Ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται ότι θα σκίσει το μνημόνιο. Κερδίζει τις εκλογές (Γενάρης). Συγκυβερνά με ένα ακροδεξιό κόμμα, τους ΑΝΕΛ. Ζητά παράταση του προγράμματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την παίρνει και έρχεται σε σύγκρουση μαζί της, ενώ βεβαιώνει συνεχώς ότι μια νέα συμφωνία είναι σχεδόν έτοιμη να υπογραφεί. Καταλήγει σε μια πλήρως αποτυχημένη διαπραγμάτευση.
Προκηρύσσει δημοψήφισμα (Ιούλιος), όπου ζητά από το λαό να πει ΟΧΙ, υποσχόμενος ότι αυτό σημαίνει ναι μεν στην Ευρώπη αλλά όχι στα μνημόνια. Ο λαός πράγματι υπερψηφίζει το ΟΧΙ με 62%. Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας συνθηκολογεί, ενάντια στο δημοψήφισμά του, συμφωνώντας το 3ο μνημόνιο, το οποίο ισχυρίζεται πως είναι καλύτερο από τα 2 πρώτα. Ταυτόχρονα έχει επιφέρει capital controls.
Το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, διχάζεται σε εκείνους που δέχθηκαν την παραπάνω μεταστροφή και σε αυτούς που έμειναν συνεπείς στις αρχικές θέσεις του κόμματος (Αύγουστος). Στις εκλογές που εξ αυτού ακολουθούν (Σεπτέμβρης) ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί περίπου τα ποσοστά του, ενώ η συνεπής μερίδα του κόμματός τους, αυτή που αποσχίστηκε, δε μπαίνει καν στη βουλή. Τώρα διακηρύσσει ότι ο λαός τον ψήφισε εκ νέου, αλλά όχι για να εφαρμόσει το νέο, δικό του, το 3ο μνημόνιο.
Αυτή η απόλυτη και βροντερή απουσία λογικής κάνει την τρίχα μου να σηκώνεται.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά, προσωπικά | rss 2.0 | trackback
