Τάκης Μπουγιούρης

Αυτοί οι “Όρνιθες” (του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης) είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι παράσταση φρέσκια. Οι ηθοποιοί και οι χορευτές ακτινοβολούν στη σκηνή, δείχνουν πραγματικά να το απολαμβάνουν, παίζουν καλά. Πολύ καλά! Έχει πλάκα. Πολλή, γνήσια, ωραία πλάκα, να φχαριστιέσαι γέλιο (όχι απλά να χαχανίζεις στις βωμολοχίες). Είναι σύγχρονη. Η σκηνοθεσία είναι γεμάτη από όμορφα ευρήματα, τόσο από αισθητική όσο και από χιουμοριστική άποψη. Είναι σατιρική. Χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα την επικαιρότητα και την καυτηριάζει με εξαιρετικό χιούμορ. Έχει ωραία μουσική. Την κλασσική μουσική του Χατζιδάκι από το 1959 αλλά και σύγχρονη μουσική σε καλή ισορροπία.

Να πας, να πας να τη δεις και, να μου το θυμηθείς, θα δεις, έτσι είναι το θέατρο, θα πεις, αυτή είναι η κωμωδία, αυτή είναι η καλή επιθεώρηση, έτσι γίνεται η σάτιρα. Γέλιο, γλυκιά μελαγχολία μα και αισιοδοξία, και τελικά κάθαρση σε ένα έργο απόλυτα επίκαιρο! Είχα πολύ καιρό να απολαύσω παράσταση τόσο πολύ και χάρηκα που μου υπενθύμισαν ότι αυτό είναι ακόμη εφικτό, ότι γίνεται στη μουντή Ελλάδα του 2012 να ανεβαίνουν τόσο όμορφες παραστάσεις.

Προλαβαίνεις ακόμη να τους δεις στην Αθήνα μέσα στο Σεπτέμβρη σε πολλά σημεία:

ΤΕΤΑΡΤΗ 29/8 ΧΑΛΑΝΔΡΙ
ΠΕΜΠΤΗ 30/8 ΧΑΛΑΝΔΡΙ
ΔΕΥΤΕΡΑ 3/9 ΑΙΓΑΛΕΩ
ΤΡΙΤΗ 4/9 ΒΥΡΩΝΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 5/9 ΓΑΛΑΤΣΙ
ΠΕΜΠΤΗ 6/9 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 10/9 ΠΑΠΑΓΟΥ
ΤΡΙΤΗ 11/9 ΠΑΠΑΓΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 17/9 ΠΕΙΡΑΙΑΣ
ΤΡΙΤΗ 18/9 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 19/9 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

Για ακόμη μία φορά οι μικρές θεατρικές σκηνές με τα νεανικά σχήματα με εκπλήσσουν ευχάριστα. Πολύ ευχάριστα! Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (στο Νέο Κόσμο) στον "Πάνω Χώρο" παίζεται η παράσταση των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη "Λιοντάρια". Το έργο αφορά τέσσερα λιοντάρια στο ζωολογικό κήπο της Βαγδάτης και τις περιπέτειές τους όταν, κατά τη διάρκεια αμερικανικών βομβαρδισμών της πόλης, τα κλουβιά τους διαλύονται και αυτά βρίσκουν αναπάντεχα την ελευθερία τους. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το κόμικ "Pride of Baghdad", το οποίο είναι με τη σειρά του βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, έπειτα από τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης Αμερικανοί στρατιώτες βρήκαν και σκότωσαν ανάμεσα στα συντρίμμια της πόλης λιοντάρια που είχαν δραπετεύσει από το ζωολογικό κήπο. Η παράσταση αποπνέει φρεσκάδα, έχει ρυθμό, ορεξάτους ηθοποιούς και σκηνοθετική ευρηματικότητα. Σε ένα εντελώς άδειο σκηνικό πείθεσαι χωρίς αμφιβολία ότι τέσσερα λιοντάρια ταξιδεύουν από τη φυλακή του ζωολογικού κήπου στην ελευθερία της σαβάνας και τη βομβαρδισμένη Βαγδάτη. Με ανάλαφρη αντιμετώπιση, που δίνει μπόλικο και καλό γέλιο, αντιμετωπίζονται η ελευθερία, η στέρησή της και η ιδρυματοποίηση. Συστήνω στους θεατρόφιλους να τη δουν ανεπιφύλακτα, γιατί είναι αστεία και συγκινητική, όχι υπερβολικά βαθυστόχαστη αλλά μεστή, με δυο λόγια απολαυστική!

ΥΓ: Ατάκα-διαμάντι που μένει: στο "μανιφέστο" των πιθήκων η εν χορώ δήλωση "Μας χωρίζει από τους ανθρώπους μόνο ένα αμινοξύ"!

Το εισιτήριο δεν είναι απλώς ένα χαρτάκι που εξασφαλίζει την είσοδό μας σε ένα χώρο. Οπωσδήποτε, πρωτίστως ανταποκρίνεται σε λειτουργικές ανάγκες. Κάποιος πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι έχει βρεθεί εκεί που έχει βρεθεί όχι παράνομα και ότι έχει καταβάλει το ανάλογο αντίτιμο. Το εισιτήριο είναι, κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν ένα συμβόλαιο, μια απόδειξη παροχής υπηρεσίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το εισιτήριο είναι και ένα ενθύμιο. Συχνά είναι η μόνη χειροπιαστή απόδειξη, αν όχι μία, έστω, από τις πολλές, που σου μένει από ένα θέατρο, ένα μουσείο, ένα σινεμά, τις συγκοινωνίες μιας ξένης πόλης που επισκέφτηκες κλπ. Για τους – παράξενους – ανθρώπους που αρέσκοντται στο να συλλέγουν αναμνήσεις τα εισιτήρια δεν είναι μικροπράγματα, είναι συλλεκτικά κομμάτια, ειδικά αν είναι και όμορφα σχεδιασμένα.

Και τώρα πες μου τι τους έχει πιάσει σε πολλά σινεμά στην Αθήνα (χτες το βράδυ το είδα στο Αττικόν, στη Σταδίου, αλλά το έχω πετύχει και αλλού) και έχουν σταματήσει πια να κόβουν εισιτήρια; Τόσο πολύ τους κόστιζαν; Σου κόβουν κανονικές αποδείξεις, σαν κι αυτές που παίρνεις από το σούπερμάρκετ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των σούπερμάρκετ, σχετικά με αυτό το θέμα. Όμως, περιμένω κάτι παραπάνω από ένα σινεμά, ένα χώρο που στεγάζει μια μορφή τέχνης και θέλει να έχει πιο στενή σχέση με το κοινό του. Για να μπορώ κι εγώ, σα ρομαντικό παιδί, να συνεχίσω να μαζεύω τα εισιτήριά μου όμορφα κι ωραία κι όχι να γεμίζω κουτιά με ασπρόμαυρες, κακοτυπωμένες αποδείξεις. Ευχαριστώ…

Update:
Καιρό ψάχνω να βρω ένα ωραίο άρθρο που είχα διαβάσει και μετά χάσει το link του. Το ξαναβρήκα! Ο συγγραφέας του πιστεύει ότι κάποιος που παρέχει μια υπηρεσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει δίνοντας ένα όμορφο εισιτήριο ή μια όμορφη απόδειξη στον πελάτη του. Και δείτε τι κάνει παίρνοντας ως παράδειγμα μια απόδειξη από τα γνωστά σε όλους μας Starbucks. Πολύ καλό…

Τελευταία μας έχουν κάνει περισσότερη εντύπωση μικρές και ολιγομελείς παραστάσεις παρά μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Στις δεύτερες διακρίνεις ένα ασήκωτο βάρος, μια ακατανίκητη φόρμα που δεν ξεπερνιέται και καθορίζεται, συνήθως, από τα μεγάλα ονόματα ηθοποιών και σκηνοθετών που τις απαρτίζουν. Αντιθέτως, στις πρώτες αναγνωρίζεις μιαν άλλη διάθεση για για πρωτοτυπία (όχι απαραίτητα πειραματισμό) και μια όρεξη για να παραχθεί κάτι νέο και όμορφο. Οπωσδήποτε η ειδοποιός διαφορά είναι ο ενθουσιασμός.

Το "Χωρίς Μουσική" (ναι, να πας να το δείς, στη Θεμιστοκλέους 104, στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης) είναι μια τέτοια παράσταση. Γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο από την ίδια ομάδα με πολύ κέφι και αξιοσημείωτη εφευρετικότητα, αποδεικνύει ότι με ελάχιστα μέσα μπορείς να κάνεις μια υπέροχη παράσταση, που θα την αδικήσεις αν την αποκαλέσεις "μικρή" ή "μικρού βεληνεκούς" απλά επειδή παίζεται σε μικρό χώρο και για λίγους θεατές. Υπό άλλες συνθήκες, σε μιαν άλλη χώρα τόσο γέλιο, τόση μουσική, συγκίνηση και χορογραφία θα τύχαινει άλλης αναγνώρισης.

Δε μπορώ να μην κρατήσω στη μνήμη μου το ύφος του κ. Κ. Γάκη στην αρχή της παράστασης την ώρα που παίζει μόνος του το αυτοσχέδιο πιάνο που μου θύμισε κάτι σαν την εικόνα δεξιά. Κι επίσης τον κομβικό χαρακτήρα μα και ανεκδιήγητο βαρκάρη!

Από τις πιο πολυσηζητημένες παραστάσεις του καλοκαιριού που πέρασε, το "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" του Σαίξπηρ, μια γλυκόπικρη ιστορία με κύριο φόντο την ανθρώπινη ζήλια και το θρίαμβο της αγάπης. Αμερικανο-βρετανική συμπαραγωγή σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες (American Beauty) με κλασσικούς βρετανούς θεατρικούς ηθοποιούς αλλά και αστέρες όπως ο Ήθαν Χωκ και η Ρεμπέκα Χωλ (Vicky Christina Barcelona) – που κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχώρισε για την ερμηνεία της.

Η παράσταση ήταν αναμφίβολα καλοστημένη, με όμορφο σκηνικό και πολύ καλές και στιβαρές ερμηνείες. Το ίδιο το έργο, βέβαια, δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Το σενάριο κάνει άλματα και συνδέει με αρκετή  προσπάθεια διάφορες ιστορίες και, γι’ αυτό ίσως, δεν είναι και από τα πιο γνωστά του Σαίξπηρ. Η συνολική αίσθηση που η παράσταση άφηνε, πάντως, ήταν εξαιρετική. Δείγμα καλού θεάτρου. Τελεία.

Κάπου εκεί κοντά είδαμε και τον Κέβιν Σπέισι – καταχειροκροτούμενο – να συμμετέχει στο κοινό, και το Τζέρεμυ Άιρονς να περνάει από δίπλα μας (επίσης καταχειροκροτούμενος).

Δείτε κάτι από αυτά που είδα:

Το σκηνικό

Ο Ήθαν Χωκ, πονηρός Αυτόλυκος

Η αγάπη θα νικήσει, στο τέλος

Ο Αυτόλυκος πουλάει την πραμάτεια του

Και τραγουδά

Η γιορτή των χωρικών, κάτι σα διονυσιακός χορός

Ηθοποιοί και σκηνοθέτης (στο κέντρο) επί σκηνής

Ιταλός καθηγητής σε σχολεία του ιταλικού νότου (Μαρτσέλο Ντ’  Όρτα) σταχυολογεί μαθητικά μαργαριτάρια (εκθέσεις, ατάκες κλπ) και τις εκδίδει σε βιβλίο. Ελληνικός θίασος διαβάζει το βιβλίο και το μετατρέπει σε θεατρική παράσταση στο Δώμα του Θεάτρου Νέου Κόσμου με τίτλο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω". Καθημερινά, θεατρόφιλοι Αθηναίου κατακλύζουν το θεατράκι αυτό για να δουν την παράσταση. "Χτες βράδυ, το κατακλύσαμε κι εμείς", (όπως, πιθανώς, θα έλεγε και κάποιος από τους χαρακτήρες)…

Ένα στοιχειώδες σκηνικό σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, που οι 5 ηθοποιοί-μαθητές καταφέρνουν να το μετατρέψουν από σχολική τάξη μέχρι τη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημου και βιβλικό τοπίο με το Μωυσή (και όχι το Νώε). Ευρηματικές μικρές σκηνοθετικές πινελιές που δίνουν συνεχή ρυθμό (Β. Μαυρογεωργίου). Ορεξάτοι νέοι ηθοποιοί (που – το ξαναλέω – έκαναν οι ίδιοι τη μετατροπή του βιβλίου σε θεατρικό). Καταιγισμός από ατάκες μικρών παιδιών, με όλη την αθωότητα που τα διακρίνει αλλά και όλη την καυστικότητα με την οποία παρατηρούν και κρίνουν τον κόσμο των μεγάλων. Το αποτέλεσμα είναι μια φρεσκότατη παράσταση, πολύ κεφάτη που βγάζει άφθονο και αβίαστο γέλιο. Γέλιο και αλήθειες. Απλά!

Πήγαμε και ένα θέατρο, έτσι για να νιώσουμε μιαν κάποια ψυχική ανάταση διαφορετική. Δε θα αναφέρω καν τον καινούριο – χάλια – James Bond που κάθησα και είδα επί δύο ώρες. Εντάξει το ανέφερα! Η "Ιοκάστη" είναι μια κωμωδία Έλληνα συγγραφέα (Άκης Δήμου) βασισμένη σε κλασσικές φαρσικές καταστάσεις να διαδραματίζονται με κεντρικό πρόσωπο την ομώνυμη ηρωίδα (Σοφία Φιλιππίδου), μια θα-ήθελε-να-είναι-μεγαλοαστή κυρία και την – άνω κάτω – οικογένειά της, που πρωτο-ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και κατέβηκε στην Αθήνα για να ανεβεί υπό τη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή!

Η Σοφία Φιλιππίδου είναι ένα ζωντανό καρτούν πάνω στη σκηνή, απολαυστική και πηγαία. Όλη η ιστορία είναι στηριγμένη πάνω στο χαρακτήρα που υποδύεται και τις πλακατζίδικες ατάκες που πετάει κατά ριπάς. Πέρα από αυτό δεν κατάφερα να ευχαριστηθώ και πολλά πράγματα. Πολλά, επίμονα επαναλαμβανόμενα αστεία, συχνά επιπέδου καθημερινού sitcom με ελάχιστες εναλλαγές ρυθμού δεν άφησαν την κωμωδία να "απογειωθεί". Πρέπει να παραδεχθώ ότι μου καλοφάνηκε ο Πυγμαλιών Δαδακαρίδης στο ρόλο του Εσθονού (ή Λετονού;) μπάτλερ-καταλύτη (!).

Κι ένα κοινό! Τι φταίνε οι ηθοποιοί, αλήθεια, γι’ αυτό; Που χαχανίζει βάρβαρα σε κάθε ευκαιρία σα να το έχει τόσο απίστευτη ανάγκη. Μπορώ να το καταλάβω αυτό, αλλά δε με βοηθάει… Να πας; Άμα σου αρέσει πολύ η Φιλιππίδου…