Τάκης Μπουγιούρης

Η διαφήμιση δεν είναι τέχνη. Τελεία. Δεν μπορεί να είναι τέχνη! Δεν την υποτιμώ ούτε την κρίνω. Αυτός είναι ο ορισμός και όχι η άποψή μου. Σκοπός της διαφήμισης είναι να αναδείξει την οντότητα (γενικότερα) – την οποία προσπαθεί να αναδείξει – και να αυξήσει το κέρδος που αυτή αποφέρει. Σημείωση: Ας μην μπερδεύουμε την ενημέρωση με τη διαφήμιση. Διαφήμιση είναι να σου πλασάρουνν αυτοκίνητο γαρνιρισμένο με ημίγυμνες δεσποινίδες για να σε πείσουν να το αγοράσεις. Ενημέρωση είναι να σου γνωστοποιούν κάτι που – θεωρούν ότι – αξίζει να μάθεις, πχ. την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου.

Για το σκοπό της ενημέρωσης πιθανώς να χρησιμοποιείται και η διαφήμιση. Δεν ταυτίζεται, όμως, με αυτήν! Ακόμη, η διαφήμιση ίσως να χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιτύχει το σκοπό της, ο οποίος, επαναλαμβάνω, είναι το κέρδος. Έτσι, ενώ τη χρησιμοποιεί, δεν είναι δυνατόν να ταυτιστεί μαζί της γιατί έχουν εντελώς διαφορετικό στόχο. Με τον τρόπο, μάλιστα, με τον οποίο έχει εξελιχθεί η διαφήμιση στις μέρες μας, θα ισχυριζόμουν ότι οι στόχοι τους είναι ίσως και αντικρουόμενοι! Δηλαδή, η τέχνη έχει εντελώς ανθρωπιστικό σκοπό ενώ η διαφήμιση εντελώς υλιστικό, κι έτσι η χρησιμοποίησή τους και μόνο στην ίδια πρόταση δεν αποτελεί παρά λεκτική διελκυνστίνδα.

Σε ανώτερα μαθηματικά θα γράφαμε:

Έστω: διαφήμιση Δ καιτέχνη Τ

Ισχύει Δ = f1(Κ), όπου Κ = κέρδος,

συνάρτηση αξιωματικά αύξουσα και μονότονη (απελπιστικά μονότονη)

⇒ f1'(Κ) > 0 (1)

Ακόμη, Α = f2(Τ), όπου Α = επίπεδο ανθρωπισμού μιας κοινωνίας,

συνάρτηση αύξουσα (και επίσης μονότονη)

⇒ f2'(Τ) > 0 (2)

Ισχυρισμός: καθώς Δ↑ ⇒ Τ↑

Καθώς Κ↑ τότε και Δ↑ από το (1)

Ακόμη, καθώς Τ↑ τότε και Α↑ από το (2)

Ισχύει, όμως, ότι Κ↑ ⇒ Τ↓ (όχι γνησίως μονότονα)

Άτοπο! Άρα Δ ≠ Τ

Και αφού ευθυμήσαμε, ιδού πού μπορεί να φτάσει η διαφήμιση αν την αφήσεις ελεύθερη να "κάνει τέχνη":

(τυχαία αμερικάνικη διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας)

Μπρρρ…

Φτάνει πια με τα παράπονα για τα spam questions που έχω βάλει στα comments! Έλαβα αρκετά του στυλ "Αυτό το αριθμητικο anti-spam τεστάκι μας ξεσκουριάζει το μυαλό! 29+37 πρωί-πρωί!". Από εδώ και μπρος τα πράγματα διευκολύνονται πολύ: δοκιμάστε να μου στείλετε ένα σχόλιο…

Καταρχή, χαιρετισμούς στα παιδιά από το μεταπτυχιακό "Πληροφοριακά Συστήματα" του ΟΠΑ του 2005 και 2006. Χαλαρά χτυπάγαμε άλλο ένα έτος. Μανάδες καμαρώστε! (όσοι έχετε φωτογραφίες από αποφοίτηση κλπ στείλτε τις και θα φτιάξουμε yearbook – αλλά όχι facebook)

Δεύτερο, βρήκα σε τι θεματολογική ενότητα κατατάσσεται τελικα αυτό το blog! Είναι ένα (εν)τεχνο-κοινωνικό blog. Ευχαριστώ, Γιαννάκη, για τη σωστή ιδέα/παρατήρηση.

Τέλος, δε μπορώ να λησμονήσω τη στιγμή όπου, κατεβαίνοντας στη Βικτώρια στο σταθμό του τρένου για την επιστροφή, ο κύριος στα εισιτήρια μας ενημέρωσε ότι "απόψε δεν έχει τρένο, έχει αυτοκτονία"! Κυνισμός, αλλοτρίωση και αηδία ταυτόχρονα. Τί μας έχει κάνει αυτή η πόλη;

Τέλος! SIS – Τέλος…

Αν ταξιδεψεις Πάτρα Αθήνα αυτό τον καιρό, από το πάντα θλιβερό οδικό δίκτυο που ισχυρίζεται ότι είναι εθνική οδός, θα εκπλαγείς από τις τεράστιες, κίτρινες, "ενημερωτικές" πινακίδες που σε προειδοποιούν πως στο τάδε σημείο υπάρχει "κίνδυνος θάνατος" ή παρακάτω "μεγάλος κίνδυνος" ή ότι παραπέρα γίνονται "θανατηφόρα ατυχήματα σε όλο το μήκος". Δεν είναι δυνατόν να δεχτείς αυτές τις προειδοποιήσεις χωρίς ένα ελαφρό μειδίαμα. Αποδεικνύεται, όμως, ότι δεν πρόκειται για το κακόγουστο αστείο κάποιας υπεύθυνης αρχής αλλά για project του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας. Το γεγονός ότι καλύφθηκε με δικά του έξοδα σταματάει τα χαμόγελα και δίνει χώρο για τη σοβαρή πλευρά του ζητήματος. Οι πινακίδες, πάντως, είναι απολαυστικές και είναι σπαρμένες σε όλο το μήκος του δρόμου μετά την Κόρινθο:

Για πλάκα δες από το PatraNews το άρθρο για τα παράνομα διόδια και τη συνέχειά του με τη σχετική οδηγία της Ε.Ε. καθώς και την ίδια την οδηγία.

Καμιά φορά τυχαία περιστατικά είναι τόσο – μα τόσο – συμβολικά. Να, για παράδειγμα, πρόσφατα με τον Κώστα περάσαμε από το σταθμό του τραίνου στο Μοναστηράκι, όπου σε μια γωνιά υπάρχει ένα info-kiosk που υποτίθεται ότι παρέχει πληροφορίες για την ευρυζωνικότητα! Πίσω από την οθόνη όμως κρυβόντουσαν τα φοβερά και τρομερά Windoze Εξ-Πι που είχαν αντίθετη άποψη. Απευθείας αναπαραγωγή, λοιπόν, από το άρθρο του Κώστα με τίτλο "Ευρυζωνικότητα is not responding":

Αρχικά:

"ευρυζωνικότητα is not responding"…

Ένα μήνα περίπου μετά και για όλο το πρωί:

"ευρυζωνικότητα is loading your personal settings…"

Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι με την ευρυζωνικότητα – χαλάμε και λεφτά για τέτοια πράματα…

…

Μία εβδομάδα μετά (διακρίνεις και το δαιμόνιο ρεπόρτερ εν δράσει):

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε ένα πολύ όμορφο αποκριάτικο παρτυ στο μπαρ "Cargo" στο Μαρούσι διοργανωμένο από μερικούς φίλους, οι οποίοι φώναξαν τους από μερικούς δικούς τους φίλους ο καθένας κοκ! To θέμα ήταν "Emo". Οι καλεσμένοι όφειλαν να εμφανιστούν αναλόγως και έτσι και έγινε. Παρακαλώ, ζητούμε την επιείκιά σας… (Εδώ βρίσκεται όλο το φωτογραφικό υλικό και θα εμπλουτίζεται καθώς θα το λαμβάνω).

Review:
"Το παρτυ στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Η μουσική ήταν χάλια, μελαγχολική και πνιγερή, σαν τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ευτυχώς, έγινε μια μικρή διακοπή ρεύματος, η οποία μπόρεσε να ρίξει κι άλλο το πεσμένο ηθικό των emo καλεσμένων. Τα ποτά μας χάλασαν όλους. Πήγαμε στενοχωρημένοι και φύγαμε με κατάθλιψη. Οι καλεσμένοι ήταν από αδιάφοροι έως μελαγχολικοί. Δεν παίχτηκε καμία φάση, κανένας δε ζευγάρωσε με κανέναν, όλοι αισθανόντουσαν αποπνικτικά. Τα αγόρια ήταν βαρετά και οι κοπέλες είχαν έρθει κλαμμένες από την απογευματινή κηδεία. Κανείς δε χόρεψε, στα πρόσωπά τους διαγραφόταν η απόγνωση και η απελπισία. Όλη η συγκέντρωση έμοιαζε πιο μάταιη κι από την ίδια τη ζωή. Φεύγοντας έμενες με την αίσθηση ότι η διασκέδαση είναι πολύ υπερτιμημένη έννοια που δεν αξίζει τη σημασία που της δίνεται. Κάθε στιγμή είναι άλλο ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος και τα πάρτυ δεν είναι παρά η εορτασμός του. Πιθανότατα δε θα ξαναπεράσουμε ποτέ τόσο άσχημες αποκριές.
Χάλια… χάλια… χάλια…"

Ο δικομματισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι κάτι το δεδομένο. Από πολύ νωρίς εδραιώθηκε και σπάνια αμφισβητήθηκε. Στην πράξη όλο και κάποιος τρίτος υποψήφιος εμφανιζόταν αλλά με τόσο χαμηλά ποσοστά που τον καθιστούσαν ανύπαρκτο. Ίσως γι’ αυτό οι Αμερικανοί έχουν δεχθεί το δικομματισμό ως κάτι δεδομένο. Δεν έχουν γνωρίζει τίποτε άλλο! Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κατηγορούν, για παράδειγμα, τους Κουβανούς ότι οι περισσότεροι δεν έχουν γνωρίσει κανένα άλλο πολιτικό σύστημα πέρα από το σοσιαλισμό του Κάστρο, έτσι κι εκείνοι δέχονται το δικομματισμό αναντίρρητα, ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Κι αν στην Ελλάδα μιλάμε για "τηλεοπτική" δημοκρατία, στις ΗΠΑ το πολιτικό σύστημα λατρεύει τη σόουμπιζ (και το αντίστροφο). Άπειρα τα παραδείγματα διασημοτήτων που χρησιμοποιούν αυτή τους τη ιδιότητα για να υποστηρίξουν τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο. Τελευταίο φαιδρό παράδειγμα είναι ο – κατά τα άλλα εξαιρετικός ηθοποιός – Jack Nicholson ο οποίος όχι μόνο απλά ψηφίζει Hillary αλλά έφτιαξε και ένα video ποτ-πουρί μερικών από τους πιο γνωστούς ρόλους του διανθισμένο με συνθήματα υπέρ αυτής για να την υποστηρίξει στην προεκλογική της εκστρατεία απέναντι στον έτερο Obama. Δεν το βάζω εδώ, αλλά δείτε το – στο youtube φυσικά, που αλλού.

Αααχ, τόση τέχνη… για ποιο λόγο;

Αγαπητό facebook,

Είμαι ένας άνθρωπος που δε σε συμπαθεί πάρα πολύ! Όλος ο κόσμος έχει γεμίσει από ιστοσελίδες "κοινωνικής" φύσεως που ουδαμώς πιστεύω πως κόπτονται για κάτι το "κοινωνικό". Δε θα τολμήσω να τις ονομάσω στα ελληνικά γιατί ακούγονται πολύ ηλίθιες (βιβλίο-με-φάτσες και ο-χώρος-μου κλπ). Μάλιστα μερικοί το είπαν αυτό Web 2.0. Θα καούν στην κόλαση οι ψεύτες σου το ορκίζομαι, αν δεν τους κάψω πρώτα εγώ. Εσύ τι ακριβώς είσαι, αγαπητό facebook;

Γιατί θέλεις να μάθεις όλους μου τους φίλους και γιατί θέλεις να μου βρεις όλους αυτούς που έχασα; Στοιχηματίζω οτι κάτι πονηρό κρύβεται πίσω από αυτή σου την προθυμία. Ο κάθε άσχετος θέλει να μου κάνει poke ή να βάψει συνθήματα στον τοίχο μου και, ποιος ξέρει, ίσως σε λίγο θα φέρνει και το σκύλο του να κατουρήσει στον ηλεκτρονικό μου κήπο.

Ε, και τι να σε κάνω αγαπητό facebook αν είναι να αποκλείσω όλες αυτές τις όμορφες λειτουργίες που μου προσφέρεις για να μην ενοχλούμαι; Και πως να μην ενοχλούμαι όταν ο κάθε δυστυχής διασκεδάζει με το να με ενημερώνει με τα πενιχρά του νέα. "Τώρα πάω στη δουλειά… Τώρα ήρθα από τη δουλειά… Τώρα γράφω στο facebook… Τώρα γράφω στο facebook ότι γράφω στο facebook για το γεγονός ότι γράφω στο facebook…" κλπ.

Όμως, αρχίζω να αισθάνομαι απεπλιστικά μόνος, αγαπητό μου facebook, και γι’ αυτό πήρα το θάρρος να σου γράψω αυτό το γράμμα. Δεν έχω λογαριασμό σε εσένα και αισθάνομαι κάπως μειονεκτικά, το ομολογώ. Όλος ο κόσμος έχει ένα λογαριασμό και έχει εκεί τους φίλους του μαζεμένους και τους παλιούς του συμμαθητές και τους φίλους του από τους προσκόπους και από το κατηχητικό κι από τις καλοκαιρινές διακοπές και από την παλιά του δουλειά και ξέρει για όλους τι κάνουν και που βρίσκονται, πότε πάνε και πότε έρχονται. Αγαπητό facebook, αρχίζει και με ενοχλεί αυτό και στο λέω με όλο το θάρρος.

Δε σου θυμίζει λίγο big brother; Όχι το ότι κάποιος κάθεται και ασχολείται τόσο με το τι κάνουν όλοι οι άλλοι, έστω και αν είναι φίλοι του. Αλλά το ότι θέλει όλοι οι άλλοι να ξέρουν πράγματα για αυτόν. Κανείς δε μας υποχρεώνει, αγαπητό facebook, να ασχολούμαστε μαζί σου και όμως κάπως το καταφέρνει και το κάνει. Σύντομα μου φαίνεται θα πρέπει να στείλω ένα γράμμα και στο myspace. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι πως χωρίς αυτά τα δύο δεν υπάρχω. Δηλαδή, η ύπαρξή μου, ενώ είναι πραγματική και το νιώθω, είναι κατά κάποιο τρόπο διάφανη, δεν είναι έγκυρη, δεν είναι επικυρωμένη από κάποια εξουσιοδοτημένη οντότητα.

Αγαπητό facebook, δε φταις εσύ, φυσικά, ούτε ο νεαρός που σε συνέλαβε και έχει χ*στεί στο δολλάριο. Σύντομα, η αξία σου θα υπερβεί τα ίδια σου τα όρια. Κλέφτες θα αφήνουν ίχνη σε εσένα και ντετέκτιβ θα σε ξεψαχνίζουν για να τα βρούν. Σύντομα, δε θα δείχνουμε την ταυτότητά μας αλλά το λογαριασμό μας σε εσένα – εναλλακτικά αυτόν στο myspace, αλλά θα είναι ισοδύναμοι, όπως η ταυτότητα με το δίπλωμα οδήγησης μέσα στην ΕΕ. Σύντομα θα κλείνουμε τα ραντεβού μέσα από εσένα σε κάποιο εικονικό χώρο και θα παίζουμε ανύπαρκτα παιχνίδια με φανταστικούς φίλους. Ακούγεται εξαίσιο.

Κλείνοντας, αγαπητό facebook, θα ήθελα μια χάρη. Άμα δεις κανέναν από τους φίλους μου και αντιληφθείς ότι με ψάχνει τότε σε παρακαλώ πες του που να με βρει για να μην τον δυσκολέψω. Δυστυχώς δε μπορώ να σου δώσω το username και το password μου στο yahoo ή το hotmail ή το gmail ή σε οτιδήποτε άλλο για να μπεις και να δεις ποιοι είναι οι φίλοι μου γιατί αυτό είναι κάπως προσωπικό και δε θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου! Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να δεχθώ να μοιραστώ τα password μου μαζί σου ή με οποιονδήποτε άλλο.

Μέχρι τότε θα αρκεστώ σε πραγματικούς φίλους, με σάρκα και οστά, ακόμη κι αυτούς που δε διαβάζουν το blog μου αλλα προτιμάνε να μου τα λένε από κοντά.

Εύχομαι το νέο έτος να είναι υγιές και ανθηρό,

Ειλικρινά δικός σου,
Τάκης
————

Προς ναυτιλλομένους:
Προσπάθησα κι έφτασα τόσο κοντά στο να χρησιμοποιήσω ένα λογαριασμό στο facebook. Μετά την εγγραφή μου όμως άρχισε να μου ζητάει τα password στα email accounts  μου στο yahoo και στο gmail κλπ κλπ κλπ για να μου βρει "φίλους" από τα contacts μου εκεί. Τότε έχασα την υπομονή μου, φίλε οδηγέ, κι εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Ένα γρήγορο:

Ε, δε θα το φανταζόμουν ποτέ, αλλά υπάρχει κι αυτό. Για να είμαι ειλικρινής η επίσημη ιατρική κοινότητα δεν το αναγνωρίζει. Πολλοί από εσάς, όμως, θα αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας σε αυτό! Εγώ, πάντως, ξέρω σίγουρα, πλέον, από τι πάσχω: σύνδρομο Peter Pan

ΥΓ: Υπάρχει και το σύνδρομο Wendy.

Ουπς είπα τη λέξη που δεν έπρεπε να πω.

Δε θέλω να κάνω το αντι-χριστουγεννιάτικο πνεύμα, αλλά απολαύστε:

Όχι δεν πρόκειται για τους Monty Python, λάθος μαντέψατε και ας σας θυμίζει η φωνή τον Eric Idle. Πρόκειται για ένα τραγούδι από τον Αυστραλό κωμικό Kevin Bloody Wilson, που δε φείδεται ύβρεων στα αστεία του γενικότερα, και η προφορά του κατά βάθος το αποδεικνύει. Ναι, κι εγώ απογοητεύτηκα στην αρχή, γιατί είναι κοινό λάθος να αποδίδεται το τραγούδι στους Monty Python. Πάρτε όμως και κάτι που είναι πράγματι από τον Eric Idle. Καταλαβαίνετε, είναι εύκολο να γίνει το λάθος.