Η ανάγκη για πίστη σε κάτι άγνωστο, η ανάγκη για ελπίδα σε κάτι που θα έρθει, είναι πολύ ισχυρές στον άνθρωπο. Από ότι φαίνεται ο Έλληνας είναι ιδιαίτερα επιρρεπής σε αυτές. Θέλει να πιστέψει! Σαν το Μώλντερ στα X-Files: “I want to believe”, δεν έλεγε; Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την πίστη. Ασθενείς με ανίατο καρκίνο θεραπεύονται με τρόπους που καταπλήσσουν τους γιατρούς. Συμπέρασμα: τους έσωσε η πίστη τους. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Ο χίλιες φορές πεπλανημένος μας λαός είναι για ακόμη μία φορά έτοιμος να πιστέψει σε κάτι. Είναι τόσο έτοιμος να πιστέψει ένα πρωθυπουργό, ο οποίος μέχρι πρότινος ισχυριζόταν ανερυθρίαστα ότι θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο και θα κάνει τις αγορές να χορεύουν στα νταούλια. Είναι έτοιμος να ξεχάσει πόσες φορές τον εξαπάτησαν και να πιστέψει μέχρι διαδηλώσεως ότι του δίνεται μια ευκαιρία για αντίσταση. Είναι τόσο ανώφελο να ασχοληθείς με αυτό το λαό, τόσο απογοητευτικό.
Εκεί που αρχίζει η πίστη τελειώνει η λογική. Κάθε συζήτηση για την οικονομία, για τις δικές μας ευθύνες απέναντι στο πολιτικό σύστημα και απέναντι στην Ευρώπη καταρρέει. Τη θέση της λογικής παίρνει το συναίσθημα, η οργή, η πίστη στο ότι είμαστε λαός περιούσιος και ο κόσμος μας χρωστάει. Για άλλη μια φορά είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μια εντελώς λάθος απόφαση, να τη ντύσουμε με ό,τι μανδύα καταλαβαίνει ο καθένας μας και να απογοητευθούμε οικτρά στη συνέχεια. Αλλά χωρίς να φταίμε εμείς. Χωρίς να φταίει κανείς. Ίσως η ιστορία.
Υποτιθέμενοι αριστεροί συμπαρατάσσονται με ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες για να ψηφίσουν “όχι”. Αυτό είναι η εθνική συμφιλίωση; Κατεβαίνουν σε πορείες να διαδηλώσουν κατά της δυναστικής Ευρώπης. Μήπως δεν είναι αυτή η Ευρώπη στην οποία οφείλουμε σχεδόν κάθε τι δημιουργικό και παραγωγικό τα τελευταία 30 χρόνια; Μήπως κόντρα σε αυτή την Ευρώπη που προσπαθεί να μας εκσυγχρονίσει δεν πάμε τόσα χρόνια και το παραδεχόμαστε μετά λύπης;
Βρισκόμαστε κάτω από την τρομοκρατία ενός πρωθυπουργού που απειλεί με “κατάλυση της δημοκρατίας”, κατονομάζει την αντίθετη άποψη ως αναξιοπρεπή, μας παρουσιάζει ένα κίβδηλο ερώτημα και φτάνει να πει ακόμη και ψέμματα για τις εκθέσεις του ΔΝΤ στην τηλεόραση (04/07/2015). Υποκρισία δίχως κανένα όριο. Κι όμως είμαστε έτοιμοι με χαρά να υποκύψουμε σε αυτήν.
Δεν έχω άλλα επιχειρήματα για να σας πείσω πόσο σημαντική είναι και ήταν η Ευρώπη για αυτή τη χώρα. Πόσο σημαντική είναι η Δύση για αυτή τη χώρα και η παρουσία μας σε αυτήν. Πόσο δε θα θέλαμε να επιστρέψουμε στην ανατολή, όπου ίσως ταιριάζουμε καλύτερα τελικά! Τα επιχειρήματά μου γονατίζουν μπροστά στη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και της οργής σας. Δε μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Υποχωρώ.
Την Κυριακή θα ψηφίσω “ναι”. Όχι γιατί θεωρώ την Ευρώπη αυτή ιδανική -καθόλου- αλλά γιατί την θεωρώ προτεραιότητα και γιατί θέλω να γίνει καλύτερη με εμάς μέσα της. Όχι γιατί θεωρώ ικανές τις προηγούμενες κυβερνήσεις -αντιθέτως- τις θεωρώ εγκληματικά ανίκανες, δεν τις ψήφισα και δε θα ψηφίσω τα κόμματά τους ποτέ στο μέλλον. Ούτε γιατί είμαι προσκυνημένος. Το 40% από εσάς ψήφιζε αυτές τις κυβερνήσεις τόσα χρόνια, όχι εγώ. Αλλά όλα αυτά θέλω να μπορώ να τα κάνω εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου!
Αυτό θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο και πέρα από κάθε ερμηνεία.
Δε θυμώνω με κανένα φίλο με τον οποίο διαφώνησα. Ζητώ συγνώμη για αυτό που θα πω, αλλά εκπλήσσομαι με θλίψη για την ευπιστία και την ευκολία με την οποία αφήνετε τη συναισθηματική φόρτιση να σας κυριεύσει και την πίστη να πάρει το ρόλο της λογικής. Το πιο ισχυρό επιχείρημα που άκουσα είναι “άσε να δούμε, άσε να εκφραστεί ο λαός, άσε να ακουστεί μια άλλη άποψη”. Πριν από 5 μήνες ακούστηκε η άλλη άποψη. Τώρα θα ακουστούν τα νταούλια.
