Έχω σιχαθεί τις ιδεολογίες εδώ και πολλά χρόνια. Λες και ο τρόπος με τον οποίο θα διοικηθεί μια χώρα εξαρτάται από το αν είναι κανείς αριστερός ή φιλελεύθερος! Λες και η ποιότητα των δρόμων ή των νοσοκομείων μπορεί να καθοριστεί από το αν είμαστε κεντρώοι ή κομμουνιστές! Από τη στιγμή που όλοι συμφωνούμε ότι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι ο άνθρωπος και τα δικαιώματά του, κάθε ιδεολογία παύει να έχει νόημα. Δεν απλουστεύω τα πράγματα. Κάποτε οι ιδεολογίες βόλευαν για να ξεχωρίζει η πολιτική υπόσταση του ενός από τον άλλο. Αυτό ήταν η απλούστευση και όσο συνεχίζει να υπάρχει μας είναι βραχνάς.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, τώρα, στάθηκε ένα πρόσφατο άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη. Το ίδιο το θέμα του (ενδιαφέροντος) άρθρου δεν έχει μεγάλη σημασία. Στέκομαι σε μία φράση του συγγραφέα όμως. Λέει “…Το βιβλίο του, Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι (αναφέρεται στον Τάκη Λαζαρίδη), αποτελεί την πιο έντονη καταγγελία του σταλινικού ΚΚΕ της δεκαετίας του 1940, την πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση, από έναν άνθρωπο που πλήρωσε με το αίμα της καρδιάς του τα πιστεύω του, της τραγικής πλάνης που υπήρξε ο κομμουνισμός.”
Αυτομάτως, σχεδόν, ενοχλούμαι από τον απλό τρόπο με τον οποίο ο Δοξιάδης σπεύδει να κρίνει τον κομμουνισμό, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο καν για το σκοπό του άρθρου του. Θέλω να τον ρωτήσω: Τι σχέση έχει ο ίδιος κομμουνισμός ως ιδεολογία και οι θεωρίες του Μαρξ με την φρίκη την οποία ενδύθηκαν από τους εφαρμοστές τους στη Σοβιετική Ένωση; Η φρίκη ήταν μεν αληθινή αλλά σύνδεσή της με την ιδεολογία και η πλάνη όχι αυτονόητες, όχι μονοσήμαντες.
Και ενοχλούμαι γιατί εκτιμώ το Δοξιάδη από τα όσα γνωρίζω για αυτόν (και αυτά που γράφει). Είναι ένα εύκολο ολίσθημα που λυπάμαι που διαπιστώνω ότι κάνει ένας κατά τα άλλα φιλελεύθερος άνθρωπος. Και το κάνει εύκολα, χωρίς πολλή περίσκεψη, σαν να είναι εμπεδωμένη γνώση. Αν επρόκειτο για κάποιον άλλο, πιθανότατα δε θα έκανα καν αυτές τις σκέψεις. Αλλά αν οι φιλελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι κάνουν παρόμοιες σκέψεις, τότε τι να περιμένω από τους άλλους; Άλλο η ιδεολογία και άλλο η πραγματικότητα. Όσο τα μπερδεύουμε μεταξύ τους συντηρούμε ένα οπισθοδρομικό λάθος που ακόμη και σήμερα βολεύει τα (αυτο-αποκαλούμενα) “κόμματα εξουσίας”.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
