Τάκης Μπουγιούρης

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε ένα πολύ όμορφο αποκριάτικο παρτυ στο μπαρ "Cargo" στο Μαρούσι διοργανωμένο από μερικούς φίλους, οι οποίοι φώναξαν τους από μερικούς δικούς τους φίλους ο καθένας κοκ! To θέμα ήταν "Emo". Οι καλεσμένοι όφειλαν να εμφανιστούν αναλόγως και έτσι και έγινε. Παρακαλώ, ζητούμε την επιείκιά σας… (Εδώ βρίσκεται όλο το φωτογραφικό υλικό και θα εμπλουτίζεται καθώς θα το λαμβάνω).

Review:
"Το παρτυ στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Η μουσική ήταν χάλια, μελαγχολική και πνιγερή, σαν τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ευτυχώς, έγινε μια μικρή διακοπή ρεύματος, η οποία μπόρεσε να ρίξει κι άλλο το πεσμένο ηθικό των emo καλεσμένων. Τα ποτά μας χάλασαν όλους. Πήγαμε στενοχωρημένοι και φύγαμε με κατάθλιψη. Οι καλεσμένοι ήταν από αδιάφοροι έως μελαγχολικοί. Δεν παίχτηκε καμία φάση, κανένας δε ζευγάρωσε με κανέναν, όλοι αισθανόντουσαν αποπνικτικά. Τα αγόρια ήταν βαρετά και οι κοπέλες είχαν έρθει κλαμμένες από την απογευματινή κηδεία. Κανείς δε χόρεψε, στα πρόσωπά τους διαγραφόταν η απόγνωση και η απελπισία. Όλη η συγκέντρωση έμοιαζε πιο μάταιη κι από την ίδια τη ζωή. Φεύγοντας έμενες με την αίσθηση ότι η διασκέδαση είναι πολύ υπερτιμημένη έννοια που δεν αξίζει τη σημασία που της δίνεται. Κάθε στιγμή είναι άλλο ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος και τα πάρτυ δεν είναι παρά η εορτασμός του. Πιθανότατα δε θα ξαναπεράσουμε ποτέ τόσο άσχημες αποκριές.
Χάλια… χάλια… χάλια…"

Χαίρετε φίλοι. Έκανα ορισμένες προσθήκες εδώ κι εκεί στο blog, κυρίως κάποιες φωτογραφίες στη στήλη δεξιά με τον τίτλο "The happiest days of our lives" και σας τις παρουσιάζω:

• Φωτογραφίες προστέθηκαν από το ταξίδι στην Ιταλία.
• Από την ημέρα της συναυλίας του Roger Waters στο Terra Vibe πρόσθεσα πολλές φωτογραφίες.
• Από μια πολύ όμορφη εκδρομή στο Ναύπλιο επίσης.

Επίσης, όσοι δεν έχετε προσέξει τη σελίδα "Σήμερα και πριν" κάτω από τη στήλη "Πράματα", τότε ρίξτε μια ματιά.

Τέλος, αισθάνομαι πως κάποιο από το περιεχόμενο που έβαλα τον πρώτο μήνα μπήκε κάπως μαζεμένο και πλέον βρίσκεται αδίκως στον πάτω του blog. Γι’ αυτό, μιας και δεν έχω κάτι νέο για να φορτώσω το μυαλό σας, διαβάστε τις σκέψεις μου για τον κύριο Κήτινγκ.

Την Κυριακή που πέρασε ο κ. Σ. Φυντανίδης στην εκπομπή του στο ΣΚΑΙ είχε καλεσμένους ανθρώπους της μουσικής που έδρασαν στα έντονα πολιτικοποιημένα χρόνια της δικτατορίας και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Νταλάρας κλπ). Η συζήτηση ασχολήθηκε με τη θεματική της μουσικής εκείνης της εποχής, ποιοι την άκουγαν, πού την άκουγαν, τι ρόλο έπαιξε στην κοινωνία κλπ. Αναπόφευκτα τέθηκε σε όλους η αντιπαραβολή του τότε με το σήμερα.

Πολλά όμορφα και εύστοχα ακούστηκαν, ακόμη και μερικά γραφικά, αλλά μια φράση του κ Σαββόπουλου με βασάνισε κάπως παραπάνω. "Τότε", είπε, "ήταν τα χρόνια της ελπίδας", εννοώντας ότι υπήρχε η αγωνία και η επιθυμία για τη βελτίωση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, "ενώ σήμερα είναι τα χρόνια της απελπισίας". Ειπώθηκε τόσο απλά όσο και δογματικά, αλλά με παράπονο και όχι προσβλητικό ύφος.

Είναι πολύ λίγος ο χώρος και η σκέψη μου για να αναλύσω με πληρότητα τον τρόπο με τον οποίο έχουμε καταλήξει να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας αδιάφορη και υπερ-καταναλωτική. Μπορώ όμως να το διαπιστώσω! Όσο και αν απεχθάνομαι τη γενίκευση της παραπάνω κουβέντας με θλίβει η – γενική – αλήθεια της. Ζούμε την εποχή όπου δεν υπάρχουν φανεροί εχθροί για να τους αντισταθείς. Τα τανκς δε βγαίνουν πια στους δρόμους, ο τύπος γράφει ό,τι θέλει, οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλουν. Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε.

Μοιραία το κέντρο της προσοχής παύει να είναι το κοινωνικό σύνολο! Ο άνθρωπος σε τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες στρέφει το βλέμμα προς τον εαυτό του, προς την προσωπική του εξέλιξη / ανέλιξη / ευημερία. Αναζητά ολοένα και περισσότερα αγαθά (πνευματικά και υλικά). Και, φυσικά, τίποτε δεν είναι ποτέ αρκετό! Δεν είναι ικανοποιημένος από αυτά που απέκτησε και κατέκτησε, ενώ τριγύρω του οι υπόλοιποι συνάνθρωποί συνωστίζονται για να αποκτήσουν και να κατακτήσουν τα δικά τους αγαθά. Στα οποία έχουν αναφαίρετο δικαίωμα.

Αυτό θα ονόμαζα, ποιητική αδεία,  νεο-εγωισμό. Το κυρίαρχο αυτό ρεύμα της εποχής μας όπου ο κάθε άνθρωπος, θεωρώντας πως έχει ξεπεράσει τα συλλογικά προβλήματα, στρέφεται αποκλειστικά στα προσωπικά του ζητήματα και στη δική του αναζήτηση της ευτυχίας.

Ουφ! Επιτέλους, είμαι έξω. 6 μέρες στο κρεββάτι είναι πολλές. Πρώτα η ίωση και μετά μια υπέροχη ψύξη στη μέση. Ό,τι πρέπει. Όμως, είμαι πίσω πάλι και σας το αφιερώνω:

(τολμώ να πω, η εισαγωγή του είναι μια από τις καλύτερες
εισαγωγές στη ροκ ιστορία – δώσε βάση, σε παρακαλώ)

Σάββατο πρωί. Περιπλανιέσαι στο κέντρο της Αθήνας. Όχι άσκοπα. Περνάς από ένα κατάστημα με παλιά βινύλια στα Εξάρχεια. Ανακατεύεις, ψάχνεις, ανυπομονείς. Ρωτάς τον πιο ευγενικό καταστηματάρχη που γνώρισες ποτέ για το τραγούδι εκείνο που αυτό τον καιρό έχει κολλήσει στο μυαλό σου. Αλλά δε μπορείς να βρεις. Βγάζετε δύο-τρεις υποψήφιους δίσκους.

"Θα τους ακούσουμε όλους, αν χρειαστεί"!

Βάζουμε τον πρώτο δίσκο στο πικάπ, το πρώτο κομμάτι…

"Αυτό, είναι!"

 Waterboys – Fisherman’s blues

Hello World και Χρόνια σας Πολλά.

Καλώς το 2008. Ας μην πω πολλά και ας ευχηθώ ακόμη λιγότερα. Πέρασα 10 μέρες με ελάχιστο Η/Υ και μηδέν internet. Όχι δεν ήμουν στο Θιβέτ, σε ένα χωριό της Εύβοιας ήμουν όπου ο ΟΤΕ επιτρέπει σύνδεση στο internet με 14,4kbps. Σας παρακαλώ μη με κάνετε να αρχίσω να μιλάω…

Καταρχάς Netscape R.I.P. Ποτέ δεν τον συμπάθησα αρκετά, αλλά σε αυτό φταίει η ιστορία και ο Firefox. Αποτελεί, όμως, ο ίδιος κεφάλαιο της ιστορίας από μόνος του. Γενναία η απόφαση να σταματήσει η ανάπτυξη και η υποστήριξή του μιας και δεν είχε πλέον πολύ νόημα.

Επίσης διασκεδάστε και μάθετε "χρήσιμα" πράγματα από το holyFAQ. Καλή αρχή!

Και λίγη τροφή για το μυαλό έπειτα από την πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή της ΕΤ-3 "Άσπρο-Μαύρο" σχετικά με το θέμα του άβατου για τις γυναίκες στο Άγιο Όρος. Εσείς τι λέτε, θα πρέπει να επιτραπεί η είσοδος των γυναικών στο Άγιο Όρος ή όχι; Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν ήταν πολλά αλλά, φοβάμαι, εκτός θέματος. Τι σχέση είχε, για παράδειγμα, τον αν η Εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 ή το αν οι μοναχοί του Αγίου Όρους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές στην κατοχή ή όχι;

Μάλλον απλό είναι το θέμα. Εφόσον έχουμε ελεύθερη πολιτεία και αναγνωρίζουμε το Άγιο Όρος ως περιοχή εξέχουσας σημασίας για τον ορθόδοξο χριστιανισμό κι ακόμη επιτρέπουμε στις γυναίκες να είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, τότε δε βλέπω το λόγο για το άβατο. Διατηρούμε ένα μελανό σημείο της κατά τα άλλα πλούσιας κι επιθυμητής αλλά υπερεκτιμημένης "Παράδοσής" μας.

Προσθήκη:
Θυμήθηκα ότι όταν εισήλθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Σουηδία και η Φινλανδία, οι δύο – γυναίκες – υπουργοί εξωτερικών τους εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στο άβατο του Αγίου Όρους Το άβατο, όμως, όπως φαίνεται από το άρθρο, είναι με την υπάρχουσα ευρωπαϊκή νομοθεσία αποδεκτό και νόμιμο.

Ένα γρήγορο:

Ε, δε θα το φανταζόμουν ποτέ, αλλά υπάρχει κι αυτό. Για να είμαι ειλικρινής η επίσημη ιατρική κοινότητα δεν το αναγνωρίζει. Πολλοί από εσάς, όμως, θα αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας σε αυτό! Εγώ, πάντως, ξέρω σίγουρα, πλέον, από τι πάσχω: σύνδρομο Peter Pan

ΥΓ: Υπάρχει και το σύνδρομο Wendy.

Δεν πρόκειτα για άρθρο ή καταχώρηση ή post. Απλά σε καλώ να συνεργαστούμε για να φτιαξουμε μια όμορφη σελίδα που θα φιλοξενείται μέσα σε αυτό το blog! Ξεκίνησα τη σελίδα "Σήμερα και πριν" κάτω από τη στήλη με το χαρακτηριστικό – μη – προσδιορισμό "πράματα" (κοίτα δεξιά, στις δύο βοηθητικές στήλες του blog… ναι, εκεί!).

Ξεκινώ πρώτος και δημοσιεύω τη φωτογραφία μου σήμερα και 25 χρόνια πριν. Λατρεύω τις παλιές φωτογραφίες και τις αναπόφευκτες συγκρίσεις που μοιραία προκαλούν. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να θλιβόμαστε για τα χρόνια που πέρασαν… Και για τις όμορφες στιγμές μας να προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ότι θα αισθανθούμε το ίδιο για το σήμερα στο τωρινό μέλλον!

Αν θέλετε να λάβετε μέρος σε αυτό το παιχνίδι, στείλτε μου τις αντίστοιχες δικές σας φωτογραφίες και τα ανάλογα σχόλιά σας και θα τις προσθέσω στη σελίδα αυτή! Παρακαλώ οι παιδικές, τουλάχιστο, φωτογραφίες να είναι "ευπρεπείς", γιατί το internet διάγει περίοδο ύποπτη για τέτοια πράματα (lol).

Ένα γρήγορο…

Μαμά, άδικα με έκανες να αισθάνομαι ένοχος που μου πήρε λιιίγο παραπάνω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Κι εσείς όλοι τριγύρω που μιλάτε για αιώνιους φοιτητές, τι γνωρίζετε τάχα!

Σας παραθέτω επί λέξη:

… Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια… (αλήθεια)

Αλήτη Σταγειρίτη!

Εντάξει, τώρα;

Δε μπορώ να κρατηθώ… Για τους μελετηρούς το "τραγούδι των φιλοσόφων" (έχει και τους στίχους):

Πολλοί από εσάς μάθατε για αυτό το blog από την ενημέρωση που σας έστειλα. Αποφάσισα να "βγω στον αέρα", λοιπόν, από χτες, 21-11-2007. Από εδώ και πέρα συνεχίζω επισήμως το blog μου!

Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν, ναι, μου αρέσουν τα σχόλια και δε βαριέμαι να τα διαβάζω! Το αν θα διαβάζει και κανένας άλλος εκτός από τους γνωστούς μου τούτο το blog δεν το γνωρίζω, δεν το προβλέπω και δε με προβληματίζει. Τα στατιστικά ποτέ δεν τα συμπάθησα. Μου αρκεί που μπορώ να επικοινωνώ με ανθρώπους που εκτιμώ – και κάτι παραπάνω.

Σταματώ να μιλώ για εμένα και παραθέτω ορισμένα από τα σχόλια που έλαβα σε emails.

"Soy grafw afoy diavasa ta panta, ma ta panta! Mexri kai ta “links” soy!"

Μαρία, με συγκινείς… 

"…περισσότερο απ’ όλα μου άρεσε η παιδική φωτογραφία των παιδικών σου χρόνων, το βλέμμα παραμένει το ίδιο"

Κάτι αδύνατο να παρατηρήσω από μόνος μου!
Και όμως κατά κάποιο τρόπο γοητευτικό… 

"…πολύ ωραιο, διαβασιμο, απλό, και ολα τα καλα που εγω η όχι τοσο ειδική τα θεωρω προτερηματα"

Σε αυτούς τους μη-ειδικούς είναι που απευθύνομαι…

  "…to blog sou einai Gamato!"

Το ήξερα αυτό όμως… 

"Eyge. Apo emena 10 me tuna!"

Πάντα μου άρεσε η tuna, σ’ ευχαριστώ…

Μα περισσότερο απ’ όλα με άγγιξε αυτό:

"…για μένα όμως λέει σίγουρα πολλά παραπάνω. Κι αυτό  γιατί εγώ ήμουν ο άνθρωπος πίσω από την κάμερα, ξέρω τί υπάρχει πάνω, κάτω και γύρω από τη φωτό. Θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή και το συναισθηματικό της φορτίο, (σνιφ)πράγμα που ούτε το ίδιο το παιδάκι δε θα θυμάται και η πόζα ήταν κατόπιν δικής μου υπόδειξης…"