Η  φορολογική φιλοσοφία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια (αυτά της “κρίσης”) βασίζεται σε δύο δόγματα:

1. Θα παίρνω φόρους από αυτούς που δε μπορούν να το αποφύγουν.

και

2. Θα αυξάνω τη φορολογία σε όσους φοροδιαφεύγουν.

Η παράνοια του φορολογικού μας συστήματος δεν έχει όρια. Φορολογεί αδυσώπητα και ασταμάτητα μισθωτούς και συνταξιούχους, τους στίβει. Από την άλλη, αφήνει τους φοροδιαφεύγοντες ατιμώρητους ή τους βάζει τεράστια πρόστιμα που είναι αδύνατο να πληρωθούν. Αυξάνει τη φορολογία σε εκείνες τις ομάδες που θεωρεί ότι φοροδιαφεύγουν. Μα φοροδιαφεύγουν, κύριε τελώνη. Φοροδιαφεύγουν! Πόσο ανόητος είστε. Αν φοροδιαφεύγουν γιατί τους αυξάνετε τη φορολογία; Για να την πληρώσουν όσοι είναι συνεπείς; Το πρόβλημά σας δεν είναι ότι τους φορολογείτε λίγο, αλλά το ότι αδυνατείτε να εισπράξετε τους φόρους ευθύς εξαρχής!

Αυτό το σύστημα είναι υπερβολικό, είναι άδικο, αυξάνει τις ανισότητες και αγγίζει, όχι ένα μικρό, αλλά ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, το οποίο είναι οργισμένο και ψάχνει απεγνωσμένα στηρίγματα για να πιαστεί.

Το διαδίκτυο είναι ένα καταπληκτικό μέσο! Είναι το σημαντικότερο τεχνολογικό επίτευγμα του 20ου αιώνα. Αυτό που έχει επιδράσει στις ζωές των ανθρώπων, από μόνο του, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι καλό, δόξα τω θεώ που έχουμε το διαδίκτυο. Αλλά μπορεί να γίνει καλύτερο. Να μερικοί τρόποι για ένα καλύτερο διαδίκτυο από το – δημοφιλές στους κύκλους των επαγγελματιών του διαδικτύου – blog “Smashing Magazine”, που μπορείς να τους εφαρμόσεις κι εσύ (σε δική μου απόδοση):

1. Μη μοιράζεσαι κάτι αν δεν αξίζει να μοιραστεί.

2. Να διαδίδεις αυτά που αξίζουν να διαδοθούν.

3. Το ποιοτικό περιεχόμενο κάνει καλό στο πνεύμα, όπως το κακό φαγητό κάνει κακό στην υγεία.

Ορίστε, μόλις εφάρμοσα και τους τρεις!

ΥΓ: Κι αν δε βαριέσαι, διάβασε για το “αργό διαδίκτυο” (slow web, σε αντιδιαστολή με το γρήγορο φαγητό, το fast-food).

Έχω μια μικρή εμμονή με τη φοροδιαφυγή¹. Τα προβλήματα της χώρας μας είναι πολλά και πιθανώς είναι ουτοπικό να ελπίζει κανείς ότι η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι εφικτή όταν όλα τα άλλα εξακολουθούν να ισχύουν (χαμηλή παραγωγικότητα, πελατειακό κράτος, τεράστιο και γραφειοκρατικό δημόσιο, αυθαιρεσία παντού, ωχαδερφισμός κλπ κλπ κλπ). Όμως, η φοροδιαφυγή είναι ένα πρόβλημα τόσο μεγάλο, τόσο γιγαντιαίο, τόσο τεράστιο στη χώρα μας, που από μόνο του το ξεχωρίζει, πώς να το πω, εξέχει.

Διαβάζω τώρα κι αυτό: Η παγκόσμια μη κυβερνητική οργάνωση “Global Financial Integrity“² εκτιμά σε έρευνά της ότι μεταξύ 2003 και 2011 εξέρρευσαν από την Ελλάδα 261δις ευρώ μαύρου χρήματος³ (το πρωτοδιάβασα στο ΣΚΑΙ). Πρόσεξες το νούμερο; Ξέρεις πόσο ήταν το ΑΕΠ της Ελλάδας πριν την κρίση; Της τάξεως των 350δις ευρώ! Ξέρεις πόσο είναι το χρέος της Ελλάδας αυτή τη στιγμή; Της τάξεως των 400δις ευρώ. Αυτά τα χρήματα δεν έμειναν σε ελληνικές τράπεζες και δε φορολογήθηκαν, παρά κατέληξαν σε offshore και “φορολογικούς παραδείσους”. Καταλαβαίνεις για τι μιλάμε;

Σου ακούγονται βαρετά νούμερα; Το δάνειο από ΕΕ και ΔΝΤ, που συνοδεύεται από το περιβόητο μνημόνιο είναι “μόνο” 110δις ευρώ!

—

1. Δες εδώ, εδώ κι εδώ αν δε βαριέσαι πολύ.
2. 2: “Global Financial Integrity (GFI) promotes national and multilateral policies, safeguards, and agreements aimed at curtailing the cross-border flow of illegal money” (από το website του GFI).
3. Δες και το report για το μαύρο χρήμα σε όλο τον κόσμο μέχρι το 2007 (PDF) και το εν λόγω, ειδικά για την Ελλάδα (XLS).

—

ΥΓ1: Σήμερα, 18/09/2012, διαβάζουμε παρόμοια έρευνα του Οικονομικού Επιμελητηρίου, η οποία υπολογίζει το ύψος των μη δηλωμένων εισοδημάτων των ελευθέρων επαγγελματιών σε 28δις, κάτι που μεταφράζεται σε 11.2δις διαφυγόντων φόρων.

ΥΓ2: Σήμερα, 19/09/2012, στην Ημερησία ο χάρτης της φοροδιαφυγής με λεπτομέρειες και αριθμούς ανά κλάδο.

Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς πόσο τεράστια, πελώρια, γιγαντιαία τραγικό είναι αυτό! Όλες οι θυσίες που κάνεις τα τελευταία χρόνια για να σωθεί η χώρα δε θα είχαν χρειαστεί αν αυτοί που φοροδιαφεύγουν πλήρωναν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν. Δε λέω ότι δε χρειάζονται ένα σωρό αλλαγές σε αυτή τη χώρα. Χρειάζονται! Πολλές! Πάρα πολλές! Αλλά να στο πω άλλη μία φορά: Αν πληρώναμε τους φόρους μας (και μόνο) δε θα είχαμε προσφύγει στο ΔΝΤ.

Το καταλαβαίνεις;

Κοίτα να δεις. Η φοροδιαφυγή στη χώρα μας είναι ένα μεγάλο αγκάθι. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί καλά καλά. Αλλά υπάρχουν εκτιμήσεις που όλες συγκλίνουν σε ένα κοινό τόπο: Η φοροδιαφυγή είναι τεράστια. Όχι μεγάλη! Τεράστια! Πόσο τεράστια; Τόσο που συγκρίνεται με το χρέος που έχουμε επωμιστεί, το οποίο μας έχει απομακρύνει από τις διεθνείς αγορές και μας έχει υποχρεώσει να προσφύγουμε στη βοήθεια του ΔΝΤ, της ΕΕ με τα γνωστά μνημόνια (σε αυτή σκέψη τα ίδια τα μνημόνια δεν έχουν καμία σημασία).

Πρόσφατα, βγήκε στη δημοσιότητα μια μελέτη επιστημόνων του πανεπιστημίου του Σικάγο, η οποία εκτιμά βάσει στοιχείων ότι η ετήσια φοροδιαφυγή του 2009, μόνο ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων (γιατροί, μηχανικοί, λογιστές, δικηγόροι κλπ), είναι της τάξεως των 11δις. Ξανά: 11δις! Για μία χρονιά! Μόνο για μία χρονιά και για ένα υποσύνολο των φορολογούμενων!

Παλιότερα, είχα εντοπίσει έγκυρα στοιχεία πάλι από το 2009 έδειχναν ότι η συνολική φοροδιαφυγή έφτανε το 40% του ΑΕΠ (δηλαδή, ένα 40% του ΑΕΠ δεν υφίστατο καμία φορολόγηση). Αυτό αναλογούσε σε ένα ποσό φοροδιαφυγής της τάξεως των 30δις. Ξανά: 30δις φοροδιαφυγή το 2009. Μια χρονιά! Μόνο μία χρονιά 30δις.

(Σε αυτά τα νούμερα δεν υπολογίζονται καν τα πρόστιμα που οφείλονται στο κράτος και η εισφοροδιαφυγή (μη απόδοση ΦΠΑ, μη πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών στα εκάστοτε ταμεία). Και μιλάμε για νούμερα ίδιας και μεγαλύτερης τάξης μεγέθους.)

Κάτσε να στα βάλω δίπλα-δίπλα. Η κρίση έστω ότι άρχισε το 2009 στην Ελλάδα. Θα θεωρήσω – όχι και τόσο – αυθαίρετα ότι η φοροδιαφυγή δε μειώθηκε ιδιαίτερα μετά το 2009 – όχι ότι ήταν και πολύ μικρότερη πιο πριν). Δες το έτσι:

Καταλαβαίνεις τώρα;

ΥΓ1: Εντάξει, τα νούμερά μου είναι εντελώς προσεγγιστικά, παρολαυτά ιλιγγιώδη!

ΥΓ2: Φυσικά και δεν είναι το μόνο μας πρόβλημα η φοροδιαφυγή. Δεν πιστεύω καν ότι είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Είναι όμως αρκετό!

ΥΓ3: Το μέσο μέγεθος της φοροδιαφυγής στην υπόλοιπη ΕΕ ως ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι υποτριπλάσιο. Γιατί, ναι, μηδενική φοροδιαφυγή θα ήταν μια ουτοπία.

Ημιτελές, γιατί, ναι, μαζί τα φάγαμε, αλλά δε φάγαμε όλοι τα ίδια. Μάλιστα, δεν τα φάγαμε καν όλοι μαζί. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν έφαγαν, ενώ υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έφαγαν μέχρι σκασμού.

Υποκριτικό, γιατί η πολιτική έχει και διαπαιδαγωγητικό ρόλο, οι πολιτικοί είναι ταγοί της κοινωνίας, δείχνουν το δρόμο, κατευθύνουν και άρα έχουν τεράστια ευθύνη που εκπαίδευσαν ένα λαό για τόσα χρόνια σε μια (ποιοτικά) μέτρια αφθονία.

Πρόστυχο και αναιδές, γιατί Ο Πάγκαλος έμεινε μέσα στην πολιτική όλα αυτά τα χρόνια σε σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Χωρίς να εναντιωθεί σε αυτό που τώρα καταγγέλλει, ουδέποτε διακινδύνευσε τη θέση από την οποία “έτρωγε” το μερτικό του μαζί με εμάς τους υπόλοιπους.

Υποστηρίζω ότι πολλά από τα ολυμπιακά αθλήματα δεν αξίζουν να είναι ούτε ολυμπιακά ούτε καν αθλήματα. Τι αξία έχει ένας υπέρβαρος γίγαντας της άρσης βαρών που σηκώνει δυο φορές το βάρος του; Τι ομορφιά έχει μια αθλήτρια δρόμου με μπούτια πιο φαρδιά από τον υπέρβαρο γίγαντα (ενίοτε και δασύτερη τριχοφυία); Πόση πλάκα έχει ένας αγώνας που διαρκεί 9.63sec (της “μιας ανάσας” που λένε); Τόσοι πολλοί απίθανοι αθλητές που επιτυγχάνουν τόσα πολλά απίστευτα για εμάς τους υπόλοιπους κατορθώματα! Εντυπωσιακά, μεν, αλλά τίποτε περισσότερο από αυτό. Απλά πολύ-πολύ εντυπωσιακά.

Ισχυρίζονται πολλοί, ότι αυτοί οι αθλητές σπρώχνουν την ίδια την ανθρώπινη φύση στα όριά της. Δοκιμάζουν τα ίδια τα όρια του ανθρώπινου είδους. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά τι αξία έχει; Για παράδειγμα, το ανθρώπινο είδος δοκιμάστηκε στα 100m (άνδρες) και κατάφερε από το 1891 μέχρι σήμερα να βελτιώσει το χρόνο του από 10.8sec σε 9.58sec. Το 9.58 είναι συγκλονιστική επίδοση. Δεν έχει, όμως καμία ομορφιά. Είναι απλά και μόνο εντυπωσιακή. Κι ένας θεός γνωρίζει τι ουσίες (όχι μόνο παράνομες, υπάρχουν και οι νόμιμες) έχει καταναλώσει ο άνθρωπος για να την πετύχει!

Λέω, λοιπόν, ότι όλα αυτά τα αθλήματα, που επικεντρώνονται στην επίμονη επίτευξη ενός και μόνο υπεράνθρωπου στόχου, δεν αξίζουν να είναι αθλήματα. Είναι εντυπωσιακά και ανταγωνιστικά, καλά για το τσίρκο ίσως, αλλά δεν είναι αθλήματα. Μπορεί να σου κάνει κέφι να τα παρακολουθείς και να διασκεδάζεις. Δεν πειράζει. Το τσίρκο πάντα άρεσε στους ανθρώπους. Τα τσίρκα δεν έχουν εξαφανιστεί. Απλά δεν κυκλοφορούν στις μέρες μας περιπλανώμενα σε τεράστια τσαντήρια. Τα βρίσκεις πιο εύκολα και άμεσα στην τηλεόραση και το internet.

Αδικώ ίσως τα τσίρκα, των οποίων το θέαμα συχνά είναι ιδιαίτερα όμορφο και καλλιτεχνικό.

Δεν τα θέλω, λοιπόν, τα 100άρια και τις άρσεις βαρών και τις δισκοβολίες. Διασκεδάζω κι εγώ μαζί τους, βέβαια. Εντυπωσιάζομαι. Καταλαβαίνω, όμως, ότι απευθύνονται σε πιο κατώτερά μου ένστικτα, πιο βάρβαρα, πιο ζωώδη. Ας πούμε είναι σαν τα τηγανητά φαγητά. Κι αυτά μου αρέσουν αλλά παχαίνουν, ικανοποιούν τον ουρανίσκο αλλά φράζουν τις αρτηρίες. Προτιμώ τα αθλήματα, για παράδειγμα, τα ομαδικά, αυτά που είναι διασκεδαστικά, που έχουν πλάκα, ρε παιδί μου. Μπάσκετ και ποδόσφαιρο και βόλεϋ (κι αν είσαι παλαβός, γιατί όχι, και το ανεκδιήγητο μπάντμιντον, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα). Ή τα αθλήματα που δημιουργούν ολοκληρωμένους αθλητές τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Έπταθλα και δέκαθλα, τένις και ιστιοσανίδες.

Θέλω Γκάληδες και Κακλαμανάκηδες και όχι Κεντέρηδες (προβοκατόρικα επιλεγμένα παραδείγματα, φυσικά).

Πρόσεξε, δε λέω ότι μπορώ να πάω τώρα στα καλά καθούμενα και να παρακολουθήσω δέκαθλο. Με τα ρεκόρ που έχουν γίνει στα επί μέρους αθλήματα του δεκάθλου και την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ βαρετό. Αν όμως ο αθλητισμός είχε εστιάσει περισσότερο σε αθλήματα συνδυαστικά και σε αθλητές ολοκληρωμένους, το δέκαθλο θα έπρεπε να είναι ο βασιλιάς του στίβου. Δεν ξέρω αν αυτό θα ικανοποιούσε τους χορηγούς και τις διαφημιστικές, για να είμαι ειλικρινής.

Είναι τόσο εύκολο να πιαστείς από ένα γεγονός και να το φουσκώσεις όσο δεν παίρνει, για να μπορείς να κρύψεις μετά από πίσω του την υποκρισία όλου του κόσμου. Πολύ εύκολο! Αυτό κάνει ο παγκόσμιος αθλητισμός σήμερα. Ξεχνάει τη ντόπα και την εμπορευματοποίηση, που έχουν κάνει τον αθλητισμό ανθρώπινο τσίρκο και επικεντρώνεται σε ένα μικρό γεγονός. Η Παπαχρήστου είπα ένα (μέτριο) αστείο. Και (σχετικά) ρατσιστικό. Περισσότερο κακόγουστο παρά ρατσιστικό, θα έλεγα εγώ. Τόσο ρατσιστικό όσο είναι τα ανέκδοτα με τους Πόντιους. Μάλιστα ανακάλεσε, το παραδέχθηκε, το πήρε πίσω, ζήτησε συγνώμη, είπε ότι έκανε λάθος. Τι είδους προοδευτική αντιμετώπιση είναι αυτή που δε σηκώνει συγνώμες;

Αλλά σε κάθε συζήτηση και κάθε άρθρο που διαβάζεις σήμερα η κουβέντα φτάνει να καταλήξει μέχρι και στη Χρυσή Αυγή. Τόσο πολύ μεγάλη έχει γίνει πια η ευθιξία μας για το ρατσισμό; Τόσο πολύ φοβηθήκαμε που καήκαμε με τον καφέ και φυσάμε και το γιαούρτι; Αυτές οι υπερβολές γελοιοποιούν ακόμη και το αντιρατσιστικό συναίσθημα των ανθρώπων που ανέχονται τον “ξένο”, θέλουν να τον ενσωματώσουν στην κοινωνία τους και εκτιμούν την πολυπολιτισμικότητα. Σταματήστε τη γελοιότητα, συνέλθετε, υπάρχουν πραγματικά προβλήματα, ασχοληθείτε με αυτά.

Το διαδίκτυο είναι ένα καταπληκτικό μέσο επικοινωνίας. Για την ακρίβεια, ένας από τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε αυτή την εποχή είναι ακριβώς αυτός: που προλάβαμε να γνωρίσουμε τον κόσμο χωρίς διαδίκτυο (έχει τη σημασία του κι αυτό) και με διαδίκτυο. Το διαδίκτυο είναι ένας από τους πυλώνες της σύγχρονης δημοκρατίας (και πού να δεις όταν θα μπορούμε να ψηφίζουμε και μέσω αυτού).

Πλέον, η πρόσβαση στο διαδίκτυο αναγνωρίζεται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ανάμεσα στα υπόλοιπα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Το σύντομο αλλά πανέμορφο κείμενο εδώ. Highlights:

“…the same rights that people have offline must also be protected online, in particular freedom of expression, which is applicable regardless of frontiers and through any media of one’s choice”…

“Calls upon all States to promote and facilitate access to the Internet…”

Έκανες το Σαμαρά πρωθυπουργό

Έκανες το Σαμαρά πρωθυπουργό

Έκανες το Σαμαρά πρωθυπουργόόό

Κάτσε και συλλογίσου το για μια στιγμή.

Άφησες έξω από τη βουλή το Μάνο, το Τζήμερο, τους Οικολόγους και έκανες το Σαμαρά πρωθυπουργό της χώρας.

Το Σαμαρά!

Θα μου πεις, είχες κάνει κάνει και το Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό. Τι να σου πω, δίκιο έχεις.

Ευτυχώς, ζήτησε και τη βοήθεια του θεού για την πρωθυπουργική του θητεία. Υπάρχει ελπίδα.

Δε μπορείς να πιστέψεις σε τίποτα. Απλά σε τίποτα. Από τη μια μεριά, η προοδευτική ορμή του κόσμου ολόκληρου εκφράζεται αυτή τη στιγμή από ένα ΣΥΡΙΖΑ σε μια Ελλάδα. Όχι επειδή το επέλεξε μαζικά ο κόσμος αυτό αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα απρόσμενο 17% στις ελληνικές εκλογές που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα τρέχοντα έκανε όλη την υφήλιο να μιλά και να φοβάται για το ελληνικό πρόβλημα! Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτό το 17% έκανε επίσης την παγκόσμια συζήτηση να παρεκκλίνει έστω και λίγο από την τυφλή οικονομική προσαρμογή των μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, δείχνει αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μύρισε εξουσία κι αυτό δε μπορεί να το διαχειριστεί. Μιλάει ακόμα για καταγγελία, ακύρωση (ή ό,τι άλλο το βαφτίσουν) του μνημονίου.

Από την άλλη μεριά, όλες οι ψύχραιμες φωνές προδιαγράφουν την οικονομική καταστροφή της χώρας, αν η οδός που θα ακολουθήσουμε είναι η οδός του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, φαντάζομαι, όλες οι ψύχραιμες φωνές το 1942 θα στοιχημάτιζαν ότι ο Χίτλερ θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη οριστικά. Αυτό έδειχναν τότε οι συσχετισμοί. Μα δεν έγινε έτσι. Δεν είναι ίδιο το παράδειγμα, βέβαια, αλλά διακρίνω ένα σημαντικό ζήτημα. Υπάρχει κάτι σε αυτόν τον κόσμο που να μπορεί να αλλάξει και να μπορούμε να το επιδιώξουμε; Αυτό το διεστραμμένο παγκόσμιο χρηματοπιστωστικό σύστημα που βάζει τράπεζες πάνω από χώρες δε γίνεται καλύτερο; Αυτό είναι; Αυτό θέλουμε; Είναι δυνατόν να γίνουν όλες οι χώρες Γερμανίες (αν θεωρήσουμε ότι αυτή η χώρα συμπεριφέρεται ιδανικά μέσα ε αυτό το σύστημα);

Λυπάμαι που ως νέος πολίτης έχω από τη μια μεριά τις υπερβολές και την ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη την παντελή έλλειψη ελπίδας και προοπτικής από τους εκφραστές των ψύχραιμων και ρεαλιστικών ιδεών (ψύχραιμων αλλά μήπως και συμβιβασμένων;). Το καταλαβαίνεις πόσο δραματικό είναι αυτό; Είσαι (πιθανότατα όπως κι εγώ) 30 χρονών και δεν έχεις κάτι να ονειρευτείς. Δεν είναι πολυτέλεια! Στερείσαι το πολυτιμότερο αγαθό κι αν δεν το κατάλαβες στερείσαι ακόμη περισσότερα. Το καλύτερο που έχεις να ονειρευτείς είναι είτε η έξοδος της χώρας από την Ευρώπη για να κάνει μια καθαρή αρχή ή η διαιώνιση των ίδιων προβλημάτων. Σίγουρα, φαίνεται πως τίποτε δε μπορεί να γίνει χωρίς κόστος σε αυτό το σημείο.