19 Νοεμβρίου, 2022

Το Big Think γενικά αναρτά ενδιαφέροντα θέματα, όμως εδώ τα κάνει ρόιδο. Αναπαράγει την ιδέα ότι αθεϊσμός είναι η πίστη σε κάτι. Ενώ δεν έχει να κάνει σε τίποτα με κάποια πίστη ή δόγμα. Έχει να κάνει στη βάση του με την έλλειψη πειστικών επιχειρημάτων προς την κατεύθυνση της ύπαρξης υπερφυσικών οντοτήτων, για να το θέσω όσο πιο γενικά μπορώ.

Μπορεί ένας άθεος να έχει διάφορες άλλες πεποιθήσεις στη ζωή του και μπορεί πολλοί άθεοι να μοιράζονται πολλές κοινές πεποιθήσεις μεταξύ τους. Ή και να διαφωνούν σε κάποιες άλλες. Αλλά ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής δεν είναι η “πίστη” στην ανυπαρξία θεού. Είναι το γεγονός ότι δεν έχουν πειστεί πως κάποια τέτοια οντότητα υπάρχει. Όπως δεν έχουν πειστεί και ότι υπάρχουν καλικάντζαροι, γέτι και ιπτάμενες τσαγιέρες.

Μεγάλη κουβέντα μπορεί να ακολουθήσει για το αν αυτό είναι αγνωστικισμός ή αν ο αγνωστικισμός είναι τελικά πρακτικά αθεϊσμός. Υποστηρίζω το δεύτερο, αν είσαι αγνωστικιστής, δηλαδή στην πράξη λες ότι δεν ξέρεις, ε πρακτικά είσαι άθεος, δεν έχεις αποδεχτεί ακόμα την ύπαρξη θεού. Αν την αποδεχτείς στο μέλλον ΟΚ. Αλλά προς το παρόν είσαι άθεος.

Συνιστά πάντως επιχείρημα κατά αχυρανθρώπου να επιτίθεται κανείς στον αθεϊσμό όπως κάνει ο, κατά τα άλλα θεωρητικός φυσικός Marcelo Gleiser του προαναφερθέντος άρθρου του Big Think:

“I think atheism is inconsistent with the scientific method. What I mean by that is, what is atheism? It’s a statement, a categorical statement that expresses belief in nonbelief.”

Όχι αδερφέ, είσαι και φυσικός, δεν είναι αυτό ο αθεϊσμός. Δεν πρόκειται για categorical statement! Πήρες και Templeton prize για να τα λες αυτά βέβαια, ένα βραβείο που, κατά Richard Dawkins που δίνεται:

“…usually to a scientist who is prepared to say something nice about religion:”

εκτύπωση Κατηγορίες: αθεΐα, απόψεις | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
14 Οκτωβρίου, 2022

Ο θάνατος είναι το μόνο… σίγουρο πράγμα στη ζωή αυτή. Άσχετα με το τι πιστεύει κανείς για το “μετά”, το πριν είναι απολύτως καθορισμένο. Αν γεννηθείς, κάποτε θα πεθάνεις. Ο κύκλος της ζωής, η φυσική ροή των πραγμάτων κλπ κλπ κλπ. Ποια είναι η στάση μας όμως απέναντί του; Από τη μια προσπαθούμε να παρατείνουμε την ανθρώπινη ζωή όσο το δυνατόν περισσότερο, φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν οποιαδήποτε ποιότητα ζωής αξίζει τον κόπο ή αν είναι αποδεκτή η ευθανασία, καταφεύγουμε στην αναλυτική ηθική (ατομικό δικαίωμα) ή στη θρησκεία (χρέος). Όλα αυτά για να διαχειριστούμε κάπως το αναπόφευκτο κι αναπόδραστο του γεγονότος.

Στο μυαλό μου έχω δύο θανάτους των τελευταίων 30 ετών. Ο ένας είναι ο θάνατος του ολυμπιονίκη του ταεκβοντό Αλέξανδρου Νικολαΐδη, που πέθανε σήμερα στα 42 του μόλις χρόνια, έπειτα από σπάνια μορφή καρκίνου, μια κατάσταση που γνώριζε, την οποία πάλεψε για καιρό. από την οποία ταλαιπωρήθηκε άσχημα και από την οποία τελικά και κατέληξε. Και καθώς φαίνεται από την τελευταία του ανάρτηση στο Facebook αυτό έγινε γενναία, με στωικότητα και περηφάνεια. Ήταν κάτι που συγκίνησε και έκανε αίσθηση. Μακάρι όλοι μας να μπορούμε να επιδεικνύουμε αντίστοιχες αρετές μπροστά σε τόσο μεγάλες δυσκολίες, υποθέτω ότι αναλογιζόμαστε όλοι.

Υπάρχει και ένας άλλος θάνατος, πολύ διαφορετικός, αυτός του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη, το 1998. Ο Λιαντίνης είναι οριακά μυθική προσωπικότητα πλέον, καθηγητής, φιλόλογος, φιλόσοφος, άνθρωπος που έκανε αίσθηση με την παρουσία του αλλά και σε μεγάλο βαθμό με το θάνατό του: μια αυτοκτονία που προγραμμάτισε, σχεδίασε και, όπως φαίνεται, ολοκλήρωσε με -και αυτό είναι που ενδιαφέρει σε αυτή την ανάρτησή μου και όχι ο βίος του ανθρώπου- με τα παρακάτω λόγια που μάλιστα τα έγραψε σε αποχαιρετιστήριο γράμμα προς την κόρη του: ” Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. […] Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. […] Έζησα έρημος και ισχυρός”.

https://www.facebook.com/Liantinis/posts/554450246040295

Διακρίνω μια συγκλονιστική αντιδιαστολή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο θανάτους. Ο ένας επιλέγει και μάλιστα περήφανα, όπως το διατρανώνει, τη στιγμή και τον τρόπο του θανάτου του. Ο άλλος δεν τον επιλέγει, η επιλογή έρχεται με φυσικό τρόπο, αλλά υπομένει την επώδυνη μοίρα του ως το τέλος. Συγκλονιστική αντίστιξη! Ο πρώτος “νικά” επιλέγοντας, ο δεύτερος υπομένοντας! Τι νίκησαν; Όχι το θάνατο, αλλά τον προσωπικό, εσωτερικό τους αγώνα απέναντί του.

Η ένστασή μου στην επιλογή του Λιαντίνη, αν μπορεί κανείς να πει ότι μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις σε αυτά τα πράγματα, είναι διπλή. Από τη μια πλευρά, μια τέτοια, μη εξαναγκασμένη από κάτι ανίκητο αυτοκτονία, μπορεί να χαρακτηριστεί δειλία. Φεύγει όσο είναι ακόμη ακμαίος, θα πει κανείς, γιατί δε μπορεί να αντέξει τη φθορά και τη διαδικασία προς το θάνατο. Και αυτό το μετατρέπει τάχαμου σε πράξη γενναιότητας! Αυτή η διαδικασία προς το θάνατο, όμως, είναι η ίδια η ζωή και το συμβόλαιό μας μαζί της λέει πως δεν υπάρχουν υποσχέσεις και εγγυήσεις.

Από την άλλη, σε ένα διαφορετικό επίπεδο ανάλυσης, αποδρά από την άγνοια της φύσεως του θανάτου που μοιραία κάποτε θα τον έβρισκε. Γιατί αυτή η άγνοια είναι μια φοβερή παράμετρος του φόβου το θανάτου. Δεν είναι δηλαδή μόνο ο φόβος του ίδιου του θανάτου που μπορεί να μας συνθλίψει, άλλωστε την ύπαρξή του τη γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά η άγνοια του τρόπου με τον οποίο αυτός θα επέλθει. Είναι η διαδικασία του να ζεις μέρα με τη μέρα γνωρίζοντας ότι εκείνη μπορεί να είναι η τελευταία ή να είναι αυτή που θα μάθεις ότι σου συμβαίνει κάτι ανίκητο που θα επέλθει πολύ σύντομα.

Αυτό το τελευταίο συνέβη στον Νικολαΐδη. Έμαθε τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνει και κατά πάσα πιθανότητα μαζί έμαθε και προσεγγιστικά το χρόνο στον οποίο αυτό θα γίνει. Κι επέλεξε να δώσει μια μάχη ως τέλος. Μια μάχη στην οποία σίγουρα πόνεσε και σίγουρα ήταν επώδυνη και για το κοντινό του περιβάλλον. Είχε οικογένεια, μικρά παιδιά. Στην τελευταία του ανάρτηση μάλιστα λέει σπαρακτικά πόσο χαίρεται που η κόρη του κατάφερε να φτάσει σε ηλικία, μικρή μεν, αλλά ικανή να την κάνει να τον θυμάται. Όταν αυτός διαγνώστηκε εκείνη ήταν 3, τώρα είναι 5, θα μπορεί να τον  θυμάται!

Μπαίνω στον πειρασμό να προσπαθήσω να κρίνω τον καθένα από τους δύο τους για την επιλογή του. Αμφιταλαντεύομαι. Ο Λιαντίνης δείλιασε επιλέγοντας το τέλος. Όχι δε δείλιασε γιατί τόλμησε να το επιλέξει και να το κάνει και πράξη. Ο Νικολαΐδης ήταν γενναίος γιατί άντεξε ως το τέλος. Όχι δεν ήταν γιατί αποδέχτηκε μοιρολατρικά ό,τι του έμελλε και προκάλεσε και πόνο στους γύρω του.

Χωρίς να θέλω να πω πολλά μεγάλα λόγια, η περίπτωση Νικολαΐδη νομίζω κερδίζει μέσα μου ως στάση ζωής. Έτσι θα πρότεινα να αντιμετωπίζουμε τη ζωή γενικά: με αισιοδοξία και αγώνα ως το τέλος. Γιατί αυτή πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι η στάση ζωής μας, που γίνεται αυτομάτως και διδασκαλία-παράδειγμα προς τους νεότερους και τα παιδιά μας. Γιατί είναι μια διδαχή χρήσιμη και στην υπόλοιπη ζωή μας, όχι μόνο όταν έχουμε να διαχειριστούμε ζητήματα ζωής και θανάτου.

Τέλος, αναγνώστη, ας μη με κρίνεις κι εσύ εμένα. Είναι απλώς σκέψεις μπροστά στις οποίες στέκομαι με δέος αλλά χωρίς τελικές απαντήσεις και στην προσπάθεια να διαχειριστώ αυτό το μικρό προσωπικό δράμα που όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε, ότι είμαστε περαστικοί.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
27 Αυγούστου, 2022

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέδειξε εξαιρετικά λιγοστό πολιτικό ανάστημα στο θέμα των παρακολουθήσεων μέχρι τώρα. Πρώτα έθεσε την ΕΥΠ υπό την εποπτεία του, διόρισε αρχηγό της δικό του άνθρωπο, άλλαξε σημαντικές νομοθεσίες που την αφορούν. Όταν το σκάνδαλο ξέσπασε, της επέρριψε όλες τις ευθύνες. “Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών υποτίμησε…¨, δήλωσε στο διάγγελμά του. Είναι ο ορισμός της πολιτικής ευθύνης και είναι όλη δική του. Δυστυχώς εκεί συμπυκνώνεται πολιτικά το θέμα,

Αφήνω τις δυσδιάκριτες νομικές παραφυάδες για το αν η παρακολούθηση Ανδρουλάκη ήταν συνταγματική ή όχι. Διαβάζοντας τους συνταγματολόγους και το Σύνταγμα εμένα μου μοιάζει τεχνικά αποδεκτή. Κι αν δε μπορούν οι συνταγματολόγοι να συμφωνήσουν ή να αποφανθούν ξεκάθαρα, αυτό δείχνει ότι ίσως και το θέμα δεν είναι ξεκάθαρο εκ των πραγμάτων. Ίσως είναι μια οριακή περίπτωση που, μιας και συνέβη, ίσως είναι καιρός να ξεκαθαριστεί. Ίσως είναι καιρός να γίνει και ένα ξεκαθάρισμα στην ΕΥΠ, να μάθουμε όλοι πώς λειτουργεί, να συμφωνήσουμε σε πέντε πράγματα, να διορθώσουμε και κάτι σχετικό στο Σύνταγμα, ώστε να μη μένουν αμφιβολίες.

Η δική του ευθύνη λοιπόν τελικά πουθενά. Δε γνώριζε, είπε, και το πράγμα δε σώνεται είτε γνώριζε είτε δε γνώριζε! Ή μάλλον κάπως σώνεται αν πράγματι δε γνώριζε αλλά αναλάμβανε την ευθύνη έμπρακτα. Γιατί εντωμεταξύ είχε κυβερνήσει αρχηγοκεντρικά, πατερναλιστικά και γενικά κυρίως λαϊκοδεξιά, όχι φιλελεύθερα, όπως διατεινόταν. Η μόνη τίμια κίνηση θα ήταν πρώτα απόλυτο φως στην υπόθεση κι έπειτα εκλογές. Έτσι αναλαμβάνεται η πολιτική ευθύνη.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στην εφηβική του ανοησία έκανε μια δυο τίμιες κινήσεις. Τίμια κίνηση ήταν οι εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Είχε κάνει τις απύθμενης μαλακίας κατά συρροή καταστροφικές κινήσεις της εξάμηνης διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα, την κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα. Αλλά τουλάχιστον μετά διέκρινε ότι χρειάζεται ανανέωση λαϊκής εντολής. Δεν παραδέχτηκε λάθη βέβαια. Αλλά ο λαός του έδωσε τη νέα εντολή και τον λούστηκε μετά άλλα 4 χρόνια. Αυτό πρέπει να κάνει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Θα πει κανείς, συγκρίνονται οι μαλακίες Τσίπρα του 2015 με αυτές του Μητσοτάκη τώρα; Συγκρίνονται οι δύο διακυβερνήσεις γενικότερα; Όχι, δε συγκρίνονται. Όμως αυτή είναι η έννοια της πολιτικής ευθύνης και το να τα σκατώσεις με έναν οργανισμό όπως η ΕΥΠ είναι αρκετά μεγάλο πράμα. Και είναι πολύ ΠΟΛΥ (!) μεγάλο κρίμα να βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της επικαιρότητας ένα ζήτημα που αφορά τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς και όχι κάποιο άλλο θέμα καθημερινής διαχείρισης.

Photo credit: European Central Bank https://www.flickr.com/photos/europeancentralbank/49237694918.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
21 Αυγούστου, 2022

Όσες φορές έχω αναρωτηθεί κατά πόσο ένα κράτος οφείλει να στηρίζει τα της θρησκείας (οικοδομήματα, δραστηριότητες, διάδοση) και προσπαθώντας να το συλλογιστώ αναλυτικά και όχι συναισθηματικά, καταλήγω ότι η θρησκεία για το κράτος θα πρέπει να είναι κάτι σαν τα σπορ.

Δηλαδή, εφόσον οι περισσότεροι από τους πολίτες της επιθυμούν αυτό το σπορ κι επιθυμούν το κράτος να στηρίζει αυτό το σπορ, ε, σε μια δημοκρατική πολιτεία αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό. Φυσικά αυτό έχει όρια. Για παράδειγμα, κανένα σπορ δε θα πρέπει να λειτουργεί αντίστροφα, προς τα πάνω, και να καθορίζει στην πολιτεία την υπόλοιπη νομοθεσία της. Όλα τα σπορ θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αναπτυχθούν. Κλπ.

Προσοχή, δεν ισχυρίζομαι ότι η θρησκεία είναι σπορ, ούτε και προσπαθώ να τη μειώσω στα μάτια αυτών που την θέτουν κάπου πολύ ψηλά στη ζωή τους. Απλώς για μένα υπάρχει αυτή η αναλογία και πιστεύω ότι ταιριάζει ωραιότατα σε ένα κοσμικό κράτος.

Οι σκέψεις αυτές αναδύθηκαν έπειτα από την περίπτωση της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, της πρωταθλήτριάς μας στο βάδην κι εφόσον έγινε γνωστό ότι δεν είχε τη στήριξη της πολιτείας στην προσπάθειά της μέχρι τα μετάλια. Όφειλε η πολιτεία να τη στηρίξει; Έτσι μονολεκτικά, όχι, δεν όφειλε. Δε θα μπορούσε να στηρίζει κάθε αθλητή που ίσως δίνει κάποιες ελπίδες για διάκριση. Μπορεί η περίπτωσή της να αποτελέσει παράδειγμα για να αλλάξουν κάπως οι κανονισμοί σχετικά με το πότε η πολιτεία στηρίζει έναν αθλητή; Ναι, φυσικά!

Παρενθετικά να πω ότι βρίσκω απίστευτα αλλόκοτο το άθλημα του βάδην. Σα να πηγαίνει κόντρα σε ό,τι έχει μάθει κανείς σε ένα αγώνισμα ταχύτητας. Σαν κάποιος διεστραμμένος να έβαλε πέντε περίεργους κανόνες για να φτιάξει ένα νέο άθλημα τρεξίματος. Αφού στέκουν αυτοί οι κανόνες τότε στέκουν τα πάντα! Αλλά εν πάση περιπτώσει για όσους το αγαπούν αυτή μάλλον θα είναι και η ομορφιά του. Μήπως στο μπάσκετ δεν απαγορεύεται πχ να κάνεις ελεύθερα βήματα; Γιατί να υπάρχει αυτός ο περιορισμός; Ε, αυτοί οι περιορισμοί είναι που κάνουν ένα άθλημα.

Να πω, επίσης παρενθετικά, ότι θεωρώ κάθε άνθρωπο που επιδεικνύει τόση αφοσίωση και πειθαρχία για ένα στόχο ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο. Μας δείχνει μια καλή εκδοχή του εαυτού μας, μας ενώνει, μας εμπνέει. Ωραία είναι και που αισθανόμαστε λίγο “ψηλότεροι” από τους υπόλοιπους λαούς όταν εμείς κερδίζουμε ένα μετάλλιο και όχι αυτοί. Αλλά ίσως χωρίς τον ανταγωνισμό να μην είχαμε αθλητισμό, ίσως να ξεμέναμε μόνο με βαρετή άσκηση. Καλή κι η άσκηση, αλλά ως αυτοσκοπός πολύ βαρετή! Και τι καλύτερος τρόπος να προωθήσεις την άσκηση παρά με το να την κάνεις διασκεδαστική.

Κι εν πάση περιπτώσει, αφού για μένα η θρησκεία είναι σπορ και τα σπορ είναι ήδη σπορ, θα πρέπει το κράτος να τα επιδοτεί; Οι πολλοί ακόμη αυτό πιστεύουν ακόμη προφανώς, εμμένοντας στο παραδοσιακό ιδεώδες που κουβαλιέται στην κλασσική και αναγεννησιακή ιδέα του ολυμπισμού και του “νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Αλλά κάνουν καλά;

Εν γένει πιστεύω πως ναι κι αυτό 1) γιατί φαίνεται ότι ο αθλητισμός ακόμη μας συγκινεί και μάλιστα πολύ, β) είναι θετικό το κράτος να προάγει την υγεία μέσα από τον αθλητισμό και γ) γιατί πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτόν όλοι ανεξαρτήτα από τις οικονομικές τους δυνατότητες.

Αλλά κάνει καλά το κράτος να επιδοτεί και τον πρωταθλητισμό; Εδώ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα γιατί η επιλογή του χρηματοδοτούμενου και το μέγεθος της χρηματοδότησης σηκώνουν φυσικά πολύ κουβέντα, όταν μιλάμε για δημόσιο χρήμα. Θα έλεγε κανείς ότι ακριβώς πάνω στην ίδια τη λογική που λέει “ας γίνει αυτό που θέλουν οι πολλοί” θα έπρεπε αντίστοιχα να το χρηματοδοτήσουν αυτοί οι πολλοί αλλά μέσα από τη δική τους τσέπη. Αλλά τότε ένας πρωταθλητής θα έχει νόημα πλέον να εκπροσωπεί την πατρίδα του ή απλά τους χορηγούς του; Θέλει λοιπόν ένα κράτος να εκπροσωπείται αθλητικά; Για την ώρα γενικά τα κράτη θέλουν.

Και κλείνω με μια τελευταία παρένθεση: είναι περίεργος και ενίοτε βάρβαρος αυτός ο πρωταθλητισμός, που παίρνει μικρά παιδάκια και τα εκπαιδεύει να κυνηγούν το εκατοστόμετρο ή το δέκατο του δευτερολέπτου για μια ζωή, ενώ ένα μικρό στραβοπάτημα ξεχωρίζει για τη συντριπτική πλειοψηφία από αυτά τη δόξα από την αφάνεια. Αν ίσως αυτό το κυνήγι γινόταν έμπνευση για την υπόλοιπη ζωή μας, τότε ίσως η θυσία τους αυτή να αξίζει κάτι.

Photo credit: https://www.pexels.com/photo/photo-of-people-walking-on-street-2530130/.

εκτύπωση Κατηγορίες: αθεΐα, απόψεις, ηθική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
27 Ιουνίου, 2022

Το ζήτημα των αμβλώσεων συζητείται ξανά πολύ έντονα στις μέρες μας, με αφορμή την ανατροπή της παλαιότερης απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου, που τις καθιστούσε συνταγματικό δικαίωμα (γνωστή και ως υπόθεση Roe vs Wade). Με δυο λόγια η νομιμότητα μια άμβλωσης στις ΗΠΑ δεν είναι πλέον συνταγματικό δικαίωμα αλλά επαφίεται στη νομοθεσία της κάθε πολιτείας. Στην Ελλάδα νομιμοποιήθηκαν το 1986.

Το θέμα συζητιέται με πολύ ένταση εκατέρωθεν του Ατλαντικού, μιας και οι αμβλώσεις έχουν στάτους θεμελιώδους δικαιώματος στο φεμινιστικό κίνημα. Συμπυκνώνονται στη φράση “my body, my choice”, που συμβολίζει κάτι πραγματικά θεμελιώδες: ότι μόνος κύριος του σώματος μιας γυναίκας είναι η ίδια η γυναίκα! Μεγαλειώδες στην απλότητά του, ένα φεμινιστικό habeas corpus!

Πρόκειται όμως για κάτι τόσο απλό, όσο ένα σύνθημα επιχειρεί να συμπυκνώσει; Ο μόνος τρόπος να το προσεγγίσουμε ψύχραιμα, όπως και κάθε άλλο ηθικό ζήτημα, είναι ο αναλυτικός. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να το αντιμετωπίσουμε με καθαρά συναισθηματικό τρόπο. Στη συναισθηματική προσέγγιση θα κατηγοριοποιήσω και τη θρησκευτική, που πηγάζει από υποτιθέμενες ανώτερες δυνάμεις. Δε με αφορά, θα μπορούσε να καταλήξει σε οποιοδήποτε τυχαίο συμπέρασμα ανάλογα με την ερμηνεία που είναι διατεθειμένος να δώσει κανείς.

Η αναλυτική προσέγγιση μας καλεί να εξετάσουμε ισότιμα όλες τις πλευρές του ζητήματος πριν αποφανθούμε. Και δεν υπόσχεται τέλεια λύση. Αλλά θα έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατόν να για να προσεγγίσουμε ένα πραγματικά ευαίσθητο ζήτημα. Ας δούμε δύο συγκρουόμενα δικαιώματα:

  • Έχει η γυναίκα δικαίωμα στο να καθορίζει το σώμα της; Οπωσδήποτε, ναι. Αυτό είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
  • Έχει ένα έμβρυο (δεν έχει γεννηθεί ακόμα) δικαιώματα; Πχ δικαίωμα στη ζωή; Κι αν έχει, μπορεί να τα υπερασπιστεί μόνο του;

Αν δεχτούμε τα δύο παραπάνω δικαιώματα τότε, στην περίπτωση μιας άμβλωσης έχουμε προφανώς μια σύγκρουση! Έχουμε μια γυναίκα που καθορίζει το σώμα της και ένα άλλο σώμα μέσα της, που ίσως έχει κάποια δικαιώματα αλλά δε μπορεί να τα υπερασπιστεί. Δε σας ζητώ να δεχτείτε το δεύτερο, αλλά πρέπει να το εξετάσετε πρώτα. Προσοχή, δεν εξετάζουμε αν είπε κάτι ένας θεός, ένα ιερό βιβλίο, κάποιος που αγαπάει πολύ τα παιδιά, ένας πολιτικός που τον κόπτει το δημογραφικό η οτιδήποτε άλλο σχετικό. Εξετάζουμε δύο δικαιώματα από ηθική άποψη.

Το δεύτερο, αυτό του εμβρύου, είναι κάπως δύσκολο να προσεγγιστεί. Η επιστήμη μας βοηθά λέγοντας ότι μέχρι τους 3 μήνες εγκυμοσύνης ένα έμβρυο είναι τόσο “ασχημάτιστο” ως ον, που θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε κάτι μη ανθρώπινο. Έναν απλό υλικό σχηματισμό. Φυσικά και αυτή η θεώρηση κάπου εδράζει. Πότε αυτή η ύλη θεωρείται άνθρωπος;

Μπορεί κανείς να πει ότι από τη στιγμή της σύλληψης ο σχηματισμός αυτός είναι ένας ισότιμος άνθρωπος με όλα του τα δικαιώματα. (ΟΚ δε φτάνω τόσο πίσω, στη γελοιότητα, να θρηνήσω για κάθε χαμένο σπέρμα.) Άλλος μπορεί να πει ότι μέχρι να σχηματιστεί ένας εγκέφαλος το έμβρυο δεν είναι τίποτα. Παράλλος μπορεί να πει ότι μέχρι να βγει από την κοιλιά της μητέρας του και πάλι δεν είναι τίποτα, τίποτα περισσότερο από ένα μέλος του κορμιού της (που μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει).

Προσεγγίζοντάς, λοιπόν, αναλυτικά το πρόβλημα βλέπουμε ότι αναδύεται ένα άλλο, ηθικόφιλοσοφικό. Δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση ως προς το πότε ένας υλικός σχηματισμός θεωρείται άνθρωπος με πλήρη δικαιώματα. Η θρησκεία θα μπορούσε να συντρέξει με εύκολες απαντήσεις, αλλά οι εύκολες απαντήσεις αφήνουν πολύ χώρο για ολισθήματα. Πότε γίνεται, λοιπόν, ένα έμβρυο άνθρωπος; Άνθρωπος με δικαιώματα.

Τι μας σταματά από το να θεωρήσουμε ένα έμβρυο καθόλη τη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης ως μια απλή μάζα ύλης, ένα μέλος του σώματος ενός άλλου ανθρώπου, που είναι δικαίωμά του να το κάνει ό,τι θέλει στην προσπάθειά του να καθορίσει τη ζωή του και να επιδιώξει την ευημερία του; Σίγουρα η ενστικτώδης αίσθηση είναι ότι αυτή η μάζα ύλης έχει όψη ανθρώπινη και μάλιστα μια όψη με την οποία σχεδόν όλοι συνδεόμαστε με τρυφερά αισθήματα: είναι σχεδόν ένα μωρό. Επιπλέον υπάρχει η αίσθηση ότι αυτή η μάζα ύλης έχει μια ανθρώπινη προοπτική: να μεγαλώσει, να εξελιχθεί όπως κάθε άλλος άνθρωπος,  να ζήσει τη ζωή του όπως μπορεί καλύτερα.

Το πρόβλημα κάνουν ακόμη πιο δύσκολο πολλές ειδικές περιπτώσεις. Ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες σε πολύ μικρή ηλικία, βιασμοί που οδηγούν σε εγκυμοσύνη, εγκυμοσύνες που η επιστήμη διαγιγνώσκει ότι θα καταλήξουν σε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, σε ανθρώπους που πιθανώς δε θα έχουν πολλές ευκαιρίες να ευημερήσουν ή θα αποτελέσουν μεγάλο βάρος στο κοντινό τους περιβάλλον. (Κάποιος θα αναφέρει εδώ ότι προσεγγίζουμε έτσι την ευγονική, ένα άλλο τεράστιο ηθικό πρόβλημα, που δεν αγγίζω εδώ.)

Μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα όμως περιπτωσιολογικά; Μπορούμε να βρούμε μια φόρμουλα όπου να διαπιστώνει πότε μια εγκυμοσύνη εμπίπτει στις παραπάνω περιπτώσεις και άρα τότε να είναι μόνο νόμιμη μια άμβλωση; Ποια ανθρώπινη συλλογιστική μπορεί να το κάνει αυτό και, στην αντίθετη περίπτωση, πώς μπορεί να αποφανθεί ότι μια άμβλωση είναι παράνομη και να υποχρεώσει μια γυναίκα να την ολοκληρώσει;

Πώς μπορείς καν να υποχρεώσεις μια γυναίκα να ολοκληρώσει μια εγκυμοσύνη; Απομακρύνοντάς της ίσως κάθε πρόσβαση σε αξιοπρεπή και νόμιμη ιατρική υπηρεσία άμβλωσης; Κάτι που έχει αποδειχτεί ότι απλά αυξάνει δραματικά την ανάπτυξη των παράνομων και ιατρικά επικινδυνότερων λύσεων;

Κάπου εδώ η αναλυτική μου προσέγγιση αρχίζει και γίνεται κουβάρι που δεν έχω την αίσθηση ότι μπορεί να λυθεί. Φτάνει στο σημείο να διατυπώσει το πρόβλημα, αλλά δε μπορεί να το απαντήσει. Αλλά το διατυπώνει διεξοδικά και χωρίς να μένει στα συνθήματα. Η τελική απάντηση λοιπόν, θα πρέπει να είναι τέτοια που να αντανακλά την κουλτούρα της εποχής μας. Και καλά θα κάνει να είναι μια τίμια και ανθρώπινη απάντηση, που να έχει λάβει στα σοβαρά κάθε πλευρά του προβλήματος.

Η δική μου προσέγγιση θα ήταν αυτή στην κατεύθυνση της μεγιστοποίησης του δυναμικού για ανθρώπινη ευημερία. Η ιδανική κατάσταση θα ήταν αυτή όπου οι πραγματικά προβληματικές εγκυμοσύνες δεν υπάρχουν και οι απλώς ανεπιθύμητες μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς μεγάλο προσωπικό κόστος στη γυναίκα. Αλλά ιδανικός κόσμος δεν υπάρχει και θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα.

Το κοντινότερο στο ιδανικό που μπορούμε να προσεγγίσουμε ως πολιτική είναι καταρχάς το ιατρικά ασφαλές. Να στοχεύσουμε δηλαδή σε μια πολιτική που να κάνει απλά και τυπικά αποδεκτή μια άμβλωση στους πρώτους 3 μήνες (μέχρι τότε η επέμβαση θεωρείται πολύ ασφαλής και αυτό που αφαιρείται είναι κάτι επαρκώς μακρινό από άνθρωπος) και ταυτόχρονα να παρέχει όλα τα εχέγγυα, ώστε μια γυναίκα που φοβάται τις επιπλοκές στους επόμενους μήνες να στηριχθεί επαρκώς και να το κάνει.

Το πραγματικά δύσκολο ερώτημα: νόμιμη η άμβλωση σε οποιοδήποτε μήνα εγκυμοσύνης; Ναι. Το λέω με απίστευτη δυσκολία, με τεράστια συναισθηματική φόρτιση, με κόμπο στο λαιμό! Και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένας άνθρωπος, για να φτάσει σε μια τέτοια απόφαση, πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα να επωμιστεί ένα τεράστιο συναισθηματικό κόστος και πιθανώς κόστος υγείας. Επίσης το λέω με την ελπίδα ότι αυτές οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες και με λίγο καλύτερη ενημέρωση πάνω στο θέμα θα γίνουν ακόμη πιο λίγες. Στην τελική αν κάποια γυναίκα βρίσκεται ήδη στον 8ο μήνα, ας της δώσουμε ό,τι χρειάζεται (και το εννοώ αυτό) ώστε να αντέξει άλλον ένα, να γεννήσει το παιδί και να το δώσει στη φροντίδα του κράτους. Ας πάρει την απόφασή της ξέροντας ότι έχει επιλογή ουσιαστική!

Αφήνω λίγο την αναλυτική προσέγγιση και σε προσωπικό τόνο θέλω να πω ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που μπορεί να ζήσει κανείς. Η ρημάδα η ζωή έχει δυσκολίες και η ελευθερία μας έχει ευθύνες. Και τη θέλουμε την ελευθερία μας. Εύχομαι κάθε ελεύθερη απόφασή μας να μπορεί να γίνεται υπό όρους καλών επιλογών και όχι εκβιαστικών λύσεων.

Θα ήθελα να φτάσουμε σε ένα επίπεδο κοινωνίας όπου κάθε εγκυμοσύνη να μην έχει την ανάγκη να θεωρηθεί τόσο ανεπιθύμητη ώστε να πρέπει να διακοπεί. Προσωπικά δε μπορώ να αντέξω την ιδέα της αφαίρεσης ενός εμβρύου πχ 7-8 μηνών και της βίαιης διακοπής της όποιας ζωής του. Στους 7-8 μήνες άλλα παιδιά γεννιούνται και ζουν κανονικά. Θα προτιμούσα να προσφέρω ένα παλάτι στην όποια γυναίκα επιλέξει να γεννήσει ένα μωρό και θα της έδινα και ένα γερό επίδομα για ένα χρόνο μετά και όποια άλλη στήριξη χρειάζεται, ως στήριξη που έφερε έναν άνθρωπο σε αυτή την κοινωνία κι ας τον παραχωρούσε στη δημόσια φροντίδα την ημέρα που αυτός γεννήθηκε. Αλλά δε θα μπορούσα και να την υποχρεώσω να το κάνει.

ΥΓ1: Μερικά επιπλέον ζητήματα που μπαίνουν στη συζήτηση είναι ο ρόλος του άντρα-πατέρα. Έχει λόγο σε όλο αυτό; Ναι, αλλά όχι τον τελικό. Είπαμε habeas corpus. Δε μπορεί να υποχρεώσει ούτε τη γέννα ούτε και την άμβλωση. Σε κάθε περίπτωση έχει επιλογή και η αρχική του πράξη ήταν πάντοτε με επίγνωση της ευθύνης.

ΥΓ2: Ηθική συνείδηση γιατρού. Μπορεί να αρνηθεί ένας γιατρός να κάνει μια άμβλωση; Ναι. Στα όρια μετά τους 3 μήνες θα πρέπει να μπορεί. Δεν υπάρχει κάποιο ιδανικό όριο. Το όριο θα πρέπει να μπει κάπου όπου να είναι πρακτικά εφαρμόσιμο.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
29 Ιανουαρίου, 2022

Αυτές τις μέρες μια νεαρή φάλαινα έχει ξωκείλει στην παραλία του Αλίμου. Κόσμος και εθελοντές προσπαθούν να τη διασώσουν, να την περιθάλψουν, γιατί είναι πληγωμένη, και να τη στείλουν πίσω στα ανοιχτά. Γιατί; Γιατί τη λυπούνται, τη συμπονούν, για να ζήσει, για να της δώσουν την ευκαιρία να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με την ύπαρξή της!

Κυκλοφόρησε μάλιστα και ένα ομολογουμένως συγκινητικό βίντεο, όπου εθελοντές της τραγουδούν, αν και δεν ξέρω τι επίδραση μπορεί να είχε τελικά αυτό στο ζωντανό:

Ποιος δε συγκινείται με μια τέτοια σκηνή; Αλλά αν επρόκειτο για ένα τόνο στην Αλόννησο μπορεί και να τον είχαμε κάνει ήδη μακαρονάδα! Καμιά φορά οι άνθρωποι δίνουμε την εντύπωση ότι η συγκίνηση είναι ακόμη μια απόλαυση. Μπορούμε ταυτόχρονα να απολαύσουμε τη συγκίνηση της διάσωσης ενός ζώου, ενώ άνετα θα απολαμβάναμε και το κρέας του. Διαφορετικά γιατί μπαίνουμε σε τόσο κόπο για το ένα αλλά κάνουμε το ακριβώς αντίθετο για το άλλο;

Είναι λοιπόν η συγκίνηση απλώς άλλη μια απόλαυση ή είναι ένα αποτέλεσμα μιας ηθικής, λογικής επεξεργασίας που έχουμε κάνει μέσα μας; Αν είναι το δεύτερο και η επεξεργασία αυτή έχει πράγματι λογική συνέπεια, τότε το συνεπές είναι ένα και απλό: ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΕΑΣ. Διαφορετικά ας φάμε και το ζιφιό, μπορεί να είναι νόστιμος.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, χορτοφαγία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
23 Ιανουαρίου, 2022

Ότι είμαστε λίγο ανατολίτες, λίγο βαλκάνιοι, το ξέρουμε κι άλλοτε το σιχτιρίζουμε ενώ άλλοτε το καμαρώνουμε. Εντύπωση παρολαυτά μου έκανε μια έρευνα του Ευρωβαρόμετρου από το 2016 σχετικά με την έμφυλη βία και συγκεκριμένα το ερώτημα αν οι ερωτηθέντες πιστεύουν ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η σεξουαλική επαφή χωρίς συναίνεση δικαιολογείται (“Respondents were asked whether having sexual intercourse without consent was justified in nine different circumstances”).

Και μου έκανε εντύπωση γιατί το ποσοστό των Ελλήνων που δήλωσαν ότι θεωρούν ότι πράγματι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ήταν 32%. Ένας στους τρεις Έλληνες δηλαδή πίστευε στο -όχι και τόσο μακρινό- 2016 ότι περιπτώσεις όπως οι παρακάτω δικαιολογούν σεξουαλική επαφή χωρίς συναίνεση: το θύμα έχει πιει ή πάρει ναρκωτικά, έχει δεχτεί κάποιον σπίτι του, φορά προκλητικά ή αποκαλυπτικά ρούχα, έχει προηγουμένως φλερτάρει με το θύτη, ο θύτης έχει μετανιώσει την πράξη του κλπ.

Προσοχή, το ερώτημα είναι αν “δικαιολογείται” (“justified”), όχι αν το θύμα θα μπορούσε να είναι πιο προσεκτικό ίσως στις κινήσεις του (πχ ας μην είχε μεθύσει). Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμη να διανύσουμε σε αυτόν τον τομέα κι ελπίζω από το 2016 να έχουμε διανύσει μεγάλο μέρος του!

Το παραπάνω διάγραμμα είναι από τη Washingtonpost.com, ενώ το θέμα υπέπεσε στην αντίληψή μου μέσω του newsletter του Inside Story και του Ladylike.gr/.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, ηθική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
20 Σεπτεμβρίου, 2021

Μερικές -ολίγον τι τυχαίες- σκέψεις σχετικά με το μέγα σκάνδαλο των ντελιβεράδων του e-food, που συγκλόνισε τα σόσιαλ μήντιά μας, που η εταιρεία αρχικά τους πρότεινε να αλλάξουν σχέση εργασίας, μην ανανεώνοντας της σύμβασή τους και προτείνοντάς τους να συνεχίσουν τη συνεργασία με αυτήν, αν το επιθυμούν, ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Σχετικά με το #cancelefood δηλαδή.

Καταρχάς εδώ φαίνεται να συγκρούεται το αίσθημά μας ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο. Παρόλο που η εταιρεία τελικά υπαναχώρησε, δεν κατάλαβα αν πράγματι η πρότασή της προς τους εργαζομένους ήταν παράνομη. Αν ήταν με βάση τη νομοθεσία τότε τα πράγματα είναι απλά. Αν δεν ήταν τότε ας εξετάσουμε αν η πρόταση ήταν μη ηθική. Θα εκπλαγώ όμως μια τέτοια εταιρεία με τέτοιο μέγεθος να μην ξέρει την κείμενη νομοθεσία. Η υπαναχώρησή της θα ήταν μάλλον επικοινωνιακή διαχείριση.

Ένας παραδοσιακός ντελιβεράς δούλευε σε ένα συνοικιακό μαγαζί, σπανίως με επίσημη σχέση εργασίας, μαύρα κι ανασφάλιστα δηλαδή, συχνά με δικό του μηχανάκι που το συντηρούσε με δικά του έξοδα. Στην εν λόγω εταιρεία αυτό δεν ισχύει πια, ήταν ένας κανονικός υπάλληλος.

Η εταιρεία έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση σε 100 από τους 3000 περίπου υπαλλήλους που έχει σε αυτή τη θέση. Σε αυτούς που θεώρησε ότι δεν έχουν την επιθυμητή αποτελεσματικότητα. Η μέτρηση της αποτελεσματικότητας δεν είναι καταρχήν κακό πράμα. Δε βρίσκω τόσο ηθικό να τσουβαλιάζονται όλοι οι υπάλληλοι ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά τους. Δεν είναι δίκαιο για τους ικανότερους και αποτελεσματικότερους.

Έστω ότι ένας ντελιβεράς κάνει (θα βάλω ακραία νούμερα για να δούμε μερικές τάξεις μεγέθους) 1 παραγγελία ανά 30 λεπτά (προφανώς δεν είναι όλες οι μέρες και ώρες ίδιες, θα υπάρχουν μέρες και ώρες αιχμής αλλά και μέρες και ώρες βαρεμάρας). Άρα 16 παραγγελίες στο 8ωρο (αν μιλάμε για ένα νορμάλ 8ωρο, που στο e-food πιστεύω θα το σέβονται γιατί είναι μεγάλη εταιρεία. Έστω ότι παίρνει (κι ελπίζω κι εσύ που διαβάζεις αλλά και όλοι όσοι κόπτονται για τα δικαιώματά του) 1.00€ φιλοδώρημα ανά παραγγελία (είπαμε τάξη μεγέθους προσπαθώ να προσδιορίσω). Άρα έχουμε φιλοδωρήματα 16€ την ημέρα. Σε μια νορμάλ εργασιακή σχέση πενθήμερης εργασίας έχουμε 80€ την εβδομάδα, επομένως 320€ το μήνα. Αν παίρνει και το βασικό μισθό, που σε μια τυπική εργασιακή σχέση με μια εταιρεία (και όχι με το μαγαζάκι της γειτονιάς θα τα παίρνει) δηλαδή 650€ το μήνα φτάνει κοντά στα 1000€ το μήνα.

Αυτά δεν είναι ένας κακός μισθός για μια θέση εργασίας που δεν απαιτεί κάποια εξειδίκευση, πτυχίο, γνώση ή έστω προϋπηρεσία. Δε λέω ότι είναι πολλά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουν κίνδυνοι στο δρόμο και συχνά κακές καιρικές συνθήκες, αλλά σε μια σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης είναι πολύ σημαντικά. Με στενοχωρεί, για να είμαι ειλικρινής, όταν βλέπω ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ίσως γιατί κάνω διάφορες υποθέσεις στο μυαλό μου για την υπόλοιπη κατάσταση της ζωής τους, που δεν ξέρω αν ισχύουν ή όχι.

Γιατί κάνω τις παραπάνω σκέψεις. Ε, γιατί ένας ντελιβεράς με την “επέλαση” εταιρειών όπως η e-food δεν πιστεύω ότι την έχει πιο άσχημα από ό,τι πριν. Μάλλον την έχει αισθητά καλύτερα με επίσημες σχέσεις εργασίας και σταθερό εισόδημα!

Αλλά και το κατάστημα εστίασης πιστεύω από το efood ωφελείται ιδιαίτερα. Διαφημίζεται εκεί που δε θα μπορούσε να το κάνει διαφορετικά και αυξάνει την εμβέλειά του. Ταυτόχρονα δεν έχει ανάγκη να συντηρεί επιπλέον υπαλλήλους το ίδιο ή να τους συντηρεί σε ένα ενδιάμεσο καθεστώς για να το συμφέρει. Έχω την εντύπωση ότι όλοι τελικά ωφελούνται Δε μιλάμε καν για μια λουδδιτική περίπτωση όπου κάποια ομάδα ανθρώπων χάνουν τη δουλειά τους καθώς η τεχνολογία τους καθιστά παρωχημένους.

Έπειτα στο δημόσιο διάλογο που γίνεται η θέση του επιχειρηματία είναι πάντα αντιδημοφιλής. Όλοι θεωρούν ότι ο επιχειρηματίας βγάζει εύκολα και πολλά λεφτά, τα φυλάει σε σεντούκια και δεν τα μοιράζεται με τους ανθρακωρύχους που σκάβουν από κάτω. Όμως ο επιχειρηματίας παίρνει όλο το ρίσκο της επιτυχίας της επιχείρησης και είναι αυτός που απαιτείται να έχει το ιδιαίτερο προσωπικό κίνητρο που θα κινήσει την επιχείρηση και θα την κάνει να αναπτυχθεί. Αυτό δε μπορεί να το υποτιμούμε. Πρόκειται για κλασσικό ελληνικό μύθο.

Άκουσα απόψεις για σωστό και δίκαιο μισθό αλλά στις συζητήσεις που συμμετείχα δεν άκουσα πόσος είναι αυτός. Μόνο γενικότητες κι ευχολόγια. Κάποιος είπε το 25% των κερδών να μοιράζεται ως μετοχές στους υπαλλήλους. Καλά αυτό συχνά γίνεται σε ένα βαθμό (όχι 25% βέβαια) αλλά αυτό το περίσσευμα πηγαίνει σε αυτούς που επηρέασαν πιο επιδραστικά την επιτυχία της επιχείρησης. Και φυσικά δεν είναι κάθε επιχείρηση εισηγμένη για να δίνει μετοχές δεξιά κι αριστερά. Και φυσικά για ρωτήστε τι θα κάνουν οι μέτοχοι αν η επιχείρηση αρχίσει να σκορπά μετοχές έτσι ή πού θα πάει η τιμή της μετοχής που χαρίστηκε την επόμενη ημέρα.

Κάποιοι μίλησαν για δεσπόζουσα θέση του e-food. Αλλά εδώ αυτός ο όρος δεν ισχύει. Μπορεί η εταιρεία αυτή να είναι ηγέτης στο χώρο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει μέγεθος ούτε και πρακτικές που να καταπνίγουν τον ανταγωνισμό ή να εκβιάζουν την αγορά. Υπάρχουν πολλές ανταγωνιστικές εταιρείες και εφαρμογές και τα καταστήματα που συνεργάζονται μαζί της δεν έχουν σχέση αποκλειστικότητας.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος θέλει αυτό που του δίνει λύση καλή και προσιτή. Και το e-food ήταν πρωτοπόρος την Ελλάδα ακριβώς σε αυτό. Ακούστηκε ότι είναι απλά ένα app. Στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη τεχνολογική πλατφόρμα που λύνει σε πραγματικό χρόνο μεγάλα προβλήματα εφοδιαστικής αλυσίδας και διαχείρισης στόλου. (Δεν είναι η καλύτερη, το Wolt το κάνει πολύ καλύτερα, αλλά το κάνει καλά.)

Αν το e-food επηρεαστεί από την όλη κατακραυγή έχει μικρή σημασία, γιατί η εξέλιξή του τελικά εξαρτάται κυρίως από ένα πράγμα: παρέχει μια υπηρεσία που οι άλλοι άνθρωποι θέλουν να αγοράσουν; Ναι ή όχι; Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Κι εντωμεταξύ ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει τον εργαζόμενο είναι μια τίμια νομοθεσία.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
2 Σεπτεμβρίου, 2021

Πάγια θέση μου είναι ότι τα άκρα πρέπει να εξωθούνται όσο το δυνατόν περισσότερο εκεί: στα άκρα. Να φωτίζονται, να αναδεικνύονται, να συμπιέζονται και να δίνουν χώρο στο κέντρο. Γιατί στο κέντρο βρίσκονται οι δημιουργικές, οι προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί στα άκρα βρίσκονται οι διχαστικές δυνάμεις. Όσο καλλιεργούμε τα άκρα, τόσο θα τα βρίσκουμε μπροστά μας στο μέλλον.

Οι πραγματικά ακραίοι είναι λίγοι. Ας είναι ακραίοι και ας μείνουν τέτοιοι. Οι ακόλουθοί τους όμως μπορούν να είναι λίγοι. Χαϊδεύοντας αυτιά και δίνοντάς τους χώρο και εξουσία αυξάνουμε τους ακόλουθούς τους και τις εξαρτήσεις μας από αυτούς. Αυτά είναι βαρίδια που θα τα κουβαλάμε.

Αυτό κάναμε στο παρελθόν και τώρα πληρώνουμε γραμμάτια σε καρατζαφυρυπουργούς, σε αντιεμβολιαστές, σε μακεδονομάχους, όπως παλιότερα σε αντιευρωπαϊστές, σε αγανακτισμένους, σε συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Δε λέω ότι αναγκαστικά όλοι αυτοί είναι ίδιοι ή ανήκουν στον ίδιο χώρο. Ίσα ίσα μπορεί να ανήκουν σε αντιδιαμετρικά άκρα. Αλλά άκρα. Όμως λειτουργούν με παρόμοια προβληματικό τρόπο. Και δεν ωφελεί η πλάνη της σύνθεσης που θα τους συμπεριλάβει. Θα ωφελούσε πολύ περισσότερο η μεγιστοποίηση της σύνθεσης προς την άλλη κατεύθυνση, προς το κέντρο.

Αλλά ο καιροσκοπισμός δεν αφήνει περιθώρια. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι τελευταίες εκλογές: Τσίπρας να συνεργάζεται με ΑΝΕΛ και Μητσοτάκης να αλιεύει από όλο και δεξιότερα. Και οι δύο από καθαρό καιροσκοπισμό! Ενώ θα μπορούσαν να έχουν πολύ ευρύτερες συναινέσεις στο κέντρο. Ο καιροσκοπισμός όμως υποθηκεύει το μέλλον. Τα γραμμάτια πληρώνονται και με τόκο.

Σήμερα έφυγε και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας από τους λόγους που θα τον θυμάμαι είναι ότι εκτός από σέρπικους και ήλιους νοητούς έγραψε και τέτοιες κομματάρες:

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
6 Ιανουαρίου, 2021

Μπορεί η χώρα μας να μην είναι θεοκρατία, μπορεί να καμαρώνουμε για το κοσμικό μας κράτος, όμως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι η εξουσία της εκκλησίας να διαχωριστεί πλήρως από την πολιτεία. Έχουμε μεγάλη αδυναμία, βλέπετε, στην ορθόδοξη (αυτό πάντοτε με έμφαση) χριστιανική μας παράδοση. Μας το θυμίζει αυτό και το Σύνταγμά μας! Το βλέπουμε αυτό ανάγλυφα σήμερα (Θεοφάνεια) όπου, όπως έγραψα σε ανάρτηση στο Facebook:

Είναι εκπληκτικό το πώς, κατά τα άλλα έξυπνοι και εύγλωττοι άνθρωποι, μετατρέπονται σε προέδρους Εδεσσαϊκού όταν πρέπει να μιλήσουν για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας.

Το σύμπλεγμα του περίουσιου, ξεχωριστού, εκλεκτού, μοναδικού στον κόσμο, ανάδελφου έθνους ακόμη κρατεί καλά. Βρισκόμαστε στην κόψη ανατολής και δύσης, Ευρώπης και Ασίας κι αυτό εξακολουθεί να είναι κατάρα κι ευχή. Θέλουμε όλα τα καλά της δύσης αλλά μην τυχόν και προσβάλει κανείς τον ανατολίτικο συναισθηματισμό και πνευματισμό μας (ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά).

Κατά την άποψή μου ένα μέρος του παραλογισμού που ζούμε καθημερινά (γενικότερα, όχι μόνο τώρα στην εποχή του κορονοϊού) οφείλεται ακριβώς στην υποχώρηση αυτή που κάνει ο ορθολογισμός μας (η ευρωπαϊκή μας τάση) υπέρ μιας υποτιθέμενης πνευματικότητας (η ανατολίτική μας τάση). Επιμένουμε να καμαρώνουμε για το Χριστό και την Παναγία μας, για μια θρησκεία που, όπως όλες, έχει ανύπαρκτες ιστορικές βάσεις αλήθειας, πάει κόντρα στην επιστήμη, βασίζεται στην πίστη και στο δόγμα και είναι γεμάτη παραδοξότητες.

Προσδοκώ την εποχή όπου η θρησκεία δε θα είναι παρά ένα έθιμο από το παρελθόν, όπως τόσες άλλες θρησκείες και τόσα έθιμα τους που έχουν επιβιώσει στους αιώνες. Να τη θυμόμαστε και να τη γιορτάζουμε και να τη διασκεδάζουμε όπως τις απόκριες, τα ραγκουτσάρια, το κούτσουρο ή το πουρνάρι των Χριστουγέννων, τους καλικάντζαρους, τους Γέρους, τους Μωμόγερους και τόσα άλλα. Έθιμα που ξέρουμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά αποτελούν πλούσια παράδοση και νήμα που μας ενώνει με το παρελθόν μας αλλά και δίνει αφορμές για να γιορτάζουμε στο παρόν μας. Όπως (και όσο) καμαρώνουμε για το Διόνυσο και το Δία, χωρίς να τους προσδίδουμε πραγματικές διαστάσεις, έτσι και με την τωρινή μας κρατούσα θρησκεία αλλά και όλες τις άλλες.

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

[Η φώτο από εδώ.]

εκτύπωση Κατηγορίες: αθεΐα, απόψεις, θρησκεία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια