Παρακολουθώντας το TEDxAthens 2013 έκανα πολλές σκέψεις. (Διάολε, άμα παρακολουθήσεις TED και δε σου προκαλέσει σκέψεις, τότε κάτι τρέχει μαζί σου.) Υπήρξαν κάποιοι ομιλητές όχι φοβερά ενδιαφέροντες. Που είχαν κάνει ενδιαφέροντα πράγματα αλλά δεν ήταν εξίσου ενδιαφέροντες ως ομιλητές. Αλλά οι περισσότεροι ήταν ενδιαφέροντες. Πολύ ενδιαφέροντες! Πράγμα που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι που κάνουν κάτι καλά μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο καλά: να το διηγηθούν. Δε θέλω να σταθώ όμως εδώ. Θέλω να μιλήσω για εμάς, τους θεατές.
Συνέβησαν 2-3 πολύ έντονες στιγμές. Η πρώτη ήταν η είσοδος και μόνο του Ευγένιου Τριβιζά στην αίθουσα. Πρέπει να τον χειροκροτούσαμε για 4-5 λεπτά συνεχόμενα μόνο που εμφανίστηκε! Η δεύτερη ήταν η ομιλία του Γιάννη Μπεχράκη, όταν την αφιέρωσε στο δημοσιογράφο και φίλο του, που έχασε στον εμφύλιο της Σιέρα Λεόνε, ενώ ο ίδιος επιβίωσε, σε μια αποστολή που που πήγε πολύ στραβά. Η τρίτη ήταν η έκπληξη του Τριβιζά στον Yohannes Gebregeorgis, όταν του παρέδωσε έτοιμο, τυπωμένο το “Glorious George”. Το έγραψε για χάρη του, σε απάντηση στο γνωστό παιδικό βιβλίο “Curious George”, το οποίο αντιμετωπίζει τους μαύρους ως καρικατούρες. (Υπήρχαν και άλλες πολύ όμ0ρφες στιγμές: ο Luca Turin, ο Ricky Nierva, Ο Σταμάτης Κριμιζής, οι αδελφές Βουγιουκλή, η Gloria Mika…)
Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα: έχουμε ανάγκη από τα TED events.
Έχουμε ανάγκη να νιώσουμε έμπνευση, να νιώσουμε μέρος της δημιουργικής πλευράς αυτού του κόσμου. Ήταν πράγματι αρκετά συγκινητικός ο Τριβιζάς; Ή το συγκινητικό ήταν το χειροκρότημα, που όλο και δυνάμωνε και μας παρέσυρε, σα χιονοστιβάδα; Μας συγκίνησε αυτός ο ίδιος ή το χειροκρότημά μας, το οποίο πολλαπλασίαζε τη συγκίνηση; Ήταν ένα χειροκρότημα που μας ένωνε σε κάτι κοινό, έστω και στη σύντομη αυτή επευφημία. Ποια ήταν η τελευταία φορά που νιώσαμε ενωμένοι κάτω από κάτι κοινό. Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Αλλά δεν έχει σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να εμπνευστούν, θέλουν να χειροκροτήσουν! Και ο Τριβιζάς το προκάλεσε αυτό. Εμείς απολαύσαμε που τον είδαμε και τον χειροκροτήσαμε. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που να αξίζουν το χειροκρότημά μας. Έχουμε ανάγκη από όμορφα πράγματα.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, γενικά, ήμουν εκεί | rss 2.0 | trackback