Τάκης Μπουγιούρης

Παρακολουθώντας το TEDxAthens 2013 έκανα πολλές σκέψεις. (Διάολε, άμα παρακολουθήσεις TED και δε σου προκαλέσει σκέψεις, τότε κάτι τρέχει μαζί σου.) Υπήρξαν κάποιοι ομιλητές όχι φοβερά ενδιαφέροντες. Που είχαν κάνει ενδιαφέροντα πράγματα αλλά δεν ήταν εξίσου ενδιαφέροντες ως ομιλητές. Αλλά οι περισσότεροι ήταν ενδιαφέροντες. Πολύ ενδιαφέροντες! Πράγμα που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι που κάνουν κάτι καλά μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο καλά: να το διηγηθούν. Δε θέλω να σταθώ όμως εδώ. Θέλω να μιλήσω για εμάς, τους θεατές.

Συνέβησαν 2-3 πολύ έντονες στιγμές. Η πρώτη ήταν η είσοδος και μόνο του Ευγένιου Τριβιζά στην αίθουσα. Πρέπει να τον χειροκροτούσαμε για 4-5 λεπτά συνεχόμενα μόνο που εμφανίστηκε! Η δεύτερη ήταν η ομιλία του Γιάννη Μπεχράκη, όταν την αφιέρωσε στο δημοσιογράφο και φίλο του, που έχασε στον εμφύλιο της Σιέρα Λεόνε, ενώ ο ίδιος επιβίωσε, σε μια αποστολή που που πήγε πολύ στραβά. Η τρίτη ήταν η έκπληξη του Τριβιζά στον Yohannes Gebregeorgis, όταν του παρέδωσε  έτοιμο, τυπωμένο το “Glorious George”. Το έγραψε για χάρη του, σε απάντηση στο γνωστό παιδικό βιβλίο  “Curious George”, το οποίο αντιμετωπίζει τους μαύρους ως καρικατούρες. (Υπήρχαν και άλλες πολύ όμ0ρφες στιγμές: ο Luca Turin, ο Ricky Nierva, Ο Σταμάτης Κριμιζής, οι αδελφές Βουγιουκλή, η Gloria Mika…)

Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα: έχουμε ανάγκη από τα TED events.

Έχουμε ανάγκη να νιώσουμε έμπνευση, να νιώσουμε μέρος της δημιουργικής πλευράς αυτού του κόσμου. Ήταν πράγματι αρκετά συγκινητικός ο Τριβιζάς; Ή το συγκινητικό ήταν το χειροκρότημα, που όλο και δυνάμωνε και μας παρέσυρε, σα χιονοστιβάδα; Μας συγκίνησε αυτός ο ίδιος ή το χειροκρότημά μας, το οποίο πολλαπλασίαζε τη συγκίνηση; Ήταν ένα χειροκρότημα που μας ένωνε σε κάτι κοινό, έστω και στη σύντομη αυτή επευφημία. Ποια ήταν η τελευταία φορά που νιώσαμε ενωμένοι κάτω από κάτι κοινό. Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Αλλά δεν έχει σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να εμπνευστούν, θέλουν να χειροκροτήσουν! Και ο Τριβιζάς το προκάλεσε αυτό. Εμείς απολαύσαμε που τον είδαμε και τον χειροκροτήσαμε. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που να αξίζουν το χειροκρότημά μας. Έχουμε ανάγκη από όμορφα πράγματα.

(Αυτοί που ακολούθησαν, δεν ήταν παρά απλοί “πωλητές”)

Με απλά λόγια, ο Douglas Engelbart είναι ο άνθρωπος που επινόησε την ιδέα του σύγχρονου ηλεκτρονικού υπολογιστή, όπως αυτονόητα πλέον τον χρησιμοποιούμε σήμερα, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Με το ποντίκι του, με το γραφικό του περιβάλλον, με το διαδίκτυό του, με την απομακρυσμένη επικοινωνία και συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Με τα όλα του!

Ο Douglas Engelbart πέθανε σήμερα. Διάβασε και μάθε για αυτόν, αξίζει τον κόπο. Αν θες ξεκίνα από εδώ.

Μα, προς θεού, μη στερήσεις τον εαυτό σου από μερικές ματιές στο “υπέρτατο demo όλων των εποχών” (“The mother of all demos”):

“What if in your office, you as an intellectual worker were supplied with a computer display, backed up by a computer that was alive for you all day and was instantly responsible to how action you had, how much value could you derive from that?”

Την Τετάρτη 19/06/2013 έγινε στο Found.ation το πρώτο meetup αυτού που αυθαίρετα και αυθόρμητα ονομάσαμε “Greek WordPress Community”. Και έτσι άρχισε ο καυγάς. Τι community; Ποιο community; Πότε community; Και ποιοι είμαστε τελοσπάντων. Δεν είμαστε κανείς. Η απλή και ειλικρινής απάντηση είναι ότι community ψάχνουμε αλλά community δε βρίσκουμε και η μόνη λογική αντίδραση είναι αυτή: ας το φτιάξουμε. Αγαπούμε το WordPress και γενικότερα την ανάπτυξη στο web και θέλουμε να το μοιραστούμε αυτό με άλλους.

Δεν έχει άλλη καλύτερη εξήγηση. Αυτή είναι.

Πιστεύω ότι το “community” αυτό θα πρέπει να έχει ως σκοπό τη διοργάνωση δράσεων σχετικών με το WordPress και, γιατί, όχι με το web design/web development γενικότερα. Ο σκοπός του δε θα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ακόμη ενημερωτικού blog ή ενός forum συζητήσεων. Υπάρχουν πολλά, δε θα πρέπει να ανταγωνιστεί κάτι τέτοιο. Θα δούμε, όμως. Η συμμετοχή και οι δράσεις θα δείξουν προς τα πού θα πάει.

Γκρίνιαξα, ίσως, λίγο με τα παραπάνω αλλά αυτό με φέρνει και στη θετική πλευρά του πράγματος. Στην πλευρά όπου άνθρωποι, με τους οποίους δεν υπήρχε προηγούμενη γνωριμία, μας προσέγγισαν χωρίς καχυποψία και συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια ενεργά. Κι αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο. Όμορφο, ειλικρινές και ανιδιοτελές. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους ευχαριστήσω (με τη σειρά με την οποία τους γνώρισα):

Βασίλης Φατούρος για την πρώτη παρουσίαση της βραδιάς.

Γιάννης Σκλάβος από το Found.ation (formerly known as 123P) για τη φιλοξενία και το πρώτο κύμα συμμετοχών από το freestuff.gr.

Πλάτωνας Καββαδίας από τη HostHouse για την παροχή του live streaming του event και την προσωπική του παρουσία μολονότι μη Αθηναίος.

Κώστας Καρολεμέας από την Pinobo για τη δεύτερη παρουσίαση της βραδιάς.

Παναγιώτης Γρηγορόπουλος (greektuts.net) για την τρίτη παρουσίαση της βραδιάς.

Γεράσιμος Τσιαμαλός από το CSSIgniter για το δώρο των 5 ετήσιων συνδρομών.

Γιώργος Μπίκας για το δώρο των 5 αντιτύπων του βιβλίου του “Εισαγωγή στο WordPress 3.x” των εκδόσεων Κλειδάριθμος.

Τα παιδιά από τη Dnhost για το δώρο των 5 ετήσιων πακέτων hosting + domain name.

Πρώτον, ξέρεις πλέον ότι αυτό είναι εφικτό. Μια κακή εταιρεία, αν και δημόσια, είναι δυνατόν να κλείσει. Είναι άλλη συζήτηση το αν αυτή η εταιρεία είχε κοινωφελή σκοπό, αν τον επιτελούσε σωστά ή όχι. Ήταν μια πολύ κακή εταιρεία και έκλεισε. Αυτό έγινε με βάρβαρο τρόπο και σίγουρα θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και πολύ νωρίτερα. Όμως γίνεται. Έγινε και μπορεί να ξαναγίνει. Να αντιδράσεις σε αυτό, να διαφωνήσεις με τον τρόπο που έγινε. Αλλά έγινε. Να το θυμάσαι και στο μέλλον, να το βάλεις στο λεξιλόγιό σου.

Δεύτερον, εκπληκτική είναι η αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισαν την είδηση τα υπόλοιπα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Δεν ήταν παρά μία ακόμη είδηση σχετικά με έναν αντιπαθητικό συνάδελφο που καλοπληρωνόταν για να κάθεται και ίσως και να ανακουφίστηκαν και λίγο από το νέο. Και, φυσικά, εντυπωσιακή είναι η χολή των ανθρώπων που εκφράζονται μέσα από τα social media σχετικά με το θέμα. Χολή και ειρωνεία παντού και “καλά να πάθουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τέτοιοι που ήταν” και “τι να βάλω τώρα στο 1-2-3 του τηλεκοντρόλ”.

Ο δημοσιογράφος:

Προφυλακιστέος ο 25χρονος που κατηγορείται για τη δολοφονία της 23χρονης φίλης του στη Νέα Μάκρη.
Μετά την απολογία του ενώπιον του 15ου τακτικού ανακριτή, οδηγήθηκε στη φυλακή ο 25χρονος που πριν από λίγες ημέρες στη Νέα Μάκρη φέρεται να χτύπησε άγρια την 23χρονη φίλη του, η οποία τελικά εξέπνευσε τη Μ. Δευτέρα.
(ΣΚΑΪ)

Ο κίτρινος τυφλοπόντικας:

Στη φυλακή ο 25χρονος χρυσαυγίτης που δολοφόνησε τη Φαίη Μπλάχα.
Η 23χρονη κοπέλα ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον 25χρονο φίλο της στις 5 Απριλίου, έξω από το σπίτι της. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 30 Απριλίου
(ΗΜΕΡΗΣΙΑ, κρίμα)

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο τύπος, αν είναι χρυσαυγίτης, αν έκανε το έγκλημα ή όχι. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει έγκλημα. Δε μπορώ να μάθω. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Δε μπορώ να μάθω!

(Κι υπάρχει και μια οικογένεια που σίγουρα θα θρηνεί και δε φταίει σε τίποτα. Συγνώμη.)

Εύκολα θα ανακήρυσσα το Νίκο Γκάλη ως το μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή του εικοστού αιώνα. Οι μέσοι όροι του γονατίζουν κάθε στατιστική. Σκόραρε σταθερά 35-40 πόντους ανά αγώνα, με ποσοστό 50-60% στα δίποντα (αυτό είναι τιτάνιο ποσοστό). Έδινε πάσες. Ήταν δεινός αμυντικός, χωρίς να κάνει φάουλ – σπανίως συμπλήρωνε τα 5. Πρόσφερε θέαμα.

Σίγουρα είναι ο πιο αγαπημένος. Είναι αυτός που ένωσε ποδοσφαιρόφιλους μπαμπάδες με μπασκετομανείς πιτσιρικάδες και άσχετες στα αθλητικά μαμάδες. Ένωσε Αθηναίους και Θεσσαλονικείς κάτω από το γαλάζιο της Εθνικής Ελλάδος. Έκανε τους Έλληνες να είναι, εκτός από Ολυπιακοί και Παναθηναϊκοί, ταυτόχρονα και Αρειανοί.

Αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω δεν είναι καθόλου λίγα.

Είχε κι αυτό το στοιχείο του “Δαυίδ”, του μικροκαμωμένου ήρωα που νικά το γίγαντα Γολιάθ. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου το παραλήρημα του Συρίγου από εκείνο το καταπληκτικό απόγευμα του 1987: “… ο Γκομέλσκι βάζει-βγάζει …”. Ο προπονητής της (ενωμένης ακόμη) Σοβιετικής Ένωσης μάταια έριχνε τον ένα μετά τον άλλο τους παίχτες του πάνω στο Γκάλη για να τον σταματήσουν.

Είναι δύσκολο να μιλήσω για το Γκάλη χωρίς μια δόση συγκίνησης.

Μα, ναι, ο Γκάλης ήταν και ένα λαμπρό δείγμα αθλητή. Ένα λαμπρό δείγμα εργάτη. Ήταν αξιόπιστος! Ήταν προσηλωμένος στη δουλειά του, στο στόχο του. Δούλευε όταν άλλοι γλεντούσαν και προπονιόταν όταν άλλοι αναπαύονταν. Ήταν ένας επαγγελματίας ανάμεσα σε ερασιτέχνες. Ερασιτέχνες που δεν σνόμπαρε αλλά τους δίδαξε πώς να είναι επαγγελματίες.

Αν είχαμε λίγο περισσότερο Νίκο Γκάλη μέσα μας ίσως πολλά πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα.

Έχω πειστεί ότι η Ελλάδα ήταν μια χώρα σπάταλη. Γεμάτη βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους, διεφθαρμένους πολιτικούς, αδιάφορους πολίτες. Έχω πειστεί ότι το καλύτερο πράγμα που μας έτυχε τα τελευταία 40 χρόνια ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ότι είναι κρίμα που δεν καταφέραμε να γίνουμε λίγο περισσότερο “Ευρωπαίοι” όλα αυτά τα χρόνια και να χτίσουμε ένα έστω αξιοπρεπές κράτος που να λειτουργεί υποτυπωδώς.

Αλλά η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα με μεγάλο δημόσιο χρέος ούτε με αρκετά μεγάλη οικονομία για να συνταράξει την παγκόσμια ισορροπία.

Έχω πειστεί ότι οι Κύπριοι έχουν παρασυρθεί συναισθηματικά σε δύο μεγάλα “όχι”. Το ένα στο σχέδιο Ανάν, που ανέβαλε την όποια λύση στο Κυπριακό για το μακρινό μέλλον. Το άλλο στο κούρεμα των καταθέσεων πριν από λίγες μέρες. Δύο μεγάλα “όχι” τα οποία ξεστόμισαν οι Κύπριοι με σχετική ευκολία. Ήταν μια χώρα με διογκωμένο τραπεζικό σύστημα, ένας φορολογικός παράδεισος και λίγο ή πολύ της αξίζουν αυτά που παθαίνει.

(Αυτές τις ώρες αναμένουμε τη σύσκεψη του Eurogroup για να μάθουμε τι θα γίνει τελικά.)

Αλλά η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα με διογκωμένο τραπεζικό σύστημα ή ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος.

Αυτή είναι η ψύχραιμη άποψη και την ενστερνίζομαι. Για να μπορείς να υπάρχεις στον κόσμο αυτό πρέπει να έχεις αποδεχθεί τον καπιταλισμό, τη δημιουργία χρήματος από το μηδέν, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και να παίζεις με τους όρους του. Να μην είσαι πολύ σπάταλος, να δημιουργείς χρέη αλλά να φροντίζεις να μπορείς να τα αποπληρώνεις σταδιακά. Έτσι εξασφαλίζεις ανάπτυξη και ευημερία.

Αλλά είναι αυτό αρκετό; Αυτό είναι όλο;

Και τελικά αναρωτιέμαι για μένα και για σένα:
Έχουμε γεράσει τόσο πολύ κιόλας;
Τόσο εύκολα τα αποδεχόμαστε όλα αυτά;
Τολμάμε να φανταστούμε ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι λίγο διαφορετικός;

Η οικονομική ελευθερία ορίζεται ως:

… the fundamental right of every human to control his or her own labor and property. In an economically free society, individuals are free to work, produce, consume, and invest in any way they please, with that freedom both protected by the state and unconstrained by the state. In economically free societies, governments allow labor, capital and goods to move freely, and refrain from coercion or constraint of liberty beyond the extent necessary to protect and maintain liberty itself.

Η Ελλάδα βρίσκεται στη θέση 117 από 177 χώρες, στον παγκόσμιο δείκτη μέτρησης της οικονομικής ελευθερίας, πίσω από την Αλβανία, τη Σουαζιλάνδη, την Κένυα, τη Ρουάντα, την Τανζανία κλπ(*).

Επομένως, θα έλεγα, ότι το να “κάνεις” επιχειρηματικότητα στις μέρες μας στην Ελλάδα είναι ηρωισμός.

Τι ηρωισμός; Σωστό αντάρτικο είναι!

Ευχαριστώ!

(*) Λίγο πιο πάνω από τη Μοζαμβίκη, την Αίγυπτο, τη Νιγηρία, το Πακιστάν, το Τζιμπουτί κλπ (**).

(**) Πολύ πάνω από την Αργεντινή, τη Β. Κορέα, το Ιράν, την Κούβα κλπ.

Δες όλα τα ελληνικά νούμερα εδώ.

(via)

Ο Μelies ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου.

Είπε για την αρχή του κινηματογράφου:

Ήταν κάτι νέο.
Ήταν κάτι καινοτόμο.
Ήταν κάτι μαγικό.
Έπρεπε να είμαι μέρος του.

Αυτό πάνω-κάτω συνοψίζει τα συναισθήματά μου για το internet.

Δια στόματος Βενιζέλου, χθες 04/10/2012 το βράδυ, στις ειδήσεις του Mega στις 20:00. Σε ανύποπτο χρόνο, κι ενώ ωρυόταν για τις γνωστές λίστες, ποιος τις ήξερε και γιατί δεν τις αξιοποίησε ή ποιος δεν τις ήξερε, ανέφερε εν μέσω άλλων ότι:

Οι οφειλές προς το δημόσιο ανέρχονται σε 50 δις ευρώ, τα 4/5 των οποίων αντιστοιχούν σε 4-5 χιλιάδες Έλληνες πολίτες.

Καιρό τώρα προσπαθώ να μάθω από τα δημοσιεύματα στον τύπο ποιο είναι το αντικειμενικό μέγεθος των εσόδων που δεν εισπράττει το ελληνικό δημόσιο, ενώ τα δικαιούται***. Αυτά τα διαφυγόντα έσοδα οφείλονται στην παραοικονομία, στη φοροδιαφυγή, στην εισφοροδιαφυγή, σε πρόστιμα που δεν εισπράττονται κλπ.

Δυσκολεύομαι γιατί δεν ξέρω πού ακριβώς να ψάξω και γιατί τα νούμερα που βρίσκω άλλοτε μιλάνε για μόνο για τη φοροδιαφυγή, άλλοτε για το σύνολο των οφειλών μαζί με πρόστιμα και εκπρόθεσμες οφειλές, άλλοτε μόνο για την παραοικονομία. Όλες οι πηγές που έχω βρες μέχρι στιγμής, πάντως, συμφωνούν σε ένα: το νούμερο είναι τεράστιο και είναι πολλές 10άδες δις ευρώ. Τώρα επιβεβαιώνω τις εκτιμήσεις που μιλούν για τόσο μεγάλα νούμερα και από τον ίδιο τον πρώην υπουργό οικονομικών.

Το νούμερο δεν είναι απλά μεγάλο, είναι παρανοϊκά τεράστιο…

***

Ναι, ναι, φοροδιαφυγή και πάλι φοροδιαφυγή
Αν πληρώναμε τους φόρους μας (και μόνο) δε θα είχαμε μνημόνιο
Καλή η αγανάκτηση αλλά τι ζητά;
Η φοροδιαφυγή. Πόση είναι;