17 Μαρτίου, 2010

Ο κινηματογράφος ανέκαθεν χρησιμοποιούσε κάθε νέα τεχνολογία που επέτρεπε στους δημιουργούς να γυρίζουν ταινίες με περιεχόμενο όλο και πιο εντυπωσιακό, όλο και πιο ρεαλιστικό. Η λέξη που προκαλεί θόρυβο στις μέρες μας στο χώρο αυτό είναι το "3D". Αρκετά, όμως. Το βαρέθηκα κιόλας. Είδα φέτος ήδη δύο ταινίες στο αποκαλούμενο 3D, πρώτον γιατί ήθελα να δω πώς θα είναι και, δεύτερον, επειδή αν προβλέπεις ότι μια ταινία θα σου αρέσει ελπίζεις αυτή η αίσθηση θα είναι εντονότερη στις 3 διαστάσεις. Αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι 3D. Ήθελα να 'ξερα πώς θα το ονομάσουν στο μέλλον όταν, ίσως, κάποτε εμφανιστεί μια πραγματικά τρισδιάστατη τεχνολογία στο σινεμά!

Αν δεν το έχεις δει, φαντάσου πώς φαίνονται αυτά τα παιδικά βιβλία με το τρυκ στις σελίδες, όπου όταν τις γυρνάς το σκηνικό ανασηκώνεται και χάρτινοι – δισδιάστατοι – ήρωες αναδύονται μέσα από αυτές, ο καθένας στο υποτιθέμενο βάθος του, για να δοθεί μια ψευδαίσθηση τριών διαστάσεων. Που μόνο τα μικρά παιδάκια, βέβαια, εντυπωσιάζει. Κάπως έτσι είναι το 3D στον κινηματογράφο σήμερα. Κι επιπλέον φοράς αυτά τα γελοία γυαλιά, φτιαγμένα one-size για όλους, φορεμένα ποιος ξέρει από πόσους (σε μερικά σινεμά τα επιστρέφεις φεύγοντας, σε άλλα τα παίρνεις μαζί σου) και για κάνα δίωρο αλλοιθωρίζεις σαν το Γύλο προσπαθώντας να δεις αυτό που δεν υπάρχει και οι άλλοι βλέπουν (;), κι επομένως θα είσαι μάλλον εσύ ο κουτός που δεν το παίρνεις χαμπάρι και, τέλος, φεύγεις με πονοκέφαλο από την υπερπροσπάθεια να διακρίνεις το νέο αυτό εφφέ σε ελάχιστες – καλοφωτισμένες και στατικές – σκηνές.

Αν μια ταινία είναι εντυπωσιακή εικαστικά δες την στο "κανονικό" σινεμά. Θα είναι το ίδιο και περισσότερο εντυπωσιακή και δε θα θες και ασπιρίνη μετά. Α, και να πας να δεις την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Tim Burton. Αλλά όχι σε 3D!

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
11 Μαρτίου, 2010

Κάτι δε θα κατάλαβα καλά μάλλον. Από παντού ακούω καλά σχόλια και καλές κριτικές για τη φετινή ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο το "Νησί των Καταραμένων" ("Shutter Island"), στο οποίο ανακατεύονται στοιχεία από αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ με θεωρίες συνωμοσίας και περιπέτεια. Η ιδέα πίσω από την ταινία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη πια – βλ. το "Σκοτεινό παράθυρο" ("Secret Window") κι ακόμη την "Έκτη Αίσθηση" ("Sixth Sense"). Θέλω να πω ότι μια τέτοια  ιδέα για την τελική ανατροπή του σεναρίου δεν έχει νόημα να χρησιμοποιείται παραπάνω από μία φορές, επειδή είναι αρκούντως απρόσμενη και ικανή την πρώτη φορά και μόνο. Μετά μοιάζει αντιγραφή. Επιπλέον, θα περίμενα κάτι πιο σύνθετο από τον Σκορτσέζε (!) και όχι απλά ένα θριλεράκι που αλλάζει τα δεδομένα κάααπως εντυπωσιακά στο τέλος. Ίσως τα γεράματα. Και μήπως ήταν η ιδέα μου ότι πολλές σκηνές ήταν προχειρογυρισμένες ή γυρισμένες αλλού-οι-ηθοποιοί-κι-αλλού-το-σκηνικό (όπως στις παλιές ταινίες, που ο οδηγός έστριβε το τιμόνι δεξιά-αριστερά, προφανώς για το εφφέ, αλλά το αυτοκίνητο συνέχιζε να πηγαίνει ευθεία); Ο Ντι Κάπριο, πάντως, αν και δείχνει σταθερά το πολύ 20 χρονών, κάτι που με δυσκολεύει να τον βλέπω σε ρόλους καθαρά αντρικούς, την παλεύει αρκετά καλά, οφείλω να ομολογήσω. Να τη δεις σε DVD… Αλλά να δεις με την εξής σειρά (για να μου πεις μετά):

>>

Αναπάντητα και σκοτεινά ερωτήματα:

  • Παρατηρείς τις ομοιότητες στις τρεις αφίσες;
  • Γιατί και στις τρεις ο κεντρικός ήρωας τα έχει πάρει και κοιτάει λοξά και υπό ειδικό φωτισμό;
  • Ποιος από τους τρεις την έχει ακούσει περισσότερο;
  • Γιατί και οι τρεις τίτλοι ξεκινούν με το αγγλικό γράμμα "S";
  • Γιατί και οι τρεις τίτλοι αποτελούνται δύο λέξεις (δε μετράμε το "the" ως λέξη);
  • Τι μου ήρθε και έβαλα τόσο μεγάλα βελάκια ανάμεσα στις εικόνες;
εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
16 Δεκεμβρίου, 2009

Ο Terry Gilliam, το πέμπτο μέλος της θρυλικής πεντάδας των "Monty Python's Flying Circus", ο Αμερικάνος ανάμεσα στους Βρεττανούς, σκηνοθέτης του "Βαρόνου Μυνχάουζεν" και των "12 πιθήκων" επέστρεψε φέτος με την ταινία "Ο φανταστικός κόσμος του δρ. Παρνάσσους". Ο δρ Παρνάσσους ένας ξεπεσμένος γυρολόγος στην εποχή μας, σχεδόν από προσωπική επιλογή όμως, πώς να τον πείς, ας τον πω μάγο ή γκουρού, με την ικανότητα να ελέγχει την φαντασία των ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπος για πολλοστή φορά στη χιλιόχρονη ζωή του με το σατανά, όταν ο τελευταίος έρχεται να του πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχει, αποτέλεσμα μιας παλιάς συμφωνίας. Αλλά, ο σατανάς δεν αρκείται σε ένα έπαθλο. Γουστάρει το παιχνίδι και το τζόγο και βάζει ένα τελευταίο στοίχημα με το δρ. Παρνάσσους.

Η ταινία είναι γεμάτη από νοήματα για τη ζωή και τη στάση μας απέναντί της ("Ο δρ Παρνάσσους δε θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο, θέλει ο κόσμος να κυβερνά τον εαυτό του" κα) αλλά τόσο γεμάτη που μάλλον αποτυγχάνει να τα χωνέψει όλα ταυτόχρονα και να τα αποκρυσταλλώσει σε κάποιο μήνυμα – όχι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν απαραίτητο. Το σενάριο αφήνει αρκετά κενά και κάνει καμπόσα άλματα αφήνοντας τους χαρακτήρες σε ανεξήγητες και, φαινομενικά, μυστηριακές πράξεις.

Αλλά δεν πειράζει. Οι φαν θα αναγνωρίσουν μέσα στο πλήθος από φαντασμαγορικές εικόνες και αλλόκοτους χαρακτήρες αυτό που τους έκανε να τον αγαπήσουν. Η αγάπη προς το όμορφα δοσμένα και αθώο γκροτέσκο, η καλπάζουσα, σουρρεαλιστική φαντασία, το ιδιότυπο χιούμορ είναι όλα εκεί. Πας να δεις την ταινία αυτή πιο πολύ για να δεις τι κατέβασε αυτό το κεφάλι τούτη τη φορά και όχι τόσο γιατί είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις. Πρόκειται για ένα δημιουργό που προσωπικά καταχωρώ στο πλευρό του Tim Burton. Σας αφήνω με ένα από τα ασυνήθιστα, αλλοπρόσαλα, αυθάδη μα και τόσο γοητευτικά καρτούν που σχεδίαζε τακτικά για τους "Monty Python" ο Terry Gilliam στις αρχές της δεκαετίας του '70.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
23 Οκτωβρίου, 2009

Το εισιτήριο δεν είναι απλώς ένα χαρτάκι που εξασφαλίζει την είσοδό μας σε ένα χώρο. Οπωσδήποτε, πρωτίστως ανταποκρίνεται σε λειτουργικές ανάγκες. Κάποιος πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι έχει βρεθεί εκεί που έχει βρεθεί όχι παράνομα και ότι έχει καταβάλει το ανάλογο αντίτιμο. Το εισιτήριο είναι, κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν ένα συμβόλαιο, μια απόδειξη παροχής υπηρεσίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το εισιτήριο είναι και ένα ενθύμιο. Συχνά είναι η μόνη χειροπιαστή απόδειξη, αν όχι μία, έστω, από τις πολλές, που σου μένει από ένα θέατρο, ένα μουσείο, ένα σινεμά, τις συγκοινωνίες μιας ξένης πόλης που επισκέφτηκες κλπ. Για τους – παράξενους – ανθρώπους που αρέσκοντται στο να συλλέγουν αναμνήσεις τα εισιτήρια δεν είναι μικροπράγματα, είναι συλλεκτικά κομμάτια, ειδικά αν είναι και όμορφα σχεδιασμένα.

Και τώρα πες μου τι τους έχει πιάσει σε πολλά σινεμά στην Αθήνα (χτες το βράδυ το είδα στο Αττικόν, στη Σταδίου, αλλά το έχω πετύχει και αλλού) και έχουν σταματήσει πια να κόβουν εισιτήρια; Τόσο πολύ τους κόστιζαν; Σου κόβουν κανονικές αποδείξεις, σαν κι αυτές που παίρνεις από το σούπερμάρκετ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των σούπερμάρκετ, σχετικά με αυτό το θέμα. Όμως, περιμένω κάτι παραπάνω από ένα σινεμά, ένα χώρο που στεγάζει μια μορφή τέχνης και θέλει να έχει πιο στενή σχέση με το κοινό του. Για να μπορώ κι εγώ, σα ρομαντικό παιδί, να συνεχίσω να μαζεύω τα εισιτήριά μου όμορφα κι ωραία κι όχι να γεμίζω κουτιά με ασπρόμαυρες, κακοτυπωμένες αποδείξεις. Ευχαριστώ…

Update:
Καιρό ψάχνω να βρω ένα ωραίο άρθρο που είχα διαβάσει και μετά χάσει το link του. Το ξαναβρήκα! Ο συγγραφέας του πιστεύει ότι κάποιος που παρέχει μια υπηρεσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει δίνοντας ένα όμορφο εισιτήριο ή μια όμορφη απόδειξη στον πελάτη του. Και δείτε τι κάνει παίρνοντας ως παράδειγμα μια απόδειξη από τα γνωστά σε όλους μας Starbucks. Πολύ καλό…

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι, θέατρο, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
5 Σεπτεμβρίου, 2009

Καλό, ε; Αναφέρομαι έντεχνα και ειρωνικά στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο, το "Inglourious Basterds", επίτηδες γραμμένο ανορθόγραφα και επίτηδες δοσμένο ανορθόγραφα και στα ελληνικά ως "Άδωξοι Μπάσταρδη". Την είδα. Και δεν ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για μια ταινία άψογης, κατά τα άλλα αισθητικής, με μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη πρώτη σκηνή (Chapter One), που, όμως έκανε αρκετές κοιλιές στη συνέχεια, αποτυγχάνοντας να είναι είτε καθαρά περιπετειώδης είτε καθαρά κωμική είτε και τα δύο (όχι ότι έπρεπε να είναι κάτι από όλα αυτά). Ο Ταραντίνο μοιάζει να εμπεδώνει την αισθητική του "Kill Bill" αλλά στην ουσία περισσότερο απλά την επαναλαμβάνει σε άλλο χωροχρονικό πλαίσιο και με λιγότερη ένταση. Οι λίγες σουρεαλιστικές και καμιά φορά ξεκαρδιστικές πινελιές δεν αρκούσαν.

Ο "αξιοζήλευτως μπάσταρδως" είναι ο ίδιος, πάντως! Το παλικάρι κάνει ό,τι γουστάρει και πρέπει να το απολαμβάνει μέχρι τέλους. Δεν περιμέναμε αυτή την ταινία για να το ανακαλύψουμε, όμως γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ξεκάθαρο. Δημιουργεί με mainstream τρόπο ταινίες και αισθητικές που, διαφορετικά, θα θεωρούνταν δεύτερης διαλογής. Όμως το κάνει με τέτοιο στυλιζάρισμα που είναι τουλάχιστο απολαυστικό να τις παρακουθείς, έχοντας θέσει τους όρους για ένα δικό του είδος σινεμά. Ως προς αυτό είναι πραγματικά αξιοζήλευτος, με την έννοια ότι μπορεί να κάνει χωρίς περιορισμούς αυτό που η κούτρα του κατεβάσει κάθε φορά και να είναι αποδεκτός.

Ενδιαφέρον trivia: Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στον αγγλικό τίτλο της ιταλικής B-ταινίας του 1978 "Quel maledetto treno blindato" του Enzo G. Castellari, που στη βρετανική της απόδοση μεταφράστηκε ως "Inglorious Bastards" με την οποία έχει μικρή σεναριακή ομοιότητα. Διάβασε όλο το χορτάστικό trivia της ταινίας στο imdb για όλες τις μικρές λεπτομέρειες και τις πάμπολλες αναφορές της.

*****

Προσθήκη:
Άλλαξα γνώμη. Έπειτα από συζήτηση με φίλους, καταλήγω ότι, μάλλον, πρόκειται για έναν "αξιοζήλεφτο μπάσταρδω"…

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
11 Ιουνίου, 2009

Θα ξέρεις ήδη τη συμπαθειά μου στο σινεμά και δη στο θερινό! Όπως κάθε χρόνο, τα θερινά σινεμά είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δεις ταινίες που δεν πρόλαβες το χειμώνα, αλλά και ταινίες που δεν ζουσες καν όταν γυρίστηκαν. Χώρια που πολλά από αυτά αποτελούν οάσεις μέσα στο ατελείωτο τσιμέντο της πόλης.

Πάρε ορισμένες προτάσεις, λοιπόν, για το φετινό καλοκαίρι:

Παλιές ταινίες:

  • Η πτώση της Λόλα Μοντές (Μάρτιν Κάρολ, Πίτερ Ουστίνοφ)
  • Υπόθεση Τόμας Κράουν (Στιβ Μακ Κουίν, Φέι Νταναγουέι)
  • Μπελίσιμα (του Λουκίνο Βισκόντι με Άννα Μανιάνι)
  • Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά (του Μπλέικ Έντουαρντς)
  • Το δέντρο που πληγώναμε (του Δήμου Αβδελιώδη – ναι, ελληνική)

Νέες ταινίες:

  • Σφραγισμένα χείλη (Κέιτ Γουίνσλετ, το – δίκαιο – Όσκαρ ‘Α γυναικείου ρόλου 2008)
  • Άσε το κακό να μπει (η πρωτότυπη σουηδική ταινία που είδαμε το χειμώνα)
  • Ανάμεσα στους τοίχους (φετινή γαλλική ταινία με τεράστια επιτυχία στη Γαλλία)
  • Coraline, το σπίτι στην ομίχλη (stop motion animation του Χένρι Σέλικ)
  • Vicky Christina Barcelona (του Γούντι Άλλεν με Σκάρλετ Γιόχανσον, Πενέλοπε Κρουζ, Χαβιέ Μπαρδέμ)

Για να μην αδικήσουμε και τα υπόλοιπα σινεμά, κοίτα και ένα φοβερό σινεφίλ αφιέρωμα στο Άστυ αυτές τις μέρες με ταινίες όπως Χαμένη λεωφόρος, Η αυτοκρατορία των αισθήσεων, Λεωφορείον ο πόθος, Άγγελος εξολοθρευτής, Η τελευταία νύχτα του κόσμου κ.α.

Καλό καλοκαίρι…

εκτύπωση Κατηγορίες: σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
9 Οκτωβρίου, 2008

Όπως πάντα θέλω να τα κάνω και να τα προλάβω όλα! Πήγα cinema λοιπόν κι έχω να σου πω, ναι, να πας να δεις την Poppy (στο "Τυχερή κι Ευτυχισμένη") για μια κάπως πιο… εναλλακτική αλλά εξίσου απολαυστική κι εντελώς βρετανική εκδοχή της Amelie. Κι επίσης σου προτείνω να προλάβεις να δεις (ει δυνατόν σε adult μη μεταγλωττισμένη έκδοση) τον "Wall-E" (προφέρεται  Γουόλι), το πιο γλυκό κι ευαίσθητο ρομποτάκι που κατασκευάστηκε ποτέ (από την Pixar).

Από αύριο στοχεύουμε στη νέα ταινία του Woody Allen, το "Vicky Christina Barcelona" με Scarlett Johansson, Javier Bardem και δε συμμαζεύεται…

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 3 σχόλια
5 Ιουλίου, 2008

Γιατί καμιά φορά, το θερινό μπορεί να συνδυαστεί και με απολαύσεις που δεν τις έχεις προβλέψει. Διαβάστε τι λέει η Πόπη στο "Hitchcock και τυρόπιτα". Τίτλος απόλυτα εμπνευσμένος!

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, ήμουν εκεί, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
2 Ιουλίου, 2008

Το έχεις παρατηρήσει; Εδώ και μια δεκαετία (βάλε-βγάλε κάτι ίσως) τα θερινά σινεμά έχουν ξαναζωντανέψει και έχουν γίνει ένα από τα must του αθηναϊκού καλοκαιριού. Χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν όλο και περισσότερα από γειτονιά σε γειτονιά και δίνουν πλέον μόνιμο "παρών". Άλλοτε νέα και σύγχρονα (πχ. Αρκαδία, Βύρωνας), άλλοτε παλιά και ανακαινισμένα (και καμιά φορά θρυλικά, πχ. Βοξ, Εξάρχεια). Άλλοτε συνοικιακά (πχ. Μελίνα Μερκούρη, Ηλιούπολη) και άλλοτε παρακλάδια των μεγάλων multiplex (πχ. Ster, Ίλιον). Αυτή τη στιγμή μετρούμε γύρω στα 80 (ναι!), θερινά σινεμά μέσα στην Αθήνα. Ψάξε λίγο και θα βρεις ένα πολύ κοντά σου.

Κάποτε (στο διάλειμμα του "Καλοκαίρι με τη Μόνικα", του Μπέργκμαν, στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι) συζητούσαμε με φίλους όταν θα μας έρχονταν επισκέπτες από το εξωτερικό πού θα τους "περπατούσαμε" στην Αθήνα. Όλοι συμφώνησαν για τους κλασσικούς προορισμούς: Πλάκα, Θησείο, μουσεία, Ακρόπολη κλπ. Κάποιος πρόσθεσε σε αυτούς τους προορισμούς και μια βραδιά σε ένα θερινό. Και πράγματι, αν το καλοσκεφτείς, τα θερινά τα σινεμά αποτελούν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της καλοκαιρινής Αθήνας που δεν το συναντάς σε άλλη πόλη του κόσμου! Αποδεικνύουν κι αυτά την εξωστρέφεια του Έλληνα, που συνδύασε, σε αυτή την περίπτωση άψογα, την ανάγκη για λίγη βραδινή δροσιά με την αγάπη του για την έβδομη τέχνη.

Και δηλώνω φαν και τακτικός πελάτης! Αν το συνδυάσεις κιόλας με το γεγονός ότι πολλές παλιές κλασσικές ταινίες που βγαίνουν σε επανέκδοση παίζονται κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – σε θερινά θα καταλάβεις το γιατί. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να δεις τέτοιες ταινίες σε μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, χτες απολαύσαμε το "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", του Χίτσκοκ, από την οποία είναι παρμένα και τα δύο ενσταντανέ στα δεξιά. Δες πώς μας φάνηκε μια από τις πιο ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά (κάνε υπομονή, αξίζει να περιμένεις να δεις αυτό το σπίρτο να "σβήνει"):

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, ήμουν εκεί, προσωπικά, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 7 σχόλια
6 Ιουνίου, 2008

Τι κρίμα για έναν τέτοιο ήρωα του κινηματογράφου. Δεν του έπρεπε τέτοιο sequel! Σαν κακόγουστη tribute τηλε-ταινία έμοιαζε, με πρόχειρο σενάριο, βιαστική πλοκή, ελάχιστο χιούμορ και τυπική δράση. Κρίμα, κι ήταν ο αγαπημένος μου… Τίποτε! Ούτε μισό αστεράκι για την ανάμνηση!

Πάτα-τάτα-τάααν… πάτα-τάααν… πάτα-τάτα… πάτα-τάααν… πα-τα-ταααν!

Όπως, καταλάβατε, φίλοι, είμαι πίσω. Για λίγο, αλλά πίσω. Συμβαίνουν πολλά αυτό τον καιρό και θα ζοριστούμε λίγο. Κι αυτό το blog θα λαχανιάζει που και που αλλά πάλι πίσω θα επιστρέφει και θα δίνει το παρόν. Δεν έχω λησμονήσει κανένα από τα αιτήματά σας, (Γιάννη και Παναγή)…

εκτύπωση Κατηγορίες: γενικά, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 3 σχόλια