Τάκης Μπουγιούρης

(Αποκάλυψη, ΙΒ’7 – ΙΕ’4)

"Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι νέος πλοηγητής διαδικτύου ελθεί. 
Και το όνομα αυτού Ίντερνετ Εξπλόρερ.
Και ο αριθμός αυτού, η¹!"

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κύριος Bill.

O Bill ήταν γενικά καλός άνθρωπος, πήγαινε εκκλησία, έκανε φιλανθρωπίες και είχε μάθει και προγραμματισμό (Τούρμπο-Μπέηζικ). Κάθε Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, αυτός και άλλοι καλοί άνθρωποι.NET μαζεύονταν για πικνίκ στο μεγάλο πάρκο, πίσω από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Αμβροσίου του των Συστημάτων Αναλυτού, προστάτου των Αδυναμιών του Λογισμικού και Υπερμάχου των Σφαλμάτων Κώδικα και Λοιπών Υπερχειλίσεων Κυρίας τε και Δευτερευούσης Μνήμης, πασών, δε, των Συστημάτων Λειτουργικών.

Συχνά, απορούσαν ομοθυμαδόν, επειδή ο λαός έδεχνε να αγαπάει τα προϊόντα τους ενώ οι προγραμματιστές τα κατέκριναν – εκτός από αυτούς που είχαν ήδη προσλάβει για να τους διακονήσουν στο θεάρεστο έργο τους. Οι κακοί – οι "άλλοι" – προγραμματιστές τακτικά υπενθύμιζαν στο λαό τα δεινά που είχαν υποφέρει στα πρώτα χρόνια, όταν τους είχε παρασύρει ο καταραμένος Μάικροσοφτ Office. Το προγονικό αυτό αμάρτημα είχε κηλιδώσει ανεπανόρθωτα το γόητρο του καλού Bill, που, ευκαιρίας δοθείσης, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποδείξει ότι δεν έφταιγε εκείνος για τον Όφι, παρά μόνο παρασύρθηκε όταν είδε μπροστά του το απαγορευμένο .

Ένα από εκείνα τα όμορφα πρωινά στο πάρκο, ο Bill, με την ομήγυρη συνομιλούσαν. "Πώς τα περνάτε αυτό τον καιρό, καλέ κύριε Bill;", ρώτησε ένας νεαρός προγραμματιστής με ύφος που προέδιδε ότι τον θεωρούσε κάτι σαν μέντορα. Ο νεαρός ήταν ακόμη μαθητευόμενος developer και ήλπιζε πως παίρνοντας μέρος στις συνευρέσεις αυτές θα κέρδιζε την εύνοια της αυλής. "Πολύ καλα, ευχαριστώ", απάντησε ο Bill και πρόσθεσε "αυτό τον καιρό αναπτύσσουμε τον Ιντερνετ Εξπλόρερ 8, με πάσα μυστικότητα, οι δουλειές πάνε καλά, προλαβαίνω και να ασχολούμαι λίγο και με τα ενδιαφέροντά μου…". Και αφήνοντας να περάσουν 3 δευτερόλπετα, προτού κανείς άλλος προλάβει να πάρει με τη σειρά του το λόγο αναφωνεί "ε, που και που ρίχνω και κανένα π*τσο στο Μοζίλλα". Η ομήγυρη ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια και όλοι μαζί συνεχάρηκαν τον καλό κύριο για το πνευματώδες αστείο.

Παρένθεση: Ο Μοζίλλα Πυραλώπηξ ήταν ένας αναρχικός που πολύ τους είχε βασανίσει. Πολλοί πίστευαν ότι πρόκειται για πραγματική τρομοκρατική οργάνωση που είχε όμως κοινωνικές ευαισθησίες και γι’ αυτό κάποιοι άλλοι τον ανέβαζαν στο επίπεδο ενός σύγχρονου Ρομπέν των Δασών. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι είναι ο Μοζίλλα! Ήταν ένας άνθρωπος; Μια ομάδα ανθρώπων; Μια οργάνωση; Κανείς δε μπορούσε να πει με σιγουριά και κανείς δε μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά υπέρ ή εναντίον του, λίγο από έλλειψη στοιχείων, λίγο κι από φόβο. Πάντως η παρέα στο πάρκο πίσω από το ναό ήταν ορκισμένη πολέμιος του Μοζίλλα γιατί αυτός διαλαλούσε διάφορες ελευθεριάζουσες απόψεις, ότι "υπάρχουν και άλλοι περιηγητές διαδικτύου" και ότι το "διαδίκτυο ανήκει στους ανθρώπους, γιατί προέρχεται από αυτούς, δημιουργείται από αυτούς και προορίζεται για αυτούς" και άλλα παρόμοια ανατρεπτικά κι ενοχλητικά.

Την επόμενη εβδομάδα, μετά τη Λειτουργία, ακολούθησε το πατροπαράδοτο πικνίκ μετά περιπάτου στο πάρκο. Η μέρα ήταν ιδιαίτερα θερμή και φωτεινή και ταίριαζε υπέροχα σε αυτή την ενασχόληση! Έπειτα από διάφορες συζητήσεις, με ένα σωρό θέματα που αναπτύχθηκαν με την ανάλογη σοβαροπρέπεια, ένας άλλος νεαρός βγήκε μπροστά και απευθύνθηκε στον κύριο Bill "Καλέ κύριε Bill, πώς τα περνάτε αυτό τον καιρό;". "Πολύ καλα,ευχαριστώ, νεαρέ μου", απάντησε αυτός "οι δουλειές πάνε πολύ καλά, σχεδιάζουμε τη νέα πλατφόρμα που θα κυριαρχήσει στις Π.ΕΦΑ.Δ², θα την ονομάσουμε Silverlight και μου μένει ελάχιστος χρόνος ελεύθερος…". Και πριν προλάβει κανείς να πάρει το λόγο προσθέτει "ε, που και που βρίσκω χρόνο για να ρίξω και κανένα π*τσο στο Μοζίλλα". Η παρέα, απροετοίμαστη και πάλι, ξέσπασε σε γέλωτες, επευφημίες και ζητωκραυγές. Η τακτική επανάληψη ενός κοινά αποδεκτού αστείου ήταν κόλπο που έπιανε πάντα.

Το αστείο ακούστηκε πολλές φορές ακόμη στην παρέα πίσω από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Αμβροσίου, και τα γέλια της δεν έλειψαν σε καμία από αυτές.

Ένα απόγευμα, όπου τίποτε διαφορετικό δεν προμηνυόταν και κανένας οιωνός δεν είχε προδώσει ένα κάποιο στοιχείο, ο κύριος Bill έκανε τον περίπατό του στο πάρκο μόνος, συντροφιά με τα λιγοστά πουλιά κι αδέσποτα που κυκλοφορούσαν εκεί. Ξαφνικά άκουσε πίσω του θροϊσματα στο χορτάρι. Μπροστά, δεξιά και αριστερά του δε βρισκόταν κανείς και τότε μάλιστα αντιλήφθηκε ότι είχε προχωρήσει βαθιά μέσα στο πάρκο. Με μια μικρή ανησυχία γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον ώμο του.

Θα ευχόταν να μην είχε χρειαστεί να το κάνει ποτέ αυτο! Να ήταν ένα κακό, σύντομο όνειρο, όμως ήξερε καλά ότι δεν κοιμόταν. Πίσω του στεκόταν αμίλητη μια αλεπού πολύ πιο διαφορετική από όλες τις άλλες! Το αλλόκοτο αυτό πλάσμα του προκάλεσε αντιφατικά συναισθήματα. Οπωσδήποτε ήταν τρομακτική, έτσι ψηλή και στιβαρή που ορθωνόταν. Μα και με μια ηρεμία στα μάτια που δεν έκρυβε την πονηριά που είναι χαρακτηριστική του είδους. Και η ουρά της… η ουρά ήταν γεμάτη φλόγες. Πύρινες φλόγες που ξεπετάγονταν προς τα πίσω της χωρίς να την καίνει, χωρίς να την ενοχλούν.

Ο Bill ανατρίχιασε, καταλαβαίνοντας πια το αυτονόητο. Εκεί μπροστά του έστεκε ο ίδιος ο Μοζίλλα Πυραλώπηξ. Για πρώτη φορά αντίκρυζε αυτό που κανείς άλλος δεν είχε αντικρύσει. Αντίκρυζε με τα μάτια του τον ίδιο το μύθο. Ξεροκατάπιε. Ο Μοζίλλα μίλησε πρώτος. "Καλησπέρα, κύριε Bill". Τσιμουδιά ο Bill! "Βλέπω, με αναγνώρισες", συνέχισε ο Μοζίλλα. "Τι μαθαίνω; Πώς τα περνάς;" ρώτησε τον εμβρόντητο Bill. Κι εκείνος, μαζεύοντας όλο του το κουράγιο αποκρίθηκε: "Ας τα λέμε καλά. Η δουλίτσα καλά πάει. Στο σπίτι όλα καλα. Ε… και… να… λέμε και καμία μ*λ*κία να περνάει η ώρα…"!

¹ ( η = 8 )
² ( Π.ΕΦΑ.Δ = Πλούσιες Εφαρμογές Διαδικτύου )

Ανέκαθεν η τεχνολογία αιχμής χρησιμοποιούσε ευφάνταστους – καμιά φορά και "φανταστικούς" – όρους για να έλξει δυνατότερα το καταναλωτικό κοινό. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Έχετε κρυφακούσει τελευταία καμιά συζήτηση ανάμεσα σε φίλους λάτρεις των Η/Υ. Όλοι θέλουν είτε ένα dual-core είτε έναν core2-duo είτε έναν quad-core επεξεργαστή.

Ουφ, κατάφερα και τα είπε όλα χωρίς να μου δεθεί η γλώσσα! Αλλά ας μην καθυστερώ, δεν τα γράφω αυτά για να δοκιμάσω τη γλώσσα μου ούτε για να υποτιμήσω την καθ’ όλα επιθυμητή πρόοδο της τεχνολογίας. Αλλά ας ξεκαθαριστεί το εξής: Δεν είναι το πρόβλημα μας σήμερα οι επεξεργαστές. Και μιλάω για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δε χρησιμοποιούν τον Η/Υ τους για να αναζητήσουν εξωγήινη ζωή ή για να αποκωδικοποιήσουν το DNA και ούτε για για να κάνουν render την επόμενη ταινία της Pixar. Δηλαδή για όλους εμάς, βρε αδερφέ, που κάνουμε τη δουλειά μας στο κομπιούτερ! Που στέλνουμε emails, βλέπουμε ταινίες, γράφουμε κείμενα, προγραμματίζουμε, οργανώνουμε τις φωτογραφίες μας και άλλα πολλά παρόμοια απλά καθημερινά και τετριμμένα πράγματα.

Σας παρακαλώ, κύριοι της αγοράς, μη μας πουλάτε άλλο αυτούς τους coredracuordret… επεξεργαστές! Δεν είναι αυτοί το πρόβλημά μας. Να σας πω ποιο είναι; Είναι οι σκληροί δίσκοι. Σε αυτούς οφείλεται το γεγονός ότι οι Η/Υ μας δεν "τρέχουν" τόσο γρήογορα όσο θα θέλαμε. Και, φυσικά, εν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό.

Τη μισή μέρα ο υπολογιστής μου κάνει paging. Μια διαδικασία όπου, όταν η "πρόχειρη" μνήμη του εξαντλείται, χρησιμοποιεί το σκληρό δίσκο για τις τρέχουσες διεργασίες (δεν είναι ορισμός αυτό, ΟΚ, είναι για να καταλάβεις τι διαβάζεις). Αυτή η δουλειά είναι πολύ αργή και, ενώ καθυστερεί αφάνταστα τον Η/Υ είναι ουσιαστικά νεκρός χρόνος, όπου κάποια προγράμματα που χρειάζονται δεδομένα τα περιμένουν από το σκληρό δίσκο. Μαζί με το paging και η οποιαδήποτε άλλη διεργασία ανάκτησης δεδομένων από το δίσκο είναι συνήθως πολύ πιο αργή από την ίδια την επεξεργασία των δεδομένων που ανακτήθηκαν. Ώστε συνολικά ο Η/Υ να ασχολείται πιο πολύ με το τι θα πάρει και θα δώσει στο σκληρό δίσκο και λιγότερο με το τι θα το κάνει!

Και όσο και αν αυξάνει η χωρητικότητά τους (που αυξάνει με θεαματικό ρυθμό) και όσο και αν έχει αυξηθεί και λιγάκι η ταχύτητα περιστροφής τους (γύρω στις 10.000/sec) αν δεν αυξηθεί η ταχύτητα διαμεταγωγής των δεδομένων από και προς την κύρια μνήμη, εγώ δε θα ησυχάσω. Εν τω μεταξύ μάλλον θα αγοράζω cordruoquadract… επεξεργαστές.

ΥΓ: Για να διασκεδάσεις διάβασε για το κλικ του θανάτου!

Όσοι από εσάς αναρωτηθήκατε κάποτε πως οργανώνονται και πως αποφασίζονται τα ονόματα των διαφόρων sites ιδού η απάντηση στις απορίες σας. Όλη η ονοματοδοσία του internet παγκοσμίως αλλά και εθνικώς κανονίζεται από συγκεκριμένη νομοθεσία. Όποιος αντέχει ας ρίξει μια ματιά, έχει ενδιαφέρον – ιδίως το FAQ, για τους βιαστικούς.

Είναι αλήθεια ότι το internet είναι ένας αρκετά ελεύθερος χώρος έκφρασης. Τουλάχιστο για τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Ψάξτε να δείτε τι γίνεται σε χώρες όπως η Κίνα (ενδεικτικά), η Αίγυπτος, το Ιράν (ενδεικτικά), ορισμένες αραβικές χώρες κ.α. από όπου καθημερινά έρχονται νέα για λογοκρισία του διαδικτυακού περιεχομένου και για ανθρώπους που φιμώνονται επειδή λένε δημόσια την άποψή τους.

Από την άλλη, καμιά φορά τα πράγματα είναι "πολύ" ελεύθερα και ίσως γι’ αυτό και λίγο άδικα. Σήμερα ένα domain name δεν είναι μόνο μια διεύθυνση μιας ιστοσελίδας. Αποτελεί κτήμα της οντότητας που το έχει, είναι θέμα κύρους και γοήτρου. Και δε θα μπορούσε να γίνεται και αλλιώς. Φανταστείτε να o υποθετικός οργανισμός "Τάκης" να αδιαφορούσε για το τι γίνεται με το domain takis.gr και στο domain αυτό να είχε εγκατασταθεί μια ιστοσελίδα που να λέει άσχημα πράγματα για τον "Τάκη". Αυτό σίγουρα θα τον ενοχλούσε και πιθανότατα να κατέληγε στο να εξαγοράσει το domain αυτό από τον πρώτο κάτοχό του, ποιος ξέρει για πόσα χρήματα. Τέτοια παραδείγματα έχουν συμβεί, κυρίως στις αρχές του internet, αν και τώρα ακούγονται λίγο αστεία.

Όμως, ποιος έχει στ’ αλήθεια το δικαίωμα να κατοχυρώνει ένα domain; Πέρα από ορισμένους – μάλλον δίκαιους κανονισμούς, όπως πχ ότι τα domains με τοπωνύμια μπορούν να αποδωθούν μόνο στην εκάστοτε αρμόδια τοπική αυτοδιοίκηση – το δικαίωμα το έχει αυτός που θα προλάβει. Αυτό, δεν είναι και πολύ δίκαιο. Πολλοί μπορεί να έχουν ισάξιο δικαίωμα να αποκτήσουν ένα domain. Γιατί να μπορείς εσύ, φίλε αναγνώστη, να κλείσεις ένα domain με το ονοματεπώνυμό μου; Γιατί να μπορεί ένα σουβλατζίδικο να μπορεί να κλείσει το γενικό domain "souvlatzidiko.gr" αποκλείοντας κάθε άλλο σουβλατζίδικο από αυτό το δικαίωμα, και καπαρώνοντας το ίδιο την αποκλειστικότητα σε μια γενική ονομασία; Οι λόγοι είναι δυστυχώς εντελώς τεχνικοί και αφορούν στον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένο το internet. Θα είμασταν αντιμέτωποι με ένα παράλογο κυκεώνα νομοθεσιών και ρυθμίσεων αν η ονοματοδοσία εξαρτιόταν από τόσο συμπαγείς και δίκαιους κανόνες. Θα υπηρχε το souvlatzidiko.odosanthewn13.glyfada.athens.europe.gr ταυτόχρονα με το souvlatzidiko.13thavenue456.athens.georgia.com.

Και θα ‘ταν χειρότερα τα πράγματα. Ας μείνουν άδικα και ελεύθερα.Καλώς είναι οργανωμένο από μόνο του και από τις ανεξάρτητες αρχές που προτείνουν την εξέλιξή του. Όταν αναλαμβάνουν κρατικές αρχές να το "κανονίσουν" έχουμε λόγους ανησυχίας.

Δέχομαι δώρα!

Ένα γρήγορο…

Μαμά, άδικα με έκανες να αισθάνομαι ένοχος που μου πήρε λιιίγο παραπάνω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Κι εσείς όλοι τριγύρω που μιλάτε για αιώνιους φοιτητές, τι γνωρίζετε τάχα!

Σας παραθέτω επί λέξη:

… Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια… (αλήθεια)

Αλήτη Σταγειρίτη!

Εντάξει, τώρα;

Δε μπορώ να κρατηθώ… Για τους μελετηρούς το "τραγούδι των φιλοσόφων" (έχει και τους στίχους):

Είχα χρόνο για σπατάλημα δεν εξηγείται αλλιώς! Αλήθεια, όμως σας λέω, δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν χρόνο για σπατάλημα! Και, αναρωτιέμαι, "τι πιστεύει το google για κάθε αριθμό;". Δηλαδή, τι αποτελέσματα θα μου βγάλει αν βάλω ως λέξεις κλειδιά σκέτους αριθμούς; Και το έκανα…

Τα αποτελέσματα ήταν μάλλον παραπλανητικά. Όλες οι αναζητήσεις από το 1 ως το 13, όπου άντεξα να δοκιμάσω, έβγαζαν στα πρώτα αποτελέσματα ελληνικές ιστοσελίδες. Και δεν είχα επιλέξει το radio-button που λέει "σελίδες από Ελλάδα" (για όσους δεν το ‘πιασαν είναι η μαύρη βουλίτσα κάτω από το πεδίο αναζήτησης, εκεί που βάζεις τη λέξη που ψάχνεις, ρε παιδί μου). Στα πρώτα αποτελέσματα συστηματικά ελληνικές σελίδες! Πχ, ΑΝΤ1, 102,2, ΕΡΤ3 κοκ.

Προτού γενικεύσω τα συμπεράσματά μου θέλησα να κάνω τις δοκιμές μου και σε διεθνές επίπεδο! Δηλαδή, τι, αν ένας Φινλανδός ψάχνει για τον αριθμό 1 στη Φινλανδία θα πάρει ως πρώτο αποτέλεσμα τον ΑΝΤ1. Δεν ήθελα ούτε να το φανταστώ. Παρακάλεσα, λοιπόν, μια φίλη που σπουδάζει στην Ιταλία να κάνει το ίδιο από εκεί (σημείωση: και από Ελλάδα μπορείς να μπεις στο google.it αλλά δε θα εμπιστευόμουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας δοκιμής – το google ξέρει πολύ περισσότερα από όσα νομίζετε).

Η ανταπόκριση – έπειτα τη λογοκρισία – έχει ως εξής:

Στο ιταλικό “google” , αναζητώντας τα νουμερα “1-13”, όχι μόνο τα πρώτα 3 αποτελέσματα, αλλά αυτά ολόκληρης της σελίδας, είναι ιταλικά. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις που δεν αφορούν,όμως, ποτέ τα πρώτα 5 τουλάχιστον αποτελέσματα. Αυτές οι εξαιρέσεις δεν ανήκουν σε ευρωπαϊκά αποτελέσματα, αλλά Ιαπωνίας, Ταϋλάνδης, Ισραήλ και 2 Αμερικής.

Ενδιαφέρον έχει και το περιεχόμενο των αποτελεσμάτων:
Στις αναζητήσεις από “1-10”, τουλάχιστον, με μεγαλύτερη συχνότητα εμφανίζονται τόσο στα 3 πρώτα, όσο και στα 10 πρώτα αποτελέσματα, η τηλεόραση και κάποιες τηλεπικοινωνίες! Μόνο το “wikipedia” είναι σταθερά στα 10 πρώτα αποτελέσματα με 1-2 παρουσίες, ενώ από την αναζήτηση του “11” και μετά το βρίσκουμε πιό συχνά και πιό μπροστά σε θέση.

 Επομένως, το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι το google που βρίσκεστε όταν κάνετε τις αναζητήσεις σας και μάλιστα χρησιμοποιεί αυτή την πληρόφορία για να σας εξυπηρετήσει, είτε το έχετε ζητήσει είτε όχι. Άλλο πράμα το "1" για τον Έλληνα, άλλο για τον Ιταλό και, οπωσδήποτε, άλλο για το Φινλανδό!

(Ευχαριστούμε την ανταποκρίτριά μας στο Bari Μαρία Λ.)