Η επιστροφή είναι κάπως ανιαρή και με μπόλικη δόση ανυπομονησίας. Τη διαδρομή την ξέρουμε πια. Την πάμε αντίστροφα. Το 11-ωρο στο λεωφορείο είναι ζόρικο. Το λεωφορείο ξεκινάει από τη Σόφια σχεδόν γεμάτο. Ο χώρος δεν είναι αρκετός. Χρειάζομαι χώρο. Και πρίζες. Και σταθερό wifi. Σας είπα ότι το λεωφορείο διαθέτει και wifi; Ασταθές, αλλά δωρεάν, σαν και αυτό που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς πέρυσι και όπου να ‘ναι έρχεται. Λίγη υπομονή να σωθεί η χώρα πρώτα λίγο.
Οι δύο οδηγοί του λεωφορείου μοιάζουν να λειτουργούν σα ρομπότ. Ήρθαν στη Σόφια, ξεφόρτωσαν κόσμο (από Ελλάδα μάλλον;), φόρτωσαν αμέσως και φύγαμε. Πότε κοιμούνται; Κάνα 2-ωρο/3-ωρο που ξεκλέβουν ο καθένας τους όταν ο άλλος οδηγεί; Κι έχοντας φάει μακαρόνια με κιμά και κέτσαπ; Τι στομάχι, τι κράση; Λίγο τους ζηλεύω, λίγο τους λυπάμαι. Πιο πολύ τους λυπάμαι. Πότε ζουν;
Στην Αθήνα μας περιμένουν δουλειές με “φούντες”. Τα requests έχουν συσσωρευτεί. Το RedBooth έχει χτυπήσει κόκκινο. Ή μάλλον πορτοκαλί, όπως επισημαίνει τα urgent tasks μου. Τι νόημα έχει να τα θέτω ως “επείγοντα”, όταν τα μισά από αυτά έχουν γίνει επείγοντα και στην καλύτερη περίπτωση θα μεταπέσουν απλώς σε “καθυστερημένα”! Τουλάχιστον δε θα τα ξεχάσω. Θα είναι εκεί καταγεγραμμένα και θα με περιμένουν το επόμενο πρωί που θα πάω στο γραφείο. Προσπαθώ να “κλείσω” μερικά στο λεωφορείο. Το wifi με τρελαίνει. Μια πάνω μια κάτω. Η μπαταρία μου εξαφανίζεται. Τα tasks δε μειώνονται. Το laptop δε χωράει στα πόδια μου όταν έχω και κάποιον διπλανό. Ελπίζω στη Θεσσαλονίκη να κατέβει κόσμος.
Αμήν, έτσι και έγινε. Οι μισοί κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε στα μισά της διαδρομής. Άλλο τόσο ακόμη μα με περισσότερο χώρο. Και με λιγότερη μπαταρία όμως. Υπάρχει κι ένα στομάχι ταλαιπωρημένο από το ακατάστατο φαγοπότι των προηγούμενων ημερών. Τη μια μέρα ξηρά τροφή και τυρόπιτες, την άλλη επικές ποικιλίες κρεάτων με όσπρια (!). Θέλει αντοχή. Σκέφτομαι πάλι τους οδηγούς του λεωφορείου.
Τα χιλιόμετρα περνούν. Κατεβαίνουμε Λάρισα, Λαμία. Τα τοπία είναι πια γνώριμα και μαζί βαρετά. Ήρθαμε από την άλλη άκρη (λέμε τώρα) των Βαλκανίων, τι να μας πει εμάς η Λαμία. Βαλκάνια, σκέφτηκα. Τι καταλαβαίνουμε λέγοντας Βαλκάνια; Νομίζουμε ότι είμαστε μέρος μιας γενικότερης περιοχής που έχει και κοινά ανθρώπινα στοιχεία. Αλλά δεν έχει. Γεωγραφικά είμαστε Βαλκάνια εντάξει. Βαλκάνια και Μεσόγειος. Και Ευρώπη (ας πούμε). Νομίζω όμως υπερισχύει η Μεσόγειος τελικά. Δεν είμαστε σαν τους Βούλγαρους, σαν τους Αλβανούς και φαντάζομαι ότι όσο προχωρήσω προς τα πάνω τόσο λιγότερα κοινά στοιχεία θα βρω.
Είμαστε μεσογειακοί. Κι αυτό δεν το λέω για να μας χαϊδέψω αλλά σαν παρατήρηση. Είμαστε μεν μέρος του αχταρμά των Βαλκανίων, αλλά ως λαός δε βλέπω τις ομοιότητες με τους υπόλοιπους λαούς των Βαλκανίων. Περισσότερες ομοιότητες έχουμε με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Τούρκους. Πρέπει να είναι η θάλασσα, ο ήλιος ή κάποιος τέτοιος συνδυασμός. Τα υπόλοιπα Βαλκάνια είναι ένα περίεργο μίγμα εθνοτήτων, πρώην κομμουνιστικών δομών και ευρωπαϊκών επιρροών και απωθημένων. Δεν είναι όμως Ελλάδα και η Ελλάδα είναι βαλκανική χώρα μόνο γεωγραφικά.
Μετά τη Λαμία ο δρόμος είναι μικρός. Τα φώτα της Αθήνας αχνοφαίνονται σιγά-σιγά. Πλησιάζουμε σπίτι. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι που, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, ήταν γεμάτο εμπειρίες. Δεν ήταν το κλασσικό τουριστικό ταξίδι που έχω συνηθίσει, με τον οδηγό στο χέρι και τη λίστα με τα αξιοθέατα/μουσεία/παραλίες να συμπληρώνεται βήμα-βήμα. Ήταν ένα ταξίδι με συγκεκριμένο σκοπό, το WordCamp 2014, που μας έβαλε στους ρυθμούς μιας γειτονικής χώρας για λίγες μέρες. Δε μετανιώνω και τις 20+ ώρες που πέρασα στο λεωφορείο. Αυτό κι αν ήταν εμπειρία. Σα να έκανα μια μίνι 5ήμερη ακόμη. Γνώρισα ανθρώπους, γέλασα, πέρασα καλά!
Αυτό είναι. Πέρασα καλά.
