Τελευταία μας έχουν κάνει περισσότερη εντύπωση μικρές και ολιγομελείς παραστάσεις παρά μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Στις δεύτερες διακρίνεις ένα ασήκωτο βάρος, μια ακατανίκητη φόρμα που δεν ξεπερνιέται και καθορίζεται, συνήθως, από τα μεγάλα ονόματα ηθοποιών και σκηνοθετών που τις απαρτίζουν. Αντιθέτως, στις πρώτες αναγνωρίζεις μιαν άλλη διάθεση για για πρωτοτυπία (όχι απαραίτητα πειραματισμό) και μια όρεξη για να παραχθεί κάτι νέο και όμορφο. Οπωσδήποτε η ειδοποιός διαφορά είναι ο ενθουσιασμός.
Το "Χωρίς Μουσική" (ναι, να πας να το δείς, στη Θεμιστοκλέους 104, στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης) είναι μια τέτοια παράσταση. Γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο από την ίδια ομάδα με πολύ κέφι και αξιοσημείωτη εφευρετικότητα, αποδεικνύει ότι με ελάχιστα μέσα μπορείς να κάνεις μια υπέροχη παράσταση, που θα την αδικήσεις αν την αποκαλέσεις "μικρή" ή "μικρού βεληνεκούς" απλά επειδή παίζεται σε μικρό χώρο και για λίγους θεατές. Υπό άλλες συνθήκες, σε μιαν άλλη χώρα τόσο γέλιο, τόση μουσική, συγκίνηση και χορογραφία θα τύχαινει άλλης αναγνώρισης.
Δε μπορώ να μην κρατήσω στη μνήμη μου το ύφος του κ. Κ. Γάκη στην αρχή της παράστασης την ώρα που παίζει μόνος του το αυτοσχέδιο πιάνο που μου θύμισε κάτι σαν την εικόνα δεξιά. Κι επίσης τον κομβικό χαρακτήρα μα και ανεκδιήγητο βαρκάρη!
