Τάκης Μπουγιούρης

Καλώς ο υποκειμενισμός, αλλά η γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητας είναι αυτή που προχωράει τα πράγματα μπροστά, καθώς επίσης και η αυθόρμητη και δημιουργική φαντασία…

Δε μπορώ να φέρω αντίρρηση! Αν και η “αντικειμενική πραγματικότητα” μοιραία θα συγκρουστεί με την “αυθόρμητη και δημιουργική φαντασία”. Βέβαια από τη σύγκρουση μπορεί να προκύψει γόνιμη σύνθεση! Κι επίσης οι ιδεολογίες λαμβάνουν τελείως άλλο ρόλο εκεί που αρχίζει η ανάγκη για διαχείριση.

Αν μιλώντας για διαχείριση εννοείς κυβερνητική συμμαχία, ή όπως αλλιώς θέλεις να το ονομάσεις, το ζητούμενο είναι σε ποια προγραμματική βάση θα γίνει και ποιον τελικά θα εξυπηρετεί (εργατική τάξη, μικροαστούς, φτωχούς αγρότες κ.λ.π.). Φαίνεται είναι πολλοί αυτοί που ονειρεύονται μία καρέκλα και μόνο! Και μην ξεχνάς ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, αρκεί να ανατρέξεις στην ιστορία του καθενός, όχι πολύ παλιά, πρόσφατα…

Εδώ συγκεκριμένα δε μιλούσα για συμμαχία. Απλά όταν χρειάζεται να κάνεις την ιδεολογία σου πράξη τότε θα αποδείξεις ποιος είσαι. Κι ένας απλός άνθρωπος μπορεί να ζει καθημερινά κάνοντας την ιδεολογία του πράξη, όμως ένας πολιτικός φέρει σε αυτό βαρύτερη ευθύνη όταν έχει την εξουσία (έτσι απλά το λέω αυτό, δεν το λέω για να κρίνω αυτή τη στιγμή).

Και σχετικά με το θέμα των συμμαχιών, είναι παραπλανητικές στην προκειμένη περίπτωση οι λέξεις “συμμαχία” ή “συνασπισμός” κλπ. Πρόκειται για συγκυβερνήσεις και συνεργασίες και όχι για ταύτιση. Και γιατί θα έπρεπε να υπάρχει προγραμματική ταύτιση για να υπάρξει συνεργασία; Μπορείς εξαίσια να παρεμβαίνεις κατα πώς ορίζει η ιδεολογία σου και από κυβερνητικά πόστα. Αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι ότι η εκλογική σου βάση θα σε απορρίψει επειδή τάχα “συμμάχησες” με την άλλη πλευρά! Τέλος, είναι φοβερή αλήθεια ότι “αρχή άνδρα δείκνυσι”…

Συμμαχία με την εργατική τάξη, αυτό εννοώ, συμμαχία από τα κάτω και όχι από τα πάνω.. Και πες μου ποια βάση έχει μία κυβερνητική συμμαχία όταν ο ένας μιλάει για ανατροπή του συστήματος και ο άλλος απλά να καλυτερέψουν οι συνθήκες διαβίωσης στο ήδη υπάρχον σύστημα, και πόσο μάλλον όταν βγαίνει και λέει ότι δεν έχει πρόγραμμα και θα το φτιάξει μέσα από ανοιχτές διεργασίες..Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά ή δεν είναι ψηφοθηρικά στο όνομα των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών; Ξέρεις πότε κινδυνεύεις να χάσεις τους ψηφοφόρους σου; Όταν άλλα λες κι άλλα κάνεις. Και το ζητούμενο ποτέ δεν ήταν η ψήφος, αλλά η αλλαγή των συνειδήσεων, μέσα από την αιώνια πάλη των τάξεων, κι αυτό είναι αντικειμενική πραγματικότητα…

Αντιμετωπίζεις το θέμα θεωρητικά! Αλλαγή των συνειδήσεων, πάλη των τάξεων κλπ. Μαζί σου είμαι σε αυτά, αλήθεια! Όμως αυτά δεν αντιμετωπίζουν τα πραγματικά προβλήματα. Μόνο ίσως να τα επηρεάσουν λίγο μπορούν στις μέρες μας.

Τι πάει να πει συμμαχία “προς τα πάνω” και “προς τα κάτω”; Πρόκειται για συγκυβέρνηση και όχι συμμαχία, το λέω για δεύτερη φορά! Άσε, δε, που έτσι ακόμη και ένα μικρό κόμμα όταν συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνασπισμού γίνεται ρυθμιστής της κατάστασης γιατί διαθέτει εκείνη τη μικρή απαραίτητη ποσότητα εδρών!

Μπορείς να θεωρείς ότι το σύστημα ανατρέπεται από έξω. Εγώ πιστεύω ότι το σύστημα ανατρέπεται από μέσα, όταν έχεις τα κότσια να μπεις σε αυτό, να φθαρείς από αυτό και να καταφέρεις να εκπροσωπήσεις την ιδεολογία σου στην πράξη. Αυτό το βρίσκω πολύ πιο επαναστατικό, γιατί έρχεται σε σύγκρουση με όλες τις υπάρχουσες ιδεολογίες, δεξιές και αριστερές…

Συμμαχία από τα κάτω σημαίνει να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία στα χέρια της και να φέρει μία άλλη οικονομία λαϊκή, μία άλλη εξουσία λαϊκή. Και σου ξαναλέω πώς είναι δυνατόν το μαύρο και το άσπρο να ενωθούν, ξέρεις τι θα δώσουν ένα μουντό γκρίζο. Δηλαδή η λύση στα τόσα προβλήματα που έχουμε είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς-συνεργασίας, ή μια άλλη εξουσία. Ή το χτυπάς το σύστημα από τη βάση του ή συμβιβάζεσαι και αυτοαποκαλείσαι αριστερός… Και ξέρεις κάτι δεν πιστεύω σε αριστερές ή δεξιές ιδεολογίες, αλλά στη μαρξιστική-λενινιστική. Όπως επίσης δεν υπάρχουν δεξιά ή αριστερά κόμματα, αλλά κόμματα που εξυπηρετούν την αστική τάξη και το κεφάλαιο και κόμματα που χτυπούν την κυρίαρχη αστική ιδεολογία…

Και πάλι το βλέπεις το θέμα θεωρητικά! Λες και έχει περισσότερη σημασία να διατηρήσεις για μια ζωή την ιδεολογία σου από το να αλλάξει κάτι πραγματικά. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα αριστερά κόμματα μένουν μονίμως μικρά. Ποια λαϊκή εξουσία, λες; Δημοκρατία δεν έχουμε; Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι δεν κυβερνά ο λαός! Ο λαός κυβερνά ανάθεμά τον. Αλλά θα έπρεπε να κυβερνούν αυτοί που είναι ικανοί και όχι αυτοί που καταφέρνουν να τον χειραγωγήσουν…

Κι επειδή πιστεύεις σε ιδεολογία μαρξιστική-λενινιστική έχεις την εντύπωση ότι κάτι άλλαξε; Μήπως γι’ αυτό το λόγο θα αποτύχουν οι κυβερνήσεις συνεργασιών; Ή μήπως αν είχες ένα πόστο εξουσίας αυτή σου η ιδεολογία αυτομάτως θα εξέπιπτε; Εν πάση περιπτώσει δεν ισχυρίζομαι ότι έτσι απλά θα λυθούν όλα με κυβερνήσεις συνεργασίας! Αυτό θα ήταν τόσο μονολιθικό όσο και η ελπίδα για “λαϊκή εξουσία”. Όμως το θεωρώ τεράστιο βήμα, κι όπως είπα και πιο πριν πρέπει να συμμετέχεις στο σύστημα για να το αλλάξεις. Τώρα αν θες να το ανατρέψεις άλλο αυτό. Αλλαγή θέλει, πιστεύω, και όχι ανατροπή.

Αυτή είναι η διαφορά ότι εγώ πιστεύω σε ανατροπή του συστήματος κι όχι καλυτέρευση… Δε φτιάχνεται το σύστημα όσο κυβερνά το κεφάλαιο και τα μονοπώλια (βλέπε και μμε που αν μη τι άλλο διαμορφώνουν σίγουρα κοινή γνώμη) για αύξηση του κέρδους του εις βάρος του εργαζομένου-άνεργου (δυστυχώς) λαού.Και σίγουρα ο λαός δεν κυβερνά αν ψηφίζει κάθε 4 χρόνια…Λαϊκή εξουσία σημαίνει ότι θα συμμετέχει ο λαός στη λήψη αποφάσεων στη βουλή ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο θα υπάρχει. Ότι θα εκλέγονται αντιπρόσωποι από τις μάζες στους χώρους δουλειάς (τα σοβιέτ τα έχεις ακουστά;) και θα είναι αιρετοί κι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή. Και όχι μία κυβέρνηση ενός κόμματος ή συγκυβέρνηση πολλών που εκλέγεται κάθε 4-ετία. Και μία διευκρίνιση, ικανός είναι αυτός που ότι λέει κι ότι κάνει κυρίως, είναι προς όφελος του λαού, ή καλύτερα της εργατικής τάξης που είναι ή ευελπιστούμε ότι θα είναι η πρωτοπορία του κινήματος συνολικά. Και όχι κάποιος που ντύνεται ωραία, ή έχει ρεύμα στη ναιολαία ή ακόμα καλύτερα στις κοπελίτσες, κι όταν ανοίγει το ρημάδι του δεν τον ξεπλένει ούτε όλος ο καταρράκτης του Νιαγάρα. Πάντως από ότι φαίνεται, ανήκεις σε εκείνους τους ψηφοφόρους που δυστυχώς πιστεύουν στην αλλαγή αστικών κομμάτων. Η ιστορία δείχνει όμως ότι όταν σε στηρίζει το σύστημα δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα, γιατί είναι μεγάλη και γλυκειά η κουτάλα…Άρα ή ρήξη κι ανατροπή ή συμβιβασμός! Καληνύχτα, θα τα πούμε μια άλλη φορά ή από αυτό το απρόσωπο blog ή από κοντά…

Καταρχή, αυτό δεν είναι ένα απρόσωπο blog. Ένα πιο “προσωπικό” blog δε γίνεται σε διαβεβαιώ!

Τα σοβιέτ τα έχω ακουστά, όπως κι εσύ έχεις ακουστά τι ακολούθησε εκεί όπου αυτά εφαρμόστηκαν. Το “Αρχιπέλαγος γκούλαγκ” το έχεις ακουστά εσύ; Γιατί την προσωποποιείς τη συζήτηση και συμπεραίνεις ότι ανήκω “…σε εκείνους τους ψηφοφόρους που δυστυχώς πιστεύουν στην αλλαγή αστικών κομμάτων”;

Λυπάμαι όταν νέοι άνθρωποι – και ενεργοί πολίτες, αυτό το αναγνωρίζω σε κάθε περίπτωση – κρύβονται πίσω από στεγνούς δογματισμούς. Να ήξερες πόσο οπισθοδρομικά ακούγονται αυτά που λες. Αλλά όλα αυτά είναι απόψεις. Προτιμάς το δόγμα σου από το να δεις, για παράδειγμα, όλα τα προοδευτικά μυαλά της χώρας να ενώνονται σε ένα ενιαίο κομματικό σχήμα πολύ πιο ουσιαστικό από τον κατακερματισμό που σήμερα επικρατεί. Εγώ λέω όχι στο δόγμα, και όχι στην κάθε ιδεολογία! Δεν καλυτερεύει η ζωή του ανθρώπου με αυτά. Ίσως αποκτά λίγο νόημα η ζωή του όταν αισθάνεται ότι έχει κάτι για να παλαίψει. Όμως η αλήθεια βρίσκεται στην αφύπνιση των συνειδήσεων και το αποτίναγμα των ιδεολογικών αγκυλώσεων του προηγούμενου αιώνα. Όμως όσο κοιμίζει τη συνείδησή του ο καλοβολεμένος αστός τόσο την κοιμίζεις κι εσύ φωνάζοντας για την ουτοπία σου.

Καληνύχτα Τάκη… Και ίσως βρεθούμε από κοντά κάποτε να τα πούμε.Το συγκεκριμένο blog είναι για σένα προσωπικό όχι όμως και για μένα…