Τάκης Μπουγιούρης

Το Skype προχτές έβγαλε στο κοινό τη νέα του έκδοση. Η οποία περιέχει ένα νέο "feature". Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί μόνο σαν bug γίνεται αντιληπτό. Μέχρι πρότινος όταν έκλεινες το Skype δεν το έκλεινες πραγματικά, απλά το εξαφάνιζες από το taskbar (η μεγάλη μπάρα κάτω-κάτω στην οθόνη σου), το "κατέβαζες" κι αυτό συνέχιζε να ζει ήσυχα κι διακριτικά μόνο στο system tray (η μπάρα με τα εικονίδια κάτω δεξιά) μέχρι να το χρειαστείς ξανά. Απλά πράγματα, γνωστά και χρήσιμα. Στη νέα έκδοση – 4.2.0.152 – αυτό σταμάτησε να γίνεται. Αν προσπαθήσεις να κλείσεις το Skype αυτό ούτε κλείνει ούτε κρύβεται. Απλά κατεβάζει το παράθυρό του και μένει ανοιχτό στο taskbar. Και μένει εκεί ότι κι αν κάνεις μες τη μέση και δεν έχει ρύθμιση να το αλλάξεις αυτό. Θα αποφύγω να σου εξηγήσω πόοοσο ενοχλητικό βρίσκω το νέο feature κι εγώ και όλοι χρήστες του Skype. Γιατί, πέρα από κακό feature κάνει και ένα τεράστιο λάθος: χαλάει τη σχέση του χρήστη με το πρόγραμμα, τη συνήθη του συμπεριφορά και την αναμενόμενη καλή λειτουργία, χωρίς, βέβαια, να προσθέτει κάτι σε λειτουργικότητα.

Κάποιος στα forums του Skype πρότεινε να στείλουν όλοι ένα μήνυμα στο support μπας και φιλοτιμηθεί η ομάδα ανάπτυξης και διορθώσει το "feature" στην επόμενη έκδοση. Μπήκα κι εγώ να κάνω το καλό. Δίπλα στη φόρμα παραπόνων ένα περίεργο σκίτσο συμπλήρωνε την εικόνα. Ένα σχέδιο στην αισθητική που χρησιμοποιεί σταθερά το Skype στο site του, όπου αναπαριστά την εκάστοτε σκηνή μόνο με τα αδρά περιγράμματα των χαρακτήρων και των αντικειμένων της. Αλλά αυτή τη φορά ο σχεδιαστής απέτυχε παταγωδώς. Δείτε το σκίτσο… Πρόκειται ξεκάθαρα για τη Minnie Mouse να υψώνει στα χέρια της την Κόρη του Σατανά, η οποία γελά βροντερά με τα παθήματα των χρηστών του Skype λίγο πριν ζευγαρώσει με τον αδερφό της για να φέρει στον κόσμο τον Αντίχριστο, την αποκάλυψη και την ημέρα της κρίσεως. Ουαί ημίν!

Συχνά η τεχνολογία μου τη δίνει. Τς-τς, άνθρωπος της τεχνολογίας και να λέω τέτοια πράματα. Ας πούμε ότι είμαι τεχνο-σκεπτικιστής ή ότι μου τη δίνει το marketing πάνω από την τεχνολογία και όχι η ίδια, ακριβώς ή ότι είμαι απλά γκρινιάρης (αλλά δεν είμαι). Μία από τις τελευταίες μόδες είναι τα τύπου i-pad γκατζετάκια, τα επονομαζόμενα "tablets", με τα οποία οι κατασκευαστές τους ελπίζουν να αναζωογονήσουν την αγορά τους και τα έντυπα ΜΜΕ να ανακτήσουν λίγη από την παλιά αίγλη εκδίδοντας το περιεχόμενό τους ειδικά για αυτά. Τα βρίσκω ολίγον γελοία (δεν είμαι ο μόνος) και θα σου δώσω μερικούς λόγους για να με πιστέψεις:

1. Είναι μικρά. Μι-κρά! Γιατί να θες να διαβάσεις περιοδικό ή εφημερίδα σε αυτό το μέγεθος τη στιγμή που υπάρχει η κανονική εφημερίδα και το κανονικό περιοδικό σε κανονικό μέγεθος ή μπορείς να το διαβάσεις στο internet? Να βρεις πότε φεύγει το επόμενο πλοίο σε στιγμή απόγνωσης, ναι! Να βρεις το κοντινότερο φαρμακείο on-the-road, ναι. (Πόσα χρόνια ακούω ότι θα μπορώ να το κάνω κάποτε από το κινητό μου και τελικά τους πρόλαβαν τα GPS.) Αλλά να διαβάσεις κείμενα, όχι.

2. Είναι δύσχρηστα. Προσπαθούν να σε κάνουν να νομίσεις ότι γυρνάς σελίδες περιοδικού. Ναι αλλά στο περιοδικό γυρνάς όσες σελίδες θες όποτε θες, γρήγορα και άμεσα (αυτό θα πει "browsing"). Στο tablet για να μη σε μπερδέψουν με το μέγεθος της τεχνολογικής υπεροχής του προσπαθούν να μιμηθούν τα παραδοσιακά περιοδικά. Άκομψα. Στα περιοδικά έχεις ξεφύλλισμα, ναι, η σελίδα γυρνάει χωρίς να σε τυφλώνει με εφφέ σε κάααθε γύρισμα. Στα ηλεκτρονικά μέσα έχεις indexes και search και αποθήκευση κλπ κλπ κλπ!

3. Πολύς χρόνος ανάπτυξης για το τίποτα. Μιλάω για αυτούς που θα αποφασίσουν να εκδώσουν περιεχόμενο μέσω αυτών. Νέα τεχνολογία, άλλοι τρόποι, άλλοι περιορισμοί. Θα πληρώνουν άδικα τα χιλιάρικα για να τους αναπτύξουν εξειδικευμένες εφαρμογές για tablets τη στιγμή που το μέσο είναι εκεί χρόνια τώρα με γνωστές και καλά διατυπωμένες τεχνολογίες και δυνατότητες και το λένε internet. In-ter-net!

4. Δηλαδή, να αγοράσω ένα tablet (τιμή εκκίνησης i-pad στις ΗΠΑ 500$) για να διαβάζω περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία; Γιατί έχω ήδη ένα PC για τη δουλειά μου, ένα laptop για όταν είμαι εκτός γραφείου, ένα media-center στην τηλεόρασή μου για ψυχαγωγία, ένα κινητό για επικοινωνία, ένα PS3 για παιχνίδι… Για καθήστε, χρειάζομαι ακόμη ένα γκάτζετ; Πότε ήταν που μου λέγατε για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ότι τα κάνουν όλα αυτά μαζί σε ένα μηχάνημα και συμφέρουν;

5. Κοιτάξτε το αποτέλεσμα του περιεχομένου των tablets μέχρι τώρα! Προσπαθήστε να βρείτε κάτι το νέο, κάτι το διαφορετικό. Το περιεχόμενο είναι ίδιο με αυτό του internet. Η εμφάνισή του είναι ίδια. Δηλαδή, έφτιαξαν ένα website σε ένα μικρό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Καμία πρωτοτυπία πέραν του γεγονότος ότι συσκευάζεται σε ένα καινούριο μηχανάκι. Δεν έχουν εφεύρει ούτε κάτι τεχνολογικά καινοτόμο ούτε κάτι δημοσιογραφικά καινοφανές. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.

6. Την εφημερίδα και τα περιοδικά μπορείς να τα διπλώσεις στο μέγεθος του i-pad και να είναι ακόμη αναγνώσιμα και να τα περιστρέψεις και να τα αναποδογυρίσεις όπως θες. Τα tablets δε μπορείς να τα τεντώσεις στο μέγεθος μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, Cosmopolitan, Manina κλπ). Είναι όπως είναι και πρέπει να δώσεις μάχη με το περιεχόμενο για να το δεις.

7. Όταν τελειώσεις με την εφημερίδα ή το περιοδικό μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για πάτο στις σκουπιδοσακούλες για να τραβάνε τα ζουμιά ενώ τα tablets όχι.

Να μην ξεχάσω να υπενθυμίσω στους εκδότες των εντύπων, γιατί αυτοί έχουν να χάσουν από τούτη την ιστορία και όχι οι κατασκευαστές των tablets, ότι, ενώ έχουν το μέσο για να κοντράρουν την τηλεόραση, που παραδοσιακά τους συρρίκνωσε, και ονομάζεται (πάμε πάλι) internet, αντί να το εκμεταλλεύονται, επιδίδονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού. Και, βέβαια, ξεχνούν για άλλη μια φορά ότι σημασία έχει η δημοσιογραφία ή ίδια και το περιεχόμενο και όχι το φέρον μέσο. Ένα λαχταριστό άρθρο θα το διαβάσω ο κόσμος να χαλάσει σε tablet, σε χαρτί, σε πλαστικό, οπουδήποτε…

Θα έχει πάρει το αυτί σας κάτι σχετικά με το λογαριασμό αλληλεγγύης για την απόσβεση του δημοσίου χρέους. Θα το διαβάσατε κάπου ή θα είδατε τη διαφήμιση στην τηλεόραση! Αν δεν καταλάβατε περί τίνος πρόκειται μην ανησυχείτε, θα σας πω. Ο κύριος Πετσάλνικος – να 'ναι καλά ο άνθρωπος – ο πρόεδρος της σημερινής βουλής είχε την ιδέα να δημιουργηθεί ένας τραπεζικός λογαριασμός αφιερωμένος στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Καθείς εθελοντής, δηλαδή, να μπορεί να καταθέτει εκεί τον οβολό του και όοολο το ποσό που θα συσσωρευθεί θα διατεθεί αποκλειστικά για την απόσβεση του χρέους της χώρας. Ο κύριος Προβόπουλος – ώρα του καλή – ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας δέχθηκε την πρόταση Πετσάλνικου κι έτσι ο λογαριασμός αυτός είναι γεγονός. Ναι, Έλληνα, τώρα μπορείς κι εσύ επιτέλους να συνεισφέρεις στην απόσβεση του χρέους. Χρόνια τώρα σε κρατούσαν έξω από αυτή την υπέροχη διαδικασία αλλά όχι πια.

Επικεφαλής της "καμπάνιας" έχει τεθεί ο κύριος Κάρολος Παπούλιας – ο θεός να μου κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες – ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στη σχετική φωτό βλέπουμε τον κύριο Παπούλια να καλωσορίζει τον κύριο Προβόπουλο στο προεδρικό μέγαρο και να τον οδηγεί στο θησαυροφυλάκιο, όπου θα συγκεντρώνονται τα έσοδα. Στα έγκατα του προεδρικού μεγάρου έχει δημιουργηθεί ειδικός χώρος φύλαξης ενώ τα μέτρα ασφαλείας που έχουν ληφθεί είναι δρακόντεια. Δώδεκα τσολιάδες κόβουν βόλτες νυχθημερόν γύρω, πάνω και πίσω από το επτασφράγιστο δωμάτιο. Τα τοιχώματα του δωματίου είναι από ανοξείδωτο πυρέξ με διπλή αντικολλητική στρώση, ενώ πρόσβαση στο χώρο έχουν αποκλειστικά οι δύο προαναφερθέντες άντρες με ειδική κλειδαριά που για να ανοίξει πρέπει να παρίστανται και οι δύο με τα κλειδιά τους και να είναι νύχτα με το φεγγάρι στα τρία/τέταρτα.

Οι πρώτες πληροφορίες λένε ότι Έλληνες περιχαρείς σπεύδουν σε στρατιές για να στηρίξουν τη θεάρεστη αυτή πρωτοβουλία. Από όλες τις άκρες τις χώρας νέοι, γέροι, δάσκαλοι, παπάδες και παιδιά συρρέουν στις τράπεζες για να παραχωρήσουν στο ελληνικό κράτος κάτι από το υστέρημά τους. Άλλοι καταθέτουν χρήματα, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, και άλλοι συνεισφέρουν σε είδος. Κοτόπουλα, κεφαλοτύρια, σακιά αλεύρι, τσιχλόφουσκες, ελιές, αμόνια και αλέτρια γίνονται όλα με χαρά αποδεκτά από τις φιλόξενες τράπεζες, που χαιρετούν με καλοσύνη τον κόσμο λέγοντας με χαμόγελο "Καλημέρα" και "Καλωσήρθατε" ή "Καλώς τους". Το ηθικό των Ελλήνων μεσούσης της κρίσης έχει πλέον ανέβει σημαντικά. Τώρα η διαχείριση του προβλήματος δε βρίσκεται πια μόνο στα χέρια των ανίκανων πολιτικών μας. Επιτέλους, ο Έλληνας έχει πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι αρχίζει να φαίνεται – αμήν – φως στην άκρη του τούνελ.

Για ακόμη μία φορά οι μικρές θεατρικές σκηνές με τα νεανικά σχήματα με εκπλήσσουν ευχάριστα. Πολύ ευχάριστα! Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (στο Νέο Κόσμο) στον "Πάνω Χώρο" παίζεται η παράσταση των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη "Λιοντάρια". Το έργο αφορά τέσσερα λιοντάρια στο ζωολογικό κήπο της Βαγδάτης και τις περιπέτειές τους όταν, κατά τη διάρκεια αμερικανικών βομβαρδισμών της πόλης, τα κλουβιά τους διαλύονται και αυτά βρίσκουν αναπάντεχα την ελευθερία τους. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το κόμικ "Pride of Baghdad", το οποίο είναι με τη σειρά του βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, έπειτα από τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης Αμερικανοί στρατιώτες βρήκαν και σκότωσαν ανάμεσα στα συντρίμμια της πόλης λιοντάρια που είχαν δραπετεύσει από το ζωολογικό κήπο. Η παράσταση αποπνέει φρεσκάδα, έχει ρυθμό, ορεξάτους ηθοποιούς και σκηνοθετική ευρηματικότητα. Σε ένα εντελώς άδειο σκηνικό πείθεσαι χωρίς αμφιβολία ότι τέσσερα λιοντάρια ταξιδεύουν από τη φυλακή του ζωολογικού κήπου στην ελευθερία της σαβάνας και τη βομβαρδισμένη Βαγδάτη. Με ανάλαφρη αντιμετώπιση, που δίνει μπόλικο και καλό γέλιο, αντιμετωπίζονται η ελευθερία, η στέρησή της και η ιδρυματοποίηση. Συστήνω στους θεατρόφιλους να τη δουν ανεπιφύλακτα, γιατί είναι αστεία και συγκινητική, όχι υπερβολικά βαθυστόχαστη αλλά μεστή, με δυο λόγια απολαυστική!

ΥΓ: Ατάκα-διαμάντι που μένει: στο "μανιφέστο" των πιθήκων η εν χορώ δήλωση "Μας χωρίζει από τους ανθρώπους μόνο ένα αμινοξύ"!

Διάβασες σωστά. Ο θρύλος είναι ζωντανός και περιοδεύει. Και περνάει και από την Ελλάδα στις 29 Μαΐου στο Terra Vibe! Αν και δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση στην Ελλάδα, οι ημερομηνίες και οι τοποθεσίες της περιοδείας έχουν ανακοινωθεί στην ιστοσελίδα του. Ας ελπίσουμε ότι τα μπαράζ ακυρώσεων μεγάλων συναυλιών του περυσινού καλοκαιριού δε θα πλήξουν και το φετινό και ότι οι διοργανωτές στο Terra Vibe θα κάνουν μια προσπάθεια παραπάνω να φιλοξενήσουν αξιοπρεπώς τον κόσμο που θα μαζευτεί. Γιατί θα μαζευτεί κόσμος (έχω βρεθεί εκεί μαζί με άλλους 25 με 30 χιλιάδες ανθρώπους)! Μέχρι τότε, ανυπομονούμε να μάθουμε λεπτομέρειες για την προπώληση των εισιτηρίων και τις τιμές τους.

"With God On Our Side":

The Greek people kindly invite you to visit the Greece, the only true experience. This summer in 2010 the Greece is will be the most beautiful country forever to summer vacations. We have sun, beatches, sand and olive oil. The best girls are the greek. The best boys are the greek! We have additionally the best and most hospitalble people in general. Many nice places for the tourist to go and see sights. Great taverns with picturesque food plates you must eat and dance syrtaki like Zorbas. You come tourist for the experiance of life. Meet the ancient culture of Socrates. Opa! Climb the Acropolis. Get lost in the graphic alleys of Plaka and Monasteraki. Yia sou! Enjoy the island very beautiful Mykonos, Santorini, Kerkyra etc. Nice hotels and warm people wait to give you services of top standard in global tourism and create memories of unique. Forget the rest when you have Greece to enjoy so close to Europe! Come now or live with the complaint that you missed it. You never know if the Greece will be there next year now with the economy crisis!

All the informations you need read here in the brand new "Visit Greece" website of the EOT.

ΥΓ: Αυτό είναι το site  με το οποίο ο ΕΟΤ διαφημίζει τη χώρα μας στο διαδίκτυο, τέταρτο στο Google στην αναζήτηση για το keyword "Greece", πίσω από τη σελίδα της CIA για την Ελλάδα, τη σελίδα του Google στα Ελληνικά και την αγγλική σελίδα της Wikipedia για την Ελλάδα! Εντωμεταξύ, το greece.gr απλά δεν υπάρχει!

Προσθήκη:
Διάολε, έχω τέτοιαν επιρροήν; Με το που το είπα, λίγο καιρό μετά το αναβάθμισαν.

Ο κινηματογράφος ανέκαθεν χρησιμοποιούσε κάθε νέα τεχνολογία που επέτρεπε στους δημιουργούς να γυρίζουν ταινίες με περιεχόμενο όλο και πιο εντυπωσιακό, όλο και πιο ρεαλιστικό. Η λέξη που προκαλεί θόρυβο στις μέρες μας στο χώρο αυτό είναι το "3D". Αρκετά, όμως. Το βαρέθηκα κιόλας. Είδα φέτος ήδη δύο ταινίες στο αποκαλούμενο 3D, πρώτον γιατί ήθελα να δω πώς θα είναι και, δεύτερον, επειδή αν προβλέπεις ότι μια ταινία θα σου αρέσει ελπίζεις αυτή η αίσθηση θα είναι εντονότερη στις 3 διαστάσεις. Αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι 3D. Ήθελα να 'ξερα πώς θα το ονομάσουν στο μέλλον όταν, ίσως, κάποτε εμφανιστεί μια πραγματικά τρισδιάστατη τεχνολογία στο σινεμά!

Αν δεν το έχεις δει, φαντάσου πώς φαίνονται αυτά τα παιδικά βιβλία με το τρυκ στις σελίδες, όπου όταν τις γυρνάς το σκηνικό ανασηκώνεται και χάρτινοι – δισδιάστατοι – ήρωες αναδύονται μέσα από αυτές, ο καθένας στο υποτιθέμενο βάθος του, για να δοθεί μια ψευδαίσθηση τριών διαστάσεων. Που μόνο τα μικρά παιδάκια, βέβαια, εντυπωσιάζει. Κάπως έτσι είναι το 3D στον κινηματογράφο σήμερα. Κι επιπλέον φοράς αυτά τα γελοία γυαλιά, φτιαγμένα one-size για όλους, φορεμένα ποιος ξέρει από πόσους (σε μερικά σινεμά τα επιστρέφεις φεύγοντας, σε άλλα τα παίρνεις μαζί σου) και για κάνα δίωρο αλλοιθωρίζεις σαν το Γύλο προσπαθώντας να δεις αυτό που δεν υπάρχει και οι άλλοι βλέπουν (;), κι επομένως θα είσαι μάλλον εσύ ο κουτός που δεν το παίρνεις χαμπάρι και, τέλος, φεύγεις με πονοκέφαλο από την υπερπροσπάθεια να διακρίνεις το νέο αυτό εφφέ σε ελάχιστες – καλοφωτισμένες και στατικές – σκηνές.

Αν μια ταινία είναι εντυπωσιακή εικαστικά δες την στο "κανονικό" σινεμά. Θα είναι το ίδιο και περισσότερο εντυπωσιακή και δε θα θες και ασπιρίνη μετά. Α, και να πας να δεις την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Tim Burton. Αλλά όχι σε 3D!

Η ιστορία των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι από επιστημονική άποψη μακριά. Μετριέται σε αιώνες. Σίγουρα, την τελευταία 50ετία είναι ολοένα και πυκνότερη. Αναρωτήθηκες, όμως, πότε ο άνθρωπος συνέλαβε τη χρήση τους όπως την ξέρουμε σήμερα; Εννοώ, τη χρήση του προσωπικού υπολογιστή όπως τον χρησιμοποιούμε στις μέρες μας (το 2010) με το διαδίκτυο, την επικοινωνία, την συνεργασία με άλλους ανθρώπους και άλλους προσωπικούς υπολογιστές. Η απάντηση είναι "το 1962". Τότε έγινε η πρώτη πραγματικά ενδελεχής και πρωτοποριακή περιγραφή και η πρώτη υλοποίηση ακολούθησε το 1968. Ναι! Αφού θα διάβασες για τη γέννηση του προσωπικού υπολογιστή με γραφικό περιβάλλον, κάθησε αναπαυτικά, γιατί σου υπόσχομαι, αν έχεις έστω και τον ελάχιστο θαυμασμό για τις δυνατότητες που σου δίνει το μηχάνημα που έχεις μπροστά σου αυτή τη στιγμή, σε λίγο θα σου κοπεί η ανάσα.

Το 1962, στο πανεπιστήμιο του Stanford στις ΗΠΑ γράφτηκε και εκδόθηκε ένα πρωτοποριακό επιστημονικό άρθρο από τον Douglas Engelbart με τίτλο "Augmenting Human Intellect". Για να μη στα πολυλογώ να τι οραματίστηκε και αργότερα σχεδίασε και υλοποίησε για πρώτη φορά ο επιστήμονας αυτός (παρμένο από το ίδιο το άρθρο του 1962):

By “augmenting human intellect” we mean increasing the capability of a man to approach a complex problem situation, to gain comprehension to suit his particular needs, and to derive solutions to problems. Increased capability in this respect is taken to mean a mixture of the following: more-rapid comprehension, better comprehension, the possibility of gaining a useful degree of comprehension in a situation that previously was too complex, speedier solutions, better solutions, and the possibility of finding solutions to problems that before seemed insoluble. We do not speak of isolated clever tricks that help in particular situations. We refer to a way of life in an integrated domain where hunches, cut-and-try, intangibles, and the human “feel for a situation” usefully coexist with powerful concepts, streamlined terminology and notation, sophisticated methods, and high-powered electronic aids.

Για πρώτη φορά στην ιστορία ένας άνθρωπος αναγνωρίζει την άμεση επίδραση που οι υπολογιστές μπορεί επιφέρουν στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Μπορούν να "επαυξήσουν την ανθρώπινη διάνοια". Όχι να βοηθήσουν στην επίλυση δύσκολων μαθηματικών προβλημάτων. Όχι να σπάσουν στρατιωτικούς κώδικες κρυπτογράφησης. Όχι να επανδρώσουν μεγάλα πανεπιστήμια και διαστημικούς οργανισμούς. Αλλά να βοηθήσουν τον άνθρωπο "να κατανοεί βαθύτερα και να επιλύει καλύτερα και γρηγορότερα" οποιοδήποτε πρόβλημα καλείται να αντιμετωπίσει. Αν αυτό δεν είναι διορατικό και, ταυτόχρονα, ανθρωπιστικό, τότε τι είναι!

Ο Douglas Engelbart προσπάθησε για χρόνια μετά το άρθρο αυτό να υλοποιήσει το όραμά του αλλά με πολλές δυσκολίες στη χρηματοδότηση που κατέληγαν σε αποτελέσματα μικρής κλίμακας. Μέχρι το 1968. Εκείνη τη χρονιά πήρε τη χρηματοδότηση που ήθελε (κυρίως από στρατιωτικά κονδύλια – πολλές από τις πρώτες σημαντικές εξελίξεις στο χώρο της πληροφορικής οφείλονται σε αυτά) και κατάφερε να σχεδιάσει και να υλοποιήσει στο Stanford το, θρυλικό πια, NLS (Online System). Το NLS ήταν ένας κεντρικός υπολογιστής που μπορούσε να διασυνδέσει μεταξύ τους μέχρι 16 χρήστες στα τερματικά των γραφείων τους και να τους παράσχει διάφορες υπολογιστικές δυνατότητες. Αυτοί ήταν οι περιορισμοί του υλικού της εποχής. Μερικές από αυτές τις δυνατότητες ήταν: συγγραφή αρχείων με κείμενο και εικόνα, σύνδεσμοι ανάμεσα στα αρχεία (links), κρυμμένη σημασιολογία επί των κειμένων (hypertext), εκτέλεση πολλαπλών ταυτόχρονων προγραμμάτων, συνεργασία ανάμεσα στους χρήστες, video conferencing και ένα ποντίκι (mouse). Καλά άκουσες! Και, μάλιστα, το ποντίκι είναι το πρώτο ποντίκι στην ιστορία και είχε τρία κουμπιά.

Ήταν μια επανάσταση. Μέσα σε ένα άρθρο και σε μία υλοποίηση, πολλά χρόνια πριν τα PC και το internet, καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιούμε τον υπολογιστή στην καθημερινότητά μας και την επίδραση που θα μπορούσε να έχει στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Δε θα ήταν δυνατόν τότε να προβλέψει την έκταση που αυτό θα λάμβανε στο μέλλον αλλά προσδιόρισε με σαφήνεια και εντυπωσιακή πληρότητα τον τρόπο.

Κι ύστερα ήρθε "το demo". Αυτό που ονομάστηκε "The mother of all demos" (κι εγώ το απέδωσα ως το "υπέρτατο demo όλων των εποχών"). Και μάλλον είναι! Στις 9 Δεκεμβρίου του 1968 στο Stanford ο Douglas Engelbart παρουσίασε το σύστημα που υλοποιούσε τις ιδέες του άρθρου του 1962 μπροστά σε ένα μεγάλο και αποσβολωμένο κοινό. Το εκπληκτικό είναι ότι το video του demo αυτού όχι απλά σώζεται ακόμη σήμερα αλλά και είναι κοινά διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Απολαύστε το σε μεγάλη ανάλυση (με μέτριο ήχο) εδώ. Είναι μιάμιση ώρα που αξίζει να χάσεις από τη ζωή σου! Αν είσαι και πληροφορικάριος και δεν το έχεις δει τότε είναι σα να ήσουν σαν κάποιος αρχαιολόγος που δεν έχει δει το video με τα αποκαλυπτήρια της Ακρόπολης, αν ποτέ είχε μαγνητοσκοπηθεί κάτι τέτοιο. Οι παρακάτω εικόνες θα σου δώσουν μια γεύση (αλλά πρέπει… οφείλεις να το δεις):

Βλέπεις σωστά, δε σε γελούν τα μάτια σου. Ο άνθρωπος διαθέτει πληκτρολόγιο, ποντίκι, ανοιγοκλείνει έγγραφα, κάνει copy-paste, δημιουργεί και χρησιμοποιεί συνδέσμους ανάμεσα σε αυτά, οργανώνει την πληροφορία σημασιολογικά κι ακόμη κάνει video conference με ένα συνάδελφό του, ο οποίος κάθεται στο δικό του τερματικό. Στέκομαι με δέος μπροστά στην πρόταση με την οποία ανοίγει την παρουσίασή του και περιγράφει το μέλλον:

What if in your office, you as an intellectual worker were supplied with a computer display, backed up by a computer that was alive for you all day and was instantly responsible to how action you had, how much value could you derive from that?

Πού έπεσε έξω το όλο εγχείρημα; Ήταν ένα μονολιθικό σύστημα, της εποχής που η υπολογιστική ικανότητα των μηχανών ήταν χαμηλή και πανάκριβη και οι μηχανικοί σχεδίαζαν τεράστιους υπολογιστές στους οποίους οι χρήστες συνδέονταν για να κάνουν τις εργασίες τους. Λίγο αργότερα άρχισε να είναι εφικτή, να υλοποιείται και να ωριμάζει η ιδέα του μικρο-υπολογιστή που οδήγησε στον προσωπικό υπολογιστή, το PC και το internet! Ακόμη, ήταν αρκετά ζόρικο στην εκμάθηση. Παρολαυτά, η ιστορία έγραψε ότι ο πρώτος προσωπικός υπολογιστής, ο Xerox Alto, από το NLS εμπνεύστηκε την ύπαρξή του και μάλιστα αυτή η φανταστική εφεύρεση, το ποντίκι, πέρασε στη Xerox από το Stanford, όταν πήγαν εκεί άνθρωποι από το project του NLS.

Βλέποντάς, όμως, το Douglas Engelbart, στο demo του να κάθεται μπροστά στο NLS με αυτό το ήρεμο χαμόγελο, με τα δύο χέρια εκατέρωθεν του πληκτρολογίου, το ένα στο ποντίκι και το άλλο στα πλήκτρα ελέγχου, μου θυμίζει τόσο έντονα τη στάση που συνήθως έχω κι εγώ και τόσοι άλλοι σήμερα μπροστά στις οθόνες μας, έτοιμοι να κλικάρουμε εδώ κι εκεί, ψάχνοντας για πληροφορία και αγωνιώντας να παράγουμε κάτι καινούριο… που ανατριχιάζω. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για έναν επιστήμονα-οραματιστή από αυτούς που κοιτούν με το ένα μάτι την επιστήμη και με το άλλο την ανθρωπότητα.

Ο ΦΠΑ μεγάλωσε. Έγινε 21! Σε πολλές χώρες του κόσμου αυτή είναι η επίσημη ηλικία ενηλικίωσης. Του ευχόμαστε να τα 100στήσει!

Χρόνια Πολλά ΦΠΑ!

Πριν από μερικές ημέρες ανακοινώθηκε το βραβείο Turing 2009 (είναι κάτι σαν το Νόμπελ Πληροφορικής, για να καταλάβεις). Δόθηκε στον Charles P. Thacker για την πολύχρονη και σημαντική προσφορά του στην Πληροφορική. Η προσφορά του αυτή συμπυκνώνεται ουσιαστικά στο "σχεδιασμό του πρώτου σύγχρονου προσωπικού υπολογιστή", αυτού στην οθόνη του οποίου τώρα κάθεσαι εσύ μπροστά και ανεβοκατεβάζεις παράθυρα στο desktop με το ποντίκι σου. Ο τρόπος λειτουργίας του, το γραφικό περιβάλλον το ίδιο, το παραθυρικό περιβάλλον (windows), το ποντίκι, η επιφάνεια εργασίας (desktop), όλες αυτές οι έννοιες απέκτησαν υπόσταση σχεδόν όπως τις γνωρίζουμε σήμερα το 1972-1973 στο Ερευνητικό Κέντρο της Xerox στο Palo Alto με τον θρυλικό Xerox Alto, ένα PC που για πρώτη φορά στην ιστορία τις συμπεριλάμβανε και τις υλοποιούσε! Ο Xerox Alto διέθετε πλήθος εφαρμογών, όπως επεξεργαστή κειμένου, πρόγραμμα ζωγραφικής, αποστολέα email, ακόμη και παιχνίδια. Όλη η σύλληψη ήταν εκεί από την αρχή.

Είναι περιττό να πούμε πως οτιδήποτε αναπτύχθηκε στη συνέχεια στο χώρο των προσωπικών υπολογιστών έχει αντιγράψει ή δανειστεί κάτι από αυτό το μακρινό πρόγονο, που ο Charles P. Thacker σχεδίασε. Η Apple πήρε άδεια από τη Xerox για να αντιγράψει το παραθυρικό περιβάλλον στη Lisa, το πρώτο PC που κατασκεύασε και στη συνέχεια εξελίχθηκε στα πασίγνωστα Macintosh. Οι υπόλοιποι τη μιμήθηκαν (SUN κλπ). Η Microsoft ακολούθησε πολύ αργότερα. Ο Xerox Alto ήταν πραγματικά ένας πρωτοποριακός υπολογιστής που τελικά άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με τη "μηχανή", την έκανε πιο φιλική στον άνθρωπο και έστρωσε το δρόμο για αυτό που αποτελεί ο ηλεκτρονικός υπολογιστής σήμερα. Τραγική ειρωνεία: Η Xerox φοβούμενη από παλαιότερες αποτυχίες στο χώρο φοβήθηκε να συνεχίσει με το εγχείρημα κι έτσι ο Alto κατασκευάστηκε σε λίγα κομμάτια αλλά ποτέ δεν τέθηκε σε μαζική παραγωγή και δεν διατέθηκε στην αγορά. Τα κομμάτια αυτά τα πήραν μεγάλα πανεπιστήμια και δημόσιοι οργανισμοί των ΗΠΑ. Η ιστορία, όμως, είχε γραφτεί.

O περί ου ο λόγος Xerox Alto και μερικές από τις εφαρμογές του.

Περισσότερες εικόνες που κόβουν την ανάσα εδώ (DigiBarn Computer Museum – lol, κάνε μια βόλτα).

ΥΓ: Την επόμενη φορά θα σου πω πώς γεννήθηκαν οι βασικές έννοιες του internet, που προηγούνται ακόμη και αυτού του Xerox Alto του 1972!