Τάκης Μπουγιούρης

Θα έχεις δει τις τελευταίες πολιτικές διαφημίσεις της ΝΔ και των Ανεξ. Ελλ. Όχι ότι οι άλλοι έχουν κανένα επίπεδο. Τι να πρωτο-θυμηθεί κανείς, τον πεντοζάλη και το παιδομάζωμα, του Τσίπρα; Ή τον Άκη Πάνου του ΚΚΕ! Αλλά ετούτες εδώ έπιασαν ένα νέο είδος πάτου. Καλογυρισμένες και με κρυστάλλινη εικόνα δείχνουν τους αρχηγούς των συγκεκριμένων κομμάτων να πλησιάζουν παιδιά και να χρησιμοποιούν το διάλογο με αυτά για να περάσουν τα κομματικά τους μηνύματα. Ότι θα σώσουν τη χώρα, που οι αντίπαλοί τους θέλουν να την καταστρέψουν, κοκ.

Θα προσπεράσω το πόσο -πικρό- γέλιο προκαλούν οι διαφημίσεις αυτές σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αλλά και το άφθονο, ξεκαρδιστικό τρολάρισμα, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο προκάλεσαν στα social media. Γιατί εκεί ακριβώς είναι το σημείο κλειδί. “Τι βλακείες, μα τόσο ανόητοι είναι αυτοί που τις έφτιαξαν;” Όχι! Δεν είναι ανόητοι. Δεν έκαναν κανένα λάθος υπολογισμό.Έκαναν αυτό ακριβώς που είχαν σχεδιάσει. Ο λόγος είναι ότι δεν απευθύνονται σε κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

Απευθύνονται στον αμόρφωτο, στον ακαλλιέργητο, στον τυφλωμένο από αγανάκτηση, στον οργισμένο, στο φτωχοδιάβολο, δυστυχή, τρομοκρατημένο πολίτη. Όχι στον ψύχραιμο, όχι στον σκεπτόμενο. Δεν έχουν ελπίδα απέναντι σε αυτόν. Αν κάποια από αυτές σου λέει κάτι τότε, φίλε μου, λυπάμαι πολύ. Δε μιλούν στο λογικό σου αλλά στα κατώτερά σου ένστικτα. Μιλούν στο θυμό σου και εκμεταλλεύονται το θυμό σου. Και, το χειρότερο, σε υποτιμούν.

Σου μιλούν σα να είσαι βλάκας ή ανίκανος να διακρίνεις πλέον οτιδήποτε μέσα στην απελπισία σου. Σε θεωρούν βλάκα. Σε προτιμούν βλάκα. Αυτό πρέπει να σε προσβάλει και να σε θυμώνει, εκτός και αν πράγματι είσαι ο βλάκας που θέλουν. Δυστυχώς για μας τους υπόλοιπους, η λύση δεν είναι να αρχίσεις να ψηφίζει ό,τι να ‘ναι ή να πάρεις όπλα και να αρχίσει να πυροβολείς ανθρώπους δεξιά κι αριστερά. Αλλά να σταματήσεις να είσαι βλάκας. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.

ΥΓ: Στο επόμενο τεύχος θα σου πω τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές που έρχονται.

Δε συνηθίζω να κάνω αναδρομές στον εκάστοτε χρόνο που πέρασε, έπειτα από την κάθε πρωτοχρονιά. Αλλά η συγκεκριμένη χρονιά ήταν πολύ -δεν ξέρω πώς να την πω σωστότερα- πυκνή! Έγιναν πολλά. Πράγματα που χρειάστηκαν διαχείριση, τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Διάφορα άλλαξαν, είτε επειδή το θέλησα, είτε παρόλο που δεν το θέλησα αλλά δε μπορούσα και να το αποτρέψω. Κι αυτά τα ίδια τα Χριστούγεννα ήταν επίσης πυκνά. Μέσα σε 10 ημέρες διακοπών (ευφημισμός που σπρώχνει τα όρια της λέξης) έγιναν διάφορα χαρούμενα, διάφορα στενάχωρα και περίεργα, που επανέλαβαν σε συντομία όλη τη χρονιά.

Δε θα κάτσω να σας τα πω όλα ένα προς ένα αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στο ζουμί, στο συμπέρασμα. Θα σας αποκαλύψω ένα μέρος από το νόημα της ζωής. (Το υπόλοιπο δεν το κρατάω κρυφό, απλά δεν το έχω ανακαλύψει. Ακόμα.) Για τους περισσότερους από εσάς, που σκέφτεστε κάπως πιο απλά από εμένα, ίσως αυτό το νόημα φανεί απλοϊκό. Αλλά μη βιαστείτε να κρίνετε. Είναι κι αυτό μέρος του ίδιου του νοήματος. Δηλαδή είτε ισχύει αυτό, είτε εσείς σκέφτεστε, όπως προείπα, πιο απλά από εμένα. Εν πάση περιπτώσει…

Το νόημα της ζωής, φίλοι μου, ή έστω το μέρος αυτού που ανακάλυψα, είναι [τα-τάααν] ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πέσατε από τα σύννεφα; Εμένα μου πήρε 35 χρόνια να το καταλάβω αν και την ψυλλιαζόμουν τη δουλειά. (Θα έπρεπε να με είχατε ενημερώσει νωρίτερα, εφόσον το γνωρίζατε.) Δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει κόλαση, δεν υπάρχει παράδεισος, δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχουν φαντάσματα. Όλα είναι εδώ, όλα είναι πραγματικά, όλα είναι ό,τι βλέπεις, ό,τι ακούς και ό,τι καταλαβαίνεις. Ειδικά εξαιτίας αυτού του τελευταίου, το νόημα δεν είναι ολόιδιο για τον καθένα μας.

Αλλά το μοτίβο είναι ένα και το ίδιο: δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο νόημα!

Σας μπέρδεψα και θα νομίσετε ότι λέω ασυναρτησίες. Παρακολουθήστε με για λίγο και θα ωφεληθείτε. Είναι οξύμωρο αλλά λέω ότι υπάρχει νόημα στη ζωή! Όμως το νόημα δεν είναι κάποιο μυστικό, κρυμμένο νόημα που περιμένει να το ανακαλύψουμε σαν το δισκοπότηρο, έτσι ώστε μετά να ζήσουμε ευδαίμονες και γνωρίζοντες για πάντα στους αιώνες (αμήν). Και αυτό για μένα ισούται με “κανένα νόημα”. Και αυτό είναι το νόημα. Ο νοών νοείτω. (Τώρα στο τέλος έκανα πλάκα, να με συμπαθάτε.)

Το νόημα της ζωής δε μπορεί να είναι άλλο παρά ένα ταξίδι. Μια αναζήτηση για το νόημα. Δεν το λέω καθόλου με ρομαντική ή ποιητική διάθεση αυτό. Είναι ένα ταξίδι υποχρεωτικό και καμιά φορά ολίγο βάρβαρο. Είναι μια αναζήτηση καταδικασμένη σε αποτυχία, με γνωστό, αμετάκλητο τέλος: το θάνατο. Μόνη ελπίδα μας η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας. Και, ναι, αυτή είναι εφικτή. Μισό λεπτό, δεν ισχυρίζομαι ντε και καλά ότι θα τα καταφέρω και θα ζω χαρούμενα κι ευτυχισμένα χωρίς να φοβάμαι το θάνατο από εδώ και μπρος. Είπαμε, είναι μια διαδρομή το νόημα. Ίσως αυτό είναι το δικό μου νόημα. Το δικό σας ίσως είναι κάτι άλλο. Όμως μην ξεχνάτε, το μοτίβο είναι το ίδιο: το ταξίδι, η αναζήτηση, χωρίς σκοπό, με τέλος.

Ξέρω ότι η πληροφορική μου έχει τζαζέψει λιγάκι το μυαλό αλλά αυτή η αναδρομικότητα (το ινσέψιο, κατά την ποπ κουλτούρα) είναι πανέμορφη. Νόημα είναι να μην υπάρχει νόημα και να αναζητείς το νόημα. Νόημα είναι το ταξίδι ως το τέλος, γνωρίζοντας το τέλος και παρά το τέλος. Κι αν ανακάλυψα το νόημα δεν είναι ότι το κατέχω αλλά ότι το αναζητώ. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Πρόσφατα, είχα μια συζήτηση με ένα φίλο που είναι αποφασισμένος να κατακτήσει την ψυχική ηρεμία. Τη νιρβάνα. Ή κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία, δεν ειρωνεύομαι και δεν το κοροϊδεύω. Η αντίρρησή μου είναι ότι η νιρβάνα του δεν είναι εφικτή και το κυνήγι της είναι ένα επιπλέον άγχος, μια νεύρωση. Κι αν δεν την κατακτήσει, τι πειράζει; Θα πεθάνει λιγότερο ή περισσότερο από τους υπόλοιπους; Δεν είναι κακό αυτό. Αντιθέτως, αν αναζητώντας την γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος αυτό ακριβώς είναι (καλά μαντέψατε) το νόημα.

Όλη αυτή η σκέψη δεν απλοποιεί τα πράγματα. Μακάρι να το έκανε. Τα τακτοποιεί όμως λίγο, τα κατατάσσει. Ο κόσμος μας είναι αυτό που βλέπουμε και αυτό που αντιλαμβανόμαστε και αυτό μονίμως επεκτείνεται χωρίς να είναι πάντα εντελώς αντικειμενικό. Η ζωή κάνει κύκλους και τελειώνει. Το νόημα της ζωής είναι να τη ζήσεις ελεύθερος από καταπιέσεις. Είναι αυτό απλό; Καθόλου. Αλλά είναι μια θεμελιώδης διαπίστωση και την έχουμε ανάγκη.

Ελευθερία είναι να γνωρίζεις τα όρια και να πράττεις μέσα σε αυτά. Ελεύθερος πολιορκημένος μέσα σε ένα κλοιό από θάνατο, που μονίμως πλησιάζει. Άγνωστο το πότε αλλά βέβαιο ως επικείμενο γεγονός. Ελευθερία είναι να απαλλαγείς από αυτό το άγχος και να το δεχτείς. Τα όρια δεν είναι γνωστά εξαρχής και ούτε οριστικά. Είναι μαθηματικές ασύμπτωτες. Πάντα τις πλησιάζεις αλλά ποτέ δεν τις αγγίζεις.

Εντάξει, μιλάμε για ζόρικα νοήματα, φίλε.

Ορίστε, λοιπόν, να ‘το, πάρ’ το, χωρίς καμία χρέωση, χωρίς καν μια διαφήμιση ή κάποιο άλλο προσωπικό όφελος, σας αποκάλυψα το (μισό) νόημα της ζωής. Θα πρέπει να μου είστε αιώνια ευγνώμονες. Τώρα έρχονται εκλογές. (Πάλι.) Θα κληθείτε να ψηφίσετε κάτι. Να ψηφίσετε κάτι. Να μην απέχετε. Και να μην ξεχνάτε: μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία, άιντε να αρρωστήσει ο άγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος.

Καλή χρονιά, φέτος είμαι αποφασισμένος. (Μάλλον.)

ΥΓ: Μείνετε μακριά από το πατέ σολωμού.

Δε μπορώ να το κρύψω, αγαπάω Firefox και θα αγαπάω Firefox.

Γιατί έδειξε το δρόμο και:

Firefox is the only non-profit, non-corporate, non-compromised browser out there, and we want Web users everywhere know they have an independent choice.

Προχτές, το Σάββατο 21 Ιουνίου, 2014 βρέθηκα στο καλοκαιρινό meetup του JHUG στο TheCube. (Είναι η ελληνική κοινότητα μηχανικών λογισμικού που γράφουν σε Java.) Το meetup ήταν αρκετά ζωηρό, κρίνοντας από το ενδιαφέρον του κόσμου που συμμετείχε. Οι συζητήσεις που έγιναν ήταν πολύ ζωντανές και ενδιαφέρουσες. Ήταν όμως γενική η παραδοχή ότι η επίσημη κοινότητα της Java στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα δραστήρια και ότι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι τα λίγα ενεργά της μέλη είναι τα ίδια εδώ και σχεδόν 10 χρόνια.

(Παρένθεση: μπράβο τους που επιμένουν και κρατούν την κοινότητα ζωντανή.)

Γιατί άραγε όμως να συμβαίνει αυτό; Το πλήθος των προγραμματιστών Java στην Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι δεν είναι καθόλου μικρό. Αντιθέτως, είμαι βέβαιος ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο. Η Java είναι από τις βασικές γλώσσες προγραμματισμού που – στατιστικά – είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσει κανείς στην καριέρα του τη σημερινή εποχή. Αυτό δείχνει η προσωπική μου εμπειρία, αυτό βλέπω στους χώρους αναζήτησης εργασίας, αυτό μου επιβεβαιώνουν και όσοι γνωρίζω στην αγορά εργασίας. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και τα νούμερα παγκοσμίως. Επιπλέον, η  Java είναι η de facto γλώσσα προγραμματισμού στα πανεπιστήμια σήμερα. Και δε μπορώ να μην συνυπολογίσω και το Android, με την τεράστια εξάπλωσή του, οι εφαρμογές του οποίου γράφονται σε Java.

Μια εξήγηση που δίνω είναι ότι οι προγραμματιστές της Java, όχι όλοι προφανώς, αλλά στην πλειοψηφία τους, δεν είναι και πολύ “social”. Εργάζονται κυρίως στον enterprise χώρο, σε μεγάλες, δυσκίνητες εταιρείες, οι οποίες δεν καλλιεργούν την κουλτούρα της αλληλεπίδρασης, της εξωστρέφειας και της επικοινωνίας. Χρησιμοποιούν την τεχνολογία με κάπως παραδοσιακό τρόπο. Έχουν συγκεκριμένα εργαλεία, πολύ συχνά proprietary και μεθοδολογίες που δεν αλλάζουν εύκολα με τα χρόνια.

(Άλλη παρένθεση: να -ξανά- κάνω και λίγη πικρόχολη κριτική στην Oracle.)

Ταυτόχρονα, πρόκειται συχνά για εταιρείες που “μεγάλωσαν” την εποχή των παχιών αγελάδων και βασικός τους σκοπός δεν ήταν η παραγωγή ποιοτικών προϊόντων λογισμικού με καλά και αξιόπιστα processes αλλά η ανάληψη και διεκπεραίωση μεγάλων έργων. Περισσότερο καλλιέργησαν τη νοοτροπία της “φάρμας” προγραμματιστών, οι οποίοι πρέπει να παράγουν κώδικα με το κιλό, χωρίς ο καθένας τους να έχει σημαντική αξία και χωρίς καν η τεχνολογία η ίδια να έχει σημαντική αξία.

Ακόμη, όπως σημειώθηκε και στο meetup, σημαντική έλλειψη για πολλά χρόνια ήταν και η απουσία χώρων όπου η κοινότητα να μπορεί να συγκεντρώνεται για τις δράσεις της, όπως – καλή ώρα – το TheCube, μα και άλλοι συνεργατικοί χώροι ή χώροι που στηρίζουν την καινοτομία, την τεχνολογία και την επιχειρηματικότητα. (Αν και παραδόξως πιο πολλά JHUG meetups έγιναν μέχρι το 2010 παρά μετά.) Εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν ισχύει πια!

Τέλος, μια παρατήρηση σε άλλο τόνο για κάτι που με στενοχωρεί. Όντας ο ίδιος Java developer αλλά και Javascript developer διαπιστώνω ότι πρέπει να είμαι κάτι λιγάκι σπάνιο. (Ή λίγο ανώμαλο που μου αρέσει!) Δε θα το περίμενα για να είμαι ειλικρινής. Μου κάνει εντύπωση, γιατί, πχ από την άλλη μεριά, θεωρείται απόλυτα φυσικό να γράφεις PHP και Javascript (όχι ότι ξέρεις να γράφεις  Javascript, αλλά λέμε τώρα). Βλέπω μια εμφανή αντιπάθεια εκατέρωθεν. Έχω ακούσει ουκ ολίγα υποτιμητικά σχόλια από Java developers για τη Javascript αλλά και πολλά απορριπτικά σχόλια για τη Java από – PHP και – Javascript developers. Γιατί, βρε παιδιά; Θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ο ένας την αξία του άλλου και να προωθήσουμε τη συνεργασία ανάμεσά μας. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα από μόνο του.

Έχω να σου κάνω μια πρόταση για τις Ευρωεκλογές της Κυριακής: Να πας να ψηφίσεις.

Για τους παρακάτω λόγους:

1. Να ψηφίσεις γιατί ζητούν τη γνώμη σου για θέματα που σε αφορούν. Κάποια γνώμη θα πρέπει να έχεις, δε μπορεί. Δείξε λίγη αξιοπρέπεια και πάρε μια θέση. Μην υποτιμάς και μην αγνοείς τη δημοκρατία όσα προβλήματα κι αν έχει. Έχει, το ξέρω.

2. Μην καταδέχεσαι άλλοι να αποφασίζουν για σένα. Ακραίοι, φασίστες, μισαλλόδοξοι, βλάκες (όλα αυτά μαζί ή κατά μόνας). Δε μιλάω για τους ανθρώπους με τους οποίους απλά δε συμφωνείς πολιτικά ή κοινωνικά. Μιλάω για κανονικούς φασίστες. Έχει σημασία. Τράβα και πες μια γνώμη. Σκέψου τη λίγο πρώτα αλλά πες κάτι. Οτιδήποτε διαφορετικό από αυτή την απύθμενη, ανεγκέφαλη μαυρίλα. Δε σου λέω τον υπόλοιπο χρόνο να κάθεσαι και τώρα να πας να ψηφίσεις περήφανος. Αλλά τώρα αυτό πρέπει να κάνεις, να ψηφίσεις.

3. Ίσως ακουστεί απλοϊκό αλλά αν θες Ευρώπη πήγαινε και ψήφισε κάτι έστω και ελάχιστα ενωτικό. Και σκέψου πολύ καλά πριν πεις ότι δε θες Ευρώπη, κακομοίρη μου. Η Ευρώπη για πρώτη φορά μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο περνά μια τόσο περίεργη κρίση. Αφού κατάλαβε ότι με παγκόσμιους πολέμους δε βγάζει άκρη έκανε μια Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι, και για να επιβάλλονται οι ισχυροί στους αδύναμους με πιο πολιτισμένο τρόπο. Αλλά αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση ευθύνεται για τα περισσότερα καλά που μας συνέβησαν ως χώρα μετά το 1974. Όχι, δεν είναι καθόλου αγγελικά πλασμένη, αλλά κι εμείς τα σκατώσαμε πολύ άσχημα. Τώρα αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση αμφισβητείται. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης η αξία της Ένωσης αμφισβητείται και οι διασπαστικές τάσεις ακούγονται ολοένα και πιο πολύ. Ταυτόχρονα, η Ρωσία αρχίζει πάλι να το παίζει μεγάλη αρκούδα. Τη θες την Ευρώπη σου λέω.

Α, και μην τα μπλέκεις με το μνημόνιο αν γίνεται. Πρώτα θες Ευρώπη και μετά εξετάζουμε αν θες μνημόνιο ή όχι και πώς. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα και υπάρχουν και οι βουλευτικές εκλογές για αυτό (μην ξεχνάς, ψήφισες Σαμαρά πρωθυπουργό, και πιο πριν Γιωργάκη και πιο πριν Κωστάκη και άλλα πολλά). Μπορεί να μη θες μνημόνιο αλλά θες Ευρώπη, ρε παιδί μου πώς να το κάνουμε, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις. Ευρώπη που έχει συναίσθηση της υπόστασής της. Ευρώπη όπου ταξιδεύεις ελεύθερα. Που δραστηριοποιείσαι ελεύθερα. Που μπορείς και ψηφίζεις ακόμα. Ευρώπη.

Προσωπικά προσανατολίζομαι σε Οικολόγους Πράσινους / Πειρατές.

Πριν από ενάμιση μήνα, στις 20/03/2014, ανακοινώθηκε ο διαγωνισμός για τη νέα διαδικτυακή πλατφόρμα της ΝΕΡΙΤ με καταληκτική ημερομηνία στις 04/04/2014. Δε γνωρίζουμε ακόμη τα αποτελέσματά του, αν και από ότι φαίνεται δεν κατέληξε κάπου. Ο διαγωνισμός όριζε ότι η νέα ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ θα βασιστεί πάνω στην πλατφόρμα WordPress. Αυτό, αν και ακούγεται ίσως πολύ συγκεκριμένο ως προδιαγραφή είναι λογικό, μιας και η υπάρχουσα ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ είναι επίσης βασισμένη σε WordPress.

Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο είναι διπλός. Πρώτον, προσπάθησα να λάβω μέρος στο διαγωνισμό. WordPress κάνουμε, δεν πεταλώνουμε τζτζίκια. Αυτό σημαίνει ότι έμαθα κάποια πράγματα σχετικά με αυτόν περισσότερα από τις ξερές ανακοινώσεις. Τελικά, δεν καταφέραμε καν να στείλουμε προσφορά. Έχουμε, δε, σημαντικά παράπονα να καταθέσουμε δημοσίως. Δεύτερον, το θέμα έχει αρχίσει και παίρνει κάποιες διαστάσεις στα ΜΜΕ, μιας και η ΝΕΡΙΤ, έπειτα από την περυσινή διαδοχή της ως δημόσια τηλεόραση είναι γενικά hot topic.

Εντωμεταξύ, μια “νέα” ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ εμφανίζεται

Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες βγήκε στον αέρα μια νέα έκδοση της ιστοσελίδας της ΝΕΡΙΤ, η οποία συγκέντρωσε διάφορα σχόλια στα ΜΜΕ και – φυσικά – στα social media. Ειδικά στα τελευταία το θέμα καλύφθηκε με τη συνήθη σοβαρότητα και καλή προαίρεση που οι χρήστες τους επιδεικνύουν. Ειρωνικά σχόλια, καταδικαστικά, καχύποπτα, κλπ. Όπως αποδείχθηκε, προς απογοήτευση των σκανδαλοθηρών, δεν πρόκειται πραγματικά για το νέο site της ΝΕΡΙΤ αλλά για ένα – ας το πω εγώ – ενδιάμεσο, που υλοποιήθηκε εσωτερικά από τη ΝΕΡΙΤ. Βέβαια, οι σκανδαλοθήρες συνέχισαν να πράττουν αυτό που ο πανικός για τα pageviews και το λιγοστό μυαλό τους επιτρέπει: να αναπαράγουν με θράσος τη μη διασταυρωμένη πληροφορία.

Συνολικά θέλω να καταλήξω σε μερικά συμπεράσματα (tl;dr):

1. Tα 35.000€ που ζητούσε ο διαγωνισμός ήταν λίγα για το μέγεθος του project.
2. Αδιαφάνεια κατά τη διαδικασία δεν υπήρχε. Απροθυμία ναι. Πολλή.
3. Το νέο site της ΝΕΡΙΤ δεν είναι ένα theme που κόστισε 55$.

Το περιεχόμενο του διαγωνισμού και το κόστος του

Ο διαγωνισμός ζητούσε το σχεδιασμό και την κατασκευή της νέας ιστοσελίδας της ΝΕΡΙΤ. Βασική προδιαγραφή ήταν η νέα ιστοσελίδα να βασιστεί στο WordPress, όπως και η παλιά. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον ότι το υπάρχον περιεχόμενο θα πρέπει να ενσωματωθεί στη νέα ιστοσελίδα. Ο διαγωνισμός αναφέρεται, δε, στη διαχείριση του “συνόλου του περιεχομένου των τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και διαδικτυακών μέσων μετάδοσης της ΝΕΡΙΤ”, δηλαδή ειδησεογραφία, εκπομπές, blogs συντακτών, προϊόντα & υπηρεσίες, αρχείο κλπ. Η εκτίμησή μου είναι ότι αυτό το περιεχόμενο (θα) είναι αρκετά εκτεταμένο.

Παράλληλα, το σύστημα διαχείρισης της ιστοσελίδας είναι ανάγκη να διασυνδεθεί με δύο εξωτερικά συστήματα: 1) αυτό της διαχείρισης του newsroom της ΝΕΡΙΤ και 2) αυτό του, γνωστού μας κατά τα άλλα, αρχείου της ΕΡΤ (νυν αρχείο ΔΤ). Πρόκειται για δύο proprietary συστήματα, διαφορετικά μεταξύ τους, σε διαφορετικές τεχνολογίες, με τα οποία θα πρέπει η ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ να διασυνδεθεί λειτουργικά για άντληση πληροφοριών. Αυτό, κατά την εκτίμησή μου, μυρίζει πολύ custom development. Κοινώς ανθρωποώρες και μάλιστα όχι ανειδίκευτου εργάτη.

Και όλα αυτά, φυσικά, με accessibility, μοντέρνο design, responsive design, διαχείριση διαφημιστικού χώρου, documentation, ώρες εκπαίδευσης… τα πάντα. Χωρίς δισταγμό σας λέω ότι τα 35.000€ του διαγωνισμού είναι ποσό μικρό για το μέγεθος του έργου και όχι μεγάλο.  Ο μόνος σοβαρός λόγος για να το κάνει αυτό μια εταιρεία είναι για το γόητρο, για το ενδιαφέρον που έχει το έργο και για τη δημοσιότητα που σίγουρα θα πάρει όταν ολοκληρωθεί. Όσα αντίθετα ακούστηκαν είναι από άσχετους με το χώρο ή υπερβολικά καχύποπτους κυνηγούς μαγισσών.

Προσπαθώντας να λάβω μέρος στο διαγωνισμό

Με αυτό το κίνητρο, λοιπόν, να αναλάβουμε, ως Nevma, ένα ενδιαφέρον και μεγάλο σε έκταση έργο, που θα πάρει και κάποια δημοσιότητα, αποφασίσαμε να (προσπαθήσουμε) λάβουμε μέρος στο διαγωνισμό. Χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε σε μια αλληλουχία καθυστερήσεων από την πλευρά της ΝΕΡΙΤ, σε βαθμό που να καθιστούν τη συμμετοχή μας σε αυτόν αδύνατη. Τα πράγματα έγιναν με αυτή τη σειρά:

1. 20/03/2014: Ανακοίνωση διαγωνισμού. Διαβάζοντας το διαγωνισμό διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν θολά σημεία που έχουν ανάγκη από διευκρινίσεις. Πχ ο διαγωνισμός έμοιαζε να ορίζει ότι μόνο διαφημιστικές εταιρείες εγγεγραμμένες στο σχετικό τους μητρώο μπορούσανε να λάβουν μέρος. (Λίγο αργότερα, μιλώντας με τον υπεύθυνο της ΝΕΡΙΤ για το διαγωνισμό, μας επιβεβαιώνεται ότι πράγματι τα σημεία αυτά ήταν γενικόλογα και ότι δικαίως ζητήσαμε διευκρινίσεις.) Τα παραθέτω αμέσως μετά αυτό το ιστορικό.
2. 21/03/2014: Επικοινωνούμε αρχικά στη σελίδα της ΝΕΡΙΤ στο Facebook, όπου και διαβάσαμε πρώτη φορά για το διαγωνισμό ζητώντας πληροφορίες σχετικά με το ποιος θα απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Δεν παίρνουμε κάποια απάντηση.
3. 25/03/2014: Επικοινωνούμε με email στο info@nerit.gr ρωτώντας το ίδιο πράγμα. Δεν παίρνουμε κάποια απάντηση.
4. 28/03/2014: Επικοινωνούμε και πάλι στο ίδιο email. Δεν παίρνουμε κάποια απάντηση και πάλι.
5. Επικοινωνούμε στη σχετική φόρμα στη σελίδα επικοινωνίας, στο site της ΝΕΡΙΤ (δεν έχω συγκρατήσει ακριβή ημερομηνία, αλλά είναι κάπου εκεί γύρω).
6. 28/03/2014: Μη λαμβάνοντας απάντηση με κάποιο άλλο τρόπο (όχι, δεν τηλεφώνησα) επικοινωνήσαμε προσωπικά στο Facebook με μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, ο οποίος συμμετέχει στο group της ελληνικής κοινότητας του WordPress. Ζητήσαμε και πάλι επικοινωνία με κάποιον σχετικά με τα ερωτήματα που θέλαμε να θέσουμε. Μας παραπέμπει σε πρόσωπο επικοινωνίας μέσω email σε μη εταιρικό email.
7. 30/03/2014: Ξεκινά επικοινωνία με το συγκεκριμένο πρόσωπο, στο οποίο θέτουμε τα ερωτήματά μας. Τα αντιμετωπίζει ως εύλογα και διατίθεται να τα απαντήσει. Κάποια από αυτά θα μπορέσει να τα απαντήσει απευθείας και κάποια θα μπορέσει να τα απαντήσει έπειτα από επικοινωνία με τους συντάκτες του διαγωνισμού. Δεν τα απαντά ακόμη όμως.
8. 01/04/2014: Λαμβάνουμε με email τις απαντήσεις στα μισά ερωτήματά μας. Ο διαγωνισμός εκπνέει στις 04/04/2014 σε τρεις μέρες.
9. 02/04/2014: Μέχρι και αυτή την ημερομηνία επικοινωνούμε καθημερινά και από το τηλέφωνο. Οι συζητήσεις γίνονται σε καλό κλίμα και με καλή διάθεση αλλά χωρίς όλες τις απαντήσεις ακόμη.
10. 03/04/2014: Λαμβάνουμε και τις τελευταίες απαντήσεις. Μία από αυτές διευκρινίζει ότι για να συμμετάσχουμε στο διαγωνισμό πρέπει “Η πρόταση πρέπει να περιλαμβάνει εικαστική σχεδίαση της ενιαίας διαδικτυακής πλατφόρμας (βλ Γ1)” O διαγωνισμός εκπνέει την επόμενη ημέρα!
11. 04/04/2014: Εκπνοή διαγωνισμού. Αδυνατώντας να παράγουμε ένα design από τον κώλο μας σε μια μέρα δε στέλνουμε προσφορά. Ζητούμε παράταση. Ο υπεύθυνος του διαγωνισμού συμφωνεί ότι το αίτημα είναι δίκαιο, το μεταφέρει στην επιτροπή του διαγωνισμού αλλά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.
12. 05/05/2014: Εμφανίζεται το “νέο” theme στην ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ. Είναι ένα έτοιμο theme, το Ya’aburnee. Ο τόπος βουίζει ότι η νέα ιστοσελίδα της ΝΕΡΙΤ, αυτή των 35.000€, βασίστηκε σε ένα theme των 55$. Βέβαια, η ανακοίνωση ΝΕΡΙΤ ξεκαθαρίζει ότι το νέο theme είναι εσωτερική δουλειά (υποθέτω προσωρινή) και ότι ο διαγωνισμός δεν “προχώρησε”.

Οι διευκρινίσεις που ζητήσαμε να δοθούν

(Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα αυτά τα ερωτήματα μπορεί να διαβάσει το διαγωνισμό.)

1. Στην παράγραφο Β3 γίνεται αναφορά σε ανάπτυξη διαλειτουργικότητας μεταξύ της πλατφόρμας του WordPress. Δε γίνεται καθόλου αναφορά στην έκταση και το είδος αυτής της διαλειτουργικότητας. Μάλιστα η γενικότητα με την οποία γίνεται η αναφορά υποδηλώνει εργασίες όχι μικρής έκτασης. Πώς να εκτιμήσουμε αυτό το κομμάτι του έργου;
2. Επίσης στην παράγραφο Β3 γίνεται αναφορά σε υποβολή τεχνικο-οικονομικής πρότασης για την μετάπτωση σε ισοδύναμη λύση ανοιχτού λογισμικού, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην έκταση του έργου. Το ερώτημα κι εδώ είναι ίδιο με το (1) από πάνω.
3. Στην παράγραφο Β4 αναφέρεστε στην ανάπτυξη διαλειτουργικότητας μεταξύ της πλατφόρμας WordPress και του πληροφοριακού συστήματος του αρχείου. Και πάλι δε γίνεται καθόλου αναφορά στην έκταση και το είδος αυτής της διαλειτουργικότητας. Το ερώτημα κι εδώ είναι ίδιο με το (1) από πάνω.
4. Στην παράγραφο Β2.5 γίνεται αναφορά σε “λειτουργική διασύνδεση με … τεχνολογίες ώστε το πόρταλ να είναι προσπελάσιμο από ΑμΕΑ”. Περί τίνος πρόκειται αυτή η αναφορά; Δε γνωρίζουμε την ύπαρξη τεχνολογιών “διασύνδεσης” ώστε μια ιστοσελίδα να είναι προσβάσιμη από ΑμΕΑ. Αναφέρεστε στην “προσβασιμότητα” την ιστοσελίδας;
5. Στην  παράγραφο Γ1 αναφέρετε ότι οι υποψήφιοι θα κριθούν από “την παρουσίαση της πρότασης για την ανάπτυξη λογισμικού WordPress και τη σχεδίαση της ενιαίας διαδικτυακής πλατφόρμας”. Δεν είναι ξεκάθαρο αν στην πρόταση των υποψηφίων ζητάτε να συμπεριληφθεί και εικαστική πρόταση για το υπό διαγωνισμό πόρταλ. Το ρωτάω γιατί σε παρόμοιες περιπτώσεις στην αγορά αυτό συνηθίζεται και πρέπει να είναι σαφές!
6. Αναφέρετε ότι οι συμμετέχοντες πρέπει να πληρούν τις προϋποθέσεις της παρ. 3 του άρθρου 12 του Ν. 3688/2008 (Α’ 163). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στο διαγωνισμό μπορούν να λάβουν μέρος μόνο διαφημιστικές εταιρείες. Είναι πράγματι έτσι; Πού βασίζεται αυτή η διευκρίνιση; Το έργο αφορά ξεκάθαρα την ανάπτυξη μιας διαδικτυακής πλατφόρμας βασισμένης σε WordPress. Δε θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα συμμετοχής εταιρείες σχεδιασμού και ανάπτυξης ιστοσελίδων;

Πιστεύω ότι οι διευκρινίσεις αυτές είναι παραπάνω από εύλογες. Είναι εξαρχής κρίσιμη έλλειψη του διαγωνισμού και μόνο το γεγονός ότι αφήνει τόσο σημαντικά ζητήματα να αιωρούνται. Το ότι λάβαμε τις απαντήσεις μας τόσο καθυστερημένα, μέχρι και μία μέρα πριν τη διορία, πρακτικά έκανε αδύνατη τη συμμετοχή μας σε αυτόν. Δεν ξέρω ποιος κατάφερε τελικά να συμμετάσχει ή αν ενδιαφέρθηκε για αυτά τα ζητήματα. Τελικά φαίνεται ότι ο διαγωνισμός δεν τελεσφόρησε συνολικά.

Και για την ιστορία

Το παλιό site της ΝΕΡΙΤ (βασισμένο σε theme),
το νέο (βασισμένο σε theme κι αυτό) site της ΝΕΡΙΤ και
το theme στο οποίο βασίστηκε το νέο site της ΝΕΡΙΤ

 Αρμόζει στην ελληνική δημόσια τηλεόραση μια τέτοια ιστοσελίδα; Είναι σωστό να την αναλάβει εσωτερικά; Ήταν το ποσό των 35.000€ υπερβολικό; Τι έγινε τελικά με το διαγωνισμό, γιατί δεν “προχώρησε”; Αντιπροσωπεύει η ελληνική δημόσια τηλεόραση τη χώρα μας προς τα έξω; Ποια ομάδα κέρδισε τον τελικό του κύπελο Αγγλίας το 1954; Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; Αυτά και άλλα είναι τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα που θα μας απασχολούν για τα χρόνια που θα έρθουν.

Οι σκέψεις για το κείμενο αυτό προέκυψαν έπειτα από την εμφάνιση της ιστοσελίδας codebabes.com, που καλώς ή κακώς έκανε το γύρο των ίντερνετς τις τελευταίες ημέρες και από τις σχετικές συζητήσεις που ακολούθησαν στο group της κοινότητας του WordPress, όταν κάποιο μέλος την έκανε post εκεί.

Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα παρέχει επί πληρωμή online μαθήματα προγραμματισμού, έχοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: ο υποτιθέμενος δάσκαλος κάθε μαθήματος είναι μια προκλητικά ντυμένη κοπέλα (η οποία έχω την εντύπωση ότι ελαττώνει το ρουχισμό της καθώς τα μαθήματα προχωρούν, ας πούμε σαν επιβράβευση στον άρρενα μαθητή). Η συζήτηση γύρω από την ιστοσελίδα αυτή καλύφθηκε στο internet κυρίως με τη συνήθη ελαφρότητα που χαρακτηρίζει κάθε τι που κερδίζει την προσοχή των χρηστών και μάλιστα των social media: καφρίλα.

Η κριτική στο codebabes.com

Μιας και συζητήθηκε και στο group όπου συμμετέχω ενεργά ας μην την αφήσω εκεί (στην καφρίλα).

Η κριτική ενάντια στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα έχει 2 βασικά επιχειρήματα. Πρώτον, αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως αντικείμενα του σεξ. Αυτό δεν είναι κάτι νέο αλλά είναι αληθινό. Το πρότυπο της επαυξημένης με σιλικόνη, σέξι δασκάλας/bimbo είναι προφανώς εκεί για να δώσει κίνητρο στον ξελιγωμένο, εκκολαπτόμενο προγραμματιστή να γίνει καλύτερος στην τέχνη του.

Δεύτερον, διαιωνίζει την άποψη ότι η ανάπτυξη λογισμικού, κοινώς ο προγραμματισμός, είναι μια δραστηριότητα που ταιριάζει καλύτερα στους άντρες και στην οποία αυτοί διαπρέπουν σε σύγκριση με τις γυναίκες. Στατιστικά αυτό είναι μεν αληθές αλλά σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον αποκλεισμό που υφίστανται οι γυναίκες από το ανδροκρατούμενο κατεστημένο ακόμη και στην επιστήμη/τεχνολογία.

Η αδυναμία του άνδρα, μια παρένθεση

Σε όλη αυτή τη συλλογιστική ξεχνούμε σχεδόν πάντα μια σημαντική παράμετρο: το μειονέκτημα του άνδρα, την αδυναμία του στο γυναικείο φύλο, την παθολογική αδυναμία του. Αυτή που θα τον κάνει να πληρώσει για σεξ, για να δει γυμνό, για να μάθει προγραμματισμό από μια ημίγυμνη γυναίκα. Αυτή που θα τον κάνει να παραβεί κανόνες για να βρεθεί κοντά στο θηλυκό, να διατάξει την κεφαλή του Ιωάννη επί πίνακι για χάρη του χορού της Σαλώμης. Κάθε άνδρας, εμού συμπεριλαμβανομένου, οφείλει λίγο σεβασμό στον εαυτό του αναλογιζόμενος το όριο στο οποίο η αδυναμία του αυτή, η φύση του αυτή, γίνεται παθολογική και τον σκλαβώνει.

Φυσικά, αυτό δε θα τον ξεπλύνει από τις αμαρτίες του απέναντι στις γυναίκες αλλά πιστεύω ότι είναι μια χρήσιμη εσωτερική διαδικασία. Επίσης, δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το όριο αυτό αλλά είναι κάτι σαν το καλό και το κακό. Ξέρεις ότι υπάρχουν αλλά τα όριά τους είναι μερικές φορές δυσδιάκριτα. Αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν.

Η συζήτηση στο group

Κάποιος, λοιπόν, κάνει post στο group τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα με φανερά ελαφριά διάθεση. Τι ήταν αυτό που έκανε; Χιούμορ; Καφρίλα; Διαιώνισε την κοινωνία των διακρίσεων ενάντια στις γυναίκες; Το σίγουρο είναι ότι πυροδοτήθηκε μια έντονη συζήτηση σχετικά με το θέμα του σεξισμού στην τεχνολογία. Πίστεψα ότι η γενική αίσθηση που άφηνε η συζήτηση αυτή καταδίκαζε το σεξισμό.

Παράλληλα, ως διαχειριστής του group, σκεφτόμουν και χίλια άλλα πράγματα. Έχω δικαίωμα να λογoκρίνω τέτοια posts; Να το διαγράψω απλά ως άσχετο με το WordPress; Δε θα ήταν αυτό υποκρισία; Είμαι διαχειριστής, μήπως το παίζω και αρχηγός; Θέλω να παραμείνει online στο group της ελληνικής κοινότητας του WordPress ένα post που έστω και υπονοεί ότι ανεχόμαστε μια ιστοσελίδα όπως το codebabes; Διάβασε παρακάτω.

Υπήρξε έντονη κριτική γύρω από τη θέση μου να μείνει το post online για να είναι καταγεγραμμένο ό,τι ειπώθηκε. Σε όλη τη διάρκεια όμως πίστευα ότι είχε βγει ένα συμπέρασμα: στεκόμαστε απερίφραστα κατά του σεξισμού. Σιγά-σιγά όμως έβλεπα το συμπέρασμα αυτό να βυθίζεται σε ένα σύννεφο σκόνης και τη συζήτηση να χάνει το νόημά της. Σε κάποιο σημείο έγινε και λίγο προσωπική. Κάποιοι απλά συμμετείχαν ειρωνικά, τρόλαραν. Κλασσικά πράγματα στο internet και στα groups/fora, θα μου πείτε. Ναι.

Και ποια είναι η ψύχραιμη στάση απέναντι σε αυτό

Η άποψή μου ήταν και είναι ότι, εφόσον η συζήτηση κατέληγε σε ένα θετικό συμπέρασμα, το post θα έπρεπε να μείνει. Παρόλο που διαφωνήσαμε με πολλά παιδιά σε αυτό, τουλάχιστον είχαμε συμφωνήσει ξεκάθαρα επί της αρχής! Και η αρχή είναι ότι ο σεξισμός δεν έχει θέση σε μια τεχνολογική κοινότητα όπως η δική μας. Από τη στιγμή όμως που το συμπέρασμα άρχισε να χάνεται και να δίνονται ακατάσχετες εντυπώσεις, θεώρησα σωστό να αλλάξω τη στάση μου και να σβήσω τις επίμαχες συζητήσεις. Όποιος τις διάβασε τις διάβασε και όποιος συμμετείχε συμμετείχε.

Τέλος, δε μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι θλίβομαι λίγο για την ποιότητα της συζήτησης που έγινε. Είναι όμως και αυτό μια διαδικασία και πιστεύω ότι τελικά η κοινότητα βγήκε ωφελημένη από αυτήν. Μπορεί να κουράσαμε μερικούς που δε συμμετείχαν, μπορεί να δημιουργήθηκαν υπαινιγμοί αλλά, all in all, έγινε ένα statement και ξεκαθαρίστηκε μια συγκεκριμένη θέση. Ίσως έπρεπε να είχα διαγράψει το post από την αρχή. Πίστεψα ότι δεν ήταν χρήσιμο. Δεν ξέρω αν έκανα συνολικά σωστά αλλά το δίκαιο το υποστήριξα.

Έγραψα στο group το παρακάτω post ως κατακλείδα:

Σχετικά με την ανάρτηση του codebabes στο group:

Κάποιος ανάρτησε τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα στο group, έστω με διάθεση χιουμοριστική. Κάποιοι επεσήμαναν σεξιστικό της χαρακτήρα. Ακολούθησε έντονη συζήτηση σχετικά με το αν το συγκεκριμένο post θα έπρεπε να κατέβει συνολικά από το group.

ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ ΟΤΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ GROUP ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ. ΤΕΛΕίΑ.

Η αρχική μου στάση ήταν ότι αυτό έγινε φανερό από τη συζήτηση που έγινε κάτω από το post αυτό και άρα το post έπρεπε να μείνει. Ήλπιζα να μείνουμε σε αυτό θεωρώντας ότι καταλήξαμε σε κάποιο συμπέρασμα. Δυστυχώς, η συζήτηση ξέφυγε σε βαθμό να γίνει ακόμη και σχεδόν προσωπική και να επεκταθεί και σε άλλα posts. Μην έχοντας άλλο τρόπο να ελέγξω την ομαλή διεξαγωγή της και να προστατέψω το κεντρικό νόημά της, που είναι απολύτως κατά του σεξισμού, παίρνω την πρωτοβουλία να διαγράψω όλα αυτά τα posts μαζί. Άλλωστε, μεμονωμένο το καθένα δίνει αποσπασματική εικόνα. Η συζήτηση έγινε και τελείωσε.

Τέλος, μια ειλικρινή συγνώμη σε όσους κουράσαμε με τις πολυλογίες μας και στις κοπέλες αν έστω και λίγο έστω και αστευόμενοι δώσαμε λάθος εντύπωση.

Πάμε παρακάτω. Πάμε να μιλήσουμε για τεχνολογία.

Δε θα το συζητήσω άλλο. Ας μιλήσουμε για τεχνολογία. Και η τεχνολογία είναι για όλους.

Ο Διομήδης Σπινέλλης είναι μηχανικός λογισμικού και ακαδημαϊκός. Μην αρχίσω να τα αναλύω, είναι πολλά. Είναι πληροφορικάριος, ρε παιδί μου. Είναι προγραμματιστής. Είναι geek με την πιο αγνή σημασία της λέξης! Χθες το βράδυ, στο The Hub Events, στα πλαίσια του The Hub Science, μας παρουσίασε τον πασίγνωστο μα και μυστηριώδη μηχανισμό των Αντικυθήρων, την ιστορία του, τη λειτουργία του και μια προσομοίωσή του, την οποία ανέπτυξε σε μια ειδικά διαμορφωμένη για παιδιά γλώσσα προγραμματισμού, χωρίς καθόλου μαθηματικά. Του πήρε 3 σαββατοκύριακα, είπε, τρία διασκεδαστικά σαββατοκύριακα. Κατέληξε, δε, στο εξής υπέροχο συμπέρασμα:

“Ο μηχανισμός δε μοιάζει να ήταν απαραίτητος στη ναυσιπλοΐα. Υπήρχαν άλλοι, πιο άμεσοι τρόποι να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της. Ούτε μοιάζει να ήταν όργανο στα χέρια πολιτικών ή θρησκευτικών ηγετών, οι οποίοι θα εκμεταλλεύονταν τις προβλέψεις πχ εκλείψεων σελήνης και ηλίου για τους δικούς τους απώτερους σκοπούς. Επομένως, πιστεύω ότι είναι έργο κάποιου ανθρώπου που τον κατασκεύασε για να φτιάξει κάτι όμορφο, κάτι ενδιαφέρον. Είναι το έργο ενός χάκερ της εποχής.”

Και αυτή η τελευταία φράση, αγαπητοί, μου είναι η πιο αναπάντεχη, μη καθαρά ιστορική βεβαίως, μα και πανέμορφα λογική εξήγηση που έχω ακούσει ποτέ μου για την ιστορία αυτού του αντικειμένου!

Ή: “Όλοι είμαστε Diu”

“Ο Θεόδωρος Κατσανέβας (Αθήνα, 1947) είναι Έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός. Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Ο.Α.Ε.Δ. (1981-1985), Διοικητής του Ι.Κ.Α. (1985-1989) και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην εκλογική περιφέρεια Β’ Αθήνας (1989-2004). Για ένα διάστημα ήταν γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου, ως σύζυγος της κόρης του Σοφίας. Από τον Μάιο του 2013 είναι πρόεδρος του κόμματος Δραχμή, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων.”

Αυτό αναφέρει η ελληνική Wikipedia στο λήμμα της για τον Θεόδωρο Κατσανέβα. Το τι λέει παρακάτω δε μπορώ να σας το γράψω εδώ με ασφάλεια. Ίσως κινδυνεύσω να πάθω ό,τι και ο χρήστης της με το ψευδώνυμο Diu. Ο χρήστης Diu, ακολουθώντας όλους τους κανόνες της Wikipedia για συγγραφή αξιόπιστου περιεχομένου (ουδετερότητα, αναφορές, έλεγχος άλλων χρηστών), συμπλήρωσε το συγκεκριμένο λήμμα με αναφορές στην πρώτη ιδιόχειρη διαθήκη του Α. Παπανδρέου, όπου ο τελευταίος φέρεται να αποκάλεσε το Θ. Κατσανέβα “όνειδος για την οικογένεια”.

Να, μόλις τώρα σχεδόν το αναπαρήγαγα κι εγώ. Αλλά βασιζόμενος σε ένα λήμμα της Wikipedia. Η οποία βασίζεται σε δημοσιευμένα άρθρα στον ελληνικό τύπο, όπως αυτό του Βήματος, και αυτό του Protagon (μα και τόσα άλλα). Tα οποία ο Diu πρώτος παραθέτει. Δηλαδή, αναφέρθηκα σε ένα γνωστό, δημοσιευμένο γεγονός του δημόσιου βίου ενός Έλληνα πολιτικού. Και με τρόπο που να μη δείχνει ότι πιστεύω στην ορθότητα αυτού στο οποίο αναφέρθηκα. Αλλά είναι ένα γεγονός με δημόσιο ενδιαφέρον!

Βέβαια, το κατά πόσο είναι μέρος του “δημόσιου” βίου ενός πολιτικού οι χαρακτηρισμοί του πεθερού του, ίσως είναι αντικείμενο συζήτησης. Πιστεύω όμως ότι είναι, ειδικά όταν ο πολιτικός είναι ο Θ. Κατσανέβας και ο πεθερός ο Α. Παπανδρέου. Είναι μέρος της έκθεσης που ένας πολιτικός οφείλει να έχει αποδεχτεί όταν “κατεβαίνει” στον πολιτικό στίβο.

Ο Diu πλέον αντιμετωπίζει νομικό πρόβλημα εξαιτίας της συγγραφής του παραπάνω λήμματος. Κατηγορείται για συκοφαντία με δόλο. Εντωμεταξύ “κάποιοι” προσπάθησαν πολλές φορές  να διορθώσουν το λήμμα της Wikepedia, αφαιρώντας το επίμαχο σημείο. Εύλογα εικάζει κανείς ότι ήταν άνθρωποι από το περιβάλλον του Κατσανέβα. Η διαδικασίες της Wikipedia όμως, μέσω του ελέγχου των άλλων χρηστών, μονίμως το επανέφερε, μιας και ήταν ουδέτερο και επαρκώς τεκμηριωμένο με αναφορές.

Ο Κατσανέβας τότε στράφηκε -ατυχώς και ολίγον κωμικοτραγικώς- ενάντια στην ΕΛ/ΛΑΚ, θεωρώντας την υπεύθυνη για το περιεχόμενο της ελληνικής Wikipedia. (Κάθε μαθητής του λυκείου γνωρίζει ότι η Wikipedia δε γράφεται από μια εταιρεία αλλά από τους χρήστες της). Η ΕΛ/ΛΑΚ απάντησε το προφανές, ότι δεν έχει ευθύνη για το περιεχόμενο της Wikipedia, κι έτσι ο θιγόμενος στράφηκε ενάντια στο χρήστη, που έγραψε το συγκεκριμένο λήμμα. Το Diu (26 Ιουνίου 2013). Εδώ η ιστορία σοβαρεύει, καθώς ο Κατσανέβας ζητά διάφορα, όπως “καταβολή αποζημίωσης ύψους 200.000 ευρώ” και “χρηματικής ποινής 30.000 για κάθε ημέρα παραμονής” (του λήμματος).

Ο Diu, εφάρμοσε άμεσα τη σχετική δικαστική διαταγή που δέχθηκε και αφαίρεσε το περιεχόμενο που ζητήθηκε από το λήμμα. Όμως και πάλι οι διαδικασίες της Wikipedia το επανέφεραν ως έγκυρο! Ο Diu προσπάθησε τόσες πολλές φορές, που οι ίδιες διαδικασίες τον μπλόκαραν από τη Wikipedia με αποτέλεσμα το λήμμα να είναι ακόμη και τώρα πλήρες στη θέση του.

Συμφωνώ κι εγώ με ορισμένα κραυγαλέα σημεία που αναφέρει και η Wikipedia στο άρθρο της “Είμαστε όλοι Diu”:

1. Πώς μπορείς να “διατάξεις” να εφαρμοστεί μια απόφαση σε ένα διεθνούς πρόσβασης σύστημα όπως η Wikipedia. Είναι εξαιρετικά κατανεμημένο, χωρίς κεντρική αρχή, που να αποφασίζει για το περιεχόμενό του, και με συγκεκριμένους κανόνες που να εξασφαλίζουν την ουδετερότητα και εγκυρότητά του.

2. Μια προσωρινή διαταγή εκδίκασης ασφαλιστικών μέτρων και όχι έστω μια εμπεριστατωμένη δικαστική απόφαση προσπαθεί να αφαιρέσει αυτομάτως περιεχόμενο από το διαδίκτυο. Κι ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι μόνο οι Diu/Wikipedia διώκονται και όχι όσοι άλλοι έχουν αναφερθεί στο συγκεκριμένο γεγονός. Θα μπορούσε να εικάσει κανείς ότι αυτό γίνεται επειδή πράγματι είναι αποδεκτό ότι η Wikipedia έχει μια δεδομένη εγκυρότητα ως πηγή.

3. Το συγκεκριμένο γεγονός αφορά στο γενικότερο πολιτικό δημόσιο βίο κι αλίμονο αν όσοι γράφουν στο διαδίκτυο τελούν υπό τον φόβο παρόμοιων διώξεων, οι οποίες θα έχουν άμεσο λόγο πάνω στο περιεχόμενό τους. Για ακόμη μία φορά: μιλάμε για περιεχόμενο που γράφεται με ουδετερότητα και εμπεριστατωμένες αναφορές.