Τάκης Μπουγιούρης

Είναι περασμένα μεσάνυχτα στην Πλατεία Συντάγματος και, αν και έχει μετρό μέχρι τις 2 τις Παρασκευές και τα Σαββάτα, είμαι πολύ κουρασμένος για το θυμηθώ. Στην πλατεία ορδές από κίτρινα αμαξάκια με αναμμένο λευκό φωτάκι στην κορυφή περιμένουν υπομονετικά τον κόσμο να τα καβαλικέψει και να τον πάνε στον προορισμό του. Η πόλη έχει ζωή αυτή τη μέρα και ώρα. Μπαίνω στο πρώτο κίτρινο αμαξάκι που βρίσκω στην ουρά. Καλησπερίζω κάπως βαριά τον αμαξά και κάθομαι όπως-όπως δίπλα του, στο μπροστινό κάθισμα. Μου ανταποδίδει την καλησπέρα. Του εξηγώ σύντομα πού θέλω να πάω και η διαδρομή ξεκινά.

Είναι αμίλητος. Οδηγεί ήσυχα και υπομονετικά όλη μέρα πηγαίνοντας τους ανθρώπους της πόλης στις δουλειές και τα σπίτια τους. Είναι από εκείνους που βλέπουν πολλά τα μάτια τους καθημερινά. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία επαγγελματιών που γνωρίζουν για πολλούς από εμάς πράγματα που ακόμη και δικοί μας άνθρωποι αγνοούν. Ξέρουν με ποιαν σε άφησαν στο τάδε ξενοδοχείο προχτές το βράδυ και ξέρουν ότι έλεγες ψέμματα στο αφεντικό σου για το πού βρισκόσουν σήμερα το πρωί. Αλλά είναι και έτοιμοι να συζητήσουν μαζί σου πράγματα που ούτε καν θα ανέφεραν στην οικογένειά τους. "Κοίταξέ τες τις άτιμες πώς ντύνονται, μετά σου λέει φταίει ο βιαστής" και "Η γυναίκα δεν αγαπάει πραγματικά τον άντρα της, μόνο τα παιδιά της"!

Η διαδρομή είναι μικρή. Διαφορετικά, θα είχα θυμηθεί ότι το μετρό σταματά στις 2 και όχι στις 12. Ο μετρητής γράφει 5 ευρώ, στρογγυλά. Βγάζω 5 ευρώ και τα δίνω. Ο αμαξάς τα παίρνει και ευχαριστεί κοφτά. Προτού βγω, κοντοστέκομαι και του λέω: "Αποδειξούλα!". Δεν το είπα με ερωτηματικό ύφος. Το είπα σα να το ζητούσα ευγενικά και όχι σα να ρωτούσα αν είναι εφικτό. Γυρίζει προς το μέρος μου και μου αντιτείνει: "Αποδειξούλα;". Στον τόνο της φωνής του ήταν ξεκάθαρη μια απορία και, ορκίζομαι, μια μικρή ιδέα ενόχλησης. Ακολουθεί μια σιωπή 3-4 δευτερολέπτων όπου τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Κοιταζόμαστε έτσι για εκείνο το βασανιστικό χρονικό διάστημα. Μου περνάει από το μυαλό να επαναλάβω το αίτημά μου. Όχι, θα ακουγόταν παρακλητικό. Δε θέλω να τον παρακαλέσω. Τον κοιτώ επίμονα για όλη τη διάρκεια, όπως κάνει και αυτός. Νιώθω να με ζυγίζει. Να με "κόβει". Δεν πρέπει να υποχωρήσω, δεν πρέπει να κάτσω να εξηγηθώ. Μία φορά μιλάνε οι άντρες!

Καθώς ολοκληρώνονται τα απαραίτητα αυτά δευτερόλεπτα, το ύφος του αλλάζει. Λυγίζει πρώτος! Σκύβει στο ντουλαπάκι, το ανοίγει και με κινήσεις ανθρώπου που ακόμα μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί το μηχανάκι, κόβει και μου δίνει την "αποδειξούλα". Καληνυχτιζόμαστε ανόρεχτα και μπαίνω στο σπίτι μου. Ακουμπάω την απόδειξη στο ειδικό μπωλ, που είναι ήδη ξεχειλισμένο, μαζί με όλες τις άλλες. Αλλάζω, πλένω τα δόντια μου και πέφτω για ύπνο.

Μια φορά κι έναν καιρό μάθαινα να προγραμματίζω. Τώρα ακόμη μαθαίνω. Αλλά τότε μάθαινα τα πάντα από την αρχή. Ακόμη και το πώς να βάζω όμορφα κενά ανάμεσα στις ακατάληπτες λέξεις για να είναι ευανάγνωστες, με spaces, φυσικά, και όχι tabs, το πώς να αφήνω κενές γραμμές ανάμεσά τους, για τον ίδιο λόγο, το πού να βάζω τα άγκιστρα πριν ή μετά την αλλαγή γραμμής, και άλλα πολλά παρόμοια ουσιώδη. Έψαξα πολύ καιρό να βρω τους χρωματισμούς που θα έκαναν τον κώδικά μου ομορφότερο από όλων των άλλων κι έψαξα πολλούς επεξεργαστές κειμένου που να κάνουν τη ζωή μου εύκολη. Όχι, ποτέ δεν κατέληξα στο Vim, να με συγχωρείτε. Για την ακρίβεια ο καλύτερος text editor δεν είναι δωρεάν και λέγεται EditPlus, εκτός κι αν θες ένα IDE, οπότε πάρε Eclipse.

Σε όλη αυτή την αναζήτηση ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Η γραμματοσειρά ήταν Courier New! Έτσι μας την παρέδωσαν οι παλιότεροι κι έτσι τη δεχτήκαμε κι εμείς, με μικρές παρεκκλίσεις σε σπάνιες περιπτώσεις προς Terminal ή κάτι παρόμοιο.  Πάααντοτε fixed-width, το δίχως άλλο. Η Courier New είναι για τον κόσμο (τον σοβαρό, όχι τους άλλους τους ανόητους) που γράφει κώδικα κάτι σαν τα παλιά Καρέλια για τους παππούδες στο καφενείο. Τι άλλο να καπνίσουν; Δεν έχουν κι άδικο βέβαια πολύ, μιας και είναι μια γραμματοσειρά καθαρή, εξαιρετική για αυτό το σκοπό και τον υπηρετεί καλά χρόνια τώρα.

Μάλλον η στροφή στα 30 θα φταίει, λοιπόν, που αποφάσισα να λοξοδρομήσω από τον ορθόδοξο δρόμο και να αναζητήσω την τύχη μου σε άλλα λιβάδια. Και να που σε ένα blog διαβάζω πριν λίγο καιρό για την Consolas της Microsoft – ωιμέ – που δεν είναι καν μέσα στα Windows – αλί – αλλά πρέπει να την κατεβάσεις ειδικά – τρις αλί – αλλά δόξα τω θεώ δωρεάν! Διαβάζω, δοκιμάζω και πιστεύω! Ένας νέος κόσμος προγραμματισμού ανοίχτηκε μπροστά στα μάτια μου ξαφνικά. Η Courier New πέθανε, για μένα, ζήτω η Consolas! Που είναι μια γραμματοσειρά με λίγη καμπύλη, με στάνταρ πλάτος ανά χαρακτήρα μεν αλλά που εκμεταλλεύεται το ClearType των Windows. Ιδού τι βλέπω πια όλη μέρα:

Όχι κι άσχημα! Κι αυτή είναι η συμβουλή μου προς εσένα, νεαρέ, εκκολαπτόμενε developer, αλλά και προς εσένα παλιέ, παραδοσιακέ κωδικατζή: να μη φοβάσαι να πειραματίζεσαι και να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εκπλαγείς. Ο κόσμος της πληροφορικής είναι γεμάτος από γραμματοσειρές και χρώματα. Σύντομα θα σου περιγράψω πώς άλλαξα και πληκτρολόγιο (τι άλλο με περιμένει, άραγε;) μαζί με οδηγίες για το πώς να το κάνεις κι εσύ!

Η αγαπημένη έκφραση κάθε πικραμένου αυτό τον καιρό είναι "φταίει κι η κρίση" ή, εναλλακτικά, "είναι κι η κρίση" (συνοδευόμενες από το χαρακτηριστικό πλην απαραίτητο στράβωμα της μούρης και αφήνοντας μια μικρή, όλο νόημα παύση στο τέλος). Αυτή η κρίση φταίει για όλα, λες και πριν από αυτήν δεν ήμασταν μια χώρα βουτηγμένη στα χρέη. Μωρέ, ήμασταν και παρά-ήμασταν, αλλά μπορούσαμε να καμωνόμαστε ότι τα προσπερνάμε τα προβλήματα ή ότι τα μεταφέρουμε στο μέλλον (τούτο εστί το δανειολαμβάνειν αδιαλείπτως και ασυστόλως και στο επέκεινα, αμήν).

Και η νυν εξουσία, αυτή με τις +11 μονάδες στις τελευταίες εκλογές, εμφανίζεται ως σωτήρας του έθνους τώρα και ζητά τη συναίνεση των έτερων πολιτικών δυνάμεων και τη συνδρομή του λαού ώστε να βγούμε από την κρίση. Και ξεχνά τα 20 χρόνια που ήταν εξουσία στο παρελθόν και τα παλιά της ανδραγαθήματα. Ξεχνά την εποχή που το ευρωπαϊκό χρήμα έτρεχε ποτάμι (γνωστή και ως "το μεγάλο φαγοπότι"), το ότι έφτιαξε ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων, κρατικοδίαιτων μεγάλο-εταιρειών, σκανδάλων, σπατάλης και λοιπών άλλων ωραίων φαινομένων (που όλοι, εκατέρωθεν, εύκολα εντοπίζουν). Και τώρα ζητά συναίνεση και συνδρομή! Και φαίνεται ότι έχει πείσει το λαό ότι, βρε παιδί μου, "κάτι πρέπει να γίνει, επιτέλους". Εμένα μου λες;

Όλοι έχουμε έντεχνα πειστεί ότι κάτι πρέπει να γίνει. Μόνο που όλοι ξέραμε ότι κάτι έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια και όχι τώρα υπό πίεση και μάλιστα με διαχειριστές τους ίδιους τους υπαίτιους. Αλλά ζήτησαν, οι πανέξυπνοι, και διαφάνεια και εξεταστικές επιτροπές για την οικονομία για να κάνουμε καθαρή αρχή, λέει. Όμως, μόνο από το 2004 και μετά, που κυβερνούσε η ΝΔ. Όχι πιο πριν που κυβερνούσε πάλι το ΠΑΣΟΚ! Το επιχείρημα είναι ότι το 2004 έγινε η περιβόητη εκείνη απογραφή από τη ΝΔ. Αυτή που το ΠΑΣΟΚ λοιδόρησε και αμφισβήτησε τόσο. Και τώρα έχουν το ασύλληπτο θράσος να θεωρούν αυτονόητο ότι αν και όταν γίνουν εξεταστικές επιτροπές, τότε αυτές θα πρέπει να αγνοήσουν την προ 2004 εποχή. Χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή!

Ξεχνούν ότι κυβερνούν ήδη 5 μήνες στους οποίους εμφάνισαν τεράστιο έλλειμμα χρεώνοντας και τα χρέη της επόμενης χρονιάς, στους οποίους αύξησαν το κόστος δανεισμού της χώρας σε δυσθεώρητα ύψη, στους οποίους πήραν πίσω τις προεκλογικές δεσμεύσεις για παροχές, στους οποίους δεν κατάφεραν στελέχωσουν το κράτος με γενικούς διευθυντές μέχρι τώρα, στους οποίους πάγωσαν το ΕΣΠΑ. 5 μήνες στους οποίους μας δασκάλεψαν με μύριες πιέσεις ότι πρέπει να παρθούν μέτρα. Ε, να παρθούν μέτρα! Αλλά τι μέτρα! Ποιος πληρώνει αυτή την κρίση; Αυτός που στην καλύτερη περίπτωση χρωστάει 10 δόσεις για την καινούρια τηλεόραση ή 40 δόσεις για το καινούριο αυτοκίνητο; Αυτός είναι ο "έχων";

Οι στίχοι του τραγουδιού "Τους έχω βαρεθεί" αντηχούν στο μυαλό μου και μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά.

Το πρώτο Perl-enabled αυτοκίνητο στην Ελλάδα, δικέ μου (σε πάω!):

Τρελλαίνομαι με/για τα ευτράπελα του ελληνικού internet! Το accessibility είναι ένα από αυτά – και σου έχω γράψει ξανά πόσο γουστάρω accessibility. Η καημένη η έννοια αναφέρεται στη δυνατότητα προσβασιμότητας των ιστοσελίδων από ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Πόσο αναγνώσιμη είναι, για παράδειγμα, μια ιστοσελίδα για έναν άνθρωπο με μειωμένη ή καθόλου όραση (πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν και το θέμα είναι αρκετά hot στο παγκόσμιο – όχι το ελληνικό internet).

Όταν, όμως, βάζει κανείς στην ιστοσελίδα του στο κάαατω-κάαατω μέρος με ψιλάαα-ψιλάαα γράμματα μια υποσημείωση για τους ανθρώπους με μειωμένη όραση, όπου τους εξηγεί τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι για να δουν καλά τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, ε, αυτό το κατηγοριοποιώ στα "ευτράπελα". Ιδού στο site της ΕΕΤΤ:

Η παραπάνω εικόνα είναι σημειωμένη με ένα διακριτικό βέλος για ΑχΕΑ (άτομα χωρίς ειδικές ανάγκες).

Ίσως να διάβασες παλιότερα για την απορία και την οργή μου για την ειρωνεία της εταιρικής υπευθυνότητας και του πώς αυτή εκτιμάται και αξιολογείται. Ο ΟΤΕ ήταν στο επίκεντρο αυτής της οργής διότι πρόσφατα έλαβε και βραβείο διεθνές για την υψηλή εταιρική του υπευθυνότητα. Το πώς αυτή η έννοια συμβαδίζει με τα τόσα πρόστιμα, που η συγκεκριμένη εταιρεία και η παλιοπαρέα της των τηλεπικοινωνιών, καλούνται να πληρώνουν κάθε τόσο με ξεπερνά…

Ακόμη ένα που σταχυολόγησα (ΕΕΤΤ): Διοικητικά πρόστιμα συνολικού ύψους 7.250.000€ για παραβάσεις που αφορούν σε καθυστερήσεις στις παραδόσεις και αποκαταστάσεις βλαβών μισθωμένων γραμμών (1.000.000€), τις υποχρεώσεις της σχετικά με την εφαρμογή της Αδεσμοποίητης Πρόσβασης στον Τοπικό Βρόχο (1.250.000€), τη μη συμμόρφωση προς τις αποφάσεις κοστολογικού ελέγχου της ΕΕΤΤ (4.000.000€) κ.α.

Όταν ξεκινήσεις να φτιάξεις μια δική σου επιχείρηση ανακαλύπτεις διάφορες πτυχές του ελληνικού κράτους που δε γνώριζες αν και υποπτευόσουν ή άκουγες από άλλους ότι υπήρχαν. Κι αν η κρατική μηχανή δεν είναι τόσο γραφειοκρατική πια όσο ήταν παλιά κι αν πολλές δημόσιες υπηρεσίες έχουν μια κάποια μηχανογράφηση παραμένει το ερώτημα "τι είναι το ελληνικό κράτος για την επιχείρηση"; Τελευταία, έχω βρεθεί, μοιραία, σε πολλές παρόμοιες συζητήσεις…

Η πρώτη άποψη λέει ότι, φτιάχνοντας την επιχείρησή σου, κάνεις το κράτος "συνεταίρο", θέλοντας και μη. Έχεις ένα καταναγκαστικό και έξω-καταστατικό συνεταίρο που δεν ξεχνά ποτέ το μερτικό του αλλά συχνά-πυκνά αμελεί τις υποχρεώσεις του. Αυτή δεν είναι η εντύπωσή μου για ένα κανονικό συνεταίρο κι επομένως δεν τη συμμερίζομαι! Ο συνεταίρος πρέπει να είναι συνεπής, διαφορετικά η συμφωνία πρέπει να καταγγελθεί και η συνεργασία να πάψει να είναι βλαβερή.

Η δεύτερη άποψη λέει, κάπως χυδαία, είναι η αλήθεια, ότι το κράτος λειτουργεί ως "νταβατζής". Έρχεται κάθε τόσο, δηλαδή, να ζητήσει μερίδιο από τη δραστηριότητα της επιχείρησής σου και πολλές φορές με τρόπο απρόβλεπτο ή, κατά κοινή ομολογία, παράλογο. Για παράδειγμα, σε τι βοηθά την ανάπτυξη το να προπληρώνει το φόρο της επόμενης χρονιάς μια νέα εταιρεία που μόλις έχει κλείσει τον πρώτο οριακά επιτυχημένο κύκλο εργασιών και προσπαθεί να ορθοποδήσει; Αλλά ένας νταβατζής δεν κάνει μόνο αυτό. Θα σου τα πάρει μεν αλλά θα σου φέρει και πελατεία. Η πελατεία που θα σου φέρει, βέβαια, όλοι ξέρουμε με τι σκοπό έρχεται – αλλά έρχεται!

Επομένως, καταλήγω ότι το κράτος για μια επιχείρηση λειτουργεί περισσότερο ως "μαφιόζος". Έχει δύναμη που δε μπορείς να ελέγξεις παρά μόνο αν έχεις "συγγενείς" ή "κολλητούς" μέσα στη φαμίλια του, κι έρχεται να σου τα πάρει υποσχόμενος υπηρεσίες, την ανάγκη των οποίων εκείνος δημιούργησε. Σε προστατεύει, δηλαδή, από το να μη σου σπάσει ο ίδιος τα γόνατα.

Τα Χριστούγεννα είναι η ευκαιρία του κάθε μικρομεγαλομεσαίου ανθρωπάκου να βγάλει λίγη – ή περισσότερη – από την κακογουστιά που έχει μέσα στο σπίτι του έξω από αυτό. Εκπαιδευμένος συστηματικά όλο το χρόνο σε θέματα αισθητικής στους σκουπιδότοπους της τηλεόρασης, την κίτρινη θάλασσα του τύπου και την χαζό-παιδί-χαρά-γεμάτο ύλη των lifestyle περιοδικών ξεκινά να στολίσει μπαλκόνια, κάγκελα, πέργολες και ταράτσες με κάθε λογής λαμπιόνια, λαμπάκια, αστραποκαλώδια, πολυχρωμοφωτάκια, αναβοσβηνοξωτικά και άλλα φαιδρά. Και του αρέσει!

Έχουμε κατά μέσο όρο τις πιο κακόγουστες πολυκατοικίες από οποιαδήποτε πόλη της Ευρώπης έχω βρεθεί και τα Χριστούγεννα καταφέρνουμε να τις κάνουμε χειρότερες. Αλλά τι να σου κάνει ο δυστυχής πολίτης που περιμένει τις γιορτές για να αλλάξει λίγο ατμόσφαιρα η καθημερινή του μιζέρια. Θα υφίσταται οπωσδήποτε και την πίεση των πιτσιρικίων του για ολοένα πιο φανταχτερούς στολισμούς. Κι ίσως, ακόμα, να θέλει να ανταγωνιστεί λιγάκι και το γείτονα, που πέρυσι στόλισε και τα περιγράμματα των κουφωμάτων, ενώ ο ίδιος υστέρησε, στολίζοντας μόνο την καγκελοκορυφογραμμή του μπαλκονιού.

Αλλά δε θέλω ούτε να τον δικαιολογήσω ούτε να τον κατηγορήσω, μέρες που είναι. Κλαυσίγελος με πιάνει μόνο με την μόδα μπαλκονοστολισμού των τελευταίων χρόνων που γίνεται όλο και πιο προχωρημένη – πλην σταθερά κακόγουστη. Μια από τις τελευταίες ιδέες των "εορτοδιακοσμητών εξωτερικού χώρου", είναι οι σκαρφαλοαγιοβασίληδες. Πού ακούστηκε! Άγιος Βασίλης να αναρριχάται σαν το κλεφτρόνι στα μπαλκόνια των σπιτιών! Ο Άη Βασίλης έρχεται από τον ουρανό σε έλκηθρο με ταράνδους (θέλω να τους φωνάξω). Όχι σαν κοινός εγκληματίας σκαρφαλώνοντας ύπουλα από τα κάγκελα.

Από πού να δεχθεί, όμως, παραστάσεις αυτός ο άνθρωπος για να στολίσει όμορφα; Αφού από παντού δέχεται πίεση και ασχήμια. Και είναι κουρασμένος. Τόσο κουρασμένος κι ανόρεχτος, χωρίς ελπίδα, που και φέτος θα πλημμυρίσει τις βεράντες του με άναρχα, παράταιρα φωτάκια, ατάκτως ερριμένα πλάι σε νάνους, τάρανδους κι αγιοβασίληδες, θα φάει γαλοπούλα, θα βγει να διασκεδάσει την Πρωτοχρονιά μαζί με όλους τους άλλους συμπάσχοντες συνεορταστές, οπως κάθε χρόνο. Και θα επιστρέψει, έπειτα από λίγες μέρες, στην άλλη κακογουστιά, την πιο επικίνδυνη, την καθημερινή.

Η Greenpeace, με αφορμή την παγκόσμια σύνοδο για το περιβάλλον και τις κλιματικές αλλαγές στην Κοπεγχάγη, γέμισε τα αεροδρόμια της πόλης με αφίσσες σαν και τούτη εδώ. Απεικονίζουν έναν-έναν τους αρχηγούς των μεγάλων κρατών να απολογούνται περίλυποι και γερασμένοι εν έτει 2020 για το ότι δεν κατάφεραν να σταματήσουν τις καταστροφικές κλιματικές αλλαγές. Ενώ θα μπορούσαν να το είχαν κάνει στη σύνοδο του 2009. Μου άρεσε πολύ! Δείτε όλη την καμπάνια "I'm sorry, we could have stopped catastrophic climate change. We didn't".

Το εισιτήριο δεν είναι απλώς ένα χαρτάκι που εξασφαλίζει την είσοδό μας σε ένα χώρο. Οπωσδήποτε, πρωτίστως ανταποκρίνεται σε λειτουργικές ανάγκες. Κάποιος πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι έχει βρεθεί εκεί που έχει βρεθεί όχι παράνομα και ότι έχει καταβάλει το ανάλογο αντίτιμο. Το εισιτήριο είναι, κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν ένα συμβόλαιο, μια απόδειξη παροχής υπηρεσίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το εισιτήριο είναι και ένα ενθύμιο. Συχνά είναι η μόνη χειροπιαστή απόδειξη, αν όχι μία, έστω, από τις πολλές, που σου μένει από ένα θέατρο, ένα μουσείο, ένα σινεμά, τις συγκοινωνίες μιας ξένης πόλης που επισκέφτηκες κλπ. Για τους – παράξενους – ανθρώπους που αρέσκοντται στο να συλλέγουν αναμνήσεις τα εισιτήρια δεν είναι μικροπράγματα, είναι συλλεκτικά κομμάτια, ειδικά αν είναι και όμορφα σχεδιασμένα.

Και τώρα πες μου τι τους έχει πιάσει σε πολλά σινεμά στην Αθήνα (χτες το βράδυ το είδα στο Αττικόν, στη Σταδίου, αλλά το έχω πετύχει και αλλού) και έχουν σταματήσει πια να κόβουν εισιτήρια; Τόσο πολύ τους κόστιζαν; Σου κόβουν κανονικές αποδείξεις, σαν κι αυτές που παίρνεις από το σούπερμάρκετ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των σούπερμάρκετ, σχετικά με αυτό το θέμα. Όμως, περιμένω κάτι παραπάνω από ένα σινεμά, ένα χώρο που στεγάζει μια μορφή τέχνης και θέλει να έχει πιο στενή σχέση με το κοινό του. Για να μπορώ κι εγώ, σα ρομαντικό παιδί, να συνεχίσω να μαζεύω τα εισιτήριά μου όμορφα κι ωραία κι όχι να γεμίζω κουτιά με ασπρόμαυρες, κακοτυπωμένες αποδείξεις. Ευχαριστώ…

Update:
Καιρό ψάχνω να βρω ένα ωραίο άρθρο που είχα διαβάσει και μετά χάσει το link του. Το ξαναβρήκα! Ο συγγραφέας του πιστεύει ότι κάποιος που παρέχει μια υπηρεσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει δίνοντας ένα όμορφο εισιτήριο ή μια όμορφη απόδειξη στον πελάτη του. Και δείτε τι κάνει παίρνοντας ως παράδειγμα μια απόδειξη από τα γνωστά σε όλους μας Starbucks. Πολύ καλό…