Τάκης Μπουγιούρης

Μια από τις χθεσινές ειδήσεις στην τηλεόραση και σήμερα στις εφημερίδες ήταν τα επίπεδα των συντάξεων των βουλευτών μας. Θέμα επίσης ήταν και το αν είναι θεμιτό να δέχονται και τη βουλευτική σύνταξη μαζί με όποια άλλη από το επάγγελμά τους. Το κατά πόσο το βουλευτιλίκι είναι επάγγελμα ας μην το σχολιάσουμε. Επίσης ας μην σχολιάσουμε το πόσοι και ποιοι από αυτούς έχουν πραγματική ανάγκη συντάξεως – γιατί υπάρχει και το οξύμωρο ότι ενώ είναι δίκαιο να συντηρούνται από εμάς εκείνοι που μας αντιπροσωπεύουν, κυρίως εκείνοι που έχουν μια κάποια οικονοιμική άνεση εχουν και τη δυνατότητα να γίνουν εκπρόσωποί μας.

Τα πράγματα έχουν ως εξής και ισχύουν μετά το 65ο έτος ηλικίας: ο βουλευτής που έχει συμπληρώσει 4 χρόνια θητείας θα πάρει μετά τα 65 περίπου 1.400 ευρώ, έπειτα από 10 χρόνια 3.500 ευρώ και έπειτα από 15 χρόνια 4.200 ευρώ, φτάνοντας στο ανώτατο πλαφόν ύστερα από 17 χρόνια, περίπου 4.500 ευρώ (ΤΑ ΝΕΑ 23-11-2007).

Σας φαίνονται πολλά; Μη βιαστείτε να απαντήσετε! Γιατί για να πάρει ως σύνταξη κάποιος βουλευτής 4500€ θα πρέπει να έχει θητεύσει ως βουλευτής 17 χρόνια. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει να έχει ψηφιστεί βουλευτής σε 5 διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, ίσως και παραπάνω. Γιατί να αρνηθούμε μια καλή σύνταξη σε έναν άνθρωπο που τον θέλαμε για τόσες 4ετίες εκπρόσωπό μας στο κοινοβούλιο;

Το ξέρω… δεν τον ψήφισες εσύ άλλοι τον ψήφισαν, πιο πολλοί από εσένα. Μπορείς να το πιστεύεις. Όλοι μαζί τον ψηφίσαμε τόοοσες φορές. Αφού τον ψηφίσαμε τόσες φορές, λοιπόν, είναι άκαιρο να παραπονιόμαστε για το μέγεθος της σύνταξής που εμείς του εξασφαλίσαμε.

Συμπαθώ τον ανοικτό κώδικα όχι μόνο γιατί είναι δωρεάν αλλά, κυρίως, γιατί είναι ανοικτός. Είναι, δηλαδή, προσβάσιμος σε όλους. Ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτόν τόσο όσον αφορά το να τον εκμεταλλευτεί όσο και να τον επεκτείνει, να τον αλλάξει ή να τον διορθώσει. Ανοικτός κώδικας, ανοικτά πρότυπα. Πρόσβαση σε όλους, έλεγχος από όλους. Από όλους και για όλους δηλαδή. Αλήθεια λέω!

Επίσης πιστεύω ότι στις μέρες μας οι τηλεπικοινωνίες και το λογισμικό είναι αγαθά στα οποία όλοι μας έχουμε το ίδιο δικαίωμα πρόσβασης. Όπως, δηλαδή, υπάρχουν δεδομένες παροχές νερού, ηλεκτρικού ρεύματος κλπ, έτσι θα έπρεπε να μας παρέχονται και οι τηλεπικοινωνίες και το λογισμικό. Σε κάθε περίπτωση προς τα εκεί οδεύουμε λίγο ή πολύ τελικά, έστω και μέσω της ελεύθερης αγοράς. Αρκεί αυτή η αγόρα να μας αφορά όλους και με ισότιμο τρόπο.

Πιστεύω, ακόμη ότι η Microsoft είναι υπεύθυνη για ένα πολύ μεγάλο καλό και ένα πολύ μεγάλο κακό στο χώρο της πληροφορικής. Αναμφίβολα είναι εκείνη που κατέστησε εμπορικά δυνατό τον προσωπικό υπολογιστή σε σημείο που να θεωρείται σχεδόν δεδομένος πια. Αυτό είναι το καλό, αν και μερικοί θα ισχυριστούν ότι αυτό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς καθώς η τεχνολογία προοδεύει και οι εφαρμογές των Η/Υ είναι πολλές και σε κάθε πεδίο δράσης του ανθρώπου. Το κακό της Microsoft είναι ότι ευθύνεται για μια σωρεία κακών λογισμικών τα οποία, παρόλαυτά έχουν κυριαρχήσει στην αγορά εδώ και κοντά 2 δεκαετίες. Να τα αναφέρω? Μου αρκούν όλες οι εκδόσεις των Windows μέχρι τα XP. Φρικτά λειτουργικά συστήματα από πλευράς αξιοπιστίας. Αν ήταν αυτοκίνητα τα Windows (διαβάστε το, είναι ξεκαρδιστικό) θα πάθαιναν μια σοβαρή βλάβη 2 φορές τη ημέρα. Αλήθεια λέω!

Εν πάση περιπτώσει δε θα αναλώσω αυτό το post για να ασχολήθώ πολύ-πολύ με τα Windows, για τα οποία όλοι έχετε βλαστημήσει πολλάκις, είμαι βέβαιος, αλλά για να σας δηλώσω πως εδώ και ένα χρόνο είμαι "καθαρός" από Windows! "Με λένε Τάκη και εδώ και ένα χρόνο δεν έχω Windows στον υπολογιστή μου!.

Χρόνια πειραματίζομαι με το Linux και το χρησιμοποιώ περιστασιακά είτε για προσωπικούς είτε για επαγγελματικούς / ακαδημαϊκούς λόγους κι έχω αναπτύξει καλή σχέση μαζί του. Με συμπαθεί και το συμπαθώ! Ένα χρόνο πριν αποφάσισα να το αναγάγω στο μοναδικό λειτουργικό σύστημα που έχω σπίτι μου. Έτσι εγκατέστησα την τελευταία έκδοση του Debian – τότε η 3.1 (sarge). Το Debian είναι μια εξαιρετική διανομή, από αυτές που πραγματικά έδειξαν το δρόμο. Το ότι σήμερα ο καθένας έχει την ευχέρεια να δημιουργήσει τη δική του προσωπική διανόμή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εκπληκτική αρχιτεκτονική του. Συνήθως ο πλουραλισμός δεν είναι κακό πράγμα, αν και πράγματι οι διανομές που κυκλοφορούν σήμερα είναι σίγουρα περισσότερες από τις ανάγκες που εξυπηρετούν. Ας είναι όμως, είπαμε, όλα ανοικτά!

Το Debian, λοιπόν είναι μια εξαιρετική διανομή ιδίως για συστήματα server. Είναι από τις διανομές για τις οποίες λέγεται ότι τις εγκαθιστάς, τις τρέχεις και ύστερα τις ξεχνάς για να τις ξανα-θυμηθείς όταν θα κάνεις τα updates. Είναι ίσως κομματάκι ζόρικη διανομή για desktop όχι τόσο για τεχνικούς λόγους – αν και είναι και για τέτοιους – αλλά πιο πολύ επειδή δίνει έμφαση στη σταθερότητα κι έτσι έχει μεγάλους κύκλους ανανεώσεων. Αυτό οδηγεί στο να μη διαθέτει πάντοτε τις τελευταίες εκδόσεις των λογισμικών που συμπεριλαμβάνει. Αυτή είναι η θέση των συντηρητών του και η φιλοσοφία με την οποία αναπτύσσεται. Έτσι, τα βρήκα μπαστούνια όταν έπρεπε στο λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο να καταφέρω να έχω ένα πλήρες desktop σύστημα, έτοιμο για κάθε δουλειά που το χρειάζεται κανείς σπίτι. Κυρίως, η δυσκολία εμφανίστηκε στα θέματα των προγραμμάτων multimedia (DVD κλπ). Εξακολουθώ, όμως, να τη θεωρώ την κορυφαία διανομή server – και μάλιστα αυτά που διαβάζετε αυτήν εδώ τη στιγμή μια τέτοια διανομή σας τα έχει "σερβίρει".

Έτσι κατέληξα στη hot διανομή της εποχής το Ubuntu!. Και, ναι, τελικά χαίρομαι που δεν το έπαιξα σκληροπυρηνικός και διάλεξα το Ubuntu και συγκεκριμένα την εκδοχή του Kubuntu. Μια διανομή ειδικά για desktop με 100δες προγράμματα για κάθε είδος ανάγκης που μπορεί να έχει ένας desktop υπολογιστής. Αλήθεια λέω!

Ένας χρόνος χωρίς Windows, λoιπόν! Γίνεται και μπορείς να το κάνεις κι εσύ. Υπάρχουν και ολόκληρα sιte αφιερωμένα σε αυτή την ιδέα που θα σας βοηθήσουν να βρείτε προγράμματα ανοικτού κώδικα που να αντικαθιστούν ό,τι κάνετε με τα γνωστά σας μέχρι τώρα εμπορικά προγράμματα. Όμως, πράγματι, είναι δυνατόν να γίνει. Ένας από τους σοβαρούς λόγους για τους οποίους τα Windows είναι – δικαίως – κυρίαρχα είναι ότι υπάρχει πολύ λογισμικό για διάφορες ανάγκες και φυσικά πολλά παιχνίδια. Για τις ανάγκες "τύπου γραφείου", όμως, το ανοικτό λογισμικό κοιτά το εμπορικό στα ίσια. Το ίδιο και για εφαρμογές πολυμέσων. Για τις εφαρμογές server είναι μπροστά χρόνια τώρα! Ρωτήστε με αν θέλετε να μάθετε πως τα κατάφερα χωρίς Windows. Θα χαρώ να παρασύρω και άλλους σε αυτή την αποκοτιά.

Αλήθεια σας το λέω:

Πρόκειται για ένα blog με πολιτική διάθεση, ανοικτό σε όλους όπου βρίσκει κανείς ενδιαφέρουσα αρθρογραφία. Πάνω από όλα, όμως, ξεχωρίζει για αυτόν το απίθανο τίτλο του, ο οποίος αναφέρεται σε μεγάλο πλήθος νέων (25-35 ετών) ανθρώπων, που οι περισσότεροι είναι και κάτοχοι πανεπιστημιακών τίτλων, αλλά ζουν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς οικονομικής ομηρίας. Αυτό συνοψίζεται στις λέξεις "700 ευρώ"!

Μια ολόκληρη γενιά που την χαρακτηρίζει η ανασφάλεια για το μέλλον και η παντελής έλλειψη προοπτικής. Που επιβιώνει με χαμηλούς μισθούς, τους οποίους δέχεται ως το μη χείρον βέλτιστον. Που είναι υποχρεωμένη να παραμερίζει τις σπουδές και τα πτυχία της στο βωμό της καθημερινότητας. Που ανησυχεί για το αν θα πάρει ποτέ σύνταξη. Μια γενιά που αρνείται την πολιτική και η πολιτική (σαν με ειρωνεία) την καμαρώνει! Μια γενιά που δεν πεινάει, δεν υφίσταται δικτατορίες, δε χρειάζεται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, δεν είναι διχασμένη από εμφύλιους σπαραγμούς, και άλλα πολλά τέτοια κερδισμένα "δεν".

Κι όμως, πρόκειται για μια γενιά που δεν ονειρεύεται ή κάνει όνειρα πρόσκαιρα και ταπεινά: μια καλή δουλεία, όχι κουραστική, ει δυνατόν στο δημόσιο, έναν αξιοπρεπή μισθό, ένα αυτοκίνητο – με όσο πιο πολλά άλογα αλλά, το λιγότερο, με την προοπτική κάποτε να γίνει SUV -, ένα στεγαστικό με ευνοϊκούς όρους, ίσως και κανένα καταναλωτικό, μια θέση για πάρκινγκ, κλπ. Έχουμε εγκλωβίσει τους εαυτούς μας σε πράγματα μικρά και, δυστυχώς, εύλογα και θεμιτά. Έχουμε εγκλωβιστεί στα 700 ευρώ, ή για άλλους ίσως 1000 ή 1500.

Πείτε μου πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα σε σύγκριση με ένα ολοκηρωτικό καθεστώς; Αφού οι περισσότεροι από εμάς κοιτάμε πως θα εξασφαλίσουμε τα 700 ευρώ και όσοι το κάνουμε δεν ξαναγυρνάμε το βλέμμα πίσω ποτέ από τρόμο. Ανακυκλώνουμε μια "δημοκρατία" που υπάρχει για να διαιωνίζει τον εαυτό της. Παράγουμε τη συνέχειά μας χωρίς να αφήνουμε ίχνη.

Σαν την ηλεκτική σκούπα στα σκετσάκια του Ροζ Πάνθηρα που, σε πείσμα της λογικής, αφού τελειώσει με τις βρωμιές ρουφά τον εαυτό της. Και που πάει όλη αυτή η μάζα που η ίδια ρουφάει; Μέσα της! Μέχρι όλη να "ρουφηχτεί" και να εξαφανιστεί. Παφ!

Θα σχολιάσω τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες υπό το πρίσμα του νέου ανθρώπου, τον οποίο το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό δεν γοητεύει και από το οποίο ελάχιστα ελπίζει. Προσωπική μου θέση για τα πολιτικά όντα του 21^ου αιώνα είναι πως η "αλλαγή" πρέπει να έρθει από τον άνθρωπο ατομικά, ο καθένας, δηλαδή, θέλει – και οφείλει – να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του κι έπειτα να αναζητήσει τη συλλογική ανατροπή. Όσο για την εξουσία, διόλου δε θα έπρεπε να την κοιτούμε ως "εξουσία" αλλά ως ένα πολύ υπεύθυνο επάγγελμα με αποδοτικούς (ούτε καν τολμώ να πω "καλούς") και δίκαιους διαχειριστές. Αλλά οι ρομαντισμοί αυτοί ας συζητηθούν αλλού και άλλη ώρα.

Ως νέος άνθρωπος θα ήλπιζα – κι ας μην το πίστευα καθόλου – πως θα ερχόταν κάποια μέρα που η πολιτική θα μπορούσε να μας συγκινήσει ξανά και να γίνει μέρος της ζωής μας και όχι απλά ένα ημιώρο ανάμεσα 8:30 με 9:00 κάθε βράδυ. Οπωσδήποτε καταλαβαίνω, νομίζω, απόλυτα το πώς μας απωθεί τους περισσότερους συστηματικά, όμως με απασχολεί τακτικά και δε μπορώ απλά και "γραφικά" να την απομονώσω απλώς επειδή αδυνατώ να την αλλάξω ή επειδή μπορώ να την επηρεάσω μονάχα ανεπαίσθητα.

Σα νέος άνθρωπος θα ήθελα να έβλεπα αυτό το φθινόπωρο μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ. Αναμφίβολα είναι μια οργάνωση – ας μη λέμε πια "κίνημα" – που κάποτε εξέφρασε πολλές προοδευτικές δυνάμεις της χώρας και είναι υπεύθυνο για κάποιες από τις σημαντικές αλλαγές που της συνέβησαν την τελευταία 30ετία. Πολύ θα ήθελα να είχα δει ένα ρεύμα πραγματικής αλλαγής. Η λέξη έχασε κυριολεκτικά το νόημά της. Οι δύο υποψήφιοι αν ήταν web sites θα τους είχε καταλογιστεί "keyword spamming" (ή keyword stuffing). Μια αφελής τακτική όπου μια λέξη (keyword) χρησιμοποιείται υπερβολικά συχνά, ακόμη και σε αφανή για το χρήστη σημεία αλλά εμφανή στις μηχανές αναζήτησης, με σκοπό να κοροϊδέψει τις μηχανές αναζήτησης πως η εν λόγω ιστοσελίδα είναι πράγματι σχετική με αυτή τη λέξη. Κάπως έτσι αισθάνομαι, ακούγοντας τους δύο κύριους υποψήφιους να αγορεύουν. Σα μια "αμήχανη" μηχανή αναζήτησης που προσπαθούν να την πείσουν ότι έχουν κάποια σχέση με τη λέξη κλειδί "αλλαγή".

Μα είναι τόσο απλά εν τέλει τα πράγματα. Και η επιχειρηματολογία καταρρέει από τη ρίζα της. Γιατί έχει λησμονηθεί κάθε αιτία και αφορμή για την οποία στ’ αλήθεια είναι αναγακαία μια αλλαγή. Το ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες – για κάποιους ίσως και τα τελευταία χρόνια γενικότερα – λησμόνησε ή επέλεξε να παραμερίσει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους είναι αντιπολίτευση και όχι κυβέρνηση. Το φαιδρό της υπόθεσης είναι πως κάθε Έλληνας το γνωρίζει και το σιγομουρμουρίζει κάτω από τα μουστάκια του. Γιατί είναι αναγακαία η αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ; Αυτό αναρωτήθηκαν σίγουρα όλα τα πρόσκαιρα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν μέσα του αυτό τον καιρό. Και λέω "πρόσκαιρα" γιατί, ας μην κρυβόμαστε, η ανάγκη για εξουσία θα τους ξανα-ενώσει. Το αναρωτήθηκαν και αντί ώριμα να αναζητήσουν τις αιτίες βιάστηκαν να απάντησουν πως η "αλλαγή" είναι αναγακάια για να καταφέρει πάλι να γίνει εξουσία. Δεν έχει, δηλαδή, πολιτικό πρόβλημα το ΠΑΣΟΚ! Αλλά πρόβλημα στο να πείσει τους ψηφοφόρους να το κάνουν πάλι κυβέρνηση. Δεν έχουν φταίξει τα σκάνδαλα του παρελθόντος, οι εθνικές ταπεινώσεις, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και η εγκαθίδρυση βαθέος κράτους από την εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά έχουν λησμονηθεί μέσα σε μόλις 4 χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας – την οποία θα πιάσουμε και αυτή εν καιρώ στο στόμα μας.

Έιναι ένα θλιβερό, ασυγχώρητο λάθος. Αντί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνία και να προτείνει πολιτικές πραγματικά κεντροαριστερές, αναλώθηκε σε μια μάχη προσώπων και μια αντιπαράθεση διόλου πολιτική. Οι συνυποψήφιοι όμως ήξεραν το διακύβευμα. Ο νικητής των εκλογών της 11^ης Νοεμβρίου δεν είναι απλά ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αλλά κατά πάσα πιθανότητα – κι εφόσον ο δυνάμει νέος εκλογικός νόμος δεν επηρεάζει τις επόμενες εκλογές – είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός. Έτσι, χτες, 1 εκατομμύριο Έλληνες (μαζί τους κι εγώ) ψηφίσαμε θέλοντας και μη τον επόμενο πρωθυπουργό.

Το γιατί ο καθένας από αυτό το 1 εκατομμύριο πήγε να ψηφίσει ας το αφήσουμε στην προσωπική του κρίση. Δεν είναι μεμπτό, όπως και να ‘χει, να συμμετέχεις σε τέτοιες διαδικασίες. Υπό συζήτηση είναι το κατά πόσο τέτοιες διαδικασίες πράγματι ωφελούν έναν οργανισμό σαν το ΠΑΣΟΚ ή όχι.

Δε μου είναι δυνατόν, όμως, να μην επαναλάβω την τεράστια απογοήτευσή μου, για αυτή τη χαμένη ευκαιρία – όχι μικρότερη από κάθε άλλη απογοήτευση για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Αδυνατώ να πιστέψω πως άνθρωποι τόσα χρόνια στην πολιτική δεν αναρωτήθηκαν γιατί απώλεσαν την εξουσία! Γιατί για 2 συνεχόνεμενες εκλογικές αναμετρήσεις ηττήθηκαν από αυτό που χαρακτήρισαν ως "η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης"! Επειδή, τάχα, έχασαν το στενό "δεσμό" τους με τα κοινωνικά στρώματα ή επειδή υπέστησαν τη φυσιολογική φθορά της πολυετούς εξουσίας ή, ακόμη, επειδή ο "δεξιός" λαϊκισμός τους υπερκέρασε;

Είναι πολύ φτηνό πολιτικοί άνδρες να αδυνατούν να κάνουν την αυτονόητη κριτική τους και να προχωρήσουν μπροστά. Αντ’ αυτού, κοιτούν πίσω και μας φοβερίζουν για τη "δεξιά" λαίλαπα της οποίας όμοιοι έχουν γίνει, κατά γενική ομολογία. Από παιδάκι στο σχολείο θυμάμαι να ακούω και σιγά σιγά να διαβάζω στις εφημερίδες για τη σύγκλιση των πολιτικών των 2 μεγάλων κομμάτων και για την εξομάλυνση των ιδεολογικών τους διαφορών. Και ιδού όλοι γινόμαστε μάρτυρες αυτού κάθε μέρα. Ποιος αδυνατεί να το δει τόσα χρόνια μετά; Γιατί επιμένει να πολώνει το κλίμα ρητορεύοντας για μια "δεξιά" καθρέφτη του δικού του πολιτικού κόσμου; Γιατί δε μου προτείνει πολιτικές, παρά προσπαθεί να με πείσει ότι οι άλλοι είναι η δεξιά και εκείνος και ο περίγυρός του είναι η εκείνη αριστερά που πρεσβεύει τη δύστυχη και χιλιοειπωμένη αλλαγή. Σαν το ψεύτη βοσκό, δε μπορείς να τον ξαναπιστέψεις όταν θα την ξεστομίσει πάλι αυτή τη λέξη.

Γιατί δεν έχασε μόνο την ευκαιρία να κάνει αυτή τη λέξη πράξη. Δεν είναι προσωπική του η απώλεια – θα είναι πρωθυπουργός μεθαύριο μοιραία. Την έχει ακυρώσει για πολλά χρόνια ακόμη. Την έχει βιάσει! Την έχει ληστέψει από οποιονδήποτε θελήσει να την πιστέψει στο μέλλον. Μου έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να πιστεύω σε αυτή τη λέξη. Γιατί ποιος μπορεί να σηκωθεί αύριο και να ισχυριστεί ξανά μιαν άλλη, ακόμη πιο νέα, αλλαγή; Ποιος μπορεί, αύριο να μου την υποσχεθεί για άλλη μια φορά;

(Δεν τα αναφέρω αυτά απευθυνόμενος στο Γ. Παπανδρέου, που πρώτος από όλους έδωσε έμφαση στην περιβόητη αλλαγή. Σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ αλλαγή ζητούσε και αλλαγή υποσχόταν. Είναι καθαρά συλλογική αυτή η ευθύνη.)

Και η αριστερή στροφή! Φοβερή έμπνευση και τούτη! Τι χρειάζεται για να κερδίσουμε ξανά την εξουσία; Δημιουργούμε την εντύπωση για το δεξιό "τέρας" και του επιτιθέμεθα από τα αριστερά. Επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο. Με ποιες πολιτικές και ποιες διαδικασίες θα γίνει η αριστερή στροφή κανείς δεν έμαθε.

Λυπούμαι πολύ, εν κατακλείδι. Γιατί θέλω να πιστέψω και θέλω δω κάτι να αλλάζει. Οι γονείς μας είχαν την ατυχία να χρειάζονται "αλλαγή" στα νιάτα τους και την τύχη να τη δουν να έρχεται – έστω και όχι υπό ιδανική μορφή. Η δική μας γενιά στερήθηκε ιδεολογίας, αποστράφηκε την πολιτική και οι γονείς της φρόντισαν να βιάσουν κάθε ευκαιρία για "νέα αλλαγή". Αυτό είναι ασυγχώρητο!

Κάπως έτσι θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια φράση η ολοένα και αυξανόμενη αγοραστική δεινότητα – μανία (?), στρατηγική (?) – της Google.

Είσαι εταιρεία πληροφορικής; Έχεις κάτι καλό και αρκούντως πρωτοποριακό; Δεν προβλέπεις να τη βγάζεις καθαρή για πολλά χρόνια ακόμη; Ε, λοιπόν, η καλύτερη ευχή που έχεις να κάνεις είναι να σε μυριστεί η Google, ή κάτι σαν κι αυτήν εν πάση περιπτώσει, και να σε αγοράσει.

Για του λόγου το αληθές ιδού η λίστα των εξαγορών της Google ως έχει μέχρι σήμερα από τα forums του webmasterworld.com: Google acquisitions. Η λίστα βγάζει μάτι! Ό,τι μοδάτο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο σε Ευρώπη και Αμερική η Google το ζαχάρωσε, το πλεύρισε και το καβάντζωσε! Μερικά τρανταχτά – buzzword – ονόματα: Double Click, YouTube, Picasa, Urchin κλπ.

Εγώ, πάντως ανησυχώ που η Google βρίσκεται πίσω από σχεδόν κάθε κλικ που γίνεται στο διαδίκτυο, που ταυτόχρονα θέλει να μου σπρώχνει τα ανάλογα διαφημιστικά, παράλληλα να μου κρατά τα emails μου και να μου συντηρεί τα έγγραφά μου ενώ έχει τη δύναμη να μου δίνει αυτό που εκείνη θεωρεί "σχετικό" στις αναζητήσεις μου. Google ίσον ισχύς ίσον εξουσία. Είναι μια καλή μηχανή αναζήτησης, ΟΚ, ως εκεί!

Γι’ αυτό κι εγώ ως πληροφορικάριος νέος και φιλόδοξος σας λέω, δε θέλω τίποτε άλλο, θέλω όταν μεγαλώσω να με αγοράσει η Google…

Ένα θαυμάσιο και συγκινητικό τραγούδι που επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα χάρη σε μια εξίσου θαυμάσια διαφήμιση για γνωστή μάρκα ουίσκι! Είναι κρίμα που τόσο όμορφα πράγματα χρησιμοποιούνται για τόσο ασήμαντους σκοπούς. Αλλά ας μην κρίνουμε την εποχή μας σήμερα.

Θυμάστε:

Και να από που ξεκίνησε η ιστορία του τραγουδιού, η οποία φτάνει πίσω ως το 1930 και τους εργατικούς αγώνες της εποχής στις ΗΠΑ! Εμείς το γνωρίσαμε από τη Natalie Merchant αλλά έχει ειπωθεί και από άλλες ιστορικές φυσιογνωμίες. Πού να φανταζόταν η πρώτη κυρία που το δημιούργησε και το τραγούδησε ότι θα εξελισσόταν έτσι. Και τι παράταιρο ένα τραγούδι με τέτοιους στίχους να αξιοποιείται για να προωθήσει μια διεθνή μάρκα ουίσκι.

Στο eMule και τα σχετικά δίκτυα θα το βρείτε και από την αυθεντική του δημιουργό (Florence Reece) – για ιστορικούς λόγους. Εδώ μπορείτε να την ακούσετε να το τραγουδά η ίδια, μάλλον σε μεγάλη ηλικία.