Οι ποσοστώσεις έχουν τρία βασικά προβλήματα:
- Αν βρεθείς στη θέση να ωφελείσαι από αυτές δεν έχεις τρόπο να ξέρεις αν κέρδισες αυτό που κέρδισες με την αξία σου. Και ο καθένας έχει αυτομάτως το δικαίωμα να αμφισβητεί αν το κέρδισες με την αξία σου.
- Θα υπάρχει πάντα η αμφιβολία ότι κάπου κάποιοι άλλοι άνθρωποι πιθανά αδικούνται. Το φάντασμα αυτό θα πλανάται πάντα πάνω από μια τέτοια απόφαση χωρίς τρόπο να απομακρυνθεί.
- Δε θα μάθεις ποτέ αν η κατάσταση που θες να διορθώσεις έχει πραγματικά διορθωθεί, επειδή τα τελικά σου αποτελέσματα, θα είναι επηρεασμένα από την ποσόστωση, αν δηλαδή κριτήριο και στόχος είναι ταυτόσημα.
Υπάρχει και σειρά άλλων, δευτερευόντων προβληματισμών: προάγουν κουλτούρα μη αξιοκρατίας, μετρούν τους ανθρώπους με προκρούστειο τρόπο, τους ζυγίζουν με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, τους ομαδοποιούν με τρόπο που, κατά τα άλλα, θα θεωρούσαμε αυτομάτως απάνθρωπο.
Ιδεολογικά, δε, τις βρίσκω κάπως μαρξιστικές -ως τρόπο σκέψης, όχι ως πολιτική ιδεολογία- γιατί είναι:
- Βολονταριστικές: με απλοϊκό τρόπο η θέληση επικρατεί πάνω στην πραγματικότητα και το σκοπούμενο αποτέλεσμα γίνεται ιερό και ανώτερο από την υποκείμενη κατάσταση και τις παρενέργειες που τυχόν προκαλεί.
- Ταξικές: διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση κάποιου είδους χονδροειδή ταξινόμηση, η οποία ακολουθεί την αντίστιξη ανώτερου με κατώτερο, καταπιέζόμενου και καταπιεστή, καλού και κακού, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ιδιαιτερότητες του ατόμου.
Image credit: “Board of Directors and Officers of the Industrial Exhibition Association of Toronto 1930” by Toronto Public Library Special Collections.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, ηθική, πολιτικά | rss 2.0 | trackback