Τάκης Μπουγιούρης

Ο Κάρολος Παπούλιας είπε αυτό που κανείς τους δεν έλεγε και πίσω από το οποίο όλοι κρύβονταν. Το είπε μπροστά στα μούτρα τους και κανείς δεν κοκκίνισε. Διάβασε τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας της 14ης Μαΐου 2012. Στη σελίδα 11-12 σε στιχομυθία του με τον Κουβέλη λέγονται τα εξής:

ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ:
… Λυπάμαι, αλλά μια τέτοια κυβέρνηση από προσωπικότητες, αν δεν εξασφαλίζει αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να σταθεί, δεν θα σταθεί…

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ:
Με συγχωρείτε. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ:
Αυτό είπα.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ:
Δηλαδή, το χαρακτηριστικό είναι η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ:
Αυτό είπα, η συμμετοχή του δευτέρου κόμματος. Διότι κύριε Πρόεδρε, …

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ:
Αναγάγουμε δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρυθμιστή της σωτηρίας της πατρίδας.
(Εγώ τα μεγάλωσα τα γράμματα, δε φώναζε ο Παπούλιας)

ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ:
Κύριε Πρόεδρε, εγώ δεν θα παρακολουθήσω αυτή τη διατύπωση…

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ:
Μάλιστα.

Αυτό είναι! “Αναγάγουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρυθμιστή της σωτηρίας της πατρίδας”. Το είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθαρά. Κατάφεραν όλοι τους να κρυφτούν πίσω από το 17% του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας τα ποσοστά του να ανεβαίνουν έμεινε αδιάλλακτος και αμετακίνητος και όλοι οι άλλοι αρνήθηκαν να συνεργαστούν, βάζοντας τον όρο να συνεργαστεί μαζί τους ντε και καλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που θα μπορούσαν να σχηματίσουν έτσι κι αλλιώς κυβέρνηση! Βρέθηκαν όλοι ταυτόχρονα παγιδευμένοι ο ένας στην παγίδα του άλλου για το ποιος θα φανεί ότι ευθύνεται για τη μη δημιουργία κυβέρνησης.

Η σωτηρία της πατρίδας εξαρτήθηκε από τη συμμετοχή ή μη στην κυβέρνηση ενός κόμματος που πήρε 17%!

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το τι έγινε στις εκλογές αυτές, τι απόψεις ανταλλάχθηκαν ή αν κάποια πρόταση ήταν ικανή να μας πάει ένα βήμα μπροστά. Είναι άλλη μια απόδειξη του επιπέδου του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Αυτού του σκηνικού που έχει καταλάβει ότι αποδοκιμάζεται, ότι ο χρόνος του τελειώνει αλλά επιμένει μέχρι τελικής πτώσεως στις παλιές καλές τακτικές. Είναι κι αυτό μια μορφή συνέπειας.

(σφήνα-post ανάμεσα στα εκλογικά και κοινοβουλευτικά)

Το Google είναι μια εταιρεία-τιτάνας του διαδικτύου. Οι υπηρεσίες της, συνήθως, όχι πάντα, κερδίζουν την προτίμηση των χρηστών και σας διαβεβαιώ ότι είναι, τις περισσότερες φορές, τεχνολογικά ανώτερες από τον ανταγωνισμό (αν και όχι αισθητικά, όμως αυτό είναι άλλο θέμα). Ειδικά η αναζήτηση, το γνωστό σε όλους μας Google search, αυτό που την έκανε “μεγάλη” εξαρχής, αυτό που πολύς κόσμος ταυτίζει με την ίδια την έννοια του internet, αυτό που αποτελεί την αρχή και το τέλος της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναζητήσεων που γίνονται σήμερα στο διαδίκτυο.

Αυτή η αναζήτηση μας προτρέπει ευθέως να κατεβάσουμε τον Chrome, το browser που η Google δημιούργησε για να πλοηγούμαστε στο internet. Ισχυριζόμενη κιόλας ότι θα πλοηγηθούμε ταχύτερα. Αυτό είναι ψέμα. Αυτό είναι και εκμετάλλευση δεσπόζουσας θέσης στην αγορά από τη μεριά της Google. Η Google θέλει να έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι και οι υγιείς αγορές οφείλουν να (και) έχουν μηχανισμούς για να προστατεύονται από παρόμοιες τακτικές και μονοπώλια. Και μη μου πείτε ότι τα δισεκατομμύρια της διαφήμισης στο internet δε είναι μια κανονικότατη “αγορά”!

Σας προτρέπω να μη χρησιμοποιείτε Google Chrome. Δείτε το σαν την άποψη ενός ειδικού (δε θέλω ου). Να χρησιμοποιείτε Firefox. Γιατί; Γιατί είναι η “τίμια πρόταση” στο χώρο των browsers. Και λέγοντας “τίμια” σας διαβεβαιώ ότι δεν υπολείπεται καθόλου σε λειτουργίες και καλούδια. Κι αν καμιά φορά σας φαίνεται αργός δοκιμάστε να απενεργοποιήσετε το κάρο με τα Addons που του έχετε εγκαταστήσει και να τα ενεργοποιήσετε (αν υπάρχουν) στον Chrome και να δούμε τότε ποιος είναι ο πιο γρήγορος.

Σχετικά παραληρήματα από το παρελθόν:

• Γιατί δε μασάω τις δωρεάν υπηρεσίες του Google
• Google Chrome OS – Να τα μας!

Έχω σιχαθεί τις ιδεολογίες εδώ και πολλά χρόνια. Λες και ο τρόπος με τον οποίο θα διοικηθεί μια χώρα εξαρτάται από το αν είναι κανείς αριστερός ή φιλελεύθερος! Λες και η ποιότητα των δρόμων ή των νοσοκομείων μπορεί να καθοριστεί από το αν είμαστε κεντρώοι ή κομμουνιστές! Από τη στιγμή που όλοι συμφωνούμε ότι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι ο άνθρωπος και τα δικαιώματά του, κάθε ιδεολογία παύει να έχει νόημα. Δεν απλουστεύω τα πράγματα. Κάποτε οι ιδεολογίες βόλευαν για να ξεχωρίζει η πολιτική υπόσταση του ενός από τον άλλο. Αυτό ήταν η απλούστευση και όσο συνεχίζει να υπάρχει μας είναι βραχνάς.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, τώρα, στάθηκε ένα πρόσφατο άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη. Το ίδιο το θέμα του (ενδιαφέροντος) άρθρου δεν έχει μεγάλη σημασία. Στέκομαι σε μία φράση του συγγραφέα όμως. Λέει “…Το βιβλίο του, Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι (αναφέρεται στον Τάκη Λαζαρίδη), αποτελεί την πιο έντονη καταγγελία του σταλινικού ΚΚΕ της δεκαετίας του 1940, την πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση, από έναν άνθρωπο που πλήρωσε με το αίμα της καρδιάς του τα πιστεύω του, της τραγικής πλάνης που υπήρξε ο κομμουνισμός.”

Αυτομάτως, σχεδόν, ενοχλούμαι από τον απλό τρόπο με τον οποίο ο Δοξιάδης σπεύδει να κρίνει τον κομμουνισμό, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο καν για το σκοπό του άρθρου του. Θέλω να τον ρωτήσω: Τι σχέση έχει ο ίδιος κομμουνισμός ως ιδεολογία και οι θεωρίες του Μαρξ με την φρίκη την οποία ενδύθηκαν από τους εφαρμοστές τους στη Σοβιετική Ένωση; Η φρίκη ήταν μεν αληθινή αλλά σύνδεσή της με την ιδεολογία και η πλάνη όχι αυτονόητες, όχι μονοσήμαντες.

Και ενοχλούμαι γιατί εκτιμώ το Δοξιάδη από τα όσα γνωρίζω για αυτόν (και αυτά που γράφει). Είναι ένα εύκολο ολίσθημα που λυπάμαι που διαπιστώνω ότι κάνει ένας κατά τα άλλα φιλελεύθερος άνθρωπος. Και το κάνει εύκολα, χωρίς πολλή περίσκεψη, σαν να είναι εμπεδωμένη γνώση. Αν επρόκειτο για κάποιον άλλο, πιθανότατα δε θα έκανα καν αυτές τις σκέψεις. Αλλά αν οι φιλελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι κάνουν παρόμοιες σκέψεις, τότε τι να περιμένω από τους άλλους; Άλλο η ιδεολογία και άλλο η πραγματικότητα. Όσο τα μπερδεύουμε μεταξύ τους συντηρούμε ένα οπισθοδρομικό λάθος που ακόμη και σήμερα βολεύει τα (αυτο-αποκαλούμενα) “κόμματα εξουσίας”.

Κάθε τι έχει την απλή και την περίπλοκη όψη του. Καμία από τις δύο όψεις δεν είναι αρκετή από μόνη της για να περιγράψει μια κατάσταση. Αλλά κάποια στιγμή καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις με τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας. Έρχεται η ώρα να τις πάρουμε και τότε και μόνο τότε μπορούμε να τις πάρουμε. Καλή ώρα, τώρα,  την επόμενη Κυριακή 6 Μαΐου 2012 έχουμε εκλογές και καλούμαστε να ψηφίσουμε. Θα σου παρουσιάσω την απλή όψη της απόφασης που έχεις να πάρεις, γιατί ούτε εσύ έχεις χρόνο για να διαβάσεις την περίπλοκη ούτε εγώ έχω την ικανότητα να σου την αναπτύξω (αλλά είμαστε και οι δυο υποχρεωμένοι να πάρουμε μια απόφαση την Κυριακή).

Απόφαση 1: Να πας να ψηφίσεις!

Να πας να ψηφίσεις! Να μην το ξεχάσεις, να μην το υποτιμήσεις (και να μην βαρεθείς, κάπου εκεί κοντά θα υπάρχει κάποια καφετέρια να λιαστείς μετά). Όποιοι κι αν είναι οι όροι του παιχνιδιού το παιχνίδι λέγεται δημοκρατία και ευτυχώς κάθε τόσο ρωτά την άποψή σου. Όσο μούσκεμα κι αν τα έχουν κάνει αυτοί που σε παραπλάνησαν στις προηγούμενες εκλογές, ε, τώρα ήρθε η ώρα να πεις πάλι την άποψή σου. Η άποψη σου είναι ανίσχυρη από μόνη της, ναι, αλλά αν έχουν την ίδια άποψη και πολλοί άλλοι τότε η άποψή σου είναι ισχυρή! Μην αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Δε βλέπεις πώς τα έχουν κάνει; Πήγαινε και πες την ή σιώπησε για πάντα!

Απόφαση 2: Να κάνεις τον απολογισμό για την παλιά διοίκηση!

Δεν ποδοσφαιροποιώ τη συζήτηση (από μόνη της ποδοσφαιροποιείται). Η χώρα διοικείται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι σα μια εταιρεία που έχει μετόχους τον καθένα από εμάς. Και – ευτυχώς – κάθε τόσο η άποψη των μετόχων κρίνει τη διοίκηση (βλ. απόφαση 1), όπως και αν το κάνει αυτό, μέτοχοι είναι ας κάνουν ό,τι θέλουν με τις μετοχές τους. Την Κυριακή αυτή, λοιπόν, οι μέτοχοι συνεδριάζουν για να κάνουν απολογισμό, ένα σημαντικό απολογισμό, για να διαπιστώσουν αν η απερχόμενη διοίκηση έκανε καλά τη δουλειά της και για να αποφασίσουν ποια θα είναι η σύνθεση της νέας διοίκησης. Πολύ απλό!

Απόφαση 3: Να επιλέξεις τους ανθρώπους που θεωρείς ότι θα κατευθύνουν τα πράγματα προς το θετικότερο δυνατό αποτέλεσμα, κατά την άποψή σου.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανήκεις στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που κανένας κομματικός σχηματισμός αυτών των εκλογών δεν τον εκφράζει ιδιαίτερα (δεν τολμώ καν να πω τη λέξη “απόλυτα”). Επίσης, κατά πάσα πιθανότητα ανήκεις στην, επίσης συντριπτική, πλειοψηφία των Ελλήνων που κάποτε πίστεψαν (και ενδεχομένως επωφελήθηκαν από) κάποιο κόμμα που τελικά διέψευσε τις προσδοκίες τους. Δεν πειράζει. Και πάλι έχεις δικαίωμα ψήφου την Κυριακή.

Αυτό είναι δημοκρατία: να μπορείς να διορθώσεις τις παλιές σου μαλακίες. Επομένως, μην ανησυχείς που κανείς δε σε εκφράζει. Κάποιος πρέπει και ΘΑ κυβερνήσει. Ξεκόλλα από τα προσωπικά σου διλήμματα και από τα διλήμματα τύπου “κυβέρνηση ισχυρή ή χάος” και τράβα και ψήφισε κάποιον που πιστεύεις ότι μπορεί να συνιστά μια κάπως θετική συνιστώσα στην αυριανή πορεία της χώρας. Αυτό είναι δημοκρατία. Όχι να βρεις κάποιον να σε εμπνεύσει. Όχι να βρεις μια ιδεολογία που να σε μαγέψει. Αλλά να ψηφίσεις ποιος πιστεύεις ότι θα έχει να δώσει κάτι δημιουργικό. Και στις επόμενες εκλογές, αν χρειαστεί, αν έκανες λάθος, να το διορθώσεις.

Είναι 3 πολύ απλά βήματα, είναι δημοκρατία και ακόμη “υπάρχει”!

Η δική μου ιεράρχηση των πραγμάτων καταλήγει σε αυτά τα συμπεράσματα:

• ΠΑΣΟΚ + ΝΔ: Απορρίπτονται εκ προοιμίου. Δεν εξετάζω καν τι ισχυρίζονται για την αυριανή μέρα. Δοκιμάστηκαν, ξαναδοκιμάστηκαν και κρίθηκαν αναποτελεσματικά. Όχι ανίκανα. Τουλάχιστο αναποτελεσματικά. Και είμαι επιεικής.
• Δημοκρατική Συμμαχία + Κοινωνική Συμφωνία + Ανεξάρτητοι Έλληνες: Ήταν και τα δυο μέλη των κυβερνήσεων των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που ήδη απέρριψα. Τώρα που θυμήθηκαν να λοξοδρομήσουν είναι αργά, τα απορρίπτω, πάμε παρακάτω.
• ΛΑΟΣ + Χρυσή Αυγή: Χρειάζεται να το αιτιολογήσω;
• ΣΥΡΙΖΑ: Δεν εκφράζει ουσιαστικό και προοδευτικό αριστερό λόγο και διακωμωδεί ακόμη και την ίδια την πρόταση για ένωση της αριστεράς που το ίδιο διατυπώνει.
• ΚΚΕ: Σταθερό στις απόψεις του μεν, αλλά ζει στον κόσμο του. Παρολαυτά, το απορρίπτω τελευταίο (ανάμεσα σε όσα απορρίπτω).

Έτσι μένω με:

• Δημοκρατική Αριστερά (πρώτο υποψήφιο προς απόρριψη ανάμεσα στα μη απορριφθέντα).
• Οικολόγοι Πράσινοι (τους έχω ξαναψηφίσει).
• Δράση (Μόνος ή Μάνος;).

(Το ξέρω ότι αγνοώ με αυτό τον τρόπο μερικά μικρότερα κόμματα αλλά είναι πολύ δύσκολο να σχηματίσω άποψη για αυτά.)

Θα ψηφίσω δηλαδή με την “εις άτοπο απαγωγή”; Αν χρειαστεί, ναι, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ να κάνω.

Ποια είναι η δική σου ιεράρχηση; Κάνε μια ιεράρχηση και τράβα να ψηφίσεις!

Οι εκλογές έρχονται και η συζήτηση ανάβει. Κάποιοι επιχειρούν να χαμηλώσουν τους τόνους. Θέλουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ακούω πολύ συχνά τελαυταία απόψεις που λένε ότι σε αυτές τις εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε με ψυχραιμία και να πάρουμε αποφάσεις όχι "εν θερμώ". Γιατί, λέει, τώρα δεν είναι η σωστή ώρα να κρίνουμε τους φταίχτες για την κατάσταση της χώρας. Τώρα είναι η ώρα να σωθεί η Ελλάδα, λέει, και με συναίνεση και μπλα-μπλα-μπλα…

Αυτά τα λένε αυτοί που πρώτοι (και όχι μόνοι, βέβαια) φταίνε. Αυτοί οι ίδιοι που πρώτοι και καλύτεροι έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση θέλουν ήρεμους τόνους και συναίνεση και να σώσουν, λέει, τη χώρα (άλλη μια φορά). Είναι που βλέπουν τις δημοσκοπήσεις και τρέμουν. Τρέμουν αλλά δεν κοκκινίζουν. Ας προσπεράσουμε, δε, την αντίφαση ότι, ενώ μας έφτασαν ως εδώ, ισχυρίζονται ότι μπορούν και να μας βγάλουν από εδώ.

Πρέπει να μη διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Πρέπει να ψηφίσουμε εν θερμώ. Τώρα που οι πληγές είναι νωπές και το μπαρούτι μυρίζει ακόμη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οφείλουμε να θυμόμαστε. Περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε τώρα πρέπει να διατηρήσουμε τη μνήμη μας καθαρή και έντονη. Ναι, σε αυτές τις εκλογές πρέπει να τιμωρήσουμε όσους ο καθένας μας θεωρεί ότι φταίνε. Όχι στις επόμενες! Τώρα που πονάει ακόμα πρέπει πάρουμε τις αποφάσεις μας και όχι μετά που θα το ξεχάσουμε και θα ξαναβολευτούμε. Γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξαναβολευτούμε σε μια ίσως λιγότερο "βολεμένη" κατάσταση.

Κι όσο για τη σωτηρία της χώρας να μην ανησυχεί κανείς. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί και οι υπογραφές έχουν πέσει. Η χώρα έχει δεσμευτεί για τα πάντα και δύσκολα κάποιος πολιτικός θα τολμήσει να παρεκκλίνει από αυτά. Η μόνη μας ελπίδα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις να γίνει πραγματικά με όρους ανάπτυξης. Οι δεσμεύσεις είναι δεδομένες. Όχι όμως ο τρόπος. Για το θεό, όμως, ας μη βάλουμε "το λύκο να φυλάει τα πρόβατα".

Ναι, να ψηφίσουμε εν θερμώ. Με μνήμη. Και να αναζητήσουμε τις προοδευτικές δυνάμεις. Και να τις ψηφίσουμε. Και ας αποτύχουν μετά. Να το λες κάθε βράδυ στον εαυτό σου πριν κοιμηθείς. Έχεις επιλογή. Μην ξεχνάς. Μην ξεχάσεις. Μην ξεχαστείς. Είναι το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις.

Τι λείπει από το (Νεο)Έλληνα και έχει ξεπέσει στην ανυποληψία των ημερών μας; Βομβαρδιζόμαστε από παντού με στοιχεία και διαπιστώσεις που αποδεικνύουν ότι είμαστε ένα έθνος σαθρό με διεφθαρμένους πολίτες και πολιτικούς. Εντάξει, καθυστερήσαμε κάπως σε σχέση με την υπόλοιπη – δυτική – Ευρώπη να "εκσυγχρονιστούμε". Ταλαιπωρηθήκαμε με εμφυλίους, με χούντες κλπ. Όμως όταν ήρθε η ώρα να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ γρήγορα επωφεληθήκαμε από αυτήν. Δεν έχει αξία να κρίνουμε αν αυτός ο δρόμος ήταν ο μοναδικός ή ο σωστός, αλλά έχει αξία να δούμε πώς τον περπατήσαμε.

Ο Έλληνας, λοιπόν, για να κάνουμε μια απλή σκέψη, στον αιώνα που πέρασε, έχει δύο μεγάλες περιόδους, άντε τρεις. Την περίοδο μέχρι το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την περίοδο μετά από αυτόν, μέχρι τη Μεταπολίτευση και τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας, και την τελευταία περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη σταθερή πλέον κοινοβουλευτική δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή πορεία. Με θλίψη παρατηρούμε, στην τελευταία αυτή περίοδο, που ελπίζουμε ότι σιγά-σιγά ολοκληρώνεται, μια πλήρη ηθική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση. Δεν είμαι καθόλου ειδικός για να τις αναλύσω. Μπορώ όμως και τις βλέπω, είναι εκεί μπροστά μου. Τι φταίει σε αυτό;

Ο Έλληνας έχασε το πάθος του. Έχασε την επιθυμία του για κάτι καλύτερο. Βολεύτηκε. Αρκέστηκε σε μια μέτρια θέση εργασίας χωρίς προοπτικές και με μερικά επιδόματα. Εκπαιδεύτηκε να επιθυμεί λίγα πράγματα και ποταπά. Ήταν ένας άνθρωπος διψασμένος για ελευθερία, δημοκρατία και μια καλύτερη ζωή αλλά καταδέχτηκε να βολευτεί με ένα μέτριο σύστημα υγείας, μια ελλιπή υγειονομική περίθαλψη, με κακούς δρόμους, με κακή εκπαίδευση, με ένα τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος και τόσα άλλα, τα οποία ξέρει αλλά αδυνατεί να τους εναντιωθεί. Του έκαναν ένα πολύ κακό deal κι αυτός το δέχτηκε.

Αυτό είναι το πρόβλημα του Νεοέλληνα. Σταμάτησε να ποθεί. Απώλεσε το πάθος και τη φιλοδοξία του. Κι αυτό είναι κάτι που καθορίζει έναν οποιοδήποτε άνθρωπο. Βολεύτηκε. Αρκέστηκε. Δικαιολόγησε. Και δεν απαίτησε. Δε διεκδίκησε. Έμεινε άπραγος. Δεν αντέδρασε. Δεν τιμώρησε. Μόνο ξεχνούσε, όλο και πιο πολύ ξεχνούσε τις εποχές στις οποίες ήλπιζε σε κάτι καλύτερο και ήταν διατεθειμένος να πολεμήσει για αυτό. Ξεχνούσε τους πολιτικούς και τις πολιτικές που τον εξαπάτησαν. Και η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.

Σε λίγο θα έχουμε πάλι εκλογές.

Δεν το λέω εγώ, οι επιστήμονες το λένε! Αν δεν είσαι ικανός να κρίνεις το σωστό από το λάθος, αυτό θα αντανακλάται σε όλες σου τις πράξεις. Και όταν ψηφίζεις, όταν λειτουργεί, δηλαδή, η δημοκρατία. Πώς θα μπορέσεις να επιλέξεις τον πιο αποτελεσματικό υποψήφιο για ένα τομέα αν δεν έχεις ιδέα για αυτόν τον τομέα; Πχ αν δε έχεις ιδέα από φοροτεχνικά, πώς θα κρίνεις ποιος σου προτείνει τα πιο σωστά φοροτεχνικά μέτρα; Μην το ψάχνεις. Δε θα μπορείς να κρίνεις! Θα επιλέγεις με άλλα κριτήρια, συναισθηματικά, ιδεολογικά, συμφεροντολογικά, του συρμού γενικότερα. Βάλε εδώ ό,τι θες, πάντως όχι κριτήρια αξιοκρατικά.

Καλά κατάλαβες, το πόσο καλά θα λειτουργήσει η δημοκρατία σου εξαρτάται από τη δική σου ικανότητα, τη δική σου νοημοσύνη, τη δική σου ευθυκρισία. Σιγά το νέο! Χρειάζονταν κι επιστήμονες να μας το πουν για να το καταλάβουμε; Ναι, γιατί αν μπορούσαμε να το καταλάβουμε από μόνοι μας κάτι θα κάναμε για αυτό και δε θα κυβερνιόμασταν τόσα χρόνια από – κατά κοινή ομολογία – αναποτελεσματικούς πολιτικούς.

Γιατί είναι καλή η δημοκρατία τότε τελικά και την θέλουμε όλοι; Δεν ακούγεται και πολύ σοβαρό πολίτευμα έτσι όπως τα περιγράφω! Ανόητε, επειδή σου δίνει κάθε τέσσερα χρόνια τη δυνατότητα να διορθώνεις τις μαλ*κίες που έκανες τέσσερα χρόνια πριν. Είναι ελαστικό πολίτευμα η δημοκρατία, δείχνει κατανόηση στον άνθρωπο και τη χαμηλή του νοημοσύνη. Του επιτρέπει να κάνει τις μαλ*κίες του. Να ψηφίσει μία και δύο και τρεις φορές τον κάθε άχρηστο που του τάζει λαγούς με πετραχείλια. Και μετά να αλλάξει την ψήφο του, να τη διορθώσει. Βέβαια, και η διόρθωση απαιτεί μια κάποια νοημοσύνη αλλά όσο ηλίθιος και να είσαι πάντα υπάρχουν ελπίδες για βελτίωση. Αλλά πάνω απ' όλα απαιτεί μνήμη. Να μην ξεχνάς! Να μην ξεχνάς!

Η Ευρώπη περνά μεγάλη κρίση, αυτό είναι ολοφάνερο. Κι η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερό της πρόβλημα. Περνά μια μεγάλη πολιτικοοικονομική κρίση με υπαρξιακά στοιχεία. Τουτέστιν, το ερώτημα είναι "θέλουμε ενωμένη Ευρώπη ή όχι;". Όλοι οι Ευρωπαίοι πρέπει να το απαντήσουν αυτό, όχι μόνο οι Έλληνες. Θα πρέπει να θέλουμε, θα έλεγα εγώ, Δηλαδή, κι αν δε θέλουμε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους αυτό θα γίνει χρήσιμο και συμφέρον για τους Ευρωπαίους πολίτες. Εσύ πχ ΚΚΕ, θα έπρεπε να μας λες πώς πρέπει να αλλάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να στηρίζει το καλό των λαών και όχι πώς θα επιτύχουμε το κατά την άποψή σου εθνικό καλό μας εκτός Ευρώπης.

Έχουμε ζήσει ήδη πολλές απανωτές φορές το δίλημμα "χρεωκοπία ή δόση" και υποχρεωνόμαστε συνεχώς να δεχθούμε το δεύτερο. Να παίρνουμε κάθε φορά άνευ όρων και πάση θυσία την επόμενη δόση. Φτάνει με αυτό! Έχουμε μια νόμιμη μεν (συνταγματικά) αλλά μη εκλεγμένη κυβέρνηση (δεν ακούσαμε ποτέ τις προγραμματικές της δηλώσεις για να την κρίνουμε και υπάρχουν πολύ βάσιμες υποψίες ότι δεν εκφράζει τη λαϊκή επιθυμία, όποια κι αν είναι αυτή). Κι αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει για τη χώρα μερικές από τις σημαντικότερες αποφάσεις των τελευταίων χρόνων.

1. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν"

Πρέπει να έρθουμε όλοι σε θέση ευθύνης και ο μόνος τρόπος είναι το συντομότερο δυνατόν να γίνουν εκλογές. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν" αν πάμε σε εκλογές. Όχι περισσότερο από όσο έχουμε ήδη χρεωκοπήσει και όχι με μεγαλύτερη βεβαιότητα από όση θα μας χρεωκοπήσουν αν δεν πάμε σε εκλογές. Με δυο λόγια το αν θα χρεωκοπήσουμε (οριστικά) ελάχιστα θα επηρεαστεί από τις πιθανές άμεσες εκλογές. Μήπως στην Ισπανία δεν έγιναν μόλις εκλογές, τώρα, στα πρόθυρα της δική τους χρεωοκοπίας;

2. Τα μεγάλα κόμματα δεν πρέπει να αφήσουν άλλον να "βγάλει το φίδι από την τρύπα"

Έχουν διορίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου (χοχοχο, κατά λάθος την πρώτη φορά πληκτρολόγησα "Παπαδήμιου") να βγάλει ουσιαστικά εκείνη το φίδι από την τρύπα. Να πάρει εκείνη τις επώδυνες μεγάλες αποφάσεις, να κάνει τη δουλειά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών και μετά να επανέλθουν αυτά (τα μεγάλα κόμματα) ως ανανεωμένοι σωτήρες για να μας βγάλουν από το τέλμα. Μέγιστη υποκρισία! Όχι, δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να μας πουν σε κανονικές προγραμματικές δηλώσεις σε κανονική προεκλογική περίοδο τι σχέδιο έχει το καθένα για τη χώρα και ο λαός να αποφασίσει ποιος και πώς προτιμά να τον "σώσει".

3. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει υπεύθυνα

"Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Επιτέλους πρέπει μετά από τόσες δεκαετίες κατηφόρας κι αυτός ο λαός να ακούσει σοβαρές προγραμματικές δηλώσεις κομμάτων, να ζυγίσει τις επιλογές του και να πάρει ψύχραιμα την απόφασή του. Να έρθει σε θέσει ευθύνης! Αν θέλει μνημόνιο να πάρει μνημόνιο και μετά να το υπομείνει αγόγγυστα αλλά συνειδητοποιημένα. Αν δε θέλει μνημόνιο να το πει και να δεχθεί τις συνέπειες ή να αρπάξει τις νέες ευκαιρίες. Αλλά δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να επιρρίπτει σε άλλους πάντα τις ευθύνες. Έχει και αυτός το μερίδιό του στην ευθύνη κι έχει, φυσικά, κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα του.

Μου την πέφτουν, που λέτε, μια των ημερών, στην πλατεία μια δημοσιογράφος και ένας καμεραμάν, που λένε ότι είναι από το πρακτορείο Reuters και θέλουν να κάνουν ορισμένες ερωτήσεις. Μουδιασμένος και κάπως έκπληκτος που δεν είναι, ως συνήθως, από τον Παπαδάκη ή τον Αυτιά, κοντοστέκομαι. Θέλουν να μάθουν την άποψή μου για το νέο πρωθυπουργό, το Λουκά Παπαδήμο (ναι, για τον υπόλοιπο κόσμος θα είμαι για λίγο η χαρακτηριστική φωνή του καθημερινού Έλληνα).

Τους λέω ό,τι μου κατεβαίνει. Συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω ποιος είναι ο Λουκάς Παπαδήμος και ότι μόνο εντυπώσεις έχω να καταθέσω και όχι απόψεις. Αποφάσισα να το αλλάξω αυτό (διάβασε το ωραίο άρθρο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας 13/11/2011 για το Λουκά Παπαδήμο). Τουλάχιστο, σκέφτομαι από μέσα μου, έχω άποψη για το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Πρόκειται για οικονομολόγο διεθνούς κύρους, με ακαδημαϊκή καριέρα, που έχει θητεύσει σε σημαντικές θέσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Αρχικά κρατώ το γεγονός ότι σπούδασε πρώτα φυσική στο MIT κι έπειτα ασχολήθηκε με τα οικονομικά. Αυτό το "διεπιστημονικό" μου αρέσει. Δείχνει άνθρωπο με ευρύ πνεύμα που τολμά. Στη συνέχεια κρατώ τη θητεία του ως συμβούλου της Τράπεζας της Ελλάδος (1985-1993) κι έπειτα ως υποδιοικητή και διοικητή της (1993-2002 – τότε που μπήκαμε στο ευρώ). Οπωσδήποτε, θα έχει καλή γνώση για τα οικονομικά της χώρας όλα αυτά τα χρόνια που το πολιτικό και κοινωνικό μας σκηνικό "έχτιζε" τη σημερινή κατάσταση. Τέλος, κρατώ τη θητεία του ως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι το 2010. Πρόκειται για θέση σημαντική, που αποδεικνύει το διεθνές μέγεθός και την επιρροή που μπορεί να ασκήσει (και να του ασκηθεί) στους Ευρωπαίους εταίρους.

Υπάρχει και μία ακόμη ιδιότητά του που αξίζει να συγκρατήσουμε. Είναι μέλος του ευρωπαϊκού σκέλους της "Τριμερούς Επιτροπής" (Trilateral Commission), η οποία "θεωρείται μία από τις τρεις κορυφαίες παγκόσμιες λέσχες της νέας τάξης … όπου συμμετέχουν οι ισχυροί του κόσμου" (ΚΕ 13/11/2011, λίστα μελών σε PDF). Σκοπός της είναι η διαμόρφωση οικονομικών πολιτικών που θα βοηθήσουν τη συνεργασία ανάμεσα σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία (Ιαπωνία).

Επομένως, συνοπτικά, είναι ένας άνθρωπος που:

(1) σπούδασε φυσική και οικονομία, έκανε και ακαδημαϊκή καριέρα,

(2) έγινε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος,

(3) αντιπρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και

(4) είναι διεθνώς αναγνωρισμένο μέλος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος

Τέλεια! Τον αποδόμησα, τον έμαθα, ξέρω ποιος είναι και τι έκανε. Τώρα τι κάνει; Τώρα έχει διοριστεί από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την Ευρωπαϊκή Ένωση για να κάνει ένα πράγμα: να πάρει την 6η δόση σταθεροποιώντας την οικονομική κατάσταση της χώρας και επαναφέροντας την αξιοπιστία της. Το αν θα το καταφέρει αυτό ή όχι δε μπορεί να προβλεφθεί. Το σίγουρο είναι ότι έχει βουτήξει μέσα στην κοπριά. Έχει βουτήξει ανάμεσα σε ένα ΠΑΣΟΚ που μας οδήγησε ως εδώ δυο χρόνια τώρα, σε μια ΝΔ που αρνείται ότι συγκυβερνά ανυπομονώντας και μόνο να κυβερνήσει και σε ένα ΛΑΟΣ που τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση.

Συνεκτιμώντας τα παραπάνω και αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι ο Λουκάς Παπαδήμος θήτευσε σε υψηλά οικονομικά πόστα τις εποχές του "μεγάλου πάρτι" και της "ανάπτυξης της δημιουργικής λογιστικής" μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα παίξει τον όποιο ρόλο του ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι με ακρίβεια. Η μόνη ελπίδα είναι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής να μπορέσει να δώσει στη χώρα ένα μικρό σπρώξιμο υγιούς οικονομικής ανάπτυξης και να θέσει θεμέλια για ένα πιο παραγωγικό κράτος. Κι αυτή η ελπίδα είναι για μένα συνυφασμένη με την ελπίδα όλη μας αυτή η εμπειρία να μετουσιωθεί σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι είναι σάπιο και ξοφλημένο και πρέπει επιτέλους να αλλάξει!

Άρα θέλω να ελπίζω ότι:

(1) Θα δείξει πυγμή ο νέος πρωθυπουργός απέναντι στο πολιτικό σύστημα και θα μείνει όσο χρειάζεται (όχι μόνο 3 μήνες) κάνοντας όσα πρέπει ώστε:

(2) Να υπάρξει ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη

(3) Να τεθούν τα θεμέλια για ένα παραγωγικό κράτος/δημόσιο

(5) Τερματίζοντας την έως τώρα αλόγιστα φοροεισπρακτική πολιτική

(4) Στις επόμενες εκλογές το πολιτικό σύστημα να αλλάξει ριζικά αφήνοντας μια για πάντα πίσω τα πρόσωπα που μας οδήγησαν μέχρι εδώ

Αυτό δεν είναι συναίνεση. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δε συνεργάζονται, δε συναινούν. Εξωθούνται σε συγκυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Κάνουν υπομονή. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι εντελώς υπηρεσιακή. Και, ταυτόχρονα, αυτό που καλείται να ολοκληρώσει είναι γιγαντιαίας σημασίας, μα κανείς δεν το αγγίζει, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Αυτή η συναίνεση είναι παρωδία!

Το ΠΑΣΟΚ πέφτει, απλά το κάνει όπως-όπως, προσπαθώντας να προσγειωθεί ομαλά. Μεριάζει για λίγο, να πέσει ο κουρνιαχτός, μήπως κι έχει ξεχάσει ο λαός τι του συνέβη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η ΝΔ ελπίζει μόνο στην εξουσία, απλά δέχεται το κάνει βήμα-βήμα. Κάνει στην άκρη προσωρινά μέχρι να διεκδικήσει τη – σίγουρη για αυτήν – εξουσία. Και οι δυο τους αποφεύγουν να πάρουν ξεκάθαρα και παλικαρίσια την ευθύνη για τη δανειακή σύμβαση.

Ντροπή σε όποιον δεχτεί να γίνει πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης! Κανένας σοβαρός τεχνοκράτης ή πολιτικός δε θα έπρεπε να δεχθεί να γίνει ένα πιόνι. Ένα πιόνι που θα πάει τη χώρα σε προγραμματισμένες εκλογές. Ενώ θα είναι απολύτως προγραμματισμένο το τι θα κάνει και τι θα λέει. Δε θα έχει καμία πρωτοβουλία. Θα έχει την ιστορική ευθύνη να συνάψει τη δανειακή σύμβαση κι αμέσως μετά θα σταλεί από εκεί που ήρθε, αφήνοντας στην εξουσία τα όρνεα που τον χρησιμοποίησαν.

Δυστυχώς, η μόνη ελπίδα είναι στις επόμενες εκλογές ο λαός να μην έχει ξεχάσει ούτε τα δύο τελευταία χρόνια του ΠΑΣΟΚ ούτε τα πέντε προηγούμενα της ΝΔ ούτε τα 20 προηγούμενα όλων τους. Θα είναι άσχημα αλλά θα υπάρχει τουλάχιστο μια κάποια ελπίδα. Να καθαρίσουμε από τις κοπριές. Έλληνα, όπου να' ναι θα έχεις ξανά την ευκαιρία να ψηφίσεις. Ένα πράγμα σου ζητάω: μέχρι τότε να μην έχεις ξεχάσει. Να θυμάσαι τα πάντα!