Τάκης Μπουγιούρης

Κάτι δε θα κατάλαβα καλά μάλλον. Από παντού ακούω καλά σχόλια και καλές κριτικές για τη φετινή ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο το "Νησί των Καταραμένων" ("Shutter Island"), στο οποίο ανακατεύονται στοιχεία από αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ με θεωρίες συνωμοσίας και περιπέτεια. Η ιδέα πίσω από την ταινία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη πια – βλ. το "Σκοτεινό παράθυρο" ("Secret Window") κι ακόμη την "Έκτη Αίσθηση" ("Sixth Sense"). Θέλω να πω ότι μια τέτοια  ιδέα για την τελική ανατροπή του σεναρίου δεν έχει νόημα να χρησιμοποιείται παραπάνω από μία φορές, επειδή είναι αρκούντως απρόσμενη και ικανή την πρώτη φορά και μόνο. Μετά μοιάζει αντιγραφή. Επιπλέον, θα περίμενα κάτι πιο σύνθετο από τον Σκορτσέζε (!) και όχι απλά ένα θριλεράκι που αλλάζει τα δεδομένα κάααπως εντυπωσιακά στο τέλος. Ίσως τα γεράματα. Και μήπως ήταν η ιδέα μου ότι πολλές σκηνές ήταν προχειρογυρισμένες ή γυρισμένες αλλού-οι-ηθοποιοί-κι-αλλού-το-σκηνικό (όπως στις παλιές ταινίες, που ο οδηγός έστριβε το τιμόνι δεξιά-αριστερά, προφανώς για το εφφέ, αλλά το αυτοκίνητο συνέχιζε να πηγαίνει ευθεία); Ο Ντι Κάπριο, πάντως, αν και δείχνει σταθερά το πολύ 20 χρονών, κάτι που με δυσκολεύει να τον βλέπω σε ρόλους καθαρά αντρικούς, την παλεύει αρκετά καλά, οφείλω να ομολογήσω. Να τη δεις σε DVD… Αλλά να δεις με την εξής σειρά (για να μου πεις μετά):

>>

Αναπάντητα και σκοτεινά ερωτήματα:

• Παρατηρείς τις ομοιότητες στις τρεις αφίσες;
• Γιατί και στις τρεις ο κεντρικός ήρωας τα έχει πάρει και κοιτάει λοξά και υπό ειδικό φωτισμό;
• Ποιος από τους τρεις την έχει ακούσει περισσότερο;
• Γιατί και οι τρεις τίτλοι ξεκινούν με το αγγλικό γράμμα "S";
• Γιατί και οι τρεις τίτλοι αποτελούνται δύο λέξεις (δε μετράμε το "the" ως λέξη);
• Τι μου ήρθε και έβαλα τόσο μεγάλα βελάκια ανάμεσα στις εικόνες;

Με μεγάλη υπερηφάνεια, ως Έλλην και άνθρωπος της επιστήμης και της τεχνολογίας, διαβάζω σήμερα το ραπόρτο της EETT για την πορεία της ευρυζωνικότητας στην Ελλάδα (Δ' τετράμηνο 2009). Μην πας να το διαβάσεις θα σου πω το ζουμί:

• Έχουμε σχεδόν 2 εκατομμύρια ευρυζωνικές συνδέσεις συνολικά.
• Δηλαδή κοντά στο 20% του πληθυσμού (σε διείσδυση).
• Είμαστε 5οι από το τέλος στη σχετική κατάταξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (των 27, όχι των 12 ή των 15).

Λιγότερη ευρυζωνικότητα έχουν μόνο η Σλοβακία, η Ρουμανία, η Πολωνία και η Βουλγαρία! Περισσότερη έχουν, όχι μόνο η Σουηδία και το Λουξεμβούργο αλλά και η Εσθονία, η Κύπρος και η Λιθουανία. Στο παρακάτω διάγραμμα φαίνεται η εξέλιξη της ευρυζωνικότας στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια και ακολουθεί το συγκριτικό διάγραμμα για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καμαρώστε:

Και γεννώνται εύλογα τα ερωτήματα! Γιατί η ευρυζωνικότητα στην Ελλάδα δεν ακολούθησε τη διείσδυση που ακολούθησε η κινητή τηλεφωνία; Γιατί στο χωριό μου έσκασε μύτη ADSL βρόχος για πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι (2009); Μήπως επειδή ήταν τόσο φτηνή και προσιτή (η ευρυζωνικότητα); Μήπως γιατί ο ΟΤΕ ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στους άλλους εναλλακτικούς παρόχους; Μήπως γιατί έχει επιδείξει υψηλή εταιρική υπευθυνότητα; Μήπως γιατί έχει "σήμα – σήμα καμπάνα";

Είναι περασμένα μεσάνυχτα στην Πλατεία Συντάγματος και, αν και έχει μετρό μέχρι τις 2 τις Παρασκευές και τα Σαββάτα, είμαι πολύ κουρασμένος για το θυμηθώ. Στην πλατεία ορδές από κίτρινα αμαξάκια με αναμμένο λευκό φωτάκι στην κορυφή περιμένουν υπομονετικά τον κόσμο να τα καβαλικέψει και να τον πάνε στον προορισμό του. Η πόλη έχει ζωή αυτή τη μέρα και ώρα. Μπαίνω στο πρώτο κίτρινο αμαξάκι που βρίσκω στην ουρά. Καλησπερίζω κάπως βαριά τον αμαξά και κάθομαι όπως-όπως δίπλα του, στο μπροστινό κάθισμα. Μου ανταποδίδει την καλησπέρα. Του εξηγώ σύντομα πού θέλω να πάω και η διαδρομή ξεκινά.

Είναι αμίλητος. Οδηγεί ήσυχα και υπομονετικά όλη μέρα πηγαίνοντας τους ανθρώπους της πόλης στις δουλειές και τα σπίτια τους. Είναι από εκείνους που βλέπουν πολλά τα μάτια τους καθημερινά. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία επαγγελματιών που γνωρίζουν για πολλούς από εμάς πράγματα που ακόμη και δικοί μας άνθρωποι αγνοούν. Ξέρουν με ποιαν σε άφησαν στο τάδε ξενοδοχείο προχτές το βράδυ και ξέρουν ότι έλεγες ψέμματα στο αφεντικό σου για το πού βρισκόσουν σήμερα το πρωί. Αλλά είναι και έτοιμοι να συζητήσουν μαζί σου πράγματα που ούτε καν θα ανέφεραν στην οικογένειά τους. "Κοίταξέ τες τις άτιμες πώς ντύνονται, μετά σου λέει φταίει ο βιαστής" και "Η γυναίκα δεν αγαπάει πραγματικά τον άντρα της, μόνο τα παιδιά της"!

Η διαδρομή είναι μικρή. Διαφορετικά, θα είχα θυμηθεί ότι το μετρό σταματά στις 2 και όχι στις 12. Ο μετρητής γράφει 5 ευρώ, στρογγυλά. Βγάζω 5 ευρώ και τα δίνω. Ο αμαξάς τα παίρνει και ευχαριστεί κοφτά. Προτού βγω, κοντοστέκομαι και του λέω: "Αποδειξούλα!". Δεν το είπα με ερωτηματικό ύφος. Το είπα σα να το ζητούσα ευγενικά και όχι σα να ρωτούσα αν είναι εφικτό. Γυρίζει προς το μέρος μου και μου αντιτείνει: "Αποδειξούλα;". Στον τόνο της φωνής του ήταν ξεκάθαρη μια απορία και, ορκίζομαι, μια μικρή ιδέα ενόχλησης. Ακολουθεί μια σιωπή 3-4 δευτερολέπτων όπου τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Κοιταζόμαστε έτσι για εκείνο το βασανιστικό χρονικό διάστημα. Μου περνάει από το μυαλό να επαναλάβω το αίτημά μου. Όχι, θα ακουγόταν παρακλητικό. Δε θέλω να τον παρακαλέσω. Τον κοιτώ επίμονα για όλη τη διάρκεια, όπως κάνει και αυτός. Νιώθω να με ζυγίζει. Να με "κόβει". Δεν πρέπει να υποχωρήσω, δεν πρέπει να κάτσω να εξηγηθώ. Μία φορά μιλάνε οι άντρες!

Καθώς ολοκληρώνονται τα απαραίτητα αυτά δευτερόλεπτα, το ύφος του αλλάζει. Λυγίζει πρώτος! Σκύβει στο ντουλαπάκι, το ανοίγει και με κινήσεις ανθρώπου που ακόμα μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί το μηχανάκι, κόβει και μου δίνει την "αποδειξούλα". Καληνυχτιζόμαστε ανόρεχτα και μπαίνω στο σπίτι μου. Ακουμπάω την απόδειξη στο ειδικό μπωλ, που είναι ήδη ξεχειλισμένο, μαζί με όλες τις άλλες. Αλλάζω, πλένω τα δόντια μου και πέφτω για ύπνο.