Πώς θα έφτιαχνες μια αφίσα για ένα θεατρικό έργο; Την Ηλέκτρα ας πούμε. Καλά, όχι εγώ! Δεν είναι εύκολο πράμα. Χρειάζεται διαίσθηση και φαντασία και καλλιτεχνικό δαιμόνιο. Ιδίως όταν η παράσταση αυτή δεν υπάρχει καν ακόμη και, μάλλον, δε θα υπάρξει παρά μόνο στο μυαλό σου!
Καταρχή, διαβάζεις ό,τι Ηλέκτρα βρεις και βλέπεις επίσης όποια Ηλέκτρα πετύχει το μάτι σου. Μετά περνάς ώρες σε θεατρικά αρχεία. Και, τέλος, αρχίζεις να σχεδιάζεις την ιδέα σου. Κατεβάζεις μπόλικες, σχηματοποιείς στο μυαλό σου κάποιες εικόνες που θες να αποδώσεις, τις δικαιολογείς μέσα σου, ακόμη και αν σου παρουσιάστηκαν αυθόρμητα. Έπειτα, ψάχνεις να βρεις τρόπο να υλοποιήσεις αυτό που φαντάστηκες.
Μετά, και αφού φορτώσεις ό,τι νομίζεις οτι θα χρειαστείς – μαζί με ένα μοντέλο για να σου κάνει την Ηλέκτρα – λες στον Τάκη να σε πάει εκεί – κατά προτίμηση με μια στάση στην Πάτρα, που έχει και ωραία μεζεδοπωλεία.
Το αποτέλεσμα:
Όλα έτοιμα…
Τρέξεεε, θα βρέξει!
Άψογα! Η Ηλέκτρα, ακόμη αμόλυντη, κουβαλά το άχθος που της μέλλει…
"Θέλει θυσίες η τέχνη" ή "Θα κυλιστείς και στις λάσπες για την τέχνη"
The team!
Αυτά, είχα να σας διηγηθώ. Μέσα σε 24 ώρες και 700 περίπου χιλιόμετρα, έγιναν όλα και ήταν λες και πέρασε ένα τριήμερο…
Πώς να ξεκινήσεις να μιλάς για το "μικρό ήρωα"! Τον ήρωα με "τα κοντά παντελονάκια και τη μεγάλη καρδιά", όπως πληροφορούσε το σημείωμα του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο. Σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τα παιδιά που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’50 και που, με κάποιο τρόπο κατάφερε να παρεισφρήσει και στη δεκαετία που μεγάλωνα κι εγώ. Ανάμεσα στα Μπλεκ, τη Βαβούρα, τα Σαΐνια και λίγο νωρίτερα τα Άμπρα-Κατάμπρα έπεσε στα χέρια μου ένας τόμος – σε τόμους έβγαινε τότε πια και όχι σε τεύχη – του Μικρού Ήρωα. Ο αυτουργός ήταν ο πατέρας μου, μεγαλωμένος και ο ίδιος με τις ιστορίες του.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα αντιδράσει άσχημα. Να βγάλω τη γλώσσα έξω κοροϊδευτικά και να του επιστρέψω το "απολιθωμένο" ανάγνωσμα όχι με πολύ ευγένεια, ως όφειλα λόγω της ηλικίας μου. Αλλά κάτι μέσα μου λειτούργησε διαφορετικά και ο Γιώργος Θαλάσσης έγινε μέγας έρωτας. Τι περιπέτεια μα και τι μελόδραμα ταυτόχρονα. Τι υπερβολή μα και τι ομορφιά. Εξέπεμπε τέτοια ευγένεια αυτή η φυσιογνωμία, σα να είχε μέσα της όλα τα προτερήματα του Έλληνα χωρίς κανένα μειονέκτημά του. Ήταν αναμφίβολα αξιαγάπητος. Όμως οι πιο πολλοί ήρωες έτσι αξιαγάπητοι είναι. Δεν ήταν, βέβαια, μόνο αυτός! Ήταν και η αντάξια παρέα του, ο Σπίθας και η Κατερίνα, πιστοί φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές. Και η φαντασία του συγγραφέα Στέλιου Ανεμοδουρά, αχαλίνωτη, κατέβαζε χείμαρρο τις ιστορίες γύρω από το σταθερό άξονα της Εθνικής Αντίστασης στην κατεχόμενη από τους Ναζί Αθήνα.
Ο Μικρός Ήρωας ήταν και είναι μια μεγάλη μου αγάπη. Από αυτά τα πράγματα που σε θλίβει που δε θα μπορέσεις ποτέ να τα ξαναγνωρίσεις για πρώτη φορά αλλά και αισθάνεσαι κρυφή χαρά που ήσουν τυχερός να τα γνωρίσεις έστω και μία. Ένας κανονικός έρωτας, δηλαδή.
(υπάρχουν και σήμερα πολλοί φίλοι του Μικρού Ήρωα)
Ευχόμαστε καλή αρχή σε ένα νέο και υποσχόμενο blog από έναν τύπο με πολύπλευρο και ενδιαφέρον γούστο στη μουσική! Το όνομά αυτού soundscoop.wordpress.com.
scoop: αδειάζω, κουτάλα/σέσουλα, πετυχαίνω καλή δουλειά, φτυαρίζω
scoop in: βάζω στο κόλπο
scoop out: σκάβω
scoop the pool: τα κερδίζω όλα soundscoop: ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ!
Το έχεις παρατηρήσει; Εδώ και μια δεκαετία (βάλε-βγάλε κάτι ίσως) τα θερινά σινεμά έχουν ξαναζωντανέψει και έχουν γίνει ένα από τα must του αθηναϊκού καλοκαιριού. Χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν όλο και περισσότερα από γειτονιά σε γειτονιά και δίνουν πλέον μόνιμο "παρών". Άλλοτε νέα και σύγχρονα (πχ. Αρκαδία, Βύρωνας), άλλοτε παλιά και ανακαινισμένα (και καμιά φορά θρυλικά, πχ. Βοξ, Εξάρχεια). Άλλοτε συνοικιακά (πχ. Μελίνα Μερκούρη, Ηλιούπολη) και άλλοτε παρακλάδια των μεγάλων multiplex (πχ. Ster, Ίλιον). Αυτή τη στιγμή μετρούμε γύρω στα 80 (ναι!), θερινά σινεμά μέσα στην Αθήνα. Ψάξε λίγο και θα βρεις ένα πολύ κοντά σου.
Κάποτε (στο διάλειμμα του "Καλοκαίρι με τη Μόνικα", του Μπέργκμαν, στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι) συζητούσαμε με φίλους όταν θα μας έρχονταν επισκέπτες από το εξωτερικό πού θα τους "περπατούσαμε" στην Αθήνα. Όλοι συμφώνησαν για τους κλασσικούς προορισμούς: Πλάκα, Θησείο, μουσεία, Ακρόπολη κλπ. Κάποιος πρόσθεσε σε αυτούς τους προορισμούς και μια βραδιά σε ένα θερινό. Και πράγματι, αν το καλοσκεφτείς, τα θερινά τα σινεμά αποτελούν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της καλοκαιρινής Αθήνας που δεν το συναντάς σε άλλη πόλη του κόσμου! Αποδεικνύουν κι αυτά την εξωστρέφεια του Έλληνα, που συνδύασε, σε αυτή την περίπτωση άψογα, την ανάγκη για λίγη βραδινή δροσιά με την αγάπη του για την έβδομη τέχνη.
Και δηλώνω φαν και τακτικός πελάτης! Αν το συνδυάσεις κιόλας με το γεγονός ότι πολλές παλιές κλασσικές ταινίες που βγαίνουν σε επανέκδοση παίζονται κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – σε θερινά θα καταλάβεις το γιατί. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να δεις τέτοιες ταινίες σε μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, χτες απολαύσαμε το "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", του Χίτσκοκ, από την οποία είναι παρμένα και τα δύο ενσταντανέ στα δεξιά. Δες πώς μας φάνηκε μια από τις πιο ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά (κάνε υπομονή, αξίζει να περιμένεις να δεις αυτό το σπίρτο να "σβήνει"):
Ναι, το ξέρω σας έχω λείψει. Εσείς να δείτε! Δεν πειράζει, όμως, λίγες διακοπές στο blog ήταν αναπόφευκτες τον τελευταίο καιρό. Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσω να είμαι περισσότερο συνεπής! Δε λέω άλλα προς το παρόν. Προς τέρψη του "κοινού" δημοσιεύω μια νέα φωτογραφία με το "νέο μαλλί". Σύντομα θα σας διηγηθώ και τις "νέες μου περιπέτειες"…
Το Πάσχα στο χωριό είναι όπως το φαντάζεσαι! Κανονική Λαμπρή. Βέβαια, όχι σαν τη φετινή με τις βροχές και τα κρύα, αλλά αυτή ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα που θέλει την Κυριακή του Πάσχα η μέρα να είναι φωτεινή και λαμπερή, να γιορτάζει μαζί με τους ανθρώπους και η φύση, δηλαδή. Και συνήθως έτσι είναι. Άνοιξη γαρ! Αυτή τη λαμπερή εικόνα έχω στο μυαλό μου από παιδί για το Πάσχα. Καταπράσινοι λόφοι, με όλες τις απόχρώσεις του πράσινου καταπληκτικά ανακαταμένες, σπαρμένα χωράφια ακόμη λίγο υγρά από τις τελευταίες βροχές του χειμώνα, μυρωδιές εδώ κι εκεί, πιτσιλιές χρώμα από λουλούδια άγρια και ήμερα, η μέρα μόλις να έχει μεγαλώσει κατά μία ώρα και ο ήλιος να προμηνύει καλοκαίρι. Αλλά και άνθρωποι! Άνθρωποιθ παντού. Σχολεία να κλείνουν και γονείς με παιδιά να συρρέουν στο χωριό για να αναβιώσουν οι φιλίες των διακοπών. Οικογένειες να σμίγουν και να προετοιμάζονται για την παραδοσιακή οινοποσία της Κυριακής του Πάσχα. Τα χωριά να ξανα-βουίζουν από κόσμο γνώριμο μα και μερικές φορές άγνωστο, πρωτόφερτο. Οι πλατείες να γεμίζουν παιδιά, μπάλες να τινάζονται πάνω από τα κεφάλια και ποδήλατα να σφυρίζουν προς κάθε κατεύθυνση. Φωνές και ξανά φωνές και μετά φωνές για τις προηγούμενες φωνές.
Ειδυλλιακές εικόνες μα πέρα για πέρα αληθινές! Στα μάτια ενός παιδιού, που κάποτε ήμουν, πέρα για πέρα, εντελώς αληθινές. Μα τώρα πια γίνονται και άλλα πράγματα αντιληπτά. Πάσχα, Θείο Δράμα, Επιτάφιοι κλπ, όλα αυτά δε μας αγγίζουν. Η αυξημένη κατανάλωση χοληστερίνης των ημερών προκαλεί προσωρινή απώλεια της λογικής χειρότερη από αυτή του αλκοόλ. Κάνουμε ένα διάλειμμα από τον καθημερινό αγώνα δρόμου προς το "τίποτα" και ζούμε αχόρταγα μια, δυο, τρεις μέρες ξεγνοιασιάς όπου "όλα" (επιτέλους!) επιτρέπονται. Διακοπές με άγχος, για να προλάβουμε και να χωρέσουμε τα πάντα. Χωρίς δισταγμό, παραμερίζουμε θρησκείες και θρησκοληψίες, όμορφα έθιμα και γραφικότητες, τα χώνουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι, τα βιάζουμε, τα εκμεταλλευόμαστε για μερικές ώρες κι έπειτα τα στοιβάζουμε στο ράφι μέχρι την επόμενη χρονιά. Σαστισμένοι, ο πολύς κόσμος, στεκόμαστε ανάμεσα στο μειδίαμα των κυνικών και τις επιταγές της θρησκείας, ανήμποροι να αντιληφθούμε ότι κάτι είναι κρυμμένο πίσω από όλα αυτά.
Κάτι "πρέπει" να είναι κρυμμένο και περιμένει να το ανακαλύψουμε. Μα τι άλλο μπορεί να είναι; Η αλήθεια, για μια ακόμη φορά, είναι μνήμη. Μνήμη που απωλέσαμε, όταν το βίωμα του καταπράσινου πασχαλινού χωριού έγινε ενήλικη μακρινή ανάμνηση.
Σπάνια ευκαιρία να δει κανείς ένα έργο αυτού του μεγέθους στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Απλά συγκλονιστικό! Συγκινητικό, κατανυκτικό και αφυπνιστικό. Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη από το Ζυλ Ντασσέν το 1957 (με κυρίως γαλλικό καστ αλλά και Μελίνα Μερκούρη – η πρώτη τους ταινία μαζί – Δήμο Σταρένιο κ.α.). Δε χωράνε αστεράκια… Ταινία-statement για χίλιους λόγους. Να πας να το δεις!
Το μυθιστόρημα δε χρειάζεται συστάσεις. Εν συντομία, το 1922 σε ένα ελληνικό χωριό που ακόμη τουρκοκρατείται, αλλά οι κάτοικοι συμβιώνουν σχετικά αρμονικά με τους Τούρκους, αναβιώνει κάθε εφτά χρόνια ένα έθιμο όπου κάτοικοι του χωριού αναλαμβάνουν να αναπαραστήσουν τη ζωή και τα πάθη του Χριστού. Ταυτόχρονα μια πομπή από πρόσφυγες καταφθάνει και αναζητά βοήθεια και νέες ρίζες. Οι προεστοί προσπαθούν να τηρήσουν απόσταση και τάξη. Οι χωρικοί με τους ρόλους του Ιησού και των αποστόλων ξεπερνούν τους εαυτούς τους και κάνουν τους ρόλους τους πραγματικότητα. Αρχέγονο μα και εκλεπτυσμένο. Ταξικές συγκρούσεις και βαθιοί θρησκευτικοί συμβολισμοί σε μια γιγάντια σύγχρονη παραβολή. Ο ορισμός του πώς καθαρή λογοτεχνία λαμβάνει φιλοσοφικές/θρησκευτικές προεκτάσεις. Το διάβασα μικρός και – μέχρι τότε – ανυποψίαστος και ποτέ δε θα το "ξεπεράσω".
Χαρακτηριστική φράση (παπά-Γρηγόρης): "Η ζωή είναι τάξη και ειρήνη. Αυτοί είναι αταξία και πόλεμος. Αυτό είναι η χολέρα!"
Στο online αρχείο της ΕΡΤ (κατηγορία: Μυθοπλασία – Δραματοποιημένες Σειρές Δράμα) μπορείς να δεις τα επεισόδια από την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του 1975.
Με χαρά ανακοινώνω την "επίσημη" και ανεξάρτητη έναρξη των προσωπικών blogs της Πόπης και του Κώστα κάτω από την ομπρέλλα του nevma.gr. Λειτούργησαν για λίγο καιρό εδώ, αλλά – μην αντέχοντας την καταπιεστική μου φιλοξενία – πλέουν πια μόνοι στο διαδικτυακό πέλαγος. Εύχομαι δημιουργικότητα και δραστηριότητα!
Για τους σινεφίλ – αυστηρά (Tristanos, φύγε από αυτό το post) – ρίξτε μια ματιά στο Funny Games του Michale Hakene (Η δασκάλα του πιάνου) που παίζεται αυτές τις μέρες. Πρόκειταιγια remake – με εκνευριστική ακρίβεια και πιστότητα – της ίδιας ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη (!) από το 1997. Μη συμβατικό θρίλερ που "προκαλεί" τη λογική σου. Πίσω από τις λέξεις: αστική τάξη σε – βίαιη – κρίση ως αποτέλεσμα της ίδιας της της ματαιότητας. Να πας μόνο αν σου αρέσουν αυτές οι προκλήσεις και για "εγκυκλοπαιδικούς λόγους".
Καταρχή, χαιρετισμούς στα παιδιά από το μεταπτυχιακό "Πληροφοριακά Συστήματα" του ΟΠΑ του 2005 και 2006. Χαλαρά χτυπάγαμε άλλο ένα έτος. Μανάδες καμαρώστε! (όσοι έχετε φωτογραφίες από αποφοίτηση κλπ στείλτε τις και θα φτιάξουμε yearbook – αλλά όχι facebook)
Δεύτερο, βρήκα σε τι θεματολογική ενότητα κατατάσσεται τελικα αυτό το blog! Είναι ένα (εν)τεχνο-κοινωνικό blog. Ευχαριστώ, Γιαννάκη, για τη σωστή ιδέα/παρατήρηση.
Τέλος, δε μπορώ να λησμονήσω τη στιγμή όπου, κατεβαίνοντας στη Βικτώρια στο σταθμό του τρένου για την επιστροφή, ο κύριος στα εισιτήρια μας ενημέρωσε ότι "απόψε δεν έχει τρένο, έχει αυτοκτονία"! Κυνισμός, αλλοτρίωση και αηδία ταυτόχρονα. Τί μας έχει κάνει αυτή η πόλη;
Πώς να ξεκινήσεις να μιλάς για το "μικρό ήρωα"! Τον ήρωα με "τα κοντά παντελονάκια και τη μεγάλη καρδιά", όπως πληροφορούσε το σημείωμα του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο. Σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τα παιδιά που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’50 και που, με κάποιο τρόπο κατάφερε να παρεισφρήσει και στη δεκαετία που μεγάλωνα κι εγώ. Ανάμεσα στα Μπλεκ, τη Βαβούρα, τα Σαΐνια και λίγο νωρίτερα τα Άμπρα-Κατάμπρα έπεσε στα χέρια μου ένας τόμος – σε τόμους έβγαινε τότε πια και όχι σε τεύχη – του Μικρού Ήρωα. Ο αυτουργός ήταν ο πατέρας μου, μεγαλωμένος και ο ίδιος με τις ιστορίες του.
Το έχεις παρατηρήσει; Εδώ και μια δεκαετία (βάλε-βγάλε κάτι ίσως) τα θερινά σινεμά έχουν ξαναζωντανέψει και έχουν γίνει ένα από τα must του αθηναϊκού καλοκαιριού. Χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν όλο και περισσότερα από γειτονιά σε γειτονιά και δίνουν πλέον μόνιμο "παρών". Άλλοτε νέα και σύγχρονα (πχ. Αρκαδία, Βύρωνας), άλλοτε παλιά και ανακαινισμένα (και καμιά φορά θρυλικά, πχ. Βοξ, Εξάρχεια). Άλλοτε συνοικιακά (πχ. Μελίνα Μερκούρη, Ηλιούπολη) και άλλοτε παρακλάδια των μεγάλων multiplex (πχ. Ster, Ίλιον). Αυτή τη στιγμή μετρούμε γύρω στα 80 (ναι!), θερινά σινεμά μέσα στην Αθήνα. Ψάξε λίγο και θα βρεις ένα πολύ κοντά σου.
Σπάνια ευκαιρία να δει κανείς ένα έργο αυτού του μεγέθους στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Απλά συγκλονιστικό! Συγκινητικό, κατανυκτικό και αφυπνιστικό. Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη από το Ζυλ Ντασσέν το 1957 (με κυρίως γαλλικό καστ αλλά και Μελίνα Μερκούρη – η πρώτη τους ταινία μαζί – Δήμο Σταρένιο κ.α.). Δε χωράνε αστεράκια… Ταινία-statement για χίλιους λόγους. Να πας να το δεις!
Με χαρά ανακοινώνω την "επίσημη" και ανεξάρτητη έναρξη των προσωπικών blogs της 
Καταρχή, χαιρετισμούς στα παιδιά από το μεταπτυχιακό "Πληροφοριακά Συστήματα" του ΟΠΑ του 2005 και 2006. Χαλαρά χτυπάγαμε άλλο ένα έτος. Μανάδες καμαρώστε! (όσοι έχετε φωτογραφίες από αποφοίτηση κλπ στείλτε τις και θα φτιάξουμε yearbook – αλλά όχι facebook)