Πού είναι το κράτος;
Δεν υπάρχει κράτος!
Δε θα κάνουμε ποτέ κράτος!
Ζιμπάμπουε είμαστε!
Ψωροκώσταινα!
Μπανανία!
Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω; Μήπως είναι ατάκες που έχουν έρθει στα χείλη όλων μας κατά καιρούς, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό, πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος; Αυτές οι ατάκες είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένες. Ίσως είναι, δε, το μόνο σημείο σύγκλισης όλων των Ελλήνων πολιτών (και πολιτικών), ανεξαρτήτως καταγωγής ή ιδεολογίας: “Δεν υπάρχει κράτος!”.
Η αλήθεια είναι ότι και υπάρχει κράτος και δεν υπάρχει. Δηλαδή, κάποιο κράτος υπάρχει και όλο και κάπου/κάπως βελτιώνεται με τα χρόνια, ευθυγραμμίζεται με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, εκσυγχρονίζεται αργά. Αλλά οπωσδήποτε, η λειτουργία του έχει τρομερές ελλείψεις, στέκεται εμπόδιο στη ζωή του πολίτη και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.
Φυσικά, αυτό το κράτος είναι ένα κράτος μιας κοινωνίας ανθρώπων. Αποτελείται από ανθρώπους: τους Νεοέλληνες. Ανθρώπους… ιδιαίτερους… που αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους, αρνούνται να κόβουν αποδείξεις, χτίζουν αυθαίρετα, μετά τα νομιμοποιούν, περνούν τα φανάρια με κόκκινο, παρκάρουν στα πεζοδρόμια, ει δυνατόν πάνω σε διαβάσεις αναπήρων, καπνίζουν μέσα σε κλειστούς χώρους και άλλα πολλά παρόμοια ιλαροτραγικά. Πρόκειται για μια κοινωνία ανθρώπων που δε φέρεται ως οργανωμένη κοινωνία με κοινούς στόχους, με μέλη εγωιστές, ατομιστές. Ένα σύνολο που τελικά δε λειτουργεί πρακτικά ως κοινωνία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδήγησαν στο φαινόμενο αυτό, αλλά η παραδοχή της αλήθειας αυτού είναι σχεδόν καθολική. Κανείς Έλληνας πολίτης δεν είναι ικανοποιημένος από το ελληνικό κράτος! Μάλιστα, είναι ιδιαίτερα απογοητευμένος και του επιρρίπτει παραδοσιακά και με συνέπεια τις ευθύνες για το μεγαλύτερο μέρος των δεινών που υποφέρει.
Η έχθρα, βέβαια, του Έλληνα για το κράτος, την “έξωθεν” επιβεβλημένη εξουσία, είναι πολύ παλιά. Τουρκοκρατία, βασιλεία, κατοχή, ξανά βασιλεία, δικτατορία. Η ιστορία του Έλληνα είναι συνυφασμένη με την καταπίεση και την επιβολή, με φωτεινές χαραμάδες ηρωικής αντίστασης ενδιάμεσα. Έχει βαθιά μέσα του το αίσθημα του ραγιά, που θα μείνει για πάντα ραγιάς, για πάντα παραπονεμένος, ανίκανος να συνέλθει γιατί δεν του το επιτρέπουν, που δε θα φταίει ο ίδιος ποτέ για τίποτα και θα απαιτεί τα πάντα, στο όνομα των ένδοξων προγόνων της αρχαιότητας, της επανάστασης του ’21 και του ΌΧΙ του ’40.
Είναι ένα αίσθημα που διαδίδεται με την παράδοση και όχι με το DNA. Είναι ένα αίσθημα με το οποίο ο Έλληνας γαλουχείται από μωρό. Ο Έλληνας, όταν ακούει “κράτος” και “εξουσία”, σαν το σκυλί του Παβλόφ, αισθάνεται ενστικτωδώς κι αυτόματα μια απέχθεια. Μόνο που από το 1974 κι έπειτα, ευτυχώς, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει εγκαθιδρυθεί οριστικά. Ελαττωματική, αλλά δεδομένη.
Με αυτό τον τρόπο συμπεριφέρθηκε το πολιτικό σύστημα των τελευταίων 40 ετών απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλο το πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε και συχνά κι αυτό που δεν κυβέρνησε! Σαν αυτή να ήταν ένα αυστηρό και κακόβουλο κράτος, το οποίο έχει υποχρεώσεις απέναντί μας αλλά εμείς δεν έχουμε ευθύνες απέναντί του. Ήταν ακόμη ένας μικροπρεπής, νεοελληνικός εγωισμός. Φερθήκαμε στην ευρωπαϊκή κοινωνία όπως φερόμαστε και μεταξύ μας, στην ελληνική κοινωνία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να ξεχνά κανείς τις ελλείψεις και τα προβλήματά της, αποτέλεσε τη βασική πηγή των χρημάτων της οικονομικής ανάπτυξης που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια και τη βασική κατευθυντήρια γραμμή της νομοθεσίας μας. Πολλοί πήραν μέρος στο μεγάλο πάρτι και ακόμη περισσότεροι πήραν μέρος σε διάφορα μικρότερα πάρτι. Ίσως όχι όλοι, αλλά ο μέσος όρος κάνει τη διαφορά.
Τώρα, έχουμε την εντύπωση ότι πληρώνουμε το λογαριασμό. Δεν πληρώνουμε κανένα λογαριασμό. Δεν υπάρχει κάποιος λογαριασμός που να αποπληρώνεται σιγά-σιγά. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους τιμωρία. Υποτίθεται ότι θα ήταν μια προσπάθεια να οικοδομηθεί μια υγιής και παραγωγική οικονομία. Έκανε τα λάθη της η Ευρώπη και το ΔΝΤ και κάναμε κι εμείς ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να μη διορθώσουμε τίποτα. Τώρα βλέπουμε την αντίδραση της Ευρώπης σε ένα άθλιο πολιτικό σύστημα που έχει χάσει την αξιοπιστία του. Βάρβαρη αντίδραση, το παραδέχεται ο καθένας. Όμως αυτό το πολιτικό σύστημα είναι που τιμωρούν οι Ευρωπαίοι κι εμείς οι πολίτες που το αναδεικνύουν και το στηρίζουν είμαστε υπεύθυνοι για αυτό. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχθούμε αυτό. Υπάρχει και άλλη οδός. Αλλά πρέπει επιτέλους να επιλέξουμε.
πολίτης # κράτος # ευρώπη … δεν το έχουμε πάρει πρέφα ακόμα
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback