Η πολιτική συντέλεια που ξεκίνησε το 2009 πλησιάζει προς μια ολοκλήρωση. Τότε, και ιδιαίτερα μετά τις απανωτές εκλογές του 2012, είχε σωστά διατυπωθεί η παρατήρηση ότι το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα θα άλλαζε δραματικά. Οι άνθρωποι δεν άλλαξαν πολύ. Ούτε αυτοί ούτε το επίπεδο παιδείας τους. Σίγουρα όμως δεν ζούμε σε μια χώρα με 36% αριστερούς ριζοσπάστες, όπως δε ζούμε και σε μια χώρα με 6% φασίστες νεοναζί. Αλλά ζούμε σε μια χώρα όπου επικρατεί τρομερή σύγχυση.
Αυτή η σύγχυση έχει συνδυαστεί σε μεγάλο βαθμό με απογοήτευση και με πάρα πολλή οργή. Επιπλέον όμως, δειλά μα φανερά με ένα έγκυρο αίτημα για “κάτι σαν αλλαγή”. Μιλώ για τις λίγες φωνές, που όμως δε βρίσκονται πια στο περιθώριο, και παραδέχονται ότι η χώρα τα προηγούμενα χρόνια λειτουργούσε με απίστευτη σπατάλη, το δημόσιο ήταν τεράστιο, η διαφθορά μεγάλη, η οικονομία μη παραγωγική και ανταγωνιστική. Κάτι έπρεπε να αλλάξει. Κάτι άλλαξε.
Μη με παρεξηγήσετε. Είμαι εντελώς αντίθετος στον τρόπο με τον οποίο εκτυλίχθηκαν αυτά τα 5 χρόνια (και μη σας πω για τα προηγούμενα). Πιστεύω ότι στο μνημόνιο οδηγηθήκαμε μόνοι μας, από αδέξιες πολιτικές κινήσεις, ότι τις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που μας επέβαλλε το μνημόνιο θα έπρεπε να τις έχουμε εφαρμόσει μόνοι μας εδώ και χρόνια με τρόπο ήπιο αλλά επιτακτικό, ότι δεν εφαρμόσαμε καν όσα θα μπορούσαμε, ότι ο Σαμαράς είναι ένας εγωίσταρος πολιτικός, θύμα της ματαιοδοξίας του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δημαγώγησε και υποσχέθηκε αλόγιστες παροχές για να κερδίσει αυτές τις εκλογές. Δε θα ψήφιζα αυτό το ΣΥΡΙΖΑ όσο γνήσια αριστερός κι αν ισχυριζόταν ότι ήταν. Δε θα ψήφιζα αυτή τη ΝΔ, όσο κι αν φοβέριζε ότι οι αντίπαλοί της θα μας καταστρέψουν. Δε θα ψήφιζα ποτέ εκείνο το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή κάτι που προέκυψε από αυτό. Δε θα μπορούσα να πιστέψω κανέναν εκπρόσωπο κόμματος, τον οποίο θεωρώ τμήμα του παλιού εκείνου πολιτικού σκηνικού. Αλλά πιστεύω στην ύπαρξη ρεαλιστικών λύσεων, στη μέση οδό.
Τώρα είμαστε πια μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Κυβέρνηση θα δημιουργήσει ένα κόμμα με ξεκάθαρα αριστερούς ισχυρισμούς. Το αν θα μείνει πιστό στις υποσχέσεις του είναι μια άλλη συζήτηση. Πιστεύω, δε, ότι υπάρχει ο τρόπος να υπαναχωρήσει στις υπερβολές του με χίλιους δυο τρόπους, έτσι ώστε και να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στην κατεύθυνση του να γίνουμε μια περισσότερο ευρωπαϊκή χώρα αλλά και χωρίς να απογοητεύσει εντελώς τους τωρινούς ψηφοφόρους του. Πιστεύω ότι θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να το κάνει και η ΝΔ αλλά δεν το προσπάθησε καν.
Αυτό που συνέβη σήμερα, είναι η επιβεβαίωση του αιτήματος για μια αλλαγή. Αυτό έγινε με πολύ αβέβαιο και ασταθή τρόπο, κυρίως βασισμένο σε συναισθηματικά κριτήρια. Αλλά έγινε. Ένα παραδοσιακά αριστερό κόμμα (το ΠΑΣΟΚ του ’81 ήταν κεντρώο κόμμα) για πρώτη φορά φτάνει στην εξουσία. Είναι μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να δοκιμαστεί στην εξουσία. Όλο αυτό έγινε με τελείως στρεβλό τρόπο και μέχρι τώρα δε θα το στήριζα σε καμία περίπτωση. Όμως τώρα είμαστε εδώ. Και πρέπει να έχουμε κάποιες προσδοκίες.
Αλλά το σημαντικό είναι να έχουμε ξεκάθαρες προσδοκίες. Δηλαδή στόχους. Όχι για να ελπίζουμε μάταια ή για κάνουμε ανούσια ευχολόγια. Αλλά για να γνωρίζουμε τι επιζητούμε και να μπορούμε έπειτα να αξιολογούμε ψύχραιμα. Σε αυτή τη λογική πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θέλουμε ένα ευρωπαϊκό, λειτουργικό κράτος, που να μην είναι εμπόδιο στην καθημερινότητα του πολίτη, και να εξασφαλίζει σε ένα αποδεκτό βαθμό τη δίκαιη κατανομή και αξιόπιστη είσπραξη της φορολογίας. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να απαιτήσουμε πέρα από κάθε ιδεολογία ή κόμμα. Ένα σύγχρονο κράτος είναι απλά ό,τι λιγότερο θα έπρεπε να απαιτούμε.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
