη βλέπω. Λίγο από αυτό το μεράκι και αυτή την αποφασιστικότητα να είχαμε στην καθημερινότητά μας, ετούτη η χώρα ίσως να προόδευε λιγάκι παραπάνω. Πού κρύβεται αυτό το μεράκι; Πού το καταπιέζουμε;

Το ξέρω ότι απλουστεύω τα πράγματα. Αλλά… κατέβα να το αναλύσουμε λίγο.

Ο Richard Stallman βρέθηκε στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα κι έδωσε μια ομιλία στο Innovathens με τίτλο “The Danger of Software Patents”, υπό την αιγίδα της ΕΛΛΑΚ, στις 20/05/2015. Ο Richard Stallman είναι μια από τις πιο συμβολικές μορφές της πληροφορικής του 20ου αιώνα, ιδρυτής του Free Software Foundation, του επιδραστικού GNU project και συγγραφέας της ευρύτατα διαδεδομένης άδειας ανοικτού λογισμικού GPL. Παράλληλα, είναι ένας ζηλωτής της ελευθερίας των χρηστών στο διαδίκτυο και υπέρμαχος των δικαιωμάτων τους ενάντια στους κολοσσούς που παραβιάζουν την ιδιωτικότητά μας (Google, Facebook, Apple, κοκ).

Παρακολουθώντας αυτό τον θρύλο της πληροφορικής να μιλά μέσα στο φαρδύ λουλουδάτο του πουκάμισο, ξυπόλητος, με τα παπούτσια του παραπεταμένα λίγο πιο δίπλα, σκεπτόμενος ότι κάποτε δήλωνε ως κατοικία (!) του το MIT, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια εκκεντρική προσωπικότητα. Εκκεντρική, φυσικά, με βάση αυτό που έχουμε συνηθίσει ως κανονικό και αποδεκτό. Δε θέλει να εμφανίζεται η φωτογραφία του στο Facebook, δε θέλει να μιλάει για open source αλλά για ελεύθερο λογισμικό (και το προφέρει στα ελληνικά “elefthero”), δε θέλει να αναφερόμαστε στις πατέντες λογισμικού με αυτό τον όρο γιατί είναι πατέντες ιδεών και αλγορίθμων και όχι πατέντες λογισμικού.

Μέσα στην εκκεντρικότητά του όμως, ο Stallman, είναι από τους ανθρώπους που επηρέασαν όσο λίγοι την πορεία του κόσμου της πληροφορικής, εισάγοντας και τυποποιώντας την ίδια την ιδέα του ελεύθερου λογισμικού, κάτω από την οποία βρήκαν στέγη project όπως το λειτουργικό σύστημα Linux ή ο browser Firefox και το CMS WordPress. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τη φυσιογνωμία του ή τις απόλυτες και στεγανά οριοθετημένες απόψεις του, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι του οφείλουμε πολλά.

Λίγο πιο δίπλα ο κύριος Γιάννης Νομικός τον σκιτσάρει πρόχειρα. Ο Stallman βγάζει το σκίτσο σε… δημοπρασία. Τα έσοδα θα πάνε στο GNU project. Ο σκοπός είναι ιερός και το σκίτσο μοναδικό. Το θέλω οπωσδήποτε. Είναι από τα 30 καλύτερα ξοδεμένα ευρώ που σπατάλησα.

“Happy Hacking”

Δε συνηθίζω να κάνω αναδρομές στον εκάστοτε χρόνο που πέρασε, έπειτα από την κάθε πρωτοχρονιά. Αλλά η συγκεκριμένη χρονιά ήταν πολύ -δεν ξέρω πώς να την πω σωστότερα- πυκνή! Έγιναν πολλά. Πράγματα που χρειάστηκαν διαχείριση, τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Διάφορα άλλαξαν, είτε επειδή το θέλησα, είτε παρόλο που δεν το θέλησα αλλά δε μπορούσα και να το αποτρέψω. Κι αυτά τα ίδια τα Χριστούγεννα ήταν επίσης πυκνά. Μέσα σε 10 ημέρες διακοπών (ευφημισμός που σπρώχνει τα όρια της λέξης) έγιναν διάφορα χαρούμενα, διάφορα στενάχωρα και περίεργα, που επανέλαβαν σε συντομία όλη τη χρονιά.

Δε θα κάτσω να σας τα πω όλα ένα προς ένα αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στο ζουμί, στο συμπέρασμα. Θα σας αποκαλύψω ένα μέρος από το νόημα της ζωής. (Το υπόλοιπο δεν το κρατάω κρυφό, απλά δεν το έχω ανακαλύψει. Ακόμα.) Για τους περισσότερους από εσάς, που σκέφτεστε κάπως πιο απλά από εμένα, ίσως αυτό το νόημα φανεί απλοϊκό. Αλλά μη βιαστείτε να κρίνετε. Είναι κι αυτό μέρος του ίδιου του νοήματος. Δηλαδή είτε ισχύει αυτό, είτε εσείς σκέφτεστε, όπως προείπα, πιο απλά από εμένα. Εν πάση περιπτώσει…

Το νόημα της ζωής, φίλοι μου, ή έστω το μέρος αυτού που ανακάλυψα, είναι [τα-τάααν] ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πέσατε από τα σύννεφα; Εμένα μου πήρε 35 χρόνια να το καταλάβω αν και την ψυλλιαζόμουν τη δουλειά. (Θα έπρεπε να με είχατε ενημερώσει νωρίτερα, εφόσον το γνωρίζατε.) Δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει κόλαση, δεν υπάρχει παράδεισος, δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχουν φαντάσματα. Όλα είναι εδώ, όλα είναι πραγματικά, όλα είναι ό,τι βλέπεις, ό,τι ακούς και ό,τι καταλαβαίνεις. Ειδικά εξαιτίας αυτού του τελευταίου, το νόημα δεν είναι ολόιδιο για τον καθένα μας.

Αλλά το μοτίβο είναι ένα και το ίδιο: δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο νόημα!

Σας μπέρδεψα και θα νομίσετε ότι λέω ασυναρτησίες. Παρακολουθήστε με για λίγο και θα ωφεληθείτε. Είναι οξύμωρο αλλά λέω ότι υπάρχει νόημα στη ζωή! Όμως το νόημα δεν είναι κάποιο μυστικό, κρυμμένο νόημα που περιμένει να το ανακαλύψουμε σαν το δισκοπότηρο, έτσι ώστε μετά να ζήσουμε ευδαίμονες και γνωρίζοντες για πάντα στους αιώνες (αμήν). Και αυτό για μένα ισούται με “κανένα νόημα”. Και αυτό είναι το νόημα. Ο νοών νοείτω. (Τώρα στο τέλος έκανα πλάκα, να με συμπαθάτε.)

Το νόημα της ζωής δε μπορεί να είναι άλλο παρά ένα ταξίδι. Μια αναζήτηση για το νόημα. Δεν το λέω καθόλου με ρομαντική ή ποιητική διάθεση αυτό. Είναι ένα ταξίδι υποχρεωτικό και καμιά φορά ολίγο βάρβαρο. Είναι μια αναζήτηση καταδικασμένη σε αποτυχία, με γνωστό, αμετάκλητο τέλος: το θάνατο. Μόνη ελπίδα μας η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας. Και, ναι, αυτή είναι εφικτή. Μισό λεπτό, δεν ισχυρίζομαι ντε και καλά ότι θα τα καταφέρω και θα ζω χαρούμενα κι ευτυχισμένα χωρίς να φοβάμαι το θάνατο από εδώ και μπρος. Είπαμε, είναι μια διαδρομή το νόημα. Ίσως αυτό είναι το δικό μου νόημα. Το δικό σας ίσως είναι κάτι άλλο. Όμως μην ξεχνάτε, το μοτίβο είναι το ίδιο: το ταξίδι, η αναζήτηση, χωρίς σκοπό, με τέλος.

Ξέρω ότι η πληροφορική μου έχει τζαζέψει λιγάκι το μυαλό αλλά αυτή η αναδρομικότητα (το ινσέψιο, κατά την ποπ κουλτούρα) είναι πανέμορφη. Νόημα είναι να μην υπάρχει νόημα και να αναζητείς το νόημα. Νόημα είναι το ταξίδι ως το τέλος, γνωρίζοντας το τέλος και παρά το τέλος. Κι αν ανακάλυψα το νόημα δεν είναι ότι το κατέχω αλλά ότι το αναζητώ. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Πρόσφατα, είχα μια συζήτηση με ένα φίλο που είναι αποφασισμένος να κατακτήσει την ψυχική ηρεμία. Τη νιρβάνα. Ή κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία, δεν ειρωνεύομαι και δεν το κοροϊδεύω. Η αντίρρησή μου είναι ότι η νιρβάνα του δεν είναι εφικτή και το κυνήγι της είναι ένα επιπλέον άγχος, μια νεύρωση. Κι αν δεν την κατακτήσει, τι πειράζει; Θα πεθάνει λιγότερο ή περισσότερο από τους υπόλοιπους; Δεν είναι κακό αυτό. Αντιθέτως, αν αναζητώντας την γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος αυτό ακριβώς είναι (καλά μαντέψατε) το νόημα.

Όλη αυτή η σκέψη δεν απλοποιεί τα πράγματα. Μακάρι να το έκανε. Τα τακτοποιεί όμως λίγο, τα κατατάσσει. Ο κόσμος μας είναι αυτό που βλέπουμε και αυτό που αντιλαμβανόμαστε και αυτό μονίμως επεκτείνεται χωρίς να είναι πάντα εντελώς αντικειμενικό. Η ζωή κάνει κύκλους και τελειώνει. Το νόημα της ζωής είναι να τη ζήσεις ελεύθερος από καταπιέσεις. Είναι αυτό απλό; Καθόλου. Αλλά είναι μια θεμελιώδης διαπίστωση και την έχουμε ανάγκη.

Ελευθερία είναι να γνωρίζεις τα όρια και να πράττεις μέσα σε αυτά. Ελεύθερος πολιορκημένος μέσα σε ένα κλοιό από θάνατο, που μονίμως πλησιάζει. Άγνωστο το πότε αλλά βέβαιο ως επικείμενο γεγονός. Ελευθερία είναι να απαλλαγείς από αυτό το άγχος και να το δεχτείς. Τα όρια δεν είναι γνωστά εξαρχής και ούτε οριστικά. Είναι μαθηματικές ασύμπτωτες. Πάντα τις πλησιάζεις αλλά ποτέ δεν τις αγγίζεις.

Εντάξει, μιλάμε για ζόρικα νοήματα, φίλε.

Ορίστε, λοιπόν, να ‘το, πάρ’ το, χωρίς καμία χρέωση, χωρίς καν μια διαφήμιση ή κάποιο άλλο προσωπικό όφελος, σας αποκάλυψα το (μισό) νόημα της ζωής. Θα πρέπει να μου είστε αιώνια ευγνώμονες. Τώρα έρχονται εκλογές. (Πάλι.) Θα κληθείτε να ψηφίσετε κάτι. Να ψηφίσετε κάτι. Να μην απέχετε. Και να μην ξεχνάτε: μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία, άιντε να αρρωστήσει ο άγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος.

Καλή χρονιά, φέτος είμαι αποφασισμένος. (Μάλλον.)

ΥΓ: Μείνετε μακριά από το πατέ σολωμού.

Popcorn Time is home movies the way it was meant to be. Just putting in a word to help. Maybe you can too!

That’s all folks…

Ο Διομήδης Σπινέλλης είναι μηχανικός λογισμικού και ακαδημαϊκός. Μην αρχίσω να τα αναλύω, είναι πολλά. Είναι πληροφορικάριος, ρε παιδί μου. Είναι προγραμματιστής. Είναι geek με την πιο αγνή σημασία της λέξης! Χθες το βράδυ, στο The Hub Events, στα πλαίσια του The Hub Science, μας παρουσίασε τον πασίγνωστο μα και μυστηριώδη μηχανισμό των Αντικυθήρων, την ιστορία του, τη λειτουργία του και μια προσομοίωσή του, την οποία ανέπτυξε σε μια ειδικά διαμορφωμένη για παιδιά γλώσσα προγραμματισμού, χωρίς καθόλου μαθηματικά. Του πήρε 3 σαββατοκύριακα, είπε, τρία διασκεδαστικά σαββατοκύριακα. Κατέληξε, δε, στο εξής υπέροχο συμπέρασμα:

“Ο μηχανισμός δε μοιάζει να ήταν απαραίτητος στη ναυσιπλοΐα. Υπήρχαν άλλοι, πιο άμεσοι τρόποι να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της. Ούτε μοιάζει να ήταν όργανο στα χέρια πολιτικών ή θρησκευτικών ηγετών, οι οποίοι θα εκμεταλλεύονταν τις προβλέψεις πχ εκλείψεων σελήνης και ηλίου για τους δικούς τους απώτερους σκοπούς. Επομένως, πιστεύω ότι είναι έργο κάποιου ανθρώπου που τον κατασκεύασε για να φτιάξει κάτι όμορφο, κάτι ενδιαφέρον. Είναι το έργο ενός χάκερ της εποχής.”

Και αυτή η τελευταία φράση, αγαπητοί, μου είναι η πιο αναπάντεχη, μη καθαρά ιστορική βεβαίως, μα και πανέμορφα λογική εξήγηση που έχω ακούσει ποτέ μου για την ιστορία αυτού του αντικειμένου!

–

Σήμερα!

(Αυτοί που ακολούθησαν, δεν ήταν παρά απλοί “πωλητές”)

Με απλά λόγια, ο Douglas Engelbart είναι ο άνθρωπος που επινόησε την ιδέα του σύγχρονου ηλεκτρονικού υπολογιστή, όπως αυτονόητα πλέον τον χρησιμοποιούμε σήμερα, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Με το ποντίκι του, με το γραφικό του περιβάλλον, με το διαδίκτυό του, με την απομακρυσμένη επικοινωνία και συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Με τα όλα του!

Ο Douglas Engelbart πέθανε σήμερα. Διάβασε και μάθε για αυτόν, αξίζει τον κόπο. Αν θες ξεκίνα από εδώ.

Μα, προς θεού, μη στερήσεις τον εαυτό σου από μερικές ματιές στο “υπέρτατο demo όλων των εποχών” (“The mother of all demos”):

“What if in your office, you as an intellectual worker were supplied with a computer display, backed up by a computer that was alive for you all day and was instantly responsible to how action you had, how much value could you derive from that?”

Εύκολα θα ανακήρυσσα το Νίκο Γκάλη ως το μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή του εικοστού αιώνα. Οι μέσοι όροι του γονατίζουν κάθε στατιστική. Σκόραρε σταθερά 35-40 πόντους ανά αγώνα, με ποσοστό 50-60% στα δίποντα (αυτό είναι τιτάνιο ποσοστό). Έδινε πάσες. Ήταν δεινός αμυντικός, χωρίς να κάνει φάουλ – σπανίως συμπλήρωνε τα 5. Πρόσφερε θέαμα.

Σίγουρα είναι ο πιο αγαπημένος. Είναι αυτός που ένωσε ποδοσφαιρόφιλους μπαμπάδες με μπασκετομανείς πιτσιρικάδες και άσχετες στα αθλητικά μαμάδες. Ένωσε Αθηναίους και Θεσσαλονικείς κάτω από το γαλάζιο της Εθνικής Ελλάδος. Έκανε τους Έλληνες να είναι, εκτός από Ολυπιακοί και Παναθηναϊκοί, ταυτόχρονα και Αρειανοί.

Αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω δεν είναι καθόλου λίγα.

Είχε κι αυτό το στοιχείο του “Δαυίδ”, του μικροκαμωμένου ήρωα που νικά το γίγαντα Γολιάθ. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου το παραλήρημα του Συρίγου από εκείνο το καταπληκτικό απόγευμα του 1987: “… ο Γκομέλσκι βάζει-βγάζει …”. Ο προπονητής της (ενωμένης ακόμη) Σοβιετικής Ένωσης μάταια έριχνε τον ένα μετά τον άλλο τους παίχτες του πάνω στο Γκάλη για να τον σταματήσουν.

Είναι δύσκολο να μιλήσω για το Γκάλη χωρίς μια δόση συγκίνησης.

Μα, ναι, ο Γκάλης ήταν και ένα λαμπρό δείγμα αθλητή. Ένα λαμπρό δείγμα εργάτη. Ήταν αξιόπιστος! Ήταν προσηλωμένος στη δουλειά του, στο στόχο του. Δούλευε όταν άλλοι γλεντούσαν και προπονιόταν όταν άλλοι αναπαύονταν. Ήταν ένας επαγγελματίας ανάμεσα σε ερασιτέχνες. Ερασιτέχνες που δεν σνόμπαρε αλλά τους δίδαξε πώς να είναι επαγγελματίες.

Αν είχαμε λίγο περισσότερο Νίκο Γκάλη μέσα μας ίσως πολλά πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα.

Η οικονομική ελευθερία ορίζεται ως:

… the fundamental right of every human to control his or her own labor and property. In an economically free society, individuals are free to work, produce, consume, and invest in any way they please, with that freedom both protected by the state and unconstrained by the state. In economically free societies, governments allow labor, capital and goods to move freely, and refrain from coercion or constraint of liberty beyond the extent necessary to protect and maintain liberty itself.

Η Ελλάδα βρίσκεται στη θέση 117 από 177 χώρες, στον παγκόσμιο δείκτη μέτρησης της οικονομικής ελευθερίας, πίσω από την Αλβανία, τη Σουαζιλάνδη, την Κένυα, τη Ρουάντα, την Τανζανία κλπ(*).

Επομένως, θα έλεγα, ότι το να “κάνεις” επιχειρηματικότητα στις μέρες μας στην Ελλάδα είναι ηρωισμός.

Τι ηρωισμός; Σωστό αντάρτικο είναι!

Ευχαριστώ!

(*) Λίγο πιο πάνω από τη Μοζαμβίκη, την Αίγυπτο, τη Νιγηρία, το Πακιστάν, το Τζιμπουτί κλπ (**).

(**) Πολύ πάνω από την Αργεντινή, τη Β. Κορέα, το Ιράν, την Κούβα κλπ.

Δες όλα τα ελληνικά νούμερα εδώ.

(via)